Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Να ξεφυλλίσω το Εγώ μου... εγώ;





Ο άνθρωπος έχει έναν πυρήνα. Μια κουκκιδίτσα που (κατά τα πιστεύω του καθενός μας) γεννιέται με τη γέννηση ή τη σύλληψη ή πιο πριν. Ο κόσμος ο έξω προσθέτει στην κουκκίδα στρώσεις. Είσαι αυτό, δεν είσαι εκείνο, μην κάνεις το άλλο. Προσθέτει κι η κουκκίδα για να δέσει με τον κόσμο και να επιβιώσει. Και μεγαλώνει αυτό το Εγώ που είμαστε εμείς αλλά που αποτελείται από στρώματα που μας φορτώθηκαν από τις περιστάσεις και όσο φουσκώνει το Εγώ η κουκκίδα χάνεται, δεν τη βλέπουμε πια. Χανόμαστε στα επίκτητά μας στρώματα που για άλλους είναι βάρος, για άλλους πανοπλία.


Η Μαντάμ, το ξέρετε, απεχθάνεται κάθε τι ομαδικό. Ουδέποτε εντάχθηκε σε ομάδες, κόμματα ή ό,τι άλλο που οργανωμένα  προϋποθέτει ένα "εμείς". Σ΄αυτά τα όχι-για-μένα ανήκει και κάθε 'group therapy'. Κι αν κάνω γιόγκα και διαλογισμό ('αυτοσυγκέντρωση' το λέω) τα βλέπω όχι ως φιλοσοφίες και θρησκείες αλλά σαν τεχνικές που με βοηθούν να καλλιεργώ ευλυγισία σώματος (κυρίως) και πνεύματος.
 Ανάγκασα όμως τον εαυτό μου να δεχθεί, από ευγένεια επειδή η κοπέλα που το διδάσκει εδώ στα Εθελοντικά Μαθήματα (που σας έλεγα) προσφέρθηκε να το κάνει δώρο για να δεθούμε και να γνωριστούμε εμείς οι εθελοντές καθηγητές. Είναι ένα είδος ομαδικής θεραπείας που ονομάζεται 'Διαλογισμός-Αυτογνωσία'.
Και πήγα. Ούτε θυμάμαι πόσο καιρό έχω να νιώσω τόσο άσχημα. Στην αρχή δέσαμε τα μάτια και κάναμε κάτι γελοία- θορυβώδεις εκπνοές, κάτι ου και μμ και μου ήταν φρικτά δυσάρεστο. Κι όσο προσχωρούσαν οι ομαδικές ασκήσεις άρχισα να σωματοποιώ την αηδία μου, με έπιασαν πόνοι, ζαλιζόμουν, νόμιζα πως λιποθυμώ. Ντράπηκα να διακόψω και το άντεξα κι ύστερα σιγά-σιγά η δυσφορία έγινε συγκεκριμένη, επικεντρώθηκα σ΄αυτό που με ενοχλεί πάντοτε πιο πολύ: με έπνιγαν οι Άλλοι. Οι φωνές δίπλα μου, η Δασκάλα μας που με πλησίασε κι ανέπνευσε κοντά στο πρόσωπό μου. Η εμπειρία έγινε πολύ έντονη και στην τελευταία ώρα που πια ωθείσαι στην "αυτογνωσία", όντως σα να ταξίδεψα πολύ πίσω, εκεί που δεν έχουμε μνήμη, όταν ήμουν βρέφος. Κάποιοι συνήθως κλαίνε.
'Υστερα κανείς δε συζήτησε ό,τι είχε συμβεί. Κι απαγορεύεται να μιλήσω για τους άλλους. Μα ούτε για μένα θα σας πω, είναι πολύ προσωπικό, κι εξ άλλου θα βαριόσασταν. Αλλά ήταν απίστευτα αποκαλυπτικό και τόσο επίπονο που δύσκολα θα το επαναλάβω.
 Τώρα που το αναλύω βλέπω πως υπάρχει μια τεχνική για να αποβάλλεις εντός ωρών (αμερικάνικη η μέθοδος) κάποια από τα φλούδια του κρεμμυδιού του Εγώ και να πλησιάσεις τον πυρήνα. Λίγο που 'σπάει ο τσαμπουκάς' με τη γελοιοποίηση, λίγο που μέσα στην άσκηση είναι το να ανεχθείς τους άλλους δίχως να επικρίνεις, λίγο που οι αναπνοές (όπως στη γιόγκα) φέρνουν οξυγόνο στον εγκέφαλο και ζαλάδα, ακόμα δεν ξέρω πώς ακριβώς έγινε αλλά δούλεψε. Λένε πως το αποτέλεσμα το βλέπεις αργότερα. Τι θα είναι δεν ξέρω, ελπίζω για καλό, διότι δεν πήγα για να αλλάξει η ζωή μου και λοιπές αρλούμπες. 
Πριν από χρόνια σε κάτι σεμινάρια μεταφυσικής είχα μάθει ότι υπάρχουν 'μάγια' που δουλεύουν και στον άπιστο, όπως το όπλο που κι ο άγριος που δεν το έχει ξαναδεί μπορεί να το χρησιμοποιήσει αν του δείξεις τη σκανδάλη. Σ΄αυτή την εμπειρία ήμουν ο άπιστος και σαν πρωτόγονος λαός είμαι εντυπωσιασμένη. Το μέλλον τι θα φέρει θα το δούμε (και θα σας το πω). Εν τω μεταξύ, αν έχετε τα κότσια -δεν το περίμενα ότι θα το πω αυτό εγώ αλλά, ναι, σας το συστήνω.

_______________________________________________________ 
Για τα Εθελοντικά Μαθήματα-και το συγκεκριμένο της Praveeta:


8 σχόλια:

  1. Aυτός ο Πυρήνας, λέγεται και Κέντρο, θεωρείται η πεμπτουσία της ύπαρξης μας. Μετά την Πρώτη επαφή μαζί του, η αντίδραση που έχουμε καθορίζεται απο το "τι είδαμε", το επόμενο στάδιο είναι η καταννόηση του κι το τελευταίο η αποδοχή. Με την εξάσκηση η διαδικασία γίνεται πιο εύκολη, ονομάζεται "Μονοπάτι" και ουσιαστικά φτιάχνεις το μονοπάτι προς το Κέντρο με σκοπό να περάσεις όλα τα Στάδια.
    Στην Ασία, θεωρείται πως είναι το συμπύκνωμα των προηγούμενων ζωών μας κι αν καταφέρουμε να ΤΟ καταννοήσουμε, τότε καταλαβαίνουμε το νόημα της τωρινής μας Ζωής κι εννίοτε οδηγούμαστε στη Νιρβάνα, προκειμένουνου να απαλλαγούμε απο τις μελλοντικές μετενσαρκώσεις.

    Υ.Γ. Τα περισσότερα αγόρια στην Ταϊλάνδη στέλνονται σε έναν ναό για να μάθουν τις Αρχές κι έπειτα στα 9, 17, 33 για τρεις μήνες πηγαίνουν να ζήσουν σε ένα μοναστήρι, απομακρυσμένοι απο τους πάντες και τα πάντα και τη μέρα της "αποφοίτησης - φώτισης", πραγματοποιείται μια μεγάλη γιορτή, όπου έρχονται οι φίλοι και συγγενείς για να συγχωρέσουν και να συγχωρεθούν. Η Γιορτή διοργανώνεται κάθε χρόνο και στηρίζεται καθαρά στον εθελοντισμό και την προσφορά των πιστών, δίχως καμμία χρηματοδότηση απο το κράτος υπό την αιγίδα του Παλατιού, το οποίο είχε ανέκαθεν την υποχρέωση για τη συντήρηση των μοναστηριών, πέραν των δωρεών των πιστών, καθώς κάθε Βασιλιάς, έπρεπε να περάσει και απο τα Τρεία στάδια, ζώντας σα μοναχός, ανάμεσα στους υπόλοιπους θνητούς που βρίσκονταν στα ίδια στάδια.

    Namaste

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Namaste Βen,
      τι καθαρά τα λες- επειδή τα έχεις ζήσει.
      Το μονοπάτι εκεί που έμαθα το λέγαμε 'ατραπό' κι ήμουν 17 ετών. Τοτε δεν ήταν δύσκολο, σοφά κάνουν στην Ταϋλάνδη να αρχίζουν νωρίς. Μου έμεινε ο διαλογισμός ως τεχνική μα αυτό το Κέντρο (ίσως) το έχασα αφού το σκέπασα με προστατευτικά καλύματα σαν κάτι νοικοκυρές που ντύνουν με πλαστικά τα έπιπλά τους για να τα συντηρήσουν και τελικά δεν τα ζουν..
      Αυτή η φορά, μετά από τόσα χρόνα και με πιο άποτομη αμερικάνικη μέθοδο, ήταν πολύ επίπονη.
      Πόσα θα ήθελα να μου πεις...

      Διαγραφή
  2. Δεν τα πολυεμπιστεύομαι αυτά. Αλλά και δεν τα απορρίπτω. Ασφαλώς υπάρχουν πολλές τεχνικές για να πλησιάσουμε τον πυρήνα. Αποκεί και πέρα, ο Θεός βοηθός...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ούτε κι εγώ Καίτη μου, γι αυτό και ενυπωσιάστηκα..

      Διαγραφή
    2. καλημέρα

      τώρα με το συμπάθειο ποιό συστήνεις το μεταφυσικό ή το συγκεκριμένο που πέρασες στην Μύκονο?

      εγώ με τούτα δεν τα πάω καλά.... όπως δεν τα πάω καλά με την ψυχανάλυση ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ ΩΣ ΥΨΙΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ... γενικά με πολύ ανατολή έχω ζόρι δηλαδή πιό πέρα από την Οθωμανία....

      ουφ

      πάντως κάτι κατάφερα... μου επέβαλλαν για πλάκα τεχνικές αναπνοής και τις συνέχισα για πλάκα και μου αρέσουν

      ότι κάμνουμε είναι καλό

      Διαγραφή
    3. Για την Ψυχανάλυση (που είναι άλλη ιστορία) ακόμα κι ο Γιουνγκ έλεγε πως είναι άνθρωποι που αφού λειτουργούν κανονικά καλό είναι να μην το ψάχνουν πιο βαθιά.
      Συστήνω για όσους είναι εδώ στη Μύκονο και θέλουν, να δοκιμάσουν αυτό που έκανα κι εγώ. Παραπέρα δε θα σύστηνα. δεν είμαι ειδικός, δεν ξέρω (και για άλλα που ξέρω από προσωπική πείρα δεν έχω γνώση να μιλήσω για τους άλλους).

      Διαγραφή
  3. Γειά σου Δάφνη! Δεν είναι κι έυκολο πράγμα να διαλογίζεσαι μαζί με άλλους, ειδικά αν έχεις συνηθίσει να το κάνεις μόνος σου ή καθόλου ή αν έχεις μιας μορφής δυσανεξία στους άλλους και στις ομαδικές δραστηριότητες γενικώς(αυτό το έχουμε κοινό!!) Αυτό που κάνει τη διαφορά πιστεύω είναι αυτό που είπες στο τέλος, πως στη δεύτερη περίπτωση που δεν είσαι μόνος, "αναγκάζεσαι" εκ των πραγμάτων να αφεθείς τελείως στη διαδικασία (έστω και μετά από κάποια ώρα) και στο σταμάτημα της σκέψης που επικρίνει και τότε ίσως... να βρεθείς σ' αυτό το σημείο το επίπονο που είπες. Δεν ξέρω τι μπορεί να περιμένει κανείς στο μέλλον μετά απ' αυτό, απλά νομίζω πως μένει η εμπειρία. And that's awesome :)
    Φιλιά καλό βράδυ !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Lyriel με κατάλαβες.
      Αυτή ακριβώς είναι η δική μου δυσκολία- μια δυσανεξία στην οικειότητα. Δεν πιστεύω ότι θα αλλάξω χαρακτήρα αλλά το totally awsome ήταν που (δίχως παρότρυνση ψυχολόγου) πρώτη φορά άναψε ένα γλομπάκι που φώτισε μια αιτία πολύ παλιά για όλα αυτά. Αυτά που, εν τω μεταξύ έχω (ίσως) μεταμφιέσει σε εστετισμό-επιλογή- 'ανωτερότητα'-whatever..
      Μου άνοιξε μια νέα οπτική αποκρυπτογράφησης (και καθόλου κολακευτική) γι αυτό είπα πως θέλει 'κότσια'..

      Διαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.