Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Υποχονδρία ή αγωνίες βαθύτατες, I wonder?.......


Ξύπνησα απότομα από ένα εφιάλτη, ξημερώματα.
Με ξύπνησε ένας πόνος στο πόδι μου που με έχει ταλαιπωρήσει καιρό για τον οποίο κάνω θεραπεία μα αντί του «πονάω πάλι» είδα το γιατρό μου να μου ανακοινώνει ότι πάσχω από μια ασθένεια που λέγεται 'Εγκεφαλοπάθεια' κι αυτό σημαίνει ότι λίγο-λίγο ο εγκέφαλός μου πεθαίνει, δηλαδή χάνω τα μυαλά και την επαφή με το σώμα μου.
Πρώτη μου σκέψη όσο ακόμα ήμουν μισοκοιμισμένη ήταν αν μπορώ να εμπιστευθώ τον Κύριο Kastell να με σκοτώσει όταν έρθει η ώρα ή πρέπει να αυτοκτονήσω σήμερα.

Θεωρώ βαρετά τα όνειρα των άλλων και δε θα σας κουράσω με άλλες λεπτομέρειες της ανάλυσης (του πώς βρέθηκε στο όνειρο η λέξη ή άλλα καθημερινά δικά μου). Το θέμα είναι ότι όλη την ημέρα, κι ενώ γνωρίζω ότι δεν πάσχω απ΄αυτή την 'Εγκεφαλοπάθεια' που εφηύρα, ζω κάτω από μια σκιά, ένα 'λες;'. Και έρχονται (πάλι) στο νου μου όσα δεν πρόλαβα, όσα δεν έγραψα επειδή προτίμησα να ζω κι όσα δεν έκανα επειδή προτίμησα να γράφω. Και πιο πολύ δε γίνεται να αποτινάξω μια υποψία πως όντως χάνω το μυαλό μου μα δεν το θυμάμαι― να, λέω ξαφνικά, ενώ ασχολιόμουν με άλλα, να: προχθές επέμενες να μη θυμάσαι ελληνικά τη λέξη establish ή.. συζητώντας ξέχασες το όνομα του Πάστερνακ ενώ θυμόσουν τέλεια το βιβλίο (το Γιούρι, τη Λάρα, τον Πάσα που έγινε Στρελνίκωφ κι όλα τα άλλα).
Ο Βύρων (παραφραζοντας τον Επίκουρο) έλεγε πως σίγουρα θα έχανε τα μυαλά του μα δεν τον ένοιαζε αφού δε θα τα είχε για να στενοχωρηθεί. Δεν είμαι απ' αυτούς unfortunately [―οh dear, να το πάλι: γιατί το είπα έτσι κι όχι 'δυστυχώς' ή 'ατυχώς';]. Δεν είμαι απ' αυτούς τους τυχερούς. Μια ανόητη ματαιοδοξία, κοκεταρία ίσως ή η κενή και κούφια μάταιη φιλοδοξία μου με βασανίζει με όνειρα και σχέδια να νικήσω τη φθορά και να διασώσω τα λογικά μου ως και την τελευταία μου πνοή.
Κι αυτό κι αν είναι το πιο μάταιο και στείρο σχέδιο of all ―ωχ να το πάλι! Σας λέω δεν αντέχω. Σταματώ, πάω να διαβάσω όσο έχω ακόμα μάτια και μυαλό συνδεδεμένα.
_________________________________________________
εικόνα
Χθες, στον κήπο μου οι πρώτες αμπουρνέλες. 
Διάβασα πως σπανίζουν πια αυτά τα αρχαία αυτά  δαμασκηνοκορόμηλα
μα ο κήπος μου είναι γεμάτος με τους μικρούς ντελικάτους θάμνους που μοιάζουν αυτοφυείς κι ευτυχισμένοι με κάθε καιρό.

11 σχόλια:

  1. Νομίζω, δεν είμαι σίγουρη, μα ακόμα κι αυτοί που μεγαλώνοντας χάνουν τα μυαλά τους και δεν αναγνωρίζουν ούτε τα παιδιά τους, έχουν στιγμές διαύγειας, ίσα ίσα να αντιληφθούν την κατάστασή τους και να στενοχωρηθούν..
    Οπότε είμαι μαζί σου...λες να είναι από ματαιοδοξία που οι περισσότεροι άνθρωποι (όλοι πιστεύω) επιθυμούμε να είναι μυαλό και μάτια συνδεδεμένα μέχρι να τα κλείσουμε?
    Περαστικά στο πόδι σου και να μην σε ξαναξυπνήσει πόνος!
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλοφάγωτες οι αμπουρνέλες!!

      Διαγραφή
    2. Δεν το λέω ποτέ για τους άλλους- είναι κι η επιθυμία να μη γίνουμε βάρος σ αυτούς που αγαπάμε ή να μη χάσουμε όσα μας κάνουν ανθρώπους.. Μα τον εαυτό μου, που τον ξέρω, καλό είναι να τον τσεκάρω πού και πού.

      Ευχαριστώ Μαρία μου,
      είναι οι αμπουρνέλες μου τόσο γλυκές και ζουμερές- μακάρι να σε είχα κοντά να σου έφερνα..

      Διαγραφή
  2. Δε θα χαρακτήριζα ματαιόδοξη την επιθυμία "να διασώσω τα λογικά μου ως και την τελευταία μου πνοή" (που, παρεμπιπτόντως, μοιράζομαι κι εγώ μαζί σας). Αξιοπρέπεια θα την έλεγα και, ακόμη ουσιαστικότερα, επιθυμία να είμαι παρούσα, μέχρι να μην είμαι πια καθόλου. Δηλαδή, όλη μου η ζωή να είναι πραγματική ζωή. Αυτό.
    Καλή σας μέρα, Δάφνη και Μαρία! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι- συμφωνούμε απόλυτα.
      Άμα χαθεί αυτό, η επίγνωση, τι να την κάνω τη ζωή;

      Καλή σου μέρα
      και μη χάνεσαι..

      Διαγραφή
  3. Δεν ξέρω γιατί θυμήθηκα τη συχνή απορία του μακαρίτη Γιάννη Καλαμίτση: "Βρε μπας και ζούμε στην κόλαση ενός άλλου κόσμου;"... Τι ζωή κι αυτή! Γεμάτη δυστυχία, με μικρά διαλείμματα και μετά "τα κεφάλια μέσα"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι ωραίο- δεν το ήξερα...
      Η τελευταία σου φράση περιγράφει και τη ζωή την ίδια: ένα διάλειμμα μεταξύ δύο στιγμών ανυπαρξίας...

      Καλή μας μέρα (με κουράγια)!

      Διαγραφή
  4. εξαιρετική γραφή. Αποθεωτικός προβληματισμός!
    Πολύ φοβάμαι πως συμπάσχω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλώς τον στη λέσχη συμπασχόντων
    (κι ευχαριστώ για τα καλά λόγια)..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ως μία από τις δημοσιεύσεις που ξεχώρισαν για την εβδομάδα που πέρασε σύμφωνα με την ομώνυμη ενότητα του yannidakis, η παρούσα καταχώρηση του ιστολογίου. Το ιστολόγιο είναι πλέον υποψήφιο για την μηνιαία βράβευση "ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ". Καληνωρίσματα :[

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.