Σάββατο 5 Ιουνίου 2021

Kουράζει, να κρατάς τους Παραδείσους

 

Στην κάτω αυλή μου στην σκιά της συκιάς της κολασμένης κι απέναντι, πάντα, η Ληνώ, πύλη του τρύγου του αμπελιού και στίχων, πύλη του Παραδείσου.


Δεν είναι εύκολα,

δεν είναι εύκολο, κουράζει, να κρατάς τους Παραδείσους.

Μα αντέχω ακόμα.

_________________________________________





Φτιάχνουμε κήπους,

κρατάμε τύπους,

διορθώνοντας το έγο των θεών.


Φράχτες και μάντρες

σα σκόρπιες χάντρες,

στα μάτια ερχομένων γενεών.


Κήποι από τον προηγούμενο αιώνα,

μουσεία ενός άνισου αγώνα

του ανθρώπου εναντίον Φύσης και θεών.

--από την Πόρτα Της Ληνώς μου





__________

Η Πόρτα της Ληνώς μου ,

https://kastellakia.blogspot.com/p/blog-page.html


στο:

https://www.facebook.com/media/set/?vanity=DaphneChronopoulou&set=a.305973569470551


και για τύπους ακουστικούς:

https://soundcloud.com/mmekastell/sets/hhzshrexyoyj


και,

νύχια πάντα από Nadia's House of Beuty.



Τετάρτη 2 Ιουνίου 2021

Suki & Maiko the Calico_Cats

 




Δρόμος προς τη θάλασσα- για τα σκυλιά μας

 

 

 

Δρόμος προς τη ΘΑΛΑΣΣΑ Γαλλία, 1980

Θανάτωσαν κατοικίδιά τους πριν φύγουν για διακοπές επειδή δεν είχαν πού να τα αφήσουν.
140 νεκρά ζώα (σε 2 μέρες) φωτογράφισε για το @ParisMatch ο #ManuelLitran, στη λεωφόρο Magny-Cours προς παραθαλάσσιο θέρετρο. 1980.

Ο δρόμος προς τη θάλασσα, δρόμος της προδοσίας.

 

[από Giannis Kalliatsos χωρίς δικά μου σχόλια.

Μόνο, να μην ξανασυμβει. Τα κατοικίδια δεν είναι παιχνίδια, είναι η οικογένειά μας ]

Τρίτη 1 Ιουνίου 2021

Γριές, χοντρές και τριχωτές κυρία Λατινοπούλου μου

 



«Η αξύριστη γυναικεία μασχάλη ως νέο «πρότυπο» ομορφιάς που προσπαθούν να μας επιβάλλουν» τουϊτάρει νεαρή επίδοξη πολιτικόςκαι θα με διασκέδαζε η ιδέα της πως κάποιοι πονηροί συνωμοτούν υπέρ της τρίχας στη μασχάληΤο επικίνδυνο όμως είναι που η συγκεκριμένη μιλά και για «νοσηρές μειοψηφίες» κι επικαλείται το «φυσιολογικό».

Ποιον κοροϊδεύει

Από πότε ορίζεται ως μη φυσιολογική η φύση

Όταν κάνει αποτρίχωση πού έχει τα μυαλλά της;

Κι αν θέλει η κόρη της Μαντόνα να αφήσει θύσανο στη μασχάλη ή ο γιός της να ξυρίσει τα μπουτάκια του, εκείνη τι τη νοιάζει; 

 

 

Περιγράφει ο Ταχτσής ένα κωμικό περιστατικό που του συνέβη στην ΑυστραλίαΆνοιξε την πόρτα με φόρεμα (νυχτικό ή κομπινεζόν αν θυμάμαι καλάκι έπιασε κουβέντα με νεαρό και ψιλοφλέρταραν ώσπουχαριεντιζόμενος ο Ταχτσής σήκωσε το μπράτσο με αποτέλεσμα να τρομάξειμο νεαρός και να το βάλει στα πόδια.

Τι είχε δει το αυστραλάκι;

Αξύριστη μασχάλη σε γυναίκα.  

Και εξηγεί ο Ταχτσής ότι εκεί όλες τις ξυρίζουν.  Μια μόδα που έφτασε κι εδώ μετά τη δεκαετία του 1970. Διότι οι γιαγιάδες μαςκαι δε μιλάω μόνο για τα κορίτσια του βουνού και του λόγγουαπλώς ψαλίδιζαν αφού ούτως ή άλλως πολύ σπάνια έδειχναν μπράτσο δημόσια.

Η Εκκλησία μάλιστα ήταν πολύ αυστηρή στο θέμαακόμα και για τις νύφες κι ήταν ταμπού για τις Χριστιανές η αφαίρεση της τρίχας όπως και το βάψιμο του μαλλιού (‘πότε άσπρα, πότε μαύρα πότε κόκκινα/  πότε τα μαλλιά σου βάφεις σαν την πρόσφυγα’ τραγούδησε ο Κατσαρός το 1928 που γέμισε η Ελλάδα προσφυγοπούλες). 

Τα έχω ακούσει από μεγαλύτερεςτα έχω ζήσει μικρή στα κοριτσάκια του κατηχητικού με την άφθονη τριχοφυΐα σε πόδια, χέριαμουστακάκιαΜου τα έχουν διηγηθείμε ντροπήμεγαλύτερες πώς απέφευγαν ως πρόστυχες τις νεοφερμένες που έβαφαν τις πρώτες άσπρες τρίχες στο μαλλί, οι πουτανίτσες, ή που, μαθημένες στα χαμάμ, πλένονταν συχνά κι αποτριχώνοντανοι «βρώμες» οι «παστρικές». 

Την πλούσια τριχοφυΐα την έχουμε απολαύσει και στο κοινωνικών αιτίων  μουστάκι της Φρίντα Κάλο, παλιά μόδα στις αποίκους της Νοτίου Αμερικής για να μη συγχέονται με τις εκ φύσεως αμούστακες ιθαγενείςΚι ακόμαμου έλεγε μια χορεύτρια του Las Vegas ότι στο  burlesque  έχουν αρχίσει να πουλάνε περουκάκια τρίχας εφηβαίου αφού πολλές νέες βιάστηκαν να αποτριχωθούν με  lazer και το αποτέλεσμα δεν είναι αρκετά classic ή classy.

Μόδες είναι και αλλάζουν, μα ή φύση δεν αλλάζει.


Φέρνω εικόνες μα νομίζω αρκετά με την αναδρομή, δε θα φάμε την ημέρα μας επιμορφώνοντας, ας μελετάει λίγο η κυρία πριν πετάει τις κοτσάνες της.

 

Αλλά πάμε πάλι λοιπόν τα βασικά:

Το σώμα της καθεμιάς μας  (κάθε φύλουή εκτός φύλουείναι δικό της να το κάνει ό,τι γουστάρει κι αγαπάΑν δε σας αρέσει που είμαι χοντρήγριά ή μαλλιαρήκοιτάξτε αλλού όπως κάνω κι εγώ όταν σας συναντώΓιατί πολιτισμός είναι ο αλληλοσεβασμός δίχως επικριτικότηταΓιατί πολιτισμός είναι ο σεβασμός των επιλογών του άλλου.

Τα βασικά.

 Που βαρεθήκαμε να τα λέμε και τα έχουμε πλέον κατακτήσει καιιδίως οι στοιχειωδώς καλλιεργημένοιγνωρίζουμε π.χ.  ότι τα παντελόνια τα φορούν γυναίκες στα πιο πολλά σημεία της γης και τα φορέματα οι άνδρες, όπως χιτώνες και μανδύες και φουστανέλλες φορούσαν κι οι πρόγονοί μας καθώς και το σύγχρονο παπαδαριό που διαρρηγνύει τα δικά του χρυσοποίκιλτα φορέματα αν δει αγοράκι με φουστίτσα.

 

Εδώ και δέκα χρόνια έχουμε ένα δυνατό ρεύμα γυναικών που αφήνουν πλούσια τρίχα σε μασχάλη κι όπου αλλού θέλουνΓιατί αυτή είναι η φύση μας και γιατί το σώμα μας μας ανήκει και το αγαπάμε όπως κι αν είναι


________

rosa.gr/ Για τη Λατινοπούλου είμαστε «νοσηρές μειοψηφίες» όσες έχουμε τρίχες και ραγάδες. Η ολίσθηση της ΝΔ στον τραμπισμό, σίγουρα δεν μπορεί να κρυφτεί πλέον, καθώς όλο και περισσότερα στελέχη της υιοθετούν δημόσια την alt-right ρητορική 













Κι αν δε μας κάνει η Μαντόνα, τη Σοφία Λόρεν τη θυμόμαστε;



 
Μονοφρύδι και μουστάκι από τη Φρίντα Κάλο


Ο δασύτριχος κύριος στην Ψαρρού, αντίθετα, 
καθόλου δεν ενοχλεί τις κυρίες  Λατινοπούλου.




____________________________________________
Κι επειδή άκουσα και το γιατί ασχολούμαι:


Daphne Chronopoulou
Α και για να μη λέτε γιατί ασχολούμαστε, θυμίζω πως δεν είναι 'ινφλουένσε΄ make up artist αλλά αν δεν προσέξουμε θα τη δούμε στη Βουλή να χαριεντίζεται με τα άλλα αστέρια.
Η Λατινοπούλου είναι θηλυκός Μπογδάνος. 
Ψάξτε τι λέει για Γρηγορόπουλο και για διαδηλώσεις και θα καταλάβετε τι εννοώ: https://www.youtube.com/watch?v=6zj9cefkf9k

Όταν σε αδειάζουν ακόμα κι οι πολυεθνικές



'Όταν είσαι πιο συντηρητική από ελληνικό πρωινάδικο (ακούγεται προσβλητικό μα εύγε στη Φαίη Σκορδά https://www.youtube.com/watch?v=0IxLeps3ZbU




 ____________________

 Σύνδεσμοι


Λατινοπούλου https://twitter.com/latinopoulou/status/1399411723011043329


https://www.youtube.com/watch?v=nQKC53pHrz8


Για τη Λατινοπούλου είμαστε «νοσηρές μειοψηφίες» όσες έχουμε τρίχες και ραγάδες. Η ολίσθηση της ΝΔ στον τραμπισμό, σίγουρα δεν μπορεί να κρυφτεί πλέον, καθώς όλο και περισσότερα στελέχη της υιοθετούν δημόσια την alt-right ρητορική 

https://www.rosa.gr/politiki/gia-ti-latinopoulou-eimaste-nosires-meiopsifies-oses-exoume-trixes-kai-ragades

 

 

Δευτέρα 31 Μαΐου 2021

Μαμά και κόρη με βιολέτες της αγάπης

 


Μαμά και κόρη, Suki και Maiko και

τι γρήγορα που μεγαλώνουν τα παιδιά.

 

 

Με εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα,

―η μεγάλη  λεπτεπίλεπτη, υστερική, ευαίσθητη,

η μικρή άφοβη, ζωηρή, ψηλόλιγνη,

δυόμισι μηνών γατί που μοιάζει τεσσάρων.

Αγαπιούνται με πάθος και περνούν τα μεσημέρια τους αγκαλιά στη βιολέτα, έξω από το δωμάτιό μου.

 

Περνά ο καιρός της βιολέτας,

περνά ο καιρός κι η παιδική ηλικία της Μάικο

που λέει και το ποίημα που δε θυμάμαι ποιος* έγραψε:

'The problem with the kitten is that

eventually it becomes a Cat'.


Μα η αγάπη μένει,

 «η ξεραμένη  η βιολέτα κι η λεβάντα,

τη γλύκα τους κρατούν και την παρηγορούνε πάντα....» όπως μετέφραζα τη Ροσέττι.

 

Αυτά μένουν, γι αυτά δε ζούμε;

Αλλιώς δε θα αντέχαμε.

____________

Πάνω οι Γάτες μου, 

κάτω το 'Περνάμε και Καθρεφτιζόμαστε' της Κριστίνα Ροσσέττι





___________________________________________________

#CalicoCat
*Ogden Nash, μου θυμίζει η παλιά μου φίλη Μαριάννα Παπαγεωργίου

Κυριακή 30 Μαΐου 2021

RIP Ισαάκ Μιζάν

 


Η εξάλειψη αρχαίων εβραϊκών κοινοτήτων του ελληνικού χώρου, είναι μια απώλεια για όλους μας. Το έγκλημα που συντελέστηκε είναι ντροπή της ανθρωπότητας που δεν πρέπει να ξεχνάμε για να μην επαναλαμβάνεται.

Αποχαιρετώ τον Ισαάκ Μιζάν και συστήνω το βιβλίο του.


Συνοδεύω με σύνδεσμο προς άρθρο τελετής μνήμης για την εβραϊκή κοινότητα Άρτας και video με ομιλία για τον αντισημιτισμό.

 

ta nea

Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 94 ετών, ο Ισαάκ Μιζάν, τελευταίος επιζήσας του Ολοκαυτώματος από την Άρτα, ο τελευταίος επιζήσας του Ολοκαυτώματος από την (πρώην) Ισραηλιτική Κοινότητα Άρτας -κι ένας από τους τελευταίους επιζώντες στην Ελλάδα.

Το εφιαλτικό οδοιπορικό του από την Άρτα στο Άουσβιτς και το Μπέργκεν- Μπέλζεν έχει καταγράψει βήμα- βήμα ο Δημήτρης Βλαχοπάνος στο βιβλίο του «Ισαάκ Μιζάν, Αριθμός βραχίονα 182641», μέσα από τη χειμαρρώδη αφήγηση του ίδιου. 

Ο Ισάακ Μιζάν γεννήθηκε το 1927 στην Άρτα, όπου έζησε ως το 1961. Ήταν το τελευταίο από τα έξι παιδιά της οικογένειας Ιωσήφ και Ανέτας Μιζάν. Τον Μάρτιο του 1944 συνελήφθη μαζί με άλλους 351 εβραίους της Άρτας και μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπίρκεναου και στη συνέχεια στο Μπέργκεν- Μπέλζεν. Επέστρεψε στην Ελλάδα και στην Άρτα τον Αύγουστο του 1945. Από τα δώδεκα μέλη της οικογένειας Μιζάν που εξαναγκάστηκαν στο ταξίδι θανάτου προς το Άουσβιτς επέστρεψαν μόλις τρεις…

«Η τελευταία του επιθυμία, πριν φύγει από τη ζωή, ήταν να επιστρέψει στον γενέθλιο τόπο του, εδώ όπου σώζεται ακόμη το σπίτι απ’ όπου πήραν τον ίδιο και την οικογένειά του στις 24 Μαρτίου του 1944», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Δημήτρης Βλαχοπάνος, βαθιά συγκινημένος από τον θάνατο του Ισαάκ Μιζάν.

Ο Ισαάκ Μιζάν ήταν ο τελευταίος εβραίος της Άρτας (μια κοινότητα Ρωμανιωτών εβραίων) που έφυγε από τη γενέτειρά του, σε ηλικία 35 ετών, για την Αθήνα, αλλά η αγάπη του για την πόλη του παρέμενε άσβεστη ως το τέλος. 

«Μας έζωναν οι ενοχές που επιβιώσαμε»

Αφηγούμενος χρόνια πριν τον εφιάλτη που είχε ζήσει, ο Ισάακ Μιζάν είχε αποκαλύψει το μέγεθος του τραύματος που άφησε πίσω του το Ολοκαύτωμα σ’ όσους κατάφεραν να βγουν ζωντανοί από τα στατόπεδα- κολαστήρια του Γ’ Ράιχ. «Κι ήταν στιγμές που μας έζωναν οι ενοχές γιατί επιβιώσαμε εμείς οι ελάχιστοι τυχεροί και χαθήκανε οι άλλοι (…) Τώρα δεν ζούσα μονάχα ξανά τη φρίκη των στρατοπέδων, μα ζούσα μαζί και τη βαριά και αβάσταχτη αίσθηση της απουσίας και της ερημιάς στο σπίτι που μεγαλώσαμε και περάσαμε όμορφες κι ευτυχισμένες στιγμές», έλεγε σ’ εκείνη τη χειμαρρώδη αφήγησή του που «έκλεισε» στις σελίδες του βιβλίου του ο Δημήτρης Βλαχοπάνος.

«Ψάχνω μέσα σ’ αυτή τη σύνοψη της ζωής να βρω αν υπάρχει επόμενο υπόγειο σκαλοπάτι για να κατρακυλήσει ο κόσμος σ’ άλλη ντροπή φοβερότερη απ’ αυτή των στρατοπέδων της φρίκης. Αν υπάρχει άλλη ελεεινότερη πράξη που κάνει σκουπίδι τον άνθρωπο (…) τον άνθρωπο θύμα, τον άνθρωπο ράκος, τον άνθρωπο μελλοθάνατο, που έχει προσαρμοστεί πια στην ταπείνωση κάθε μορφής και κρέμεται απ’ το στόμα του τρεμάμενου διπλανού του, περιμένοντας με αδημονία να καταρρεύσει πριν από αυτόν, για να του πέσει η μπουκιά και να την αρπάξει εκείνος!», σημείωνε -μεταξύ άλλων- ο Ισαάκ Μιζάν, κάνοντας απολογισμό ζωής.

Πριν από τον πόλεμο, σύμφωνα με τον κ. Βλαχοπάνο, η εβραϊκή κοινότητα της Άρτας διέθετε δύο συναγωγές κι ένα σχολείο και αριθμούσε 500 άτομα τη δεκαετία του ‘30 και πάνω από 400 το ‘40, λίγο προτού ξεσπάσει ο πόλεμος. Από τους 352 που επιβιβάστηκαν στα τρένα θανάτου μόλις 23 επέστρεψαν κι αυτοί, άλλοι έφυγαν για Αθήνα και άλλοι για το νέο (τότε) κράτος του Ισραήλ.

___________________

Η Άρτα θυμάται και τιμά την Εβραϊκή Κοινότητα https://arta2day.gr/η-άρτα-θυμάται-και-τιμά-την-εβραϊκή-κοι/