Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2022

Winners of the 1st EuroNPUD Poetry Competition


Winners of the 1st EuroNPUD Poetry Competition

 

𝐈𝐧 𝟐𝟎𝟐𝟏𝐄𝐮𝐫𝐨𝐍𝐏𝐔𝐃 𝐥𝐚𝐮𝐧𝐜𝐡𝐞𝐝 𝐢𝐭𝐬 𝐟𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐏𝐨𝐞𝐭𝐫𝐲 𝐚𝐧𝐝 𝐀𝐫𝐭 𝐂𝐨𝐦𝐩𝐞𝐭𝐢𝐭𝐢𝐨𝐧𝐢𝐧𝐯𝐢𝐭𝐢𝐧𝐠 𝐦𝐞𝐦𝐛𝐞𝐫𝐬 𝐨𝐟 𝐭𝐡𝐞 𝐝𝐫𝐮𝐠-𝐮𝐬𝐢𝐧𝐠𝐜𝐨𝐦𝐦𝐮𝐧𝐢𝐭𝐲 𝐭𝐨 𝐬𝐮𝐛𝐦𝐢𝐭 𝐰𝐨𝐫𝐤𝐬 𝐢𝐧𝐬𝐩𝐢𝐫𝐞𝐝 𝐛𝐲 𝐭𝐡𝐞 𝐜𝐡𝐚𝐫𝐚𝐜𝐭𝐞𝐫𝐬 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝟏𝟗𝟐𝟎𝐬 𝐩𝐨𝐞𝐦 𝐂𝐨𝐜𝐚𝐢𝐧𝐞 𝐋𝐢𝐥 𝐚𝐧𝐝 𝐌𝐨𝐫𝐩𝐡𝐢𝐧𝐞 𝐒𝐮𝐞𝐓𝐡𝐞𝐠𝐨𝐚𝐥 𝐰𝐚𝐬 𝐭𝐨 𝐫𝐞𝐢𝐧𝐯𝐞𝐧𝐭 𝐭𝐡𝐞𝐬𝐞 𝐜𝐡𝐚𝐫𝐚𝐜𝐭𝐞𝐫𝐬 𝐚𝐧𝐝 𝐩𝐫𝐞𝐬𝐞𝐧𝐭 𝐭𝐡𝐞𝐦 𝐚𝐬 𝐭𝐡𝐨𝐮𝐠𝐡 𝐭𝐡𝐞𝐲 𝐰𝐞𝐫𝐞 𝐥𝐢𝐯𝐢𝐧𝐠 𝐢𝐧 𝐦𝐨𝐝𝐞𝐫𝐧 𝐭𝐢𝐦𝐞𝐬.

EuroNPUD is pleased to announce the winning poems:


 1.    “Snowball” by Lee Collingham


2.    “Cocaine Lil and Heroin Lou in Two Thousand and Twenty-Two”

by Åsa Matilda Sundvall


3.    “Cocaine Lil and Morphine Sue” by Jason Orozco


4.    “Dreaming with Sue” by Yamen O’Donnell 

Congratulations to the winners 

and thanks to everyone who took part in the competition.

  The winning poems

Lee Collingham

SNOWBALL

Lee Collingham

I once knew a girl called cocaine Lil
Who went to jail for selling pills
The best days of her life,
Cos that’s where she met her wife.

Morphine Sue had an acid cat,

A big red poppy, in the middle of her crack hat,

She was horse, from all the smoking,

Lil and Sue were always joking.

Both in dresses adorned with seeds,

Wore a perfume that smells like weed,

Like Sue and Lil, we’re a different breed,

Who focus on harm reduction, not on greed.

 

Cocaine bowls and morphine hits,

All the guests off their tits,

At their wedding, a joyous day, everyone smoking, snorting, happy and gay.

 

Alcohol Andy announced them wed,

So off they went, to their ketamine bed,

Empty wraps building on the side, the better the hit, the bigger the size.

 

The car next day arrived, far too early,

All either could muster is fecking really,

Pack the citric and the spoon,

We’ll need them on, our honeymoon,

And don’t forget to bring clean works,

We don’t want Ill, just to rock our world,

Their cocaine cases and morphine bags,

Off to the airport in a cocaine jag,

Passport check,
thankfully no strip search,

Sue needs her hit before she starts to hurt,

Racing along the runway, on their benzos plane,

Tripping on acid, things will never be the same,

When you see em, call out their name,

Sue or Lil, Miss Morphine and Mrs Cocaine

 

As they sped towards the moon,
elephants playing silver spoons,

Monkeys smoking, foil in hand,

They’re all waiting for the pilot’s command,

Seat belts on, this cocaine plane will land,

Have your drugs in your hand.

 

That Carribean sun,
baking on their face,
honest occifer, we’re both straight laced,

We’ve no paraphernalia or any drugs,

We’re on our honeymoon and in love

 

At the chalet waiting, Phil the pill and Dave the rave,

Dancing on the devil’s grave,

All 4 were there, for just one reason,

Aren’t honeymoons baby-making season?

Then one cold night, the magic occurred,
They felt the movement of the earth,

Smoking coke while eating corn,
9 months later Snowball was born

 

Now for some they thought, it a strange name,

That Lil n Sue were stoned playing some game,

Truth be known, two girls in love, who love their son and their drugs.

 

Morphine Sue and Cocaine Lil,

And Little Snowball, loving happily still,

Until there comes a knock at the door,

I just wish they’d stop, this daft drug war


Åsa Matilda Sundvall

Cocaine Lil and Heroin Lou in two thousand and twenty-two

Cocaine Lil and Heroin Lou strolled down the avenue.

Ten feet tall above the ground they levitated along.

Down scampered Speedie Sarah who sighted Lou. 

She was almost hopping since she had stopped her pill-poppin’.

Turned to lines and lines that she consumed.

She loved her snorting she told Cocaine Lil and Heroin Lou.

 

She expressed herself like a vehicle on a high road fuelled with essential oils.

Sarah knew speed was her ordeal.

It was her gig, held to heart so dear.

She was ecstatic and downright real hyperactive.

 

Amphetamine could be given to her for free by doctors and hospitals you see.

The path in her brain made the way worth snorting the stimulus train.

A trail left her to simmer down. Feelings of composed inside.

Self-possessed and ready for the show.

Creativity in efficiency as she rambled by. Leaving the other two girls behind.

 

Cocaine Lil and Heroin Lou kept on walking down the avenue.

Swaying above the ground never to look down.

Some people would stare while others glare.

 

Was it their style they dared to show?

Cocaine Lil on high heels, a long coat that fluttered as they’d go.

Heroin Lou wore buffalo boots and shimmery swimsuit, a red poppy with seeds that she painted on her sleeve.

 

Yet veritably the excluding stares and glares were their mirror in hand. Insecurities in symbiosis with nescience that came running after theirs. Presented with eyes running like stairs. Resembling an elevators care.

But Heroin Lou wore her suit.

Nobody could take her down. After all she was ten feet tall above the ground.

Ten feet tall by the black tar in her stream that kept singing within.

She safely injected herself every day around six, made by a supervised fix.

 

If seen glorified on screen they wish they could meet someone like Pill-Poppin’ Peete, Speedie Sarah, even Troll or Keith.

Play imagined on a show that’s rolled on Netflix with a romanticised toll.

A reality fantasy close and far a stray.

 

Heroin Lou picked up her pipe while Cocaine Lil snorted away on her

white line.

“Hurray” at us on the street she said,

screaming out loud so the people could wake up and feel a little inside.

Cocaine Lil and Heroin Lou held hands and kept on walking down the avenue.


 Jason Orozco

Cocaine Lil and Morphine Sue 


Did you ever hear the story about cocaine Lil?

She lived in a mansion up on Pill Hill

she lived with her bestie friend Morphine Sue

together these debutants would light up a room.

 

Lil, she was a pretty girl a petite little thing

with a golden heart and porcelain skin.

Sue, now, she was a chocolate delight

with dreamy eyes that would light up the night.

 

Together our girls they plotted and schemed

to come up with the ball of the century.

As this was a time when the world was sad

that decided to give it all they had.

 

There were Champagne fountains, an opium den

rivers of whisky and gin,

 a cocaine bar with a butler 

handing out silver straws.

 

Oh what a party, oh what a night.

It was a cosmic affair 

completely out of sight

Oh what a party, oh what a night.

 

So this is the story of Lil and Sue

that lived to please everyone they knew

they probably lived life a little too fast

but if you want to live sometimes you gotta hit the gas.

_____________

(An adaptation of the song played by 'The Back On Track' – Mykonos 2021)


Yamen O'Donnell, Complicated Reality

Dreaming with Sue

Yamen O'Donnell

I met her at a party, friends call her Morphine Sue.
She said she had a secret to keep away the blues.
She had soft fuzzy hair under the hard club lights,
and asked me how well I planned to sleep that night.

We wandered back to her place, where she gave me the tour,
wasn't much more there than a mattress and a floor.
"Who needs more stuff when I have enough to dream?"
and she pulled out a couple pills so she could show me what she means.

She dreamt about a fireplace, she dreamt about a fire,
every time she'd start to wake, another pill to get her higher.
she dreamt about the limelight, she dreamt of outer space,
while I held her and beheld her pretty, silent, smiling face.

She dreamt us a vacation, an island getaway,
in her dream we'd hide inside, and dream the days away.
She asked me if I liked it. I said I didn't know,
her dreams sure sound amazing, but it's hard to see the show.

I dared to dream about romance and what we could become,
she told me, if she's honest, dreaming sounds a lot more fun.
So when my dreams were finished, only one thing left to do,
I left, and wished my best to the dreamer, Morphine Sue.

________________________________________________________________________________


Read more at the EuroNPUD site:

https://www.euronpud.net/poetry-and-art-competition










Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2022

Τι είναι η Μύκονος για μένα

 




3 Ιανουαρίου και το μόνο που δουλεύει στο νησί είναι οι οικοδομές.

 

Εγερτήριο 7:01 με μπουλντόζες κι εκσκαφείς καθώς κάποιοι απέναντι αποφάσισαν να σηκώσουν βουνό για να βλέπουν θάλασσα. Για όσο, μέχρι ο μπροστά τους να τους μιμηθεί, μα ίσως αργήσει, σήμερα κάρφωνε ελενίτ, μεταλλική ψευτοστέγη (που απαγορεύεται ρητά- μα τι ψάχνω).

 

Τι είναι η Μύκονος για μένα, αναρωτιέμαι.

Είναι αγάπη, μια σχέση που μου έδωσε αξέχαστη ηδονή, ένας μεγάλος έρωτας που άλλαξε και ξαφνικά μου βαράει χαστούκια.

_________________

εικόνα

το παραδοσιακό «χωριό» μου. σε πανοραμικό. Ίσως να είμαστε οι μόνοι που ακόμα το βρίσκουμε όμορφο σ' αυτό τον τόπο.

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2021

Γίνονται και θαύματα ή η καλοσύνη των ξένων (πάλι)

 

Δάφνη Χρονοπούλου

Γίνονται και θαύματα. 

 

Αποκλεισμένη, κρυωμένη, δίχως αυτοκίνητο.

Τι θα κάνατε στη θέση μου; (Να φύγω δε γίνεται).

Παραγγέλνεις τα απαραίτητα, ταΐζεις τα γατιά και το σκύλο, ακούς τον αέρα, διαβάζεις, ανάβεις τζάκι και περιμένεις κάποια καλά νέα που δεν έρχονται.

 

Δυό φίλοι προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν αν χρειαστώ κάτι.

Από τον ένα ζήτησα να παραλάβει δυό μικρά πακέτα μου από κούριερς (εδώ πολλοί δεν τα φέρνουν σπίτι). Μετά από ευγενή αναμονή ο φίλος μού έκανε την εξυπηρέτηση και τηλεφώνησε να με ενημερώσει πως παρέλαβε κι ήταν κάπου και μεθούσε. «Ευχαριστώ!» είπα χαρούμενη, ιδίως για το ένα πακετάκι που γνωρίζω ότι είναι ένα μικρό κόσμημα που θα μου δώσει χαρά.

Η ατυχίες μου αυτών των ημερών όμως δεν έχουν τέλος. Ώρες μετά μου τηλεφώνησε να μου πει ότι το έχασε, του έπεσε στο δρόμο. 

―Δεν πειράζει, είπα.

―Τι δεν πειράζει, επέμενε, λες κι έχει σημασία τι θα πω ή λες κι αλλάζει κάτι.

Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου λίγη ώρα μετά που μου τηλεφώνησε κάποιος που το βρήκε στο δρόμο και το κουνά και «κάτι έκει μέσα». Και το δώρο μου* που, μέσα στο μικρό πακέτο με το όνομά και το τηλέφωνό μου, έπεσε από μηχανή σε άδεια Μύκονο με πολύ αέρα, έρχεται σε μένα χάρη στον κόπο του φίλου μου αλλά κυρίως χάρη στην καλή καρδιά ενός Πακιστανού εργάτη.

 

Σας το ξαναέλεγα, είναι μεγάλο στήριγμα «η καλοσύνη των ξένων»**.


__________________________________________

*επεξήγηση αν έχετε περιέργεια:

πρόκειται μια μικρή καρδιά Chanel από σμάλτο με όνυχα, στολίδι για το φερμουάρ ενός σακακιού μου και, τη φωτογραφίζω πάνω στο, επίσης άρτι αφιχθέν, κόκκινο  moleskine ημερολόγιο του 2022, που, ίδιο κάθε χρόνο, παίρνω για να κρατώ τους λογαριασμούς μου.


**Τα πασίγνωστα λόγια της Μπλανς από το Λεωφορείο ο Πόθος του  Τεννεσσί Γουίλιαμς


Όσο για τις ατυχίες μου, ως δείγμα φέρνω τι κοινοποίησα πριν 8 ώρες. Κι απάντηση που να βοηθά δεν πήρα οπότε παραμένω να αποχαιρετώ το 2021 μόνη ως Κυρία Ρ. Κρούσου








Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2021

Suki & Maiko, μάνα και κόρη χειμώνα στη Μύκονο (video)- #Calico_Cats

 



Χειμώνας στη Μύκονο, Σούκι και Μάικο στο μικρό καναπέ του γραφείου μου κοιμούνται πλάι πλάι. 



9 μηνών πια η μικρή μα ακόμα την πλένει η μάνα της. Και της πηγαίνει φαγητό στο στόμα. Η Σούκι σοβαρή, ευγενής, αθόρυβη, λεπτεπίλεπτη. 

Η κόρη το αντίθετό της, ζωηρή, απαιτητική, ζημιάρα θορυβώδης. Καλές κυνηγοί κι οι δυό, περνούν ώρες καραδοκώντας μισοκοιμισμένες έξω από τις φωλιές που έχουν ανακαλύψει και τις τσεκάρουν καθημερινά. 

Για καλή μου τύχη μανία με τα πουλιά δεν έχουν, δεν είναι τα Κάλικο σαν τα τιγρέ, δεν πολυαγαπούν το σκαρφάλωμα. Το κάνουν βέβαια, ανεβαίνουν σε μάντρες και πέργκολες για να ρεμβάσουν και η μικρή ιδίως ρίχνει κάτι τρελές τρεχάλες ως την κορυφή των δένδρων. Μα γενικά είναι γάτες εδάφους, σαν τις Σιαμέζες. 

Καλό για μάς γιατί έχουμε τη φωλιά αποδημητικών πάνω από την εξώπορτα που έρχονται και γεννούν κάθε Άνοιξη. Μόλις κατέφθασαν, καθαρίζουν μεθοδικά για να χτίσουν και, προς μεγάλη μου χαρά, οι γάτες αδιαφορούν. Καμιά σχέση με εκείνο το τρέμουλο στο στόμα και την εμμονή που πάθαινε ο Mon Chou Sue από το στόμα του οποίου σώσαμε ουκ ολίγα.



Τις μοιράζομαι μαζί σας για γούρι μου, έτσι για ένα καλώς τα βρήκα εδώ που επέστρεψα η άσωτη μετά από μήνες μακριά― και με το που γύρισα με χτυπούν αλύπητα αναποδιές η μια πάνω απ' την άλλη. 



Ας έσπαγε τη γκαντεμιά για μιά φορά η αγάπη.



https://youtu.be/Y0i7MYBGfQA


Η ιστορία της Suki 

Κάλικο μού έφερε η ζωή― Σούκι μικρό μου γούρι 

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2020/12/blog-post_18.html

Suki: εξελίξεις, μικρές μου νίκες, μκρή μου Κάλικο https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2021/01/suki.html

Suki μου με 3ήμερα #CalicoCat #SUKI https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2021/03/suki-3-calicocat-suki.html

 

Μνήμη Mon Chou Sue

 

Ο γάτος μου πατέρας γατιών αγνώστου μητρός― ναι γίνεται (video)

 https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2019/05/video.html

'ΝΑΙ στη ζωή' σημαίνει ΝΑΙ στο Θάνατο ― δείτε το γάτο μου, αφελείς. 

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2019/05/blog-post.html




Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2021

#Μοσιαλος #θρησκευτικα_ανεκδοτα

 


―Η μητέρα μου ήταν παρθένα όταν με γέννησε.

―Ναι, γι αυτό όταν γεννήθηκες εμφανίστηκαν τρεις άγνωστοι τύποι με δώρα.

___________________________________________

Συμβολή μου στην αντίσταση στη βλακεία,

λόγω πρόσφατων γεγονότων.


[Υπενθυμίζω και τη συλλογή μου:

https://gr.pinterest.com/mmekastell/jesuischarlie-charlie_hebdo/ ]



Panagiotis Perivolaris

Ζε σουί Σαρλί μέχρι να διαβάσει κανείς την ανάρτηση του κ. Μόσιαλου!

 

Άρης Δημοκίδης  · 

Αν σας προσβάλλει το χιούμορ για τις θρησκείες απλά μην διαβάσετε αυτό το άρθρο

https://mikropragmata.lifo.gr/.../prosochi-vlasfimia-ta.../

 

 


.in.gr

Ηλίας Μόσιαλος – Απαντά στον σάλο που προκλήθηκε με τη ανάρτησή του για την εκκλησία και τις μάσκες

 

Τη δική του απάντηση στις αντιδράσεις που προέκυψαν μετά την ανάρτηση του σκίτσου, αναφορικά με τις μάσκες, το οποίο απεικόνιζε την Θεοτόκο φορώντας προστατευτική μάσκα στο πρόσωπο επάνω σε ένα γαϊδουράκι και τον Ιωσήφ, έδωσε ο Ηλίας Μόσιαλος.

 

Στο εν λόγω σκίτσο που ανήρτησε  ο κ. Μόσιαλος με τη φράση «Συμβαίνουν και αυτά» περιείχε μια φωτογραφία, στην οποία απεικονίζεται η Παναγία με τον Ιωσήφ να έχουν τον εξής διάλογο:

 

«Γιατί δεν φοράς μάσκα;»

«Δεν πιστεύω στον κοροναϊό»

«Ότι έμεινα έγκυος από κρίνο όμως, ε; Αμάσητο το κατάπιες»

Συμβολή μου στην αντίσταση στη βλακεία,

λόγω πρόσφατων γεγονότων.

Η ανάρτηση προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Εκκλησίας της Ελλάδας, η οποία τον εγκάλεσε για προσβλητική επίθεση κατά του Χριστιανισμού και χλευασμό της θρησκευτικής πίστης εκατομμυρίων ορθοδόξων.

Τι απαντά ο Ηλίας Μόσιαλος

«Τα δύο τελευταία χρόνια και πολύ πριν πολλές κυβερνήσεις συνειδητοποιήσουν τον τεράστιο κίνδυνο της πανδημίας στον πλανήτη μας ξεκίνησα μια συστηματική προσπάθεια ενημέρωσης των ελλήνων πολιτών. Ήδη από τον Ιανουάριο του 2020 κάνοντας συνεχείς εκκλήσεις για τη λήψη μέτρων, έτσι ώστε να ανακόψουμε το καταστροφικό κύμα της πανδημίας, το οποίο στοίχισε δεκάδες χιλιάδες ζωές σε άλλες χώρες του εξωτερικού τους πρώτους μήνες του 2020, και καταφέραμε να τα αποφύγουμε» είπε αρχικά μιλώντας στο ΣΚΑΙ.

«Συνέχισα να κάνω τις καθημερινές μου παρεμβάσεις με συστηματικό τρόπο, όχι μόνο με γρήγορες τηλεοπτικές εμφανίσεις, αλλά με αναλυτική και επίμονη δουλειά καταγραφής και ανάλυσης των επιδημιολογικών και φαρμακολογικών στατιστικών δεδομένων και παρουσίασής τους με κατανοητό τρόπο στον ελληνικό λαό» συμπλήρωσε.




____________________________________________




https://www.facebook.com/photo.php?fbid=4698401106865805&set=a.885973844775236&type=3


#Μοσιαλος #θρησκευτικα_ανεκδοτα

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2021

Τα ‘ΠΑΡΚΑ’ του Δήμου Βοσινάκη


Τα ‘ΠΑΡΚΑ’ του Δήμου Βοσινάκη είναι ένα από τα χαριτωμένα βιβλία τα καλογραμμένα με όρεξη που τις πάμπολλες πληροφορίες που μάς δίνουν κι όλη την έρευνα που χρειάστηκε πριν γραφτούν, τα φέρουν ελαφρά σαν ανοιξιάτικη βροχή κάτω από φυλλώματα.


Ένα βιβλίο γι’ αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του. Τα Πάρκα.  «Τα αντικαταθλιπτικά των πόλεων» που θροΐζουν και μοσχοβολούν μα δε γυρνούν την πλάτη στον ανθρώπινο μόχθο και το όραμα. Αυτούς τους χώρους πράσινου μέσα στις πόλεις που πρωτοεφηύραμε στο Μεσαίωνα και εξελίξαμε σε τόπους περισυλλογής και γαλήνης, για να παραδινόμαστε σε χρώματα και μυρωδιές σαγηνευμένοι από «την απίστευτη ικανότητα της Φύσης να αποπλανεί τον άνθρωπο».

Περπατάμε στην Αθήνα (Εθνικός Κήπος), Λονδίνο (Hyde Park), Μελβούρνη (Fitzroy Gardens), Μόναχο (Αγγλικός ~Κήπος), Νησιά Ογκασαβάρα (OgasawaraNational Park), Παρίσι (Κήπος του Λουξεμβούργου), Ρώμη (Βίλα Μποργκέζε), Σαντιάγκο (Metropolitan Park), Στοκχόλμη (Εθνικό Βασιλικό Πάρκο) ως στο τέλος, το πάρκο  Γκέζι της Κωνσταντινούπολης, πασίγνωστο πια αφότου έγινε αφορμή εξέγερσης πριν λίγα χρόνια. 

«Μπορεί ένα μικρό πάρκο που περνάει απαρατήρητο στην καρδιά μιας τεράστιας πόλης να βγάλει στο δρόμο χιλιάδες διαδηλωτές που θα φτάσουν στο σημείο να συγκρουστούν με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας για να το υπερασπιστούν;» Να που ναι «Η προστασία των πάρκων είναι παλιά ιστορία».

 

Συστήνω βέβαια. Και επειδή το βιβλίο είναι απολαυστικό αλλά και γιατί πιάνει ένα θέμα σημαντικό και ασυνήθιστο εξετάζοντας το από πολλές πλευρές διότι τα πάρκα, εκτός από τόπους ανάπαυλας και περισυλλογής είναι και προϋπόθεση της βιώσιμης κοινότητας του μέλλοντος».

_________________________________________________________________________