.jpg)
Είχα κάτι δουλειές στην Αθήνα
σε ένα άδειο διαμέρισμα που το κλειδί του κρατά η γειτόνισσα. Η κυρία που προσέχει
τη γειτόνισσα δηλαδή, η οποία, πολύ εξυπηρετική, μου έφτιαξε
καφέ και με κάλεσε στο σαλόνι τους να ξεκουραστώ. Μου διηγόταν πόσο όλοι την αγαπούν
ενώ από μια μισάνοιχτη πόρτα έβλεπα στο βάθος την άρρωστη καθισμένη σε μια πολυθρόνα
να βγάζει άναρθρες κραυγές και βογγητά στα οποία, όταν δυνάμωναν, η κυρία που την
προσέχει απαντούσε με ένα άγριο 'Σώπα πια!' στο οποίο ― τρόμος που έκανε τη φαντασία μου να τρέχει― η άρρωστη παρά το χαμένο της μυαλό συμμορφωνόταν απότομα σωπαίνοντας για
λίγα λεπτά.
Δεν το 'χω να σιωπώ και έντρομη
στην ιδέα ότι η άρρωστη, μόνη με γιο στην Αμερική, φοβάται τον άνθρωπο που την προσέχει,
ρώτησα αν της μιλά συχνά σ' αυτό τον τόνο και σχολίασα ότι είναι εφιαλτικό που όταν
μεγαλώνουμε οι άνθρωποι τολμούν να μας συμπεριφέρονται και να μας μαλώνουν σα να ήμασταν παιδιά.
Το περιστατικό με στοίχειωσε, το σκέπτομαι καθημερινά.
Τώρα που γύρισα στη Μύκονο άλλος ένας παλιός μας φίλος φεύγει, άρρωστος στο νοσοκομείο
στα πενήντα του, και όσο κι αν τον λυπάμαι που πονά, αναρωτιέμαι αν είναι τυχερός
που θα αποφύγει τα χειρότερα.
Αναρωτιέμαι τι μας μέλλεται και τρέμω..
_______________________________________________________________
εικόνα
Για να ξορκίσω το φόβο, η Johanna Quass Γερμανίδα γυμνάστρια που γεννήθηκε το 1925 κι έγινε διάσημη πριν λίγα χρόνια από τα videos της στο youtube που τη δείχνουν να γυμνάζεται στα 86 της.
Αναβολή, το ξέρω, μα όσο πιο πολύς καιρός περάσει τόσο πιο πολλές οι ευκαρίες να μας χτυπήσει κεραυνός και να αποφύγουμε την εξάρτηση και την αδυναμία.
Είναι όντως τρομακτικό το να γερνάς :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε εξαίρεση πολέμους και βασανιστήρια νομίζω είναιby far το τρομακτικότερο.
ΔιαγραφήΚαι είναι η μοίρα των τυχερών, αυτό με τρελαίνει.
Καλό σου απόγευμα Μahler -ευτυχώς έχεις ακόμα καιρό!
Για αυτό και "φωνάζω" Δάφνη μου διαρκώς να είμαστε σε καλή φυσική κατάσταση. (τόσες αναρτήσεις έχω κάνει σχετικά). Να γερνάμε ναι, αλλά να μπορούμε να είμαστε και σε κείνες τις δύσκολες ηλικίες αυτάρκεις. Τουλάχιστον να καθυστερήσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ τρέμω. Δεν έχω παιδιά. Λατρεύω τα ανίψια μου και με λατρεύουν. Δεν μπορώ όμως να αναμένω τίποτα!
Η γυμνάστρια είναι ίνδαλμα για μένα! :))
Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα.
Το σε καλή υγεία ή (χειρότερο) με γερή καρδιά έχω αρχίσει να τα τρέμω. Βλέπω τις 80++ θείες, θυμάμαι τη γιαγιά μου που πλησίασε τα 100 κι όλες χανουν τα μυαλά από κατάθλιψη κατάκοιτες με σπάσιμο που δε 'δένει' πια αλλά η καρδιά γερή δεν τις εγκαταλείπει.
ΔιαγραφήΤρόμος από όπου κι αν το δεις (ειδικά για μας που δεν έχουμε παιδιά ή/και που δε θέλουμε να γίνουμε βάρος).
Αλλά η γυναίκα αυτή όταν τη βλέπω με γεμίζει αισιοδοξία.
Ας ευχηθούμε..!
Καλησπέρα Δάφνη μου!
ΔιαγραφήΈμαθα ότι οι πρόγονοι μου σέβονταν τα γηρατειά. Έτσι δεν πρέπει να είναι;
Κάποτε ήμουν μωρό. Λέρωνα τις πάνες μου , έκανα εμετούς, έκλαιγα ανυπόφορα ( με φωνή διαπεραστική μου λέει η μαμά) άνοιξα το κεφάλι μου με πολλά ράμματα. έπεσα από σκάλες είχα ανασφάλειες και πήγαινα και κοιμόμουν ανάμεσα στους γονείς μου, πέρασα όλες τις παιδικές αρρώστιες...μεγάλωσα με κόπους. Οι γονείς μου άντεξαν τα πάντα αγόγγυστα!
Δούλεψαν σκληρά ( ο μπαμπάς 32 χρόνια στην ξενιτιά) για να μου αποκτήσουν και να μένω εγώ αυτή τη στιγμή στο δικό μου σπίτι επιπλωμένο με ό,τι θέλησα από αυτούς.
Αν αυτοί άντεξαν τα πάντα από μένα εγώ ποια είμαι που θα αηδιάσω, θα βαρεθώ, θα οργιστώ;
Έκανε ο μπαμπάς μου εγχείρηση, καρκίνο. Ήμουν δίπλα του όλο το διάστημα της ανάρρωσης. Τον φρόντιζα, τον καθάριζα ( με μπεμπιλίνο και όλα τα σχετικά) τον έκανα μπάνιο. Δεν σιχάθηκα ούτε μία φορά. Ήταν μωρό στα χέρια μου κι εγώ η μεγάλη.
Μακάρι να μην γίνει αχάριστος ο άνθρωπος!
Δεν υπάρχει χειρότερο για μένα!
Αυτό για αυτούς που δεν φροντίζουν τα τιμημένα γηρατειά.
Ας φροντίσουμε όμως την καλή υγεία μας. Το εγκεφαλικό μπορεί να μας βρει στα 60, τα οποία δεν είναι και μακρινά. Τι γίνεται τότε;
Με ευχές δεν λύνεται τίποτα!
Με πρόληψη ίσως!
Σόρρυ για το σεντόνι.
Καλό απόγευμα! :)))
Πόσο ωραίο αυτό που λες..
Διαγραφή(μου αρέσουν τα σεντόνια).
Καλό ξημέρωμα,
μακάρι να ήταν όλοι σαν εσένα..
Το σενάριο της ζωής κάθε ανθρώπου είναι μοναδικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόσφατα βρισκόμουν σε ένα νοσοκομείο με σοβαρό πρόβλημα δικού μου ανθρώπου. Κάποια στιγμή στο διάδρομο των θαλάμων, εκεί που ακούγονται οι ιστορίες κάθε ασθενή, ένας μεσόκοπος γνωστός που φρόντιζε πραγματικά τον πατέρα του συζητούσε με μια κυρία.
- Πόσο χρονών είναι ο πατέρας σου?
- 93
- Αχ ευλογία, αυτό είναι ευλογία από το Θεό.
Ακολουθεί μια έκρηξη
- Τι μου λες κυρά μου, κατάρα, κατάρα είναι αυτό.
Όσοι δεν έχουν φροντίσει υπερήλικα με σοβαρά προβλήματα δεν θα καταλάβουν ποτέ την έκρηξη.
Έτσι το βλέπω, έτσι ακριβώς
Διαγραφήγι αυτό φοβάμαι.
Εν τέλει ίσως εκείνο το 'αυτούς που αγαπούν οι θεοί τους παίρνουν νέους' να μην ήταν μόνο παρηγοριά για τους πενθούντες.
Ααααχ habilis...
δυσκολες καταστασεις,πολυ δυσκολες..........αν τις εχεις ζησει με δικο σου ανθρωπο αυτο το κειμενο σε τσακιζει.....εχω τυψεις μα πια δεν ωφελει....ελπιζω εγω να πεθανω ορθια και με τα λογικα μου.....τι μου σκαλισες......καλο βραδυ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ωφελεί να βασανίζεσαι από τύψεις- ωστόσο σε καταλαβαίνω, ποιος από εμάς δεν παραμέλησε;
ΔιαγραφήΣτο εύχομαι να πεθάνεις όρθια και καλά
(όπως εύχομαι και για μένα).
Καλό μας βράδυ!
Τι απάντησε η κυρία στις παρατηρήσεις σου, Δάφνη μου ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέξη- μα όταν μπήκε μέσα να τη δει φώναζε υποκριτικά 'ηρέμισε κοριτσάκι μου' δίχως να καταλαβαίνει ότι και το 'κοριτσάκι' είναι προσβολή. Κι ήταν τρομακτικό διότι το άγριο 'σώπα' έβγαινε μηχανικά ξανά και ξανά όπως διώχνει κανείς μια μύγα..
ΔιαγραφήΑχ Αγγελική.. εφιάλτες..
tha protimousa na ...fygw ston ypno mou,mia ki eksw.agriefthka dafnh mou.kalo kshmerwma kai kalh evdomada naxoume.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπάμαι που σε βάρυνα..
ΔιαγραφήΣου το εύχομαι αυτό που λες, στον ύπνο,
αλλά σου εύχομαι Ελένη μου πολλά καλά χρόνια ως τότε
και Καλή εβδομάδα!
¨Δάφνη ,νομίζω ότι οι τύψεις του ανώνυμου ωφελούν εμάς όλους.Μας δείχνουν ότι η ευκαιρία να υπηρετήσουμε τον δικό μας άνθρωπο στα τελευταία του,είναι μοναδική.Τίποτα δεν διορθώνεται μετά.Έφυγα μακρυά λόγω της δουλειάς μου, ενώ γνώριζα ότι ο πατέρας μου θα φύγει από την ζωή σε λίγους μήνες.Παρ' όλο που είχε αγαπημένους να τον φροντίζουν,η σκηνή του αποχαιρετισμού ακόμη με βασανίζει.Τον έχασα όταν ήμουν στη μέση του Ειρηνικού.Το έμαθα όταν φτάσαμε στο Μέξικο και έκανα ένα μεθύσι για κηδεία.Τίποτα δεν ξαναγράφεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι το ένιωσα κι εγώ αγαπητέ Μερμελέχα- με άγγιξε η Ανώνυμη κι ελπίζω να γίνει οδηγός..
ΔιαγραφήΚι όπως το λες, δεν ξαναγράφεται η ζωή μα όσο πιο νέοι τόσο πιο άπειροι και δεν το βλέπουμε.
Τυχερός ο πατέρας σου που είχε αγάπη κοντά του και που ακόμα τον θυμάσαι με νοσταλγία.
καλημερα Δαφνη μου και καλη εβδομαδα να εχουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήδιαβαζοντας την αναρτηση σου επιασα τον εαυτο μου να ανατριχιαζει.
τι μας μελει κανεις δεν ξερει.
ας μη το σκεφτομαστε καλυτερα.
να εισαι καλα ευχομαι και θελω επισης να εκφρασω τη λυπη μου για τον φιλο σου. να εισαι δυνατη!
Σ΄ευχαριστώ, πολύ που σκέφτηκες το φίλο μου.
ΔιαγραφήΓια τα άλλα όπως λες, καλύτερα να μην τα σκεφτόμαστε
μα το μυαλό τρέχει..
Καλή εβδομάδα!
ειναι τρομακτικό ,ακομα και για εμάς που έχουμε παιδια....μπορεί να γίνουν χειρότερα και απο την οικιακή βοηθό....θυμαμαι μικρη ,με το κατηχητικο επισκεπτόμασταν οίκους ευγηρίας...μου εχει μεινει το βλέμμα εκεινων των ανθρώπων....
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή εβδομάδα !
Το κάνατε αυτό στο κατηχητικό;
ΔιαγραφήΣπουδαίο μου φαίνεται..
Μα ναι Νάσια μου, τα παιδιά δεν είναι εγγύηση. Πόσα έχουμε δει.. κι εξ άλλου είναι κι εκείνοι που δε θέλουν να βαρύνουν τα παιδιά τους, που ξέρουν ότι οι περιστάσεις δε βολεύουν..
Είναι η μοίρα όλων μας αυτή η αβεβαιότητα και με εντυπωσιάζει που οι Κοινωνίες μας όλο και πιο πολύ στρέφουν αλλού το βλέμμα.
Καλή μας εβδομάδα!
όσο κι αν πονάει καλό είναι να το συζητάμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήτο γεγονός ότι ζούμε και μεγαλώνουμε κοντά στην φύση μου φαίνεται ότι θα δράσει αλλιώς στην φάση της γήρανσης, ίσως τα πράγματα έρθουν πιο "φυσικά"...
καλά έκανες και το έθιξες...
Χαίρομαι που το λες,
Διαγραφήκι εγώ έτσι πιστεύω. ΠΡΕΠΕΙ να μιλάμε γι αυτά για να αλλάξουν.
Καλό ξημέρωμα!
Μπορείς να σκεφτείς Δάφνη πόσες ώρες και μέρες θα άντεχες χωρίς να αρχίσεις να φωνάζεις μένοντας με κάποιον που όντως πονάει αλλά δεν έχει αίσθηση του χρόνου ;Βέβαια η κυρία που περιγράφεις πληρώνεται ,όμως δεν αντέχεται.Σε κάλεσε γιατί ήθελε να ανταλλάξει μια κουβέντα με κάποιον που μπορεί να μιλήσει και να συνεννοειθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα γεράματα είναι σχεδόν πάντα άσχημα .Οι άνθρωποι που γερνούν έχουν υπάρξει δυνατοί ,έχουν κάνει τα όποια λάθη τους και τώρα ανήμποροι έχω την λήπηση όλων και την συμπόνια που ίσως ποτέ δεν είχαν οι ίδιοι για τους άλλους.
Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο να παθαίνεις Αλτσχαϊμέρ και να μην θυμάσαι τίποτα ή να έχεις το μυαλό σου και να αντιλαμβάνεσαι τη φθορά και την ανημπόρια;
Τυχεροί όσοι φεύγουν νωρίς ,τους θυμούνται οι γύρω τους καλά και γλιτώνουν και την ανημπόρια και τους πόνους .Ο θάνατος η τελική κατάληξη όλων μας
Και να που κάποιος βλέπει τα δίκια και της άλλης πλευράς! Το σκέφτηκα Χρυσάνθη μου, πώς δεν το σκέφτηκα. Γι αυτό και δεν είπα ότι όντως την κακομεταχειρίζεται σωματικά (αν και ο νους μου τρέχει) γι αυτό και ήπια τον καφέ μαζί της. Το ότι πληρώνεται δεν το θεωρώ δικαιολογία, άλλου που δεν πληρώνονται συχνά είναι σκληροί, τα ξέρουμε.
ΔιαγραφήΤα γεράματα είναι άσχημα. Και στην κοινωνία μας με την εξιδανίκευση της νεότητας γίνανε ακόμα πιο τρομακτικά νομίζω.
Καλό σου απόγευμα!
Η γιαγιάκα μου η συγχωρεμένη, έλεγε: "Θέλω να φύγω, όσο ακόμα έχω το μυαλό μου και στέκομαι στα πόδια μου". Ευτυχώς έτσι έφυγε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου εύχομαι Λεύκη μου να ακολουθήσεις τη γιαγιά σου έτσι, αγαπημένη των Θεών..
Διαγραφή