Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

Κρατική θρησκεία; Να πού ανήκουμε.



Πού ανήκουμε; Ως κράτος τι είμαστε;
 Κάποιοι θα μου απαντήσουν γεωγραφικά 'ανήκομεν εις την Δύσην', είμαστε Ευρωπαίοι. Κάποιοι, πιο διαβασμένοι, ίσως μου πουν Βαλκάνιοι κι άλλοι ίσως προσθέσουν το κατά Μαζάουερ, δηλαδή μέρος της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 
Η αλήθεια είναιότι ανήκουμε σε μια μικρή ομάδα κρατών με πολύ επικίνδυνους περιορισμούς στο σύνταγμά της. Έχουμε, δηλαδή, κρατική θρησκεία. Εμείς, το Ισραήλ μαζί με τα Αραβικά κράτη της Αραβικής Χερσονήσου και της Βόρειας Αφρικής. Ναι, αυτά που τα θεωρούμε τόσο μακρινά μας.
Ιστορικά  η Επανάσταση του 1821 είναι ο λόγος που φτιάχτηκε έτσι το Σύνταγμά μας. Από τότε όμως, και μετά από τους ρατσιστικούς διωγμούς του 20ου αιώνα, δεν έχουμε δικαιολογία που δεν το έχουμε αλλάξει.
Ο Χάρτης είναι αποκαλυπτικότατος και με μια ματιά σβήνει κάθε αυταπάτη για το πού ανήκουμε.

Ιδού και το ενδιαφέρον άρθρο του φίλου μου Δήμου Βοσινάκη:

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ + ΕΚΚΛΗΣΙΑ = L.F.E.

Αφήνοντας πίσω μας τις συνθήκες και τα απαράδεκτα νούμερα των ελληνικών φυλακών, ήρθε η ώρα για κάτι ακόμα πιο δυσάρεστο και εξευτελιστικό. Ένα κρίσιμο θέμα, από αυτά που ξεχωρίζει τα πολιτισμένα κράτη και τις θεοκρατικές μπανανίες εδώ και πολλές δεκαετίες και δυστυχώς για την Ελλάδα αυτή κατατάσσεται συνειδητά και μεχαρακτηριστική άνεση στη δεύτερη κατηγορία.
Το, πολύ μακρινό, 1802 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τόμας Τζέφερσον ανέφερε σε μία επιστολή του προς το Σύνδεσμο Βαπτιστών του Danbury:
«Πιστεύοντας, όπως κι εσείς, ότι η θρησκεία είναι ένα ζήτημα που αφορά αποκλειστικά τον κάθε άνθρωπο και το θεό του, ότι κανείς δεν χρωστάει λογαριασμό σε κανέναν για την πίστη ή τη θρησκεία του, ότι οι νομοθετικές εξουσίες της κυβέρνησης μπορούν να αφορούν πράξεις μόνο και όχι απόψεις, σέβομαι απόλυτα την απόφαση ολόκληρου του αμερικανικού λαού, που όρισε ότι οι νομοθέτες του δεν θα φτιάξουν κανέναν νόμο που θα στηρίζει την εγκαθίδρυση κάποιας θρησκείας ή θα απαγορεύει την ελεύθερη άσκησή της, χτίζοντας έτσι ένα τείχος διαχωρισμού ανάμεσα σε Εκκλησία και κράτος».
Το 1802 η Ελλάδα ήταν ακόμα τουρκοκρατούμενη και δεν είχε τέτοιου είδους ανησυχίες. Αντιθέτως, υπάρχει μία λογική εξήγηση στη μετέπειτα προσπάθεια των ηγετών του ελληνικού κράτους να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν ταχύτατα και από το πουθενά μία «εθνική συνείδηση» γύρω από τη θρησκεία. Τα χρόνια όμως πέρασαν και έγιναν δεκαετίες, οι δεκαετίες έγιναν αιώνες, η Ελλάδα έγινε κάτι που μοιάζει με οργανωμένη χώρα, οι κοτζαμπάσηδες δημιούργησαν κάτι που μοιάζει με κράτος και οι πολίτες υποτίθεται πως θέλουν να βελτιώσουν την καθημερινότητα τους και να βαδίσουν μπροστά.
Κάπως έτσι, έχουμε φτάσει στο 2015 και η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα σε όλη την Ευρώπη όπου (ακόμα) δεν έχει γίνει ο αυτονόητος διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας. Με λίγα λόγια, νάτοι οι πρώτοι σε όλη την Ευρώπη. Όπως μπορείτε να δείτε στην παραπάνω φωτογραφία, δεν είναι μόνο οι χώρες της Ευρώπης, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Ουκρανία, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Βέλγιο και η Πορτογαλία, που δεν έχουν επίσημη κρατική θρησκεία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε μακρινές χώρες όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Αυστραλία, οι ΗΠΑ, το Μεξικό, ο Καναδάς, η Κολομβία, η Βενεζουέλα, η Χιλή, η Βολιβία και το Περού. Ακόμα και στην Αφρική, χώρες όπως η Ναμίμπια, η Αγκόλα, η Αιθιοπία και η Σομαλία δεν έχουν κρατική θρησκεία.
Το καλύτερο όλων είναι ότι σε μία χρονική περίοδο που σχεδόν όλοι έχουν συμφωνήσει ότι η χώρα χρειάζεται σαρωτικές κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές, αυτό το θέμα δεν συζητιέται καν! Να μην αλλάξει η παντοδυναμία της εκκλησίας, να μην αλλάξει (προς το προοδευτικότερο) η νομοθεσία, να μην αλλάξει η πολιτική για τα ναρκωτικά που γεμίζει τις φυλακές με χρήστες, αλλά γενικά «χρειάζονται να αλλάξουν πολλά»… Υπάρχει άραγε κάτι πιο λογικό από την ξεκάθαρη ουδετερότητα του κράτους απέναντι στις θρησκείες, την ουσιαστική κατοχύρωση της ανεξιθρησκίας και την οριστική εξαφάνιση της εκκλησίας από την κοινωνική ζωή; Για πόσο ακόμα θα τρώμε στη μάπα τη μεσαιωνική ηθική του παπαδαριού και την εμετική προσπάθεια της εκκλησίας να λειτουργεί σαν κράτος εν κράτει που δηλητηριάζει την πολιτική ατζέντα;
Ακόμα και αν οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, ακόμα και αν οι Έλληνες έχουν μία ανεξήγητη αγάπη για τους μύθους και ένα εξηγήσιμο μίσος για την πρόοδο, οφείλουμε να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας: Η εκμάθηση ενός συγκεκριμένου θρησκευτικού δόγματος, όσο δημοφιλές και αν είναι αυτό στην κοινωνία, μαζί με τα υπόλοιπα μαθήματα στο σχολείο είναι το θεμέλιο κάθε τριτοκοσμικού κράτους. Για παράδειγμα, η Τουρκία μπορεί να είναι γεμάτη με μουσουλμάνους, αλλά δεν έχει επίσημη κρατική θρησκεία.
Σήμερα, υπάρχει μία κυβέρνηση που αυτοπροσδιορίζεται σαν αριστερή. Επιπλέον, έχει εκφράσει πολλάκις τη δέσμευση της για μεταρρυθμίσεις. Το ζήτημα είναι να ξεκινήσει από τα βασικά και να προχωρήσει εδώ και τώρα στον οριστικό διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας, κάτι που είναι ένα διαρκές αίτημα του κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Όσες/όσοι θέλουν μπορούν να λατρεύουν και να προσκυνάνε το Θεό που θέλουν. Έχουν κάθε δικαίωμα να προσκυνάνε κόκαλα, άλογα, παπούτσια, σερβιέτες, σώβρακα και προφυλακτικά. Δεν έχουν όμως κανένα δικαίωμα να μολύνουν την παιδική ψυχή με τις ιστοριούλες ενός συγκεκριμένου θρησκευτικού δόγματος, που έχει το θράσος να παρουσιάζεται σαν διαχρονική αλήθεια, μέσω της σχολικής εκπαίδευσης.
Η Γαλλία μέσω της περιβόητης «λαϊσιτέ», προϊόν της γαλλικής φιλοσοφίας, προβλέπει από το 1905 το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, δηλαδή το διαχωρισμό της θρησκείας από την πολιτική εξουσία. Στην Ιταλία ο διαχωρισμός εκκλησίας και Κράτους είναι κατοχυρωμένος από το 1948 στο άρθρο 7 του Συντάγματος που εξασφαλίζει ότι «Η Πολιτεία και η καθολική εκκλησίαείναι ανεξάρτητες και κυρίαρχες, η καθεμία εντός της δικής της σφαίρας». Στη Γερμανία, το γερμανικό κράτος θεωρεί τον εαυτό του ουδέτερο σε ζητήματα θρησκευτικών πεποιθήσεων, με αποτέλεσμα να μη μπορεί κάποιος δάσκαλος να εξαναγκασθεί να διδάξει θρησκευτικά.
Ακόμα και στην Ισπανία, μια χώρα που γνώρισε εμφύλιο πόλεμο και μακρόχρονη δικτατορία, δηλαδή έχει κάποια κοινά στοιχεία με την Ελλάδα, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Ναι μεν η θρησκευτική ελευθερία εξασφαλίστηκε μόλις το 1966, αλλά από το 1978 το ισπανικό Σύνταγμα προβλέπει ότι «καμία θρησκεία δεν θα είναι κρατική. Οι δημόσιες αρχές θα λαμβάνουν υπόψη τις θρησκευτικές πεποιθήσεις της ισπανικής κοινωνίας και συνεπώς θα διατηρούν τις κατάλληλες σχέσεις συνεργασίας με την καθολική εκκλησία και άλλα δόγματα».
Σε τελική ανάλυση, λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει: Ο διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας είναι ένα από αυτά τα θέματα που πραγματικά μας χωρίζουν με τα απομεινάρια της “προηγμένης Ευρώπης” και όχι οι συντελεστές του ΦΠΑ στις τηγανητές πατάτες, τα Πόρσε Καγιέν και τα τάμπλετ.
ΥΓ: Η μεγαλύτερη βλακεία της εποχής μας είναι να βλέπεις τους ελληνοχριστιανούς καθυστέρακες – θιασώτες τη χούντας – τηλεβιβλιοπώλες να λανσάρονται σαν πρεσβευτές του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
_________________




15 σχόλια:

  1. Αν δεν κάνω λάθος και στο Σύνταγμα της Ελλάδος πρώτα πρώτα αναφέρεται η Εκκλησία. Μην τυχόν και μας παρεξηγήσουν οι παπάδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ούτε καν η Τουρκία, ε;
    Ε, μα τότε γι' αυτό "ανήκομεν εις την Δύσιν" - τι, ίσα κι όμοια με τους Τουρκαλάδες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η Τουρκία; Μετά τον Κεμάλ που απαγόρεψε από τότε μαντίλα ή φέσι σε σε σχολείο ή Δημόσιο;
      Κι ας χτυπιέται ο Ερτογάν.

      Διαγραφή
  3. Γιατι μας κανει εντυπωση?Τοσα χρονια η εκκλησια δεν ειναι αυτη που κανει
    τη "βρωμικη" δουλεια, που δεν μπορουν επισημα να κανουν οι κυβερνωντες?
    Μεσω του φοβου του θεου καλλιεργει το μισος και τον ρατσισμο σε καθε τι
    διαφορετικο η μη συμφερον,σπερνει το σπορο του φασισμου σε συνειδησεις.
    Και δυστυχως οσο μεγαλωνει η ανεχεια του κοσμου τοσο θα μας οδηγουν στον
    σκοταδισμο.
    Ηδη βλεπουμε την "καλη δουλεια" που κανει η εκκλησια στο θεμα των προσφυγων,ελπιζω μονο να μη δουμε και το αποτελεσμα, την αλληλοσφαγη..
    ελπιζω να υπερισχυσει η εμφυτη ανθρωπια μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πικρό κείμενο γεμάτο αλήθειες που θέλουν να τις κρατήσουν στο σκοτάδι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το 1998-1999 η επίσημη εκκλησία της Ελλάδας υπό τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο διαφώνησε με την σπιλογή του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων να αφαιρέσει από το βιβλίο της Α' Λυκείου τα κεφάλαια που στηλίτευαν κοινωνικά ρεύματα όπως ο Σιωνισμός και η Μασονία. Μετά από αυτό όρισε (επίσημα) διμελή επιτροπή με ρόλο να παρακολουθεί, να προλαβαίνει (!!!) και να παρεμβαίνει (!!!!!!) στο νομοθετικό έργο της Βουλής των Ελλήνων.
    Δεν έχουμε καμία πληροφορία για το εάν η εν λόγω επιτροπή σταμάτησε να υφίσταται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Προς επίρωσιν:

    "Μας διεμηνύθη βεβαίως η απόφαση του Υπουργείου να μη εκτυπωθή επί του παρόντος το νέο εγκριθέν βιβλίο που περιέχει τα επίδικα κεφάλαια, αλλά να εξακολουθήσει και για το επόμενο έτος να διδάσκεται το υπό αντικατάσταση παλαιό βιβλίο, στο οποίο δεν υπάρχει το κεφάλαιο αυτό. Αντετάξαμε την ένσταση ότι πρόκειται περί παρελκυστικής τακτικής που δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα. Τελικά στις 23-8-99 ο κ. Ι. Ανθόπουλος, υφυπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων μας ανήγγειλεν ότι το υπουργείο τελικά απεφάσισε να εκτυπωθή το νέο βιβλίο με το επίδικο κεφάλαιο ή αν τούτο δεν γίνη εγκαίρως να εκτυπωθή το κεφάλαιο αυτό και να τοποθετηθή ως ένθετο στο εν χρήσει βιβλίο. Επί τη ευκαιρία παρακαλούμεν να γνωρίζετε ότι οι υπάρχουσες παντού αντίθεες και αντιχριστιανικές δυνάμεις δρουν υπομονετικά με σύστημα και οργάνωση, σε σημείο που πολλές φορές δεν λαμβάνομε γνώση των κινήσεων των. Έχουν ατυχώς τη δύναμη να προωθούν και νομοθετικές ακόμη ρυθμίσεις υπέρ αυτών και σε βάρος της Εκκλησίας και των παραδόσεων του Έθνους χωρίς να δυνάμεθα εγκαίρως να αντιδράσουμε. Προ αυτού του κινδύνου ωρίσαμε Συνοδικώς διμελή επιτροπή στην οποίαν αναθέσαμε το καθήκον να παρακολουθεί το νομοθετικό έργο της Βουλής και να λαμβάνει εγκαίρως γνώση των υπόπτων κινήσεων των ενδιαφερομένων για ψήφιση τυχόν νόμων ή διατάξεων τροπολογιών κ.λ.π που μας ενδιαφέρουν. Το έργο αυτό είναι πολύ δύσκολο, διότι πολλές τέτοιες διατάξεις "περνούν" την τελευταία στιγμή ως τροπολογίες σε άσχετα προς την Εκκλησία νομοθετήματα, και δεν είναι δυνατόν όλα να τα προλαμβάνουμε." Τα ανωτέρω αποτελούν χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ομιλία του Αρχιεπισκόπου προς τους Μητροπολίτες κατά την τακτική συνεδρίαση της Ιεραρχίας του περασμένου Οκτωβρίου.

    Πηγή:
    http://www.orthodoxia.gr/show.cfm?id=5&obcatid=2

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. δε μας ενοχλεί τόσο η πίστη, όσο οι κλίκες των παπάδων. ας μας ενοχλήσουν και οι κλίκες των πολιτικών και μετά, αν ανατραπεί αυτό, τότε θα πάρουν τα πράματα μια σειρά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε μας αφορά τι πιστεύει ο άλλος και τι κάνει κάθε Εκκλησία τοςυ κόλπους της.
      Τη δική μας ζωή να μην κυβερνά.

      Οι κλίκες των πολιτικών είναι άλλο θέμα. Στο κάτω κάτω κάποιοι τους ψηφίζουν.

      Διαγραφή
  8. Ο Χριστιανισμός θα μπορούσε να είναι πολύ καλή θρησκεία ,αν δεν ήταν κρατικός.Θα μπορούσε να είναι πολύ καλή θρησκεία αν φατρίες κληρικών δεν διεκδικούσαν την εμπορική εκμετάλλευση.Τα θρησκευτικά ίσως ήταν χρήσιμα ως πολιτισμική μελέτη,αν το αντικείμενο ήταν η ιστορική έρευνα και η συγκριτική θρησκειολογία.Η θρησκεία δεν έχει αξία αν δεν είναι προϊόν ελεύθερης,ανεπηρέαστης επιλογής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θεωρητικά λίγες θρησκείες δεν είναι καλές. Όλες συστήματα αλληλεγύης είναι προκειμένου πατάσσοντας (ή προβάλοντας) το φόβο του Θανάτου να κάνουν τη ζωή καλύτερη.
      Ύστερα αρχίζουν οι Σταυροφορίες κι οι Ιερές Εξετασεις και το χάνουν το δίκιο τους.

      Για το μάθημα, αγαπητέ Μερμελέχα συμφωνώ. Προσωπικά θεωρώ ολέθριο να μη γνωρίσουν οι νέες γενιές τη Βίβλο. Θα χάσουν τα 3/4 της Δυτικής Παράδοσης, Ποίηση, Θέατρο, Μουσική.. όλα έχουν θέματα βιβλικά.
      Εκεί που διαφωνώ είναι στον προσυλητισμό, τα κατχητικά, τους αγιασμούς κι όλες τις μαγγανίες.

      Διαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.