Τα πρώτα σύκα και... «αύριο λέω, θα γίνουμε πιο απλοί»

Χαρά μου σήμερα τα πρώτα σύκα μας. Όσα δεν έφαγα μαζεύοντας πριν λίγο τα φωτογράφισα μα πριν τα πασπαλίσω με φρέσκους βασιλικούς δεν έβλεπα παρά τι γρήγορα μαυρίζουν τα ασημικά και τι μπελάς Θεέ μου είναι η αισθητική απαίτηση να είναι όλα τέλεια  ενώ (γνωρίζω πως) αλλού είναι η ουσία.

Δεν το 'χω του νοικοκυριού, το ξέρετε. Έχω όμως το άλλο το χειρότερο, του στείρου περφεξιονισμού, μίας αισθητικής που με βοηθά να αντέξω την αιώνια φρίκη ―πέραν της ελεεινής που ζούμε τώρα, εδώ αναφέρομαι στην άλλη της φθοράς και του Θανάτου και της μικρής χαράς που φεύγει όσο τη συζητώ.

Δεν το 'χω του νοικοκυριού, το είπαμε. Δε θα γυαλίσω ασημικά, έχω την Ποίηση που δίνει στη ζωή μου λάμψη.  Κι ιδού για σας ο Ρίτσος που το 'Καπνισμένο Τσουκάλι' του με ανακάλεσε σε εκείνο που ετάχθην:

«……μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά.

Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα.

Κι αὔριο λέω θὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ἁπλοί.

Θὰ βροῦμε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ παίρνουνε τὸ ἴδιο βάρος

σ' ὅλες τὶς καρδιές, σ' ὅλα τὰ χείλη.

Ἔτσι νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη-σκάφη.

Κι ἔτσι ποὺ νὰ χαμογελᾶνε οἱ ἄλλοι καὶ νὰ λένε,

«Τέτοια ποιήματα, σοῦ φτιάχνουμε ἑκατὸ τὴν ὥρα.»

Αὐτὸ θέλουμε κι ἐμεῖς.

..................................

Γιατὶ ἐμεῖς δὲν τραγουδᾶμε γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε

 ἀδελφέ μου ἀπ' τὸν κόσμο.

Ἐμεῖς τραγουδᾶμε γιὰ νὰ σμίξουμε τὸν κόσμο.

..................................

......ἔχεις ἀκόμη νὰ κλάψεις πολὺ


ὥσπου νὰ μάθεις τὸν κόσμο νὰ γελάει…»

_______________________________________

Η εικόνα: στον κήπο μου, πριν λίγο.

Οι στίχοι: αποσπασματικά από  μνήμη και Ανθολογία διότι το 'Καπνισμένο Τσουκάλι' δεν το έχω εδώ και στο διαδίκτυο θα το βρείτε επίσης αποσπασματικά λόγω μελοποίησης.