Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα #GirlsWhoRead. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα #GirlsWhoRead. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2023

ΟΧΙ στη βία προς τις γυναίκες που παίρνουν ναρκωτικά #EvaWUD23 #16μέρες #16days

EvaWUD23 EuroNPUD  PeerNUPS

Ναι στην ελευθερία σωμάτων και πνευμάτων.

ΟΧΙ στη βια προς τις γυναίκες που παίρνουν ναρκωτικά.

#EvaWUD 

#16days #16μέρες

25 Νοεμβρίου-10 Δεκεμβρίου

 

 

Όπως κάθε χρόνο, εμείς οι γυναίκες που κάνουμε/κάναμε χρήση απαγορευμένων ουσιών, διεκδικούμε το δικαιωμά μας να ζούμε δίχως βία και φόβο.

EvaWUD: η ετήσια Καμπάνια μας για την Εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών που παίρνουν ναρκωτικά.


H ΕuroNPUD SisterWUD, εμείς οι ΓYΝΑΙΚΧΣ της EuroNPUD Public (ευρωπαϊκού δικτύου ατόμων που παίρνουν ναρκωτικά) σε συνεργασία και πάνω σε μια ιδέα της διεθνούς οργάνωσης WHRIN (Women Harm Reduction International) ενωθήκαμε και φέτος στην καμπάνια ευαισθητοποίησης κατά της βίας προς τις γυναίκες της κοινότητάς μας.

25 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, ξεκινάμε 16 ημέρες δράσης ως τις 10 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. 

Μέλος βεβαίως είναι και το Δίκτυο Ομότιμων Χρηστών .Ψυχοδ/κων Ουσιών-PeerNUPS μαζί με τις ομάδες των  Ευρωπαίων Ναρκοαδελφών μας:

 

CASOΜUSA

GAT -MANAS 

Metzineres

Chemical Sisters 

PeerNUPS

Nouvelle Aube 

HR M2M (Harm Reduction Mother2Mother) 

 

 

Φοράμε κάτι πορτοκαλί (χρώμα της καμπάνιας ΟΗΕ), οργανώνουμε δράσεις και δημοσιοποιούμε φωτογραφίες και πληροφορίες.

Αν θέλετε να μας στηρίξετε κοινοποιήστε ή δημοσιεύστε φωτογραφία σας με με κάτι πορτοκαλί με το σύνθημα και τα #hashtags μας:

#EvaWUD #16days #16μέρες

25 Νοεμβρίου-10 Δεκεμβρίου

 

Ναι στην ελευθερία σωμάτων και πνευμάτων

ΟΧΙ στη βια προς τις γυναίκες που παίρνουν ναρκωτικά

 

https://www.instagram.com/p/C0BmfNdNEZj/?igshid=MzRlODBiNWFlZA%3D%3D

 

 


Campaign to Eliminate Violence Against Women who Use Drugs (EVAWUD) including trans and gender non-conforming people.

 

With the International campaign for the elimination of violence against women, the EuroNPUD SisterWUD and WHRIN call for an end to all forms of violence against women who use drugs.

#EvaWUD23

 #16Days

 

#16DaysOfActivism!

#IDEVAW 

#NoExcuse





euronpud_official 

The Elimination of Violence Against Women who Use Drugs (EVAWUD) is a campaign launched by the Women and Harm Reduction International Network (WHRIN). It is 16 days of campaigning that runs from the International Day of Elimination of Violence Against Women on November 25, through to the International Human Rights Day on December 10th 2023.

EVAWUD as a campaign has been integral in galvanising the organisational development of women who use drugs. These groups stem from grassroots activism, community-led service providers, mutual aid groups and advocacy organisations.

EuroNPUD’s growing Women’s Team (the SisterWUD) has used the EVAWUD campaign to support the sustainability, impactful advocacy and strengthening of women who use drugs across Europe and its neighbouring countries. 

_________
Artwork by the indomitable @maligneando

 







Daphne in Vero, Mykonos
Daphne Chronopoulou, Vero


Vero- Mykonos


Bibliotheque, Εξάρχεια
#GirlsWhoRead
EvaWUD 23 Bibliotheque






Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2021

Καλύτερη εκδίκηση είναι να καλοπερνάς

 


Συννεφιά με βοριαδάκι, μελαγχολικός καιρός. Suki και Maiko αγκαλιά στον καναπέ του γραφείου μου. 

Οι γυναίκες απαντούν: Η Καλοπέραση είναι η καλύτερη εκδίκηση.

 ‘
Living Well Is The Best Revenge’ by Calvin Tomkins, μια βιογραφία του Gerald και της SarahMurphy, που έζησαν τη ζωή που ενέπνευσε το Φιτζέραλντ, καλοί φίλοι, γενναιόδωροι οικοδεσπότες, μποέμ και κοσμικοί, φίλοι του Πικάσο και του Χέμινγουέι στο Παρίσι και τη Νότια Γαλλία τότε που όπως έλεγε η Ζέλντα ‘ήμασταν νέοι κι ήταν πάντα καλοκαίρι'.

Ένα αιώνα πριν από εμάς, ενέπνευσαν τη ζωή που επέλεξα σε άλλες θάλασσες μα με ίδια αγάπη για τον τόπο και την Τέχνη κι είδαν κι εκείνοι σαν εμάς* τον τόπο που αγάπησαν να αλλάζει προς κάτι αλλιώτικο, εκ των προς αποφυγήν.

Είναι το κάρμα μας όσων αγαπάμε τόπους να πικραινόμαστε ή άραγε επιλέξαμε λοξά; Ή μήπως όχι, τελικά είμαστε εμείς που μάς γερνά η ζωή και αυτό θολώνει τη ματιά και την καρδιά μας;

Δεν ξέρω, όμως σαν τον κύριο και τη κυρία Μέρφυ το χω κι εγώ στη φύση μου να περνώ καλά ακόμα κι όταν οι εξελίξεις με πικραίνουν. Κι αυτό είναι εκδίκηση αλλά και παρηγοριά.

________

*εμάς: τους όσους ακόμα εν ζωή και παρά θιν αλός του #MykonosTribe που ξεψυχά κάτω από εκσκαφείς και κομπρεσέρ όσο και πρόστυχα καταβρέγματα με ακριβές σαμπάνιες.


Περί της ζωής εκείνης από τα 'Περί Ανάγνωσης' μου:


 ΙΣΤ'

..Eίναι "το αιώνιο καρναβάλι πλάι στη θάλασσα", η ζωή που εφηύρε ο κομψός αλκοολικός Φιτζέραλντ, όταν ήταν ακόμα τόσο φρέσκιοι κι απίστευτα αισιόδοξοι αυτός, η Zέλντα του κι ο εικοστός αιώνας. Tότε που μπορούσες να επιβιώσεις σε μια βίλα στη Nότια Γαλλία στέλνοντας που και που ένα διήγημα σε ένα Aμερικάνικο περιοδικό. Tότε που οι γυναίκες πρωτοέκοψαν τα μαλλιά τους, έβγαλαν τον κορσέ και βγήκαν στην παραλία να μαυρίσουν. Tότε που ήταν δύσκολο να συγκεντρωθείς να γράψεις το εν λόγω διήγημα διότι ήσουν πάντα καλεσμένος κι η Zέλντα ήταν κακομαθημένη και όμορφη και για να καταφέρεις να συγκεντρωθείς της έκρυβες όλα της τα παπούτσια για να μη βγει και τη χάσεις.

     Δε σου μιλάω για το "Mεγάλο Γκάτσμπι", (τη νουβέλα που έκανε πασίγνωστη η ταινία με τον Pόμπερτ Pέντφορντ) με την ιστορία του πολυεκατομμυριούχου... --> https://kastellakia.blogspot.com/2011/08/blog-post_05.html 
___________________________________

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2021

Ρίτα Λεβί-Μονταλτσίνι #LoveGirlsWhoRead (and drink)

 


Για τη χώνεψη πίνω μπύρα.

Για την όρεξη πίνω λευκό κρασί.

Για χαμηλή πίεση πίνω κόκκινο κρασί.

Για ψηλή πίεση πίνω κονιάκ.

Για τη στηθάγχη βότκα.

―Και νερό;

―Ω, δεν έχω πάθει ακόμα τέτοια αρρώστια.

 

Ρίτα Λεβί-Μονταλτσίνι, 1909-2012, νευροβιολόγος, Νόμπελ 1986.


#LoveGirlsWhoRead

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2019

Μπαλζάκ και Τεχνολογία: Το παθαίνετε κι εσείς;



Το παθαίνετε;
Έδωσα άδεια στον εαυτό μου- το κάνω όταν βραχυκυκλώνω και διαισθάνομαι πως πάω για κάψιμο. Κλείνω τα πάντα (όπως παλιά βάζαμε τηλεφωνητή και δε σηκώναμε τηλέφωνα), ανάβω το κερί μου, φέρνω κοντά μου την τσαγιέρα μου (πάντα γεμάτη ως γνωστόν) και ξαπλωμένη ανάσκελα ρίχνομαι σε λογοτεχνία παλιά κι αγαπημένη την οποία ξαναδιαβάζω. Έτσι το καλοκαίρι όταν με χάσατε ξαναδιάβαζα όλο τον Προυστ (κάθε 3-4 χρόνια αυτό), έτσι γύρω απ' το Πάσχα ξαναεπισκέπτομαι και τα 4 Ευαγγέλια.
Τώρα ήταν η 'Ραμπουιγιέζα΄ (Μαύρο Πρόβατο αγγλικά, του Μπαλζάκ. Ρεμάλια απόστρατοι που σκοτώνουν τη θειά τους για ένα χαρτζιλίκι, θεατρίνες εταίρες κι αφελείς επαρχιώτισσες μητέρες που αγαπούν το λάθος γιο με ένα ερωτισμό που δεν κατάφεραν να νιώσουν για τον άνδρα που τις λάτρεψε. Ποιος θα άντεχε να αντισταθεί σε όλα αυτά, ποιος δε θα διάβαζε με κομμένη ανάσα την περιγραφή της μονομαχίας στο τέλος με την κρίσιμη στιγμή που τα  ηττημένα κουρέλια του Ναπολέοντα ξιφασκούν και ένα moulinet αναπάντεχο ρίχνει του ενός την αυτοπεποίθηση και νικά ο άλλος.

Εκεί λοιπόν που ήμουν συγκεντρωμένη στη μονομαχία, ένας όρος τεχνικός της ξιφασκίας κάπως πιο σπάνιος από το "touché" και το "να 'χεις το πάνω χέρι" που μεταφορικά διασώθηκαν ως τις μέρες μας, μου τράβηξε την προσοχή και, θέλοντας να μάθω περισσότερα―τι έκανα λέτε; Έσυρα μηχανικά το χέρι στη σελίδα του βιβλίου σα να ήμουν σίγουρη πως θα γινόταν η κίνησή μου κέρσωρ στο χαρτί, θα «επέλεγα» ώστε είτε θα έβγαινε αυτόματα ερμηνεία λήμματος είτε θα αντέγραφα για γκουγκλάρισμα. Δεν πήρε πάνω από δευτερόλεπτο όλο αυτό μα ήταν διακριτό και συγκεκριμένο και, ώσπου να συνειδητοποιήσω με το χέρι στον αέρα, είχα απόλυτη συναίσθηση της βεβαιότητάς μου όπως θα είχα αν δίχως να κοιτώ έπιανα ένα μολύβι για να σημειώσω ή όπως μηχανικά και δίχως σκέψη αλλάζουμε σελίδα.

 Από τις ερχόμενες γενιές (αν επιβιώσουμε) αυτή η κίνηση θα επαναληφθεί δισεκατομμύρια φορές, όχι στο χαρτί εννοείται, και γι αυτό τούτη τη μικρή μου γκάφα ασκεψίας την ανθολογώ ως μνήμη πολύτιμη, αν και ευτελή, όπως πολύτιμες είναι εκείνες οι πρώτες εντυπώσεις της γενιάς που πρωτοσυνήθισε το τηλέφωνο ή τον ανελκυστήρα. 
Γι αυτό ρωτάω:
Το παθαίνετε κι εσείς;


_____
Ναι, Προυστ θυμήθηκα- που περιγράφει τις τηλεφωνήτριες με τις γλυκιές φωνές από το υπερπέραν αλλά και την πρώτη περιστρεφόμενη εξώπορτα που τον παγίδευσε. Αλλά, αν σας αρέσουν κάτι τέτοια trivia της εξιστόρησης περιπετειών της ανθρώπινης συνείδησης και των προσαρμογών μας, το πρώτο μυθιστόρημα στο οποίο το τηλέφωνο παίζει ρόλο σημαντικό είναι το Vile Bodies του Evelyn Waugh όπου στην περιγραφή του των κακομαθημένων πλουσιόπαιδων λίγο πριν ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος εξαφανίσει κι αυτά και την τάξη τους, βλέπουμε το τηλέφωνο να παίζει το ρόλο που σήμερα σ' ένα αντίστοιχο αφήγημα θα βλέπαμε να επικοινωνούν με τη μοντέρνα μέθοδο ποσταρισμάτων σε Ιnstagram, Twitter κ.λ. με πειραγμένα selfies και ντι-έμια.

Εικόνες
Με τον ήλιο έξω. Ανταύγειες ηλιοβασιλέματος και λίγο μετά.
Μπαλζάκ, η εύθραυστη παλιά τσαγιέρα μου που χρησιμοποιώ με προσοχή (για λίγους και με άπνοια μη μάς βρει κανένα κακό) και, βεβαίως #SupportDontPunish για να μην ξεχνιόμαστε.

Κυριακή 7 Απριλίου 2019

Άσπρη ζάχαρη και μαύρα χέρια: ο Μαγιακόφσκι στην Κούβα (video)




To Μαγιακόφσκι, τον ποιητή που έγινε φωνή της Ρώσικης Επανάστασης και πλήρωσε την απογοήτευσή του με την αυτοκτονία του στα σκαλιά της αγαπημένης του τον γνωρίζουμε συνήθως από την ποίησή του, τα σχέδια και τις ταινίες του που από τις οποίες λίγες έχουν διασωθεί, και επίσης κάποιοι από εμάς από τη Λίλια Μπρικ την παντρεμένη αγαπημένη, αδελφή της Έλσας Τριολέ που αργότερα παντρεύτηκε τον Αραγκόν και παρέμειναν κομμουνιστές στη Γαλλία.

Το 1922 ο Μαγιακόφσκι με επίσημη άδεια ταξίδεψε στην Αμερική όπου είδε και θαύμασε την σύγχρονη εκβιομηχάνιση, ενώ όμως παρατήρησε και την κοινωνική αδικία. Με χιουμοριστικά σκίτσα και ποιήματα μετέφερε στη Ρωσία όσα είχε δει.
Εμπνευσμένος από την Κούβα όπου οι Αμερικανοί εκείνη την εποχή είχαν τον έλεγχο της βιομηχανίας παραγωγής ζάχαρης και καπνού,  σχεδίασε την ταινία του «Άσπρο-Μαύρο» στην οποία διηγείται τη ζωή του μικρού Γουίλι, μαύρου λουστράκου, που κάνει το τρομερό λάθος να ρωτήσει το βασιλιά της άσπρης ζάχαρης κ Ψηλομύτη:  «Γιατί η άσπρη ζάχαρη φτιάχνεται από μαύρα χέρια;» 

Δυστυχώς λίγα διασώθηκαν και από αυτή την ταινία του  κι επειδή η ακουστική επένδυση έχει χαθεί εντελώς οι υπεύθυνοι της αποκατάστασης του χρησιμοποίησαν απόσπασμα από το 'Sometimes I Feel Like A Motherless Child'  που ηχογράφησε ο Paul Robeson στο θέατρο Τσαικόφσκι της Μόσχας το 1949.

Το ταινιάκι εμπεριέχεται στη συλλογή Soviet Animated Propaganda που περιέχει πολλά εξαιρετικά δείγματα γραφής της περιόδου που διεσώθησαν και αποκαταστάθηκαν επιμελώς. ενώ η παρούσα εγγραφή είναι από παλιότερη τηλεοπτική προβολή στην Ελληνική τηλεόραση.

Φέρνω το ταινιάκι και σκίτσα από αυτό + συνδέσμους για όσα ανέφερα +φωτογραφία ων Όσιπ και Λίλια Μπρικ με το Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι.





Το βιβλίο "Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι : Πως Ανακάλυψα Την Αμερική" που περιγράφει το οδοιπορικό αυτό κυκλοφόρησε το 1988 σε ελληνική μετάφραση απο τις εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή". 

Λίλια Μπρικ: η θυελλώδης μούσα της ρωσικής avant-garde 
Το Μαύρο Φως της Έλσας Τριολέ: https://www.oanagnostis.gr/to-mavro-fos-tis-elsa-triole/







______________________________


Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2018

Διαζύγιο λόγω Ανάγνωσης




Ο κύριος  Νέλσον πήρε διαζύγιο επειδή ενώ εκείνος καθόταν η γυναίκα του διάβαζε. 'Υπερβολικά', σε 'μη αναγκαίο βαθμό' [unnecessary degree]. Πίστευε, συμπλήρωσε ο κ. Νέλσον ότι η δουλειά της ήταν πιο σημαντική από το γάμο της. Μέχρι του σημείου δηλαδή που διάβαζε βιβλία και χειρόγραφα ακόμα κι όταν εκείνος είχε καλεσμένους. 
Το παρατηρήσατε; Ακόμα κι όταν ο άνδρας είχε καλέσει φίλους του, η γυναίκα η σωστή που ξέρει να κρατά το σπίτι της όφειλε να υπηρετεί κι όχι– ήμαρτον Παναγίτσα μου- να διαβάζει.
Ήταν 6 Δεκεμβρίου 1938 και η είδηση δεν έφτασε στον Τύπο ως αξιοπερίεργη αλλά επειδή η ένοχη αναγνώστρια ήταν μεγάλη σταρ του σινεμά.
Η Μπέτη Ντέιβις, κορίτσι από τα δικά μας.

Η αλήθεια βεβαίως ήταν άλλη. Ασυμφωνία μεν αλλά και η ερωτική της περιπέτεια με το Χάουαρντ Χιουζ ο οποίος κατονομάζεται στα έγγραφα του διαζυγίου αλλά δεν αναφέρεται στην εφημερίδα.
Το ενδιαφέρον για μας είναι που θέλοντας να σώσουν τα προσχήματα έκριναν αληθοφανή δικαιολογία χωρισμού την ανάγνωση.
Γι αυτό το επαναλαμβάνω με κάθε τρόπο: Love_Girls_Who_Read. Only.  Διότι μετράμε διπλά και τρίδιπλα αφού καμιά μας δεν είναι μόνο μια αλλά αμέτρητες, όλες εκείνες που γινόμαστε διαβάζοντας. 

Μαζί με τα αποκόμματα σύνδεσμοι για τις συλλογές μου:
Fb
Pinterest





Δευτέρα 2 Ιουλίου 2018

Χαλκάδες της σκλαβιάς, γυναίκες και βιβλία #LoveGirlsWhoRead




Μου έλεγε μια φίλη συγγραφέας χθες για τις χαρές του διαζυγίου πως επιτέλους γράφει και διαβάζει απερίσπαστη δίχως να τη διακόπτει κάθε λίγο ο καλός της για να ρωτήσει πού είναι κάτι που δε βρίσκει ή για να της πεί: «Γράφεις; Μπράβο! Τι εργατικό κοριτσάκι που είσαι, σε θαυμάζω!».

Γι' αυτό και σήμερα που διάβασα στη συνέντευξη του Τάσου Θεοφίλου για τη φυλακή:

«Να διαβάσεις δεν μπορείς σχεδόν ποτέ! Όταν (οι συγκρατούμενοι) σε βλέπουν να διαβάζεις είναι το χειρότερο. Νομίζουν ότι, για να έχεις φτάσει σε αυτό το ακραίο σημείο, να διαβάζεις, είσαι εντελώς απελπισμένος και έρχονται και σου μιλάνε παραπάνω για να σου κάνουν παρέα! Είναι και πολύ χαμηλό το μορφωτικό επίπεδο. Στην αρχή, τα βιβλία που δεν ήθελα τα άφηνα, μπας και τα διαβάσει κανείς. Μετά από λίγο καιρό, έβλεπα τις σελίδες τους σκισμένες και πάνω τους γραμμένες τις παραγγελίες της καντίνας!»

για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκα ότι εμείς οι γυναίκες ακόμα έχουμε τους χαλκάδες της σκλαβιάς να μας βαραίνουν τα πόδια κι ο κόσμος όλος και το σπίτι μας συχνά είναι το κελί μας. 

Στην  Ελλάδα έχουμε μακριά παράδοση έργων του πνεύματος που βγήκαν από φυλακές. Είναι μεγαλειώδης η δύναμη του ανθρώπου να υψώνεται πάνω από το βούρκο και δεν υποτιμώ τα βάσανα του εγκλεισμού.
Όμως από τη γυναικεία σκοπιά δε γίνεται να μη συγκρίνουμε, αφού ο άνδρας όταν θα βγει με το καλό, ακόμα και με οικονομικές στερήσεις, γραφείο με πόρτα που κλείνει θα έχει―και  πόρτα θα κλείνει, γερά. Δεν είναι μόνο ο Καραγάτσης που επέβαλλε με αγριάδα την απόλυτη ησυχία όσο έγραφε, οι πιο πολλοί, ή όσοι έχουν πιο μειλίχιο χαρακτήρα δε χρειάζεται να το απαιτήσουν, εννοείται. 
Εμείς όμως;
«Γράφω, δεν πλέκω!» απαντώ χρόνια τώρα σε διακοπές για μια κάλτσα ή ένα κρεμμύδι κι ας είμαι όχι φυλακή αλλά στο σπίτι, στο γραφείο μου. Γιατί είμαι από τις τυχερές, έχω γραφείο ενώ τα πιο πολλά γυναικεία έργα, από των Μπροντέ τα ανεμοδαρμένα πάθη ως τον Χάρυ Πότερ, στο τραπέζι της κουζίνας γράφονται συνήθως.
Διότι εκείνο το μικρό καταδικό μας βασικό εισόδημα και το «ένα δικό σου δωμάτιο» που έλεγε η γιαγιά μας η Βιρτζίνια Γούλφ, ακόμα δεν το έχουμε κατακτήσει.  Ως τότε, σας προσφέρω από τη συλλογή μου 'Love Girls Who Read' ένα meme (από άνδρα που δε νομίζω ότι το έκανε σκόπιμα φεμινιστικό, απλώς η αλήθεια βγήκε και ξεπήδησε από την εμπειρία) και σας θυμίζω ότι η αγάπη θέλει πράξεις κι αποδείξεις διότι τα λόγια της αγάπης είναι φούμαρα.

____________________________
Meme by  Dimitris Mamaras

H Συνέντευξη: Τάσος Θεοφίλου στον Πάνο Παπαγεωργίου

#LoveGirlsWhoRead



Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

Όχι, όχι, όχι ακόμα ― Λιόπη Αμπατζή rip



Όχι.
Όχι.
ακόμα δε μπορώ να πω
για τη Λιόπη που θα λέμε πάντα.

Σήμερα 25 Φεβρουαρίου 2018
στο κρεβάτι της
στο πατρικό της σπίτι στην παλιά της γειτονιά
κοιμήθηκε γλυκά

πριν ξημερώσει.

Μην πείτε  «θα ξεκουραστεί».
Μην πείτε «βασανίστηκε».
Το ξέρουμε.
Αλλά στ' αυτιά μου έχω ακόμα το λυγμό της καθώς έλεγε
 «όχι ακόμα, θέλω να ζήσω ακόμα».

_______________________________ 
Η κηδεία
Την Τρίτη 27/2 στις 12:30 στο Νεκροταφείο Παπάγου.



21 1 1971- 25 2 2018

Για τα ΒΥΖΙΑ μας σας έχω πει.
Σήμερα κλήθηκα να βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου:
δυό ρώγες,
που προστίθενται μαζί με άλλες στη δική της ιστορία για να σχηματιστεί πλούσιο και ζουμερό τσαμπί που θα τέρψει, θα θρέψει και θα δώσει σχήμα στα ανείπωτα.
Βυζιά στο νου μας και στις αγωνίες μας,
βυζιών εικόνες γύρω μας
σε διαφημίσεις και αφίσες, σε τσόντες,
σε νοσοκομεία και σε μαιευτήρια.
Κι όμως πέπλο σιωπής απλώνει η ευπρέπεια που τα καλύπτει.
Mα εμείς προτάσσουμε τα στήθη μας
kι αποκαλύπτονται
απ' τη βυζαρού ως το βυζανιάρικο
το φόβο και το πάθος
τον πόνο, την οδύνη, το καμάρι
συνθέτοντας το αυτοβιογράφημα

της αιώνιας και της νέας αλήθειας.


Βάλαμε με την ταινία ένα λιθαράκι. 
....Γιατί ο καρκίνος ακόμα αναφέρεται ως 'το κακό', 'κακιά αρρώστια' και 'η επάρατος', μια ακατονόμαστη συμφορά που, σα τιμωρία από θεού, έχω δει και άρρωστους να τον κρύβουν αλλά και γνωστούς να αποφεύγουν τον άρρωστο σα να ήταν κολλητικό.
Στη δική μου εμπειρία με τον καρκίνο, που δεν κράτησε πολύ, αλησμόνητη μου έχει μείνει η γνωστή μου που μόλις το πληροφορήθηκε για μένα αναφώνησε 'Μα.. γιατί εσύ; Εσύ είσαι καλός άνθρωπος!' επιβεβαιώνοντας ωμότατα αυτό που ένιωθα ήδη από διάφορες συμπεριφορές, τη λαϊκή δοξασία πως ο καρκίνος είναι τιμωρία και κατάρα ('Που να βγάλεις τον καρκίνο!/'Που να βγάλεις κακό σπυρί!'). Διότι βεβαίως αν ζούμε σε ένα κόσμο που το καλό παιδάκι σταυρώνει το μαξιλαράκι του κάθε βράδυ για να το φυλάει ο Χριστούλης, τι συμπεραίνουμε όταν το παιδάκι αρρωστήσει, δηλαδή ο Χριστούλης δεν το φύλαξε; 
Μαζί με τις προκαταλήψεις για τον καρκίνο, γενικώς τα πράγματα σκουραίνουν ακόμα πιο πολύ για τις γυναίκες που ο καρκίνος τις χτυπάει στο στήθος. Το πλήγμα στη θηλυκότητα τεράστιο, έρχεται αμείλικτο να αποτελειώσει τη γυναίκα στην πιο ευάλωτη στιγμή της. 
Ελάχιστες μιλούν γι αυτά πιο έξω από κλειστές ομάδες με ομοιοπαθούσες. Όμως η Λιόπη Αμπατζή αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά εξερευνώντας ΤΑ ΒΥΖΙΑ με τα επιστημονικά της εφόδια μα και μέσα από τη δική της εμπειρία με τον καρκίνο.. 



Καρκίνος― ας μιλήσουμε ανοιχτά όπως η Λιόπη Αμπατζή
ΤΑ ΒΥΖΙΑ μας ―με τη Λιόπη Αμπατζή (κι εμένα ως Τειρεσία)

Για τα ΒΥΖΙΑ μας (συνέχεια) με θεά και είδωλα

_________________________________________________________