ρώτησε χήρα 98 ετών που τα έχει τετρακόσια, ζει μόνη κι ανεξάρτητη μα πού και πού, γελά κι η ίδια που, το καταλαβαίνει αμέσως, μπερδεύει ονόματα ή ημερομηνίες για μια στιγμή.
Της τον θύμισαν κι εκείνη συνέχισε με την σκέψη που με συνάρπασε:
«Με στενοχωρεί που δε θυμάμαι αν ρώτησα τα παιδιά μου αν θα τον ήθελαν για πατέρα τους.»
Σα εκείνο το παλιό παράδοξο με το κλειδί που έχουμε προλάβει να ρίξουμε στο συρτάρι πριν το χρησιμοποιήσουμε για να το κλειδώσουμε μέσα σ' αυτό. «Θεωρία ειδικής σχετικότητας» νομίζω ονομάζεται το παράδοξο (αν θυμάμαι σωστά τον όρο) μα, όπως κι αν λέγεται, μια εξαιρετική εφαρμογή του αγαπημένου μου παράδοξου είναι η αγωνία της κυρίας.
Διότι τι πιο σημαντικό από το ποιος θα γίνει πατέρας ή μητέρα των παιδιών μας αλλά, βεβαίως, σαν το κλειδί στο συρτάρι, πώς να τα ρωτήσω όταν για να ερωτηθούν θα πρέπει ήδη να έχουν γεννηθεί άρα να έχω ήδη επιλέξει τον πατέρα τους.
Δάφνη με σκέψεις και γαρύφαλλα,από τον Κύριο Kastell του μακρινού παρελθόντος μας.
Στον κήπο μας, στη Ρωμανού Μελωδού, την εποχή που θα κυκλοφορούσε το 'Ιαπωνικά Λουλούδια του Τσαγιού', μια συλλογή ποιητικών και πεζών έργων μου για την αγάπη του.
Όχι δημοφιλές βεβαίως αφού η Ποίηση που δεν έχει θέμα πόνο και βαριά δυστυχία σπανίως 'γράφει' στη μνήμη κι ακόμα, ασυνείδητα, κατατάσσεται στα 'ελαφρά' έργα της κατηγορίας πατριωτικών παιάνων και κατά παραγγελία δημιουργίας. Για μάς όμως είναι όχι μόνο αγαπημένο αλλά με τα χρόνια έγινε κάτι σαν οδηγός, σαν ερωτικό συμβόλαιο που μας στήριξε στα δύσκολα. Δεν το συζητήσαμε τότε καθώς συνέβαινε. Αλλά (για παράδειγμα αναφέρω ένα από τα πολλά) πολύ αργότερα, κι όπως εκφράζει πάντα τα σπουδαία, matter of factly- σα να μην τρέχει τίποτα, μου το είπε ότι το «απ' όποια κούπα κι αν διαλέξεις για να πιεις» * το θυμόταν ως υπόσχεση στα δύσκολα και τον κράτησε στο μονοπάτι που επιλέξαμε.
* από την ακροστιχίδα 'ΘΑΝΑΣΗ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ' που του χάρισα στα γενέθλιά του και είναι στον τοίχο στην κρεβατοκάμαρά μας στην Αθήνα. Για μάς είναι ανάμνηση ακόμα κι ο τύπος σκληρού χαρτιού μεγάλου βάρους που χρησιμοποιούσα τότε όπως κι η κορνίζα που διακόσμησα με τα παστέλ του για να καδράρω την ακροστιχίδα που κοσμεί η άχαρη ζωγραφική μου: μια τούρτα, ήλιο και σελήνη κι όλα τα καλά που του ευχόμουν. Από εκεί κι ο τίτλος «Ιαπωνικά λουλούδια του Τσαγιού» - ν΄ανοίγουνε για σένα, απ' όποια κούπα κι αν διαλέξεις για να πιεις. Το «ΘΑΝΑΣΗ ΜΟΥ» το κράτησα δικό του γι αυτό στο βιβλίο είναι μόνο το δεύτερο μέρος το ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.
To «Παλάτι» τούτο των Τεχνών κι Επιστημών, ένα νεογοτθικό συγκρότημα σοβιετικού σικ, ήταν προσωπικό δώρο του Στάλιν στην πολύπαθη Βαρσοβία που, ως γνωστόν, βομβαρδίστηκε εκδικητικά από τους Ναζί στον ΒΠΠ2.
Το βομβαρδισμό δε θα τον απέφευγε. Σχεδίαζαν απ το 1939 να την ισοπεδώσουν για να ξαναχτιστεί ως πρότυπο ναζιστικής αρχιτεκτονικής της κοινωνίας που οραματίζονταν. Η πολωνική Αντίσταση κι η Εξέγερση του Γκέτο και το ότι έχαναν τον πόλεμο άλλαξε τα σχέδια μα το βομβαρδισμό δεν τον γλύτωσαν. Κι ο Στάλιν επιβράβευσε την πόλη μ’ αυτό το, χαρακτηριστικά σταλινικό παλάτι. Το οποίο σήμερα συζητιέται να γκρεμιστεί - εκδικητικά πάλι μου φαίνεται - για να αντικατασταθεί με τους γνωστούς τριτοκοσμικούς ουρανοξύστες που κάποιοι ταυτίζουν με την πρόοδο.
Ως γνωστόν είμαι πάντα κατά της κατεδάφισης των αναμνήσεών μας. Πιστεύω πως η Ιστορία δε μας ανήκει, τη χρωστάμε στο μέλλον διότι αυτή μόνο μας διδάσκει τι είμαστε και που πηγαίνουμε.
Πάντα θέλει δε θέλει ο άνθρωπος ανασκευάζει το παρελθόν. Παίζει παιχνίδια η μνήμη. Τα μνημεία όμως είναι εκεί και δε σιωπούν μόνο θυμίζουν και περιμένουν όποιους γνωρίζουν να ακούνε και επιθυμούν αλήθειες κι όχι επιχειρήματα για ερμηνείες συναισθηματικές και πρόσκαιρες.
Χαρείτε το. Γιγαντώνεται φαλλικά μα απλώνεται και σε πλάτος με χωριστά παλατάκια κάθε Τέχνης, με Σχολή και Θέατρο και Σινεμά. Και εντός δαιδαλώδεις διαδρόμους, πόρτες που οδηγούν σε άλλες πόρτες κάθε μεγέθους, αίθουσες που οδηγουν σε άλλες αίθουσες με δωμάτια γύρω με ψηλές καρέκλες για συνέδρους. Και όλα ψηλοτάβανα και μαρμαρένια με ηχώ απίστευτη και μυστήριες σχάρες εξαερισμού (ή μήπως περακολούθησης;) σε κάθε μέγεθος και ύψος.
Χώρος εκπληκτικός σαν από κατασκοπικό βιβλιο ή έργο, μεγαλόπρεπα τρομακτικός που με ταξίδεψε σε άλλες εποχές κι ας ήρθα για αγώνες πιο μοντέρνους. Ή μήπως όχι, σκέπτομαι καθώς ακούω βήματα κάπου κοντά στα ασανσέρ.
-Εδώ έμπαινες μα δεν ήξερες αν θα ξαναβγείς, μου είπαν.
