Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Ποτέ, ποτέ δε φτάνει..





H εποχή των διερχομένων. Απ' το νησί βεβαίως αλλά κι από το τραπέζι μου πλάι στη θάλασσα τα μεσημέρια. Γι αυτό και γράφω πιο νωρίς, εδώ στην ησυχία της αυλής μου με τον αέρα, τα πουλιά, και το βασιλικό μου.
Κάθε εποχή έχει πάντα ένα σπόρο της επόμενης. Μια μέρα γαλανή στη μέση του χειμώνα ή μια γκρίζα αλλαγή στο φως, που φέρνει το Φθινόπωρο. Αρχίζει το 'αυτό ήτανε;'. Διότι δεν έφτασε, ποτέ δε φτάνει. Συμβόλαιο θανάτου μας ακολουθεί όλη μας τη ζωή αφού έχουμε, όπως τα καλοκαίρια, ημερομηνία λήξεως.
Ο Προμηθέας, που συμβολικά είναι ο πρώτος άνθρωπος μάς έδωσε τη φωτιά κι έφερε τον Πολιτισμό. Μα τιμωρήθηκε γι αυτό, όπως κι εμείς. Το τίμημα τη γνώσης της φωτιάς ήταν να μάθουμε πως είμαστε θνητοί.
Αλλά, όπως έκαναν πάντα οι Έλληνες (δείτε την Ιλιάδα), ο Προμηθέας το παζάρεψε κι έκλεισε μια συμφωνία που πολύ τη συζητάμε ακόμα: Χάσαμε μεν τη μακαριότητα των ζώων, μάθαμε ότι είμαστε θνητοί, αλλά δεν ξέρουμε πότε θα έρθει ο Χάρος να μάς πάρει. Αλλιώς, πίστευε ο Προμηθέας, o πόνος θα ήταν αβάστακτος σα να μας έτρωγαν όρνεα τα σωθικά.
Και από τότε έτσι είμαστε― βλέπουμε θάνατο σε κάθε μας χαρά μα αντέχουμε διότι η ασάφεια γεννά μια ανόητη μικρή ελπίδα για να στηριχτούμε.

Αύριο λέμε, αύριο θα είναι καλύτερα και η ζωή μας προχωρά προς τα αναπόφευκτα- γι αυτό εντός ολίγου φεύγω για τη θάλασσα να βαφτιστώ στα δροσερά νερά και σε κρασί κι αλμύρα να ξεπλύνω κάθε  θλίψη.
________________

7 σχόλια:

  1. Κάτι μου θυμίζει.


    Από όλα τα έμψυχα της γης ο άνθρωπος μόνο γνωρίζει πως δεν είναι αθάνατος. Από τη στιγμή που ερχόμαστε στη ζωή το σίγουρο και κοινό σε όλους είναι πως θα πεθάνουμε. Από αυτό ο Προμηθέας δε μας γλυτωσε· αλλά ένα από τα δώρα του, χρήσιμο για τον πολιτισμό μας όσο κι η φωτιά που έκλεψε για να μας τη χαρίσει, είναι που παζάρεψε με το Δία να μας δοθεί η χάρη να μην ξέρουμε πότε θα έρθει η ώρα μας.

    http://kastellakia.blogspot.gr/2012/03/1989-21.html#axzz23ApydYyl


    «Ετικέτες θάλασσα, Θάνατος, Μύκονος»
    Σαφώς.


    Πως ονομάζεται αυτός που γράφει σε τρίτο ενικό πρόσωπο για τον εαυτό του, και με το μι κεφαλαίο μάλιστα? Η Μαντάμ εντός ολίγου φεύγει για τη θάλασσα να βαφτιστεί στα δροσερά νερά και με κρασί κι αλμύρα να διώξει τη θλίψη.


    Δύσκολο πράγμα η έμπνευση. Κι όταν πάνε να τη βγάλουν υποχρεωτικά με το τσιγκέλι, κολλάνε βαρεμάρα και οι άλλοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η εμμονή σε συγκεκριμένες ιδέες που παρατηρείτε, αν ήμασταν στην Αμερική θα ήταν φιλοφρόνηση διότι εκεί θεωρείται ένδειξη ιδιοφυούς ταλέντου (εξ ου και το 'conseptual'). Μα εγώ παρότι μιλώ για μένα στο γ΄πρόσωπο των βασιλέων και των τρελών κατάλαβα ως Ελληνίς πως την αναφέρετε ως μομφή κι επειδή χάρηκα πολύ που με διαβάζετε τόσο προσεκτικά και που σας ξύπνησα πάθος να με μαλώσετε θα εξηγηθώ.
      Δεν έβγαλα ποτέ (άρθρο ή βιβλίο) 'υποχρεωτικά και με το τσιγγέλι' αφού όπως βλέπετε δε γράφω για οργανισμούς μεγάλους, δεν πληρώνομαι, και εδώ στον ταπεινό μου κήπο δεν έχω ούτε διαφήμιση ούτε εισητήριο.
      Όσο για την επανάληψη .. ναι.. αυτά σκέφτομαι διότι το βιβλίο που ετοιμάζω έχει θέμα το Θάνατο κι αν βαρεθήκατε σάς συμπονώ αλλά η βαρεμάρα τούτη δεν είναι κολλητική σάς το εγγυώμαι εγώ η Μαντάμ που ουδέποτε βαρέθηκε.

      Διαγραφή
    2. Αχ, ας μην τα παραλέμε. Και ταλέντο, και ιδιοφυές.

      Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι αυτό που είναι αναπόφευκτο είναι η βαρεμάρα. Όσο προσεκτικά κι αν πιεστεί κάποιος να διαβάσει αυτό εδώ το blog, στο τέλος δεν του μένουν και πολλά για να θυμάται.

      Κι αυτή η διπλή αναφορά στον Προμηθέα τυχαία ήρθε στην επιφάνεια και όχι από προσεκτική ανάγνωση. Βαριόμουν εδώ και έκανα click εκεί δεξιά κάπου και με έβγαλε πάλι στον Προμηθέα.

      Αλλά φτάνει, είναι αρκετό που δεν βαριέστε εσείς, αφού το blog εξυπηρετεί προσωπικές ανάγκες έκφρασης, έστω και λίγο πομπώδεις. Οι υπόλοιποι ας αρκεστούμε στη συμπόνοια.

      Χάρηκα που τα είπαμε, πάντως.

      Διαγραφή
    3. Μα γιατί φίλε Ανώνυμε να «πιεστεί κάποιος να διαβάσει αυτό εδώ το blog»; Τόσα έχει στο Διαδίκτυο, για κάθε βαριεστημένο.
      Άρα αν λοιπόν σας διασκέδασα στην πλήξη σας κι αν νοιάζεστε να σχολιάζετε, μάλλον κάτι από τη μεγαλομανή προσωπικότητα της ιδιοφυούς Μαντάμ σας άγγιξε. Και ξέρω τι είναι. Το απέραντο ταλέντο, η ευρυμάθεια, η μετριοφροσύνη και ο ανώτερός της χαρακτήρας που παρά το μεθύσι της τώρα μεσάνυχτα που γύρισε από τη θάλασσα κάνει τον κόπο να σας απαντά.

      Διαγραφή
  2. Κι εγω ειχα την εντυπωση οτι
    οι ανθρωποι στο αρχιπελαγος
    οχι μονο δεν σκεφτονται τον θανατο
    αλλα δεν πεθαινουν ποτε

    Τι να συμβαινει αραγε?

    .....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τελικά βρε παιδί μου είστε μέσα στο μυαλό μου...

    με αφορμή τα πολλά φέρετρα που βλέπω καθημερινά... μένοντας στους Αμπελοκήπους πέριξ έξη νοσοκομείων.... όλο το πρωί σκεπτόμουν μια ανάρτηση για το πτώμα.... το οποίο δεν μου είναι κάτι ξένο...

    εδώ έχω να πω ότι παρόλο που είμαι φανατικός αντιμουσουλμάνος είναι η μόνη θρησκεία και ιδεολογία που ο θάνατος είναι ΣΠΙΤΙΚΟΣ ...

    τες πάντων θα το γράψω

    υπάρχει όμως ένα έλλειμα και με χαρά μου βλέπω ότι το εντοπίζεις... ο θάνατος στην αθήνα δεν υπάρχει... υπάρχει η αυταπάτη μιας αιώνιας νεότητας... η φύση στην επαρχία και η χωροταξία θυμίζει ανά τακτά διαστήματα τον θάνατο...

    όπερ σημαίνει ότι όσοι ζείτε εκτός αθηνών βιόνετε το τέλος φιλοσοφικά με ευρύτερη οπτική... εμείς εδώ το ξορκίζουμε.... ατομικώς και τραγικώς... νομίζει κάθε αθηναίος ότι σαν ασθενεί σαν πλησιάζει ο θάνατος ότι φταίει.... γιατί γύρω του όλα είναι γρήγορα... όλα τρέχουν και αυτός σταμάτησε γιατί ... γιατί... γιατί δεν ήταν σωστός? γιατί δεν πήρε πολλούς καταλύτες και βιταμίνες??

    χάσαμε την μαγεία του θανάτου στην αθήνα..... να μας τον θυμίζετε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μεγάλο θέμα ανακινείς akrat! Κάποτε το κουβέντιαζα με το Διαμαντή πόσο η σύγχρονη Αμερική (κι οι απανταχού ακόλουθοι) παρεμελεί το θάνατο κι ας είναι μόνιμος και δίνει όλη την έμφαση στο Γάμο που δεν είναι.. Και η αρρώστια γίνεται παράπτωμα.. υπόθεση που αντιμετωπίζεται κλινικά και σιωπηλά.
    Χάνονται οι άρρωστοι και οι νεκροί στην πόλη ενώ εδώ που ζω βιώνονται. Γι αυτό κι είναι φορές που νιώθω ότι ήρθα στον Πολιτισμό. Αλλά.. μεγάλο θέμα.. που δε θα πάψω να το συζητώ κι ας με κατηγορούν (ανωτέρω) ότι αυτοαντιγράφομαι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.