Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Διαγόρας Χρονόπουλος― Εύης Γαβριηλίδης: οι ταξιδιώτες



Φέτος ταξίδεψαν μακριά κι οι δυό, αλλά αναπολώ άλλα ταξίδια.

Για χρόνια ο πατέρας μου πήγαινε κάθε χειμώνα στο Λονδίνο να δει παραστάσεις. Όχι μόνος, με το φίλο του Εύη Γαβριηλίδη, ομότιμό του δηλαδή σκηνοθέτη και διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Κύπρου.
Ο Εύης νομίζω είχε ζήσει εκεί γιατί όπως όλοι που κάπου περάσαμε τα νιάτα μας, επέμενε να οργανώνει εκείνος το ταξίδι σα να ήταν ακόμα φοιτητές. Νοίκιαζαν δηλαδή επιπλωμένο διαμερισματάκι στο κυπριακό Queensway όπου τα μαγαζάκια πουλούν ελληνικές εφημερίδες και τις ζεστές Κυριακές ακούς ελληνικά στην περατζάδα-νυφοπάζαρο κι έξω από τα pubs.
Έτυχε να είμαι στο Λονδίνο σε κάποια ταξίδια τους και βέβαια συναντιόμασταν. Όχι για Θέατρο― αυτό το έκαναν μόνοι δίχως περισπασμούς, δυό ή και τρεις παραστάσεις την ημέρα, αλλά μετά, αργά καθώς ο πατέρας μου, προς μεγάλη ενόχληση του Εύη, επέμενε να τρώνε έξω και να πίνουν κάθε βράδυ.
―Άκου να θέλει να μείνουμε μέσα με «μια σαλατούλα» έλεγε ειρωνικά και πειράζονταν, τσιγκούνη ο ένας, σπάταλε ο άλλος καθώς μας έσερναν άλλοτε στα κοσμικά ακριβά του Διαγόρα κι άλλοτε στα φθηνά ινδικά και κινέζικα που νοσταλγούσε ο Εύης, όπως όλοι που περάσαμε από εκεί.

―Να πάρω απ' το delicatessen χούμους για αύριο το μεσημέρι; πρότεινε ο Εύης.
―Θα είμαστε έξω το μεσημέρι, έλεγε ο Διαγόρας, κοιτάζοντάς με με νόημα.
― Μα σου αρέσει ο χούμους, επέμενε ο Εύης.
―Δεν είναι «ο» είναι «το χούμους, Κύπριε» διόρθωνε ο Διαγόρας.
Και έτσι προχωρούσε η βραδιά μ΄αυτά αλλά κι άλλα για τις ερωτικές τους επιδόσεις κι αγωνίες τα οποία δε θα μεταφέρω, ούτε και τα πολλά αστεία τους.
Μα ήταν κι ένα άλλο αστείο, το δικό μας, που δεν το 'πιαναν. Έτσι που έρχονταν κάθε χρόνο στο ίδιο διαμερισματάκι, δυό  ευκατάστατοι συνομήλικοι κύριοι με τα μουστάκια, τα καυγαδάκια  και τα σιδερωμένα τους πουλόβερ, η Αγγλίδα σπιτονοικοκυρά ήταν σίγουρη ότι επρόκειτο για gay couple.
―Κυρίως είναι τα μουστάκια, τους έλεγα.
―Κι η «σαλατούλα» σου Εύη. Δε θα ξαναφάω, απαντούσε ο πατέρας μου κι άρχιζαν πάλι.

Αρρώστησαν μαζί και μαζί έφυγαν, πρώτος ο ένας και στο επόμενο βαρκάκι ο άλλος. Κι είναι ίσως ενδεικτικό που στα πολύ δύσκολα, στιγμές που τα 'χανε, ο πατέρας μου νόμιζε πως είναι στην Κύπρο.
Ο Εύης τηλεφωνούσε: «Πώς είναι ο Έλλην ασθενής; Όταν ξυπνήσει πείτε του ότι ο Κύπριος ασθενής τον ακολουθεί κατά πόδας»

Ποτέ πια δε θα πάρει για να μου ευχηθεί με την αλλαγή του χρόνου όπως έκανε πάντα όπου κι αν ήταν, ποτέ ξανά δε θα χτυπήσει το τηλέφωνο μετά τα μεσάνυχτα για να μου πει «σ' αγαπώ» και «έτσι πήρα να δω τι κάνεις».
Ούτε ο Εύης Γαβριηλίδης πια θα είναι εδώ.


________________________________________
Εικόνα
Διαγόρας Χρονόπουλος και Εύης Γαβριηλίδης στην Επίδαυρο, 2013

9 σχόλια:

  1. Σε ωραία ταξίδια μας πήγες Δάφνη μου κι ας λείπουν πια οι ταξιδιώτες.
    Αν και όσοι ταξίδεψαν για αλλού, είναι εδώ όσο είναι στη σκέψη μας και στην καρδιά μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι Δάφνη στο τέλος του χρόνου ο απολογισμός... Μετρούμε απουσίες που πονουν.
    Αλλά "οι δυό ταξιδιώτες" , όπως τόσο όμορφα τους λες, με γεμάτη και πλούσια ζωή απήλθαν.
    Θυμάμαι τον Εύη να μου λέει για την άλλη κυρία της Μυκόνου που δεν αξιώθηκα να γνωρίσω απο κοντά , τη Μαρλένα Γεωργιάδη, που τον κάλεσε σπιτι της στην Αθήνα για να πεθάνει στα χέρια του...
    Ένα χρόνο μετά σχεδόν δεν υπήρχε ούτε ο Διαγόρας ούτε ο Ευης.
    Την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο skype φόρεσε φουλάρι, πήρε ένα λευκό κρασί στήθηκε μπροστα στην κάμερα και μου ανακοίνωσε πως πλησιάζει η ώρα...
    Τον αποπήρα.
    Θα τον θυμάμαι πάντα -μετα τις προβες στο Κρατικό Θέατρο- πριν κάμποσα χρόνια να 'ρχεται νύχτα στο ιατρείο να βάζουμε το malt whiskey "μπροστά" και να ταξιδεύουμε σε γιαλούς.
    Κι αλλη μια φορά που "έπηξε" σε μια παράσταση που βλέπαμε μαζί και μου είπε: "Από ευγένεια κάθομαι και δεν φεύγω. Αλλά θέλω πολύ να φύγω!")

    ΥΓ. (1) Τελικά πολλές ...συγγένειες να πάρει η ευχή!
    (2) δεν ξερω αν είδες αυτόν εδώ τον θαυμάσιο αποχαιρετισμό της Μπεμπεδέλη στον Εύη http://www.parathyro.com/?p=35509
    (ξαναθύμισέ μου πως το κάνω link!!!)


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλές όντως...

      Στη Μαρλένα έμενε κι ο Διαγόρας συνήθως όταν ερχόταν στη Μύκονο (εγώ δε φιλοξενώ παρά σε μεγάλη εξαίρεση). Νομίζω δίδαξε και στους δυό πώς φεύγεις, ήταν χρόνια άρρωστη.

      Τι απίθανο όμως, πόσες κλωστές... απ' το Δραγούμη αρχίζοντας...

      Διαγραφή
    2. γιατι φιλοξενειτε δυσκολα?ειναι ωραιο πραγμα να φιλοξενεις!και δη τον πατερα σου και φιλους!

      Διαγραφή
    3. Γιατί έτσι μου αρέσει Ανώνυμε/η.
      Καθένας με τα γούστα του κι αν δεν ενοχλούσε τον πατέρα μου, και δεν ενοχλεί τους φίλους μου, δε βλέπω εσάς τι σας νοιάζει.

      Διαγραφή
  3. Την τελευταία φορά που συνάντησα τον πατέρα σου (μια και κάτι φεγγάρια στα νιάτα μας κάναμε παρέα όπως ίσως ξέρεις) ήταν στο φεστιβάλ της Δράμας όπου ο μικρός μου γιος παρουσίασε την πρώτη του ταινία...που κανείς δεν πίστεψε πως την είχε κάνει μόνος μια και ήταν 18 χρονών!
    Πολύ τρυφερή ανάρτηση και συγκινητική Δάφνη μου!
    Χρόνια Πολλά και εύχομαι η νέα χρονιά να ζεστάνει λίγο παραπάνω τις καρδιές μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και βέβαια ξέρω πως κάνατε παρέα, εξ άλου το Νίκο τον θυμάμαι πολύ καλά.

      Καλή Χρονιά και στους δυό σας μετην αγάπη μου!

      Διαγραφή
  4. Σας ευχομαι τα καλυτερα για την χρονια που ξεκινα κ.Χρονοπουλου!Ποσο με συγκινει η αναφορα σας,για τους ανθρωπους τους αγαπημενους μας,που πια δεν ειναι μαζι μας. Ναι,μας λειπουν παντα ,καθε μερα,μα μερικες στιγμες....ω !Ειναι τοσο εντονο ,αυτο το συναισθημα ....μια ορφανια!Ακομα και ετσι ομως ,ειμαστε απο τους τυχερους,μιας και συνεχως ανακαλυπτουμε μεσα απο τις απωλειες μας,πως υπαρχουν στην ζωη μας,μνημες και ριζες.Και παλιν καλη χρονια ,υγεια και αντοχη για αγωνες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.