Από τη μια οι «ο Τζιμάκος τα 'πε όλα» από την άλλοι οι «ο Νιόνος όλα τα έχει πει» κι ανάμεσα εμείς, ναι εμείς:
«μια αλητοπαρέα που κάνει κριτική».
Σιώπησα τόσες μέρες που διαβάζω θρήνους για τη Δημουλά και τα γνωστά «γίναμε φτωχότεροι». Σιώπησα διότι το πένθος είναι σεβαστό, σεβαστοί όσοι φίλοι και συγγενείς της που την αγάπησαν όπως σεβαστό είναι και το προσωπικό σας γούστο.
Αλλά δε φταίω εγώ αν θεωρείτε πως Ποίηση είναι το να σπας πεζό σε στίχους, να αλλάζεις τη θέση του ρήματος ρητορεύοντας για το αρνί στο φούρνο (προ χλαπακιάσματος). Δε φταίω εγώ, ούτε εσείς. Θέμα παιδείας είναι.
Όπως κι οι Νιόνιοι κι οι Τζιμάκηδες και περί ορέξεως ταραμοσαλάτα.
Πέρασαν τώρα οι μέρες. Κι είπα να υψώσω μια αδύναμη φωνούλα αμφιβολίας, έτσι για αντίλογο, ιδίως τώρα που διασκέδασα όταν πέτυχa τους ίδιους που που πενθούν τη Δημουλά, να γράφουν λίγο πιο κάτω:
«Όλα τα έχει πει ο Σαββόπουλος. Όλα! Και την απάντηση του σε αυτούς που του επιτίθενται την έχει δώσει προ πολλού.
«Τώρα με χειρουργεί μια αλλήθωρη νεολαία / μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική»
Διονύση Σαββόπουλε σε ευχαριστούμε που υπάρχεις και επαναπροσδιορίζεις τα μεγέθη. Πού τελειώνει το ελάχιστο και πού αρχίζει το μέγιστο.
Περί ορέξεως, είπαμε...
________________________________________________
Άρθρο της Πέπης Ραγκούση στα ΝΕΑ με το οποίο συμφωνώ (μολονότι διαφωνώ περί αξίας Δημουλά ή Σαββόπουλου ― όμως περί ορέξεως τα είπαμε).
Ενας ιδιότυπος σουσουδίστικος ελιτισμός πλανάται τις τελευταίες μέρες πάνω από τη χώρα και ειδικά πάνω από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αφορμή ο θάνατος της Κικής Δημουλά και ο ποιητικός οίστρος που τον ακολούθησε έτσι όπως καταγράφηκε στην πραγματική και διαδικτυακή ζωή. Και «Πού την ξέρατε εσείς τη Δημουλά;» και «Πότε μάθατε από ποίηση;» και «Χωρίς να έχετε ξαναδιαβάσει ποίημά της βρήκατε έναν στίχο της και κάνατε copy paste». Πέρα από το ότι η ποίηση της Δημουλά διδάσκεται στα σχολεία και μάλιστα από το Δημοτικό, η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι «Ε, και;». Στη χειρότερη περίπτωση, σήμερα την έμαθαν και ασχολήθηκαν πέντε λεπτά να βρουν στίχους της και να τους αντιγράψουν. Πού είναι το κακό; Τι θα έπρεπε δηλαδή; Να έχουν γεννηθεί με χτυπημένο τατουάζ στο μπράτσο τους τον «Πληθυντικό αριθμό»;
Μεγαλύτερη εντύπωση όμως μου έκανε μια φράση που κυκλοφόρησε μάλιστα ως μιμίδιο στα σόσιαλ μίντια: «Και δεν σας φαινόταν ότι διαβάζετε ποίηση». Πώς δηλαδή φαίνονται αυτοί που διαβάζουν ποίηση ή ακόμη και οι ποιητές; Εχουν μεγάλα αυτιά, μικρή μύτη, βλοσυρό βλέμμα ή ένα κόκκινο σημάδι στο μέτωπο; Μιλάνε με τσιριχτή φωνή ή μήπως δεν μιλάνε καθόλου; Φοράνε παράξενα ρούχα, είναι αποκομμένοι από την «πεζή» πραγματικότητα ή απαγγέλλουν συνεχώς στίχους κοιτάζοντας προς τον ουρανό;
Ωραία ταινία εκείνος ο «Κύκλος των χαμένων ποιητών» του Πίτερ Γουίαρ με τον μακαρίτη Ρόμπιν Γουίλιαμς αλλά παραπλανητική. Οι ποιητές και οι εραστές της ποίησης δεν είναι κάτι ιδιόρρυθμοι αλαφιασμένοι και αλαφροΐσκιωτοι τύποι που δρασκελίζουν φράκτες και τρέχουν στους αγρούς με ξέπλεκα μαλλιά πετώντας τα καπέλα τους στον αέρα. Δεν είναι κάπως. Για κανονικούς ανθρώπους πρόκειται. Οχι για τον ποιητή Φανφάρα στο «Ξύπνα Βασίλη».
Οπως οι άλλες νοικοκυρές
Η ίδια η Κική Δημουλά έγραφε ποιήματα μόλις τέλειωνε το πλύσιμο των πιάτων στο σπίτι της. «Οπως οι άλλες νοικοκυρές βάζουν κρέμα στα χέρια τους, εγώ καθόμουν και έγραφα» είχε πει. Θυμάμαι τον Γιάννη Κοντό μέσα στα ταξί να αφοσιώνεται σε κουβέντες της καθημερινότητας με οδηγούς που αμφιβάλω αν είχαν ποτέ διαβάσει κάτι άλλο εκτός από αθλητική εφημερίδα. Ή τον Μάνο Ελευθερίου να απαντά όταν, σε δημόσιο χώρο, κάποιος αναρωτιόταν από πού τον ήξερε: «Εχω κατάστημα εσωρούχων, Ερμού 69». Και απολαμβάνω πάντα τις αναφορές του Τίτου Πατρίκιου στα απλά και «ευτελή» της ζωής μας.
Η καλή ποίηση δεν είναι ποτέ αποκομμένη από την τρέχουσα και περιρρέουσα ζωή. Μου το θύμισε πριν από μερικές μέρες ένας «ποιητικός» άνθρωπος με αφορμή λόγια του Τ.Σ. Ελιοτ. Οταν ένας νεαρός ποιητής τού είχε πει ότι δεν ασχολείται με τίποτα άλλο εκτός από την ποίηση, του απάντησε: «Τι θλιβερή ζωή!».
_____________________________________________
Αν μάς επιτραπεί τώρα που πέρασε το πρώτο πένθος να μιλήσουμε κι εμείς, θυμίζωμεένα δωράκι: Ο καυστικος Ντίνος Χριστιανόπουλος είχε πει: «Φανταστείτε πού έχει φτάσει ο τόπος όταν θεωρούν μεγάλους ποιητές τη Δημουλά κι εμένα».
Κι ως απόδειξη, αν έχετε όρεξη για παιχνίδια, μια τεχνική ανασύνθεση: Γράψτε τη δική σας Δημουλά με βοήθεια του κορυφαίου διαδικτιακού Dimoula Generator. http://ironprison.blogspot.com/2009/05/dimoula-generator.html
Και:
#dimoula: η Ποιήτρια και Ακαδημαϊκός ως καθρέφτισμα της κοινωνίας
_______________________________________
Δείγματα άνευ αξίας
Συγγνώμη κα Πέπη Ραγκούση αλλά θα μπορουσε η Δημουλα η Κική παράλληλα με το γράψιμο να βάλει και λίγη κρέμα στα χέρια της να μην γδέρνουν και τραβούν βρε αδελφε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχχχαα... με διέλυσες!
Διαγραφή