Στο Φραντς στον Τομ ―ή στο ναρκισσισμό μου;

«Κράτα το πρόσωπό σου προς τον ήλιο –και οι σκιές θα πέσουν πίσω σου»* διάβασα πριν λίγο και νόμιζα πως είναι οδηγίες για selfie αντί να πάει ο νους μου στο ποίημα του Walt Whitman.

Όταν ήμουν μαθήτρια θυμάμαι ότι μας έλεγαν πως σημάδι αμορφωσιάς είναι να ακούς την Ουγγρική Ραψωδία του Λιστ και ο νους σου να πηγαίνει στα κινούμενα σχέδια με τον Τομ και Τζέρυ. Είναι όμως; Βάσει ποιου σνομπισμού οφείλει το μυαλό να ανατρέχει πάντα στην πηγή κι όχι στο πιο εφήμερο κι επίκαιρο ή στο πιο αστείο;

Δεν ξέρω.

Σπάνια βάζω μουσική εδώ αλλά πείτε μου, τι σας θυμίζει; Τον λατρευτό μου Φράντς ή τη γάτα με το ποντίκι; 

[Αναγνωρίζει μήπως κανείς 'Το τραίνο φεύγει στις οκτώ' και δυό Χατζιδάκηδες (ένα από τους Όρνιθες κι ένα δε θυμάμαι από πού); Αν τα διακρίνει το άμουσο αυτί μου φαντάζομαι άλλοι πόσα αναγνωρίζουν... Ωστόσο σταματώ μην κατηγορηθώ πάλι για ανθελληνισμό και προσβολή ιερών κι οσίων.]

iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/they7m6YePo?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen>

_________________________________________________________________

*Keep your face always toward the sunshine - and shadows will fall behind you― ο  στίχος  του Whitman.

Τα videos: 

Franz Liszt - Hungarian Rhapsody No. 2 in C-sharp minor 

και The Cat Concerto
An Optical Poem 1938

H εικόνα

Selfie: πώς με βλέπει η οθόνη μου