Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Βιβλία για πέταμα και κλειστές βιβλιοθήκες




Έχω διαβάσει πολύ. Πάρα πολύ.Ένα βιβλίο της ημέρα όπου και όπως να είμαι. Από παιδί ξεκίνησα με τις βιβλιοθήκες των γονιών μου και των παππούδων. Και των φίλων των γονιών μου. Και των σπιτιών που με φιλοξενούν.
Στο Λονδίνο είχα τη βιβλιοθήκη της γειτονιάς. Σε κάθε γειτονιά. Σαν ελληνίδα είχα μάθει να αγοράζω τα βιβλία μου και μιά ζωή με ταλαιπωρούν οι ασήκωτες βαλίτσες. Γι αυτό μου πήρε καιρό να συνηθίσω πως γινόταν να παραγγείλω εκεί για να δανειστώ ό,τι καινούργιο πανάκριβο έβγαινε. Πριν βγεί φθηνό με μαλακό εξώφυλλο και προσιτή τιμή, όταν ακόμα ήταν σκληρόδετο, πολυτελές και γιά λίγους· όταν ακόμα σκαρφάλωνε τη λίστα των best-sellers ώστε να προβιβαστει σε χαρτόδετο "τσέπης" Penguin,Virago ή ό,τι άλλο ξεφύτρωνε σιγά-σιγά.
Στην Αθήνα ήταν το Βρετανικό Συμβούλιο. Η θαυμάσια Βιβλιοθήκη του από την οποία ακόμα έχω βιβλία που χαρίζονταν όταν ξεσκαρτάριζαν για να αντικατασταθούν με νέα καθαρά αντίτυπα.
Ονειρευόμουν κι ονειρεύομαι μιά βιβλιοθήκη σε κάθε γειτονιά όπως άλλοι θεωρούν προτεραιότητα τα γυμναστήρια, τις κούνιες, τις μπασκέτες. Το κρέας του ενός είναι του άλλου δηλητήριο, λέει μιά αγγλική παροιμία. 
Στην Πελοπόννησο έβλεπα ένα μικρό βοσκόπουλο να βγάζει κάθε μέρα το κοπάδι. Στον ήλιο του χειμώνα καθόταν μόνο κι άπραγο κι έλεγα τι σπουδαία θα ένοιωθε τη ζωή του αν διάβαζε ποίηση. Από το Βιργίλιο ως του ρομαντικούς ο ποιμήν έχει υμνηθεί και το μικρό βοσκόπουλο θα μάθαινε να βλέπει την αξία και την ομορφιά της καθημερινότητάς του. Γελά όποιος με ακούει αλλά δεν έχω άδικο. Αν ήξερε γράμματα, αν είχε δει άλλους να διαβάζουν, αν είχε κάποια βιβλία κοντά του για να διαλέγει ό,τι του άρεσε θα αναγνώριζε την αξία του κόπου του και δε θα απόστρεφε το βλέμμα ντροπαλά κι ημίτρελα όποτε διασταυρωνόταν με περαστικό.
Γελούν μαζί μου, το θεωρούν ουτοπικό αλλά δεν είναι. Υπάρχουν κάποιοι που οργανώνουν βιβλιοθήκες σε Δήμους ή φυλακές. Και το συστήνω πιο πολύ από το να δίνει κανείς φιλανθρωπίες για τσουνάμια ξένα ή Band Aids ― που θα σάς λυπήσω μα οργανώνονται έτσι που αφού πληρωθούν οι διαχειριστές κι οι λογιστές δε φτάνει πεντάρα στους πληγέντες―. Γι αυτό συστήνω αν μας πιάνει το φιλανθρωπικό μας να στέλνουμε βιβλία σ' εκείνους που μάς το ζητούν. Στις Φυλακές Αυλώνα π.χ. ή σε κάποια από τις πολλές βιβλιοθήκες που παλεύουν να στήσουν λίγοι άξιοι δήμαρχοι.
Εμείς αυτά, οι ιδιώτες. Διότι οι μεγάλοι οργανισμοί εκδοτών θα δείτε πιό κάτω πώς παίζουν επιχειρηματικά παιχνίδια με ένα παλιό εκδοτικό οίκο και πώς καταστρέφουν τα βιβλία σα φασιστικές νεολαίες.
Θλιβερό και σάς συστήνω (αν δεν έχετε σύνδρομο σκίουρου) να στέλνετε τα διαβασμένα σας όπου θα πιάσουν τόπο. Πού; 
Το Greek Libraries της Κατερίνα Κεράστα είναι ένας συναθροιστής για ό,τι συμβαίνει στις ελληνικές βιβλιοθήκες κι εκεί πιστεύω θα βρείτε μιά που να αξίζει τα αγαπημένα σας. Αν δεν προτιμάτε τη φυλακή (που παραμένει δικό μου πάθος).

Facts:

Μου στέλνουν από Τα Νεα :

"Γνωρίζετε πόσα νηπιαγωγεία έχει η χώρα; 6.078. Και πόσες βιβλιοθήκες διαθέτουν αυτά τα φυτώρια (;) της πρώτης γνώσης; Μηδεμία βιβλιοθήκη!
Γνωρίζετε πόσα δημοτικά σχολεία διαθέτει η χώρα; 5.368. Και πόσες βιβλιοθήκες λειτουργούν σ' αυτά; Μηδεμία!
Γνωρίζετε πόσα γυμνάσια, λύκεια ΤΕΕ, ΣΕΚ λειτουργούν στη χώρα; 4.101. Και πόσες βιβλιοθήκες έχουν ιδρυθεί να λειτουργούν σ' αυτά; 765 (από αυτές τις 499 είχε ιδρύσει ένας και μοναδικός υπουργός Παιδείας: ο Γεράσιμος Αρσένης). Από αυτές οι περισσότερες είναι κλειστές ή υπολειτουργούν ελλείψει προσωπικού και κονδυλίων για τη συντήρησή τους..."
 Κ. Γεωργουσόπουλος  

Αλλά μη χαρούμε πολύ που κάποιος το εντοπίζει. Στα ΝΕΑ, ΔΟΛ δηλαδή.
 Διότι επίσης



μου στέλνουν από το Εξομολογήσεις..Κανιβάλων : 

"..Ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη ως γνωστόν έκλεισε τα Ελληνικά Γράμματα, που είχε αγοράσει κάποτε μισοτιμής, λες και έκλεισε πατσατζίδικο.
Τα βιβλία που δεν μπόρεσε να «φορτώσει» στην αγορά, τόνους ολόκληρους βιβλία, τα απαξίωσε, αδιαφορώντας προκλητικά για την όποια συμβολική τους αξία.
Τα πέρασαν μια κόκκινη μπογιά καταστροφής και τα έδωσαν αυτές τις ημέρες για πολτοποίηση. Εκατοντάδες κοινοτικές, ιδρυματικές, σχολικές και άλλες βιβλιοθήκες ικετεύουν για βιβλία και εδώ ο Οργανισμός Λαμπράκη, εκτελεί εν ψυχρώ, θα το ξαναπώ, πάνω από δέκα τόνους βιβλίων!
Τις φωτογραφίες μου παρέδωσαν φίλοι από τα Εξάρχεια που έπαθαν σοκ στη θέα του φορτηγού που μαζεύει τα κοκκινισμένα, ματωμένα, πληγωμένα βιβλία, φορτωμένα όπως όπως, ίδια σκουπίδια, για το εκτελεστικό απόσπασμα! Ντροπή κύριοι του ΔΟΛ ...
"
 
γράφει ο Δημήτρης Καραβασίλης.

Μου στέλνουν επίσης, ως χαριτωμένο αυτό― αλλά ανατρίχιασα σαν τον Ινδιάνο που έγραφε πως επιτρέποντας τα ορυχεία δίνει άδεια να ξεκοιλιάσουν τη μάνα του. 'Γλυπτά από Βιβλία" ονομάζει τα τερατουργήματά του ο Robert The, Αμερικανός (κατά το pps που έλαβα). Λες και χάθηκαν τα τούβλα και τα ξύλα τα απελέκητα.
Ιδού και κρίνετε μόνοι σας:




Τα "γλυπτά" από βιβλία είναι του Robert The, Αμερικανού μαθηματικού, από το blog του bookdust.com

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Δύο Κωμικά Ευρωπαϊκά Στερεότυπα και ένα Συνοπτικό Μάθημα Οικονομίας









Το κείμενο για την Οικονομία που ακολουθεί, όπως και το ανέκδοτο της εικόνας κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο εδώ και πάρα πολλά χρόνια, όσα και τα ανέκδοτα για τα στερεότυπα που μάς έρχονται από τη Χάγη και το Στρασβούργο, τη σύγχρονη Βαβέλ.
Αν δεν τα έχετε ξανασυναντήσει θα τα χαρείτε. Για την περίπτωση που τα έχετε ξαναδεί λυπάμαι που θα φύγετε τόσο γρήγορα. Γι' αυτό σάς δίνω τρία:


 
1.

Στον Παράδεισο:
αστυνομικοί Βρετανοί
μάγειρες Γάλλοι
 μηχανικοί Γερμανοί
εραστές Έλληνες
και όλους αυτούς τους οργανώνουν οι Ελβετοί

Στην Κόλαση:
 μάγειρες Βρετανοί
 μηχανικοί Γάλλοι
 εραστές Ελβετοί
αστυνομικοί Γερμανοί
και όλους αυτούς τους οργανώνουν οι Έλληνες

2.


H  παγκόσμια οικονομία με παραδείγματα

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ: Έχεις 2 αγελάδες και δίνεις τη μία στο γείτονά σου
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ : Έχεις 2 αγελάδες, η κυβέρνηση παίρνει και τις δύο και σου δίνει λίγο γάλα
ΦΑΣΙΣΜΟΣ : Έχεις 2 αγελάδες, η κυβέρνηση παίρνει και τις δύο και σου
πουλά λίγο γάλα
ΝΑΖΙΣΜΟΣ : Έχεις 2 αγελάδες, η κυβέρνηση τις παίρνει και σε σκοτώνει
κιόλας
ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ : Έχεις 2 αγελάδες , η κυβέρνηση παίρνει και τις 2,
σκοτώνει τη μία, αρμέγει την άλλη και στο τέλος πετά το γάλα
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ : Έχεις 2 αγελάδες, πουλάς τη μία, αγοράζεις ένα ταύρο, πολλαπλασιάζεις το κοπάδι και η οικονομία αναπτύσσεται ομαλά.
Στη συνέχεια, πουλάς όλο το κοπάδι, γίνεσαι εισοδηματίας και ζεις
καλύτερα.
ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ : Έχεις 2 αγελάδες, πουλάς τη μία και αναγκάζεις την άλλη να παράγει το γάλα που αντιστοιχεί σε 4 αγελάδες. Αργότερα, προσλαμβάνεις έναν εμπειρογνώμονα για να αναλύσει τους λόγους για τους οποίους η αγελάδα έπεσε νεκρή.
ΓΑΛΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ : Έχεις 2 αγελάδες και απεργείς επειδή θέλεις 3.
ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ : Έχεις 2 αγελάδες και τις ανασχεδιάζεις έτσι ώστε : 
να έχουν το 1/10 του μεγέθους τους και να παράγουν 20 φορές περισσότερο
γάλα. Μετά σχεδιάζεις ένα έξυπνο καρτούν, το ονομάζεις
COWKEMON και το
πουλάς σε όλο τον κόσμο.
ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 2 αγελάδες και τις ανασχεδιάζεις
 έτσι ώστε
να ζουν 100 χρόνια, να τρώνε
 μία φορά το μήνα και να αυτοαρμέγονται.
ΙΤΑΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες αλλά δεν ξέρεις που είναι, έτσι
κάνεις διάλειμμα για φαγητό.
ΡΩΣΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, τις μετράς και μαθαίνεις ότι στην πραγματικότητα έχεις 5. Τις ξαναμετράς και μαθαίνεις ότι έχεις 42.
Την τρίτη φορά μαθαίνεις ότι έχεις δύο ξανά. Μετά σταματάς να μετράς και ανοίγεις ακόμη ένα μπουκάλι βότκα.
ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, 300 ανθρώπους να τις αρμέγουν, ισχυρίζεσαι ότι εξασφαλίζεις πλήρη απασχόληση και υψηλή παραγωγικότητα και συλλαμβάνεις τον δημοσιογράφο που ανακοινώνει τους παραπάνω αριθμούς.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, τις πουλάς όσο-όσο, με τα λίγα χρήματα που σου δίνουν δίνεις προκαταβολή για να πάρεις αυτοκίνητο, το οποίο αποπληρώνεις σε 7.083 δόσεις , όταν είναι πιά σαράβαλο.
ΙΝΔΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες και απλά τις λατρεύεις (είναι ιερό
ζώο στην Ινδία)

ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ : Έχεις δύο αγελάδες και είναι και οι δύο τρελές




3.




Ίσως δε μάς αφορά απόλυτα σ΄ένα ελληνικό blog μα εκτός από όντως επιφανειακά αληθινό όπως και τα ανωτέρω έχει μιά compliqué γοητεία:

Πώς κατά τους Άγγλους βλέπουν οι Γάλλοι την Ευρώπη



Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Kritimu ― Το "Χρονικό Μιάς Πολιτείας" του Μπεχαουδίν Μπαριτάκη



Η ιδέα "ανταλλαγής πληθυσμών" δε χωρά στο νου μου. Αποτελεί αποκορύφωμα της μανίας των πατρίδων που απλώθηκε σαν αρρώστια μετά τη Γαλλική Επανάσταση σχηματίζοντας κράτη και ταυτίζοντας τα γεωγραφικά σύνορα με τα εθνικά- φυλετικά- ρατσιστικά ή όπως αλλιώς τα ονειρευόταν κάθε λαοπλάνος. Τραγικό παράδειγμα του πατριωτικού παροξυσμού είναι η Κρήτη της οποίας οι κάτοικοι που εκπατρίστηκαν δε γνώριζαν άλλη πατρίδα. Η συγκεκριμένη ανταλλαγή με τους Χριστιανούς  κατοίκους της Μικράς Ασίας οι οποίοι επίσης ήταν γηγενείς ακυρώνει κάθε επιχείρημα υπέρ του εγχειρήματος και αποδεικνύει για άλλη μιά φορά τη δύναμη της προπαγάνδας και των δημαγωγών.

      Με τη συμφωνία  Ανταλλαγής Πληθυσμών οι άνθρωποι ξεριζώθηκαν αφήνοντας σπίτια, δουλειές, φίλους στον τόπο που αγαπούσαν κι ήταν ο μόνος που ήξεραν. Πώς υπογράφτηκαν οι συμφωνίες, πώς εκτελέστηκε το ανθρωπιστικό έγκλημα ακόμα, τόσα χρόνια μετά, μου φαίνεται απίστευτο.
 
Στο "Χρονικό μιας Πολιτείας" ο Παντελής Πρεβελάκης περιγράφει θαυμάσια αυτό το δράμα μιλώντας για το Ρέθυμνο, την πατρίδα του. 
Πρόσφατα διάβασα άλλο ένα, το 'Κρήτη μου" της Σαμπά Αλτίνσαϊ ["Girit'im benim"- Saba Altinsay] η οποία μέσα από την ιστορία του παππού της που ήταν χρυσοχόος στα Χανιά δίνει την άλλη πλευρά του δράματος. Μιά άλλη πλευρά που δε διαφέρει από του Πρεβελάκη μόνο διασώζει αναμνήσεις μιάς καθημερινότητας που δεν υπάρχει πια όπως το μουσουλμανικό νεκροταφείο, τα μαγαζιά, τα ονόματα κι οι λέξεις αυτής της τουρκοκρητικής διαλέκτου που μιλιέται μέχρι σήμερα στο νέο τόπο. 

Μέλος αυτής της κοινωνίας ήταν κι ο Μπεχαουδίν Μπαριτάκης ή Χαμιταγαδάκης (Behaeddin Rahmizade). Αναγνωρισμένος σήμερα σπουδαίος Κρητικός φωτογράφος που άφησε πολύτιμο λαογραφικό έργο. Σας παραθέτω λίγες φωτογραφίες του με μικρό βιογραφικό.



      Enjoy:


Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Οι δύο γάτες του Rossini



Το πολυαγαπημένο μου 'Duetto buffo di due gatti' του Rossini. Θυμάμαι. Ατέλειωτες ώρες ξανά και ξανά όσο το πάτωμα γέμιζε απορριφθέντα σχέδια για το εξώφυλλο των Ιστοριών μου. 















και Da Capo
  η Montserrat Caballe 


και Da Capo
  η Montserrat Caballe αλλού


____________________________________♠


Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Οι Μέθοδοι Μη Βίαιης Δράσης του Τζην Σαρπ, οι Anonymous και ο Μακιαβέλλι









Μιά από τις αποτυχίες των Anonymous είναι η παγκόσμια απεργία του Ιουλίου 2011 η οποία, ναι, δεν έγινε.
Το σχέδιο ήταν να μην αγοράσουμε τίποτε για μιά εβδομάδα του Ιουλίου. Να μποϋκοτάρουμε τις μεγάλες εταιρίες που καλούμαστε να μποϋκοτάρουμε ούτως ή άλλως (Macdonald's, Starbucks κ.λ), τις τράπεζες και κυρίως βέβαια, τη βενζίνη.
Συγκεντρώστε αρκετή τροφή, σύστηναν, ώστε να μη χρειαστείτε ψώνια την εβδομάδα του Ιουλίου. Δηλαδή απλώς θα δίναμε στη βιομηχανία τα χρήματα σε άλλη στιγμή;
Η τακτική "μην ψωνίσεις τίποτε για μια μέρα" που χρησιμοποιείται με επιτυχία από πράσινες και αντικαταναλωτικές οργανώσεις έχει στόχο εκπαιδευτικό. Συνειδητοποιεί ο πολίτης τον εθισμό του στο χρήμα και, αν δουλέψει η μέθοδος, πως εν τέλει η κατανάλωση δεν οδηγεί στη ευτυχία. Οικονομικό χτύπημα στο σύστημα όμως δεν είναι. 
Η συγκεκριμένη αποτυχία πιστεύω πως απογύμνωσε τους Anonymous. Ως Hackers βέβαια, γνωρίζαμε πως θα είναι νέοι. Απέδειξαν όμως πως είναι και πολιτικά άπειροι.
"Η καλύτερη στρατηγική είναι η Μη-Συμμετοχή" λένε. Εφαρμόζουν δηλαδή κατά γράμμα τις συμβουλές του Gene Sharp που το φυλλάδιό του "Από τη Δικτατορία Στη Δημοκρατία" βρίσκεται πίσω από την όποια στρατηγική τους αλλά και τα συνθήματά τους.
Δεν είναι περίεργο. Ο Σαρπ έγραψε το κείμενο αυτό έχοντας περάσει όλη του την επιστημονική καριέρα μελετώντας το Γκάντι και διδάσκοντας στους φοιτητές του τρόπους παθητικής αντίστασης σε τυράννους και δικτάτορες.
Απόσταγμα γνώσεων μιάς ολόκληρης ζωής είναι το κείμενο που του παρήγγειλε ο Ρόμπερτ Χέλβυ (Robert Helvey), φίλος του αξιωματικός και βετεράνος του Βιετνάμ. Είχαν γνωριστεί στο Χάρβαρντ όταν o Χέλβυ είχε παρακολουθήσει ένα  σεμινάριο του Σαρπ με θέμα (τι άλλο;) την παθητική αντίσταση. Μετά από λίγο καιρό ο Χέλβυ βρισκόταν στη Βιρμανία για συναντήσεις με αντάρτες που είχαν εξεγερθεί κατά της στρατιωτικής δικτατορίας και σκέφτηκε να τους μεταφέρει τις ιδέες αντίστασης του Σαρπ τον οποίο κάλεσε να τους συναντήσει. Ο Σαρπ συνάντησε τους εξορίστους στην Ταϋλάνδη και τον πέρασαν παράνομα στη Βιρμανία για λίγο αλλά όταν ο Χέλβυ του ζήτησε να αναπτύξει πιό αναλυτικά τις ιδέες του συνειδητοποίησε πως η σύντομη αυτή επαφή δεν τον έκανε ειδήμονα ώστε να γράψει για τα προβλήματα της χώρας.
Αποφάσισε λοιπόν να γράψει ένα γενικότερο κείμενο στηριγμένο σε όσα έχουν ήδη πετύχει οι παθητικές μέθοδοι ανατροπής τυραννικών καθεστώτων, αναλύοντας και εξετάζοντας τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να αντισταθεί ο καταπιεσμένος.
Και το φυλλάδιο έφυγε από τη Βιρμανία κι άρχισε να ταξιδεύει. Σε κάθε αντίσταση και επανάσταση πια διακρίνονται επιρροές του Τζην Σαρπ. Φέτος στην Αφρική η πτώση του Μουμπάρακ αποτελεί μιά απόλυτη νίκη τής μεθόδου που συστήνει το φυλλάδιο. Παλιότερα κυκλοφορούσε στα Βαλκάνια όπου αντιπολιτευόμενοι ακτιβιστές παραδέχονται πως το χρησιμοποίησαν  (Στη Σερβία, π.χ. γιο να ρίξουν το Μιλόσεβιτς.)
Φυσική συνέπεια είναι η συνωμοσιολογία. Δεν ήταν δύσκολο, άνθρωπος της CIA το παρήγγειλε και το πρωτομοίρασε, κάτι που κάνει πανεύκολο στην κυβέρνηση του Ιράν, π.χ. να το καταδικάζει ως εργαλείο των Αμερικανών.
Εξάλλου επίσης ύποπτο μοιάζει που με όλη αυτή τη δημοσιότητα ο Τζην Σαρπ πλούσιος δεν έγινε. Διότι οι 88 φημισμένες σελίδες δεν έχουν 'δικαιώματα'. Ανήρτησε το κείμενο στο Διαδίκτυο και δηλώνει πως επιτρέπει κάθε αναπαραγωγή, διανομή, επανέκδοση κλ κλ με περιορισμούς για να μην αλλοιωθεί το νόημα αλλά με καμιά οικονομική απαίτηση.
Ύποπτο; Από κάπου αλλού πληρώνεται; Και ποιος άλλος έχει τη δυνατότητα να αποζημιώσει συγγραφέα για τέτοια παγκόσμια κυκλοφορία; Αυτή τη στιγμή που με διαβάζετε κάποιος το διαβάζει με φακό σε κάποια ζούγκλα, κάποιος το κουβεντιάζει σε κάποια φυλακή, άλλος το φωτοτυπεί ή το μεταφράζει αλλά κανείς μας δεν πληρώνει δικαιώματα που θα ήταν τόσο πολλά που μόνο κράτος ή πολυεθνική θα τα έδινε άνετα. Άρα..
Άρα; Διότι από την άλλη ο Σαρπ στα 83 του δε φαίνεται να έχει πλουτίσει. Η ζωή του δεν άλλαξε από πριν γραφτεί το εγχειρίδιο.
Κι η συνωμοσιολογία συνεχίζεται. Καθένας μας θα αποφασίσει ανάλογα τις πεποιθήσεις και τις προκαταλήψεις του.
Όσο για τους Anonymous η γκάφα τούς ξεγύμνωσε αποδεικνύοντας για άλλη μιά φορά πως η επιτυχία δεν εξασφαλίζεται μόνο από τη συνταγή. 
Πού θα ξαναεμφανιστεί το εγχειρίδιο του Σαρπ δεν ξέρω αλλά για να το αναγνωρίσετε σας παραθέτω το δημοφιλέστερο κεφάλαιο ['Μέθοδοι Μη Βίαιης Δράσης-Τρόποι Πειθούς και Ειρηνικής Διαμαρτυρίας'] σε μετάφραση την οποία ―ποιό άλλο προσωπικό blog το κάνει για τους αναγνώστες του;― παρήγγειλα και πλήρωσα και επιμελήθηκα για σάς.
Enjoy : 

Και, στη Σελίδα με το υλικό για τους Anonymous, το video με θέμα την απεργία και ενημέρωση για τις συλλήψεις.
 Enjoy επίσης:
              







Φωτογραφία: ο  Σέρβος Srdja Popovic (αρχηγός του κινήματος Otpor) ο Gene Sharp και ο Robert Helvey 






Δείτε: 23 Ιουλίου, στο Horan της Συρίας, άδειοι δρόμοι, νεκρωμένη πόλη. Απόλυτη σιωπηλή απεργία το σημερινό τυχαίο παράδειγμα. Al Jazeera http://blogs.aljazeera.net/
(λυπάμαι, δεν ξέρω να το μεταφορτώσω μα αξίζει να κάνετε κλικ στο σύνδεσμο)

 ____________________________ 

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Amy Winehouse ― Αποχαιρετισμός



RIP 
You silly girl
sucked by the myth
created
by those who cannot create
You 
anachronistic idol
of life as art, 
red wine
and a crack pipe
You silly myth
sucked by the talent
more precious than the hymn
by those who cannot create











Για την Amy Winehouse (14 Σεπτεμβρίου 1983 — 23 Ιουλίου 2011). Που  πριν λίγο βρέθηκε νεκρή στο διαμερισμά της.
________________________________________________________  

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Δεν είμαστε μόνοι




και
μιά και είμαστε στο θέμα
 θυμηθείτε πως δεν-αγοράζουμε-από Pet Shops-
για να μη σάς πω
 τι μαρτύρια περνούν αυτά κι οι μάνες ώσπου να τα πάρετε 
και
τι γίνονται εκείνα που δε θα πάρετε


_________________________________λίγο νερό έξω και ένα τέτοιο banner στο blog  μας 

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Oh George, so.. neat τα Ατέρμονα Πεδία!


Η ευγενική κυρία μπαίνοντας στο γραφείο με ένα τυπικό χαμόγελο περιεργαζόταν το χώρο ψάχνοντας κάτι να σχολιάσει για να γεμίσει το κενό των δίχως συνοχή λεπτών αφοσιωμένων στους φωτογράφους. Δεν είναι παιδάκι κι από γραφεία και σαλόνια έχει δει τα καλύτερα.
Πλωτά κι επίγεια, ιστορικά και νεόπλουτα, ιδιωτικά κι επίσημα. Επίσημα κυρίως. Βασιλικά και υπουργικά και πρωθυπουργικά που τα κοσμούν τα σπουδαιότερα έργα κάθε έθνους δανεισμένα από εθνικές πινακοθήκες και μουσεία. Διότι κάθε νέος πρέσβης ή πρωθυπουργός δικαιούται να διακοσμήσει το χώρο εργασίας του έτσι που να τον εμπνέει και να τον εκφράζει γι αυτό και δίνεται χρήμα και κόπος στους χώρους υποδοχής παλατιών και βασιλικών κατοικιών.
Το "Ο Βασιλεύς απέθανεν. Ζήτω ο Βασιλεύς!" ακολουθείται συνήθως από τους διακοσμητές και τις συζύγους (αμάν αμάν για το δεύτερο διότι δεν είναι όλες Τζάκυ Κ-Ω.)  για να δοθεί το στίγμα της νέας Régime η οποία καλή-κακή βάζει τα δυνατά της. Κάνει λ.χ. το μπλε καφέ και το Βυζάντιο Λύτρα. Γιατί στον τόπο μας δε φημιζόμαστε ούτε για διακοσμητική πρωτοπορία ούτε για σφίζοντα και ακμαία μουσεία σύγχρονης τέχνης. Το ξέραμε. Το μαντεύαμε.

―Τι όμορφο δωμάτιο, είπε πέντε-έξη φορές η ευγενική κυρία .
―Ναι, το αλλάξαμε…. Θέλαμε να το κάνουμε μοντέρνο φλυαρούσε ο σχολαστικός συνομιλητής με τη συνήθη χειρονομία του, πάνω-κάτω δυό ανοιχτές παλάμες που κρατούν μιά αόρατη μπάλα..
Κι έτσι ένας α-φιλότεχνος έμαθε σε μιά χώρα ολόκληρη ένα ζωγράφο. "Έργο του Στάμου" ακούσαμε και Στάμου ή Στάμος είναι χθες και σήμερα οι πιο ψαγμένες λέξεις στο ελληνικό google.
"Στάμος, ο ζωγράφος που γοήτευσε τη Χίλαρι Κλίντον" έχει τίτλο μιά ανάρτηση ενώ άλλοι ψάχνουν τα "Λευκαδίτικα Νέα" λόγω της καταγωγής των γονιών του και του τάφου του ή το αφιέρωμα που τού έκανε, μετά θάνατον, η Εθνική Πινακοθήκη "για να τον αποκαταστήσει" όπως κάπως ακατανόητα γράφει κάποιος.
Ο Θεόδωρος Στάμος γεννήθηκε στη Ν.Υ το 1922, γιός Ελλήνων μεταναστών και ήταν ο νεώτερος των Αφηρημένων Εξπρεσιονιστών. "Οξύθυμος", κατά το περιοδικό Λάιφ, ηγήθηκε μιά πρωτοποριακής ομάδας που κατήγγειλε το διευθυντή τού Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης ως συντηρητικών αισθητηρίων κι ενάντιο στην προβολή μοντέρνας Τέχνης την οποία δεν κατανοεί. Τα Ατέρμονα Πεδία (Infinity Fields) είναι μία σειρά έργων την οποία ξεκίνησε γύρω στο 1970 και ολοκλήρωσε δύο χρόνια πριν από το θάνατό του το 1997. 
Μαθαίνω πως όταν έγινε η αντικατάσταση πολλοί στο Μαξίμου σχολίαζαν πως κάτι έπαθε ο τοίχος και κρεμάστηκε το πανί μπροστά προσωρινά.
Το θέμα εξ άλλου σε μορφή μικρού σκανδάλου ανακινήθηκε από τον Απρίλιο του 2010 από μιά ιστοσελίδα (taxalia) με φωτογραφίες πριν και μετά κι από το Greek-American News Agency  που σχολιάζοντας τις πριν με τον πίνακα και τη μετά με "ένα περίεργο μπλε φόντορωτούσε ευθέως "Κ. Παπανδρέου πού πήγε ο πίνακας του Βρυζάκη;"
Λίγο άβολο ακούγεται όποτε λείπει κάτι από το Πρωθυπουργικό Μέγαρο να υποψιαζόμαστε τον Πρωθυπουργό τον εκλεγμένο μας.
Πώς να μην είναι "οξύθυμος" ο Στάμος με τόσους "συντηρητικούς αισθητήρες" επί γης που βλέπουν στο έργο του μόνο "ένα περίεργο μπλε φόντο";
Μήπως γι  αυτό γελούσε τόσο η Χίλαρυ Κλίντον;
"―Είναι σχισμή αυτό; 
―… ένα νησάκι στο γαλάζιο του Αιγαίου "
 ήταν η απάντηση που έδωσε  τη λύση του μυστηρίου. 
Είπαμε, ως έθνος δε φημιζόμαστε για τη διακοσμητική πρωτοπορία μας. Όσο για τον πρωθυπουργό, τρεις γενιές τώρα, σχεδόν αιώνα, η οικογένειά του μιά επαφή είχε με την Τέχνη, τότε που ο Γέρος (―οι οπαδοί τον είπαν έτσι μη μου θυμώνετε) παντρεύτηκε τη σπουδαία ηθοποιό Κυβέλη εγκαταλείποντας την "ακριβή του Σοφία". Παιδιά κι εγγόνια πήραν το μέρος της γιαγιάς και θεωρώντας την Τέχνη μοιραία για τη δυναστεία δεν την ξαναπλησίασαν. (Και μη μου αναφέρετε τη Μελίνα Μερκούρη διότι για την πολιτική δεν ξέρω αλλά για την Τέχνη ήταν καταστροφή που έχασε με ένα χτύπημα και τη ντίβα και το βραβευμένο σκηνοθέτη). Μιά ήταν η επαφή λοιπόν, η κυριολεκτική,  η σωματική. Και από τότε καμία σχέση.
Οπότε και στην προκειμένη περίπτωση πώς να εμπιστευθείς την κρίση του. Η κουλτούρα δεν κρύβεται. Φαίνεται ο άνθρωπος που στον ελεύθερο χρόνο του διαβάζει μυθιστορήματα και πάει σε θέατρα, όπως φαινόταν ο Τσώρτσιλ κι όπως φαίνεται κι ο άλλος που από το Σαίξπηρ και την Ποίηση προτιμά να τραβά κουπί.
Δεν ξέρουμε αν διάλεξε ο ίδιος το έργο ή κάποιος του περιβάλλοντος είχε το καυστικό χιούμορ και την τόλμη να του το προτείνει αλλά σε ψυχαναλυτικό επίπεδο το όλο ζήτημα άπτεται της άλλης Κρίσης που όλοι βιώνουμε.
Διότι πριν τα "Ατέρμονα Πεδία" ο τοίχος δεν ήταν άδειος. Τον κοσμούσε ο πίνακας "Η Ελλάς Ευγνωμονούσα" του Θεόδωρου Βρυζάκη (1814-1878) θεμελιωτή τής "Σχολής του Μονάχου". 


Επαναλαμβάνω (σε περίπτωση που δεν του μπλοκάρουν τι γράφουμε και με διαβάσει): Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας έδιωξε την Ελλάδα Ευγνωμονούσα κι έβαλε στη θέση της Ατέρμονα Πεδία.
Δίχως να αντιληφθεί την ειρωνεία της επιλογής; Με την απόλυτη έλλειψη χιούμορ του πάσχοντα;
Κωμικό ή τρομακτικό, διαλέξτε. Πάντως σίγουρα είναι η χαρά του Ψυχαναλυτή και μιά κωμική σελίδα μεταξύ υψηλής διπλωματίας στα μελλοντικά απομνημονεύματα της Χίλαρυ Κλίντον.
_____________________________________

 ―This is so pretty George, I love it.... So.....neat!




____________________________________________________⎈