Αυτό είναι ο Γάμος (άμα δέσει το γλυκό) ― με αμυγδαλιές

40 άγριες μέρες. Ξεκίνησαν με επαγγελματικό ταξίδι στη Βηρυτό κι ακολούθησε η Αθήνα με νοσοκομείο. Πέθαινε (πέθανε) το στήριγμά μου από τα παιδικά μου χρόνια ως σήμερα- ως πριν μια βδομάδα, δηλαδή μα ακόμα δεν το έχω συνηθίσει πως το υπόλοιπο της ζωής μου θα το ζήσω δίχως την προστατευτική φτερούγα της αγάπης της.

Ήταν εκεί το βράδυ που γεννήθηκα, παρούσα στα δύσκολα, διακριτικά απούσα στα εύκολα. Ήταν μάθημα ήθους ζωντανό, δίδαγμα καλοσύνης. 

Η αρρώστια της, η εμπειρία του Ευαγγελισμού με όλα τα βάσανα της ετοιμασίας αναχώρησης από τη ζωή, με τσάκισε.

Μιλώ ειλικρινά εδώ.

Δε θα σας κρύψω ότι όταν μετά το Θάνατό της και την κηδεία έπεσα σε εκείνο το μεγάλο ύπνο, το μούδιασμα, την εξερεύνηση του δυσαναπλήρωτου κενού, ο πόνος εμπεριείχε και τον ατομικιστικό τρόμο για το δικό μας μέλλον, τα όσα πικρά μας περιμένουν και μεθόδους αποφυγής.

Σήμερα όμως δε θα πω γι' αυτά, άλλο είναι το θέμα. Ο κ Kastell  με περίμενε στη Μύκονο ενόσω εγώ, μουδιασμένη στην άβολη ερημιά του νέου μου κενού, δεν ξεκολλούσα από την Αθήνα.

Καθημερινά ο ίδιος διάλογος:

―Πότε θα 'ρθεις;

―Δεν ξέρω.

Δεν ήξερα. Δεν ξεκολλούσα. Κι όχι ότι έκανα τίποτε. Κοιμόμουν. Απλώς κοιμόμουν. Και διάβαζα Μπαλζάκ και ημερολόγια του σεφέρη από την Αλβανία· ταξίδευα μακριά στο αλλού και στο άλλοτε. Ζητούσα, πάλι, να απουσιάσω από τη ζωή μου.

Χιλιοειπωμένα αν με διαβάζετε από καιρό, κι αν τα επαναλαμβάνω σήμερα είναι γιατί αυτό ακριβώς που θα σας διηγηθώ είναι ο Γάμος: είναι απόλαυση και διασκεδαστικό να ζεις με κάποιον που σε ξέρει τόσο καλά που δίχως λόγια, δίχως παρακάλια ή απαιτήσεις ξέρει ακριβώς τι θα σε ξεκουνήσει για να γυρίσεις κοντά του.

Είχαμε μιλήσει μεσημέρι που ξύπνησα και απάντησα το γνωστό «Δεν ξέρω». Δε σχολίασε. Αλλά το ίδιο δειλινό, πριν πέσει το φως, μου έστειλε από το κινητό του δίχως λόγια τρεις φωτογραφίες του κήπου μου. Τις ανθισμένες μου αμυγδαλιές. Μια μεγάλη, δυό μικρές που με είχαν προβληματίσει όταν Ιανουάριο έβγαλαν μόνο δυό-τρία μικροσκοπικά ανθάκια που τα πήρε ο άνεμος κι ύστερα παρέμειναν ξερές και στείρες. Ως τώρα, τέλος Φεβρουαρίου- αρχές Μαρτίου.

Εν τη απουσία μου το θαύμα συντελέσθηκε κι εγώ δεν ήταν δυνατό να μη βιαστώ να έρθω πίσω να το ζήσω.

Τις πρόλαβα. Δεν κόψαμε ούτε κλαδάκι, και τις καμαρώνω. Ο αέρας περνά απαλά τα πέταλα πάνω από την ταράτσα και τα σκορπά στην άλλη αυλή, μπροστά στα παράθυρά μου, λευκορόδινο χαλί με άρωμα μελιού.

Στο γραφείο μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο με περίμενε στο βάζο. Διότι ήξερε ο Κύριος Kastell πως δε θα έκοβα κλαδιά από τις αμυγδαλιές. Ήξερε κι ότι μόλις έβλεπα τα άνθη θα γυρνούσα.

Κι αυτό είναι ο Γάμος 

(άμα δέσει το γλυκό δηλαδή).

_________________________________________________

 Εικόνες του Κήπου
Πάνω η μικρή αμυγδαλιά με τη μεγάλη αλόη.
Κάτω: η μεγάλη αμυγδαλιά ολάνθιστη αλλά, δυστυχώς, φυτεμένη άγαρμπα από Αθηναίους προκατόχους μου και τώρα που μεγάλωσε βρίσκεται επικίνδυνα κοντά στο σπίτι.