Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Πόσο κάνει ένα ποίημα; #WorldPoetryDay


#WorldPoetryDay #PayWithAPoem  #PoetryForChange 




Πόσο κάνει ένα ποίημα; Τι θα μου δίνατε;
Τίποτε; Ή μήπως  συγκαταλέγεται σ' εκείνο το βολικό cliché, χαρά του τσιγκούνη, κατά το οποίο τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν, σαν τον ήλιο, τον αέρα, τη θάλασσα, τη βροχή, τον έρωτα;
Όμως καλά τα δωρεάν φεγγάρια και τα άστρα  αλλά το ποίημα δεν είναι φυσικό φαινόμενο ή γενετήσιος ορμή· είναι έργο ανθρώπου που κόπιασε γι αυτό. Σπούδασε, διάβασε, σκέφτηκε, πόνεσε, απορρίφθηκε, δοκιμάστηκε ώσπου να καταφέρει να συνθέσει αυτούς τους λίγους στίχους που, αν γίνει το θαύμα και συντελεστεί το μυστήριο, έχουν τη δύναμη να συγκινούν και να αγγίζουν, να ρίχνουν φως στα ακατανόητα, να ανοίγουν δρόμους πλουτίζοντας με εμπειρία βαθιά κι ανοίγοντάς μας κόσμους της ψυχής και του μυαλού ώστε ταξιδεύοντάς μας από την πολυθρόνα μας να μας προικίζουν με κουράγιο και πάθος και πιο πολύ, με εκείνη την «αλληλεγγύη πεθαμένων και ζωντανών»* που αποτελεί τη  μεγάλη απέραντη συνωμοσία της Τέχνης.

Τι θα μου δίνατε λοιπόν;


Ένα καφέ  για ένα ποίημα αποτίμησε η βιεννέζικη εταιρία Meinl  και σήμερα, Ημέρα Της Ποίησης, πάνω από 1000 μαγαζιά σε όλο τον κόσμο θα σας σερβίρουν ένα καφέ αν πληρώσετε με ένα ποίημα.





Πληροφορίες, φωτογραφίες:  Μeinl Coffee : Pay with a Poem 2017

____________________________________________________
*«αλληλεγγύη πεθαμένων και ζωντανών» : Σεφέρης
εικόνα
21 Μαρτίου, Βραδιά της Ποίησης.

2005 στο παλιό Ash In Art καλεσμένη μαζί με την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και άλλους, διαβάσαμε έργα μας.
Εδώ άρθρο-αφιέρωμα της Ντίνας Δασκαλοπούλου στο περιοδικό Έψιλον (της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας).
Ευτυχισμένη, είχα περάσει το βράδυ καθισμένη στο πάτωμα στα πόδια της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ της αγαπημένης, της καχύποπτης, της επιφυλακτικής σπουδαίας ποιήτριας με την οποία μοιραστήκαμε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί δίχως να μου πει μια λέξη.
___
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Οι άγγελοι είναι οι πόρνες τ΄ουρανού
με τα φτερά χαϊδεύουν τις πιο αλλόκοτες
ψυχολογίες
ξέρουν τα μυστικά της εγωπάθειας
όταν αποκαλούν το φύλλο δέντρο
και το δέντρο δάσος.
« Έτσι μας έκαν ΄ο Θεός », λένε , σκύβουν
και χύνεται το φως σαν μαλλί χρυσό ή γέλιο
στο στήθος κρατάνε το καπέλο
την ώρα που λένε αντίο
και μπαίνουν σ΄άλλο κόσμο
καλύτερο.
Μια πιπεράτη μυρωδιά
μένει μόνο
στο πρεβάζι του παράθυρου
και στη γλώσσα μια γεύση προδοσίας
απ΄ το θείο.
____________________________________________

2 σχόλια:

  1. Σκεφτόμουν την ερώτηση-τίτλο χωρίς να βρίσκω απάντηση, ώσπου αναρωτήθηκα τι θα έλεγε σε αυτό η Αλίκη (της γνωστής Χώρας). Στ'αλήθεια, πώς να αποτιμήσεις ένα ποίημα; Με τι κριτήρια άραγε αποφαίνονταν σήμερα στο Δουβλίνο περί Ποίησης;
    Δε μου έχει τύχει ποτέ να πάρω ΈΝΑ ποίημα. Συλλογές ποιημάτων παίρνω, κι αυτές τις αγοράζω "παραδοσιακά". Υποθέτω, πάντως, πως μόνο το άτομο που έχει γράψει ένα ποίημα μπορεί να ονομάσει το "αντίτιμό" του (αφού μόνο αυτό γνωρίζει τι του "κόστισε" να το γράψει).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το έχω δει και σε παλιά ταινία και δεν είναι σπάνιο, συνηθιζόταν στους Μποέμ τότε που συνηθίζονταν και οι απαγγελίες.
      Παρίσι και πλάι στο Σηκουάνα Ποιητής σταματά ζευγάρι και τους ρωτά αν θα αγοράσουν ποίημά του γι αυτούς. Το σκαρώνει επί τόπου και παίρνει όσα χρειάζεται για να πάει να πιεί.

      Το ίδιο έκανε, με ιστορίες, κι ο Κινέζος Προυστ, ο πολύ αγαπημένος μου μυθιστοριογράφος Cao Xueqin (Τσάo Σιεσίν) που ξεπεσμένος γυρνούσε στα καπηλιά και με αντάλλαγμα κρασί έλεγε ιστορίες που μετά συντάχθηκαν κι έφτιαξαν το αριστούργημά του 'Ιστορία Της Πέτρας'.
      Παρασύρομαι μια και το έφερε η κουβέντα και, αν διαβάζεις αγγλικά (ή κινέζικα) στο συστήνω. Ένα του ποίημα από εκεί έχω και στο Μπλέ Βιβλίο μου (αυτό με τις μεταφράσεις ποιημάτων που αγάπησα).

      Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία όχι μόνο δε θα πλήρωνε για ένα ποίημα μα δεν πληρώνει ούτε και άρθρα που μας παραγγέλνουν... ('Ασε μη μιλήσω...Κρύβε λόγια που λένε). Κι όχι μόνο αυτό μα είναι κοινό μυστικό πως πολλοί εκδοτικοί οίκοι συντηρούνται από τους συγγραφείς που πληρώνουν για να εκδοθεί το βιβλίο τους― ξεφτίλα ε;

      Διαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.