Αφιέρωμα για τα 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΜΕΛΠΩΣ ΑΞΙΩΤΗ (Το Πρόγραμμα)

 

Μέλπω Αξιώτη

15 Ιουλίου 1905,  - 22 Μαΐου 1973

Για τη δική μας τη Μέλπω Αξιώτη, 50 χρόνια από το θάνατό της, ένα διήμερο αφιέρωμα εδώ στο «σπίτι της», τη Μύκονό της.

Η Μέλπω η συγγραφέας, η αγωνίστρια, η νησιώτισσα αρχόντισσα είναι η Ελλάδα του 20ού αιώνα. Κοπέλα που ξεκίνησε από παρθεναγωγείο των Καλογραιών, παντρεύτηκε νωρίς και χώρισε φιλικά κι ύστερα χάθηκε στη δίνη της πολιτικής, αριστερή σε χρόνια δύσκολα, εξόριστη καθηγήτρια στο Ανατολικό Βερολίνο, επαναπατρισμένη πάμφτωχη και ταλαιπωρημένη ψυχικά και πνευματικά, πέθανε νωρίς μα μένει ζωντανή στο νησί της, στα βιβλία και στις έξοχες μεταφράσεις της.

ΔΙΗΜΕΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ

ΓΙΑ ΤΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ

12 - 13/5/2023

 

Η Κοινωφελής Επιχείρηση του Δήμου Μυκόνου σε συνεργασία με την Βιβλιοθήκη Παναγιώτη Κουσαθανά-Δημοτική Στέγη Μελέτης Πολιτισμού και Παράδοσης διοργανώνουν αφιέρωμα στην Μυκονιάτισσα συγγραφέα Μέλπω Αξιώτη με αφορμή τα 50 χρόνια από τον θάνατό της.

Τι ομιλίες θα συντονίσει ο Παναγιώτης Κουσαθανάς.

 

Πρόγραμμα

·       Παρασκευή 12 Μαΐου 2023 στην αίθουσα της ΚΔΕΠΠΑΜ στο Ματογιάννι στις 12.00.  Εκπαιδευτική δράση για μαθητές Λυκείου:

Παρουσίαση του πολιτιστικού προγράμματος «Η ψυχή του νησιού από τα χτες ως τα σήμερα. Οι μαθητές/τριες γνωρίζουν τον τόπο τους μέσα από το έργο της μυκονιάτισσας συγγραφέως Μέλπως Αξιώτη». Υπεύθυνοι προγράμματος: Μέντη Δώρα, Διδάσκουσα στο Τμήμα Φιλολογίας του Εθνικού & Καποδιστριακού Παν/μίου Αθηνών (ΕΚΠΑ),  Μαρούλης Διονύσιος, Δρ. Νεοελληνικής Φιλολογία – Εκπαιδευτικός, Αγγελική Καλαφάτη φιλόλογος- ηθοποιός.

Προβολή της ταινίας-ντοκιμαντέρ του Γυμνασίου Μυκόνου «Μέλπω Αξιώτη».

 

·       Παρασκευή 12 Μαΐου στη Βιβλιοθήκη Παναγιώτη Κουσαθανά - Δημοτική  Στέγη Μελέτης Πολιτισμού και Παράδοσης. 

Ώρα 19.30 // Ομιλίες:

1.         Ιωάννα Σπηλιοπούλου, Φιλόλογος, Εκπαιδευτικός: «Η Μύκονος της Μέλπως Αξιώτη: Ο χορός των αντικειμένων»

2.        Μιχάλης Ασημομύτης-Στάης, πρώην υπάλληλος Ο.Τ.Α.: «Γύρω από δυο – τρείς συναντήσεις με τη Μέλπω: Αναμνήσεις νεαρού αναγνώστη.»

3.         Παναγιώτης Κουσαθανάς, Συγγραφέας: «Μερικά από τα διασωθέντα

 χρηστικά αντικείμενα, βιβλία και τεκμήρια από το οικογενειακό αρχείο της Μέλπως Αξιώτη (1903-1973) και αποσπάσματα από το βιβλίο της Το σπίτι μου (1965, όπου αναφορές της ίδιας στα παραπάνω.»

Θα ακολουθήσει περιήγηση στις διαδρομές της Μέλπως στη Χώρα Μυκόνου: Περίπατος μέχρι την προτομή και το Σπίτι της Μέλπως, την Αγία 

Παρασκευή όπου αναπαύονται τα οστά της και την παλιά πόλη του Κάστρου, που έχει δώσει το όνομά της στην πρώτη από τις τέσσερεις ενότητες των ποιημάτων της, Θαλασσινά (1961), τέλος έως το Σχολείο του Μαύρου όπου η Μέλπω έμαθε τα πρώτα της γράμματα.

 

·       Σάββατο 13 Μαΐου στην αίθουσα της ΚΔΕΠΠΑΜ στο Ματογιάννι. 

Ώρα 19.30 // Ομιλίες:

Μαίρη Μικέ, Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, «Νέες διασταυρώσεις με τις Δύσκολες νύχτες (1938) της Μέλπως Αξιώτη».
Τιτίκα Δημητρούλια, καθηγήτρια Θεωρίας και Πράξης της Μετάφρασης στο Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ , « H Μέλπω Αξιώτη στο Παρίσι: μια χαμένη άνοιξη».

Ώρα 20.30// Θεατρική Παράσταση:

Μετά τις ομιλίες θα ακολουθήσει η θεατρική παράσταση "Εικοστός αιώνας της Μέλπως Αξιώτη" από την Θεατρική Ομάδα του Φιλολογικού Τμήματος του Εθνικού & Καποδιστριακού Παν/μίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) υπό την αιγίδα της Κοσμητείας με την υποστήριξη της Δώρας Μέντη και της   Λέσχης Ανάγνωσης της Φιλοσοφικής Σχολής.

 

Είσοδος ελεύθερη

_________________________

ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ (1905-1973). 

Η Μέλπω Αξιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα, κόρη του μυκονιάτη μουσικοσυνθέτη και τεχνοκριτικού Γεωργίου Αξιώτη (που χρημάτισε και πρόεδρος της Κοινότητας Μυκόνου για έξι μήνες το 1915) και της αριστοκράτισσας Καλλιόπης Βάβαρη. Οι γονείς της χώρισαν το 1908 και η Μέλπω μεγάλωσε στη Μύκονο με τον πατέρα της, ο οποίος τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε την Μαρουλίνα Γρυπάρη, κόρη του πολιτικού Ιωάννη Γρυπάρη, με την οποία απέκτησε δυο παιδιά, τον Πανάγο και τη Φρόσω. Το 1910 η μητέρα της παντρεύτηκε το Δημήτριο Ποσειδώνα. Στη Μύκονο η Μέλπω μεγάλωσε χωρίς μητέρα στο αυστηρό περιβάλλον της οικογένειας Αξιώτη και τέλειωσε το Σχολαρχείο. Από το 1918 ως το 1922 μπήκε εσωτερική στη Σχολή Ουρσουλίνων της Τήνου. Το 1922 κατέβηκε στην Αθήνα και έζησε μαζί με τη μητέρα της και την ετεροθαλή αδερφή της Χαρούλα. Δύο χρόνια αργότερα πέθανε ο πατέρας της, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην Αθήνα. Το 1925 παντρεύτηκε το θεολόγο και δάσκαλό της Βασίλη Μάρκαρη με τον οποίο έφυγε για τη Μύκονο. Ο γάμος τους κράτησε τέσσερα χρόνια. Μετά το διαζύγιο επέστρεψε στην Αθήνα όπου προσπάθησε να ζήσει ξανά με τη μητέρα της. Οι δυσκολίες στη σχέση τους ωστόσο την οδήγησαν σε συνεχείς μετακομίσεις. Το 1934 άνοιξε οίκο ραπτικής από κοινού με τη Βέτα Τσιτιμάτη. Η επιχείρηση λειτούργησε για ένα χρόνο, ενώ παράλληλα και ως το 1936 η Αξιώτη παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου στη Σιβιτανίδειο Σχολή. Το 1936 προσχώρησε στο Κ.Κ.Ε., εγκαινιάζοντας τη δια βίου πολιτική της προσχώρηση στην Αριστερά. Ένα χρόνο αργότερα γνωρίστηκε με το δικηγόρο Νίκο Αλεξίου με τον οποίο συνδέθηκε ερωτικά. Το 1933 πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία με τη δημοσίευση του διηγήματος Απ’ τα χτες ως τα σήμερα στο περιοδικό Μυκονιάτικα Χρονικά του Γιαννούλη Μπόνη. Ακολούθησαν κι άλλες δημοσιεύσεις στο ίδιο περιοδικό και το 1938 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, που είχε τίτλο Δύσκολες Νύχτες και τιμήθηκε ένα χρόνο αργότερα με το πρώτο βραβείο του Γυναικείου Συλλόγου Γραμμάτων και Τεχνών. Κατά την προπολεμική περίοδο ήρθε σε επαφή με τους αθηναϊκούς λογοτεχνικούς κύκλους και γνωρίστηκε με το Νίκο Εγγονόπουλο, το Γιώργο Θεοτοκά, το Νίκο Καββαδία, τον Κλέωνα Παράσχο, το Γιώργο Σεφέρη, ενώ κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εντάχτηκε στην Εθνική Αλληλεγγύη του ΕΑΜ και συνεργάστηκε στον παράνομο Τύπο, μαζί με τις Διδώ Σωτηρίου, Έλλη Αλεξίου, Έλλη Παππά, Τιτίκα Δαμασκηνού και άλλες ελληνίδες της αντίστασης. Μετά την απελευθέρωση συνέχισε τη συγγραφική και πολιτική της δραστηριότητα, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με το περιοδικό Χαραυγή (1946). Οι επικείμενες συνέπειες της αριστερής της δράσης την ανάγκασαν να καταφύγει το 1947 στη Γαλλία, από όπου συνέχισε να αγωνίζεται μέσω άρθρων σε περιοδικά και συμμετοχών της σε συνέδρια, λόγους και άλλες εκδηλώσεις του εκεί αριστερού κινήματος. Στη Γαλλία γνωρίστηκε με κορυφαίες μορφές της αριστερής διανόησης (Louis Aragon, Elsa Triolet, Paul Elyard, Andre και Alice Bonnard, Pablo Neruda κ.α.). Από το Παρίσι ξεκίνησε και η πορεία προς την πανευρωπαϊκή της καταξίωση ως λογοτέχνιδας με τη μετάφραση του μυθιστορήματός της Εικοστός αιώνας, αρχικά στα γαλλικά (1949) και στη συνέχεια στα γερμανικά, ιταλικά, ρωσικά και πολωνικά. Το 1950 διάβημα της ελληνικής κυβέρνησης προς τη γαλλική προκάλεσε αναχώρηση της Αξιώτη για την Ανατολική Γερμανία, στα πλαίσια ομαδικής απέλασης 90 ατόμων. Από τη Δρέσδη όπου έζησε ως το τέλος του έτους συνέχισε τη δράση της, ενώ συνεχίστηκαν οι δημοσιεύσεις και εκδόσεις έργων της στις ευρωπαϊκές χώρες. Το Νοέμβρη του 1951 εγκαταστάθηκε στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου ασχολήθηκε με την αρθρογραφία και τη λογοτεχνική μετάφραση και πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας, στα πλαίσια του οποίου γνωρίστηκε με το Ναζίμ Χικμέτ. Το 1952 μετακόμισε στη Βαρσοβία και εργάστηκε σε ελληνική εκπομπή του εκεί ραδιοφωνικού σταθμού μετά από πρόσκληση του Λευτέρη Μαυροειδή. Στη Βαρσοβία έζησε ως το 1955 με μια ενδιάμεση επίσκεψη στη Μόσχα λόγω επιδείνωσης της χρόνια κλονισμένης από βρογχίτιδα υγείας της. Το 1956 επέστρεψε στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου έζησε ως την άνοιξη του 1957. Την ίδια χρονιά πέθανε η μητέρα της. Μετά από ολιγόμηνη επιστροφή στη Βαρσοβία επέστρεψε στο Βερολίνο στα τέλη του 1957 και από τον Οκτώβριο του 1958 ως το 1964 εργάστηκε ως Επισκέπτρια Λέκτωρ στο πανεπιστήμιο του Humboldt , διδάσκοντας Νέα Ελληνικά και Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Τα καλοκαίρια επισκεπτόταν την Ιταλία και παράλληλα συνέχισε να γράφει. Το Δεκέμβριο του 1964 επισκέφτηκε την Ελλάδα μετά από επίπονες προσπάθειες τεσσάρων χρόνων και το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου επαναπατρίστηκε με απόφαση του τότε υπουργού εξωτερικών Ηλία Τσιριμώκου. Μετά την εγκατάστασή της στην Αθήνα συνέχισε τα ταξίδια της στην Ιταλία και τη Γαλλία. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα, βοηθήθηκε κυρίως από φίλους όπως η Νανά Καλλιανέση, ο Αντρέας Φραγκιάς και ο Γιάννης Ρίτσος. Το 1971 μετά από νέα επιδείνωση της υγείας της και εμφάνιση προϊούσας αμνησίας και σωματικής καχεξίας έζησε στην κλινική Λυμπέρη, τον επόμενο χρόνο μετακόμισε στην πανσιόν Maison de repos, όπου και πέθανε. Το έργο της Μέλπως Αξιώτη τοποθετείται στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας του μεσοπολέμου. Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της συγγραφικής της φυσιογνωμίας διαδραμάτισαν οι εμπειρίες της από τη ζωή στη Μύκονο, καθώς επίσης το μοίρασμα των νεανικών της χρόνων ανάμεσα στο νησί και την Αθήνα. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω βασικό άξονα του έργου της αποτέλεσε η μνήμη και η απόπειρα ανάπλασης του παρελθόντος. Παράλληλα η γραφή της επηρεάστηκε από τις νεωτεριστικές τάσεις της γενιάς του Τριάντα (ιδιαίτερα από την τεχνική του εσωτερικού μονολόγου), το ρεύμα του σουρεαλισμού, την εμφάνιση του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα, την ένταξή της στο κομμουνιστικό κόμμα. 1. Τα στοιχεία αντλήθηκαν από τα λήμματα Άπαντα Μέλπως Αξιώτη Γ΄, Αθήνα, Κέδρος, 1980, χ.σ., «Αξιώτη Μέλπω», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 1. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, Ελεγμίτου Ελένη, «Χρονολόγιο Μέλπως Αξιώτη (1905-1980)», Διαβάζω 311, 12/5/1993, σ.34-46 και Καρβέλης Τάκης, «Μέλπω Αξιώτη», Η μεσοπολεμική πεζογραφία· Από τον πρώτο ως το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Β΄, σ.262-301. Αθήνα, Σοκόλης, 1992.
Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.

Νοτιάδων καταχνιά― Age is a Sin (με ή δίχως ντρόγκα) μα σας προσκαλώ

 

 

Οι φωτεινές καταχνιές του Φθινοπώρου.

Πίσω από τα αχνά χαμηλά σύννεφα ρόδινες αποχρώσεις από νωρίς, κι είναι όλη η νύχτα μια παρατεταμένη η αυγή. Βουίζουν τα κύματα, βράζουν υπόκωφα δίχως να σκάνε στην ακτή.

Είναι παράξενη η ησυχία φέτος, σα να μάς φέρνει μυστικά. Έτσι ήταν πριν 20 χρόνια, όταν πρωτοαπόκτησα το σπίτι μου. Τόση ησυχία που ξεχώριζε ένα βέλασμα, ένας μονήρης ερωτύλος γάτος ή ένα παπάκι που αγκομαχούσε σε μια μακρινή ανηφόρα.

Μα λίγο-λίγο άλλαζε το νησί· δεν έμεινε Έλληνας (ή κι Ιταλός;) ίσως που να μη φόρτωσε αμάξι ή δίκυκλο και να μην ήρθε «για να δει κι αυτός τη Μύκονο». Ως πρόπερσι. Που μάς ήρθε και ο Covid με την καραντίνα. Κι ύστερα η Κρίση που τ’ ακρίβυνε όλα τόσο που έρχονται μόνο όσοι τους καλύπτει εταιρία, ομάδα αθλητική ή πετρελαιοπηγές… Ρώσσοι και Άραβες οι μόνοι που άντεχαν οικονομικά κι αισθητικά. Ήταν. Μα φέτος είχαμε και πόλεμο στην Ουκρανία, άρα πάνε οι Ρώσοι, μάς τελείωσαν. Πάνε κι οι Τούρκοι ηθοποιοί, τους έφαγε η καταβαράθρωση της λίρας τους. 

Δεν έχει πια τα μηχανάκια,τα αμέτρητα στους δρόμους,  δεν έχει ταξιδιώτες στο αυτοκινητάκι τους. Έχουμε ‘transfer’, λεωφορειάκια και σωφέρ με σκαρπινάκι που κουβαλάνε το έμψυχο φορτίο από το ένα πορτιεροφύλακτο μαγαζί στον άλλο. Ένα Φορτίο βουβό κι αδιάφορο πίσω από μαύρα τζάμια, φορτίο δίχως ενδιαφέροντα,που αδιαφορεί να δει, να καταλάβει, να μυρίσει, να γευτεί ζωή άλλη από εκείνη που παρήγγειλε. Δεν έχουν πλέον σημασία οι τοποθεσίες, θέση ή θέα πλέον δε μετρά στα ενοικιαζόμενα όσο η νεοδμητότης. Καινούργιο να ‘ναι κι όπου να ‘ναι, κι όσο να ‘ναι.

Όχι βεβαίως ότι ο σνομπισμός που πάντα ακολουθεί το νέο χρήμα δεν επηρέασε κι εδώ. Να, η γειτονιά μου ας πούμε- «3 λεπτά από το N’amos, με τα πόδια» (λες και θα περπατούσαν), εδώ και 3 χρόνια υπερπουλιέται και τρυπιέται η γη ως τα βάθη για να χτιστούν πανάκριβα εξοχικά- τα ωραία όχι για νοίκιασμα, τ’ άλλα στο τσάκα-τσάκα για να νοικιαστούν για απόσβεση.

Των περιπετειών μου μια γεύση έχετε πάρει από το blog μου, μα, πέραν των βράχων και της διάνοιξης δρόμων άχρηστων, το μεγάλο βάσανο για μένα τα τελευταία χρόνια ήταν ο θόρυβος. Διότι τοπικό μας σπόρ, λόξα και τρέλα που μάς κατατρώει, είναι το χτίσιμο. Η πανδημία δεν έγινε αιτία περισυλλογής, κανένας Άμλετ δεν αναρωτιέται πια στη Μύκονο, κανένα τι είμαι-πού πηγαίνω, ίχνος περισυλλογής. 

Δίχως τουρίστες σημαίνει δίχως τους περιορισμούς του Τουρισμού. Ήταν παράδοση (τότε που το νησί το είχαν ντόπιοι) οι οικοδομές να σταματούν τον Αύγουστο διότι δεν έρχεται ο άλλος διακοπές για να φάει τη σκόνη και να ξεκουφαίνεται. Ήταν. Η πανδημία, όπως συμβαίνει  με τις συμφορές, άνοιξε ευκαιρίες. Και, αφού δεν άνοιξαν τουριστικά, πολλοί ήταν που αποφάσισαν να ανοίξουν τρύπες και να θεμελιώσουν, καλουπώσουν και να ρίξουν τα μπετά που θα καλύψουν ύστερα με φλούδα πέτρας για να φυτρώσουν κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα ενοικιαζόμενα.

Ένα καλό που έχουν οι Άραβες τουρίστες, ομολογώ, είναι η ησυχία. Απόλυτη. Ακόμα κι ο Ρέμος, η αγάπη τους, μονάχα μια φορά το χρόνο τραγουδάει και όχι ως το πρωί. Όμως  ώσπου να 'ρθουν, ώσπου να χτιστούνε οι σουίτες κι οι ατομικές πισίνες, με διέλυαν στο θόρυβο. 

Ως φέτος.

Που, δείτε απόψε, με την καταχνιά και το βαρύ Νοτιά ακούω μόνο το κύμα που δε σκάει, το υπόκωφο και αν δεν ήμουν με το παρεό θα έλεγα πως έχουμε Χριστούγεννα κι όλοι μου οι γείτονες έχουν φύγει για την Ταϋλάνδη.

Νύχτα αναμνήσεων απόψε, νύχτα σπάνια.

 

 

Από νωρίς, από το μεσημέρι, μελετάω. Αύριο (απόψε στις 29/9, δηλαδή) είναι χαρά μου που, μαζί με σημαντικές φεμινίστριες,  με κάλεσαν να δώσω ομιλία με θέμα τη ντρόγκα και την ηλικία- θέμα σημαντικότατο που άπτεται του στίγματος και των προκαταλήψεων που θέλουν τη γυναίκα μόνο ως θύμα- αγνή παιδούλα που ο κακός ο λύκος παρασύρει- μα σε καμιά περίπτωση δεν τη δέχονται όταν, μεγαλύτερη, υπονοείται ότι απολαμβάνει τις ουσίες που παίρνει.

Η Ναρκοαπαγόρευση έχει στηθεί πάνω στην καλλιέργεια φόβου του φιλήσυχου πολίτη για «τον Άλλο»- ήδη από την αρχήμε εικόνες Μαύρου σκλάβου που έπαιρνε κόκα για να βγάλει νηστικός σκληρή δουλειά μα, αφού η κοκαΐνη ερεθίζει σεξουαλικά, εύκολα έγινε  επικίνδυνος, ο Άλλος που θα σου βιάσει την αγνή λευκή σου μάνα ή κόρη. Ύστερα, όταν προστέθηκε η Κάνναβη στα απαγορευμένα, ο Άλλος έγινε τεμπέλης Μεξικάνος, λιώμα χασικλωμένος κάτω απ’ το σομπρέρο του, που ξαπλάρει στα πεζοδρόμιά μας και υποβαθμίζεται η γειτονιά. Κι έτσι προχώρησε το αφήγημα ως σήμερα που ο ‘Χρήστης ναρκωτικών’ παραμένει « Ο Άλλος» κι επικίνδυνος: πάντα άνδρας, νέος κι άνεργος. 

Και δυστυχώς δεν είναι μόνο οι εφημερίδες αλλά κι οι νόμοι κι η περίθαλψη που χτίζονται πάνω σ’ αυτό το άκυρο στερεότυπο. Γυναίκες; Σπάνιες και, κατά την εικονογράφηση εφημερίδων, πάντα ημίγυμνες κι ασπρόμαυρες  σε πάτωμα ή βρώμικο κρεβάτι- και νέες βέβαια, θύματα.

Οι μεγάλες γυναίκες είναι αόρατες.. Είμαστε αόρατες. Διότι η ηλικία είναι ασυγχώρητη αμαρτία. Οι ηρωίδες μας, από την Ιουλιέττα ως τη Μήδεια είναι όλες κάτω των 50.

Μετά… μετά η κοινωνία δε μας έχει ανάγκη. 

Μάνες, σύζυγοι, κόρες- προσδιοριζόμαστε δια των ανδρών και «καλή γυναίκα»- «καλή» μάνα, σύζυγος ή κόρη είναι εκείνη που είναι πρόθυμη να θυσιαστεί, εκείνη δηλαδή που δεν υπολογίζει την απόλαυσή της. Η γυναίκα που κάνει χρήση, αυτόματα κι ε ορισμού λοιπόν είναι κακή» γυναίκα. Γι’ αυτό κι η κοινωνία μας που, θεωρώντας τη μητρότητα ιερή, επιτρέπει σε φόνισσες, κλέφτρες και απατεώνισσες να έχουν μαζί τους το παιδί τους στη φυλακή αλλά από τη γυναίκα που δε βλάπτει παρά μόνο το δικό της σώμα αρπάζουν τα παιδιά― κι όχι απ’ τη φυλακή μονάχα αλλά κι απ’ έω, από την κοινωνία, ακόμα κι αν η γυναίκα δεν έχει εγκληματήσει. Παράδοξο; Ναι, απ’ τα πολλά. 

Γι’ αυτά και άλλα θα πω απόψε για το στερεότυπο που κλείνει κάθε πόρτα θεραπείας κι επιβίωσης στις μεγαλύτερες γυναίκες. 

Ευπρόσδεκτες/οι είστε να παρακολουθήσετε, δωρεάν και, ακόμα κι αν δεν έχετε χρόνο, με την εγγραφή αποκτάτε το δικαίωμα να λάβετε μαγνητοσκοπημένο το webinar.

Για το οποίο – όπως καταλάβατε από τα ανωτέρω- ετοιμάζομαι πυρετωδώς απόψε κι ώσπου να τα έχω σε σειρά στο νου μου, και να έχω έτοιμη την ομιλία μου, δεν πρόκειται να κοιμηθώ απόψε γι’ αυτό και κατά τη συνήθειά μου (όπως θα θυμάστε από όταν μοιραζόμουν εικόνα του δωματίου μου πριν την εκπομπή μου) είναι απλωμένες στο πάτωμα και στο κρεβάτι γύρω μου, φύλλο-φύλλο οι σημειώσεις που, εννοείται, τις μαθαίνω απ’ έξω αφού ποτέ και σε καμμιά ομιλία μου  δεν  καταδέχθηκα να διαβάζω..

 

Μα η ώρα πέρασε. Διαλειμματάκι έκανα να ξεφύγω λίγο για να τα ξαναδώ με φρέσκα μάτια και για να χαρούμε μαζί (όσοι ξύπνιοι τέτοια ώρα) τη σπάνια καταχνιά.

Όμως η ώρα πέρασε, ακούω τα κοκόρια να ηχούν σα σάλπιγγες ενώ το φεμινιστικό καθήκον με καλεί.

 Καλή σας νύχτα

Και Καλή μας μέρα.

 _________________________________________________________

[Πληροφορίες ακολουθούν].

Dialogue on Women and Non-Binary People, Drugs and Aging

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2022/09/dialogue-on-women-and-non-binary-people.html

on September 29, 12pm PST/ 7pm GMT/ 8pm Britain/9pm cet/ 10μμ Ελλάδα

For registering, please click at the word 'here' in the picture 

that opens when you click:

 https://drive.google.com/file/d/12ZxsludksuPdFDKtDehPhAMj-GoYQDh7/view?usp=sharing

 

Με απέκλεισε το Facebook - [Ουρανία σε Ουκρανία; Ή κάποιος Μανιακός;]

 

 

Με χάσατε; Εάν με χάσατε είναι γιατί είχα αναφορές και το FB δεν έλαβε υπ' όψιν τις εξηγήσεις μου πως είμαι πάντα εντός κανονισμών οπότε μου επέβαλε κυρώσεις. Για «Παρενόχληση» και «Εκφοβισμό», εμένα που ποτέ δε βρίζω, ποτέ δε στιγματίζω. Άκρη δε βγάζεις όμως, όσο κι αν τους γράφεις. Η τμωρία μου: Κατέβασαν τα επίμαχα, και δε μου επέτρεπαν να ανεβάζω. Απαγόρευση ανάρτησης εικόνων, απαγόρευση κοινοποιήσεων και, για 29 ημέρες με κατεβάζει στις προτεραιότητες θέασης δηλαδή αν δε με ψάξετε δε θα με δείτε.

Τι ενόχλησε; Δυό πολύ ήπια (νόμιζα) άρθρα μου σχετικά με την Ουκρανία. Απάντησα. Εξήγησα. Όταν δεν τιμωρήθηκα έγινα στόχος και πλέον μου κάνουν αναφορές και για Σεφέρη ή παλιά εκπομπή μου (που έχει ξαναπαιχτεί) αλλά και για τα σχετικά με την Ουκρανία. Διότι, μην ξεχνιόμαστε: Οι Χρυσαυγίτες φιλοπουτινικοί είναι πάντα εδώ έστω κι από φυλακές (στις οποίες μαθαίνω έχουν και κινητά). Σας δίνω συνδέσμους των λογοκριμένων, έτσι πληροφοριακά, σας δίνω εικόνες και… ψάξτε με αν με θέλετε ή.....see you later: Πιο πολλά στο https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2022/04/facebook.html

Ουρανία, Ουκρανία και Πρεσβεία στην Καλλιθέα ―με τα δικά μου του πολέμου ψιλολόγια

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2022/03/losercom-putin.html

 

Ρώσοι κι Ουκρανοί μου λένε

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2022/02/blog-post_25.html

______________________

 

Συνέχεια 5 Απριλίου 2022

αλλά νέα Αναφορά για σχόλιο στο

 https://www.facebook.com/search/posts/?q=ΜΑΒΗ

ΑΖΟΦ και ξεγυμνώματα

 

Αίσχος στα ελληνικά ΜΜΕ που έδειξαν τα μαστιγώματα γυμνών δεμένων σε κολώνες ως 'τιμωρία πλιάτσικου' από τάχα καλούς αστυνομικούς. Πεινάνε οι άνθρωποι. Κι η Αστυνομία δικάζει; Μα είναι παλιά παράδοση τέτοια τιμωρία. #Ουκρανία #ΑΖΟΦ

«Δικαιοσύνη» στους δρόμους της Ουκρανίας.

https://twitter.com/WithyGrove/status/1505194109916569605

https://twitter.com/Youblacksoul/status/1505348844762148871

Κοριτσάκια. Παιδιά. Κι αυτά «πλιάτσικο»;

https://twitter.com/MrsKastell/status/1505642949639651340

https://www.youtube.com/watch?v=cuBeABAprlo&t=3s

Ίαν

Ουκρανοί αστυνομικοί ξεγυμνωνουν για παραδειγματισμο και δένουν με μονωτική ταινία σε στύλους νεαρούς που κάνουν πλιάτσικο σε καταστήματα. Δημόσια διαπόμπευση λέγεται και συνηθίζεται σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ουκρανία του Ζελενσκι. Τι όχι;

adiasistos

Η μεγαλύτερη ζημιά για το καθεστώς Πούτιν είναι η κατάρρευση της εικόνας του πανίσχυρου και τρομακτικού στρατού που διαθέτει. Του έχουν μείνει βέβαια τα πυρηνικά για να απειλεί σαν παρανοϊκός δικτάτορας.

KATERINA

H νεοναζιστική οργάνωση και ένα από τα πλέον βασικά τμήματα της Ουκρανικής Εθνοφρουράς, σε ένα πεντάλεπτο βίντεο που εξηγεί πολλά. #ΑΖΟΦ https://www.2020mag.gr/themata/4462-ti-einai-to-tagma-azof-se-5-lepta-video

Νεφ

Ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Θ. Σιδέρης δέχτηκε απειλές για ντοκιμαντέρ σχετικά με το #ΝΑΖΙ -στικό «Τάγμα #Αζόφ» https://www.imerodromos.gr/o-dhmosiografos-ths-ert-th-siderhs-dechthke-apeiles-gia-ntokimanter-schetika-me-to-nazistiko-tagma-azof/

https://twitter.com/MARKREE82166644/status/1504654873882767363

“Μισούμε την Ουκρανία.

Ο ουκρανικός στρατός μας χρησιμοποιεί σαν ασπίδα. Μας πυροβολούσαν. Στο σπίτι μας. 

300 άτομα ήμασταν κρυμμένοι.

 Δε μας άφηναν να φύγουμε. 

Ουρανία, Ουκρανία και Πρεσβεία στην Καλλιθέα ―με τα δικά μου του πολέμου ψιλολόγια

 

Κάτι συμπτώσεις όμως που έχει η ζωή. 

Στην Καλλιθέα, στο μνημείο του σοβιετικου στρατιώτη, γράφτηκε σύνθημα υποστήριξης προς τους Ναζί του τάγματος Azov. Πριν να το σβήσει πολίτης που περνούσε με το παιδί του, κοιτάξτε πώς έγινε και το είδε, λέει, υπάλληλος της Ρωσικής Πρεσβείας στην Αθήνα ο οποίος το φωτογράφησε και πρόλαβαν να διαμαρτυρηθούν χθες το απόγευμα. 

 

Βανδαλισμός, όποιοι κι αν το έκαναν Το μνημείο, με  επιγραφή το από Θουκυδίδη πασίγνωστο ρητό «ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος»,  είναι απόλυτα αντιφασιστικό: στήθηκε προς τιμήν τριών Σοβιετικών στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, αιχμαλώτων πολέμου που δραπέτευσαν, εντάχθηκαν και πολέμησαν στο πλευρό του 2ου Λόχου Καλλιθέας του ΕΛΑΣ.

 Κι εμείς, εδώ ήμασταν, δεν ξεχάσαμε τη μικρή απόσταση από Ουρανία σε Ουκρανία ή το Σουηδό που στρατολογούσε Χρυσαυγίτες για το ουκρανικό ναζιστικό τάγμα Αζόφ. 

  

Όσο για μένα, ξέρω πως κάποιοι απογοητεύεστε και δικαίωμά σας να με λέτε αφελή κι ισοαποστασού μα είμαι κατά των πολέμων καθώς και κάθε δράσης που τσουβαλιάζει ως «μάζα» τους ανθρώπους και, και εξ αρχής, εκ ταπεραμέντου και ιδεολογίας πάντα τάσσομαι στο πλευρό των αμάχων κάθε πλευράς. 

«Κράξτε»  ελεύθερα να ξεθυμάνετε.

Ουίνστον Σμιθ 

Η πρώτη ανάρτηση και φωτογραφία του συνθήματος του Azov στο μνημείο στην Καλλιθέα έγινε από την Ρωσική Πρεσβεία. Τρομερή σύμπτωση ότι σε πόλη 4,5 εκ, ο πρώτος που περνούσε εντελώς τυχαία από τη μνημείο νυχτιάτικα και το είδε ήταν υπάλληλος της Πρεσβείας. Τί σου είναι η ζωή.

Η ελευθερία και η "δημοκρατία" της δύσης αντικατοπτριζεται στους ουκρανούς ναζί σε αυτό το βίντεο. https://t.co/OxmclSGraR

— Feliks Dzierżyński ☭✯💣🇷🇺🇵🇱 💉💉💉 (@los_heraldos) March 20, 2022

    Επειδή άρχισαν τα πού βρέθηκαν οι Σοβιετικοί αιχμάλωτοι στην Αθήνα, προσθέτω:

Το χειμώνα του 1943-44 σοβιετικοί πολίτες ή στρατιώτες αιχμάλωτοι πολέμου που κρατούσαν στα χέρια τους οι ναζί δεν στέλνονταν μόνο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία. Στέλνονταν και στην υπόλοιπη κατεχόμενη Ευρώπη προκειμένου να μην επιστρέψουν στο ανατολικό μέτωπο σε περίπτωση που δραπέτευαν.

Κάπως έτσι, ένας λόγος Γερμανών που στρατοπέδευσε εκείνη την περίοδο στην Καλλιθέα μεταξύ των οδών Συγγρού – Μαντζαγριωτάκη – Δοϊράνης – Δαβάκη, κρατούσε αιχμαλώτους μεταξύ των οποίων και σοβιετικούς στρατιώτες. Τα ονόματα των τριών στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού ήταν Αλέξης, Βάνιας Νικολάι και Κόλιας.

Αίσχος στα ελληνικά ΜΜΕ που έδειξαν τα μαστιγώματα γυμνών δεμένων σε κολώνες ως 'τιμωρία πλιάτσικου' από τάχα καλούς αστυνομικούς. Πεινάνε οι άνθρωποι. Κι η Αστυνομία δικάζει; Μα είναι παλιά παράδοση τέτοια τιμωρία. #Ουκρανία #ΑΖΟΦ

https://www.youtube.com/watch?v=cuBeABAprlo&t=3s

_____________________________________________________

Δε θα μείνει για πολύ μα αν γράψουμε στο Google:

loser.com

ανοίγει η σελίδα του Πούτιν σε Wikipedia https://en.wikipedia.org/wiki/Vladimir_Putin.

#τρολιές μετά το προχθεσινό ρώσικο του ψεύτικου Ζελένσκι που ζητούσε υποτίθεται από τους Ουκρανούς να αρχίσουν να παραδίδονται (αν δεν το είδατε ψάξτε το, είναι φτιαγμένο με τη γνωστή εφαρμογή που χρησιμοποιούν συχνά κωμικοί).

_________________________________

Σύνδεσμοι

Ρώσικη Πρεσβεία σε Twitter: https://twitter.com/RFEmbassyGr

Ρωσία: Οργή της πρεσβείας της στην Ελλάδα για βεβήλωση σοβιετικού μνημείου στην Καλλιθέα