Γιώργος Μισεγιάννης #rip

Τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια. 

Μα δεν αρκούν, το νιώθω λίγο.

Πελάτισσα οικογενειακώς από παιδί. Τώρα που δε ζω πλέον στην Αθήνα ήταν χαρά να ακούω τη φωνή του κάθε δίμηνο που παραγγέλνω 2 κιλά καφέ για το σπίτι ή να περνάω για μια Καλημέρα όποτε ο δρόμος με έφερνε στα παλιά λημέρια στο Κολωνάκι και με καλούσε η μυρωδιά του καφέ πριν στρίψω στη Λεβέντη.

Με τόσα ενδιαφέροντα, τόσες ενασχολήσεις κι όμως ήταν εκεί στο μαγαζί γλυκός,  χαμογελαστός και μόλις άκουγε τη φωνή μου θυμόταν κι εμένα και τις προτιμήσεις μου- πόσο και τι καφέ και πώς κομμένο και καβουρδισμένο.

Να πω θα μας λείψει; Μοιάζει κλισέ και λίγο για ένα τέτοιο άνθρωπο. 

 

Χάθηκε ένας άνθρωπος  άξιος και πολυσχιδής με πολλά ενδιαφέροντα και ποιότητα σπάνια.

Χημικός Μηχανικός του Πολυτεχνείου με masters στη Αγγλία, παίκτης μπριτζ, φυσιολάτρης και φιλόζωος ενεργός, διατήρησε την ποιότητα της επιχείρησης όσο και την αρχοντιά και την καλαισθησία σε μια εποχή που το Κολωνάκι εξαθλιώθηκε κι η ευγένεια μαραίνεται γύρω μας σαν απότιστο λουλούδι.

 

Διαλέγω φωτογραφία του Γιώργου Μισεγιάννη. Χαρακτηριστικά το χρώμα του πουλόβερ του δεν είναι τυχαίο. Είναι το χρώμα-σήμα του μαγαζιού σε τσάντες (και πακέτα που πλέον είναι ασημί, για να κρατά τη φρεσκάδα ο καφές) με το ‘Μισεγιάννης’ της σα χειρόγραφης γραμματοσειράς.  

Όλα μελετημένα. Με την  διακριτική κομψότητα που δεν εξηγεί, μόνο μιλά στους γνώστες.

 ΄Αφησε το σώμα του για μεταμόσχευση και ζητά από όποιον θέλει να κάνει στο όνομά του δωρεά στην Anima για τα ζώα που τόσο αγαπούσε:

https://staging.wild-anima.gr/ypostirixi/apeftheias-oikonomiki-enischysi

LIFO.GR

Πέθανε ο Γιώργος Μισεγιάννης, ιδιοκτήτης του ιστορικού καφεκοπτείου | LiFO

Ποιος ήταν ο Γιώργος Μισεγιάννης

Σπούδασε στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και συνέχισε τις σπουδές του στο Λονδίνο αποκτώντας Master of Science στο Imperial College.

Ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση, το «Καφεκοπτείο Μισεγιάννη» στην περιοχή του Κολωνακίου, το οποίο ίδρυσε ο παππούς του το 1914. Υπήρξε παντρεμένος με τη Μαρία Βιτωράκη και απέκτησαν δύο παιδιά.

Ο παππούς του βιογραφούμενου, Γιωργάκης Μισεγιάννης, γεννήθηκε το 1888 στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας, ενώ οι ρίζες της οικογένειάς του έλκονται από τη Χίο. Η οικογένεια Μισεγιάννη αναγκάστηκε να φύγει το 1822 με την Καταστροφή της Χίου.

Ο Μιχάλης Μισεγιάννης απεβίωσε στις 8 Σεπτεμβρίου 2017, αφήνοντας το «τιμόνι» της επιχείρησης στα ικανά χέρια του γιου του, Γεώργιου, ο οποίος εκπροσωπώντας την τρίτη γενιά είχε αναλάβει το Καφεκοπτείο Μισεγιάννη ήδη από το 1997.

 

Ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση, το «Καφεκοπτείο Μισεγιάννη» στην περιοχή του Κολωνακίου, το οποίο ίδρυσε ο παππούς του το 1914

Πέθανε ο Γιώργος Μισεγιάννης, ιδιοκτήτης του ιστορικού καφεκοπτείου.

Ο Γεώργιος Μισεγιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Ήταν γιος του Μιχάλη Μισεγιάννη, με καταγωγή από την Πέργαμο της Μικράς Ασίας και της Αθανασίας Γεωργιάδη, με καταγωγή από την Σπάρτη της Πισιδίας.

Το Καφεκοπτείο Μισεγιάννη είναι ένα από τα παλαιότερα καφεκοπτεία της Αθήνας, παραμένοντας μια οικογενειακή επιχείρηση, σταθερή στη μορφή της και στην σχέση με τους πελάτες της.

 

 

Elena Dacoula

Πόσο κρίμα...

Ηταν ένας ευγενέστατος, γλυκομίλητος άνθρωπος και η συζήτηση μαζί του μία απόλαυση.

Οταν έγραφα ένα άρθρο για το Κολωνάκι και ζητούσα πληροφορίες από ανθρώπους που ζούσαν ή δούλευαν εκεί, μού χάρισε ένα βιβλίο που είχε γράψει ο παππούς του, ο Γιώργος Μισεγιάννης, για την ιστορία του Καφεκοπτείου, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων λειτουργίας του. 

Αυτό που είχε ιδιαίτερη αξία, ήταν ένας χειρόγραφος χάρτης της αρχής της οδού Πατριάρχου Ιωακείμ και της πλατείας Κολωνακίου, όπως ήταν πριν το 1952 με τα καταστήματα/επιχειρήσεις που υπήρχαν τότε εκεί.

Carolina Merminga

«Κάθε μήνα που πάω να αγοράσω καφέ από το καφεκοπτείο Μισεγιάννη τρέμω ότι θα βρω το κατάστημα κλειστό, όπως τόσα άλλα, γιατί έτσι είναι τώρα η ζωή μας» έγραφα τον Ιανουάριο του 2015 (The Books Journal τ.51). «Όμως ευτυχώς όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά ο σημερινός ιδιοκτήτης, τρίτης γενιάς, εξέδωσε ένα μικρό πολύ φροντισμένο βιβλίο με την ιστορία της οικογενειακής αυτής επιχείρησης που για 100 συνεχή χρόνια προμηθεύει τους πελάτες της με εξαιρετικό καφέ» (*) Αλλά τώρα, ξαφνικά, μαθαίνω ότι ο Γιώργος Μισεγιάννης πέθανε. Και η απώλεια απλώνεται, για μένα και τόσους άλλους, ολόγυρά μας τεράστια. «Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ξετυλίγεται όλη η εργατικότητα, ικανότητα, συνέπεια, ποιότητα και γενναιότητα που πάντα απαιτείται για να διατηρηθεί μια επιχείρηση ζωντανή, καθώς και το δικαιολογημένο καμάρι για όλα αυτά. Μ’ αρέσει η μυρωδιά που με τυλίγει μόλις μπαίνω μέσα, και οι έμπειρες κινήσεις καθώς αλέθουν τον ολόφρεσκο καφέ. Μ’ αρέσει η αξιοπρέπεια μιας επιχείρησης που χρωστά ό,τι κερδίζει στη δουλειά και την αξία της. Μ’ αρέσει η δικαιολογημένη υπερηφάνεια γι’ αυτή την επιτυχία (την «προκοπή», όπως έλεγαν παλιά), για τη συνεχή ποιότητα παρά τις τόσες δυσκολίες, για τους πελάτες που παρέμειναν πιστοί, για το ίδιο πάντα όνομα στη ταμπέλα. Υπήρξε, και ευτυχώς υπάρχει ακόμα, μια μερίδα ανθρώπων που πίστεψαν και πιστεύουν στο αποθεματικό του ‘καλού ονόματος’. Πάνω σ’ αυτό εργάστηκαν πολύ σκληρά και δεν το εγκατέλειψαν.» Ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς ήταν κάτι, μέχρι να το χάσεις. Το μέρος όπου σε περιμένει το γνώριμο χαμόγελο και οι λίγες μετρημένες κουβέντες ενός βαθιά σκεπτόμενου, βαθύτατα ευγενικού ανθρώπου μαζί με τους ήχους και το άρωμα φρεσκοκαβουρδισμένου καφέ δεν ειναι απλώς ένα κατάστημα. Ήταν μέρος της ζωής μου. 

(*) Γιώργος Μισεγιάννης, Καφεκοπτείο Μισεγιάννη, 1914-2014, 100 Χρόνια Ιστορία, έκδ. Καφεκοπτείου Μισεγιάννη, Αθήνα 2014.

 

ΟΑΜΗ - Όμιλος Αγωνιστικού Μπριτζ Ηλιούπολης 

Με βαριά καρδιά σας ανακοινώνουμε την απώλεια του αγαπημένου μας Γιώργου Μισεγιάννη. Ο Γιώργος δεν ήταν απλώς ένα μέλος του ομίλου μας. Ήταν μια ξεχωριστή παρουσία, ένας φίλος, και πάνω απ' όλα, ένας άνθρωπος που αγαπούσε το μπριτζ και την παρέα μας.

Πέρα όμως από το μπριτζ, ο Γιώργος ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Με το χαμόγελό του, την ευγένειά του και το χιούμορ του, έκανε πάντα την παρουσία του ευχάριστη. Ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, να προσφέρει μια καλή κουβέντα, να ακούσει. Ήταν μια ήρεμη δύναμη στον όμιλό μας, που προσέφερε σταθερότητα και ένα αίσθημα ζεστασιάς.

Ο Γιώργος μπορεί να έφυγε από κοντά μας, αλλά η ανάμνησή του θα παραμείνει ζωντανή στις καρδιές μας και στις αίθουσες του ομίλου μας.

Καλό ταξίδι, Γιώργο.

Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα 2/6/25 στο Νεκροταφείο του Βύρωνα στις 11 το πρωί.

Λόγω της μεγάλης αγάπης του για τα ζώα ο όμιλός μας αντί για στεφάνι, θα κάνει δωρεά στην ΑΝΙΜΑ ( https://staging.wild-anima.gr/.../apeftheias-oikonomiki.../).

 

 

 

 Φωτογραφία του μαγαζιού, ιδρυθέντος το 1914 από το Χώτη Μικρασιάτη παππού του.

____________________________________

Μύκονος― όταν γυρίζουν τα πουλιά

 

Έχει το χτίσιμο τις μόδες του. Όχι μονάχα οι ρυθμοί κι οι εμπνευσμένοι αρχιτέκτονες αλλά κι εμείς οι ταπεινοί ιδιοκτήτες επηρεάζουμε τις αλλαγές στα σπίτια κι είναι οι αλλαγές αυτές ενδεικτικές.

 Εδώ στη Μύκονο, π.χ., πλέον δε χτίζονται περιστεριώνες. ‘Περιστεριώνες’ είναι τα κυκλαδικά αριστουργήματα τα πολύ γνωστά που έχουν μια τεχνική, ένα ύφος που αναγνωρίζεται όχι μονάχα από επισκέπτες αλλά και από τα πουλιά.

Όπως, πιστεύουν ίσως οι πιστοί, αναγνωρίζονται από Θεούς κι Αγίους τα εκκλησάκια που τη μόδα τους την πρόλαβα. Μέχρι πριν δέκα χρόνια όποιος έχτιζε στην εξοχή― ’χωριό’ λεγόταν η αγροικία αλλά τώρα το ονομάζουν ‘βίλλα’ (και γελούν οι Κύπριοι)― θα έχτιζε κι ένα εκκλησσάκι κάπου εκεί. Μπορεί αλειτούργητο, μπορεί με λάθος προσανατολισμό και ροζ της Μπάρμπι ουρανό, μα το εκκλησσάκι θα χτιζόταν. Τώρα η μόδα άλλαξε, δεν κάνουν εκκλησία αλλλά πισίνα, ακόμα και παράνομη, ακόμα και χαβούζα πλαστική.

 Ως το 1970 όμως κάπου στο κτήμα θα έφτιαχναν το περιστεριωνάκι. Μπορεί όχι οίκημα ολόκληρο όμως κάτι μικρό όπως αυτό που έχω πάνω από την εξώπορτά μου. Το έχω ξανασχολιάσει πώς κάθε Άνοιξη επιστρέφουν τα πουλιά, το καθαρίζουν και ξαναφτιάχνουν τη φωλιά με είσοδο ολοστρόγγυλη. Μια χρονιά θυμάμαι (όταν δεν είχα γάτα) είχαμε υπερπληθυσμό με δυό ζευγάρια, δυό εισόδους στρογγυλές πλάι-πλάι. Και, τέτοια είναι η αγριότητα της Φύσης για να βρίσκει τις ισορροπίες της, μετά τη δεύτερή τους γέννα οι γονείς πετούσαν τα μισά μωρά πριν βγάλουν πούπουλα ενώ ταυτόχρονα φρόντιζαν τα επιζώντα και, όπως κάνουν μόλις τα μικρά ξεφώλιαζαν ξανάρχιζαν τους έρωτες για να ξαναγεννήσουν.

  Μα αυτά σας τα έχω ίσως ξαναπεί. Τα ζούσα κάθε χρόνο απ’ το 2000. Ως λίγο μετά Covid όταν για κάποιο λόγο επήλθε ένα οργασμός αυθαιρεσίας στη γειτονιά με εκσκαφείς που μας ξεκούφαιναν και με καταστροφές των βράχων. Τα χρόνια εκείνα έφυγαν τα πουλιά. Κι είναι το αίσθημα περίεργο, σαν πριν από σεισμό ή καταιγίδα να ζεις σε τόπο όπου τα πουλιά δεν κελαηδούν. Έκραζαν γλάροι και κορώνες πάνω μας με την κακοκαιρία αλλά το αίσθημα του να βλέπεις το γαλάζιο πρώτο φως ή να κάθεσαι έξω στην αυλή σε ησυχία απόλυτη είναι τρομακτικό και αποδιώχνει.

 Ως φέτος. Που, από πέρσι πλέον σταμάτησε το σκάψιμο (κάποτε θα σας πω για το υπόσκαφο ελεεινό μπουρδέλο κάπου απέναντι) μα πλέον δεν περίμενα να επιστρέψουν τα πουλιά. Μα ήρθαν, στο τέλος του χειμώνα. Κι αναρωτιέμαι μετά τόσα χρόνια πώς το βρήκαν, πώς το γνώρισαν; Τα τωρινά θα είναι εγγόνια ή δισέγγονα εκείνων που θυμάμαι. Δεν έχουν γεννηθεί εδώ. Κι όμως το βρήκαν και επέστρεψαν σαν να μην άλλαξε εν τω μεταξύ ο κόσμος.

https://www.youtube.com/watch?v=t4xPnX0E4SY

Θάλασσα― για του μέλλοντος τις μέρες

         Κάθε εποχή ενέχει σπόρους της επόμενης. 

Όπως στα μέσα του χειμώνα μια μέρα ξαφνικά παρατηρούμε πράσινο να σκάει στα ξερά κλαδιά, υπόσχεση όσων έρχονται, έτσι και, σαν εχθές, στα μέσα του καλοκαιριού ένα πρωί έχει άλλο φως, λίγο πιο γκρι, λίγο πιο διαυγές από το αυγουστιάτικο εκτυφλωτικό λιοπύρι.

Περαστικά μικρά ήταν τα συννεφάκια χθες, μακριά στα δυτικά, με ένα πιο βαρύ πάνω απ’ την κορυφή του Κούνουπα και πίσω από το φράγμα. Όμως το μήνυμα ήρθε, ‘βιάσου’ μου ψιθύριζαν, «του μέλλοντος οι μέρες» στάθηκαν για μια στιγμή «εμπροστά» μου σαν του Καβάφη τα κεριά που τρεμοσβήνουν.

Και τι έκανα; Μα τι άλλο. Με ψώνια στο αυτοκίνητο, πακέτα από το Ταχυδρομείο και μια λίστα για δουλειές  στην τσάντα, σταμάτησα εκεί ακριβώς που ήρθε η σκέψη και βούτηξα στη θάλασσα.

 

_____________________________

Έχω στο αυτοκίνητο πάντα μια μικρή τσάντα με παρεό, ένα μικρό βιβλίο και μαγιό ―δεύτερο, διότι δεν αντέχω τα βρεγμένα. Και ναι, εγώ μαγιό, μην απορείτε που αλλάξαν οι καιροί κι ας κόψουμε τη γκρίνια («εκεί μας κατάντησαν!). Κοντά σε θάλασσα είμαι, μαγιό όλη μέρα προτιμώ αντί εσώρουχα αλλά, ενώ ήταν πάντα στεγνά σαν τα μπικίνι των κοριτσιών του Nat King Cole στις ‘Μέρες Καλοκαιριού» του, εγώ αντίθετα από αυτές στο νερό βουτούσα- μα δίχως βάρη περιττά.

    Παρεό: 

―στο καλαθάκι μου [φορούσα ως φόρεμα] πάντα από το Λουκά, φίλο και μέλος του ιστορικού πλέον MYKONOs Tribe 80's & 90's

―τo επιάμμιο παλιό-καλό του αείμνηστου φίλου Μίμη Σκαφίδα, δώρο από τον επίσης αγαπημένο γιό του Konstantinos Skafidas Naveen

 

**Του Καβάφη τα Κεριά βεβαίως. Ποίημα πολύ γνωστό και όχι αγαπημένο μου μα η εικόνα των «κερών του μέλλοντός μας» επιβιώνει βαθιά στο νου μου.

 

*** “And on the beach you see the girls in their bikinis

      As cute as ever but they never get ‘em wet”

Nat King Cole - Those Lazy, Hazy, Crazy Days Of Summer

https://www.youtube.com/watch?v=0cKXS3fTldQ

 

ΑΙΝΙΓΜΑ*: Πώς καταλαβαίνετε ότι η γυναίκα που κάθισε δίπλα σας....

ΑΙΝΙΓΜΑ*

Πώς θα καταλαβαίνατε ότι έχει δικό της σπίτι στη Μύκονο η γυναίκα που κάθεται δίπλα σας --
σε αεροπλάνο, ελικόπτερο ή πλοίο της γραμμής, σε καφενείο ή παραλία, όπου κι αν βρεθείτε.

[Εξαιρούνται από το αίνιγμα οι Μυκονιάτισσες. 

Το «έχει σπίτι στη Μύκονο» είναι για «εξοχική», «δεύτερη» κατοικία.]

_________________

Η απάντηση αύριο,
τώρα ετοιμάζομαι να βγω.

 

_________________________________________

Εικόνες

άνω

Σας ανοίγω τη ντουλάπα μου.

Καλώς να ορίσετε  για να μοιραστούμε το μυστικό:

Ιδού λοιπόν το ράφι με τα πανιά/σαρόνγκ/παρέος/παρεό που ανάλογα το δέσιμο και την ώρα  τα φοράω ως φορέματα, μπλούζες, φούστες (ακόμα και σαλβάρια) μπλούζες (εξώπλατες και μη), εσάρπες και ετόλ και κεφαλοδεσίματα

καθώς και, εννοείται, τυλίγματα μετά από βουτιές θαλασσινές  κι απλώματα εν είδει πετσέτας (ή μάλλον κατά το μυκονιατικότερον «πεσσέτας μάτιαα'μ».

Στο ράφι της ντουλάπας μου λοιπόν αναπαύεται το μυστικό του απόλυτου θερινού στυλ (παπούτσια-τσάντες όμως παίζουν ρόλο τεράστιο όπως το πλαίσιο που κορνιζώνει από το έργο της ζωγραφικής. 

Ό,τι κι αν κάνετε ξέρω ότι...

 

Ό,τι κι αν κάνετε ξέρω ότι συνωμοτείτε.

 

Το παρατήρησα στην Αθήνα αυτές τις μέρες που είδα πολλούς ανθρώπους να κυκλοφορούν στους δρόμους άνετοι  κι ανενδοίαστοι με τις πιτζάμες τους- ρούχα που παλιότερα έβλεπα να φοριούνται από αρρώστους, για ύπνο ή χαλαρή γυμναστικούλα, κάτι μαλακά ξεπλυμένα βαμβακοσυνθετικά με ξεχειλωμένα γόνατα, κρεμασμένα μανίκια και τον καβάλο ως τη μέση του μπουτιού. ‘Άνδρες. Γυναίκες και παιδιά το ίδιο.

Μόδα δεν είναι- θα το βλέπαμε σε επιδείξεις μόδας, ταινίες, βιτρίνες. Μέχρι και ιστοσελίδα  και  κανάλια  YouTube μόδας εξερεύνησα και δεν τα είδα πουθενά. Με αποτέλεσμα να  έχουμε το παράδοξο κάθε τζάμι βιτρίνας να αποτελεί ένα διαχωριστικό μεταξύ δύο κόσμων: άλλα από μέσα πουλά το μαγαζί- άλλα επ’ έξω φορά ο πελάτης.

 

Κι έχω μια απορία. Πότε ακριβώς και μετά από ποια διαβούλευση, ποιες και ποιοι και με τι δικαιώματα παίρνουμε τέτοιες αποφάσεις; Όπως (για να φέρω άλλο ένα τρελό παράδειγμα) πότε αποφασίσαμε να καταργήσουμε την υποδιαστολή (,) από το ό,τι και να το γράφουμε και προφέρουμε ότι;

Γνωρίζω, επειδή δεν το διδάχθηκα άρα είχε ήδη καταργηθεί όταν πήγα σχολείο, πότε περίπου καταργήθηκε η υποδιαστολή από το ‘ό,που’ μα τα ότι και ό,τι έχουν και άλλη χρήση και έννοια.

 

Πότε αποφασίσατε ότι θα  κυκλοφορείτε με τα παλιά νυχτικά σας κι ότι θα γράφετε ό,τι κάτσει περιμένοντας από τους συνομιλητές να καταλάβουμε ό,τι έχετε στο νου σας  ενώ το μόνο που συμπεραίνουμε είναι ότι μπερδεύετε την αναφορική αντωνυμία [ό,τι] νομίζοντας ότι είναι ένα και το αυτό με τον ειδικό σύνδεσμο ότι;

 

Παρακαλώ διαφωτίστε μας κι εμάς τους #grammar_nazi γιατί μάς τρελαίνετε.

[Ο Santa από το προφίλ του Σταμάτη Πάρχα, 

έγινε Άγιος Βασίλης από εμέ κι αν μερωτούσε θα του πρότεινα να ρίξει και κανένα ρουχαλάκι κάτω από το δέντρο.]

Δώρα γενεθλίων-2023

Δώρα γενεθλίων.

Φωτογραφία αναμνηστική πριν φύγω από την Αθήνα. 

Ήταν μαζί μου για μια μέρα ο Κύριος Kastell και νωρίς το απόγευμα το γενεθλίων μου είχα επίσκεψη, το σπίτι γέμισε με αγάπη, μέσα στη ζέστη του αθηναϊκού Οκτωβρίου. 

Η αδελφή μου Ελισάβετ με αιφνιδίασε με ένα μπουκέτο μωβ μικρά χρυσάνθεμα· εξαίσιες τρούφες σε ένα κόκκινο κομψό κουτί· βιβλία φρέσκα: ‘Chevreuse’] του Πατρίκ Μοντιανό- μετάφραση από το  δικό μας Αχιλλέα Κυριακίδη και Jon Fosse: ‘Το άλλο όνομα ΕΠΤΑΛΟΓΙΑ Ι-ΙΙ’ στα ελληνικά από το Σωτήρη Σουλιώτη (και, όπως κάνω, επέμενα για αφιέρωση)·σκληρού εξωφύλλου Moleskin στο μέγεθος και στο κατακόκκινο του αγαπώ- και.. καΙ..είναι τόσο πολλά που ανησυχώ ότι κάποιο ξέχασα.

Από τον Κύριο Kastell το τσαντάκι ‘Nana’ της Vivienne Westwood (που τι να πρωτοπώ, καινούργια απ’ την ίδια δε θα έχουμε, πέθανε πέρσι η designer του Punk κι είναι σα χθες που τόσα ήθελα στο μαγαζί της στην  King’s Road μα άλλα πια δε θα επιθυμήσω, άλλα δε θα φτιάξει*, κι είναι συμβολική πια η Nana κι όχι ειρωνική).

Από την αενάως κολλητή μου Αριάδνη Νικολούδη κάρτα με μήνυμα προσωπικό συνοδεύει πορτραίτο μου από την Ili- μας: η γνωστή χαρακτηριστική φιγούρα της ως  εγώ―με το βασιλικό στο μπούστο.

Από τη συνεργάτιδα και φίλη μου εξέχουσα μορφή του δύσκολου ακτιβιστικού μας κλάδου, φεμινίστρια Ruth Birgin  (δώρο επίσης που έκανε παράκαμψη από συνέδριο στο  Βερολίνο για να με δει πριν επιστρέψει στην Ινδονησία όπου κατοικεί): τετράδιο από χειροποίητο χαρτί,, καφές της Java (που όντως είναι ο καλύτερος του γούστου μου),σύμβολα του Ινδονησιακού θεάτρου, ξύλινα χειροποίητα επίσης μικροσκοπικά πιατάκια με το κουταλάκι τους και μια βεντάλια μαύρη στην οποία, συμπτωματικά το τρίγωνο είναι το αρχικό μου, ένα Δέλτα που την ύπαρξή του αγνοούσε αφού για εκείνη είναι η Daphne.

 

Δώρο πολύτιμο και όλες οι ευχές,

Χρόνος σα από το χρόνο που κυλά που τον ξοδέψατε για να μου γράψετε ή να μου τηλεφωνήσετε για να ευχηθείτε καταδεικνύοντας ότι με θέλετε που ζω ― γι’ αυτό και, με χαρά σας το ανακοινώνω πως το αποφάσισα, θα παραμείνω ακόμα ανάμεσά σας, δε θα φύγω.

 

Ευχαριστώ.

 

Φιλίας πεσκέσια― ζουμπούλια, πίτα και αγάπη

Σαββατοκύριακου πεσκέσια, ζωή του νησιού.

Πέρασε ο Γιώρης Βούλγαρης, φίλος παλιός κι αγαπημένος, από τους Μυκονιάτες που τιμάνε κι αγαπάνε το νησί όπως μόνο εμείς ξέρουμε,  ο Γιώρης που είτε ξεναγός στη Δήλο είτε  γκαλερίστας, είτε δημιουργός κοσμημάτων (πάντα φοράω το κολιέ από χάντρες κοραλλιού και ασήμι που όποιοι το δουν νομίζουν ότι το έφερα από τη Φλωρεντία και, στο μικρό μου δάχτυλο την κομψή ακουαμαρίνα δεμένη αυστηρά με ασήμι και χρυσό), ο Γιώρης με τους εκλεκτούς τους φίλους, ο Γιώρης ο εστέτ μα και καλός πατέρας (με άξια καλά παιδιά), είναι ένας φίλος που έτυχε να μην τον έχω δει τελευταία.

Δεν είχαμε βρεθεί, δεν είχαμε μιλήσει. Κι ωστόσο με θυμήθηκε και τηλεφώνησε πως κάτι έχει για μένα.

Ζουμπούλια, που μοσχοβολά το σπίτι

και η πίτα της Μυκόνου γλυκό κρεμμύδι με μάραθο και τυροβολιά.

Γεύση Μυκόνου

γεύση φιλίας και αγάπης 

που ζεσταίνει την καρδιά.

 

Και, αν μου επιτρέπετε μια συμβουλή, για σας τους νεότερους που ακόμα δεν το ξέρετε θα το πω: τους φίλους και τα μάτια σας. Αυτό έχουμε, αυτό μένει όταν όλα τα άλλα φεύγουν και περνούν.

_________________________________________________

Η συνταγή της παραδοσιακής κρεμμυδόπιτας Μυκόνου από το blog του, επίσης αγαπητού μου, Δημήτρη Ρουσσουνέλου (τον οποίο σίγουρα γκουγκλάροντας θα τον βρείτε και στο Γαστρονόμο και … «λοιπά δαιμόνια», όπως θα έλεγε κι ο ίδιος) ακολουθεί από το blog του «Όλα στα κάρβουνα»:

«Περί παραδοσιακής κρεμμυδόπιτας Μυκόνου και άλλων δαιμονίων- Η συνταγή για Παραδοσιακή Κρεμμυδόπιτα Μυκόνου τα tips και τα μυστικά από τον Δημήτρη Ρουσουνέλο»: https://karvouna.wordpress.com/2020/12/24/kremmydopita/ 

Gina Lollobrigida #RIP

 

Gina Lollobrigida #RIP

4/7/1927 - 16/1/2023

«Σύμβολο της μεσογειακής ομορφιάς» την ονόμασαν, μαζί με τη Σοφία Λόρεν, και«ωραιότερη γυναίκα του 20ου αιώνα» αλλά δεν ήταν μόνο αυτό.

Σταρ, ηθοποιός, φωτορεπόρτερ, πρέσβειρα στον ΟΗΕ και υποψήφια βουλευτής με το ΚΚ Ιταλίας.

#GinaLollobrigida

Οι ταινίες της στο: https://el.wikipedia.org/wiki/Τζίνα_Λολομπρίτζιτα

Vivienne Westwood RIP

 

RIP Vivienne Westwood

2041-2022

 

Στο μακρύ ταξίδι κι η designer του Punk.

 

Στο SEX το μαγαζί που είχε ανοίξει με τον 

Malcolm McLaren  στην King’s Road στο Λονδίνο, πήρε μορφή το ρεύμα παιδιών της εργατικής τάξης που, επόμενη γενιά των χίππηδων, ένιωθαν πως δεν τους εξέφραζαν πια τα FlowerPower του φοιτητόκοσμου περί ειρήνης κι αποδοχής που έμοιαζαν κάλπικα ουτοπικά παραμύθια σε ένα βίαιο κόσμο που μαστιζόταν από την ανεργία και την αδικία.

 

Παιδί του Punk νιώθω κι εγώ- αισθητικά και συναισθηματικά αφού ακόμα τις φοράω τις παραμάνες με μαργαριτάρια αληθινά και ψεύτικα ανάκατα και τις δικτυωτές μου κάλτσες, με τρύπες ή όχι, όπως ακόμα απολαμβάνω τα τραγούδια που αγάπησα.

 

Η Βίβιαν Γουέστγουντ- μεγαλύτερή μας (όπως και ο Μακλάρεν) κατάφερε να επιβιώσει στον ανταγωνιστικό κόσμο της διεθνούς μόδας και να περάσει από τα σταμπαρισμένα μπλουζάκια σε μόδα σοφιστικιέ, αναμιγνύοντας τα παραδοσιακά σκωτσέζικα καρώ με τα προκλητικά ρούχα των καμπαρέ. 

 

Άξια!

Καλό της ταξίδι.

Μουσική ανεβάζουν άλλ@- εγώ συνοδεύω με λίγα χαρακτηριστικά της και το σύνδεσμο του προφίλ της στο Instagram: https://www.instagram.com/viviennewestwood/

 

 

 

Με τον  Malcolm McLaren (1946-2010)

_________________________________________________________________