Μαθαίνω πως
ανεβαίνει πάλι η παράσταση 'Ισορροπία του Nash' στην Πειραματική Σκηνή, μα καθώς συλλέγω για το ζήτημα θυμάμαι
Καζαντζάκη και Χατζηδάκι και σκέπτομαι πως οι οι ίδιοι οι #je_suis_charlie, οι
ίδιοι που μας έχουν φλομώσει σε μπανεράκια με το βολταιρικό πως τάχα δε συμφωνούν
με αυτό που λέω μα θα αγωνιστούν για να μπορώ να το λέω, είναι οι ίδιοι που διαμαρτυρήθηκαν
για το 'Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται' και τον 'Τελευταίο Πειρασμό', οι ίδιοι που ούτε
στο θέατρο πάνε, ούτε τον Αλμπέρ Καμύ γνωρίζουν μα μια χαρά σοκάρονται κι εκφέρουν
γνώμη.
Δηλαδή:
«Δημοκρατίες και μαλακίες. Να κάνουμε μια ωραία θεοκρατική αυτοκρατορία
αραβικού τύπου που μας ταιριάζει να γουστάρουμε» [όπως γράφει κι ο @Mafaldas7 ].
Χαρείτε τα:
Το έχουν καταλάβει σίγουρα όσοι ενοχλούνται ότι το βιβλίο 'Η μέρα εκείνη' του Σάββα Ξηρού δεν είναι θεατρικό έργο;
To έχουν καταλάβει σίγουρα όσοι ενοχλούνται ότι
'Η Μέρα Εκείνη' του Ξηρού δεν έχει θέμα την τρομοκρατία αλλά τις πρώτες ώρες 1560 που έχασε το φως του; Έχω διαβάσει το βιβλίο και σας το φωτογράφισα επειδή θέλω να ελπίζω ότι
δεν έχουμε λίστα με απαγορευμένα βιβλία.
Αν θέλετε να το διαβάσετε έχει αναρτηθεί
εδώ και χρόνια στο πολύ εξαιρετικό βlog xyzcontagion.wordpress:
"Με δεδομένο ότι το υλικό που προέρχεται από τον Ξηρό δεν αφορά τη δράση του ως μέλος της 17Ν, αλλά την περίοδο της ανάκρισής του, ο φόβος των αντιδρώντων δεν φαίνεται να αφορά την ηρωοποίηση του τρομοκράτη, αλλά την ανθρωποποίησή του, το ενδεχόμενο δηλαδή να αντιμετωπιστεί ως έναν ανθρώπινο ον που δεν πρέπει να βασανίζεται, κι αυτό δίνει στην αντίδραση κατά της παράστασης εντελώς άλλο περιεχόμενο".
Και σου έρχεται κι ένας Πάσχος, μενουμευρώπης, και σου λέει το υπέροχο ότι η πολιτεία δεν πρέπει να χρηματοδοτεί την πειραματική τέχνη, διότι δεν αρέσει στους πολλούς και οι πολλοί έχουν δικαίωμα να πληρώνουν με τους φόρους τους αυτό που τους αρέσει... Και μας επισημαίνει ότι τα βιβλία του Ζενέ δεν τα εξέδιδε το Εθνικό Τυπογραφείο της Γαλλίας (κάποιος την είπε στα σόσιαλ μήντια αυτή την παπάρα και τους άρεσε προφανώς). Ενώ δεν σκέφτεται πως τον Ζενέ αγιογραφούσε ο κατεξοχήν πατριάρχης του διανοητικού πεδίου της Γαλλίας, τον οποίο η Γαλλία πλήρωνε ακριβώς για να κάνει τη δουλειά του, μέρος της οποίας ήταν και οι αγιογραφίες του Ζενέ. Και τέλος πάντων, όχι, ας μη συγκρίνουμε τον Ξηρό με τον Ζενέ. Αλλά αν υποθέσουμε ότι ένας οποιοσδήποτε Ξηρός ή Χλωρός σου έβγαινε Ζενέ, πάλι δεν θα ήξερες τι να κάνεις...
Το τεστ της δημοκρατικότητας το περνάμε όταν δε συμφωνούμε με αυτά που λέγονται μα αγωνιζόμαστε να μη λογοκριθούν.
#ethniko_theatro #Ξηρός
@ZeroCoolGR Στην
Χώρα που θέατρα γεμίζουν ο Σεφερλης & Ντενίση κ βιβλία Πουλάνε Μαντά & Δημουλιδου
μου θέλετε κ πειραματική σκηνή..
Ανέβηκε ξανά στο #ethniko_theatro
η «Ισορροπία του Nash» http://www.thepressproject.gr/article/88472/Anebike-ksana-sto-Ethniko-i-Isorropia-tou-Nash …
“Δεν
υπάρχει άσεμνο, ανήθικο ή μη πολιτικά αποδεκτό εντός του καλλιτεχνικού πεδίου” http://bit.ly/1JTwdTY
Του Νικηφόρου Γκολέμη //
Ως εδώ με το πρώτο επίπεδο. Με μια ανακοίνωση γεμάτη αγανάκτηση, η οργάνωση «Ως εδώ», αποτελούμενη από συγγενείς θυμάτων τρομοκρατικών επιθέσεων, κατακεραυνώνει το «Εθνικό Θέατρο» για την επιλογή του να ανεβεί παράσταση στην Πειραματική Σκηνή με αποσπάσματα (και) από το έργο του Σάββα Ξηρού «Η μέρα εκείνη – 1560 ώρες στην εντατική. Μια μαρτυρία για το δικό μας Γκουαντάναμο». Η ανακοίνωση αυτή συγκεντρώνει όλα τα απαραίτητα συστατικά, έτσι ώστε να μπορεί να σταθεί επιτυχώς στον ελληνικό δημόσιο διάλογο. Αντιμετωπίζει δηλαδή τα ζητήματα με τη δέουσα απλοϊκότητα, επιλέγει αυστηρά το πρώτο επίπεδο της ανάγνωσης, και κατορθώνει με αυτόν τον τρόπο να εγκλωβίσει τη συζήτηση σε κίβδηλα διλήμματα, με την τελευταία να οδηγείται… σιδηροδέσμια σε ανούσιους – και ανόητους – αφορισμούς. Από την ανακοίνωση των «Ως εδώ» πληροφορηθήκαμε ότι ο Ξηρός, ο τρομοκράτης, ο δολοφόνος, έγινε τέχνη, «ανέβηκε» στο σανίδι και… εξαγνίζεται. Και εδώ ξεκινάει η ασέλγεια σε βάρος της συστηματικής και ώριμης προσέγγισης των γεγονότων. Η όλη συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το «τι». Τι συνέβη; Ανέβηκε μια παράσταση. Τι παράσταση; Με κείμενα του Ξηρού. Η συζήτηση τελειώνει εδώ. Το πόρισμα καταδικαστικό. Το πρώτο επίπεδο, το επίπεδο του «τι», επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα και εξέρχεται θριαμβευτικά. Εξέρχεται θριαμβευτικά, αφού αναγκάζει το Εθνικό Θέατρο» να…αυτολογοκριθεί, κατεβάζοντας εν τέλει την επίμαχη παράσταση. Η ανακοίνωση του «Εθνικού Θεάτρου» δεν είναι τίποτα άλλο από την παραδοχή της ήττας του απέναντι στις δυνάμεις του «τι». Στην πραγματικότητα όμως, πληθώρα ζητημάτων συσσωρεύονται πίσω από το επιφανειακό «τι». Ζητήματα όπως αυτό της οριοθέτησης της ελευθερίας της τέχνης και κατ’ επέκταση τού αν, πότε, και υπό ποιες προϋποθέσεις τέτοιου είδους θεάματα μπορούν και πρέπει να γίνονται αποδεκτά. Είναι ένας λανθάνων παράγοντας στην εξίσωση, ο οποίος περιληπτικά μπορεί να αποδοθεί ως το επίπεδο τού «πώς». Και είναι εν τέλει ο καθοριστικός παράγοντας. Γιατί το «πώς» θα παρουσιασθεί κάτι καθορίζει εν πολλοίς και το τελικό αποτέλεσμα. Αλλά ας πάμε λίγο εκτός συνόρων. Στη Γερμανία φέτος συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από τον θάνατο του Αδόλφου Χἰτλερ και – βάσει της ευρωπαϊκής νομοθεσίας – «ο Αγών μου» είναι πλέον ελεύθερος προς ανατύπωση. Η επανέκδοση του βιβλίου στη Γερμανία είχε τεχνηέντως μπλοκαριστεί από το Ομόσπονδο κρατίδιο της Βαυαρίας, στο οποίο είχαν καταλήξει τα πνευματικά δικαιώματα μετά τον θάνατο του συγγραφέα, οπότε θα ήταν η πρώτη φορά μετά από 55-60 χρόνια που θα εκδιδόταν ξανά το χιτλερικό μανιφέστο στα γερμανικά. Φανταστείτε το «σοκ» που θα πάθαιναν οι Γερμανοί αν έμεναν στο επίπεδο του «τι». Τι θα γίνει; Θα επανεκδοθεί ο «Αγών»; Καταστροφή. Και μιλάμε για τον Αδόλφο Χίτλερ που μπροστά του ο Ξηρός είναι… ψιλικατζής. Αλλά εδώ στα ξένα δεν έμειναν στο επίπεδο τού «τι». Προχώρησαν στο επίπεδο τού «πώς». Και στα γερμανικά βιβλιοπωλεία αυτή τη στιγμή υπάρχει μια κριτική έκδοση του βιβλίου με σχολιασμό από εγκεκριμένους καθηγητές που αγγίζει συνολικά τις δυο χιλιάδες σελίδες (!). Τόσο πολύ προχώρησαν στη Γερμανία που σκέφτονται μέχρι και να το εισαγάγουν ως σχολικό μάθημα!
Στην Ελλάδα του 2016 όμως εξακολουθούμε να αρνούμαστε πεισματικά να ερευνήσουμε το επόμενο επίπεδο και κατακεραυνώνουμε μια παράσταση μόνο και μόνο επειδή χρησιμοποιεί αποσπάσματα από κείμενο του Ξηρού. Βέβαια, στην ίδια παράσταση παίζονταν και αποσπάσματα από τους «Δίκαιους» του Καμύ, όπου μέσω της σύγκρουσης των πρωταγωνιστών-επαναστατών για το δικαίωμα του επαναστάτη να αφαιρεί ζωές, τίθενται τα ύψιστα φιλοσοφικά ζητήματα περί ανθρώπινης φύσης και ηθικής. Θα ήταν λοιπόν πολύ πιο χρήσιμο να εξετασθεί και εν τέλει να κριθεί η παράσταση με βάση το αν και πόσο αποδοτικά συνδύασε τα κείμενα, καθώς και για την ανάγνωση που έκανε η σκηνοθέτις και οι λοιποί συντελεστές πάνω σε αυτά, παρά από το γεγονός και μόνο ότι τα επέλεξε. Να κριθεί δηλαδή με βάση το «πώς» και όχι με βάση το «τι». Και αν ο φόβος των «Ως εδώ» είχε να κάνει με τον πιθανό… εξαγνισμό του Σάββα Ξηρού, είναι δεδομένο ότι αν ήθελαν-θέλουν κάποιοι να του δώσουν άφεση αμαρτιών, σίγουρα θα διαθέτουν πιο… επαγγελματικούς τρόπους από το υπόγειο του Εθνικού Θεάτρου. Δυστυχώς, το «ΕΘ» επέλεξε να παραδοθεί αμαχητί, αναγνωρίζοντας προφανώς ότι ή μάχη με το εξαγριωμένο «τι» ήταν άνιση. Τα μανταλάκια είχαν βγει και οι συντελεστές της παράστασης ήταν έτοιμοι για το καθιερωμένο τηλε-κρέμασμα. Η έκπληξη θα ήταν να προσπαθήσει να πολεμήσει το «τι» με τα μέσα που διέθετε, αλλά επειδή ένας ήταν ο Δαυίδ και αυτός κινείται στα όρια της μυθοπλασίας, το «ΕΘ» επέλεξε τον…επώδυνο συμβιβασμό. Εν κατακλείδι, η αντιμετώπιση του ανεβάσματος και κατεβάσματος της παράστασης φανερώνει και το ποιόν της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που αρνείται πεισματικά να μεταβεί από το επίπεδο τού «τι» στο επίπεδο τού «πώς».____________________http://fragilemag.gr/ethniko-xiros/
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ - 29/1/2016
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ 3 - 29/1/2016
Δημοσιεύτηκε από Nikos Theodosiou στις Σάββατο, 30 Ιανουαρίου 2016
Εβελίνα Χατζηδάκη
Βρε τι περίεργο πράγμα είναι αυτό!
Τόσον καιρό τώρα, ένα πλήθος από πανεπιστημιακούς, διανοουμένους κ.λ.π., πού κατακλύζουν με δημοσιεύματα όλα τα έντυπα κραυγάζοντας σε όλους τους τόνους για την παραβίαση του δικαιώματος στην ελευθερία του λόγου και της έρευνας στην περίπτωση Ρίχτερ, διαρρηγνύουν (οι περισσότεροι )τα ιμάτιά τους ότι την στάση τους αυτή την υπαγορεύει η ανάγκη ακριβώς της υπεράσπισης αυτής της ελευθερίας και όχι η διάθεση να δόσουν κάλυψη στο ξέπλυμα της ναζιστικής ιστορίας πού επιχειρεί ο γερμανός καθηγητής. Και τι δεν ειπώθηκε για τις ευρωπαϊκές αξίες πού παραβιάζονται και πόσες φορές ο Βολταίρος δεν κατέβηκε μέσα στις αναρτήσεις πού αν μπορούσε νομίζω θα φώναζε: «Θα μ΄ αφήσετε ήσυχο τέλος πάντων, γι αυτές τις αξίες μιλούσα εγώ;»
Όσο κι αν έψαξα όμως δεν βρήκα την παραμικρή διαμαρτυρία από τους πρωτοκλασάτους αυτούς για το κατέβασμα του έργου του Εθνικού Θεάτρου. Καμιά ελευθερία δεν παραβιάστηκε εκεί; Τίποτα δεν απαγορεύτηκε; Κι εγώ πού περίμενα να σας δω κυρίες και κύριοι, υπερασπιστές του Ρίχτερ να κατεβαίνετε κραδαίνοντας και πάλι τον Βολταίρο για να μας πείτε ότι διαφωνείτε μεν με τον Σάββα Ξηρό αλλά θα υπερασπίσετε μέχρι θανάτου το δικαίωμά του να μιλάει; Και ότι αυτοί πού κατεβάζουν μια θεατρική παράσταση γιατί δεν τους αρέσει το περιεχόμενό της δίνουν δείγματα «κατώτερου πολιτικού πολιτισμού»; Γιατί τόση σιωπή; Γιατί κανείς δε λέει τώρα τίποτα; Πού είναι τα κατεβατά οι υπογραφές και τόσα άλλα πού είχατε επιστρατεύσει μόνο για την ελευθερία του λόγου; Μήπως γιατί τον καθηγητή κ. Ρίχτερ τον προστατεύει μια πρεσβεία ενώ τον Ξηρό τον απεχθάνεται μια άλλη πρεσβεία; Μα ταιριάζει αυτό με τις περίφημες «ευρωπαϊκές αξίες»;
Τόσον καιρό τώρα, ένα πλήθος από πανεπιστημιακούς, διανοουμένους κ.λ.π., πού κατακλύζουν με δημοσιεύματα όλα τα έντυπα κραυγάζοντας σε όλους τους τόνους για την παραβίαση του δικαιώματος στην ελευθερία του λόγου και της έρευνας στην περίπτωση Ρίχτερ, διαρρηγνύουν (οι περισσότεροι )τα ιμάτιά τους ότι την στάση τους αυτή την υπαγορεύει η ανάγκη ακριβώς της υπεράσπισης αυτής της ελευθερίας και όχι η διάθεση να δόσουν κάλυψη στο ξέπλυμα της ναζιστικής ιστορίας πού επιχειρεί ο γερμανός καθηγητής. Και τι δεν ειπώθηκε για τις ευρωπαϊκές αξίες πού παραβιάζονται και πόσες φορές ο Βολταίρος δεν κατέβηκε μέσα στις αναρτήσεις πού αν μπορούσε νομίζω θα φώναζε: «Θα μ΄ αφήσετε ήσυχο τέλος πάντων, γι αυτές τις αξίες μιλούσα εγώ;»
Όσο κι αν έψαξα όμως δεν βρήκα την παραμικρή διαμαρτυρία από τους πρωτοκλασάτους αυτούς για το κατέβασμα του έργου του Εθνικού Θεάτρου. Καμιά ελευθερία δεν παραβιάστηκε εκεί; Τίποτα δεν απαγορεύτηκε; Κι εγώ πού περίμενα να σας δω κυρίες και κύριοι, υπερασπιστές του Ρίχτερ να κατεβαίνετε κραδαίνοντας και πάλι τον Βολταίρο για να μας πείτε ότι διαφωνείτε μεν με τον Σάββα Ξηρό αλλά θα υπερασπίσετε μέχρι θανάτου το δικαίωμά του να μιλάει; Και ότι αυτοί πού κατεβάζουν μια θεατρική παράσταση γιατί δεν τους αρέσει το περιεχόμενό της δίνουν δείγματα «κατώτερου πολιτικού πολιτισμού»; Γιατί τόση σιωπή; Γιατί κανείς δε λέει τώρα τίποτα; Πού είναι τα κατεβατά οι υπογραφές και τόσα άλλα πού είχατε επιστρατεύσει μόνο για την ελευθερία του λόγου; Μήπως γιατί τον καθηγητή κ. Ρίχτερ τον προστατεύει μια πρεσβεία ενώ τον Ξηρό τον απεχθάνεται μια άλλη πρεσβεία; Μα ταιριάζει αυτό με τις περίφημες «ευρωπαϊκές αξίες»;
Από την Αγγελική Κώττη //
Με θλίψη, με θυμό, αλλά και με μαχητικότητα, ο νεαρός ηθοποιός σήμερα το βράδυ στο πεζοδρόμιο της Αγίου Κωνσταντίνου, ζητούσε εξηγήσεις και κατηγορούσε όσους φίμωσαν το Εθνικό Θέατρο. Δεν ήταν ο μόνος από τους 1.000 και πάνω συγκεντρωμένους που διαμαρτυρόταν μεγαλόφωνα για τη λογοκρισία που άσκησε το Εθνικό στην παράσταση της Πειραματικής Σκηνής του «Η ισορροπία του Nash». Ηταν ωστόσο μια τόσο δυναμική φιγούρα, και σε τόση αντίθεση με τους γύρω του, συνεργάτες του θεάτρου επίσης, που κοίταζαν μουδιασμένοι και αποσβολωμένοι, ώστε έμενες να τον ακούσεις.
Ενας νέος άνθρωπος,- δεν έχει σημασία η ταυτότητά του-, που τα έβαζε εν βρασμώ ψυχής με όσους του πάτησαν την αξιοπρέπειά του. Κι εκείνος, όπως και άλλοι συντελεστές της παράστασης που ήταν στο μεγάλο πηγαδάκι της χτεσινής διαμαρτυρίας, μιλούσαν σε υπεύθυνους του θεάτρου. (Οχι τον Στάθη Λιβαθηνό, που δεν εμφανίστηκε. Ούτε μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου που κι αυτά δεν έκαναν τον κόπο να προσέλθουν. Προφανώς, επειδή έγινε αυτό που ήθελαν: να εκφράσουν την αντίθεσή τους με τον καλλιτεχνικό διευθυντή, που έχει ξεκινήσει με τον διορισμό του). Θα μπορούσαν να φυλάξουν τις θεσούλες τους οι ηθοποιοί. Προτίμησαν να ποιήσουν ήθος, να προασπιστούν την ελευθερία της τέχνης. Τα λόγια τους θα μπορούσαν να παρασταθούν σαν καυτός, οργισμένος μονόλογος σε όποια σκηνή θεάτρου. Εκτός, ίσως, πλέον από τη σκηνή της πρώτης κρατικής μας σκηνής. Τι- περίπου- είπαν;
Δεν έχεις δικαίωμα, Εθνικό Θέατρο, να υποχωρείς. Δεν έχεις δικαίωμα να φοβάσαι. Δεν έχεις δικαίωμα να παίρνεις αποφάσεις που θα αποτελέσουν δεδικασμένο, χωρίς να με ρωτήσεις. ............Σε μάλωσε η αμερικανική πρεσβεία; Κατέθεσαν εναντίον μας ερωτήσεις στη βουλή τα χρυσαύγουλα; Διαμαρτυρήθηκε γνωστή πολιτική οικογένεια για να σε εκφοβίσει; Πες όχι. Και φώναξε τον κόσμο να σε στηρίξει, μαζί με τα κινήματα. Εκτοξεύουν απειλές εναντίον μας; Πάρε την αντιτρομοκρατική και κάλεσε τον κόσμο να έρθει περιφρούρηση στο πεζοδρόμιο. Μας έκαναν bullying, αλλά τιμωρήσατε εμάς. Αφού πήρατε τέτοια απαράδεκτη απόφαση, αφού υποχωρήσατε, να παραιτηθείτε.
Ηταν εκεί ηθοποιοί και άλλοι καλλιτέχνες, ήταν συνδικαλιστές, ήταν θεατές, ήταν μαχητές της ελευθερίας. Μονάχα η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε αντιληπτή, αν και είχε απευθύνει κάλεσμα για τη συγκέντρωση.…
Update: Οπως με πληροφόρησαν καλοί φίλοι, που έμειναν χθες στη συγκέντρωση και όταν είχα φύγει, ο Στάθης Λιβαθηνός εμφανίστηκε προς το τέλος. Ακουγε σιωπηλός όσα του καταμαρτυρούσαν, αλλά δεν είπε κάτι...........
Μέγα λάθος! Οι παραστάσεις κατεβαίνουν όταν τις απορρίπτει το κοινό δια της απουσίας του. Και η ισχύς του κοινού βρίσκεται ακριβώς εκεί. Είναι ανεπίτρεπτο κάτι τέτοιο να επιβάλλεται από την πολιτική εξουσία- με την αποδοχή μάλιστα μιας ασθμαίνουσας καλλιτεχνικής διοίκησης- τα συμφέροντα διαφόρων "γκρουπ" και το μένος των φανατικών. Επιπλέον για την παράσταση εργάζονταν ορισμένοι άνθρωποι οι οποίοι θα μείνουν άνεργοι. Δεν υπάρχει άλλο τέλος στο δρόμο που παίρνουμε παρά μόνον το κακό. Κατατρομοκράτηση, μισαλλοδοξία, φανατισμός, φασισμός. Τέλος έργου.
Ανακοίνωση για την παράσταση «Ισορροπία του Nash»
Η παράσταση Ισορροπία του Nash που παίζεται στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ξέφυγε από τον καλλιτεχνικό της στόχο και μοιάζει, χωρίς να το επιδιώκει, να εξαντλεί τις αντοχές μιας κοινωνίας. Έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης σε μια δύσκολη συγκυρία και παρερμηνεύτηκε η ιδεολογική της πρόθεση. Δέχτηκε τη σκληρή και απολύτως δογματική κριτική ανθρώπων που, ως επί το πλείστον, δεν την έχουν παρακολουθήσει.
Ενώ το βασικό της μήνυμα είναι πως καμία ιδέα δεν δικαιούται να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή, η παράσταση οδήγησε, ερήμην της, στο αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, προξενώντας περισσότερο πόνο παρά προβληματισμό. Τέλος, ενεργοποίησε αντιδράσεις ακραίων κύκλων, που έφτασαν στο σημείο να εκφράζουν απειλές για τη σωματική ακεραιότητα του κοινού, των καλλιτεχνών και των εργαζομένων του Εθνικού Θεάτρου.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες θεωρούμε ότι η συνέχιση της παράστασης θα καλλιεργήσει τη στρεβλή εντύπωση ότι το Εθνικό Θέατρο, αντί να προβάλει τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία και το γόνιμο προβληματισμό, στηρίζει εγκληματίες για πάντα καταδικασμένους στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
Για τους παραπάνω λόγους επιλέγουμε να σταματήσουμε τις παραστάσεις του έργου Ισορροπία του Nash, χωρίς επ’ ουδενί να παραιτούμαστε από το δικαίωμα, τώρα και στο μέλλον, της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης, όπως οφείλουμε να κάνουμε ως Εθνικό Θέατρο.
Από την Καλλιτεχνική Διεύθυνση
του Εθνικού Θεάτρου
_______________________Ενώ το βασικό της μήνυμα είναι πως καμία ιδέα δεν δικαιούται να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή, η παράσταση οδήγησε, ερήμην της, στο αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, προξενώντας περισσότερο πόνο παρά προβληματισμό. Τέλος, ενεργοποίησε αντιδράσεις ακραίων κύκλων, που έφτασαν στο σημείο να εκφράζουν απειλές για τη σωματική ακεραιότητα του κοινού, των καλλιτεχνών και των εργαζομένων του Εθνικού Θεάτρου.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες θεωρούμε ότι η συνέχιση της παράστασης θα καλλιεργήσει τη στρεβλή εντύπωση ότι το Εθνικό Θέατρο, αντί να προβάλει τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία και το γόνιμο προβληματισμό, στηρίζει εγκληματίες για πάντα καταδικασμένους στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
Για τους παραπάνω λόγους επιλέγουμε να σταματήσουμε τις παραστάσεις του έργου Ισορροπία του Nash, χωρίς επ’ ουδενί να παραιτούμαστε από το δικαίωμα, τώρα και στο μέλλον, της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης, όπως οφείλουμε να κάνουμε ως Εθνικό Θέατρο.
Από την Καλλιτεχνική Διεύθυνση
του Εθνικού Θεάτρου
"Εδώ, φίλες μου, βλέπουμε ένα υπόδειγμα πολιτικής δημοσιογραφίας.
Στη λεζάντα αναγράφεται με ωραία κεφαλαία γράμματα «Πορεία διαμαρτυρίας αντεξουσιαστών για το κατέβασμα της παράστασης του Σ. Ξηρού»
Ας κάνουμε μία μικρή ανάλυση:
Καταρχάς όσοι ήσασταν εκεί δεν στεκόσασταν μπροστά από το εθνικό, αλλά πραγματοποιούσατε βάδην επί τόπου, διαμαρτυρόμενοι με αυτήν την "εικονική" πορεία για τα λιμνάζοντα ύδατα στον χώρο της Τέχνης.
Δεύτερον, θέλετε δεν θέλετε, είστε αντεξουσιαστές. Δεν χρειάζεται περεταίρω αιτιολόγηση διότι το είπε ο παρουσιαστής. Και αν φέρετε αντίρρηση θα είστε ακόμα πιο «αντεξουσιαστές».
Τρίτον και κυριότερον η παράσταση που κατέβηκε ήταν του Σ. Ξηρού. Την έγραψε, έκανε την παραγωγή, την σκηνοθέτησε και πιθανώς έπαιζε κιόλας εξασφαλίζοντας ειδικές καταχρηστικές άδειες (τύπου Ρωμανού), αλλά μας το απέκρυψε το Εθνικό συνωμοτώντας με την κυβέρνηση. Ονόματα «συν-συγγραφέων» όπως αυτό του Αλμπέρ Καμύ είναι στάχτη στα μάτια των ανυποψίαστων τηλεθεατών.
Καταρχάς όσοι ήσασταν εκεί δεν στεκόσασταν μπροστά από το εθνικό, αλλά πραγματοποιούσατε βάδην επί τόπου, διαμαρτυρόμενοι με αυτήν την "εικονική" πορεία για τα λιμνάζοντα ύδατα στον χώρο της Τέχνης.
Δεύτερον, θέλετε δεν θέλετε, είστε αντεξουσιαστές. Δεν χρειάζεται περεταίρω αιτιολόγηση διότι το είπε ο παρουσιαστής. Και αν φέρετε αντίρρηση θα είστε ακόμα πιο «αντεξουσιαστές».
Τρίτον και κυριότερον η παράσταση που κατέβηκε ήταν του Σ. Ξηρού. Την έγραψε, έκανε την παραγωγή, την σκηνοθέτησε και πιθανώς έπαιζε κιόλας εξασφαλίζοντας ειδικές καταχρηστικές άδειες (τύπου Ρωμανού), αλλά μας το απέκρυψε το Εθνικό συνωμοτώντας με την κυβέρνηση. Ονόματα «συν-συγγραφέων» όπως αυτό του Αλμπέρ Καμύ είναι στάχτη στα μάτια των ανυποψίαστων τηλεθεατών.
Τι πετυχαίνει, όμως με μία φράση ο αγέρωχος δημοσιογράφος. Πετυχαίνει ωραίες συνεξαρτήσεις:
1.Κάθε διαμαρτυρία είναι πορεία. Κλείνει το κέντρο, εμποδίζει την κυκλοφορία, σπάει τζαμαρίες και ενοχλεί τους τουρίστες.
2.Κάθε διαμαρτυρόμενος είναι αντεξουσιαστής παύλα αναρχικός παύλα τρομοκράτης που νομοτελειακά υπερασπίζεται εγκληματίες σαν τον Σ. Ξηρό. Επομένως κάθε πορεία διαμαρτυρίας είναι τρομοκρατία σε βάρος των τρυφερών παρειών της κοινωνικής τάξης και ησυχίας. Εδώ δυστυχώς τα κέρδη είναι πολλαπλά και αφορούν τόσο τους συριζαίους, όσο και τους νεοφιλελέδες, τους φασίστες, το ακραίο κέντρο και λοιπά είδη.
3.Το Εθνικό Θέατρο με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων ανέβασε το «έργο» του τρομοκράτη Ξηρού. Επομένως αφενός είναι de facto θετικά προσκείμενο στην τρομοκρατία, αφετέρου ατίμασε το κοινωνικό συμβόλαιο που έχουμε υπογράψει βάσει του οποίου κατά την άποψή μας θα το πληρώνουμε και θα χορεύει σαν αρκούδα. Εδώ επιβεβαιώνουμε ως μάζα αφενός ότι η Τέχνη όχι μόνο αυτονόητα ελέγχεται από την εξουσία, αλλά πρέπει και να ελέγχεται από την εξουσία, και ότι επιχορηγείται για να μας ευχαριστεί και να είναι σύμφωνη με τα στιβαρά μας ήθη. Επιβεβαιώνεται επίσης de facto ότι δεν έχουμε ιδέα από Τέχνη.
4. Τέλος η παράσταση κατέβηκε, άρα εμείς οι μη αντεξουσιαστές «νενικήκαμεν».
1.Κάθε διαμαρτυρία είναι πορεία. Κλείνει το κέντρο, εμποδίζει την κυκλοφορία, σπάει τζαμαρίες και ενοχλεί τους τουρίστες.
2.Κάθε διαμαρτυρόμενος είναι αντεξουσιαστής παύλα αναρχικός παύλα τρομοκράτης που νομοτελειακά υπερασπίζεται εγκληματίες σαν τον Σ. Ξηρό. Επομένως κάθε πορεία διαμαρτυρίας είναι τρομοκρατία σε βάρος των τρυφερών παρειών της κοινωνικής τάξης και ησυχίας. Εδώ δυστυχώς τα κέρδη είναι πολλαπλά και αφορούν τόσο τους συριζαίους, όσο και τους νεοφιλελέδες, τους φασίστες, το ακραίο κέντρο και λοιπά είδη.
3.Το Εθνικό Θέατρο με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων ανέβασε το «έργο» του τρομοκράτη Ξηρού. Επομένως αφενός είναι de facto θετικά προσκείμενο στην τρομοκρατία, αφετέρου ατίμασε το κοινωνικό συμβόλαιο που έχουμε υπογράψει βάσει του οποίου κατά την άποψή μας θα το πληρώνουμε και θα χορεύει σαν αρκούδα. Εδώ επιβεβαιώνουμε ως μάζα αφενός ότι η Τέχνη όχι μόνο αυτονόητα ελέγχεται από την εξουσία, αλλά πρέπει και να ελέγχεται από την εξουσία, και ότι επιχορηγείται για να μας ευχαριστεί και να είναι σύμφωνη με τα στιβαρά μας ήθη. Επιβεβαιώνεται επίσης de facto ότι δεν έχουμε ιδέα από Τέχνη.
4. Τέλος η παράσταση κατέβηκε, άρα εμείς οι μη αντεξουσιαστές «νενικήκαμεν».
Χτες οι θεατές παράστασης του Εθνικού Θεάτρου αρνήθηκαν να ακούσουν το κείμενο που είχαν γράψει οι ηθοποιοί με τις σκέψεις τους για όλα αυτά. Τους είπαν εν ολίγοις «σκάστε και παίξτε». Το ίδιο συνέβη όταν επιχείρησε να μιλήσει και η Τάνια Τσανακλίδου στο Θέατρο Τέχνης. Το γιατί οι ηθοποιοί δέχτηκαν να παίξουν τις παραστάσεις είναι μια άλλη πικρή ιστορία για μικρό τσεχωφικό διήγημα. Εγώ θα ήθελα παρά ταύτα να διευκρινίσω στο βαθμό που μου αναλογεί πως πάντα σιχαινόμουνα τους αρκουδιάρηδες και πως παρά τα φαινόμενα δεν είμαστε αρκούδες, κύριοι. Αν δεν σας ενδιαφέρει τι έχουμε να πούμε να μην έρχεστε στο θέατρο. Να βλέπετε Μπογδάνο."
Περί λογοκρισίας ο λόγος και πάλι.
Μόλις έπεσε στην αντίληψή μου η διενέργεια, αυτή την περίοδο, μιας καμπάνιας δημόσιας χρηματοδότησης μιας ταινίας. Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους με τίτλο «Το Φάντασμα του Πήτερ Σέλλερς» και αφορά την περιπέτεια της παραγωγής μιας ταινίας το 1973 με πρωταγωνιστή τον Πήτερ Σέλλερς και τίτλο «Φάντασμα το καταμεσήμερο». Σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ ο χολιγουντιανός Πήτερ Μέντακ, ό ίδιος που σκηνοθέτησε το πρώτο «Φάντασμα», ταινία μυθοπλασίας. Μια ταινία που αν και ολοκληρώθηκε, δεν βγήκε ποτέ στις αίθουσες!
Ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά άνευ ιδιαίτερης σημασίας για το ελληνικό κοινό αν δεν είχε άμεση με την Κύπρο και όλα όσα υπόγεια και φανερά μαγειρεύονται γύρω από το λεγόμενο «Κυπριακό ζήτημα». Έτυχε να ασχοληθώ το 2006 με το ίδιο θέμα στην προοπτική μιας ταινίας με τίτλο «Φαντάσματα στην Κερύνεια». Διότι το «φάντασμα» ούτε ανώνυμο ήταν ούτε εκτός τόπου και χρόνου. Ήταν μια ιστορία μυστικών υπηρεσιών στο χώρο όπου έγινε η εισβολή του 1974, στην Κερύνεια. Η ταινία δεν έγινε διότι το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, έχοντας ανεπτυγμένα πολιτικά (και όχι μόνο) κριτήρια έκρινε ότι όλα αυτά ήταν παραμύθια!!! (όλοι πλην ενός).
Η επιτροπή της Κυπριακής Βουλής για τον Φάκελο της Κύπρου, στο πολυσέλιδο πόρισμά της που δημοσιεύτηκε το 2014, προφανώς κρίνοντας επιπόλαια τα στοιχεία που παρουσίασα στην ημιτελή ταινία μου, ενέταξε την ιστορία στα υπό διερεύνηση σοβαρά περιστατικά που προηγήθηκαν των τραγικών γεγονότων του 1974 (πραξικόπημα και εισβολή).
Την ίδια ακριβώς χρονιά, το 2014, στην τραγική επέτειο των 40 χρόνων, όπως αποκαλύπτουν οι παραγωγοί της ταινίας, τοποθετείται κι η απόφαση για την παραγωγή της νέας ταινίας». Δηλωμένος στόχος του ντοκιμαντέρ να αποδείξει ότι όλα αυτά που συνέβησαν στην Κερύνεια το δεύτερο εξάμηνο του 1973 ήταν μια αστεία ιστορία μια «φαρσοκωμωδία πιο ξεκαρδιστική από την ίδια την ταινία» (a slapstick comedy more hilarious than the film itself). Ένα μικρό «ξέπλυμα»!
Και για να αποδείξει ως ανυπόστατα όσα είναι ευρέως διαδεδομένα στην Κύπρο, χρειάζονται 200.000 δολάρια. (από το Crowdfunding επιδιώκεται η συγκέντρωση 40.000 δολαρίων, που αντιπροσωπεύει το 20% της παραγωγής. Τι λέει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου; (ρητορικό ερώτημα). Καλά, ευχαριστώ! (φανταστική απάντηση). Είναι να μη μπλέκεις με φαντάσματα.
Μόλις έπεσε στην αντίληψή μου η διενέργεια, αυτή την περίοδο, μιας καμπάνιας δημόσιας χρηματοδότησης μιας ταινίας. Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους με τίτλο «Το Φάντασμα του Πήτερ Σέλλερς» και αφορά την περιπέτεια της παραγωγής μιας ταινίας το 1973 με πρωταγωνιστή τον Πήτερ Σέλλερς και τίτλο «Φάντασμα το καταμεσήμερο». Σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ ο χολιγουντιανός Πήτερ Μέντακ, ό ίδιος που σκηνοθέτησε το πρώτο «Φάντασμα», ταινία μυθοπλασίας. Μια ταινία που αν και ολοκληρώθηκε, δεν βγήκε ποτέ στις αίθουσες!
Ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά άνευ ιδιαίτερης σημασίας για το ελληνικό κοινό αν δεν είχε άμεση με την Κύπρο και όλα όσα υπόγεια και φανερά μαγειρεύονται γύρω από το λεγόμενο «Κυπριακό ζήτημα». Έτυχε να ασχοληθώ το 2006 με το ίδιο θέμα στην προοπτική μιας ταινίας με τίτλο «Φαντάσματα στην Κερύνεια». Διότι το «φάντασμα» ούτε ανώνυμο ήταν ούτε εκτός τόπου και χρόνου. Ήταν μια ιστορία μυστικών υπηρεσιών στο χώρο όπου έγινε η εισβολή του 1974, στην Κερύνεια. Η ταινία δεν έγινε διότι το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, έχοντας ανεπτυγμένα πολιτικά (και όχι μόνο) κριτήρια έκρινε ότι όλα αυτά ήταν παραμύθια!!! (όλοι πλην ενός).
Η επιτροπή της Κυπριακής Βουλής για τον Φάκελο της Κύπρου, στο πολυσέλιδο πόρισμά της που δημοσιεύτηκε το 2014, προφανώς κρίνοντας επιπόλαια τα στοιχεία που παρουσίασα στην ημιτελή ταινία μου, ενέταξε την ιστορία στα υπό διερεύνηση σοβαρά περιστατικά που προηγήθηκαν των τραγικών γεγονότων του 1974 (πραξικόπημα και εισβολή).
Την ίδια ακριβώς χρονιά, το 2014, στην τραγική επέτειο των 40 χρόνων, όπως αποκαλύπτουν οι παραγωγοί της ταινίας, τοποθετείται κι η απόφαση για την παραγωγή της νέας ταινίας». Δηλωμένος στόχος του ντοκιμαντέρ να αποδείξει ότι όλα αυτά που συνέβησαν στην Κερύνεια το δεύτερο εξάμηνο του 1973 ήταν μια αστεία ιστορία μια «φαρσοκωμωδία πιο ξεκαρδιστική από την ίδια την ταινία» (a slapstick comedy more hilarious than the film itself). Ένα μικρό «ξέπλυμα»!
Και για να αποδείξει ως ανυπόστατα όσα είναι ευρέως διαδεδομένα στην Κύπρο, χρειάζονται 200.000 δολάρια. (από το Crowdfunding επιδιώκεται η συγκέντρωση 40.000 δολαρίων, που αντιπροσωπεύει το 20% της παραγωγής. Τι λέει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου; (ρητορικό ερώτημα). Καλά, ευχαριστώ! (φανταστική απάντηση). Είναι να μη μπλέκεις με φαντάσματα.
Μετά από απαίτηση του κόσμου, που συγκεντρώθηκε το βράδυ της Κυριακής έξω από το θέατρο Rex και με τη σύμφωνη γνώμη των συντελεστών, οι οποίοι διαμαρτύρονται για τη λογοκρισία, ανέβηκε κανονικά η τελευταία παράσταση του έργου «Η ισορροπία του Nash» που βασίζεται και στο βιβλίο του Σάββα Ξηρού.
Όσοι από τους συγκεντρωμένους επιθυμούσαν έκοψαν εισιτήριο και παρακολούθησαν κανονικά την παράσταση μετά το πράσινο φώς που εδόθη από το Εθνικό Θέατρο, το οποίο αποδέχθηκε τελικά ότι η συζήτηση για την ελευθερία της τέχνης θα έπρεπε να γίνει μετά την πράσταση.
Οι ηθοποιοί θεωρούν καθαρή λογοκρισία την απόφαση της διεύθυνσης του Εθνικού Θεάτρου για το «κατέβασμά» της.
Όσοι από τους συγκεντρωμένους επιθυμούσαν έκοψαν εισιτήριο και παρακολούθησαν κανονικά την παράσταση μετά το πράσινο φώς που εδόθη από το Εθνικό Θέατρο, το οποίο αποδέχθηκε τελικά ότι η συζήτηση για την ελευθερία της τέχνης θα έπρεπε να γίνει μετά την πράσταση.
Οι ηθοποιοί θεωρούν καθαρή λογοκρισία την απόφαση της διεύθυνσης του Εθνικού Θεάτρου για το «κατέβασμά» της.
Η σκηνοθέτις κυρία Πηγή Δημητρακοπούλου, ζήτησε η διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου να ανακαλέσει την απόφασή της και να πραγματοποιηθεί η τελευταία παράσταση, κάτι που τελικά έγινε μετά τις αντιδράσεις του κόσμου για τη λογοκρισία. .
Στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας πήραν μέρος, εκτός από τους συντελεστές της παράστασης και μέλη αντιφασιστικών και αντιεξουσιαστικών οργανώσεων.
*από hitandrun.gr
Και για γέλια,
από την πάντα άξια συλλέκτρια Κίρκη:
_________________________________________________________
Για τους νεότερους: προσθέτω και τα γεγονότα(ίδια με του "Τελευταίου Πειρασμού"/1988), που έγιναν στους κινηματογράφους και για την "Ελένη"(δεν είναι μακριά το 1985). Στον "Τελευταίο Πειρασμό" έγιναν από φανατικούς χριστιανούς, στην "Ελένη" έγιναν από φανατικούς κομμουνιστές... εγώ, ως δημοκράτης θεατής, έπεσα θύμα και στις δυο περιπτώσεις μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα... Υ.Γ. Θα επανέλθω και με άλλες περιπτώσεις που θα θυμηθώ την τελευταία 35ετία... Ενημερωτικά : η λογοκρισία, επίσημα, καταργήθηκε στην Ελλάδα το 1984.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δια ιστορικής μνήμης επιβεβαιώνεται η θεωρία μου ότι ΚΚΕ και Εκκλησία ταυτίζονται τόσο πολύ σε ήθική και απόψεις περί ελευθερίας λόγου και προσωπικών δικαιωμάτων που είναι απορίας άξεων γιατί δεν έχουν συνενωθεί τόσο καιρό.
ΔιαγραφήΠολλά ευχαριστώ κύριε Καράντη για το σχόλιο.
Τα 1985 και 1988 δεν είναι και τόσο μακριά, όμως κάτι τέτοιες πληροφορίες μοιάζει να διαφεύγουν από τη συζήτηση που άνοιξε.