Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Όταν ήμουν κακιά ήμουν ακόμα καλύτερη;



«'Οταν είμαι καλή, είμαι πολύ καλή.
Αλλά όταν είμαι κακιά είμαι ακόμα καλύτερη» έλεγε η Mae West που βοήθησε τις καριέρες ουκ ολίγων νεαρών αστέρων, και θα μου ταίριαζε παλιά αν το καλή/κακιά δεν το είχε πει μόνο για τα ήθη μα και για συμπεριφορά προς τους άλλους.

Το συνάντησα πολύ νωρίς, από τα παιδικά μου χρόνια. Ήταν η πόζα άρνησης, συνηθισμένη στάση επιφανειακού γαλλικού πνεύματος που με γοήτευε μια και ερχόταν σε αντίθεση με τη σάχλα και αφέλεια της αμερικάνικης ποζιτίλας της 'Θετικής Σκέψης' και των "προσεύχομαι για σένα".
Στερεότυπο είναι, το έχουμε δει και στο σινεμά. Θαυμάζει η Αμερικανίδα τουρίστρια 'Γουάου, ο Πύργος του Άιφελ!' και σηκώνει ώμους και φρύδια η υπέρκομψη Γαλλίς φυσώντας τον καπνό του τσιγάρου της με ένα περιφρονητικό "ΠΚΦΦΦφφ!". Αν ήσασταν 15 ετών και προικισμένη με ευγλωττία ποια συμπεριφορά θα υιοθετούσατε;
Διότι το είχα. Από πολύ νωρίς. Και εκ φύσεως το είχα, λόγω ευκολίας στο λόγο, και εκπαιδεύτηκα στην οξύτατη παρατήρηση με τη λογοτεχνία, έτσι που στην πρώτη νιότη μου έσταζα δηλητήριο λες και με είχαν βρει όλα τα δεινά της γης. 
Που βεβαίως δε με είχαν βρει, αλλά όχι κι ότι μου χαρίστηκαν στα λόγια. Στα λόγια το περιβάλλον ήταν πολύ σκληρό. Κι έφτιαξα πανοπλία, σκληρή και λαμπερή σαν από το δέρμα σαύρας σε τσάντα πανάκριβη, για να επιβιώσω σε ένα περιβάλλον στο οποίο μετρούσε πιο πολύ να πεις κάτι έξυπνο παρά κάτι αληθές και όποιος πληγωνόταν στη διαδρομή απλώς δεν ήταν άξιος να απολαμβάνει το οξύ αυτό πνεύμα ως 'κομπλεξικός' ή 'μικροαστός' κι όχι αρκετά καλλιτέχνης ή κοσμοπολίτης ώστε να αντέχει.
Μπούρδες βεβαίως, ουδείς αντέχει, γι αυτό σε τέτοιους κύκλους είναι μονίμως τσακωμένοι όλοι με όλους και πιο πολύ από ένα άκυρο «μεταξύ μας» άλλη φράση δεν ακούς.
Αντιπαθέστατη ήμουν κι έχω τα ημερολόγιά μου ως απόδειξη  της στείρας ποζεριάς κι επιδειξιομανίας στην οποία επιδιδόμουν για να εντυπωσιάσω το τετράδιο.
Δεν κράτησε πολύ. Η αληθινή ζωή με πήγε αλλού  κι η Τέχνη η αληθινή μου έμαθε πως για να πας βαθιά, να καταλάβεις την ανθρώπινη ύπαρξη, εφόδιο κι εργαλείο είναι μόνο η Συμπόνια αφού δίχως καλλιέργεια της συναισθηματικής μας φαντασίας καθόλου δε θα εξελιχθούμε και δε θα διαφέρουμε από τη σαύρα εκείνη―επί της τσαντός που λέγαμε―, τη σαύρα εκείνη  του αρπακτικού μέρους του ανθρώπινου εγκεφάλου που επιβιώνει ακόμα μέσα στο κρανίο μας από πριν εξελιχθούμε σε άνθρωπο, πριν να μιλήσουμε, να φανταστούμε και να καταλάβουμε.

Το τι με έβγαλε απ' αυτά, ενδοσκοπήσεις, ωρίμανση κι εξέλιξη μυαλού και χαρακτήρα είναι ταξίδι ολόκληρο και δε θα σας κουράσω. Το ουσιώδες είναι ότι ευγνωμονώ που ήρθε η στιγμή που το κατάλαβα πως ίδιο κόπο παίρνει να ψάξεις να βρεις το ωραίο όποιου συναντάς αντί για το κουσούρι του και πως αυτό είναι που κάνει κι η Μεγάλη Τέχνη.
Όλα τα σώματα είναι ωραία ζωγραφισμένα από το Ραφαήλ ή τον Λούσιαν Φρόυντ, όλα ενδιαφέροντα και σημαντικά στο σημειωματάριο του Λεονάρντο μα όλα άσχημα και προβληματικά στα «γυναικεία» περιοδικά και κάτι σαχλές εκπομπές που κρίνουν τις ηθοποιούς από τα μπούτια τους και τις τραγουδίστριες από το ντύσιμό τους.

Μια ζωή μου δόθηκε, σκέφτηκα, και δε θα τη σπαταλήσω μετρώντας τα μπούτια και το γούστο της γειτόνισσας. Θέλω το ενδιαφέρον, θέλω το άξιο να επιζήσει στους αιώνες, αποφάσισα, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα ψάχνω μόνο για την ουσιαστική ομορφιά και δε θα χάσω ούτε ένα λεπτό ψάχνοντας άλλων τα κουσούρια.
________________________________________
Εικόνα
"Η Δάφνη Ράβει" by  Mr Kastell, κρέμεται στο δωμάτιό μου στην Αθήνα. Μια από εκείνες τις στιγμές γαλήνιου contemplation του παρελθόντος και του μέλλοντός μας, που με έκαναν αυτό που είμαι τώρα.

Και μια Σημείωση εκπαιδευτική:


Αν δε γνωρίζετε σηστήνω να δείτε ταινίες της Μαίη Γουέστ, πασίγνωστης για τα πνευματώδη υπονοούμενά της, η οποία ξεκίνησε ως σεξοβόμβα και σταρ και κατέληξε μέσω Βέγκας και ραδιοφώνου να μείνει θρυλική ως Queen of Camp.

2 σχόλια:

  1. Ώστε η Mae West το έχει πει αυτό, που ήταν και δικό μου μότο στην εφηβική και πρωτο-ενήλικη ζωή μου;
    Καταλαβαίνω τι γράφεις. Ακόμη θυμάμαι την αστραφτερή, θριαμβευτική επίγευση κάποιων λεκτικών κονταροχτυπημάτων. Προσωπικά, μου άφηνε τέτοια αίσθηση δύναμης, που ήταν εθιστικό. Τότε, βέβαια, (θεωρούσα ότι) ήμουν το κέντρο του σύμπαντος και δε χρειάζομουν κανέναν. Έφτανε που επιβεβαιωνόμουν σε μένα την ίδια, κι ας γινόμουν κι εγώ αντιπαθητική. Εγωισμοί των άγουρων χρόνων...
    Όσο, όμως, το κέντρο μετατοπίζεται από τον εαυτό σου στους άλλους και η οπτική σου πλαταίνει, τέτοιες συμπεριφορές καταλαβαίνεις ότι είναι μια επιπόλαιη διασκέδαση. Πιστεύω, πάντως, πως κάτι σου δίνουν κι αυτές - η εμπειρία τους, δηλαδή. Έχεις ευκολότερη διαδρομή προς τη Συμπόνια, όταν έχεις επουλώσει τις δικές σου ανασφάλειες. Ή όχι;
    Οφείλω να ομολογήσω, ωστόσο, ότι ακόμη, όταν βαριέμαι, γίνομαι "κακιά" - όταν το ενδιαφέρον δεν υπάρχει ως αντιπρόταση στον ορίζοντα. Υποθέτω είμαι σε μεταβατικό στάδιο προς τη γαλήνια ωριμότητα που έχεις κατακτήσει - γιατί λίγη επιθετική αναμπουμπούλα μια στο τόσο, την ευχαριστιέμαι (εξ ου και κάτι σπόντες που μού έρχονται συστηματικά τώρα τελευταία, πολύ τις διασκεδάζω και λέω και να τις απαντήσω). ;-)
    Καλή συνέχεια! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η Mae West- η ίδια που είπε στον Carry Grant το 'όπλο είναι αυτό στην τσέπη σου ή χαίρεσαι που με είδες;"

      Κοίτα δε λέω να παριστάνουμε τους αγίους και να χαριζόμαστε σε κάθε βλάκα.
      Μιλάω για τον κόπο που έκανα να αποβάλω τη συνήθεια να επιδίδομαι σ΄εκείνη την αστραφτερή κακία του κόσμου του Θεάτρου και των Τεχνών κυρίως (και στο πιο κατινέ κι αμόρφωτο των κομμωτηρίων) όπου θύματα είναι πάντα οι πιο αθώοι και ξεγελιέται ο άνθρωπος να νομίζει πως επειδή κάνει να γελούν τον εκτιμούν τη στιγμή που τον απεχθάνονται επειδή πληγώνει δίχως λόγο.
      Για μένα χρειάστηκε πολλή εξάσκηση μα εξυψωθώ στο αντίθετο. Να βλέπω τους ανθρώπους σα Λεονάρντο που ζωγραφίζοντάς τους θα αναδείξει την ομορφιά της ιδιαιτερότητας κι όχι σα πρωινατζού που νομίζει πως κατηγορώντας άλλες ομορφαίνει η ίδια.
      Όλη η μεγάλη Τέχνη μα και η Τέχνη της καλής ζωής έγκειται στην ικανότητα να ανακαλύπτουμε χαρές και χαρίσματα.

      Καλή συνέχεια με αξίες..

      Διαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.