Με αγάπη μόνο τα γατιά κι εμείς

Ήταν μωρό ο γάτος μου, μόλις τον είχα μαζέψει από τα βράχια όπου έκλαιγε γοερά τις νύχτες ολομόναχος έχοντας χάσει μάλλον από αυτοκίνητο τη μάνα του. Τόσο μικρός ήταν που κουτρουβαλούσε στα σκαλιά κι όταν τα ανέβαινε έβλεπα πρώτο ένα κεφαλάκι να περιεργάζεται το επόμενο βήμα. Όμως επιστρέφοντας από την πρώτη του έξοδο μου έφερε  δώρο, ένα ποντικάκι φρέσκο σπαρταριστό. Ολοζώντανο και τρομαγμένο αρκετά για να μη φεύγει, το ακούμπισε στα πόδια μου.

―Το νοίκι μου, ένιωσα πως έλεγε η πράξη του. Έτσι για να μη μου μπαίνουν ιδέες ότι τον υιοθέτησα, ότι είναι 'δικός μου'.

Όλες οι γάτες τα κάνουν αυτά. Η γάτα δεν εξημερώθηκε, η γάτα αποφάσισε να συντροφεύσει τον άνθρωπο σε μια συνθήκη για αμοιβαίο όφελος. Εμείς που ζούμε στην εξοχή γνωρίζουμε τη χρησιμότητά της και πόσο σοβαρά σέβεται τη συνθήκη μας. 

Κι αυτά τα γνωστά πασίγνωστα και καθόλου εντυπωσιακά θα ήταν ανάξια λόγου αν η αγάπη δεν κατάφερνε το αντίθετο κι οι γάτες μας μόνο με αγάπη δεν μεταλλάζονταν όσο περνά ο καιρός σε υπάκουα και αφοσιωμένα πλάσματα που παλιμπαιδίζουν όταν τρίβονται στα πόδια μας  όπως έκαναν ενστικτωδώς ως γατάκια αποκαλύπτοντας πως η αγάπη εξημερώνει πιο εύκολα από την ανάγκη.
__________________
Εικόνα
ο Mon Chou Sue, στο πάπλωμα πλάι στην ιστορία του άλλου 'γάτου', του θρυλικού κομμουνιστή κατασκόπου Όττο Κατς