Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Ένα βιολί κοστίζει όσο το σπίτι; Ορχήστρα του Σκουπιδότοπου



Tο ξέρετε ίσως πόσο με έχει απασχολήσει η διαφορά ανάμεσα στο Είμαι και το Έχω. Χρόνια υπενθυμίζω το Λάο Τσε που έλεγε ότι η αξία ενός δοχείου μετριέται με τον όγκο του κενού που περιέχει δηλαδή πως δεν αρκεί να έχω αυτοκίνητο (ή δίπλωμα) για να είμαι καλός οδηγός, όπως δεν αρκεί να έχω κάποιον πλάι μου για να έχω αγάπη. Τους τελευταίους αιώνες η βιομηχανική και τεχνολογική πρόοδος διέβρωσε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και θόλωσε την κρίση μας. Αγοράζοντας νομίζουμε ότι γινόμαστε κι όταν δεν Έχουμε αισθανόμαστε ότι δεν Είμαστε.
Γνώρισα, παραδείγματος χάριν, ανθρώπους που μου έλεγαν ότι πάντα ήθελαν να μάθουν μουσική αλλά οι γονείς δεν τους αγόραζαν κιθάρα και τους θυμήθηκα απόψε που είδα αυτό το video, πρώτο απόσπασμα ενός ντοκιμαντέρ που ετοιμάζεται και αξίζει να δούμε (και να το διαδώσουμε, όπως μας ζητούν).

Είναι άνθρωποι αληθινά φτωχοί, από τους απόκληρους της γης και ζουν σε σκουπιδότοπο στην Παραγουάη. Κοιτάξτε τι έφτιαξαν, τι πέτυχαν με υλικό ό,τι προσφέρει ο τόπος τους. Σκουπίδια.
«Εδώ ένα βιολί κοστίζει όσο ένα σπίτι» λένε. Κι ακόμα «Οι άνθρωποι θα έπρεπε να καταλάβουν πως δεν πρέπει να πετάνε πράγματα». Και προσθέτουν: «ούτε ανθρώπους». Μα, δείτε μόνοι σας, κι ακούστε:

[Δεν υπάρχει ακόμα με ελληνικούς υποτίτλους αλλά μετά από τα πρώτα 2 λεπτά δεν έχει σημασία, μιλούν η μουσική και η εικόνα]


________________
 Για το Να Είμαι ή να Έχω  (άρθρο μου)

 Για το Landfill Harmonic 

20 σχόλια:

  1. Ήρθα, διάβασα, άκουσα!!
    Διάβασα και το άρθρο σου..με την ελπίδα ότι οι άνθρωποι θα πάψουν να πετούν τουλάχιστον ανθρώπους, αν δεν μπορούν να σταματήσουν να πετούν πράγματα, σε καληνυχτίζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μaria μου Καλημέρα,
      την ίδια ευχη κι ελπίδα έχουμε, μακάρι να το καταλάβουν κι άλλοι..

      Διαγραφή
  2. Τώρα με έκανες να νοιώσω άσχημα που έχω μια κιθάρα και ένα αρμόνιο να σαπιζουν στο πατρικό μου σπίτι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παίζεις; Δεν το ήξερα..
      Το τελευταίο που θελω είναι να αποκτήσουμε ενοχές για τα καλά που έχουμε και για την πολυτέλεια,―εάν τα παίζεις ή αν τα χαρίσεις θα χαρώ αλλά εκεί που με θυμώνουν είναι όταν επειδή έχουν (την κιθάρα, ας πούμε) πιστεύουν ότι αυτομάτως είναι (μουσικοί).
      Καλή σου μέρα dear Partali!

      Διαγραφή
    2. Την είχε πάρει ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός, δεν ασχολήθηκα ποτέ σοβαρά και δεν νομίζω να είναι σε καλή κατάσταση πλέον ούτε για να χαριστεί... Αρμόνιο έπαιζα ένα διάστημα αλλά δεν το είχα το μικρόβιο του μουσικού και τα παράτησα!

      Διαγραφή
    3. Κι εσύ ανεπίδεκτος;
      Κι εγώ.. έκανα χρόνια πιάνο αλλά...
      Το καταλάβαμε όμως, μας έμεινε η αυτογνωσία..

      Διαγραφή
  3. Θυμάμαι μια ιστορία που μου έλεγε η γιαγιά στην Ταϊλάνδη, στην παραθέτω:

    Κάποτε ήταν μια πάπια, γεννημένη και μεγαλωμένη σε ένα βερέλι που χρησιμοποιούσαν για κλουβί, μαζί με άλλες πάπιες. Την ώρα του φαγητού όλες οι πάπιες τέντωναν το λαιμό τους προς τα πάνω κι μετά έσκυβαν κάτω, αναζητώντας τα υπολοίματα της τροφής, εκτός απο αυτή την πάπια.
    Κάθε μέρα τέντωνε το λαιμό της γιατί ήθελε να δει τι υπάρχει έξω απο το κλουβί που μεγάλωνε. Ονειρευόταν τον ουρανό, που τον έβλεπε όταν σήκωνε το κεφάλι, την ώρα του φαγητού, τη λίμνη που άκουγε τα νερά να τρέχουν απο δίπλα και κάθε μέρα όλο και τέντωνε πιο πολύ το λαιμό της για να δει έξω απο το βαρέλι.
    Όταν έγινε μια μεγάλη γιορτή στο χωριό, πήγαν να σφάξουν την πάπια, όμως είδαν πως εκείνη, στην προσπάθεια της να δει πέρα απο το βαρέλι που μεγάλωνε, είχε γίνει ένας πολύ όμορφος Κύκνος, τόσο που λυπήθηκαν να τον σφάξουν και τον ελευθέρωσαν στην λίμνη.
    Κάθε Κύκνος που βλέπεις, να ξέρεις ήταν κάποτε μια πάπια, που απλά έβλεπε τη ζωή της διαφορετικά απο τις άλλες κι ας γεννήθηκαν στο ίδιο βαρέλι...

    Στολίσαμε τους λαιμούς μας με τόσα πετράδια, που βάρυνε και κοιτάζουμε μονάχα κάτω πια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πόσο ωραίο.. και σωστό κι ελπιδοφόρο..
    Γράψε μας Ben για τη γιαγιά στην Ταϋλάνδη... θέλω να μάθω κι άλλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γράφω από ένα φορητό υπολογιστή που ο Γιώργος βρήκε στα σκουπίδια και με ένα σεσουαρ και διάφορα άλλα ανταλλακτικά που επίσης είχε βρει από εδώ κι από εκεί και πολλές ώρες χαρούμενης ενασχόλησης, τον έφτιαξε και πάει σφαίρα! Τα σκουπίδια του ενός ε? Ηθελα να κάνω σχετικό ποστ. Μου έδωσες πάσα! Φιλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου λες ότι από υπολογιστή και σεσουάρ σκουπιδιών έφτιαξε υπολογιστή από τον οποίο επικοινωνούμε; Απίστευτος!
      Περιμένω λεπτομέρειες σε ολόκληρη ανάρτηση..

      Διαγραφή
    2. Αν δεν το έλεγε η Γεωργία δε θα μου πήγαινε στο μυαλό κι ας γράφω κι εγώ από φορητό που έφτιαξε ο γιος μου από δυο υπολογιστές που βρήκε..έφτιαξε λοιπόν αυτόν τον ένα που χρησιμοποιώ και το ξέχασα..από μυαλό ε?
      Πάνω από ένα χρόνο τώρα τον έχω και είναι μια χαρά...ελπίζω να μην πάθει τίποτα τώρα που το θυμήθηκα..χαχα!!

      Διαγραφή
  6. Αυτό το "ούτε ανθρώπους" είναι γροθιά αλλά δυστυχώς δεν αγγίζει αυτούς που θα έπρεπε. Είδα προχθές ένα ανάλογο βίντεο στη vimeo.. είναι το άκρο άωτο της ανακύκλωσης!!! Ενθουσιάστηκα και έχω να πω πως.. αυτός που κατακτά τα όνειρά του είναι αυτός που ΘΕΛΕΙ και πάντα βρίσκει τους τρόπους.
    Όπως το ταλέντο μόνο δεν αρκεί έτσι και το όργανο!!!

    Καλή σου μέρα Δάφνη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν είδες των ίδιων, δύο έχουν κι έρχεται και ολόκληρη τανία σε ένα χρόνο. Κι όπως το λες Margo, μαζί με το ταλέντο θέλουμε και φαντασία και πίστη..
      Καλό ξημέρωμα να έχουμε!

      Διαγραφή
  7. υπέροχο...

    μπράβο βρε

    μας έκανες πιό χαρούμενους και πιό αισιόδοξους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πιστευω οτι δεν τους μοιαζουμε
    ακομη και τα σκουπιδια τους ειναι διαφορετικα, δεν ξερω
    σαν να φυτρωνουν λουλουδια αναμεσα....

    Καλο βραδυ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλίμονο, δεν τους μοιάζουμε,
      ελπίζουμε όμως αγαπητέ Velvet..
      Καλή μας μέρα τώρα που ήρθε η 12.12.12.

      Διαγραφή
  9. Τουλάχιστον να ανακυκλώναμε όλα τα υλικά που πετάμε! Χιλιάδες τόνοι πλαστικού, αλουμινίου, χαρτιού, κ.α. πάνε κάθε μέρα στις χωματερές και βρωμίζουν το περιβάλλον. Οι μπλε κάδοι συχνά έχουν ΚΑΙ κοινά σκουπίδια και τότε οι συλλέκτες τους αδειάζουν για τη χωματερή και όχι για την ανακύκλωση. Ούτε αυτό, το απλό, δεν μπορούμε να κάνουμε ή αδιαφορούμε. Ενδεικτικό για την ποιότητά μας ως λαού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εδώ που ζω οι μπλε κάδοι (όπου υπάρχουν) παραλαμβάνονται από το ίδιο απορριματοφόρο και καταλείγουν στην ίδια φωτιά με όλα τα άλλα.
      Η Διαχείριση των σκουπιδιών είναι μεγάλο θέμα (και επικερδής αν γίνει σωστά).
      Για μένα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η παραγωγή τους. Πόσα πετάμε. Πόσα άχρηστα αγοράζουμε. Σχεδόν τρελή της γειτονιάς με έχουν που επιμένω να μη μου δίνουν σακκούλες τα μαγαζιά και θυμάμαι παλιότερα που επιμέναμε όταν τα προϊνόντα είχαν υπερβολικό πακετάρισμα (ένα βαζάκι καλή κρέμα προσώπου έχει το βάρος της σε κουτί και έγγραφο με οδηγίες σε όλες τις γλώσσες), να ανοίγουμε και να αφήνουμε το πακέτο στο ταμείο διότι αν αυξηθεί ο όγκος σκουπιδιών θα διαμαρτυρηθεί το μαγαζί που οι παραγωγοί το σέβονται πιο πολύ από τον πελάτη.

      Διαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.