Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Oh George, so.. neat τα Ατέρμονα Πεδία!


Η ευγενική κυρία μπαίνοντας στο γραφείο με ένα τυπικό χαμόγελο περιεργαζόταν το χώρο ψάχνοντας κάτι να σχολιάσει για να γεμίσει το κενό των δίχως συνοχή λεπτών αφοσιωμένων στους φωτογράφους. Δεν είναι παιδάκι κι από γραφεία και σαλόνια έχει δει τα καλύτερα.
Πλωτά κι επίγεια, ιστορικά και νεόπλουτα, ιδιωτικά κι επίσημα. Επίσημα κυρίως. Βασιλικά και υπουργικά και πρωθυπουργικά που τα κοσμούν τα σπουδαιότερα έργα κάθε έθνους δανεισμένα από εθνικές πινακοθήκες και μουσεία. Διότι κάθε νέος πρέσβης ή πρωθυπουργός δικαιούται να διακοσμήσει το χώρο εργασίας του έτσι που να τον εμπνέει και να τον εκφράζει γι αυτό και δίνεται χρήμα και κόπος στους χώρους υποδοχής παλατιών και βασιλικών κατοικιών.
Το "Ο Βασιλεύς απέθανεν. Ζήτω ο Βασιλεύς!" ακολουθείται συνήθως από τους διακοσμητές και τις συζύγους (αμάν αμάν για το δεύτερο διότι δεν είναι όλες Τζάκυ Κ-Ω.)  για να δοθεί το στίγμα της νέας Régime η οποία καλή-κακή βάζει τα δυνατά της. Κάνει λ.χ. το μπλε καφέ και το Βυζάντιο Λύτρα. Γιατί στον τόπο μας δε φημιζόμαστε ούτε για διακοσμητική πρωτοπορία ούτε για σφίζοντα και ακμαία μουσεία σύγχρονης τέχνης. Το ξέραμε. Το μαντεύαμε.

―Τι όμορφο δωμάτιο, είπε πέντε-έξη φορές η ευγενική κυρία .
―Ναι, το αλλάξαμε…. Θέλαμε να το κάνουμε μοντέρνο φλυαρούσε ο σχολαστικός συνομιλητής με τη συνήθη χειρονομία του, πάνω-κάτω δυό ανοιχτές παλάμες που κρατούν μιά αόρατη μπάλα..
Κι έτσι ένας α-φιλότεχνος έμαθε σε μιά χώρα ολόκληρη ένα ζωγράφο. "Έργο του Στάμου" ακούσαμε και Στάμου ή Στάμος είναι χθες και σήμερα οι πιο ψαγμένες λέξεις στο ελληνικό google.
"Στάμος, ο ζωγράφος που γοήτευσε τη Χίλαρι Κλίντον" έχει τίτλο μιά ανάρτηση ενώ άλλοι ψάχνουν τα "Λευκαδίτικα Νέα" λόγω της καταγωγής των γονιών του και του τάφου του ή το αφιέρωμα που τού έκανε, μετά θάνατον, η Εθνική Πινακοθήκη "για να τον αποκαταστήσει" όπως κάπως ακατανόητα γράφει κάποιος.
Ο Θεόδωρος Στάμος γεννήθηκε στη Ν.Υ το 1922, γιός Ελλήνων μεταναστών και ήταν ο νεώτερος των Αφηρημένων Εξπρεσιονιστών. "Οξύθυμος", κατά το περιοδικό Λάιφ, ηγήθηκε μιά πρωτοποριακής ομάδας που κατήγγειλε το διευθυντή τού Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης ως συντηρητικών αισθητηρίων κι ενάντιο στην προβολή μοντέρνας Τέχνης την οποία δεν κατανοεί. Τα Ατέρμονα Πεδία (Infinity Fields) είναι μία σειρά έργων την οποία ξεκίνησε γύρω στο 1970 και ολοκλήρωσε δύο χρόνια πριν από το θάνατό του το 1997. 
Μαθαίνω πως όταν έγινε η αντικατάσταση πολλοί στο Μαξίμου σχολίαζαν πως κάτι έπαθε ο τοίχος και κρεμάστηκε το πανί μπροστά προσωρινά.
Το θέμα εξ άλλου σε μορφή μικρού σκανδάλου ανακινήθηκε από τον Απρίλιο του 2010 από μιά ιστοσελίδα (taxalia) με φωτογραφίες πριν και μετά κι από το Greek-American News Agency  που σχολιάζοντας τις πριν με τον πίνακα και τη μετά με "ένα περίεργο μπλε φόντορωτούσε ευθέως "Κ. Παπανδρέου πού πήγε ο πίνακας του Βρυζάκη;"
Λίγο άβολο ακούγεται όποτε λείπει κάτι από το Πρωθυπουργικό Μέγαρο να υποψιαζόμαστε τον Πρωθυπουργό τον εκλεγμένο μας.
Πώς να μην είναι "οξύθυμος" ο Στάμος με τόσους "συντηρητικούς αισθητήρες" επί γης που βλέπουν στο έργο του μόνο "ένα περίεργο μπλε φόντο";
Μήπως γι  αυτό γελούσε τόσο η Χίλαρυ Κλίντον;
"―Είναι σχισμή αυτό; 
―… ένα νησάκι στο γαλάζιο του Αιγαίου "
 ήταν η απάντηση που έδωσε  τη λύση του μυστηρίου. 
Είπαμε, ως έθνος δε φημιζόμαστε για τη διακοσμητική πρωτοπορία μας. Όσο για τον πρωθυπουργό, τρεις γενιές τώρα, σχεδόν αιώνα, η οικογένειά του μιά επαφή είχε με την Τέχνη, τότε που ο Γέρος (―οι οπαδοί τον είπαν έτσι μη μου θυμώνετε) παντρεύτηκε τη σπουδαία ηθοποιό Κυβέλη εγκαταλείποντας την "ακριβή του Σοφία". Παιδιά κι εγγόνια πήραν το μέρος της γιαγιάς και θεωρώντας την Τέχνη μοιραία για τη δυναστεία δεν την ξαναπλησίασαν. (Και μη μου αναφέρετε τη Μελίνα Μερκούρη διότι για την πολιτική δεν ξέρω αλλά για την Τέχνη ήταν καταστροφή που έχασε με ένα χτύπημα και τη ντίβα και το βραβευμένο σκηνοθέτη). Μιά ήταν η επαφή λοιπόν, η κυριολεκτική,  η σωματική. Και από τότε καμία σχέση.
Οπότε και στην προκειμένη περίπτωση πώς να εμπιστευθείς την κρίση του. Η κουλτούρα δεν κρύβεται. Φαίνεται ο άνθρωπος που στον ελεύθερο χρόνο του διαβάζει μυθιστορήματα και πάει σε θέατρα, όπως φαινόταν ο Τσώρτσιλ κι όπως φαίνεται κι ο άλλος που από το Σαίξπηρ και την Ποίηση προτιμά να τραβά κουπί.
Δεν ξέρουμε αν διάλεξε ο ίδιος το έργο ή κάποιος του περιβάλλοντος είχε το καυστικό χιούμορ και την τόλμη να του το προτείνει αλλά σε ψυχαναλυτικό επίπεδο το όλο ζήτημα άπτεται της άλλης Κρίσης που όλοι βιώνουμε.
Διότι πριν τα "Ατέρμονα Πεδία" ο τοίχος δεν ήταν άδειος. Τον κοσμούσε ο πίνακας "Η Ελλάς Ευγνωμονούσα" του Θεόδωρου Βρυζάκη (1814-1878) θεμελιωτή τής "Σχολής του Μονάχου". 


Επαναλαμβάνω (σε περίπτωση που δεν του μπλοκάρουν τι γράφουμε και με διαβάσει): Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας έδιωξε την Ελλάδα Ευγνωμονούσα κι έβαλε στη θέση της Ατέρμονα Πεδία.
Δίχως να αντιληφθεί την ειρωνεία της επιλογής; Με την απόλυτη έλλειψη χιούμορ του πάσχοντα;
Κωμικό ή τρομακτικό, διαλέξτε. Πάντως σίγουρα είναι η χαρά του Ψυχαναλυτή και μιά κωμική σελίδα μεταξύ υψηλής διπλωματίας στα μελλοντικά απομνημονεύματα της Χίλαρυ Κλίντον.
_____________________________________

 ―This is so pretty George, I love it.... So.....neat!




____________________________________________________⎈

2 σχόλια:

  1. είναι το παιντί undercover socialist.
    verrry low profile.
    αχμ...
    μπλε χωρίς ρίγες κι αηδίες [.και-].
    από το τηγάνι ποιος θα μας βγάλει και σε τι κατάσταση θα μαστε...
    πίνακα ζωγραφικής αφηρημένης τέχνης;
    ατέρμονα
    ή ηλύσια πεδία;
    τα "παιδία" παίζει και χοραύει πάνω στον τάφο μας.
    ουφ ζέστες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. [....Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας έδιωξε την Ελλάδα Ευγνωμονούσα κι έβαλε στη θέση της Ατέρμονα Πεδία...]

    Σαν κάτι να θέλει να μας πεί ο ΓΑΠ μοιάζει όλο αυτό,και το πάει λάου λάου... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.