Ο ρομαντισμός των οπαδών και τα ξεφιλιάσματα

Μου συμβαίνει συχνά.

Αναγνώστρια ή αναγνώστης με ανακαλύπτει. Ξεκινά με likes και κοινοποιήσεις, στέλνει προσωπικά μηνύματα, σχόλια στο blog. Αν κάποιος μου επιτεθεί με υπερασπίζεται με ορμή προς τον εχθρό (κάτι που προσπαθώ να σταματώ αμέσως―μα είναι άλλο θέμα κι εδώ δε θα πω περισσότερα).

Και μια ωραία μέρα ξυπνά ανάποδα. Γράφω κάτι που δεν του αρέσει. Συνέβη π.χ. με τη μεταμόσχευση οργάνων, συνέβη με θεατρικό έργο ή με τη γνώμη μου για την πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ, συνέβη και πρόσφατα όταν εξέφρασα εκτίμηση για γνωστό μου λογοτέχνη που το πρόσωπο αυτό μισεί (δίχως να τον γνωρίζει).

Και τότε έρχεται η θύελλα. Σχόλια- σεντόνια για να ανακαλέσω που ακολουθούνται από κατεβατά εναντίον μου στη σελίδα του πρώην θαυμαστή και προσωπικά μηνύματα στους κοινούς 'φίλους' με την απαίτηση να με μπλοκάρουν. Κι ακολουθεί και ξεφίλιασμα βεβαίως από όλα τα κοινωνικά δίκτυα.

Αν η μίμηση είναι η ειλικρινέστερη μορφή κολακείας, τούτοι οι έρωτες δεν πάνε πίσω αλλά δεν κολακεύομαι. Κι ο λόγος είναι ότι δεν είμαι οπαδός κανενός και οπαδούς δε θέλω.

Ξανά και ξανά στη ζωή ματαίως προσπαθώ να πείσω φίλες να ξυπνήσουν από το ρομαντικό τους όνειρο ότι θα βρουν τα πάντα σε έναν άνθρωπο και να αγαπούν τον έρωτά τους για όσα είναι μόνο, βρίσκοντας τα άλλα στις παρέες τους. Τέτοιος ρομαντισμός είναι και τούτος του οπαδού. Επειδή του άρεσαν πέντε απόψεις μου απαιτεί ποτέ να μη διαφωνήσουμε, ποτέ να μην παρεκκλίνω από ό,τι θεωρεί σωστό.

Λυπάμαι που σας στεναχωρώ αλλά δεν πρόκειται ποτέ να συμμορφωθώ στα δικά σας μέτρα για να μην προδοθείτε. Θα λέω ό,τι πιστεύω, θα μείνω πιστή στους φίλους μου (όσο και αν εσείς τους απορρίψατε από συνεντεύξεις και σχόλια σε περιοδικά) και δε θα ξεφιλιάζω και ξε-φολοουάζω κανέναν επειδή μου το υποδείξατε.

Διότι― ας το ξαναπώ― οπαδούς δε θέλω. Θέλω φίλους ισότιμους που, πάνω απ' όλα, σέβονται τις διαφωνίες μας.

_______________________

Εικόνα

Γλυπτό της Elisabet Stienstra

ΤΑ ΒΥΖΙΑ μας ―με τη Λιόπη Αμπατζή (κι εμένα ως Τειρεσία)

Έχω ξαναγράψει για την ανθρωπολόγο Λιόπη Αμπατζή και το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο της για την έρευνα που έκανε στα μαγαζιά με 'Ποτό για Παρέα'.

Όσο ανοιχτά διηγείται στο βιβλίο, και διπλωματική της, την εμπειρία ως 'κοπέλα' σ' αυτά τα μαγαζιά και τις παρατηρήσεις της για τους πελάτες και τη σχέση μ' αυτούς, τόσο ανοιχτά μιλά και από κοινωνικά δίκτυα για την προσωπική της εμπειρία με τον καρκίνο.

Εκτός από γνώση και θέληση, τέτοια ειλικρίνεια θέλει και κότσια, ένα θάρρος που εκτιμώ και που, στην περίπτωση του καρκίνου ιδίως, θεωρώ ηρωικότατο. Γιατί ο καρκίνος ακόμα αναφέρεται ως 'το κακό', 'κακιά αρρώστια' και 'η επάρατος', μια ακατονόμαστη συμφορά που, σα τιμωρία από θεού, έχω δει και άρρωστους να τον κρύβουν αλλά και γνωστούς να αποφεύγουν τον άρρωστο σα να ήταν κολλητικό.

Στη δική μου εμπειρία με τον καρκίνο, που δεν κράτησε πολύ, αλησμόνητη μου έχει μείνει η γνωστή μου που μόλις το πληροφορήθηκε για μένα αναφώνησε 'Μα.. γιατί εσύ; Εσύ είσαι καλός άνθρωπος!' επιβεβαιώνοντας ωμότατα αυτό που ένιωθα ήδη από διάφορες συμπεριφορές, τη λαϊκή δοξασία πως ο καρκίνος είναι τιμωρία και κατάρα ('Που να βγάλεις τον καρκίνο!/'Που να βγάλεις κακό σπυρί!'). Διότι βεβαίως αν ζούμε σε ένα κόσμο που το καλό παιδάκι σταυρώνει το μαξιλαράκι του κάθε βράδυ για να το φυλάει ο Χριστούλης, τι συμπεραίνουμε όταν το παιδάκι αρρωστήσει, δηλαδή ο Χριστούλης δεν το φύλαξε;

Μαζί με τις προκαταλήψεις για τον καρκίνο, γενικώς τα πράγματα σκουραίνουν ακόμα πιο πολύ για τις γυναίκες που ο καρκίνος τις χτυπάει στο στήθος. Το πλήγμα στη θηλυκότητα τεράστιο, έρχεται αμείλικτο να αποτελειώσει τη γυναίκα στην πιο ευάλωτη στιγμή της. 

Ελάχιστες μιλούν γι αυτά πιο έξω από κλειστές ομάδες με ομοιοπαθούσες. Όμως η Λιόπη Αμπατζή αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά εξερευνώντας ΤΑ ΒΥΖΙΑ με τα επιστημονικά της εφόδια μα και μέσα από τη δική της εμπειρία με τον καρκίνο.

Τη θαυμάζω γι αυτό αλλά και χαίρομαι ιδιαίτερα που με προσκάλεσε να συμμετέχω με τη δική μου μικρή ιστορία, μιλώντας όχι για τον καρκίνο (ο δικός μου ήταν στους λεμφαδένες) αλλά για τη σιλικόνη μου. Διότι ως Τειρεσίας του Βυζιού έχω την τύχη να γνωρίζω από πείρα προσωπική πώς είναι η ζωή κι η κοινωνία για μια γυναίκα δίχως ή με πλούσιο στήθος.

Χαρείτε το trailer
καθώς ετοιμάζεται το όλον:

Liopi Abatzi

Καλησπέρες μας

Το ντοκιμαντέρ ΒΥΖΙΑ είναι σε πλήρη εξέλιξη. Σήμερα,
σας παρουσιάζω το teaser του breast project (σας παρακαλώ να κάνετε like στην ομώνυμη σελίδα την οποία διαχειρίζομαι η ίδια:  

https://www.facebook.com/breastproject/?fref=ts )

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι Σας προσκαλώ να συμμετέχετε στο project με δικές σας ιστορίες (που μπορεί να ενταχθούν στο ντοκιμαντέρ), σκίτσα, σχόλια, φωτογραφίες, έργα τέχνης, λογοτεχνία, αρχαιολογία, ιστορία, ή ό,τι άλλο σκεφθείτε που αφορά στα ΒΥΖΙΑ, τα δικά σας, των άλλων, γενικά... (είτε αναρτώντας στον τοίχο ή σto inbox)
Με αμηχανία, με χαρά, και περηφάνια

ΔΕΙΤΕ το και μη διαστάσετε να συμμετεχετε
Τα ΒΥΖΙΑ μας αφορούν όλ@ς

Η σελίδα:@breastproject
 https://www.facebook.com/breastproject/?fref=ts

Breast Project 

____________________________________________________

Εκπαραθύρωση κρατουμένου ― Pëllumb Marnikollaj

#Pëllumb_Marnikollaj

Πρώην κρατούμενος που είχε αποφυλακιστεί με περιοριστικούς όρους πήγε όπως όφειλε να δώσει το παρών στο Αστυνομικό Τμήμα. Και εξαφανίστηκε.

Δεν ειδοποιήθηκε κανείς και μόνο αφού αναζητήθηκε από συγγενείς, το Α.Τ. ενημέρωσε την οικογένεια ότι ήταν νεκρός. Αυτοκτόνησε πηδώντας από το παράθυρο, είπαν αλλά στην αυτοψία της σορού βρέθηκαν σημάδια βασανισμού.

Η ελληνική αστυνομία έχει παλιά παράδοση στις εκπαραθυρώσεις τις τόσο συνηθισμένες κάποτε που, κομμουνιστές κρατούμενοι (όπως η Έλλη Παππά), αναφέρουν ότι τις χρησιμοποιούσαν και για εκφοβισμό επιλέγοντας να ανακρίνουν πλάι σε παράθυρα.

Μακριά παράδοση και στα βασανιστήρια;

Στην Αλβανία γίνεται σάλος για το θάνατο του Pëllumb Marnikollaj, εδώ δεν είδα παρά από κάποιους που επιμένουν να κοινοποιούν στο Διαδίκτυο.

Σας φέρνω άρθρο από omniatv γιατί μας αφορά αυτή η αδικία. Δε θέλουμε να ζούμε σε καθεστώς σιωπής, βασανιστηρίων και εκπαραθυρώσεων.

Οτάσσιος Θεοφίλου

2 ώρες · 

Στις 3 Αυγούστου ο αλβανικής καταγωγής, πρώην κρατούμενος, Pëllumb Marnikollaj πηγαίνει να δώσει το παρών - αφού είχε πρόσφατα αποφυλακιστεί με περιοριστικούς όρους και την υποχρέωση να δίνει το παρών στο οικείο Α.Τ..
Από τότε τα ίχνη του χάνονται.
Όταν στις 13 Αυγούστου οι συγγενείς του τον αναζητούν, οι αρμόδιοι του Α.Τ.τους ενημερώνουν ότι αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον 4ο όροφο μόλις έμαθε πως θα κρατηθεί εκ νέου καθώς σε βάρος του είχε εκδοθεί καινούριο ένταλμα. Έτσι απλά. Και πως τελικά δεν έκριναν σκόπιμο να ενημερώσουν κάποιον συγγενή παρότι ως υπό όρους αποφυλακισμένος είχε δηλώσει μόνιμη κατοικία στο πλαίσιο των περιοριστικών όρων. Ωστόσο τους ενημέρωσαν τελικά οτι μεταφέρθηκε στον Ερυθρό Σταυρό όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του. Από τον Ερυθρό Σταυρό τους έστειλαν στο νεκροτομείο.
Οι συγγενείς παρέλαβαν την σορό λίγη ώρα πριν θαφτεί ως ανώνυμος και την μετέφεραν στην Αλβανία όπου σύμφωνα με τον εκεί ιατροδικαστή έχει σημάδια κακοποίησης...
Το θέμα έχει κινητοποιήσει τόσο την αλβανική Πρεσβεία όσο και τα αλβανικά ΜΜΕ. Εδώ πάλι ούτε μισή αναφορά.

omniatv

Ένα σημαντικότατο γεγονός που αφορά στον θάνατο του Αλβανού πρώην κρατούμενου Pellumb Marnikollaj στο Α.Τ. Πατησίων έχει γίνει το βασικό θέμα στα ΜΜΕ της Αλβανίας ενώ στην Ελλάδα έχει εντελώς αποσιωπηθεί. Η Αλβανική Πρεσβεία στην Ελλάδα ζητάει εξηγήσεις από την ελληνική κυβέρνηση.

Στις 3 Αυγούστου 2016, ο Pellumb Marnikollaj πήγε στο ΑΤ Πατησίων να δηλώσει την παρουσία του - αφού είχε πρόσφατα αποφυλακιστεί με περιοριστικούς όρους και την υποχρέωση να δίνει το παρών στο κοντινό Α.Τ. -   κι από τότε χάθηκαν τα ίχνη του. Οι συγγενείς του τον έψαξαν και πήραν την απάντηση από την αστυνομία, πως όταν ανακοίνωσαν στον Marnikollaj ότι είχε βγει ένταλμα σύλληψής του για νέα υπόθεση,  αυτός πήδηξε από το παράθυρο και αυτοκτόνησε. Δεν έγινε καμιά άλλη ενημέρωση, ούτε από τον ιατροδικαστή, ενώ οι συγγενείς πρόλαβαν και πήραν τη σορό του θύματος λίγο πριν τον θάψουν στο νεκροταφείο, στις 12 Αυγούστου.

Να σημειώσω ότι το συγκεκριμένο άρθρο είναι μεταφορά της ανάρτησης των Realiteti Shkoder News και ότι κανείς δεν μπορεί ακόμα να πει με ακρίβεια τί έχει συμβεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ελληνικές αρχές τηρούν σιωπή ιχθύος ...

Α.Ι.

Στην Αλβανία (από Realiteti Shkoder News)

Η αυτοψία στη σορό του Pellumb Marnikollaj στην Αλβανία επιβεβαίωσε τις υποψίες  που υπήρχαν για δολοφονία του νεαρού από την Ελληνική Αστυνομία. Πηγές των αλβανικών "Realiteti Shkoder News" λένε ότι η οικογένεια του  Marnikollaj έστειλε τη σορό του νεαρού άνδρα στην πρωτεύουσα για ιατροδικαστική πραγματογνωμοσύνη. Από τα μεσάνυχτα του Σαββάτου μέχρι και  στις 11 το πρωί της Κυριακής, πραγματοποιήθηκε αυτοψία  και κάθε άλλη αναγκαία εξέταση στο νεκρό σώμα του 28χρονου από τη Λέζα, για την επίτευξη σαφών συμπερασμάτων για τα αίτια του θανάτου του. Η αυτοψία επιβεβαιώνει  βιαιοπραγία σε μεγάλο βαθμό με αποτέλεσμα το θάνατο του νεαρού. Οι αλβανοί εγκληματολόγοι  απέρριψαν τον ισχυρισμό της ελληνικής αστυνομίας ότι ο νεαρός έπεσε από το 4ο όροφο Α.Τ. στην Αθήνα. Η αυτοψία αποκάλυψε σημάδια βίας και βαρβαρότητας.

Η Αλβανική Πρεσβεία στην Ελλάδα ευχαρίστησε τα "Realiteti Shkoder News" για τη  δημοσιοποίηση ενός τέτοιου σοβαρού γεγονότος, το οποίο ήταν κρυμμένο από το ελληνικό κράτος. Εκπρόσωποι της πρεσβείας είπαν ότι, σε αντίθεση με οποιαδήποτε νομοθεσία, δεν είχαν πληροφορηθεί για τα γεγονότα που σχετίζονται με τη ζωή ενός Αλβανού υπηκόου στην Ελλάδα, όπως θα έπρεπε να είχε συμβεί. Επίσης, σύμφωνα με την πρεσβεία της Αλβανίας στην Αθήνα, ακόμη και αν υποτεθεί ότι ο νεαρός έπεσε από το παράθυρο για να αυτοκτονήσει, η Πρεσβεία και τα ΜΜΕ θα έπρεπε να  είχαν ενημερωθεί για ένα τόσο σημαντικό γεγονός.

Επίσης δήλωσαν στα "Realiteti Shkoder News" ότι ζήτησαν από τις ελληνικές αρχές τον  λόγο  για τον οποίο  δεν  ενημερώθηκε η  οικογένεια  ή ο δικηγόρος του, και το σημαντικότερο, γιατί αποφασίστηκε να τον θάψουν μυστικά ως έναν άνθρωπο χωρίς ταυτότητα και μάλιστα 9 ημέρες μετά τον θάνατό του.

 Τα "Realiteti Shkoder News" έχουν πληροφορηθεί ότι η Αλβανική Πρεσβεία  στην Ελλάδα έχει θέσει ερώτημα προς την ελληνική πολιτεία για την εν λόγω υπόθεση και απαιτεί πλήρεις εξηγήσεις..

Από την άλλη πλευρά, η δικηγόρος Μαρία Κωνσταντοπούλου που βοήθησε στον εντοπισμό του Pellumb Marnikollaj, σημείωσε  ότι  το νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε έδειξε πλήρη αμέλεια για το θύμα. Σύμφωνα με την έρευνά της, για περισσότερο από 5 ώρες κανένας από τους γιατρούς ή το προσωπικό του νοσοκομείου δεν ενημέρωσε αν ο  Marnikollaj είχε πεθάνει ή αν ήταν σε κώμα.

Αν και η οικογένεια του νεαρού  από τη Λέζα έχει προσφύγει στη δικαιοσύνη για αυτό το συγκλονιστικό συμβάν, οι αρχές διατηρούν τη σιωπή τους.
omniatv.com/blog/5987

https://www.facebook.com/1179702712094433/photos/a.1179708822093822.1073741828.1179702712094433/1194002520664452/?type=3&theater

_______ 

Ξημερώματα 18 Αυγούστου προσθέτω
κι ευχαριστώ Larent Koka που μετέφρασε

18/08/2016

Η τραγική ιστορία που εκτυλίχθηκε μέσα στο Α.Τ. Πατησίων έχει αναστατώσει την αλβανική κοινωνία και έχει γίνει πρώτο θέμα στις ειδήσεις εκεί, ενώ αντιθέτως στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμιά αντίδραση από τις αρχές.

Στις 3 Αυγούστου ο πρώην κρατούμενος Pellumb Marnikollaj, αλβανικής καταγωγής, πήγε στο Α.Τ. Πατησίων να δηλώσει την παρουσία του - αφού είχε πρόσφατα αποφυλακιστεί με περιοριστικούς όρους και την υποχρέωση να δίνει το παρών στο κοντινό Α.Τ. -   κι από τότε χάθηκαν τα ίχνη του. Οι συγγενείς του τον έψαξαν και πήραν την απάντηση από την αστυνομία, πως όταν ανακοίνωσαν στον Marnikollaj ότι είχε βγει ένταλμα σύλληψής του για νέα υπόθεση,  αυτός πήδηξε από το παράθυρο και αυτοκτόνησε. Δεν έγινε καμιά άλλη ενημέρωση, ούτε από τον ιατροδικαστή, ενώ οι συγγενείς πρόλαβαν και πήραν τη σορό του θύματος λίγο πριν τον θάψουν στο νεκροταφείο, στις 12 Αυγούστου.

Καμιά δήλωση δεν έγινε από το αστυνομικό τμήμα σχετικά με τον θάνατο του νεαρού Pellumb Marnikollaj και η υπόθεση θα είχε αποσιωπηθεί αν δεν έκαναν οι συγγενείς του θύματος τεράστιες προσπάθειες για να βγει στο φως η αλήθεια.

Στη συνέντευξη τύπου που ακολουθεί, ο πατέρας του Pellumb, μιλάει συντετριμένος για τον γιο του,  για την άψογη διαγωγή που είχε δείξει απέναντι στην υποχρέωσή του απέναντι στην αστυνομία, και για τους λόγους που έχει για να αμφιβάλλει για τους ισχυρισμούς της αστυνομίας σχετικά με τον θάνατό του.

Τέλος καλεί τις ελληνικές αρχές να διαλευκάνουν την υπόθεση και να πουν την αλήθεια χωρίς να κρύψουν κάτι.

_______Προσθέτω 20 Αυγούστου

Larent Koka

Επιστολή κρατουμένων

Με ανοικτή επιστολή προς τους συναρμόδιους υπουργούς Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης ζητούν εξηγήσεις για το περιστατικό κρατούμενοι από τις ελληνικές φυλακές:

«Δεν είμαστε εμείς αρμόδιοι να κρίνουμε τι πραγματικά συνέβη. Εχουμε όμως τόσες χιλιάδες λόγους, όσοι και οι κρατούμενοι στις ελληνικές φυλακές, για να μην πιστέψουμε την εκδοχή της ΕΛ.ΑΣ. Οχι μόνο επειδή τόσο άτσαλα προσπάθησε να κουκουλώσει το γεγονός, ούτε επειδή οι εξηγήσεις της έρχονται σε αντίθεση με την κοινή λογική (ελάτε τώρα, κύριοι της ΕΛ.ΑΣ. Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι όχι ένας κρατούμενος, αλλά ακόμα και κάποιος πολίτης που πηγαίνει να βγάλει ταυτότητα κυκλοφορεί ανενόχλητος στα γραφεία των αστυνομικών τμημάτων ανοιγοκλείνοντας παράθυρα;)

»Εχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε την εκδοχή που δίνει η οικογένεια του αδικοχαμένου συγκρατούμενού μας γιατί καθένας από εμάς έχει γνωρίσει στο πετσί του τις κτηνωδίες που λαμβάνουν χώρα στα ανακριτικά γραφεία των αστυνομικών τμημάτων. Κι εάν δεν έχουμε άμεση εμπειρία εκπαραθύρωσης, αρκετοί από εμάς έχουμε, ωστόσο, την εμπειρία της απειλής της ως μια καθόλου πρωτότυπη ανακριτική μέθοδο.

»Καθένας από εμάς, επίσης, έχει εντυπωσιαστεί από το γεγονός ότι τα παράθυρα των αστυνομικών τμημάτων είναι στολισμένα με “ζαρντινιέρες” [...] Δεν σκοπεύουμε να πάρουμε θέση στο διπλωματικό παιχνίδι που παίζεται μεταξύ ελληνικής και αλβανικής πρεσβείας. Θέλουμε μόνο μια απάντηση. Ακόμα και αν πάρουμε στα σοβαρά την προκλητικά ψευδή εκδοχή της ΕΛ.ΑΣ., είναι τελικά, κύριοι υπουργοί, η ιδιότητα του μετανάστη ή αυτή του πρώην κρατούμενου που επιτρέπει ο θάνατος ενός ανθρώπου σε αστυνομικό τμήμα να αντιμετωπίζεται με απαξία που δεν αντιστοιχεί

Χρόνια Πολλά ― το Savoire Vivre

―Χρόνια Πολλά, εύχομαι.

―Δε γιορτάζω σήμερα, αλλά με τις άλλες Μαρίες το Σεπτέμβριο.

―Δε γιορτάζω, δε μ' αρέσει το όνομά μου.

―Δε γιορτάζω, είμαι άθεος/άθρησκος.

Ναι, εντάξει το ξέρουμε ότι είστε αυτόθρησκοι κι ανεξάρτητοι κι ωραίοι τύποι αλλά λίγη ευγένεια δε βλάπτει.

Διότι, ξέρετε, δεν ξύπνησα σήμερα αδημονώντας να σας ευχηθώ αλλά κι αν ήταν έτσι δε βλέπω γιατί πρέπει να υποστώ την παλαβομάρα σας.

Στοιχειώδες μάθημα λοιπόν:

Όπως όταν σας ρωτάμε  'τι κάνεις' δε χρειάζεται να μας δώσετε αναλυτική αναφορά υγείας, ερωτικών, οικονομικών καλύπτοντας κάθε τομέα της ζωής σας, έτσι και η ευχή μας για 'Χρόνια Πολλά' είναι μια απλή τυπική πράξη που δείχνει την καλή μας διάθεση προς εσάς αλλά σε καμιά περίπτωση δε σας δίνει το ελεύθερο να μας βρίσετε ή να μας αναπτύξετε την κοσμοθεωρία σας σε σχέση με το Χριστιανισμό.

Μετά από τις πρώτες ψυχρολουσίες, σήμερα δε θα δώσω άλλες ευχές προσωπικά.
Εύχομαι όμως

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
σε όλους τους ευγενείς πολιτισμένους ανθρώπους.

Οι άλλοι προτείνω να βρεθείτε να τα πείτε μεταξύ σας κι εν τω μεταξύ να αναρτήσετε κάπου ορατά ένα 'Η οικογένεια δεν εορτάζει' για να ξέρουμε να σας αποφεύγουμε.

______________

Εικόνα

Η Καρδιά του αγαπητού μου Keith Haring

 (για τον οποίο στο:

 Του Keith Haring Δερβίσηδες

http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2011/07/keith-haring.html 

14 Αγούστου η εκτέλεση του Νίκου Πλουμπίδη (με βιογραφικό, το τελευταίο γράμμα κ.α.)

"Υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το κόμμα μου. Αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα" έγραψε ο Νίκος Πλουμπίδης, τραγική μορφή της ελληνικής Ιστορίας, πριν εκτελεστεί στα κρυφά σα σήμερα, 14 Αυγούστου 1954. Το αγαπημένο του κόμμα που τον είχε 'απομονώσει' και αποκηρύξει ως 'προβοκάτορα' ανακοίνωσε  από το εξωτερικό ότι πρόκειται για εικονική εκτέλεση. Ούτε το θανατό του δεν αναγνώρισαν κι όμως ο Πλουμπίδης επέμενε να υπερασπίζεται το Κόμμα του ως την τελευταία στιγμή μένοντας στην Ιστορία σα δάσκαλος ήθους και συνέπειας.

Ποιος ήταν ο Κόκκινος Δάσκαλος που πέθανε ζητοκραυγάζοντας για το Κόμμα που τον είχε αποκηρύξει;

Σας φέρνω βιογραφικό από το γιό του Δημήτρη Πλουμπίδη (με συνδέσμους προς δικά μου για το θάνατο του Μπελογιάννη και τα γεγονότα του Μαρτίου '43 για τη ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης Ελλήνων εργατών γιατα εργοστάσια της Γερμανίας)  και το τελευταίο γράμμα (μαζί με κείμενο για τα κρυφά του γράμματα από τη φυλακή).

Ας μην ξεχνάμε:

 Δημήτρη Πλουμπίδη:

ΕΚΑΝΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗ ΖΩΗ

Η εκτέλεσητου Ν. Μπελογιάννη το 1952 και του Ν. Πλουμπίδη το 1954  αποτελούν μέρος του ματωμένου επιλόγου του εμφυλίου  πολέμου  αλλά  και της απάντησης των νικητών  στην προσπάθεια ανασυγκρότησης  της  αριστερής παράταξης  στην Ελλάδα, μετά την λήξη του εμφυλίου. Κορυφαία στιγμή για τον Ν. Πλουμπίδη είναι η στάση του στο Στρατοδικείο που τον καταδίκασε σε θάνατο τον  Ιούλιο  1953, όπου κλήθηκε να υπερασπίσει την  πολιτική του ΚΚΕ, ενώ είχε καταγγελθεί ως χαφιές και προβοκάτορας. Ο τρόπος που χειρίστηκε την υπεράσπιση του  αποτέλεσε  μείζονα πολιτική πράξη, όπως  έδειξε η μελλοντική πορεία της «υπόθεσης Ν. Πλουμπίδη» που δεν μπορεί να «κλείσει» αν δεν αντιμετωπιστεί ουσιαστικά και πολιτικά. 

Γεννήθηκε στα Λαγκάδια Γορτυνίας την Πρωτοχρονιά του 1903. Τελείωσε το Γυμνάσιο στη Δημητσάνα. Το μέτωπο κατέρρευσε λίγο πριν την αναχώρηση της μονάδας του για τη Μικρά Ασία. Σπούδασε στο Διδασκαλείο Πύργου Ηλείας και διορίστηκε δάσκαλος στην Βούρμπα (Μηλέα) Ελασσόνας το 1924. Παρέμεινε  στην εκπαίδευση εως το 1929, οπότε και απολύθηκε λόγω της ένταξης του και της δράσης του στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, από το 1925. Από τότε η ζωή του είναι συνυφασμένη με τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες  στην Ελλάδα.  Το 1929 εκλέγεται στο Προεδρείο των Δημοσίων Υπαλλήλων, αλλά είναι για κείνον και η χρονιά που εμφανίζεται η φυματίωση των πνευμόνων, ασθένεια που θα τον συνοδεύσει ως το τέλος της ζωής του. Το 1931, εκλέχτηκε μέλος του Γραφείου Περιφερειακής Επιτροπής Αθήνας του ΚΚΕ και το 1932  μέλος του Προεδρείου της Ενωμένης ΓΣΕΕ.

Το 1934 πηγαίνει στη Μόσχα όπου εκπροσωπεί την Ενωμένη ΓΣΕΕ στην Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή και σπουδάζει στο KUTV (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής). Τον Δεκέμβρη του 1935  στο 6^ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Το 1938, καθώς οι πολυάριθμες συλλήψεις από την δικτατορία του Ι. Μεταξά έχουν αποδεκατίσει το στελεχικό δυναμικό, εκλέγεται μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Συλλαμβάνεται τον Μάιο του 1939. Τον Φεβρουάριο του 1942 δραπετεύει από την Τρίπολη, γυρίζει στην Αθήνα και συνεισφέρει στην οργάνωση της αντίστασης μέσα από τις κομματικές και ΕΑΜικές οργανώσεις. Κορυφαία στιγμή, η ματαίωση της  πολιτικής επιστράτευσης Ελλήνων εργατών γιατα εργοστάσια της Γερμανίας, τον Μάρτιο 1943.

Προσωπικές στιγμές, ο γάμος του με την Ιουλία Παπαχρίστου, επίσης μέλος του ΚΚΕ, τον Φεβρουάριο 1946 και η γέννηση του γιού του, σε βαθειά παρανομία, τον Μάιο 1948. Αδιάκοπα στην παρανομία από το 1947, μετά το κύμα συλλήψεων στελεχών το 1948 και 1949 αναδεικνύεται ο ιδιαίτερος ρόλος του στην καθοδήγηση των παράνομων κομματικών οργανώσεων και την αναδιοργάνωση της πολιτικής εκπροσώπησης της αριστεράς.

Το 1950 λίγο μετά το τέλος του Εμφυλίου, καθοδηγεί την ίδρυση της Δημοκρατικής Παράταξης. Το 1951 παραδίδει την ηγεσία των παράνομων κομματικών οργανώσεων στο Ν. Μπελογίαννη και αναλαμβάνει ξανά μετά την σύλληψη του τελευταίου.  Το 1951, με εντολή του Ν. Ζαχαριάδη, μετέχει ενεργά στην ίδρυση της ΕΔΑ (3.8.1951). 

Λίγο αργότερα αρχίζει η απομόνωση του από το κόμμα. Πρόκειται για ζήτημα που δεν έχει ως σήμερα πλήρως διευκρινιστεί και ανήκει στην διαχείριση της ήττας στον εμφύλιο πόλεμο από την εξόριστη κομματική ηγεσία και τις διαφορετικές στρατηγικές ανασυγκρότησης  των κομματικών και αριστερών δυνάμεων στην Ελλάδα. Συλλαμβάνεται τον Νοέμβριο 1952 και συγχρόνως καταγγέλεται ως προβοκάτορας από το κόμμα. Η δίκη του, τον Ιούλιο του 1953, αναδεικνύεται σε μείζον πολιτικό γεγονός καθώς ο κατηγορούμενος που αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη της υπεράσπισης της πολιτικής του κόμματος, συγχρόνως  κατηγορείται  από την ηγεσία ως χαφιές και προβοκάτορας.

Εκτελέστηκε «στα  κρυφά» στις 14 Αυγούστου 1954, ενώ η θανατική καταδίκη εκκρεμούσε από καιρό στο γραφείο του υπουργού Δικαιοσύνης. Η κοινωνική διάσταση της υπόθεσης Ν. Πλουμπίδη θα είναι μονόπλευρη αν μείνουμε  σε μια εκτός τόπου και χρόνου ηρωική στάση ενός ανθρώπου και δεν δούμε την πολιτική της πλευρά. Ότι δηλαδή, από την σύλληψη του και αφού  παγιδεύτηκε  στη διπλή κατηγορία έκανε πολιτική με αυτό που διέθετε, την ίδια του τη ζωή.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ
 
«Αγαπημένοι μου, 
Σας γράφω τις τελευταίες μου γραμμές. Είναι η πρώτη ώρα της 14^ης Αυγούστου 1954. Με ξύπνησαν για να με ειδοποιήσουν ότι το πρωί θα γίνει η εκτέλεσή μου. 
Τις τελευταίες αυτές ώρες που μου απομένουν τις αφιερώνω στους αγαπημένους μου. 

Εκείνο που έχω να σας πω είναι ότι ΠΟΤΕ μου ΔΕΝ υπήρξα προδότης, όπως με αποκαλούν οι κατήγοροί μου. Πάντα υπηρέτησα πιστά την ιδεολογία μου πιστεύοντας ότι εξυπηρετώ το λαό. 

Συγχωρώ τους κατηγόρους μου για τις πίκρες που μου ‘δωσαν την ώρα που χρειαζόμουν συμπάθεια και κατανόηση. Σας παρακαλώ και σας όλους να συγχωρήσετε και σεις τους κατηγόρους μου. Αυτό θα είναι για μένα ανακούφιση. 
Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στον πεθερό μου και πεθερά μου. Στον αγαπητό μου Βρασίδα, Δημοσθένη και γυναίκα του, που μου παραστάθηκαν στοργικά στη φυλάκισή μου. 

Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στις αδελφές μου που ταλαιπωρούνταν να με επισκέπτονται κάθε εβδομάδα. Αποχαιρετώ τα’ αδέλφια μου Σπύρο και Γιώργη. 
Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου σ’ όλους, γνωστούς και αγνώστους, για τη συμπαράστασή τους ή την καλοσύνη που έδειξαν απέναντί μου στις κακές ώρες της ζωής μου. 

Στα ανίψια μου και ιδιαίτερα τη Γεωργία εύχομαι κάθε ευτυχία. 
Στην αγαπημένη μου Ιουλία, που μου στάθηκε αγαπημένη συντρόφισσα στα λίγα χρόνια της ζωής μας, εκφράζω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη για τη στοργή και την αγάπη της. Της εύχομαι να ζήσει τη ζωή της και να ευτυχήσει. 
Στο αγαπημένο μου παιδί το ΔΗΜΗΤΡΗ εύχομαι να γίνει ΜΕΓΑΛΟΣ και ΧΡΗΣΙΜΟΣ άνθρωπος για το καλό το δικό του και του ελληνικού λαού.   
 
Σας αφήνω γεια
Νίκος
 
Φυλακή – Σανατόριο
13 προς 14 Αυγούστου 1954
Υ.Γ. Μη λυπάστε, εγώ τώρα θα ησυχάσω. Σας εύχομαι όλων ευτυχία. Ο θάνατος είναι μια αλλαγή της ύλης. Έτσι είναι. 
(υπογραφή)» 

_______________

Βαγγέλης Καραμανωλάκης

Τα 15 γράμματα- σημειώματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο ξεκινούν τον Δεκέμβριο του 1953, ένα χρόνο μετά τη σύλληψη, δίκη και καταδίκη του Πλουμπίδη, για να καταλήξουν τον Απρίλιο του 1954. Είναι μικρά, «συμπυκνωμένα», γραμμένα ακανόνιστα, τις ώρες που δεν παρακολουθεί τον κρατούμενο ο φύλακας. Παρόλο που τυπικά απευθύνονται στον Δ. Παπαχρήστου, εκτός από το τελευταίο που δημοσιεύουμε σήμερα εδώ και το οποίο απευθύνεται στην Ιουλία Πλουμπίδη, ουσιαστικός αποδέκτης των γραμμάτων είναι στην πραγματικότητα το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ. Εκεί κατατίθενται οι απόψεις του Πλουμπίδη ώστε εν ευθέτω χρόνω να ληφθούν υπόψη για την επανεξέταση της υπόθεσης. Ως τότε ρητή εντολή του Πλουμπίδη είναι τα γράμματα να μην γίνουν γνωστά σε κανέναν άλλον πλην της οικογένειας.
 
Η έγνοια του να μη διαβαστούν από όλους συνδέεται με την αίσθηση του ανωτάτου κομματικού στελέχους που γνωρίζει από τη θέση του απόρρητα στοιχεία για το κόμμα. Η αίσθηση αυτή οδηγεί σε μια πολλαπλή λογοκριτική συμπεριφορά συνδεδεμένη με εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες.  Κατ' αρχάς η απουσία ονομάτων ή τα ψευδώνυμα  προφυλάσσουν  πρόσωπα και καταστάσεις από τους υπεύθυνους των φυλακών εάν γίνουν αντιληπτά. Σε ένα δεύτερο επίπεδο ο Πλουμπίδης αποφεύγει να πει πράγματα κυρίως για το παρελθόν που ακόμη και στο μέλλον θα μπορούσαν να βλάψουν το κόμμα.
 
Η κομματικότητα αποτελεί την υπέρτατη αρχή που καθορίζει και την προσωπική του στάση. Ο Πλουμπίδης δεν επιτρέπει στον εαυτό του να εκφράσει τα συναισθήματά του για το γιο του τη μόνη φορά στη ζωή του που τον συναντά, στη δίκη, γιατί θεωρεί ότι η σκηνή μπορεί να γίνει αντικείμενο από όσους θέλουν να βλάψουν την εικόνα ενός ανώτατου κομμουνιστικού στελέχους. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές του δεν στέκεται κριτικά απέναντι σε αυτή την ιδιότητα, δεν αισθάνεται ότι μπορεί κάποιος να του την αφαιρέσει, καθώς είναι αποτέλεσμα της ιδεολογίας του, της μακρόχρονης πορείας του αλλά και της πίστης του προς το κόμμα. Σε αυτή τη διαδρομή μπορεί να υπάρχουν σκοτεινές πλευρές, στιγμές που δεν εφάρμοσε με τη μέθοδο που θα έπρεπε τη γραμμή του κόμματος, αλλά αυτό ήταν αποτέλεσμα διαφορετικής εκτίμησης για τον τρόπο της εφαρμογής.
 
Στο σχήμα αυτό η απουσία ή η δυσκολία επαφής με το Πολιτικό Γραφείο, απουσία απόλυτα εύλογη στο πλαίσιο των συγκεκριμένων ιστορικών συγκυριών, αποτελεί το συνήθη λόγο. Ετσι ο Πλουμπίδης εκτεταμένα αναφέρεται στην υπόθεση της Παλιάς Κεντρικής Επιτροπής, ενώ αναφέρεται ακόμη και στη σχέση του με τον Σιάντο, ο οποίος έχει κατηγορηθεί από τον Ζαχαριάδη ως ο κατ’ εξοχήν πράκτορας των Άγγλων, ή στην αμφισβήτηση του γράμματος του Ζαχαριάδη.
 
Σε όλες τις διαφοροποιήσεις του ο Πλουμπίδης τονίζει πως είτε πρόκειται για θέματα στρατηγικής ή τα όσα έκανε δεν υπερβαίνουν πάγιους κομματικούς κανόνες. Σε μεγάλο βαθμό αυτή η γραμμή ακολουθείται και για την απάντηση στις κατηγορίες περί χαφιέ από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ. Μέσω των κειμένων του επιχειρεί να απαντήσει σε μια κατηγορία που δεν γνωρίζει, ανακαλώντας από τη μνήμη του όσα θεωρεί ότι μπορεί να σχετίζονται. Οι κύριες απαντήσεις που επιχειρεί να δώσει με δυο εκτεταμένα σημειώματα αφορούν στις εκλογές του 1950 και 1951 όπου είχε αναλάβει την ευθύνη και όπου η μη εκτέλεση κατά γράμμα της εντολής του Π.Γ θεωρεί ότι επέδρασαν στον χαρακτηρισμό του ως προδότη∙ είχε απόλυτο δίκιο, όπως γνωρίζουμε σήμερα από το κομματικό καταδικαστικό πόρισμα.
 
Ο Πλουμπίδης επιχειρεί να ερμηνεύσει τα όσα του συμβαίνουν καταφεύγοντας σε οικεία εξηγητικά σχήματα, στους χαφιέδες και στους εγκάθετους πράκτορες της Ασφάλειας. Στη δική του ερμηνεία της υπόθεσης αναγορεύεται σε βασικό στόχο των εχθρών του κόμματος λόγω του ρόλου του στο παράνομο κλιμάκιο της Αθήνας από το 1948 έως το 1951. Ενόσω ήταν ελεύθερος δεν τολμούσαν να τον χτυπήσουν, αλλά έστελναν λανθασμένες πληροφορίες στο ΠΓ, το οποίο είχε ερωτηματικά αλλά δεν τον θεωρούσε χαφιέ. Η σύλληψη του αποθράσυνε τους εχθρούς του, οι οποίοι παρέσυραν το ΠΓ για την αποκήρυξη. Σε αυτό το πλαίσιο οι συνεχιζόμενες επιθέσεις του Ραδιοφωνικού Σταθμού, οφείλονται στη διατήρησή των χαφιέδων στα πόστα τους και στην προσπάθεια ανάδειξης του Πλουμπίδη σε αποδιοπομπαίο τράγο.
 
Η αναφορά στους χαφιέδες επιτρέπει στον Πλουμπίδη να κρατήσει στο απυρόβλητο την ηγεσία του κόμματος, η οποία εξ ορισμού μπορεί να κάνει λάθη δεν μπορεί, όμως να προδίδει, καθώς αποτελεί, όπως γράφει χαρακτηριστικά, την προσωποποίηση του κόμματος. Το κόμμα είναι η οικογένεια του ανθρώπου, είναι η κοινωνία μέσα στην οποία ζει και λογοδοτεί ο κομμουνιστής. Η πραγματική οικογένεια, οι συγγενικοί δεσμοί υπάρχουν και λειτουργούν πάντοτε υπό την κομματική ιδιότητα. Η στάση αυτή δεν σημαίνει ότι ο Πλουμπίδης δεν κάνει κριτική στα πεπραγμένα της ηγεσίας, και μάλιστα με τον «αέρα» του ανωτάτου κομματικού στελέχους, ο οποίος ξέρει ότι η γνώμη του έχει βάρος.
 
Σε αυτό το πλαίσιο, το μόνο που μπορεί να ελπίζει είναι το δικαστήριον της αύριον, τη στιγμή όπου το ΠΓ θα έλθει στην Αθήνα και θα συγκεντρώσει στοιχεία. Η ελπίδα του δεν αφορά στον ίδιο μόνο. Γνωρίζει ότι ο θάνατος είναι κοντά και το επισημαίνει συνέχεια. Η αποκατάστασή του αφορά στο κόμμα και στην οικογένεια του για να μην φέρει αυτό το βάρος. Η μοναδική άμυνα του είναι η δημόσια στήριξη του κόμματος, ώστε να αποδείξει ότι δεν είναι χαφιές, η οργάνωση της στάσης του ώστε να μπορέσει την επόμενη μέρα να χρησιμοποιηθεί ως αποδεικτικό μέσον για την αποκατάστάση του. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά θα κατέληγε αμέσως στο θάνατο, εάν δεν υπήρχαν οι μάχες της δίκης και στη συνέχεια του εκτελεστικού αποσπάσματος. Στο πλαίσιο αυτό η συγγραφή των γραμμάτων αποτελεί ένα ακόμη πρόσθετο όπλο.
 
Η εικόνα αυτή δεν παραπέμπει σε μια εικόνα «αλύγιστου» αγωνιστή, αντίθετα αναδεικνύουν την ανθρώπινη διάστασή του, τα ερωτήματα, τους προβληματισμούς του.  Ο Πλουμπίδης διακατέχεται από μια συνεχή θλίψη κυρίως για την κομματική καταδίκη του και όχι για τον επερχόμενο θάνατό του, τον οποίον κάποτε αντιμετωπίζει ως λύτρωση. Μέσα από τις χαραμάδες του λόγου του εμφανίζεται η προσωπική πικρία και το συναίσθημα της αδικίας από τους συντρόφους του. Στοιχεία τα οποία στη συνέχεια τα εξορίζει λογικά, θεωρώντας ότι συσκοτίζουν τον πολιτικό χαρακτήρα της υπόθεση.
 
Στην λογική του Πλουμπίδη η πολιτική διάσταση της υπόθεσης είναι η κυρίαρχη. Το παλαίμαχο στέλεχος, το οποίο έχει διανύσει μια μακρότατη και πολύπαθη κομματική ζωή, επιδιώκει ως ύστατη πράξη να συγκροτήσει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα του επέτρεπαν να στοιχειοθετήσει τη δική του υπεράσπιση, ως ανώτατο κομματικό στέλεχος, στη μελλοντική συζήτησή για την αποκατάστασή του. Σε αυτή τη διαδικασία ο Πλουμπίδης κρατά την πίστη του στο Π.Γ και στο κόμμα ως στοιχείο για τη μελλοντική του δικαίωση αλλά και ως το βασικό σημείο μέσα από το οποίο μπορούσε να νοηματοδοτήσει την ύπαρξη του.
 
Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι στο τελευταίο γράμμα προς την οικογένεια, ακόμη και όταν  το Π.Γ. γίνεται «οι κατήγοροι» και δεν υπάρχει η αναφορά στο κόμμα υπάρχει πάντα η πίστη στην ιδεολογία του με μια υπέροχη κατάφαση ΥΓ. Μη λυπάστε, εγώ τώρα θα ησυχάσω. Σας εύχομαι όλων ευτυχία. Ο θάνατος είναι μια αλλαγή της ύλης. Έτσι είναι.

___________________