Η σύγκριση εξόφθαλμη (no pun intended)

Λάσπη σε κάποιους που του έστειλαν συγχαρητήρια;

-Ξύδι, όπως του απάντησε μια εξ αυτών.

Πολύ ξύδι όμως. 

Γιατί θέλει δόλο, δε θέλει μυαλό να μην καταλάβεις. Η σύγκριση εξόλφθαλμη (and no pun intended 😇

). 

Για σάς τους γονείς φοιτητών.

 

    Μια από τις πολλές απάτες. Προσοχή. 

Αν μοιάζει κάτι απίστευτη ευκαιρία, είναι όντως ευκαιρία: Απάτης.

Τα απίστευτα σπανίως είναι και αληθινά.

__________________________________

Σήμερα ο Ζακ Κωστόπουλος, η Zackie Oh, θα γινόταν 36 ετών

copwatch.gr 

Σήμερα ο Ζακ Κωστόπουλος, η Zackie Oh, θα γινόταν 36 ετών.

Δολοφονήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2018 στην Ομόνοια από ιδιοκτήτες μαγαζιών και την Ελληνική Αστυνομία. 

Οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Η δίκη έχει πάρει αναβολή και αναμένεται να ξεκινήσει πάλι στα τέλη Οκτωβρίου. 

@justice4zakzackie

#copwatch
#CopWatchGR
#greece
#greekpolice
#smashhomophobia
#againsthomophobia

Δημήτρης Πολύτιμος #rip

Ο Δημήτρης Πολύτιμος ταξιδεύει.

O ευγενέστερος, ο γλυκύτατος,

ο Συριανός, ο ιδρυτής ίσως του πρώτου ελληνικού γκρουπ,

ο πιανίστας που έπαιξε με τους Rolling Stones,

τη Σπυριδούλα, το Σιδηρόπουλο, τον Πουλικάκο

κι όλους τους αγαπημένους φίλους,

ο περαστικός από 'Τα Κουρέλια τραγουδάνε ακόμα'

κι από τραγούδια

και βραδιές και νύχτες και μαγαζιά και συναυλίες.

2/1/1933 - 20 /8 /2021

RIP

https://youtu.be/4xGEwCmaRQM

https://www.youtube.com/watch?v=zEDhkVEpvWs

Αφγανική Λογοτεχνία; Ρωτάτε;

 

Σε ιντερνετική ομάδα με θέμα την Ανάγνωση τίθεται η ερώτηση

«Τι ξέρουμε από αφγανική Λογοτεχνία;»

και προς μεγάλη μου φρίκη βλέπω από κάτω 28 emojis χάχανου, εκ των οποίων ουκ ολίγες οι χαχανούλες, θηλυκές δηλαδή.

 

Έτσι γρήγορα ξεχάσαμε τα κρυφά σχολιά που ονόμαζαν οι γυναίκες ‘λέσχες ραψίματος’ για να μάθουν γράμματα στα κορίτσια ή την επίθεση στο σχολικό λεωφορείο από το οποίο σώθηκε η Μαλάλα Γιουσαφάι, έτσι ξεχάσαμε την επιτυχημένη ποιήτρια Νάντια 'Αντζουμαν που όταν έγινε γνωστή τη δολοφόνησε ο ίδιος της ο άνδρας (συγγραφέας κι αυτός), έτσι ξεχάσαμε τους 'Χαρταετούς Πάνω στην Καμπούλ' που έγινε και ταινία που θίγει το σημαντικό ζήτημα καταπίεσης των Χαζάρων, έτσι ξεχάσαμε τη μακρύτατη πλούσια ιστορία του Αφγανιστάν ή τα χρόνια τα χίππικα με τις μίνι φούστες στο Πανεπιστήμιο της Καμπούλ όταν, πριν την επέλαση του ακραίου Ισλάμ, το Αφγανιστάν ήταν νεανικός προορισμός του ξεχειμωνιάσματος στην Ινδία (βοήθησε και το καλό πιπεράτο χασίσι και το όπιο που φύτρωναν αυτοφυή μέχρι και στα ρείθρα των δρόμων). 

Για σας που νοιάζεστε, μα και ως χαστούκι στους χαχανούληδες του κόσμου αυτού, έφτιαξα μια λίστα προτάσεων ανάγνωσης (βιαστικά, ομολογώ, κι από μνήμης κι από απαντήσεις στην ερώτηση στην  εν λόγω Ομάδα). 

Μυθοπλασία, Ποίηση  και δημοσιογραφικά βιβλία αι αναμνήσεις ξένων και, ένα βιβλίο σπαρακτηκή επιστολή από τη Μόρια.

Κι ακόμα συστήνω για ψάξιμο κάτι ιδιαίτερο που δεν το έχω βρει ελληνικά μα θυμάμαι είχα κάνει εκπομπή γι αυτό: τα landay, ζωντανή παράδοση γυναικείας έκφρασης σε  φιδάκια συμπυκνωμένου πόνου, στίχους αγάπης κι εμπειρίας που αξίζει να  να αγαπηθούν.

 

Καλή μας ανάγνωση
με ενσυναίσθηση και φαντασία:

Νάντια Άντζουμαν

 

Νάντια Ατζουμαν: Nadia Anjuman (τη βάζω πρώτη τιμητικά): «Το κόκκινο  σκούρο λουλούδι» (Ποίηματα, μετάφραση Γιάννη Σουλιώτη)

 

Ατίκ Ραχίμι (Atiq Rahimi, Αφγανός που ζει στη Γαλλία):
«Στάχτες στο Χώμα» και

«Η πέτρα της Υπομονής», βραβείο Γκονκούρ (έγινε και ταινία και θεατρικό).
 

Γιασμίνα Χάντρα (θηλυκό είναι ψευδώνυμο Αλγερινού στρατιωτικού που έτσι καλύφθηκε από τις αρχές της χώρας του):

«Τα χελιδόνια της Καμπούλ» που έγινε και ταινία animation

Καλεντ Χοσεινι  (Khalid Hosseini):

«Χαρταετοί πάνω από την πολη»  (το οποίο έχει γίνει και πολύ καλή ταινία) εξίσου συγκλονιστικό είναι το «Στη Χώρα των χρυσών ήλιων» που  περιγράφει τη ζωή των γυναικών σε μια ανελέητη εποχή.

 

Γιασαν Καναφάνι: «Ανθρωποι στον ήλιο»

Λατίφα: «Το απαγορευμένο μου πρόσωπο»

 

Ασλάμ Ναντίμ «Σβησμένες ψυχές»

 

Μαλάλα Γιουσαφζάι «Με λένε Μαλάλα»  

 

Προχάνωφ: «Ένα δέντρο στην καρδιά της Καμπούλ»

Αντρέι Βόλος: «Καταιγίδα στην Καμπούλ» (Ρώσου συγγραφέα με ήρωα Ρώσο στρατιώτη. Το βιβλίο που παρουσιάζει το Ρωσοαφγανικό ζήτημα).

Μοχάμεντ Χουμαγιόν Καγιούμι

‘Once upon a time in Afghanistan’ (Mια φορα κι έναν καιρό στο Αφγανιστάν) 

Ταξιδιωτικό οδοιπορικό:

 Rory Stewart "The places in between" Βρετανός διπλωμάτης και πολιτικός, ταξίδεψε στο Αφγανιστάν το 2008. 

 ΨΥΡΡΑΣ ΘΩΜΑΣ

Η ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΧΑΛΙΦΑΤΟ

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ISIS

 

Και για τα αγαπημένα μου Landay  Στίχοι των κοριτσιών, φίδια μικρά και δηλητηριώδη _ Τέχνη με το αίμα μας [#landai Nάντια Αντζουμαν]

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/10/landai-n.html#axzz73yuUa2lS

 

 Επίσης

Parwana Amiri Η πένα μου

tvx Γράμματα στον κόσμο από τη Μόρια

Φωτεινή Λαμπρίδη

Την ώρα που οι συνομήλικές της, διαβάζουν, ερωτεύονται, βγαίνουν βόλτες με τους φίλους τους, η Parwana Amiri, η 17χρονη ακτιβίστρια, ζει πίσω από το τείχος των 3 μέτρων που σήκωσε η κυβέρνηση στο στρατόπεδο προσφύγων της Ριτσώνας και μετατρέπει τις πληγές της σε δημιουργία και ακτιβιστική δράση. Εκείνη έγραψε το σύνθημα Build Schools, Not Walls, πάνω στο τείχος αυτό.  Η δεκαεφτάχρονη Αφγανή  βρέθηκε το 2019 στην Λέσβο με την οκταμελή οικογένεια της, την κυνηγημένη από τους Ταλιμπάν. Με την συγκλονιστική της πένα, τη δίψα για ζωή και ελευθερία και την αστείρευτη ενέργειά της, κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια να μεταφέρει με τον δικό της τρόπο σε όλο τον κόσμο το τι συμβαίνει στο κολαστήριο της Μόριας, να οργανώσει κινητοποιήσεις για το δικαίωμα των προσφύγων στο σχολείο, να συσπειρώσει τα κορίτσια και τις γυναίκες του camp, ώστε να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, να προστατεύσει γυναίκες και τρανσέξουαλ που δέχονταν καθημερινές επιθέσεις, να φτάσει η κραυγή αγωνίας μέσω των διεθνών δικτύων και των βιβλίων της, σε όλο τον κόσμο. 

 

Ήρθαμε μονάχα για να αναπνεύσουμε έστω μία μέρα γαλήνια

«Η πένα μου δεν σπάει, τα σύνορα είναι που θα σπάσουν. Γράμματα στον κόσμο από την Μόρια». Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου της που μεταφράστηκε στα ελληνικά και κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις  Ακυβέρνητες πολιτείες. 

Την ακούω στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, γελαστή, πρόθυμη να μιλήσουμε για όλα. Δεν ήταν πάντα έτσι, όπως μου αφηγείται. Στα 15 της βρέθηκε  στην Μόρια, αφού είδε το σπίτι του παππού της να καίγεται από τους Ταλιμπάν και σύντομα κατάλαβε πως δεν έκαναν το μαρτυρικό ταξίδι για να έρθουν για διακοπές στην Ευρώπη. «Δεν ήρθαμε στην Ευρώπη για τα χρήματα ούτε για να γίνουμε Ευρωπαίοι πολίτες.  Ήρθαμε μονάχα για να αναπνεύσουμε έστω μία μέρα γαλήνια» λέει. Μόνο που παρά τα όσα έχει καταφέρει, η γαλήνη αυτή ακόμα αργεί, εξαιτίας της αδυσώπητης μεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ. 

«Δεν ήξερα ότι θα φύγουμε για πάντα, δεν μας το είπαν οι γονείς μου. Αγαπούσα το σχολείο ήθελα να πάω στο πανεπιστήμιο έκανα προετοιμασία».

Η Parwana βρήκε παρηγοριά στο γράψιμο. Ήταν ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσει με τους έξω, όπως μου λέει Δεν ήταν τόσο εύκολη υπόθεση αυτό στην Μόρια. «Την μέρα ήταν αδύνατο να γράψω. Περιμέναμε ατέλειωτες ώρες σε ατέλειωτες ουρές. Για να φάμε, να πλυθούμε, να πάμε τουαλέτα, να μας δει γιατρός. Το βράδυ, όταν ησύχαζε η ατμόσφαιρα και οι γονείς και τα αδέρφια μου είχαν ήδη κοιμηθεί, έγραφα. 

Τα μάτια σου με ενοχλούν 

Η δεκαπεντάχρονη τότε Parwana, δεν έστρεφε τον φακό στο προσωπικό της δράμα μόνο. «Ξεκίνησα γράφοντας για μια γυναίκα, που πουλούσε προϊόντα λαδιού για να σώσει τον άνδρα της.  Σε κάποια γράμματα μιλώ για μένα, για τις σκέψεις μου την αγωνία μου. Σε άλλα, γράφω για άλλους ανθρώπους για το τι έζησαν. Για τις ανυπέρβλητες δυσκολίες, για τα κορίτσια, για το θέμα των ταυτοτήτων. Γράφω για όλους, δίνω χώρο σε όλες τις εκφράσεις της ζωής μας στο στρατόπεδο».

Όσο τα γράμματά της αποκτούσαν όλο και περισσότερους αναγνώστες που έμπαιναν στο blog Welcome to Europe για να διαβάσουν νέα της, εκείνη εργαζόταν υπομονετικά στην κοινότητα των 13.000 προσφύγων του Hot Spot.

«Τα κορίτσια και οι γυναίκες, δεν μπορούσαμε να πάμε τουαλέτα τη νύχτα χωρίς συνοδεία από έναν άνδρα. Γινόντουσαν επιθέσεις. Ο κόσμος εκεί έξω δεν γνωρίζει πόσο αβάσταχτο είναι να είσαι γυναίκα η τρανς, σε έναν τέτοιο χώρο. Τα σώματά μας είναι εκτεθειμένα όλη την ώρα σε απειλητικά βλέμματα. Οι τρανς εκφοβίζονται. Γυναίκες που θέλουν να πάρουν διαζύγιο κακοποιούνται συνεχώς» λέει προσθέτοντας, ότι το κεφάλαιο στο οποίο μιλάει γι’αυτό το θέμα με τον τίτλο «Τhese eyes bother me» είναι το αγαπημένο της. 

«Οργάνωσα πολλές διαμαρτυρίες κι έτσι έγινα σιγά σιγά ακτιβίστρια και η ποιήτρια της κοινότητας. Η πατριαρχία είναι δεδομένη. Όλοι πιστεύουν ότι τα κορίτσια δεν πρέπει να κάνουν θόρυβο. Είδαν όμως ότι εργάζομαι για τα αιτήματά τους κι άρχισαν να με υποστηρίζουν. Σήμερα λένε ότι είναι περήφανοι και τυχεροί που με έχουν. Το κατέκτησα αυτό» λέει στο tvxs.gr η 17χρονη που κατάφερε να δημιουργήσει ακτιβιστική ομάδα στο camp, με το όνομα Team in Ritsona, η οποία αποτελείται κυρίως από νέα κορίτσια. 

«Ψάχνω λύσεις να αλλάξουν οι συνθήκες για τους πρόσφυγες. Να τους πω ότι οι κοινότητες εδώ μπορούν να ζήσουν αλλιώς να διεκδικήσουν δικαιώματα, να συμμετέχουν στην εκπαίδευση στη ζωή στην κανονική ζωή με τους άλλους ανθρώπους. Αυτός είναι ο πιο σημαντικός λόγος που λέω ότι η κοινότητα των προσφύγων δεν πρέπει να είναι αποκομμένη»

Νιώθω πιο γερασμένη από τις συμμαθήτριες μου

Η Παρβάνα διαβάζει πολύ. Θέλει να σπουδάσει φιλοσοφία και πολιτικές επιστήμες. Το πρωί ξυπνάει με όρεξη γιατί την περιμένει ο μοναδικός χρόνος ελευθερίας, το σχολείο. 

«Νιώθω ελευθερία στο σχολείο στην Χαλκίδα. Είναι οι μόνες ώρες που νιώθω φυσιολογική. Μιλάω με ανθρώπους, παίρνω από τους καθηγητές μου γνώση. Μετά επιστρέφω και νιώθω σαν να μπαίνει το πουλί στο κλουβί του. Σαν να επιστρέφω στην φυλακή. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι και αυτό είναι επώδυνο».

Πριν λίγες μέρες, οργάνωσε κινητοποίηση για να επιστρέψουν τα προσφυγόπουλα στα θρανία. «Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που μας είχε εκτός σχολείου για έναν χρόνο. Αυτό περιμένουμε. Σκέφτηκα: Μα είναι δυνατόν; Ούτε στην Ευρώπη δεν μπορώ να πάω σχολείο;». 

Την ρωτάω για τους συμμαθητές της: «Είναι καλές οι σχέσεις μας. Αισθάνομαι όμως μεγαλύτερη από όλους και όλες. Πιο γερασμένη... δεν μπορούν να διανοηθούν ούτε τι έχουμε περάσει, ούτε σε τι συνθήκες ζούμε».

Γιατί σήκωσαν τείχος; Έτσι κι αλλιώς φυλακισμένοι είμαστε

Μετά τα «Γράμματα στον κόσμο από την Μόρια» γράφει τα γράμματα από την Ριτσώνα. 

«Νόμιζα ότι μετά την Μόρια μόνο καλύτερη θα μπορούσε να είναι η ζωή μου. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Δεν έχουμε δικαίωμα σε βασικά πράγματα όπως η μεταφορά. Η πιο κοντινή στάση λεωφορείου είναι στα δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο, το πλησιέστερο σούπερ μάρκετ στα δέκα λεπτά με τα πόδια. Απορώ γιατί έχτισαν το τείχος, αφού είχαν φροντίσει μια χαρά για τη φυλακή μας. Δεν μπορείς να πας πουθενά!»

Η Parwana παραδέχεται ότι δεν υπάρχουν στην Ριτσώνα οι ατέλειωτες ουρές της Μόριας, αλλά...«στα σπιτάκια μένουμε πολλές οικογένειες μαζί και αυτό ήταν ένας εφιάλτης στην πανδημία. Κολλούσε ένας και μπαίναμε όλοι σε καραντίνα ή το μετέδιδε ταυτόχρονα σε πολλούς άλλους».

Θέλω να το διαβάσει η κοινωνία και οι πολιτικοί, αν και δεν ελπίζω να αλλάξουν κάτι
Ποιοι θέλει να είναι οι αποδέκτες των γραμμάτων της; «Θέλω να το διαβάσουν όλοι και  να σκεφτούν τι περνάμε. Πιο πολύ η κοινωνία. Μιλάω για παιδιά, νέους, γέρους, διαφορετικών εθνοτήτων. Θέλω να σπάσω τα σύνορα, να επικοινωνήσουμε»

Θέλει να φτάσει και στα χέρια των πολιτικών, ιδιαίτερα εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις για τη ζωή τους, όμως «...δεν έχω την ελπίδα πως θα μας νιώσουν και θα κάνουν κάτι. Θέλω να ακούσετε ότι είμαστε αληθινοί άνθρωποι με όνειρα ελπίδες... έτοιμοι να δημιουργήσουμε όχι, να είμαστε κλειδωμένοι στα τείχη.

Θέλω να δείτε πόσα μάτια μανάδων, βλέπουν τα παιδιά με συγκίνηση τα παιδιά να να φεύγουν για το σχολείο, τα πρωινά στη Ριτσώνα. Πόσα νέα παιδιά αγωνιούμε να φτιάξουμε ένα μέλλον που θα μας δώσει χαρά και ελπίδα». 

Όσο για το που ονειρεύεται να ζήσει ... «... όπου μπορώ να είμαι ελεύθερη. Η αδερφή μου είναι στη Γερμανία. Είτε εκεί είτε εδώ... μόνο ελευθερία θέλω για να δημιουργήσω». 
 
Απόσπασμα από ποίημα της P. Amiri
 
Μπορώ να γίνω η γειτόνισσά σου;
Ή η φίλη που θα μιλάει μαζί σου;
Mπορείτε να δοκιμάσετε να μη μας βλέπετε ως αντικείμενα;
Mπορούμε να αφήσουμε πίσω τις σάπιες σκέψεις;
Να τις ανταλλάξουμε με ανθρώπινες νόρμες;
Mπορεί το παιδί μου να κρατήσει το χέρι του δικού σου παιδιού;
 _________________________________

αγγλικά-γαλλικά

1. Abdul Salama Zaeef

My Life with the Taliban

ISBN 9781849041522

2. "Love and War in Afghanistan" by Alex and Gulchin Klaits. It is a brilliant collection of interviews of seven Afghan couples.

3 Landay  https://static.poetryfoundation.org/o/media/landays.html

4 Σπάνιο: Γαλλικά το λεύκωμα "En Afghanistan" των Roland et Sabrina Michaux, οι τελευταίοι ίσως που είδαν τη χώρα πριν τους πολέμους, το 1973.

____________________

Nelly Stefanakou

Το να είσαι ανίδεος για την ιστορία πολιτισμών που κάποτε ανήκαν στην Περσική αυτοκρατορία (στη μετέπειτα χώρα των Αρίων) είναι κατανοητό αν και λυπηρό. Το να κάνεις και πλακιτσα είναι απελπιστικό κι όχι βέβαια για τους Αφγανους.

_________________________________________________________________________

ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

https://m.tvxs.gr/mo/i/341788/f/news/ellada/aktibistria-kai-poiitria-sto-camp-tis-ritsonas-eton-17.html

Στίχοι των κοριτσιών, φίδια μικρά και δηλητηριώδη _ Τέχνη με το αίμα μας [#landai Nάντια Αντζουμαν]
https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/10/landai-n.html#ixzz73yxhN82H

Εικόνα πάνω, του Μωχάμεντ Χουσείν βραβευμένου με Πούλιτζερ που εξαιρετικές φωτογραφίες του (και από Ελλάδα) ανεβάζει στο Instagram: mmuheisen @everydayrefugees 

_________
Η Ομάδα, αν ενδιαφέρεστε: 

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ https://www.facebook.com/groups/diavazontas/posts/4563711163662851/

 

 

 

mmuheisen

Καλά να πάθουμε; #φωτιά #πυρκαγιά #ΚλιματικήΑλλαγή #GlobalWarming

                  ―Είναι φυσιολογικό να έχουμε τόσες πυρκαγιές;

Ναι, είναι και οι επιστήμονες ξαναείπαν πως έτσι θα ζήσουμε πλέον. Η κλιματική αλλαγή λόγω της πρωτοφανούς στην ανθρώπινη ιστορία μόλυνσης, υπερβολικής δόμησης, λειψυδρίας, άλλαξαν το κλίμα. 

Θυμάμαι πριν δεκαετίας που το προέβλεπαν και φαινόταν μακρινό. Ως «επιστημονική φαντασία» το σχολίαζαν τα περιοδικά και τα κανάλια ενώ τα κράτη αντί να επενδύσουν στη μείωση σκουπιδιών και υπερθέρμανσης επένδυσαν στο Fast Fashion και την πολεμική βιομηχανία γεμίζοντας Κίνα και Ινδία με εργοστάσια που κατέστρεψαν θάλασσες και ποτάμια κι έσπρωξαν πλήθη στη μετανάστευση.

Καλά να πάθουμε;

 

Κι αυτό που με τρελαίνει είναι που οι αρνητές είναι συνήθως εκείνοι ακριβώς που τάχα κόπτονται για «τα παιδιά μας» και το τί κληρονομιά αφήνουμε.  

Δε θα δώσω συνδέσμους ως συνήθως. Είναι πάρα πολλοί. Ψάξτε το. Έστω και τώρα, τελευταία στιγμή.

_______________________________

Χωρίς Μέλισσες δεν έχουμε μέλλον

Πολύ αμφιβάλω ότι θα διαβαστεί η ανάρτηση αλλα εγω θα την κάνω. 

Βέβαια αν ο μουσαμάς ήταν γεμάτος γάτες ή σκυλιά που οι περισσότεροι από εμάς αγαπάμε και φροντίζουμε, ε τότε τα likes και η οργή μας θα είχε ξεχειλίσει. 

Αν δε η ανάρτηση περιείχε και καμια ξεβράκωτη ε τότε ήταν που θα παίρναμε φωτιά.....

Δυστυχώς όμως εδω εχουμε χιλιάδες μέλισσες νεκρές, επηρεασμένες από τη χρήση φυτοφαρμάκων και στη χώρα μας.

Δυστυχώς ο κύκλος της ζωής μας σταμάτα κάπου εδώ.

Αν κάποτε οι μέλισσες αφανιστούν από προσώπου γης, δεν θα απομείνουν στον άνθρωπο παραπάνω από τέσσερα χρόνια ζωής......

———————————————————

#φωτιά #πυρκαγιά #ΚλιματικήΑλλαγή #GlobalWarming

#φωτιά πυρκαγιά #ΚλιματικήΑλλαγή #GlobalWarming

Πριν 20 χρόνια ένα Αλβανάκι...

 

Πριν 20 χρόνια ένα Αλβανάκι έγινε σημαιοφόρος.

Γράφτηκαν τόσα που οι γονείς του για να τον προφυλάξουν δεν τον άφησαν να σηκώσει την ελληνική σημαία.

Σήμερα ο Odise Cebaj είναι επίκουρος καθηγητής Παθολογίας σε πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.

Πάει κι αυτός, τον διώξατε.

Μαθαίνω πως το 2012 είχε δηλώσει πως θα έφτιαχνε αλβανόφωνο κόμμα. Όπως και το «δεν αισθάνομαι Έλληνας».

Και ρωτάω: Τι πιο φυσκό; Και ποια μεγαλύτερη απόδειξη των συνεπειών και των τότε αντιδράσεων και του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Όχι;

Ευχαριστώ για τη διευκρίνηση:

Panayiotis Schiadas

Η υποτιθέμενη δήλωση “δεν αισθάνομαι Έλληνας” και τα περί δημιουργίας αλβανόφωνου κόμματος που θα ηγείτο, δεν πρόκειται παρά για fake news που εφευρέθηκαν από ακροδεξιά blogs τύπου ‘hellenic pride” και λοιπά βοθρολύματα. Ενδεικτικά αναφέρω πως η σχετική δήθεν είδηση του 2012, που μεταξύ άλλων φαιδρών “αποκαλύψεων” τον ήθελε να σπουδάζει πολιτικές επιστήμες στη Βοστόνη για τον σκοπό αυτό, διακινείται ήδη από το 2007 (!) και από το 2010 ακόμη έχει τοποθετηθεί ο ίδιος ο Τσενάι σε συνέντευξή του, χαρακτηρίζοντάς τα συνολικά ως γελοιότητες.

Η σχετική συνέντευξη του στον “Ανταποκριτή” από τον Φεβρουάριο του 2010: https://antapokritis.wordpress.com/2010/02/20/%CE%BF-%CE%BF%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AD%CE%B1%CF%82-%CF%88%CE%AC%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CE%B8%CE%AC%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85/

Ο Οδυσσέας ψάχνει την «Ιθάκη» του

In Συνεντεύξεις on 20 Φεβρουαρίου, 2010 at 11:34 μμ

Ο Οδυσσέας Τσενάι με φόντο τη Βοστώνη. Στην Αμερική δεν τον ρωτούν «πού ανήκει».

Ήταν αμούστακο παιδί όταν του ζήτησαν να μετρήσει τα συναισθήματα του: «Έλληνας ή Αλβανός;», ρώτησαν, λες και η «εθνική ταυτότητα» είναι ποδοσφαιρική ομάδα. Στα 18 του βρέθηκε για σπουδές στην Αμερική, όπου δε μετρά πού ανήκεις αλλά πόσα μπορείς να καταφέρεις. Απόφοιτος του τμήματος Φυσικής στο Κολέγιο της Βοστώνης, ο Οδυσσέας Τσενάι ετοιμάζεται τώρα για σπουδές στην ιατρική. Όμως δεν έχει αποφασίσει σε ποια χώρα θέλει να ζήσει. Αλβανία, Ελλάδα ή ΗΠΑ; Ο Οδυσσέας ακόμα ψάχνει την «Ιθάκη» του.

Τον θυμόμουν από τα ελληνικά δελτία ειδήσεων, τότε που μια μερίδα κατοίκων της Νέας Μηχανιώνας και Έλληνες πολιτικοί αποφάσισαν να κάνουν σημαία τους τη ξενοφοβία. Ο Οδυσσέας είχε αριστεύσει στο σχολείο. Πρώτος μαθητής στο γυμνάσιο, πρώτος και στο λύκειο. Δικαιούταν να κρατήσει την ελληνική σημαία στις παρελάσεις το 2000 και το 2003, όμως μέρος της τοπικής κοινωνίας αντέδρασε. Μπορεί να ήταν ο καλύτερος μαθητής, ήταν όμως Αλβανός. Και τη σημαία, σύμφωνα με τη λογική όσων αντιδρούσαν, έπρεπε να τη σηκώσουν μόνο χέρια ελληνικά. Και τις δύο χρονιές ο Οδυσσέας αρνήθηκε να παρελάσει. Αποφάσισε να μη ρίξει λάδι στη φωτιά σε μια κοινωνία που ήδη καιγόταν γύρω από έννοιες «εθνική ταυτότητα», «σημαία», «πατρίδα».

Όσες φορές ο φακός της τηλεόρασης ζούμαρε στον Οδυσσέα, έβλεπα ένα παιδί που έμοιαζε πιο μεγάλο από την ηλικία του. Πρόσωπο σοβαρό, χείλη σφιχτά, βλέμμα θολό. Αρκετά χρόνια μετά συναντώ έναν διαφορετικό Οδυσσέα στους δρόμους της Βοστώνης. Χαμογελαστός, με βλέμμα καθαρό και επίμονο. Μάτια προσηλωμμένα σε στόχους και όνειρα.

Ήταν η εβδομάδα της ορκομωσίας του. Ο Οδυσσέας αποφοιτούσε από το τμήμα Φυσικής του Boston College και σχεδίαζε τα επόμενά του βήματα: Συστατικές επιστολές και αιτήσεις σε νέα πανεπιστήμια. Σπουδές ιατρικής. Ειδίκευση σε ογκολογία ή νευρολογία.

Ο Οδυσσέας έφτασε το 2004 για σπουδές στην Αμερική, με υποτροφία που του έδωσαν τρεις Έλληνες (ένας από αυτούς είναι καθηγητής στο Χάρβαρντ). Το Μάιο του 2005 εγκαταστάθηκε στη Βοστώνη και η οικογένειά του. Κέρδισαν πράσινες κάρτες στη λοταρία που διοργανώνουν κάθε χρόνο οι ΗΠΑ και σήμερα βρίσκονται κοντά στον Οδυσσέα, ή αλλιώς «Όντι», όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του στην Αμερική.

Έχεις μιλήσει σε συμφοιτητές σου ή καθηγητές σου στην Αμερική για την ιστορία με τη σημαία; «Ναι. Το βλέπουν σα μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Τους κάνει εντύπωση, αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν τελείως το τι έγινε. Εδώ δεν έχουν τις εθνικές γιορτές που έχουμε εμείς. Στα Βαλκάνια είναι διαφορετικά».

Το περιστατικό με τη σημαία καθορίζει το ποιος είσαι; «Φυσικά. Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ταυτότητάς μου. Ήταν ένα γεγονός που με έκανε να σκεφτώ ποιος είμαι, τι είναι το έθνος, τι πάει να πει να είσαι Αλβανός και να μένεις στην Ελλάδα».

Και πού κατέληξες; «Βοήθησε που ήρθα στην Αμερική και βλέπω τα πράγματα απ’ έξω. Βλέπω τα θέματα της πολιτικής της Αλβανίας με την Ελλάδα και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είμαστε ίδιοι. Δε διαφέρουμε τόσο πολύ. Είμαστε γείτονες. Έχουμε ακριβώς την ίδια νοοτροπία. Έχουμε τα καλά και τα κακά μας. Αλλά πιο πολύ μένουμε στα αρνητικά στοιχεία του άλλου λαού».

Είπες ότι η ιστορία της σημαίας διαμόρφωσε την ταυτότητά σου. Ποια είναι αυτή; «Πολλοί πιστεύουν στην έννοια της βιολογικής εθνικής ταυτότητας».

Λες για τη φράση –του νομάρχη Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Ψωμιάδη- «Έλληνας γεννιέσαι, δε γίνεσαι». «Ναι. Δεν το βλέπω λογικό. Η εθνική ταυτότητα έχει να κάνει με το πού μένεις. Όχι πού γεννιέσαι, αλλά πού “γίνεσαι”, πού μεγαλώνεις. Δεν είναι θέμα γενετικής ή βιολογίας. Έζησα 12 χρόνια στην Αλβανία και οκτώ στην Ελλάδα. Πιστεύω ότι ανήκω και στις δύο κοινωνίες. Και στην ελληνική και στην αλβανική».

Έχεις ήδη τέσσερα χρόνια στη Βοστόνη. Αρχίζεις να αισθάνεσαι Αμερικάνος; «Γιατί όχι. Η Αμερική σου δίνει την ελευθερία να αισθάνεσαι όπως θέλεις. Αυτοπροσδιορίζεσαι όπως θέλεις. Είναι ελεύθερη χώρα. Δεν υπάρχει η πίεση να ανήκεις κάπου».

Όταν σε ρωτάνε από πού είσαι τι απαντάς; «Αλβανός από Ελλάδα».

Σκέφτεσαι το τι έγινε στην Ελλάδα με τη σημαία; «Σκέφτομαι πιο πολύ την επίδραση που είχε σε εμένα αυτή η ιστορία. Όσο περνάει ο χρόνος αυτή η ιστορία θα μείνει στο αίμα μου, δε θα χαθεί. Το σκέφτομαι και γελάω καμιά φορά γι’ αυτό που έγινε. Μου ‘χει μείνει και μια απορία. Γιατί έγινε αυτό που έγινε; Γιατί αντέδρασαν έτσι οι άνθρωποι; Κάποιοι σκέφτοναι το θέμα της εθνικής ταυτότητας με φανατισμό. Δεν είναι υγιές αυτό. Δεν υπάρχει λόγος να είσαι συνέχεια αρνητικός, να βλέπεις παντού εχθρούς και να είσαι απομονωμένος, να φτάνεις στα άκρα. Δεν είναι κακό να έχεις μια ταυτότητα, αλλά έχουν αλλάξει οι καιροί. Δεν είμαστε πια στο Μεσαίωνα».

Θα ήθελες να ζεις σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα; «Είναι καλό να είσαι ιδεαλιστής, αλλά υπάρχουν και όρια. Χωρίς σύνορα η επικοινωνία των ανθρώπων θα ήταν καλύτερη, αλλά το βλέπω αδύνατο να συμβεί. Οι άνθρωποι θέλουν να ανήκουν κάπου και τα σύνορα τους βοηθούν να κλείνονται, να γίνονται μέλη μιας ομάδας. Είναι σαν αυτό που είπε ο Τζον Λένον, ένας κόσμος χωρίς σύνορα… Στο τέλος τον σκότωσαν όμως».

Μου λες ότι δε γίνεται, όχι αν θα ήθελες να ζήσεις σε έναν τέτοιο κόσμο. «Θα ‘ταν καλό. Είναι η ιδέα του παραδείσου που έχουμε όλοι».

Ήθελες να κρατήσεις τη σημαία; «Ήθελα. Είχα ζυμωθεί σε μια κοινωνία που έδινε σημασία στη θρησκεία, στη σημαία, στην ιστορία. Είχα επηρεαστεί πάρα πολύ. Με ρωτούσαν τότε αν αισθάνομαι Έλληνας. Είχα τρομάξει. Με είχαν στήσει στη γωνία και ζητούσαν να πω ποιος είμαι. Ήμουν 15 χρονών με τόσες εμπειρίες σε δύο διαφορετικές χώρες. Δεν ήξερα τι να πω. Έλεγαν ότι αν δεν αισθάνεσαι Έλληνας δεν μπορείς να κρατήσεις τη σημαία. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα γινόταν τόσο πολύς θόρυβος».

Τι συμβολίζει για σένα η σημαία; «Συμβολίζει ένα λαό. Είναι η ιστορία που κουβαλάει κάθε λαός. Οι άνθρωποι ταυτίζουν τη σημαία με την εθνική ιστορία τους».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ο Οδυσσέας Τσενάι γεννήθηκε στη Σκόδρα της Αλβανίας το 1985. Από την πόλη του ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1990 η ανατροπή του κομμουνιστικού καθεστώτος. Στην Ελλάδα βρέθηκε όταν ήταν 12 χρονών. Πρώτος σταθμός η Θεσσαλονίκη και από εκεί η Ν. Μηχανιώνα. «Είχα περάσει ωραία χρόνια στην Αλβανία. Ήμουν παιδί όταν άλλαξε το καθεστώς. Τα έχω ζήσει. Την ανασφάλεια, τις πυραμίδες. Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. Όλος ο λαός ήταν προσκολλημένος με τη Δύση. Μετά από 50 χρόνια απομόνωσης είχαν μια ανέκφραστη αγάπη για το Δυτικό κόσμο. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η Αλβανία τότε ήταν σαν ένα παιδί που εντυπωσιαζόταν με όσα έβλεπε. Πλέον δεν απορροφάμε ό,τι βλέπουμε. Η Αλβανία έχει ωριμάσει».

Τι σου είπαν οι γονείς σου πριν φύγετε για Ελλάδα; «Μας είπαν ότι πάμε εξωτερικό. Δεν ξέραμε πού. Είχαμε εκπλαγεί. Ήταν τρομερά νέα. Ξέραμε ότι στο εξωτερικό θα ήταν καλύτερα. Μου έκανε εντύπωση όμως ότι όταν φτάσαμε Ελλάδα την πρώτη μέρα δεν είδα κάτι εκπληκτικό. Αργότερα είδαμε ότι η μετανάστευση δεν είναι ό,τι καλύτερο. Για ένα διάστημα δύο μηνών ήμασταν χωρίς χαρτιά. Οι γονείς μου έπρεπε να βρουν δουλειά».

Στην Ελλάδα βαφτίστηκες Χριστιανός; «Ναι, όταν ήμουν 16 χρονών».

Γιατί; «Είχα επηρεαστεί από το περιβάλλον. Ήθελα βέβαια να γίνω Χριστιανός, ήταν συνειδητή επιλογή. Τα χρόνια που ήμουν αβάφτιστος ήμουν εκτός των πραγμάτων. Μου έλεγαν τα άλλα παιδιά ότι επειδή είμαι αβάφτιστος δεν μπορώ να πάω εκκλησία και θα με χτυπήσει ο Θεός με κεραυνό. Βαφτίστηκα για να είμαι ένα με τους φίλους μου, να φανεί ότι ανήκω στην κοινωνία. Τώρα δεν είμαι θρήσκος. Αν και στα χαρτιά είμαι Ορθόδοξος έχω ξεκόψει πάρα πολύ. Η ζωή στην Αμερική είναι διαφορετική. Η θρησκεία δεν καθορίζει το ποιος είσαι».

Ένιωθες ξένος όσο ήσουν στην Ελλάδα; «Όχι πάντα. Φυσικά ένιωθα ξένος με το γεγονός της σημαίας, ή όταν χρειαζόταν να πάω σε δημόσιες υπηρεσίες. Αλλά στις καθημερινές επαφές με τους ανθρώπους, τους συμμαθητές μου, δεν ένιωθα ξένος. Είχα αφομοιωθεί τελείως, είχα προσαρμοστεί».

Κράτησες φιλίες από Ελλάδα; «Ναι. Μιλάω τακτικά. Έχω πολλούς φίλους στην Ελλάδα, στη Μηχανιώνα. Ξέρω πολλές οικογένειες. Αν χρειαστεί να πάω πίσω έχω ανοιχτές πόρτες».

Τι σου λύπει; «Μου λύπει η παραλία, η Θεσσαλονίκη, οι παρέες, το περιβάλλον. Είμαι τυχερός που έζησα στην Ελλάδα αυτά τα χρόνια».

Γιατί ήρθε η οικογένειά σου Αμερική; «Οι γονείς μου είχαν κουραστεί. Είχαν επηρεαστεί πιο πολύ από μένα στο θέμα της σημαίας. Για τους μεγάλους είναι δύσκολο να προσαρμοστούν σε μια νέα κοινωνία. Είχαν μια πίκρα και ήθελαν να φύγουν. Στη Μηχανιώνα δούλευαν σε ένα εργοστάσιο διχτυών. Το να γυρίζουν σπίτι και να είναι απομωνομένοι από την κοινωνική ζωή και να σκέφτονται την πατρίδα τους ήταν δύσκολο».

Και τώρα όμως μετανάστες είναι. «Ναι είναι το ίδιο πράγμα. Είναι δύσκολα. Η απομόνωση εδώ ίσως είναι χειρότερη. Οι γονείς μου ξέρουν λιγότερα άτομα. Εδώ δεν έχεις γείτονες. Είναι σε μια μεταβατική περίοδο ακόμα. Ο πατέρας μου είναι οδηγός φορτηγού σε μια εταιρία και η μητέρα μου δουλεύει στην κουζίνα ενός εστιατορίου. Κλασικές δουλειές μεταναστών. Είναι στο δικό μας χέρι να βελτιώσουμε το μέλλον. Όλα τα στοιχήματα τώρα είναι πάνω σε μένα και τις αδερφές μου».

Από την Αλβανία στην Ελλάδα και από εκεί στην Αμερική. Νιώθεις ότι σου λύπει μια πατρίδα, ένα σπίτι; «Όχι. Θα έλεγα ότι έχω πλέον τρία σπίτια».

ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια το σπίτι του Οδυσσέα ήταν στην «καρδιά» της πανεπιστημιούπολης. Τέταρτος όροφος στις φοιτητικές εστίες. Με ξενάγησε στο σπίτι του μια από τις μέρες που ο ανοιξιάτικος ήλιος έκαιγε πάνω από το Boston College. Ξανθές φοιτήτριες με i-pod στα αυτιά ξάπλωναν κάτω από αμυγδαλιές και νέοι κυκλοφορούσαν με τήβενους στα χέρια.

Το σπίτι του Οδυσσέα ήταν φοιτητικό. Βρώμικο, ανάστατο, ζωντανό, νεανικό.   Μοχλοί από Playstation πεταμένοι στο σαλόνι, άδεια ποτήρια μπύρας που ξέχασε στο τραπέζι ένας από τους έξι συγκάτοικούς του, μια αφίσα των Nirvana στον τοίχο. Σε μια γωνιά ο Οδυσσέας είχε βάλει τα τύμπανα από τα ντραμς του. «Παίζω σε ένα σγκρότημα μαζί με άλλα παιδιά. Έχουμε φτιάξει δικά μας τραγούδια. Ροκ μουσική. Θέλουμε να κάνουμε κάποιο demo».

Πώς είναι να είσαι φοιτητής στην Αμερική; «Είναι σα να είσαι πάλι στο Λύκειο. Πρέπει να είσαι συνέχεια πάνω από τα μαθήματα. Στην Ελλάδα είναι πιο χαλαρά».

Χρόνος για διασκέδαση; «Δε θα ‘λεγα ότι υπάρχει πολύς. Ειδικά από τη στιγμή που θέλω να σπουδάσω ιατρική. Πρέπει να αφοσιωθώ σε αυτό τον στόχο και να προετοιμαστώ».

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα; «Μάλλον θα είμαι σε ένα κρατικό νοσοκομείο στην Αμερική. Αλλά υπάρχει και η πιθανότητα να επιστρέψω Αλβανία ή Ελλάδα, να δουλέψω σε ένα νοσοκομείο και να προσφέρω εκεί. Θα ήθελα και να ασχοληθώ με την έρευνα».

Στην Ελλάδα και σε blogs κυκλοφόρησαν φήμες ότι σπουδάζεις Πολιτικές Επιστήμες στο Χάρβαρντ και ότι σκοπεύεις να επιστρέψεις στην Ελλάδα και να ιδρύσεις κόμμα Αλβανόφωνων. «Είναι γελοίο αυτό που λένε. Στην Αλβανία έχουμε μια παροιμία: “Πάει ένας τρελός και ρίχνει μια πέτρα στη λίμνη και πάνε χίλιοι σοφοί και αναλύουν γιατί το έκανε”».

Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σου; «Να γίνω ογκολόγος ή νευρολόγος. Θέλω κάποια στιγμή να γίνω ένας καλός γιατρός που θα προσφέρει κάτι στο σύστημα υγείας. Είναι ένας στόχος που έχει πολλή δουλειά, αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρω».

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου; «Η αποτυχία. Να μη μπορέσω να εκπληρώσω τα όνειρά μου. Σε συλλογικό επίπεδο, να βλέπω τη χώρα μου να παρακμάζει. Υπάρχουν όμως πολλοί λόγοι να φοβάσαι σήμερα. Οι πόλεμοι, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η φτώχεια. Φόβος είναι να μην είμαστε προετοιμασμένοι για αυτό που θα έρθει, να πιαστούμε στον ύπνο. Η γενιά μας πρέπει να δουλέψει σκληρά και να αλλάξει τα πράγματα, να διορθώσει τα λάθη της προηγούμενης».

Άφησα το σπίτι του Οδυσσέα προβληματισμένος. Γιατί νιώθουμε την ανάγκη να ανήκουμε σε ομάδες; Τι είναι αυτό που μας κάνει να βάζουμε ταμπέλες στους εαυτούς μας; Γιατί στο άκουσμα μιας πατρίδας φέρνουμε στο μυαλό μας χίλιες δυο αντιλήψεις και στερεότυπα; Μία σκέψη πάντως μου φάνηκε σίγουρη: Αν υπήρχε κόσμος δίχως σύνορα ο Οδυσσέας θα ήταν ο πρώτος πολίτης του.

(Η συνέντευξη με τον Οδυσσέα Τσενάι έγινε την άνοιξη του 2008 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ταχυδρόμος»)