Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Δεν είναι μύθος― το έζησα: δεν είχε για ψωμί

Η φτώχεια δεν είναι χτύπημα της μοίρας·
είναι συνέπεια της Πολιτικής.



―Έχετε ψωμί με 50 λεπτά;
―Όχι, 60 είναι το φθηνότερο.

Διάλογος αυθεντικός που άκουσα χθες σε φούρνο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Η κοπέλα με τα 50 λεπτά ήταν νέα, καθαρή, δε θύμιζε ζητιάνα ή άστεγη αλλά δημόσια υπάλληλο, φοιτήτρια, πωλήτρια ή δασκάλα.
Πρόσφερα βέβαια τα 10 λεπτά και, με χαρά σάς το λέω, η φουρνάρισσα δεν τα δέχθηκε αλλά της απάντησε πως δεν πειράζει και μάλιστα πρόσθεσε, με τακτ και στον πληθυντικό, «αφού είστε και πελάτισα».

Ίσως εσείς που ζείτε σε πόλεις να έχετε συνηθίσει τέτοιους διαλόγους μα για μένα ήταν ξαφνικό, στη Μύκονο που ζω  κυκλοφορούν ακόμα χρήματα και όσο κι αν μας χτυπούν αλύπητα οι φόροι και η κατάρρευση του δημόσιου τομέα, το φαγητό― όπως συμβαίνει συνήθως στα χωριά― δεν αποτελεί πρόβλημα.

Θυμάστε την ιστορία του νεαρού που μεθυσμένος πήγε μια κοπέλα σπίτι του και την άλλη μέρα το πρωί ξύπνησε μπανταρισμένος μέσα σε παγάκια στη μπανιέρα του διότι του είχαν κλέψει το νεφρό;
Θυμάστε εκείνη την ιστορία με τα παιδάκια που λιποθυμούν στα σχολεία, τους μετανάστες που τρώνε σκυλιά, ή την άλλη με το ζευγάρι που βρήκε ένα αδέσποτο σκυλί στο Μαρόκο (ή κάπου) και όταν το έφερε σπίτι το σκυλί έφαγε τη γάτα κι ύστερα ανακάλυψαν ότι είχαν εισάγει ένα τεράστιο αρουραίο;
Αυτές οι διηγήσεις που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα λέγονται Μύθοι των Πόλεων (urban myths ή legents). Πάντα έχουν συμβεί σε ένα φίλο του φίλου που μας τις διηγείται που, αφού αμφισβητήσουμε, τελικά δεν ήταν φίλος αλλά φίλος ή ξάδελφος του φίλου του φίλου του φίλου μας.
Είτε για τα σκυλιά που τάχα τρώνε οι μετανάστες, είτε για τα λιπόθυμα παιδιά (που δεν αμφισβητώ τη φτώχεια μα επιμένω ότι ένα παιδάκι μπορεί από άγνοια να τρέφεται άσχημα με fast food και κατεψυγμένα/ προμαγειρεμένα, μπορεί να κρυώνει επειδή κόπηκε η  θέρμανση, μπορεί να μην έχει καινούργια ρούχα και παιχνίδια αλλά, στη σημερινή Ελλάδα, δεν υπάρχει περίπτωση να πεινάει) επιμένω να ρωτάω πού τα έμαθαν και με τη έρευνα το 'με τα μάτια μου' γίνεται 'μου το είπε φίλη μου δασκάλα' που όσο ρωτάω γίνεται 'γνωστή μου που της το είπε μια γνωστή της που της το είπε μια δασκάλα'. 
Για τα σκυλιά που τάχα τα τρώνε μετανάστες έχω γράψει επιστολή στο φιλοζωικό site που τη μετέδιδε και με έχασαν από αναγνώστρια διότι βρέθηκα μπροστά σε ένα τείχος· σα να τους άρεσε τόσο η ιδέα που δεν ήθελαν να το ψάξουν.

Οι μύθοι των πόλεων έχουν μελετηθεί και συζητηθεί και, όποτε δεν είναι ρατσιστικοί ή πολιτικά σκόπιμοι, είναι διασκεδαστικοί και ενδιαφέροντες. Ωστόσο, όμως, δεν είναι αληθινοί. Εκφράζουν τις φοβίες μας κι όχι την πραγματικότητα.
Γι αυτό και σας μεταφέρω το δικό μου περιστατικό. Δεν είναι μύθος, συνέβη σε μένα, είμαι αυτόπτις και αυτήκοη άρα μπορείτε να αναφερθείτε σ' αυτό με σιγουριά.
________________________________________________________________
εικόνα
Λεωφόρος Αλεξάνδρας: Η Αθήνα πωλείται ή ενοικιάζεται, τα μαγαζιά κλείνουν

12 σχόλια:

  1. Να δούμε και την άλλη πλευρά όμως: Έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Πως θέλατε δηλαδή να γίνει, να έρθει το πλεόνασμα από μόνο του, χωρίς (δικές μας μόνο) θυσίες; Δε γίνεται, αντιβαίνει στα θερμοδυναμικά αξιώματα που λένε ότι τίποτε δε δημιουργείται εκ του μη όντος... Ας μείνει λοιπόν και κανένας νηστικός, ας χάσει και η φουρναρού 10 λεπτά, δεν έγινε και τίποτα εάν είναι έτσι να εξασφαλιστεί πλεόνασμα ιδίως δε εάν αυτό είναι και πρωτογενές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι ακριβώς Γιάννη μου.. μη ζητάμε και να τρώμε το παν είναι να είναι εν τάξει η θωρακισμένη λιμουζίνα του Βενιζέλου..

      Διαγραφή
  2. Φοβούμαι πως αυτές οι αληθινές ιστορίες είναι πια καθημερινότητα. Δυστυχώς. Ό,τι και να ισχυρισθεί ο πρωθυπουργός μας στις ΔΕΘ και στις ΜΕΤΗ (προφέρεται ΜΕΘ και κάνει ρίμα), η αλήθεια είναι πικρότατη. Προχτές βοήθησα ένα φίλο να αδειάσει το σπίτι του από περιττά πράγματα, μαζέψαμε ρούχα, αντικείμενα, ένα σωρό. Κατέβασα τις σακούλες και τις άφησα δίπλα σε ένα κάδο ανακύκλωσης περιμένοντας πως κάποιος μετανάστης θα έβρισκε κάτι χρήσιμο, για προσωπική χρήση ή για πώληση. Μου έκανε εντύπωση όταν ξανακατέβηκα που είδα μια κυρία γύρω στα 60, αξιοπρεπούς εμφάνισης, η οποία έβγαζε προσεκτικά τα πράγματα, κρατούσε αυτά που ήθελε ενώ προσεχτικά πάλι τοποθετούσε πίσω εκείνα που δεν χρειαζόταν. Με απίστευτη αξιοπρέπεια και προσοχή. Είχε μάλιστα κρεμάσει στον ώμο και μία τσάντα που πετάξαμε επειδή είχαν χαλάσει τα φερμουάρ της. Δάκρυσα και στενοχωρήθηκα. Γιατί αύριο μπορεί να είμαι εγώ αυτός που θα ψάχνω - όσο πιο αξιοπρεπώς μπορώ - δίπλα στην ανακύκλωση για να ντυθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι μας κατάντησαν αγαπητέ Tremens.
      Μια χώρα που κυβερνιέται από μια μικτη συμμορία που με πρόφαση την Κρίση που προκάλεσν τα αφεντικά της πέταξε κάθε ιδεολογία και μας ρημάζει διχως προσχήματα.
      Αυτό που συμβαίνει στους ηλικιωμένους είναι ντροπή και όνειδος για όλους μας. Ντροπή στην κοινωνία που δε φροντίζει τους ηλικιωμένους τους πιο ευάλωτους διότι για εκείνους δεν υπάρχει η ελπίδα για το μελλον που δίνει κουράγιο σ' εμάς τους άλλους (μάταιο ίσως, μα κουράγιο).

      Θέμα χρόνου είναι να βρεθούμε όλοι στο δρόμο αν δεν αλλάξει η κατάσταση φίλε. Τρέμω για όλους μας.

      Διαγραφή
  3. Δεν ξέρω ... μερικές φορές αναρωτιέμαι αν μεγάλωσα σε άλλον πλανήτη στην Θεσσαλονίκη ή αν όντως τα πράγματα στην Αθήνα ήταν τόσο διαφορετικά απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ελλάδα. Αν με ρωτήσει κάποιος αν προέρχομαι από «φτωχή» οικογένεια, θα απαντήσω «όχι» και θα είναι ειλικρινές. Αλλά θυμάμαι την μητέρα μου, τέλη δεκαετείας των 70, να λέει στον μπακάλη: «γραφ’τα, κυρ-Θανάση, μέχρι να πληρωθεί ο Αντώνης (= ο πατέρας μου) στις 15». Και να μετράει τα κέρματα για να δει τι μπορεί ν’ αγοράσει από την λαϊκή/τον φούρνο/τον μανάβη, αλλά ο λαϊκατζής/φούρναρης/μανάβης πάντα να της δίνει κάτι παραπάνω, έτσι ... «για το παιδί» ή «για το χαμόγελό» της κτλ. Και την «ανακύκλωση» ρούχων/αντικειμένων/επίπλων κτλ. ανάμεσα σε γείτονες/συγγενείς («Βρε, Βάσω, αυτά τα φορεματάκια είναι ολοκαίνουργια, αλλά της μίκρυναν της Αγγέλικας. Τα θες για την Τζένη ;»). Και τον κυρ-Γιάννη, τον ψιλικατζή, που μας χάριζε εκείνα τα πακετάκια με τις τσίχλες που μοιάζαν με λεπτά τσιγάρα, γιατί τα λεφτά μας φτάνανε μόνο για το μολύβι και την γόμα που χρειαζόμασταν για το σχολείο. Πράγματα τα οποία γίνονταν απλά, καθημερινά κι ανθρώπινα, χωρίς οίκτο, λύπηση ή αίσθηση ντροπής. Χρήματα δεν είχαμε μεν, αλλά δεν αισθανόμασταν φτωχοί.

    ΟΚ, μέτα ήρθε το ΠΑΣΟΚ και γέμισε ο κόσμος χρήμα, αλλά – βρε αδελφέ – τόσο δύσκολο είναι να ξαναθυμηθούμε πώς είναι να ζούμε χωρίς πολλά χρήματα ;;; Τόσο δύσκολο ήταν για την φουρνάρισσα να πει εξαρχής «Ναι, βέβαια ! Ορίστε !» στην ερώτηση της κοπέλας και να της δώσει το ψωμί ;;; Αφού μάλιστα "ήταν και πελάτισσα" ;;;

    Αυτό είναι που με λυπεί εμένα προσωπικά. :-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το σχέδιο που υπερχρέωσε στις τραπεζες τα νοικοκυρια τους έκανε όλους καταναλωτές. Ήταν το πρώτο πρόσωπο της Ε.Ε. το ελκυστικό. Τώρα φάνηκε η αλήθεια μα είναι αργά, πρέπει αν αλλάξουν πολλά.
      Νομίζω πως ήταν σχέδιο των τραπεζών για το real estate, νομίζω ότι ήταν οι επιδοτήσεις της ΕΕ που μαζί με το βομβαρδισμό λαΪσταΙλάδικων ιδανικών έστειλε τα χρήματα των επιδοτήσεων στη Γερμανία για σούπερ κουζίνες και αυτοκίνητα (κι οι Επιτροποι έκαναν τα στραβά ματια) μα δε νομίζω ότι ηταν το ΠΑΣΟΚ. Κάθε κόμμα ίδια θα είχε φερθεί, το φαινομενο δεν ήταν τοπικό.
      Πιστεύω πως οι Έλληνες βούτηξαν με ορμή στην υπερκατανάλλωση. Μα νομίζω ότι υπήρχαν ανάγκες― και η Γερμανία το γνώριζε κι εκμεταλλεύθηκε την ανάγκη να εκσυγχρονιστούν τα νοικοκυριά. Η σύνεση έλειψε, το καλό γούστο, το μέτρο και γι αυτό θεωρώ συνερηγούς και υεύθυνους τα ΚΛΙΚ και ΝΙΤΡΟ κ.λ. αλλά δίνω χίλια δικια στους αγρότες που έφτιαξα την κουζινα τους και δεν κουβαλανε πια στον ώμο το πετρογάζ.

      Πολλά με λυπούν Αγγελική μου. Τόσο πολλά που πνίγομαι. Κι όταν έρχομαι στην Αθήνα τα βλέπω ζωντανά μπροστά μου,

      Διαγραφή
  4. Συγχαρητήρια για την μαχητική σου πένα και τα θέματα της καθημερινότητας που θίγεις και είναι πέρα για πέρα αληθινά!για τα σκυλιά που τρώνε οι μετανάστες έχω γράψει κι εγώ κάτι αλλά δεν υπήρχε ανταπόκριση..τι να πω..νοσηρό,λυπηρό αν μη τι άλλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Kate.

      ― Πού γράφεις; προσπάθησα να βρω μα το google προφίλ σου δε με βγάζει κάπου. Αν θέλεις πες μου ποιο είναι το blog σου να σε επισκεφθώ.

      Διαγραφή
  5. Δυστυχώς τα πράγματα όλο και δυσκολεύουν...ο Τρεμένς με κάλυψε, μα θέλω να συμπληρώσω κάτι σε αυτά που έγραψε η Αγγελική...
    Δεν είναι που ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει με λίγα....
    Πολύς κόσμος, ο περισσότερος, με λίγα ζούσε και στις εποχές που υπήρχε όπως λέγεται χρήμα.
    Είναι που πια ζει όλο και με λιγότερα, ή και καθόλου...και αν ξεμείνεις, μέχρι να ξαναπληρωθείς (αν είσαι τυχερός και δουλεύεις), κανένας -όπουλος και καμιά αλυσίδα δεν θα σου κάνει πίστωση...ή δε θα φας, ή θα αναγκαστείς να ρίξεις τα μούτρα σου και να ζητήσεις δανεικά...
    Και είναι και οι άνεργοι που είναι πολλοί περισσότεροι από όσους λένε τα στοιχεία τους, είναι πολλά...πάρα πολλά και γίνονται όλο και περισσότερα, γιατί η ανάπτυξη δεν έρχεται με φόρους και εξόντωση.
    Είναι ολόκληρη συζήτηση, όλοι τα βλέπουμε και δυστυχώς τα ζούμε κιόλας οι περισσότεροι...

    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. «Η ανάπτυξη δεν έρχεται με φόρους και εξόντωση» λες Μαρία μου και μαζί σου το λένε όλοι οι οικονομολόγοι και οι ιστορικοί. Εδώ όμως έχουε μια συμμορία που σκέφτεται τη δική της ανάπτυξη. Έχουν πιάσει τα πόστα, μας αγοράζουν (τον κόπο ή την περιουσία μας) για πενταροδεκάρες και εξασφαλίζονται μέχρι τρίτης γενεάς.

    Οργή, ντροπή και απόγνωση..

    Καλή σου μέρα,
    (μου δίνει δύναμη που καταλαβαινόμαστε)

    Read more: http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2014/09/blog-post_9.html#ixzz3CtNGOpG3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πολύ στενάχωρα όλα αυτά, αλήθεια... Μα εμένα με εξοργίζουν, όχι οι πολιτικοί μας - αυτοί τέτοια αποβράσματα είναι, τέτοια θα κάνουν. Το περιμένεις, τους έμαθες πια.
    Ο κόσμος που τους ψηφίζει, όμως; Και τους δίνει την εξουσία να συνεχίζουν;
    Πριν μερικές εβδομάδες έβλεπα στις ειδήσεις τοπικού καναλιού έναν ταξιτζή που δήλωνε πως τον Σαμαρά τον λατρεύει (!!!), αλλά εξαιτίας ενός κακού για το συμφέρον του κλάδου του μέτρο, δε νομίζει (!!!) να τον ξαναψηφίσει.
    Σε χαζούς απευθύνονται οι πολιτικοί μας, δυστυχώς. Και σε ανθρώπους που μόνο το τομάρι τους τούς "τσούζει". Και το ξέρουν. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, πού να αναζητήσουμε την ευθύνη; Και πώς να είμαστε αισιόδοξοι ότι θα αλλάξουν τα πράγματα (σύντομα, τουλάχιστον);

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε χαζούς απευθύνονται. Κι εγώ απελπίστηκα πια.
      Πάλι στις εκλογές θα επιβραβευθούν οι κλέφτες.

      Πνίγομαι.

      Διαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.