Από το Μουσείο Της Ζωής μου- carte postale

Μπαίνω στο σπίτι στην Αθήνα κι είναι σα να ανοίγουν πύλες του μουσείου της ζωής μου. Στον τοίχο μια ακουαρέλα,  από τον αγαπημένο φίλο Κωνσταντίνο Κακανιά του οποίου ουκ ολίγα τα πορτραίτα μου και ουκ ολίγες οι αναμνήσεις και συνεργασίες αφού ως πρόσφατα εκείνος έφτιαχνε τα πολύ χαρακτηριστικά εξώφυλλα των βιβλίων μου –'βιβλίων ΜΑΣ' όπως έλεγε.

Εδώ, εγώ, στον αθηναϊκό μου κήπο στο Λυκαβηττό, στη Ρωμανού Μελωδού 5  για την οποία εκτός πολλών ανέκδοτων έχω και δυο ποιήματα στα '40 Του Θανάτου'.

Ο παλιός μου φίλος πια δε μου κάνει τα εξώφυλλα,

η μεγάλη ελιά κι οι λεμονιές του κήπου ξεριζώθηκαν

κι έγινε το παλιό μας σπίτι πολυκατοικία,

μα εγώ

είμαι ακόμα ζωντανή

εδώ

στο μουσείο της ζωής μου.

____________________________________________

Κωνσταντίνος Κακανιάς:

http://www.huffingtonpost.gr/2015/10/12/culture-konstantinos-kakanias-greeks-gone-west_n_8278956.html

Ρωμανού Μελωδού 5

Τα ποιήματα (εικονογραφημένα  με νεκρές φύσεις  του εκεί γραφείου μου από τον κ Kastell:

http://kastellakia.blogspot.gr/2013/09/pmanoy-meoy-5.html#axzz500uYvpW4

Μνήμη Ναπολέοντα Λαπαθιώτη 

αφιερωμένο στο Νίκο Αϊβαλή

           ‘Kαί οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

      και ήταν άσπρα τα σεντόνια’

μα ποιος να νιώσει τη συμπόνια

για ό,τι δεν έχει αισθανθεί.

Ναι, οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

κι ήταν ερείπιο το σπίτι

και τον περίμενε το θύτη

γιατί είχε πια παραδοθεί.

Μα οι λεμονιές μας πάντα ανθίζανε

και στη βροχή έλαμπαν λεμόνια

σα να μην πέρναγαν τα χρόνια,

σα να μην ήταν να χαθεί.

Aπό τις γρίλιες μας που έτριζαν

περνούσαν το πρωί οι ακτίδες

και έδιναν φρούδες ελπίδες

ότι το σπίτι θα σωθεί.

Σα χρόνια πέρναγαν οι μέρες μας

σαν ώρες έφυγαν τα χρόνια

μα ποιος να νιώσει τη συμπόνια

για ό,τι δεν έχει αισθανθεί.

Σαν τα παιδιά είναι τα σπίτια μας

―δεν είναι ανάγκη να το λέμε―

μιά ζωή δε φτάνει να τα κλαίμε

αν πριν χαθούμε έχουν χαθεί.

Aυτοί οι μπερντέδες που ήταν κόκκινοι

κρέμονταν πριν να γεννηθούμε

μα ήρθε η ώρα που πενθούμε

ό,τι ήταν για να μας πενθεί.

Ποιος θα θυμάται πια το γέλιο μας

ποιος την απελπισία, το δάκρυ

όταν δε βρίσκαμε την Άκρη

κι οι φίλοι έμοιαζαν εχθροί;

T’ άσπρα σεντόνια ήταν οι μάρτυρες

στο ηλιοβασίλεμα ροδίζαν,

και τα άνθη λεμονιάς θυμίζαν

πως Άνοιξη ξανά θα ’ρθεί.

Mιά ακρίδα κάποτε κοιμήθηκε

και ξεχειμώνιασε στην πόρτα

που του χειμώνα άγρια χόρτα

την έδειχναν πάντα κλειστή.

Και οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

και ήταν άσπρα τα σεντόνια,

μα ποιος να νιώσει τη συμπόνια

για ό,τι δεν έχει αισθανθεί.

Ναι οι λεμονιές μας πάντα ανθίζανε

και στη βροχή έλαμπαν λεμόνια

κι όταν γκρεμίστηκαν τα χρόνια

πέθανε κι η παλιά ζωή.

http://kastellakia.blogspot.com/2013/09/pmanoy-meoy-5.html

και

 http://kastellakia.blogspot.gr/2014/10/5-7-9-2001.html

___________________________