Αν το δρεπάνι δε θερίσει την παλιά ζωή δε θα ανθίσει γι άλλη μια φορά το ρόδο, μας έμαθε το XIII, ο Θάνατος.
Ναι, έχω μάστορες, το ετήσιο ασβέστωμα των κυκλαδίτικων σπιτιών και το ξεχέρσωμα των άγριων κήπων. Ήρθε η ώρα.
Ώρα για ξέπλυμα αμαρτιών του βροχερού χειμώνα, απολύμανση της μαυρίλας που εξαπλώνεται σε αποικίες πίσω από κρεβάτια και έπιπλα.
Ναι είναι μπελάς και κόστος. Όπως, δυστυχώς, πολλά που αξίζουν.
Σαν ψυχανάλυση που βγάζει τέρατα απ' τα βάθη, μπαλάκια σκόνης και μικρές λιμνούλες διαρροών βγαίνουν στην επιφάνεια.
Ναι είναι μπελάς, να βγουν τα πάντα έξω για να πλυθούν να γυαλιστούν ξανά με ξίδι και βερνίκια και να αποτιμηθεί πόσο αξίζει να τα ξαναβάλουμε στο φρεσκαρισμένο σπίτι.
Τα άπλυτα στη φόρα.
Στο πλυντήριο και στα σκουπίδια. Μαύρες σκληρές σακούλες σκουπιδιών και λευκοί σάκοι επαγγελματικοί ξεχείλισαν πάλι με ξερά κλαδιά, ξερά φυτά και με σπασμένα μικροπράγματα που σκοτεινοί συναισθηματισμοί εμπόδιζαν να πεταχτούν. Μαγνητισμένα κόλλησαν ένα χειμώνα πάνω μας και βάραιναν το βήμα μας. Βάραιναν την καρδιά μας. Τα μικροπράγματα στιγμιαίας χαράς, το καλαμάκι ενός ποτού, ένα ξερό τριαντάφυλλο, προσπέκτους και μικροέντυπα, δωράκια και κορδέλες που έμοιαζε να συμπυκνώνουν πάνω τους τη μνήμη μιας βραδιάς, μιας γιορτής, μιας θλίψης, στέκονται γερασμένα πρόωρα, φτενά στην φθήνια τους κι αδιάφορα όσο οι παλιές φιλίες οι ραγισμένες. Όσες αξίζουν είναι ήδη φυλακτά, πολύτιμες κρυμμένες σε συρτάρια και κουτιά. Από τις άλλες μένει μόνο η σκόνη κι ήρθε η ώρα να απομαγνητιστούν, να κάνουν χώρο για ό,τι έρχεται.
Φοβίζει το αρχέτυπο. Με μαύρη κάπα ο σκελετός περνά τη φλογισμένη γη με το θεόρατο δρεπάνι κι είναι ένα ρόδο εκατόφυλλο μπροστά μα λίγοι θα το δουν. Είναι που ο φόβος καθηλώνει. Κολλά το μάτι και δε βλέπει την αλήθεια που έχει μπροστά του. Ερμηνεύει η Καμπάλα: Η γρουσουζιά του 13, η φαινομενική ατυχία, κρύβει το 1+3=4 μια αιτία, τη λογική της ορθής γωνίας, το τετράγωνο. Ο Θάνατος δεν είναι γκαντεμιά, είναι ανάγκη, η υποταγή της Φύσης στο αιώνιο σπυράλ των κύκλων της για να συντελεστεί το θαύμα.
