Κυριακή 14 Μαΐου 2017

Τη μάνα μου ρε, τη μάνα μου; [Μητέρας εορτή με ένστικτα και περιστατικά]



Η φροντίδα της μάνας για το παιδί είναι ένα ένστικτο που –δίχως φιοριτούρες και μελό- γεννιέται μέσα μας στο δευτερόλεπτο που το ματωμένο γλοιώδες σωματάκι του βρέφους αγγίζει κατά λάθος το σώμα μας. Και πονώντας φρικτά καθώς ξεσκίζεται η τρυφερή μας σάρκα ακούμε έκπληκτες στο νου μας μια εντολή «μην κλείσω τα πόδια μου και το πονέσω» κι είναι σα ξύπνημα, η πρώτη-πρώτη στιγμή που ολόκληρη κι απόλυτα βάζω κάποιον άλλο πάνω από εμένα και εντός δευτερολέπτων επιλέγω, ή μάλλον, καταλαβαίνω ότι πλέον δεν έχω επιλογή παρά να το προστατεύω και να πονάω εγώ όποτε υπάρχει έστω και αμυδρή υποψία ότι εκείνο θα πονούσε.
Ένστικτο είναι. Κι όσο πιο πολύ αργεί το μικρό ενός είδους να ανεξαρτητοποιηθεί, τόσο πιο μεγάλη η μητρική αγάπη. Το χελωνάκι βγαίνει μόνο του από το αυγό και τρέχει προς τη λάμψη της θάλασσας κι όλο το ένστικτο μητρικής αγάπης που χρειάζεται η διαιώνιση του είδους του είναι να έχει μια μητέρα που αποθέτει τα αυγά σε σημείο κατάλληλο και ασφαλές.
Το ελεφαντάκι όμως, που αργεί να αναπτυχθεί, θηλάζει για 2 χρόνια κι έχει φροντίδα κι αγάπη από όλα τα θηλυκά του κοπαδιού και μια μάνα που σκοτώνει και σκοτώνεται για να το προφυλάξει. Το ίδιο και οι πίθηκοι, ενώ αντίθετα τα ποντικάκια δεν είναι πρότυπα μητρικής αγάπης επειδή ξεφωλιάζουν ταχύτατα και αν δεν απομακρύνουμε το αρσενικό από τη φωλιά είναι πιθανόν μέσα σε τρεις εβδομάδες να έχει ήδη και απογαλακτιστεί και γονιμοποιήσει την ίδια του τη μάνα.

Παρατηρώντας, οι άνθρωποι καταλάβαμε πόσο βλαβερή είναι για το είδος η ενδογαμία- πόσω μάλλον δηλαδή η αιμομιξία― και αναπτύξαμε ταμπού και μύθους που καλλιεργούν τις αρχές του να μη γαμάς τη θειά σου ή τη μάνα σου Κι ακόμα, για να προστατευθούν τα πατριαρχικά συμφέροντα στήσαμε πλούσια φιλολογία πάνω στο cult της μάνας, μασκαρεύοντας το βασικό ένστικτο το απαραίτητο για να επιβιώσει το ανθρωπάκι σε κάτι λεπτό και φίνο, μια αγάπη για την Παναγία, τη σιωπηλή θηλάζουσα παρθένα που παρακολουθεί αυστηρά από το εικονοστάσι, ψηλά στον τοίχο πάνω από το νυφικό κρεβάτι, απαιτώντας να μην αποκαλύψουμε το μυστικό που είναι χαλκάς στο πόδι μα και δύναμή μας: πως δηλαδή στην κοινωνία των ανδρών, που οι φαλλοφόροι μόνο επικρατούν, φαλλός της μάνας είναι το παιδί της, μόνη ελπίδα να της επιτραπεί να βγει στον κόσμο για να διεκδικήσει δουλειά, κληρονομιά ή διασκέδαση (από «Αμάρτησα για το παιδί μου» μέχρι «βγήκαμε ένα περίπατο για το μικρό»).



Όσο πιο πατριαρχικά καταπιεστική για τη γυναίκα είναι μια κοινωνία, τόσο πιο εξιδανικευμένη έχει τη Μητρότητα αφού η αναπαραγωγή είναι ο μόνος σκοπός και λόγος ύπαρξης της γυναίκας. Η παρθενία και, μετά την τεκνοποίηση, η αποθέωση της Μάνας εξασφαλίζει την κληρονομιά αφού μόνο με τον περιορισμό της γυναίκας μπορεί ο πατέρας να είναι σίγουρος ότι οι απόγονοι ήρθαν από το δικό του σπέρμα. 
Όσο πιο εξιδανικευμένη είναι η Μητρότητα σε μια κοινωνία τόσο πιο μεγάλη η περιφρόνηση για την άχρηστη γυναίκα τη στείρα ή τη μετά των αναπαραγωγικών χρόνων της. Άλλοθι βεβαίως πάλι η Μάνα. Η Μάνα του καθενός είναι η Παναγία του, μην του τη βρίζεις μην του την προσβάλλεις. Αντίθετα καθόλου δε θίγεται καθόλου να προσβάλλεις όλες τις άλλες.

Στη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια αποτελεί αιτία εγκλημάτων «τιμής» διότι είναι μεγάλη προσβολή να βρίσουμε τη μάνα κάποιου ή να υπαινιχθούμε ότι έχουμε σεξουαλικές σχέσεις μαζί της.
Αξέχαστος μου έχει μείνει Σκανδιναυός κύριος που για να τον μπλέξουν σε φασαρία του πέταξαν ―μεταφρασμένο αγγλιστί― ένα κλασικό «Γαμώ τη μάνα σου!» κι εκείνος μετά από μια σύντομη μα γόνιμη σιωπή ρώτησε: «Την έχεις δει;» υπονοώντας ότι πολύ ιδιαίτερα γούστα πρέπει να είχε ο νεαρός του λιμανιού για να ποθεί μια ογδοντάχρονη κατάκοιτη γυναίκα.

Κι έτσι έχουμε το παράδοξο, σε μια κοινωνία που περιγελά, περιφρονεί και βρίζει κατάμουτρα τη γυναίκα που επιβίωσε μετά την αναπαραγωγική ηλικία ―κι είναι η 'γριά'  αιτία όλων των δεινών, απ' το κουτσομπολιό και τον οπισθοδρομισμό ως την ψήφο στους φασίστες― αλλά στην  ίδια κοινωνία την ίδια άχρηστη «κωλόγρια», μόλις τη δούμε από το πρίσμα της μητρότητας ως μάνα κάποιου, τότε μετατρέπεται σε a priori πολυπόθητο σεξουαλικό αντικείμενο που όλοι θέλουν να του τη γαμήσουν μα ο καλός γιος μάχεται άγρια με τους μνηστήρες για να προστατέψει την αγνότητά της.

Να «τού» τη γαμήσουν έγραψα, το προσέξατε; Εκεί είναι το κλειδί.
Το γυναικείο σώμα δεν ανήκει σ εκείνη που το κουβαλά, είναι κοινωνικό αγαθό υπό την προστασία του άνδρα της οικογένειας που «ατιμάζεται» αν εκείνη δεν προσέξει και της το αγγίξουν.

Λέτε ότι είναι παλιά όλα αυτά, ξεπερασμένα;
Όχι δεν είναι. Και δε θα είναι όσο μας φαίνεται ασυγχώρητη προσβολή το «γαμώ τη μάνα σου» που υπονοεί πως είμαστε μπάσταρδο κι ο μπαμπάς μας «κερατάς» δηλαδή ανίκανος να επιβληθεί στο οικογενειακό μουνί που το έχουμε για να μας αναπαράγει το dna μας.

Δε ισχύουν πια αυτά μου λένε, μόνο σε κανένα χωριό.
Σίγουρα;
Αυτό θα ήθελα εγώ. Η πραγματικότητα είναι μπροστά μας όμως. Στα κοινωνικά δίκτυα που οι άνθρωποι χαλαρώνουν κι εκφράζονται όπως στην κουζίνα τους αποκαλύπτοντας τα εν οίκω κι εγκεφάλω  τους δεν είδα άλλα από εκείνα που βλέπουμε –ίδια ολόϊδια εδώ και δεκαετίες― κάτι καυτές νύχτες που ο ακάλυπτος της απέναντι πολυκατοικίας γίνεται αντικείμενο συγκριτικής ανθρωπολογικής μελέτης των μικρών φωτισμένων κουτιών το ένα πάνω στο άλλο με τις οικογένειες να μαλώνουν πάνω στα καρπούζια τους σα ποντικάκια στο εργαστήριο .  
Και συνέλεξα.
Πώς απαντά θιγμένος ο μοντέρνος Έλλην συγγραφεύς;
Δηλώνοντας πως γαμά τη μάνα του εχθρού.
Πώς αντιδρά ευέξαπτος κύριος όταν άγνωστού του διάσημου η μάνα θίγεται;
Καλώντας μας σε συσπείρωση κατά του  επίδοξου μαμαδογαμιά.

Λυπάμαι που ακόμα πρέπει να το ξαναλέμε:
Το σώμα μας δεν ανήκει ούτε στον άνδρα ούτε στο παιδί μας.
Η μητρότητα δεν καθαγιάζει. Απαιτούμε σεβασμό ως ανθρώπινα πλάσματα κι όχι ως αναπαραγωγικές μηχανές.
__________________________________
Φέρνω 
πληροφορίες για την πάνω εικόνα, θρήνο μάνας  Μακάκα που παρεξήγησε για θάνατο τη λιποθυμία μικρού σε ζωολογικό κήπο κι έτυχε ο φωτογράφος να πετύχει τη στιγμή, + λίγα  συλλεκτικά μου, μια συζήτηση και εικόνες  για να μπούμε στο κλίμα.


―συζυγοκτόνος Κοζάνης: μου είπε “άντε γ@μησου εσύ και η μάνα σου”
―αμ ετσι εξηγούνται ολα


Θανάσης Χειμωνάς,
 συγγραφεύς και σύμβουλος Πολιτισμού του Ευάγγελου Βενιζέλου



Καταγγελλία τραγουδιστή
 επειδή κάτι είπε για μάνες.

‪Pagona Kaloudi Αγαπητή κυρία είπα και ποιο πάνω όλες η αποψης σεβαστές αλλά αν μου πουν γαμω την μανα σου όχι με αίμα θα ξεπλύνω την τιμή και την υπόληψής της αλλά θα του περάσω τα αντερουδια κολάρο να τα κάνω τσιλιχουρδο τη Λαμπρια από που αντλη το θάρρος να βρισει την μανα μου; μόνο οποίος του δίνη το δικαίωμα μπορεί να το κάνει μέχρι τώρα που είμαι 60 δεν μου έχει συμβεί αυτό αν συμβεί θα με διαβάσετε στης εφημερίδες‬ 9 Μαρτίου στις 3:15 μ.μ.

 Daphne Chronopoulou ‪ Λέτε πως θα διαπράξετε βιαιότητες όμως δεν εξηγησατε γιατί αυτή η βρισιά σας αγριεύει πιο πολύ από άλλες.‬
‪Τα λόγια δεν είναι πράξεις και σπανίως αυτός που το λέει όντως θα επιθυμούσε να έκανε σεξ με τις εν λόγω μάνες‬

‪Σπύρος Χειρδάρης Πάντως αγαπητή Daphne αν κάποιος που του έβρισαν τη μάνα σκοτώσει τον υβριστή δεν νομίζω πως θα βρεθεί δικαστήριο να τον καταδικάσει ...τουλάχιστον θα έχει το "εν βρασμώ ψυχής" στο τσεπάκι και στη χειρότερη μπορεί να καταδικαστεί με καμιά ποινή με αναστολή‬

‪Daphne Chronopoulou ‪ Πέραν της χυδαιότητας του άσματος (φαντάζομαι- δεν άκουσα), με όλο το σεβασμό ΔΙΑΦΩΝΩ.‬
‪Κάποτε πρέπει και οι Βαλάνιοι να ξεπεράσουν αυτό με τη μάνα και την αδελφή. ‬
‪Το κορμί μας δε σας ανήκει.‬
‪Η μάνα καθαρίζει μόνη αν θέλει και ποτέ δεν είναι προσβολή να μας γαμάνε.‬

‪__Σόρυ μα δε γινόταν να μην εκφράσω και την άλλη άποψη.‬

‪Σπύρος Χειρδάρης ‪ είναι μιά άποψη σεβαστή αλλά προσωπικά αν κάποιος πει για τη μάνα μου θα τον φάω ζωντανό, μπορεί να είναι ανατολίτικο ή Βαλκανικό έθιμο αλλά Μάνα είναι μόνο μία.‬
‪Δεν ξέρω αν οι άλλοι λαοί το έχουν ξεπεράσει και δεν υπολογίζουν τη μάνα τους εγώ δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου ν ακούσω κάτι για τη μάνα μου.‬
Pagona Kaloudi ‪ ΟΛΕΣ Η ΑΠΟΨΗΣ ΔΕΧΤΕΣ ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΑΛΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ 93 ΧΡΟΝΩΝ ΤΗΝ ΣΕΒΟΜΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΙΔΙΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΥΤΗ ΠΑΝΤΑ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΜΟΥ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΕΥΚΟΛΑ ΑΥΤΗ ΕΚΛΕΓΕ ΟΤΑΝ ΕΚΛΕΓΑ ΟΤΑΝ ΠΟΝΑΓΑ ΑΥΤΗ ΑΥΤΗ ΑΥΤΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο Γ...Δείτε περισσότερα

‪ Daphne Chronopoulou ‪ Μα προς θεού δεν είπα να μη σέβεστε τη μάνα σας.‬
‪Ούτε να δεχόμαστε να προσβάλουν μέλη της οικογένειάς μας.‬

‪Απλώς να καταλάβουμε πως το σου γαμώ τη μάνα' δεν είναι προσβολή που ξεπλένεται με αίμα αλλά απλή βρισιά,, μια χυδαιότητα ανεφάρμοστη.‬
‪ Daphne Chronopoulou ‪ ‪Είναι απολύτως παράλογη η εμμονή μα καθόλου αθώα.‬

‪ Σπύρος Χειρδάρης ‪ Πάντως αγαπητή Daphne αν κάποιος που του έβρισαν τη μάνα σκοτώσει τον υβριστή δεν νομίζω πως θα βρεθεί δικαστήριο να τον καταδικάσει ...τουλάχιστον θα έχει το "εν βρασμώ ψυχής" στο τσεπάκι και στη χειρότερη μπορεί να καταδικαστεί με καμιά ποινή με αναστολή‬

‪Σπύρος Χειρδάρης ‪ τα τρολάκια τάχω γραμμένα ... μου αρκεί που προσωπικά έκανα το χρέος μου ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ ... η αδιαφορία των συριζαίων με αφήνει παγερά αδιάφορο εσείς τα κομματόσκυλα και οι όψιμοι υποστηριχτές θα λουστείτε τη κόπρο.‬
‪647 Dimitris Koumousis ‪ Ωραία το μουνάκι μπλοκαρίστηκε χαχαχα‬



Για την εικόνα
news247.gr
"Αυτό το μικρό μαϊμουδάκι λιποθύμησε για περίπου ένα λεπτό. Εκείνη τη στιγμή βρήκα την ευκαιρία να τραβήξω τη φωτογραφία που βλέπετε", αναφέρει ο ίδιος. "Όλα έγιναν πάρα πολύ γρήγορα. Αμέσως μετά το μικρό ζώο συνήλθε. Συνήθως πηγαίνω στο συγκεκριμένο πάρκο (άγριας φύσης) για να φωτογραφίσω πτηνά και τοπία. Είναι ένα μικρό σχετικά πάρκο που περιλαμβάνει έναν υδροβιότοπο. Όταν είδα το περιστατικό άρχισα να τραβάω φωτογραφίες".
Ο φωτογράφος μας λέει ότι δεδομένου ότι το "ISO ήταν πολύ υψηλό εξ αιτίας του χαμηλού φωτισμού, κράτησα μόνο δύο καρέ, ένα που διέγραψα και αυτό που είναι το τελικό".
Χαρακτηριστικό είναι το ότι ο Lodhi δηλώνει πως στην καριέρα του, δεν έχει ξαναδεί με τα μάτια του κάτι παρόμοιο και αισθάνεται τυχερός που κατάφερε να το "πιάσει" με τον φακό του. Μια πραγματικά σπάνια και πολύ δυνατή φωτογραφική στιγμή που γράφει τη δική της ιστορία.
Σημειώνεται ότι μαϊμούδες μακάκοι μεγαλώνουν με τη μητέρα τους και συχνά δε γνωρίζουν ή δεν είναι εξοικειωμένοι με τον πατέρα τους.
Η πολυγαμία αποτελεί συνηθισμένο φαινόμενο στις κοινωνίες των μακάκων ρέζους. Οι θηλυκοί μακάκοι πολλές φορές ζευγαρώνουν με πολλαπλά αρσενικά στο ίδιο χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να αναγνωριστεί ο πατέρας του κάθε παιδιού. Επίσης, οι αρσενικοί μακάκοι συχνά αλλάζουν κοινωνικές ομάδες και παρτενέρ. Συνεπώς ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει χωρίς να έχει γνωρίσει ποτέ κάποιον συγγενή από την πλευρά του πατέρα του. Credits: Avinash Lodhi / Avi's PhotoGraphy

Παρασκευή 12 Μαΐου 2017

Η 'ριμαγμένη βίλα' στη Μύκονο με παρακμή στη ρίμα


Οργίστηκε ο πτωχός σχεδιαστής επειδή κυκλοφόρησαν εικόνες της ρημαγμένης βίλας του στη Μύκονο (εκείνης των φωταψιών, που, κατά αγγελία, πωλείται €8 εκατομμύρια) και αντέδρασε με ένα δριμύ ποστάρισμα  στη σελίδα του στο Facebook. 
Δεν είναι ο μόνος που ενοχλείται απ' το πρόσωπό του στον καθρέφτη το επόμενο πρωί μετά το φαγοπότι, μα μοιάζει ιδιαίτερα αφελής αν περιμένει να μη δείξουν την κατάντια εκείνοι που στα μεσημεριανάδικα σχολίαζαν κάθε σάχλα που έλεγε και κάθε μπούρδα που σκεπτόταν να φορέσει. Κι ακόμα πιο αφελής βεβαίως μοιάζει ως επιχειρηματίας αν πίστεψε επένδυση το μπάζωμα ερημιάς.


«Εκεί που φύτρωνε θυμάρι κι άγρια μέντα»
σα μανιτάρια ξεφυτρώσαν τα τσιμέντα. Είναι τυπικό χαρακτηριστικό ενός 'folly' νεοπλουτίστικου το 1000 τετραγωνικών οίκημα, δηλαδή 1 τσιμεντωμένο στρέμμα από τα ―υποχρεωτικά εκ του νόμου 4― στο πιο φθηνό κι αφιλόξενο σημείο του νησιού, ένα ανεμοδαρμένο πλάτωμα σε τιμή ευκαιρίας,  μόνο για φαίνεσθαι και τίποτε άλλο.

Η Φτελιά, που κάποτε ήταν τόπος μιας από τις προϊστορικές πόλεις του νησιού, χτυπιέται από βοριάδες τόσο δυνατούς που ρίχνουν τις προχειροστημένες πέργκολες και στριφογυρνούν τις γλάστρες.
Για λίγα μέτρα πάνω απ' την παραλία, μιλά στην αγγελία που δε λέει πως τη χτυπά άνεμος δυνατός, τα κύματα φτάνουν μέσα, βαθιά, στην ακτή κι όταν αποτραβιούνται τα νερά αφήνουν πίσω πίσσα με άφθονο σκουπίδι από σκάφη κι ασυνείδητους που αδειάζουν στη θάλασσα τα απορρίματά τους.
Μια παραλία απάτητη που τη χαίρονται οι surfers (όπως ο επισκέπτης χαίρεται την εικόνα τους από ψηλά) και γι αυτό ακόμα βλασταίνουν εκεί μανουσάκια, μανίτες, βιολέτες, ακόμα μοσχοβολά εκεί το, σπάνιο πια, αιγαιοπελαγίτικο κρινάκι της θάλασσας.

Τι σας λέω όμως.. Κάτοικοι τέτοιων εξαμβλωμάτων ούτε που είδαν ποτέ πόσες φωλιές κατέστρεψε το ματαιόδοξο τσιμέντωμά τους και πόσα αγριοκούνελα ξεσπίτωσαν με τις φωταψίες και τα ντεσιμπέλ ―λες και δεν έχει εστιατόρια και clubs η Μύκονος. 


Σα μεταφορά της ψεύτικης ανάπτυξης που τα ρήμαξε όλα
είναι οι εικόνες αυτές.
Κι είναι θλιβερό που όταν χτίζονταν αυτά κάποιοι τα βλέπαμε τα λάθη και τα λέγαμε αλλά δεν καταφέραμε να διασώσουμε ούτε τη Φύση, ούτε (στο κάτω-κάτω γιατί όχι) τα χρήματα που ο άφρων βλακωδώς σπατάλησε καταστρέφοντας σα να μην υπήρχε αύριο.


Ας γίνονταν αυτές οι εικόνες μάθημα στους επόμενους νεόπλουτους.

______________________________________________________
Σκοπεύω να αποφύγουμε εδώ εικόνες ρημαδιού,  δε γράφω για να διασκεδάσουμε χαιρέκακα που άλλο ένα εξοχικό ρημάζει.
Αλλά, ως ενδεικτικό κουλτούρας, είναι μεγάλος πειρασμός για μένα η ρίμα (από 'ριμαδιό'  με -ι) στο φεϊσμπουκικό ποστάρισμα του ανδρός στο οποίο με δημιουργική ορθογραφία, αψτρέ στίξη και την απατηλή κεφαλαιοποίηση πρώτου γράμματος κάθε νέας σειράς, αναπτύσσει, με προσομοίωση στιχουργικής, μια faux Ποίηση, μετατρέποντας την  πεζή διαμαρτυρία του για το ρεπορτάζ, σε εξομολόγηση à la manière de Κική Δημουλά για αρνί στο φούρνο ενώ,  μαζί με άλλα πρωτοφανή, κορυφώνεται το γκραν φινάλε  με μια μοναδική στον κόσμο: 'Quest List'.





_________________________________________________
Επειδή θυμάμαι ότι αντιδρούν οι θαυμαστές της Ποιήτριας, όποτε την πιάσω στο βέβηλό μου blog, κι επειδή ίσως δεν κατανοούν πώς η γραφή του ανορθόγραφου σχεδιαστή μού μύρισε σαν το ψητό αρνί της, θεώρησα καλό να σας θυμίσω ολίγα από την οπτική μου.
Σας φέρνω κάποια περιστατικά και το εξαίσιο generator που σας καθοδηγεί πώς να γράψετε κι εσείς τη Δημουλά σας και, σας τη φέρνω και πεζή: 
Όταν 140 αρχαιολόγοι και ιστορικοί συνυπέγραψαν αηδιασμένοι απο το τσίρκο της σαμάριας Αφίπολης, η υπερβραβευμένη μας ακαδημαϊκός το έριχνε στις προσευχές: 
Κική Δημουλά: Προσεύχομαι και ονειρεύομαι να είναι οΜέγας Αλέξανδρος στην Αμφίπολη | 
― #dimoula: η Ποιήτρια και Ακαδημαϊκός ως καθρέφτισμα της κοινωνίας: http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2013/05/dimoula.html

― Γράψτε τη δική σας Δημουλά με βοήθεια του κορυφαίου διαδικτιακού Dimoula Generator  














Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

Απίστευτοι πιστοί αναθεματισμένοι με σατανάδες και σφεντόνα

#χριστιανοταλιμπανισμού_το_ανάγνωσμα



'Ακουσα σήμερα στο ραδιόφωνο, ανάμεσα σε ειδήσεις, ότι έγινε θαύμα κι ότι θα ακολουθήσουν λεπτομέρειες της οικογένειας που έζησε το θαύμα και πληροφορίες για τον Άγιο τάδε τον θαυματουργό.

Μεμονωμένο περιστατικό δεν είναι.
Σας φέρνω απίστευτους πιστούς, άρρωστους ανθρώπους που χρειάζονται επειγόντως ψυχιατρική βοήθεια.
Δειγματοληπτικά δυο περιστατικά:

Με τη σφεντόνα πολεμά τους σατανάδες τρελοκαλόγερος σε ρατσιστική κρίση που μέρα μεσημέρι τις κεραίες τις βλέπει σα δαίμονες και δεν έχει κανένα να τον μαζέψει μόνο χοροπηδά σα δαιμονισμένο παιδί κάθε φορά που πετυχαίνει  ένα «πιάτο» πάνω στην κολόνα.

Με πετραχήλια σε παραλήρημα μπαίνει σε Μουσείο να αφορίσει και να αναθεματίσει. Έχει και ακόλουθο (με σακίδιο 'Polo').
Τον διώχνουν βέβαια, μπροστά στους άναυδους τουρίστες που  είχαν την τύχη να ζήσουν χριστιανοταλιμπανικό επεισόδιο.
Τα ίδια έκαναν και έξω από τη Βουλή.

Πριν μερικές δεκαετίες θα γελούσαμε και, στο κέντρο της Αθήνας, πιο πιθανόν θα μας φαινόταν να επρόκειτο για στημένα 'happenings' παρά για αυθεντικά κρούσματα.

Ένα συγγενή, ένα συμπονετικό γείτονα δεν έχουν αυτά τα πλάσματα;

Η ίδια η Εκκλησία που στο όνομά της ακούγονται θαύματα και αφορισμοί τι κάνει; Δεν αισθάνονται οι πατέρες λίγο υπεύθυνοι γι αυτά τα ψυχιατρικά περιστατικά αδελφών μόνων κι ανάδελφων; Ή ανησυχεί μονάχα μη μας διαβρώσουν τον πολιτισμό μας οι βάρβαροι οι πρόσφυγες που δραπετεύουν από τον ταλιμπανισμό στην πατρίδα τους για να τον βρουν να ανθεί στην Ευρώπη; Πού να 'ξεραν οι ανιστόρητοι ότι εκείνοι έτρωγαν βελανίδια όταν οι Χριστιανοί  ήδη έσπαγαν αρχαία αγάλματα.
_____________________________
Σας δίνω τα ξεκαρδιστικά και με συνδέσμους αλλά επειδή τούτο το blog ερευνά σας φέρνω και, από τα χείλη του Σεβασμιωτάτου Πειραιώς, μια εξήγηση τι στο καλό πια είναι τα αναθέματα που σ' εμάς τα αδαείς απίστους μοιάζουν με κατάρες τρελών με σύνδρομο Τουρέ (και του 'Ρεεε') αλλά κατά την Ορθόδοξο Εκκλησία μας  είναι «πανηγυρικές διακηρύξεις», «έξοχο αμυντικό μηχανισμό» και, το καλύτερό μου: «παιδαγωγικό τρόπο».

Όχι μόνο να αγαπάμε αλλήλους δηλαδή μα θεμιτό και παιδαγωγικότατο είναι και να αλληλοαναθεματιζόμαστε.



Ιδού, χαρείτε ορισμό και videos:


Ο όρος «ανάθεμα» αναφέρεται από τον Απόστολο Παύλο και στην προς Γαλάτας επιστολή εναντίον εκείνων, που ευαγγελίζονται έξω από τα παραδεδομένα: «αλλά και αν ημείς η άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζεται υμίν παρ’ό ευαγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω»7. 
Όπως ευστόχως επισημαίνει ο αγωνιστής και ομολογητής Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ, «τα αναθέματα εν τη Εκκλησία δεν αποτελούν εκφράσεις οργής η κατάρας η ύβρεως, αλλά πανηγυρικάς διακηρύξεις, ότι οι συγκεκριμένοι δεν ανήκουν στο σώμα της Εκκλησίας και ο λαός του Θεού καλείται να επιτείνει την προσοχή του εις αυτό και να μην συμφύρεται μετά των αναθεματιζομένων, δια να μην απολέση την υγιαίνουσα διδασκαλία, άνευ της οποίας δεν υφίσταται σωτηρία. Επομένως, τα αναθέματα αποτελούν ειδικότερα στην σημερινή εποχή της ομογενοποιήσεως και του συγκρητισμού, έξοχο αμυντικό μηχανισμό και παιδαγωγικό τρόπο δια την  διασφάλιση της Ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας και αληθείας…» 8. Σύμφωνα δε με τον ομότιμο καθηγητή της Πατρολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ αιδεσιμολογιώτατο πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση, τα αναθέματα αποτελούν ποιμαντικό μέτρο αγάπης 9. Οι άγιοι Πατέρες, όταν στις Συνόδους αναθεμάτιζαν τους αιρετικούς, δεν το έκαμαν από μίσος προς αυτούς, αλλά με πόνο ψυχής απέκοπταν αυτούς «ως ανιάτως νοσήσαντας», από το Σώμα της Εκκλησίας, όπως ακριβώς ο χειρουργός αποκόπτει το σεσηπώς και νεκρό μέλος του σώματος, για να μην μεταδοθεί η σήψις και στο υπόλοιπον σώμα. 

Ανάθεμα, λοιπόν, έχουμε κυρίως, όταν υπάρχει αίρεση. Μερικοί, όμως, νομίζουν ότι τα αναθέματα είναι κάποιες απλές κουβέντες. Δεν είναι έτσι. Ο αναθεματισμός είναι ο αποχωρισμός, η αποκοπή με δυσμενείς εκφράσεις από το κοινό Σώμα της Εκκλησίας. Γιατί, η αίρεση είναι η διάσπαση αυτής της θεανθρωπίνης κοινωνίας μέσα στο κοινό Σώμα της Εκκλησίας και γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο καταδικάζεται και αναθεματίζεται από τις Οικουμενικές Συνόδους. --> impantokratoros.gr






Φωτιές βιβλίων στις 10 Μαΐου 1933 ― ομιλία Γκαίμπελς (film) κ.α.



10 Μαΐου 1933 έκαψαν στοίβες βιβλίων οι  Ναζί στο Βερολίνο.
Ναι 1933, νωρίς-νωρίς. Για να μη λένε κάποιοι πως ακόμα δεν ήξεραν. 
Διότι όταν συμβαίνουν αυτά μπροστά μας, ξέρουμε, πάντα ξέρουμε. 

Από το 1823, ο Eρρίκος Xάϊνε είχε γράψει ότι όποτε καίγονται βιβλία θα επακολουθήσει το κάψιμο ανθρώπων κι αυτό δε μπορεί να μην το είχε υπ' όψιν του ο Φρόυντ μόλις πήραν οι Nαζί την εξουσία. «Tί πρόοδος! Tο μεσαίωνα θα έκαιγαν εμένα, στην εποχή μας τους αρκεί να καίνε τα βιβλία μου» είπε. Aισιόδοξα ειπωμένο μοιάζει σ' εμάς που ξέρουμε τι επακολούθησε.

Σας φέρνω: άρθρο για την Καύση Βιβλίων του 1933 και  το προηγούμενό της στο 19ο αιώνα,
ομιλία του Γκαίμπελς σε φιλμ (με αγγλικούς υποτίτους)
και άλλα.
Για να μη μας ξανασυμβεί.
Για να επαγρυπνούμε.



Από ushmm.org Οι καύσεις βιβλίων έχουν μια μακρά και σκοτεινή ιστορία. Ίσως το πιο γνωστό από αυτά τα γεγονότα, η καύση των βιβλίων από το ναζιστικό καθεστώς στις 10 Μαΐου 1933, να είχε προηγούμενο στη Γερμανία του δέκατου ένατου αιώνα. Το 1817, οι γερμανικές φοιτητές οργανώσεις (Burschenschaften) επέλεξαν την 300ή επέτειο των 95 Θέσεων του Λούθηρου, για να πραγματοποιήσουν ένα φεστιβάλ στο Βάρτμπουργκ, έναν πύργο στη Θουριγγία όπου ο Λούθηρος είχε αναζητήσει καταφύγιο μετά τον αφορισμό του. Οι φοιτητές, οι οποίοι διαδήλωναν υπέρ μιας ενοποιημένης χώρας —η Γερμανία εκείνη την εποχή ήταν ένα συνοθύλευμα κρατιδίων— έκαψαν αντιεθνικά και αντιδραστικά κείμενα και βιβλία που τα έκριναν ως «αντιγερμανικά». 
Το 1933, οι ναζιστικές γερμανικές αρχές προσπάθησαν οι επαγγελματικές και πολιτιστικές οργανώσεις να συμβαδίζουν με την ιδεολογία και την πολιτική των Ναζί (Gleichschaltung). Ακολουθώντας αυτή την πολιτική, ο Γιόζεφ Γκέμπελς, Υπουργός Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας των Ναζί, εγκαινίασε μια προσπάθεια ευθυγράμμισης των τεχνών και της κουλτούρας με τους στόχους των Ναζί. Η κυβέρνηση εκκαθάρισε τους πολιτιστικούς οργανισμούς από Εβραίους και άλλους αξιωματούχους που θεωρούσε ότι έτρεφαν ύποπτες πολιτικές πεποιθήσεις ή όσους δημιουργούσαν ή συμμετείχαν σε έργα τέχνης που οι Ναζί αποκαλούσαν «εκφυλισμένα». 
Σε αυτή την προσπάθεια να "συμμορφώσει" τη λογοτεχνική κοινότητα, ο Γκέμπελς είχε έναν ισχυρό σύμμαχο, τον Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Σύνδεσμο Φοιτητών (Nationalsozialistischer Deutscher Studentenbundή NSDStB). Οι Γερμανοί φοιτητές αποτελούσαν την εμπροσθοφυλακή του πρώιμου ναζιστικού κινήματος και στα τέλη της δεκαετίας του ’20, πολλοί είχαν προσχωρήσει στις τάξεις διάφορων ναζιστικών ομάδων. Ο ακραίος εθνικισμός και αντισημιτισμός λαϊκών φοιτητικών οργανώσεων προερχόμενων από τα μεσαία στρώματα εκφραζόταν έντονα και ανοιχτά εδώ και δεκαετίες. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί φοιτητές ήταν αντίθετοι με τη δημοκρατία της Βαϊμάρης (1919-1933) και ο εθνικοσοσιαλισμός αποτελούσε κατάλληλο όχημα για την έκφραση της εχθρότητας και της απογοήτευσής τους από την πολιτική σκηνή. 
Στις 6 Απριλίου, 1933, το Κεντρικό Γραφείο Τύπου και Προπαγάνδας της ναζιστικής φοιτητικής οργάνωσης κήρυξε μια πανεθνική «Κινητοποίηση κατά του αντιγερμανικού πνεύματος», η οποία έμελλε να αποκορυφωθεί με την εκκαθάριση ή «κάθαρση» (Säuberung) των λογοτεχνικών έργων δια πυρός. Οι τοπικές οργανώσεις έπρεπε να τροφοδοτούν τον τύπο με ανακοινώσεις και άρθρα επί παραγγελία, να δίνουν μαύρες λίστες με «αντιγερμανικούς» συγγραφείς, να χρηματοδοτούν ομιλίες διασήμων προσωπικοτήτων ναζιστικής ιδεολογίας σε δημόσιες συγκεντρώσεις και να διαπραγματεύονται χρόνο για ραδιοφωνικές εκπομπές. Στις 8 Απριλίου, η φοιτητική οργάνωση συνέταξε τις δώδεκα «θέσεις» της —μια εσκεμμένη αναφορά στις 95 Θέσεις του Λούθηρου: δηλώσεις που περιέγραφαν τα βασικά στοιχεία μιας «καθαρής» εθνικής γλώσσας και πολιτισμού. Οι θέσεις αυτές, οι οποίες κυκλοφορούσαν σε αφίσες, επιτίθονταν στον «εβραϊκό διανοουμενισμό», εξέφραζαν την ανάγκη «κάθαρσης» της γερμανικής γλώσσας και λογοτεχνίας και απαιτούσαν τα πανεπιστήμια να αποτελούν κέντρα του γερμανικού εθνικισμού. Οι φοιτητές χαρακτήρισαν την «κινητοποίηση» ως απάντηση στην παγκόσμια εβραϊκή «εκστρατεία σπίλωσης» της Γερμανίας και ως επιβεβαίωση των παραδοσιακών γερμανικών αξιών. 
Σε μια συμβολική πράξη που λειτούργησε ως κακός οιωνός, στις 10 Μαΐου 1933, φοιτητές έκαψαν πάνω από 25.000 τόμους «αντιγερμανικών» βιβλίων, προμηνύοντας μια εποχή κρατικής λογοκρισίας και ελέγχου της κουλτούρας. Το βράδυ της 10ης Μαΐου, στις περισσότερες πανεπιστημιακές πόλεις, δεξιοί φοιτητές οργάνωσαν λαμπαδηδρομίες «κατά του αντιγερμανικού πνεύματος». Στις προσχεδιασμένες τελετουργικές εκδηλώσεις, υψηλόβαθμα στελέχη των Ναζί, καθηγητές, πρυτάνεις και ηγέτες φοιτητικών οργανώσεων καλούνταν να απευθυνθούν στους συμμετέχοντες και στους θεατές. Στα σημεία συνάντησης φοιτητές πετούσαν τελετουργικά τα λεηλατημένα και «ανεπιθύμητα» βιβλία σε πυρές υπό τη συνοδεία μουσικών συνόλων, ενώ έδιναν και τους λεγόμενους «πύρινους όρκους». Στο Βερολίνο, συγκεντρώθηκαν περίπου 40.000 άτομα στην Πλατεία της Όπερας, για να ακούσουν τον Γιόζεφ Γκέμπελς να εκφωνεί έναν πύρινο λόγο: «Όχι στην παρακμή και στην ηθική διαφθορά!» Ο Γκέμπελς διέτασσε το πλήθος. «Ναι στην ευπρέπεια και στην ηθική στην οικογένεια και στο κράτος! Παραδίδω στις φλόγες τα γραπτά των Χάινριχ Μαν, Ερνστ Γκλέζερ, Έριχ Κέστνερ.» 
Μεταξύ των συγγραφέων τα βιβλία των οποίων έκαψαν οι ηγέτες των φοιτητών εκείνο το βράδυ ήταν διάσημοι σοσιαλιστές όπως ο Μπέρτολτ Μπρεχτ και ο Αύγουστος Μπέμπελ, ο θεμελιωτής της έννοιας του κομμουνισμού, Καρλ Μαρξ, συγγραφείς που επέκριναν την «μπουρζουαζία» όπως ο Αυστριακός θεατρικός συγγραφέας Άρθουρ Σνίτσλερ και «αρνητικές επιρροές από το εξωτερικό», όπως ο Αμερικάνος συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Οι φλόγες κατέκαψαν επίσης τα γραπτά του Γερμανού νομπελίστα το 1929 συγγραφέα Τόμας Μαν, του οποίου η υποστήριξη στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και η κριτική στο φασισμό προκάλεσε την οργή των Ναζί, και τα έργα του διεθνώς δημοφιλή συγγραφέα Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, του οποίου η αδυσώπητη περιγραφή του πολέμου στο έργο του Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο, δυσφημίστηκε από τους Ναζί ιδεολόγους ως «κυριολεκτικά προδοσία των στρατιωτών του Παγκοσμίου Πολέμου». Οι Έριχ Κέστνερ, Χάινριχ Μαν και Ερνστ Γκλέζερ, που συκοφαντήθηκαν κατά την έντονη ρητορική του Γκέμπελς, ήταν από τους πρώτους Γερμανούς λογοτέχνες που άσκησαν κριτική στο ναζιστικό καθεστώς, μολονότι ο Χάινριχ Μαν είχε γίνει διάσημος ως ο συγγραφέας του μυθιστορήματος Ο καθηγητής Ούνρατ, το οποίο παίχτηκε στις γερμανικές αίθουσες το 1930 με τον τίτλο «Γαλάζιος άγγελος» και ο Κέστνερ ήταν κυρίως γνωστός για τα βιβλία του για παιδιά και νέους. Μεταξύ των υπόλοιπων συγγραφέων που είχαν μπει στη μαύρη λίστα ήταν οι Αμερικάνοι Τζακ Λόντον, Θίοντορ Ντρέισερ και 'Ελεν Κέλλερ, η πίστη της οποίας στην κοινωνική δικαιοσύνη την ώθησε να αγωνιστεί για τα δικαιώματα των αναπήρων, το κίνημα του ειρηνισμού, τις καλύτερες συνθήκες των εργατών στις βιομηχανίες και το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. 
Δεν πραγματοποιήθηκαν όλες οι καύσεις βιβλίων στις 10 Μαΐου, όπως είχε προγραμματίσει ο Γερμανικός Σύνδεσμος Φοιτητών. Ορισμένες αναβλήθηκαν για λίγες ημέρες αργότερα εξαιτίας της βροχής. Άλλες, βάσει απόφασης των τοπικών οργανώσεων, πραγματοποιήθηκαν στις 21 Ιουνίου, στο θερινό ηλιοστάσιο, μια παραδοσιακή ημερομηνία για εορτασμούς με πυρά στη Γερμανία. Εντούτοις, σε 34 πανεπιστημιακές πόλεις σε όλη τη Γερμανία, η «Κινητοποίηση κατά του αντιγερμανικού πνεύματος» της 10ης Μαΐου ήταν επιτυχημένη, αποσπώντας ευρεία κάλυψη από τις εφημερίδες. Σε ορισμένες πόλεις, κυρίως στο Βερολίνο, ραδιοφωνικές εκπομπές μετέφεραν τις ομιλίες, τα τραγούδια και τους τελετουργικούς ύμνους «ζωντανά» σε αμέτρητους Γερμανούς ακροατές. Η προώθηση της «Άριας» κουλτούρας και η καταστολή άλλων μορφών καλλιτεχνικής παραγωγής ήταν μία ακόμη προσπάθεια των Ναζί για «εξαγνισμό» της Γερμανίας. Φυσικά, οι οι περισσότεροι από τους συγγραφείς των οποίων τα έργα παραδόθηκαν στην πυρά ήταν Εβραίοι. Μεταξύ αυτών ήταν ορισμένοι από τους πιο διάσημους σύγχρονους συγγραφείς της εποχής, όπως ο Φραντζ Βέρφελ, ο Μαξ Μπροντ και ο Στέφαν Τσβάιχ. 
Επίσης, ανάμεσα στα έργα που παραδόθηκαν στην πυρά ήταν τα γραπτά του Χάινριχ Χάινε, αγαπητού Γερμανοεβραίου συγγραφέα του δέκατου ένατου αιώνα, ο οποίος στο έργο του Almansor του 1820-1821 έγραψε την περίφημη φράση «Dort, wo man Bücher verbrennt, verbrennt man am Ende auch Menschen»: «Εκεί που καίνε βιβλία, στο μέλλον θα καίνε ανθρώπους.» 
© United States Holocaust Memorial Museum, Washington, DC


Συνέντευξη στο «tovima.gr» του διευθυντή του βερολινέζικου μουσείου Αντρέας Ναχάμα
Οι πυροσβέστες ως εμπρηστές: Όταν τη νύχτα της 10ης Μαίου 1933 οι ναζιστές φοιτητές επιχείρησαν να κάψουν στην πλατεία του Βερολίνου Όπερνπλατς (σήμερα πλατεία Αουγκούστ Μπέμπελ) τα λεγόμενα «αντιγερμανικά» βιβλία, είχαν οικτρή αποτυχία. Μια δυνατή βροχή έκανε αδύνατη την ανάφλεξή τους. Η λύση ήρθε από την Πυροσβεστική, η οποία προσφέρθηκε αφιλοκερδώς να τα περιλούσει με βενζίνη και να τους ρίξει το πρώτο αναμμένο σπίρτο. Λίγα αργότερα δεκάδες χιλιάδες συγγράμματα είχαν γίνει παρανάλωμα του πυρός. 
Ανάμεσα στους συγγραφείς τους ήταν ο Καρλ Μαρξ, ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ο Τόμας Μαν και πολλοί άλλοι – συνολικά 94. Ο υπουργός προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς, που ήταν ο αρχιεμπρηστής, δεν παρέλειψε να τονίσει στο λόγο του, ότι η φωτιά αποτελεί σύμβολο εξαγνισμού και ότι επομένως,  ο εμπρησμός τέτοιων βιβλίων αποκαθιστά την καθαρότητα της γερμανικής φυλής. Οι 70000 ακροατές του τον αποθέωσαν.  to vima.gr

Καίγονται βιβλία την ώρα που μιλάει ο Γκέμπελς

Γερμανία, 10 Μαΐου 1933
[Γερμανικά, 2:55]

German men and women,
— National Archives - Film 

Καταγραφή

Στο Βερολίνο, όπως και σε άλλες πανεπιστημιακές πόλεις της Γερμανίας, φοιτητές συγκέντρωναν και έκαιγαν «αντιγερμανικά» και ανήθικα βιβλία.
 Η πυρά στην Πλατεία της Όπερας του Βερολίνου. Ο υπουργός του Ράιχ Δρ. Γκέμπελς απευθύνεται στη νεολαία. «Συνάδελφοι φοιτητές, Γερμανοί και Γερμανίδες, η εποχή του υπερβολικού εβραϊκού διανοουμενισμού έφτασε στο τέλος της. Ο θρίαμβος της γερμανικής επανάστασης άνοιξε το δρόμο για τον γερμανικό τρόπο. Και ο Γερμανός του μέλλοντος δεν θα είναι απλώς ένας άνθρωπος των βιβλίων, αλλά και ένας άνθρωπος με χαρακτήρα και προς αυτό θέλουμε να σας εκπαιδεύσουμε. Να έχετε από μικρή ηλικία το κουράγιο να κοιτάζετε κατάματα τα ανελέητα μάτια της ζωής. Να αποκηρύσσετε το φόβο του θανάτου προκειμένου να κερδίσετε εκ νέου το σεβασμό για το θάνατο. Αυτή είναι η αποστολή των νέων και επομένως πράττετε ορθώς αυτήν την ύστατη ώρα που εναποθέτετε στις φλόγες τα πνευματικά σκουπίδια του παρελθόντος. Είναι ένα δυνατό, σπουδαίο και συμβολικό εγχείρημα, ένα εγχείρημα που θα αποδείξει σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η πνευματική βάση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ανατρέπεται, αλλά από τα ερείπιά της θα αναδυθεί νικητής ο κύριος ενός νέου πνεύματος.» (Πλατεία της Όπερας στο Βερολίνο)
Στην προσπάθειά τους να απαλλάξουν τη χώρα από ό,τι έκριναν «αντιγερμανικό», οι Ναζί έκαιγαν βιβλία δημοσίως σε πόλεις σε όλη τη Γερμανία. Εδώ, μπροστά από την Όπερα στο Βερολίνο, ένα πλήθος καθώς ψέλνει καίει βιβλία Εβραίων και αριστερών διανοούμενων. Ο Γιόζεφ Γκέμπελς, υπουργός προπαγάνδας και λαϊκής διαφώτισης του Χίτλερ, μιλάει για την προγραμματισμένη «επανεκπαίδευση» της Γερμανίας.
_____________________________________
Χάινε και Φρόυντ για το κάψιμο βιβλίων
Εγκυκλοπαίδεια Ολοκαυτώματος:

Καύση βιβλίων: © United States Holocaust Memorial Museum, Washington, DC