Αφιέρωμα για τα 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΜΕΛΠΩΣ ΑΞΙΩΤΗ (Το Πρόγραμμα)

 

Μέλπω Αξιώτη

15 Ιουλίου 1905,  - 22 Μαΐου 1973

Για τη δική μας τη Μέλπω Αξιώτη, 50 χρόνια από το θάνατό της, ένα διήμερο αφιέρωμα εδώ στο «σπίτι της», τη Μύκονό της.

Η Μέλπω η συγγραφέας, η αγωνίστρια, η νησιώτισσα αρχόντισσα είναι η Ελλάδα του 20ού αιώνα. Κοπέλα που ξεκίνησε από παρθεναγωγείο των Καλογραιών, παντρεύτηκε νωρίς και χώρισε φιλικά κι ύστερα χάθηκε στη δίνη της πολιτικής, αριστερή σε χρόνια δύσκολα, εξόριστη καθηγήτρια στο Ανατολικό Βερολίνο, επαναπατρισμένη πάμφτωχη και ταλαιπωρημένη ψυχικά και πνευματικά, πέθανε νωρίς μα μένει ζωντανή στο νησί της, στα βιβλία και στις έξοχες μεταφράσεις της.

ΔΙΗΜΕΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ

ΓΙΑ ΤΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ

12 - 13/5/2023

 

Η Κοινωφελής Επιχείρηση του Δήμου Μυκόνου σε συνεργασία με την Βιβλιοθήκη Παναγιώτη Κουσαθανά-Δημοτική Στέγη Μελέτης Πολιτισμού και Παράδοσης διοργανώνουν αφιέρωμα στην Μυκονιάτισσα συγγραφέα Μέλπω Αξιώτη με αφορμή τα 50 χρόνια από τον θάνατό της.

Τι ομιλίες θα συντονίσει ο Παναγιώτης Κουσαθανάς.

 

Πρόγραμμα

·       Παρασκευή 12 Μαΐου 2023 στην αίθουσα της ΚΔΕΠΠΑΜ στο Ματογιάννι στις 12.00.  Εκπαιδευτική δράση για μαθητές Λυκείου:

Παρουσίαση του πολιτιστικού προγράμματος «Η ψυχή του νησιού από τα χτες ως τα σήμερα. Οι μαθητές/τριες γνωρίζουν τον τόπο τους μέσα από το έργο της μυκονιάτισσας συγγραφέως Μέλπως Αξιώτη». Υπεύθυνοι προγράμματος: Μέντη Δώρα, Διδάσκουσα στο Τμήμα Φιλολογίας του Εθνικού & Καποδιστριακού Παν/μίου Αθηνών (ΕΚΠΑ),  Μαρούλης Διονύσιος, Δρ. Νεοελληνικής Φιλολογία – Εκπαιδευτικός, Αγγελική Καλαφάτη φιλόλογος- ηθοποιός.

Προβολή της ταινίας-ντοκιμαντέρ του Γυμνασίου Μυκόνου «Μέλπω Αξιώτη».

 

·       Παρασκευή 12 Μαΐου στη Βιβλιοθήκη Παναγιώτη Κουσαθανά - Δημοτική  Στέγη Μελέτης Πολιτισμού και Παράδοσης. 

Ώρα 19.30 // Ομιλίες:

1.         Ιωάννα Σπηλιοπούλου, Φιλόλογος, Εκπαιδευτικός: «Η Μύκονος της Μέλπως Αξιώτη: Ο χορός των αντικειμένων»

2.        Μιχάλης Ασημομύτης-Στάης, πρώην υπάλληλος Ο.Τ.Α.: «Γύρω από δυο – τρείς συναντήσεις με τη Μέλπω: Αναμνήσεις νεαρού αναγνώστη.»

3.         Παναγιώτης Κουσαθανάς, Συγγραφέας: «Μερικά από τα διασωθέντα

 χρηστικά αντικείμενα, βιβλία και τεκμήρια από το οικογενειακό αρχείο της Μέλπως Αξιώτη (1903-1973) και αποσπάσματα από το βιβλίο της Το σπίτι μου (1965, όπου αναφορές της ίδιας στα παραπάνω.»

Θα ακολουθήσει περιήγηση στις διαδρομές της Μέλπως στη Χώρα Μυκόνου: Περίπατος μέχρι την προτομή και το Σπίτι της Μέλπως, την Αγία 

Παρασκευή όπου αναπαύονται τα οστά της και την παλιά πόλη του Κάστρου, που έχει δώσει το όνομά της στην πρώτη από τις τέσσερεις ενότητες των ποιημάτων της, Θαλασσινά (1961), τέλος έως το Σχολείο του Μαύρου όπου η Μέλπω έμαθε τα πρώτα της γράμματα.

 

·       Σάββατο 13 Μαΐου στην αίθουσα της ΚΔΕΠΠΑΜ στο Ματογιάννι. 

Ώρα 19.30 // Ομιλίες:

Μαίρη Μικέ, Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, «Νέες διασταυρώσεις με τις Δύσκολες νύχτες (1938) της Μέλπως Αξιώτη».
Τιτίκα Δημητρούλια, καθηγήτρια Θεωρίας και Πράξης της Μετάφρασης στο Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ , « H Μέλπω Αξιώτη στο Παρίσι: μια χαμένη άνοιξη».

Ώρα 20.30// Θεατρική Παράσταση:

Μετά τις ομιλίες θα ακολουθήσει η θεατρική παράσταση "Εικοστός αιώνας της Μέλπως Αξιώτη" από την Θεατρική Ομάδα του Φιλολογικού Τμήματος του Εθνικού & Καποδιστριακού Παν/μίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) υπό την αιγίδα της Κοσμητείας με την υποστήριξη της Δώρας Μέντη και της   Λέσχης Ανάγνωσης της Φιλοσοφικής Σχολής.

 

Είσοδος ελεύθερη

_________________________

ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ (1905-1973). 

Η Μέλπω Αξιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα, κόρη του μυκονιάτη μουσικοσυνθέτη και τεχνοκριτικού Γεωργίου Αξιώτη (που χρημάτισε και πρόεδρος της Κοινότητας Μυκόνου για έξι μήνες το 1915) και της αριστοκράτισσας Καλλιόπης Βάβαρη. Οι γονείς της χώρισαν το 1908 και η Μέλπω μεγάλωσε στη Μύκονο με τον πατέρα της, ο οποίος τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε την Μαρουλίνα Γρυπάρη, κόρη του πολιτικού Ιωάννη Γρυπάρη, με την οποία απέκτησε δυο παιδιά, τον Πανάγο και τη Φρόσω. Το 1910 η μητέρα της παντρεύτηκε το Δημήτριο Ποσειδώνα. Στη Μύκονο η Μέλπω μεγάλωσε χωρίς μητέρα στο αυστηρό περιβάλλον της οικογένειας Αξιώτη και τέλειωσε το Σχολαρχείο. Από το 1918 ως το 1922 μπήκε εσωτερική στη Σχολή Ουρσουλίνων της Τήνου. Το 1922 κατέβηκε στην Αθήνα και έζησε μαζί με τη μητέρα της και την ετεροθαλή αδερφή της Χαρούλα. Δύο χρόνια αργότερα πέθανε ο πατέρας της, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην Αθήνα. Το 1925 παντρεύτηκε το θεολόγο και δάσκαλό της Βασίλη Μάρκαρη με τον οποίο έφυγε για τη Μύκονο. Ο γάμος τους κράτησε τέσσερα χρόνια. Μετά το διαζύγιο επέστρεψε στην Αθήνα όπου προσπάθησε να ζήσει ξανά με τη μητέρα της. Οι δυσκολίες στη σχέση τους ωστόσο την οδήγησαν σε συνεχείς μετακομίσεις. Το 1934 άνοιξε οίκο ραπτικής από κοινού με τη Βέτα Τσιτιμάτη. Η επιχείρηση λειτούργησε για ένα χρόνο, ενώ παράλληλα και ως το 1936 η Αξιώτη παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου στη Σιβιτανίδειο Σχολή. Το 1936 προσχώρησε στο Κ.Κ.Ε., εγκαινιάζοντας τη δια βίου πολιτική της προσχώρηση στην Αριστερά. Ένα χρόνο αργότερα γνωρίστηκε με το δικηγόρο Νίκο Αλεξίου με τον οποίο συνδέθηκε ερωτικά. Το 1933 πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία με τη δημοσίευση του διηγήματος Απ’ τα χτες ως τα σήμερα στο περιοδικό Μυκονιάτικα Χρονικά του Γιαννούλη Μπόνη. Ακολούθησαν κι άλλες δημοσιεύσεις στο ίδιο περιοδικό και το 1938 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, που είχε τίτλο Δύσκολες Νύχτες και τιμήθηκε ένα χρόνο αργότερα με το πρώτο βραβείο του Γυναικείου Συλλόγου Γραμμάτων και Τεχνών. Κατά την προπολεμική περίοδο ήρθε σε επαφή με τους αθηναϊκούς λογοτεχνικούς κύκλους και γνωρίστηκε με το Νίκο Εγγονόπουλο, το Γιώργο Θεοτοκά, το Νίκο Καββαδία, τον Κλέωνα Παράσχο, το Γιώργο Σεφέρη, ενώ κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εντάχτηκε στην Εθνική Αλληλεγγύη του ΕΑΜ και συνεργάστηκε στον παράνομο Τύπο, μαζί με τις Διδώ Σωτηρίου, Έλλη Αλεξίου, Έλλη Παππά, Τιτίκα Δαμασκηνού και άλλες ελληνίδες της αντίστασης. Μετά την απελευθέρωση συνέχισε τη συγγραφική και πολιτική της δραστηριότητα, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με το περιοδικό Χαραυγή (1946). Οι επικείμενες συνέπειες της αριστερής της δράσης την ανάγκασαν να καταφύγει το 1947 στη Γαλλία, από όπου συνέχισε να αγωνίζεται μέσω άρθρων σε περιοδικά και συμμετοχών της σε συνέδρια, λόγους και άλλες εκδηλώσεις του εκεί αριστερού κινήματος. Στη Γαλλία γνωρίστηκε με κορυφαίες μορφές της αριστερής διανόησης (Louis Aragon, Elsa Triolet, Paul Elyard, Andre και Alice Bonnard, Pablo Neruda κ.α.). Από το Παρίσι ξεκίνησε και η πορεία προς την πανευρωπαϊκή της καταξίωση ως λογοτέχνιδας με τη μετάφραση του μυθιστορήματός της Εικοστός αιώνας, αρχικά στα γαλλικά (1949) και στη συνέχεια στα γερμανικά, ιταλικά, ρωσικά και πολωνικά. Το 1950 διάβημα της ελληνικής κυβέρνησης προς τη γαλλική προκάλεσε αναχώρηση της Αξιώτη για την Ανατολική Γερμανία, στα πλαίσια ομαδικής απέλασης 90 ατόμων. Από τη Δρέσδη όπου έζησε ως το τέλος του έτους συνέχισε τη δράση της, ενώ συνεχίστηκαν οι δημοσιεύσεις και εκδόσεις έργων της στις ευρωπαϊκές χώρες. Το Νοέμβρη του 1951 εγκαταστάθηκε στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου ασχολήθηκε με την αρθρογραφία και τη λογοτεχνική μετάφραση και πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας, στα πλαίσια του οποίου γνωρίστηκε με το Ναζίμ Χικμέτ. Το 1952 μετακόμισε στη Βαρσοβία και εργάστηκε σε ελληνική εκπομπή του εκεί ραδιοφωνικού σταθμού μετά από πρόσκληση του Λευτέρη Μαυροειδή. Στη Βαρσοβία έζησε ως το 1955 με μια ενδιάμεση επίσκεψη στη Μόσχα λόγω επιδείνωσης της χρόνια κλονισμένης από βρογχίτιδα υγείας της. Το 1956 επέστρεψε στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου έζησε ως την άνοιξη του 1957. Την ίδια χρονιά πέθανε η μητέρα της. Μετά από ολιγόμηνη επιστροφή στη Βαρσοβία επέστρεψε στο Βερολίνο στα τέλη του 1957 και από τον Οκτώβριο του 1958 ως το 1964 εργάστηκε ως Επισκέπτρια Λέκτωρ στο πανεπιστήμιο του Humboldt , διδάσκοντας Νέα Ελληνικά και Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Τα καλοκαίρια επισκεπτόταν την Ιταλία και παράλληλα συνέχισε να γράφει. Το Δεκέμβριο του 1964 επισκέφτηκε την Ελλάδα μετά από επίπονες προσπάθειες τεσσάρων χρόνων και το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου επαναπατρίστηκε με απόφαση του τότε υπουργού εξωτερικών Ηλία Τσιριμώκου. Μετά την εγκατάστασή της στην Αθήνα συνέχισε τα ταξίδια της στην Ιταλία και τη Γαλλία. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα, βοηθήθηκε κυρίως από φίλους όπως η Νανά Καλλιανέση, ο Αντρέας Φραγκιάς και ο Γιάννης Ρίτσος. Το 1971 μετά από νέα επιδείνωση της υγείας της και εμφάνιση προϊούσας αμνησίας και σωματικής καχεξίας έζησε στην κλινική Λυμπέρη, τον επόμενο χρόνο μετακόμισε στην πανσιόν Maison de repos, όπου και πέθανε. Το έργο της Μέλπως Αξιώτη τοποθετείται στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας του μεσοπολέμου. Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της συγγραφικής της φυσιογνωμίας διαδραμάτισαν οι εμπειρίες της από τη ζωή στη Μύκονο, καθώς επίσης το μοίρασμα των νεανικών της χρόνων ανάμεσα στο νησί και την Αθήνα. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω βασικό άξονα του έργου της αποτέλεσε η μνήμη και η απόπειρα ανάπλασης του παρελθόντος. Παράλληλα η γραφή της επηρεάστηκε από τις νεωτεριστικές τάσεις της γενιάς του Τριάντα (ιδιαίτερα από την τεχνική του εσωτερικού μονολόγου), το ρεύμα του σουρεαλισμού, την εμφάνιση του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα, την ένταξή της στο κομμουνιστικό κόμμα. 1. Τα στοιχεία αντλήθηκαν από τα λήμματα Άπαντα Μέλπως Αξιώτη Γ΄, Αθήνα, Κέδρος, 1980, χ.σ., «Αξιώτη Μέλπω», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 1. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, Ελεγμίτου Ελένη, «Χρονολόγιο Μέλπως Αξιώτη (1905-1980)», Διαβάζω 311, 12/5/1993, σ.34-46 και Καρβέλης Τάκης, «Μέλπω Αξιώτη», Η μεσοπολεμική πεζογραφία· Από τον πρώτο ως το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Β΄, σ.262-301. Αθήνα, Σοκόλης, 1992.
Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.

13 Οκτωβρίου- η Ηλιοστάλακτη

 

13 Οκτωβρίου, τα γενέθλια της Στάλης, της πιο γλυκειάς, της πιο πιστής μου φίλης και γειτόνισσας.

Πενθούσα τότε το γκρέμισμα του παλιού σπιτιού μας στο Λυκαβηττό. Φοβόμουν πως την έχανα.

Δεν την έχασα. Βλεπόμασταν και μιλούσαμε, ερχόταν στη Μύκονο, ταξιδέψαμε μαζί στην Πόλη και το Βερολίνο. Κι ήταν πάντα κοντά μου, ο πιο καλός άνθρωπος που γνώρισα.

Πενθώ τώρα. Όχι για τοίχους και τη γκρεμισμένη Αθήνα μου μα για τον καρκίνο που τη σκότωσε μετά από αγώνα γενναίο μα άνισο.

Στάλη μου, μου λείπεις και θα μου λείπεις όσο ζω 

για ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ―ή λίγα.

________________________

Ρωμανού Μελωδού 5

από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου

__αφιερωμένο στη φίλη και γειτόνισσα μιας ζωής Iliostalaxti Vavouli

__ http://kastellakia.blogspot.gr/2014/10/5-7-9-2001.html

Berlin's Arc― Βερολίνο: το καταφύγιο Берлинский ковчег #drugs

Στο Βερολίνο με την παράδοση φιλοξενίας αντιφρονούντων, έχουν καταφύγει και θύματα του Πολέμου Των Ναρκωτικών, άνθρωποι που χτυπημένοι αλύπητα από τους σκληρούς νόμους της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αναγκάστηκαν να εκπατριστούν. 

Για να επιβιώσουν είχαν το θάρρος να αφήσουν πίσω τη ζωή τους οικογένεια, φίλους, γλώσσα, σπίτια, δουλειές και μέσα από πολλές δυσκολίες παλεύουν για μια καλύτερη ζωή. 

Έχω γνωρίσει κάποιους από αυτούς τους εμιγκρέδες, ανταλλάσσουμε ιδέες και πληροφορίες, συνεργαζόμαστε στον κοινό αγώνα.  Γι αυτό παρουσιάζω με συγκίνηση το ντοκιμαντέρ για τις ζωές τους, τη δυστυχία που πέρασαν και τη γαλήνη που βρήκαν πλέον στο πολυπολιτισμικό κι ελεύθερο Βερολίνο.

Οι νόμοι αυτοί δεν έχουν αλλάξει. Η παράλογη αυστηρότητα που τσακίζει ανθρώπινες ζωές δεν έχει μετριαστεί. Τα περιστατικά ανθρώπων που φυλακίζονται και βασανίζονται είναι δυστυχώς  μόνιμη έγνοια μας.

Το ντοκιμαντέρ είναι 'δικό μας' (της κοινότητας χρηστών) και φρεσκότατο. Δυστυχώς δεν έχει ελληνικούς υποτίτλους αλλά το κλικ κάτω δίνει επιλογή άλλων γλωσσών.

https://youtu.be/KY74ailwIHQ

Фильм «БЕРЛИНСКИЙ КОВЧЕГ» — это истории людей, которые нашли в себе силы и покинули свои страны, чтобы выжить. Там они оставили все, что любили и чем жили – родных и близких, мечты и надежды, имущество и свой привычный образ жизни. Им больно до сих пор, но, вместе с тем, это их сила и их путь к свободе. Всех их принял Берлин. Сегодня Берлин – это то место, где можно выдохнуть и, наконец, почувствовать себя в безопасности. "Berlin's Arc" are the stories of people who found strength in themselves and left their countries to survive. There they left everything that they loved and lived with - their relatives and friends, dreams and hopes, property and their usual way of life. They are still in pain today, but this is their strength and their way to freedom. Berlin accepted all of them. Today Berlin is a place where you can breathe out and finally feel safe. There is a song by Boris Belyaev in this movie: You stepped on this unbeaten way, Now you can’t bring it back Like you cannot unwrite What already was written. You don’t know anymore what’s real, Just dread this limbo that’ll be here, When Lucifer starts this infernal fire in you. You sold yourself to Lucifer And now you’re forever there. You sold your soul and even sold your flesh. You traded for this hellish pain, This limbo, snow in vein. This life and ladies’ love and your own self.

Ηλιοστάλακτη Βαβούλη ― rip

Δεν έχω λόγια, χάνομαι. 

20 χρόνια γειτόνισσες στον ίδιο κήπο, σχεδόν 40 χρόνια φίλες κι η εκτίμησή μου μόνο αυξανόταν γι αυτή τη γενναία γυναίκα, την πιο διακριτική, πιο ευγενική, πιο γενναιόδωρη αληθινή κυρία που έχω γνωρίσει, κι άλλη δεν υπάρχει.

Στάλη!

Στάλη δεν ήταν για έτσι αυτό, ανάποδα το περιμέναμε. Εσύ θα έλεγες για μένα. Εσύ, ως τα βαθιά γεράματα, θα άνοιγες παλιά χαρτιά με ποιήματα που σου αφιέρωνα κάτω από την ελιά μας, και θα θυμόσουν και θα θύμιζες εσύ, όχι εγώ όπως τώρα.

Δεν έχω λόγια.

Μόνο πόνος.

Σκοτείνιασε η ζωή μου.

__________________________________

 Εικόνες

―τον περασμένο Νοέμβριο στου Κασάμπαλη στο Βερολίνο περιγελάσαμε την αρρώστια

 ―στο σπίτι της, πρώτη χημειοθεραπεία, Απρ. 2013

―ταξίδι πάλι, Κωνσταντινούπολη  Δεκέμβριος 2011, 'φίλες για πάντα' όπως έλεγε.

― 'Ρωμανού Μελωδού 5― β΄ το δικό της από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου [στο goo.gl/yMo5bH  λίγα για την αφιέρωση].

_______________________

Γρηγόρης Λαμπράκης ― Τραμπούκοι το Μάιο στη Θεσσαλονίκη

Σα σήμερα, 22 Μαΐου 1963 δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο βουλευτής Γρηγόρης Λαμπράκης σε ομιλία του για την Ειρήνη. Γνώριζε πως υπήρχε σχέδιο δολοφονίας του και είχε ζητήσει προστασία από τη Αστυνομία.

Αναρτώ τη φημισμένη φωτογραφία διότι

ο Μαραθώνιος (αν δεν το έχετε υπ' όψιν) θυμίζει πάντα το Γρηγόρη Λαμπράκη ο οποίος πέραν της βουλευτικής του ιδιότητας ήταν και γιατρός (που δεχόταν στο ιατρείο του μια μέρα της εβδομάδας δωρεάν), ειρηνιστής μέλος του ελληνικού Κινήματος Ειρήνης αλλά και αθλητής, ο δρομέας που στις 21 Απριλίου 1963 βάδισε τον πρώτο Μαραθώνιο-πορεία για την Ειρήνη, με παγκόσμια απήχηση. Η Κυβέρνηση Καραμανλή τον είχε απαγορεύσει, πρωί-πρωί ανακοινώθηκε και απαγόρευση συγκεντρώσεων αλλά ο Λαμπράκης αλλού με συμπαράσταση κατοίκων αλλού χρησιμοποιώντας τη βουλευτική του ιδιότητα (και κάποια ψέματα στους χωροφύλακες ότι πήγαινε στο εξοχικό του) πέρασε τα μπλόκα, έκανε μόνος του την πορεία και τερματίζοντας άνοιξε ένα πανώ με τη λέξη 'ΕΛΛΑΣ' και το σήμα της ειρήνης. Η φωτογραφία του είναι μέρος της εικονογραφίας του 20ου αιώνα κι η πράξη του, όπως κι η δολοφονία του ένα μήνα μετά, έμειναν στην Ιστορία και παραμένουν χαραγμένες στο συλλογικό μας ασυνείδητο.

Φέρνω βιογραφικό, σύνδεσμο για την ταινία 'Ζ' του Γαβρά (με ελληνικούς υποτίτλους), άρθρο για το Λαμπράκη στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου και τη φιλία του με τον Αμερικανό Jesse Owens και το έργο του Αλέξη Ακριθάκη, εμπνευσμένο από τη φωτογραφία του Λαμπράκη στο Μαραθώνιο που έτρεξε μόνος του για την Ειρήνη.

_____________________

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης (Κερασίτσα Αρκαδίας 3 Απριλίου 1912 – Θεσσαλονίκη 27 Μαΐου 1963) ήταν γιατρός, αθλητής, και πολιτικός που δολοφονήθηκε από  παρακρατικούς.

___________________________
Σινεμά: Συστήνω το 'Ζ' του Κώστα Γαβρά (1969) δυστυχώς δεν το βρίσκω πια με ελληνικούς υποτίτλους.

Νόστιμον ἦμαρ· 

Ο Jesse Owens και ο Γρηγόρης Λαμπράκης, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936.

Ο Λαμπράκης αγωνίστηκε στο άλμα εις μήκος και στο τριπλούν με τα χρώματα της Ελλάδας.
Ο Οwens κέρδισε 4 χρυσά μετάλλια σε εκείνους τους Ολυμπιακούς, στα 100 μέτρα, στα 200 μέτρα, στο μήκος και στην σκυταλοδρομία 4x100 με την ομάδα των ΗΠΑ, προκαλώντας έκπληξη και θαυμασμό, αλλά και την οργή των φυλετιστών του Γ' Ράιχ.

Στο βιβλίο του Τζέρεμι Σαπ για τους Ολυμπιακούς του ’36, υπάρχει η εξής δήλωση του Owens: «Δεν με σνόμπαρε ο Χίτλερ, αλλά ο Φράνκλιν Ρούσβελτ. Ο Πρόεδρος δε μου έστειλε ούτε ένα τηλεγράφημα». Πράγματι, ο Πρόεδρος Ρούσβελτ δεν αναγνώρισε ποτέ τις επιτυχίες του ολυμπιονίκη ούτε τον κάλεσε στο Λευκό Οίκο. Υποστηρίζεται ότι, επειδή ο Ρούσβελτ έκανε προεκλογική εκστρατεία, δεν ήθελε να χαλάσει την εικόνα του και να δυσαρεστήσει τη ρατσιστική Αμερική που είχε μεγάλη εκλογική δύναμη.

Για τον Οwens δεν αδιαφόρησε μόνο ο Πρόεδρος Ρούσβελτ, αλλά ολόκληρη η χώρα. Ακόμα και μετά από τέσσερα χρυσά μετάλλια, κανείς δεν του προσέφερε τις χορηγίες που δικαιωματικά άξιζε. Οι διαφημιζόμενοι δεν ήθελαν να ταυτίσουν τα προϊόντα τους μαζί του, γιατί οι καταναλωτές δεν θα τα αγόραζαν! Τρία χρόνια μετά το Βερολίνο, αναγκάστηκε μάλιστα να δηλώσει χρεωκοπία μετά από μία αποτυχημένη επιχειρηματική προσπάθεια και για να επιβιώσει υποχρεώθηκε να τρέχει σε κούρσες με αντίπαλους άλογα… Μετά το τέλος της αθλητικής του καριέρας, ο Όουενς έγινε μανιακός καπνιστής και πέθανε από καρκίνο στους πνεύμονες, στις 31 Μαρτίου του 1980 σε ηλικία 66 ετών.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε από παρακρατικούς σαν σήμερα, στις 22 Μαΐου του 1963, στην συμβολή των οδών Ερμού και Βενιζέλου στην Θεσσαλονίκη, σε ηλικία 51 ετών.

______________________________

Από την Αλέξη Ακριθάκη, εμπνευσμένο από τη φωτογραφία του Λαμπράκη στο Μαραθώνιο που έτρεξε μόνος του για την Ειρήνη.

 

______________________________

Για το Λαμπράκη στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου και άλλα πολλά έχω στο: Μαραθώνιος στην αρχαία Σπάρτη κι επικίνδυνοι Παραολυμπιονίκες;

http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2013/11/blog-post_10.html#ixzz49OaVkQWd

Cassambalis― Η Τέχνη της ζωής και τα κεφτεδάκια της Καγκελαρίου

Cassambalis. 

Μην τον πείτε Κατσίμπαλη όμως αν και είναι εξ ίσου θρυλικός.

Το φωτεινό νησί με τα ορεκτικά εδέσματα στο κέντρο μοιάζει με νεκρά φύση ολοζώντανη που περιμένει το Φλαμανδό ζωγράφο της, στημένη για αρχοντική γιορτή· ενώ η Τέχνη η απαράμιλλη η αυθεντική κρέμεται στους τοίχους. Του Αλέξη Ακρθάκη μόνιμη η πλούσια έκθεση, κι ανάμεσα σκίτσα, γλυπτά, posters ιστορικά και, κάτω, σα βγεις ―μέσα από σκάλα θεατρική, πόρτες κλειστές μυστηριώδεις― «σα βγεις στον πηγαιμό προς» τα Toiletten μπαίνεις στου Helmut Newton το Berlin που οδηγεί στον υπόγειο μεν (στο Βερολίνο είμαστε, μην το ξεχνάμε) αλλά μεγάλο χώρο υποδοχής ξενοδοχείου, κενό, μαρμάρινο και σεμνά φωτισμένο με επίγνωση της θέσης του (υπογείως) όσο και του ότι πλέον πέρασε την πρώτη νιότη.

Πάνω όμως στο μπαρ ή σε τραπέζι, ο οικοδεσπότης έρχεται να χαιρετήσει τις νεοαφιχθείσες. Πληθωρικός, ευγενικός και με εκείνο το κάτι απροσπέλαστο στα μάτια που ξεχωρίζει τους φημισμένους εστιάτορες στο μαγαζί τους όπως και τους διάσημους ηθοποιούς στα καμαρίνια, δηλαδή όσους (και όταν) εργάζονται εκεί που οι άλλοι διασκεδάζουν.

Μας χαιρετά, εγκάρδια τη ντόπια φίλη που μοιράζεται το Βερολίνο της μαζί μου, και πριν στραφεί απαλά σα χορευτής για να επιστρέψει στην παρέα που καθόταν, είναι εμφανές ότι η ματιά του έχει επιθεωρήσει τα τραπέζια.

Εκεί, πάνω από το κάγκελο της σκάλας, μου δείχνει η φίλη το τραπέζι που αγαπά η Φράου Μέρκελ που στον Κασάμπαλη τρώει τα κεφτεδάκια της κι απολαμβάνει τις ώρες ξεκούρασής της αφού, μαθαίνω, τέσσερις ώρες παρέμεινε πρόσφατα και από το γεύμα δε σηκώθηκε στιγμή.

Η Καγκελάριος προφανώς δεν επιτρέπει στον εαυτό της το προσφιλές των γυναικών σουλάτσο προς τα  Τουαλέτεν. Το ίδιο ήταν κι η κυρία Thatcher, το ίδιο και πολλές βασίλισσες.

Είναι βολικό για τις γυναίκες που δεν κινδυνεύουν από τον προστάτη, ασθένεια που αποτελεί κακό του επαγγέλματος για πολλούς πολιτικούς που, λίγο οι ψηφοφορίες κι οι αγορεύσεις στη Βουλή, λίγο οι περιοδείες σε ραχούλες και χωριά, αφήνουν, λένε από παλιά, κουσούρι.  Προστάτη  βάσανα εμάς, μεγαλώνοντας  δε μας απειλούν αλλά, οι γυναίκες στη δημόσια ζωή έχουμε μάθει να προσέχουμε διπλά διότι καταλάβαμε ότι μια Καγκελάριος ή μια βασίλισσα αν θέλει να έχει κύρος δεν αρκεί να είναι άξια στη δουλειά της μα πρέπει να επιδίδεται σε χίλιες δυό μανούβρες που δε θα φέρουν ―ούτε κατά διάνοιαν― το κυλοτάκι της στο νου των παρευρισκομένων.

Επίσης βέβαια, φανταστείτε αναστάτωση αν κάθε κύριος παλαιάς κοπής ή καλών τρόπων σηκωνόταν μαζί της– [έστω και συμβολικά, έστω και μ' εκείνο το μισό στο ένα πόδι, που μοιάζει μάλλον με υπόκλιση] ενώ ταυτόχρονα θα πετάγονταν όρθιοι στο λεπτό οι σωματοφύλακες απ' το δικό τους το τραπέζι συνοδείας, κοντά μα σε διακριτική απόσταση, πλάι στο μπαρ αλλά και πολύ κοντά στην πόρτα.

Τέσσερις ώρες λοιπόν με τα κεφτεδάκια και έφυγε δίχως να κατέβει τη σκάλα κι έχασε τα androgynus μοντέλα Helmut Newton. Με μπριγιαντίνη a  la Ροδόλφο Βαλεντίνο και γυμνά τα μικροσκοπικά τους στήθη ή τα μακριά τους πόδια, στήνονται αφύσικα ακουμπώντας στη ρετρό λαμαρίνα των συλλεκτικών αυτοκινήτων ή τους τούβλινους τοίχους φτωχογειτονιάς, λουστραρισμένες και μαυρόασπρες στις άκρως σκοποφιλικές τους πόζες διασώζουν τη στιγμή τους ως σήμερα που, με την αλλαγή στη μόδα του γυναικείου σώματος, πλέον μοντέλα και εικόνες μοιάζουν παλιά, μια  Τέχνη παλιότερης εποχής, πιο γερασμένη από τις πάντα νεανικές και ζωηρές βαλίτσες του Ακριθάκη.

Τον Αλέξη Ακριθάκη αναφέρω επειδή γνώρισα το ζωγράφο αναγνωρίζω το έργο, αλλά δεν είναι μουσείο το εστιατόριο. Δεσπόζουν ―και τυχαίνει να πουλιούνται, άκουσα― και πιο νέα έργα, όπως του Lyubo αριστερά μας μπαίνοντας. Έργο γουωρχολικής επιρροής, με διάσημα πρόσωπα σε έντονα χρώματα, για το οποίο ο ευγενής καλλιτέχνης δε μας είπε πολλά διότι εργαζόταν: σερβίρει.

Πέτυχα επίσης στον Κασάμπαλη τον παλιό ιδιοκτήτη του Μανδραγόρα, μαγαζιού στο οποίο, μεταξύ γνωστών Γερμανών, είχα περάσει ένα ωραίο βράδυ με τυριά και με κρασί και είχα πάρει μια χαρά που εσάς λίγο σάς νοιάζει μα εμένα με συγκίνησε επειδή σχετιζόταν με ένα πιο παλιό βιβλίο μου.

Διότι εμείς οι πτωχοί γραφιάδες, φευ, δεν κοσμούμε τοίχους κι έτσι αυτό που μένει από το πέρασμά μας δεν είναι ατμόσφαιρα και χρώματα στους τοίχους αλλά, κάτι κείμενα όπως αυτό και, ίσως, μιά γωνιά που χρόνια μετά τη δείχνουν ίσως λέγοντας με δέος 'να, εδώ καθόταν'.

 ________________________________

 Restaurant Cassambalis Berlin | Grolmanstraße 35, 10623 Berlin

http://cassambalis.de

0049 (0) 30 - 8854747 info@cassambalis.de

'Με όλες τις φυλές του πλανήτη' σε Βερολίνο και Σκαραμαγκά

Ωραία, καλά πάμε.

Οδηγοί λεωφορείων αρνούνται να μεταφέρουν πρόσφυγες, τα χαμένα παιδιά της Ωραιούπολης αγνοούνται ακόμα, ενώ, παρά την εμπειρία μας απο την υπόθεση της Μανωλάδας εργοδότες εξακολουθούν να κλέβουν μεροκάματα και να χτυπούν τον εργάτη που ζητά να πληρωθεί.

Ενώ η δίκη της Χρυσής Αυγής συνεχίζεται με προπηλακισμούς μαρτύρων και Ελληνίδα πολιτικός ενοχλείται που στο Βερολίνο βρίσκεσαι «με όλες τις φυλές του κόσμου γύρω σου».

Αν βλέπετε για γκαντεμιά το «με όλες τις φυλές του πλανήτη γύρω σου»,

αν αδυνατείτε να διακρίνετε το ρατσισμό σ΄αυτή τη φράση,

ή αν δεν κατανοείτε τι τρομακτικό είναι αυτά να γράφονται από πολιτικό που έχει δουλέψει χρόνια στην Ε.Ε,

παρακαλώ

μη μου σχολιάστε

διότι μαθήματα πρώτης τάξης δεν παραδίδω σήμερα.

www.kar.org.gr/

Στον καμπο της Δυτικης Αχαιας
Ειναι πακιστανος,εργατης γης,τον Δεκεμβρη περνα ακροαση για ασυλο.Μεχρι τοτε ,αν ζει,θα υφισταται κ αυτος κ χιλιαδες αλλοι,την αυθαιρεσια ,το καθεστως ενος εργασιακου μεσαιωνα,που τρεφεται απο την εγκληματικη κ στα ορια της καλυψης ,αδιαφοριας του κρατους!

Ζητησε τα μεροκαματα του (5 μηνων) κ τον ξεπληρωσαν με μια τσαπα στο κεφαλι!

efsyn
26.04.2017, 09:10

Δημήτρης Αγγελίδης

Αλλα τέσσερα ονόματα Πακιστανών εργατών προστέθηκαν το τελευταίο δεκαπενθήμερο στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων της ρατσιστικής βίας στον Ασπρόπυργο, με επίκεντρο την περιοχή Γκορυτσά, όπου φαίνεται ότι εδώ και καιρό δραστηριοποιείται ανενόχλητη μια ομάδα που εντοπίζει τα θύματά της την ώρα που δουλεύουν ανυποψίαστα στο χωράφι ή περπατούν στον δρόμο, τους επιτίθεται με άγρια χτυπήματα και τους αφήνει αιμόφυρτους, αφού κάποιες φορές τους παίρνει το κινητό ή και το πορτοφόλι.
Η τελευταία γνωστή άγρια ρατσιστική επίθεση στην περιοχή έγινε το Σάββατο, μέρα μεσημέρι όπως και οι υπόλοιπες. Δεν είχε προλάβει καλά καλά ο Ασέκ Αλί να κατεβεί από το λεωφορείο 855 στο τέρμα της γραμμής γύρω στις 3.30 το απόγευμα και, όπως περπατούσε για το σπίτι του, δέχτηκε την επίθεση τριών ατόμων, ηλικίας γύρω στα 20, το πολύ 25 χρόνων.
Οπως είπε στον εκπρόσωπο της Πακιστανικής Κοινότητας Ελλάδας που τον επισκέφθηκε στο «Τζάνειο», όπου νοσηλεύεται με το κεφάλι παραμορφωμένο από χτυπήματα με γροθιές, κλοτσιές, σιδηρογροθιές ή άλλα μεταλλικά αντικείμενα, ένας τον κρατούσε από πίσω και οι άλλοι δύο τον χτυπούσαν από μπροστά για αρκετά λεπτά, μέχρι να τον παρατήσουν και να φύγουν ανενόχλητοι.
Τα ίδια συνέβησαν την περασμένη Πέμπτη, στον 22χρονο Αζίμ Ανουέρ, βράδυ αυτή τη φορά, γύρω στις 9.30, την ώρα που είχε κατεβεί από το 855 και προχωρούσε στην οδό Τραπεζούντος για να επιστρέψει στο σπίτι του._________________

Οι πρόσφυγες του Σκαραμαγκά, ο ΟΑΣΑ και τα λεωφορεία της Αλαμπάμα

Κατηγορία:  ,Δελτία Τύπου

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου υπέβαλε πρόσφατα μηνυτήρια αναφορά  για τα επανειλημμένα περιστατικά άρνησης οδηγών λεωφορείων του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Αθηνών να παραλάβουν και να μεταφέρουν, ως οφείλουν, αναγνωρισμένους πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο, παραβιάζοντας την αρχή της ίσης μεταχείρισης και με προφανές το ρατσιστικό κίνητρο καθώς στα συγκεκριμένα πρόσωπα είναι ευδιάκριτα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εθνοτικής καταγωγής τους.

H ΕλΕΔΑ ενημερώθηκε για τα περιστατικά αυτά από τα μέλη της που παρέχουν νομική συμβουλευτική στο τοπικό συντονιστικό κέντρο διαχείρισης προσφυγικής κρίσης του Σκαραμαγκά, οι οποίες για τη μετάβασή τους προς και από τη δομή φιλοξενίας χρησιμοποιούν καθημερινά τα μέσα μαζικής μεταφοράς και έχουν γίνει μάρτυρες επανειλημμένων κρουσμάτων άρνησης εξυπηρέτησης προσώπων που αναμένουν στη συγκεκριμένη στάση να επιβιβασθούν ή και φραστικά επεισόδια επιθετικής και απαξιωτικής συμπεριφοράς οδηγών απέναντί τους.

Τα περιστατικά αυτά καταγγέλθηκαν τόσο στον Συνήγορο του Πολίτη όσο και στη διοίκηση του ΟΑΣΑ. Ο Συνήγορος του Πολίτη εξέτασε την καταγγελλόμενη συμπεριφορά και κρίνοντας ότι υπάρχουν ενδείξεις παραβίασης της αρχής της ίσης μεταχείρισης κατά την πρόσβαση στις υπηρεσίες του Οργανισμού, η οποία ενδέχεται να έχει ρατσιστικό κίνητρο, με έγγραφό του ζήτησε από τον ΟΑΣΑ να διερευνήσει διεξοδικά τα καταγγελλόμενα και να αποστείλει εγγράφως τις οδηγίες- συστάσεις του προς τους οδηγούς του Οργανισμού και τις απόψεις του ως προς τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν τα συγκεκριμένα περιστατικά. Αναμένεται το αποτέλεσμα της πειθαρχικής διαδικασίας που κίνησε η διοίκηση του ΟΑΣΑ κατά του εμπλεκόμενου οδηγού για ένα από τα καταγγελλόμενα περιστατικά και η αντίδρασή του για τα υπόλοιπα. 

Επισημαίνουμε ότι οι συμπεριφορές αυτές παραβιάζουν ευθέως την αρχή της ίσης μεταχείρισης των προσώπων κατά τη διάθεση και παροχή αγαθών και υπηρεσιών ασχέτως της φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής τους, όπως ορίζεται από τον νόμο 4443/2016 (1), καθώς και τα δικαιώματα των επιβατών των οδικών μέσων δημόσιας μεταφοράς και μέσων σταθερής τροχιάς, όπως περιγράφονται στον σχετικό Κανονισμό Δικαιωμάτων των Επιβατών (2).

Η διοίκηση του ΟΑΣΑ οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της και να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε τα λεωφορεία της Αλαμπάμα να παραμείνουν εκεί όπου πλέον ανήκουν: Σε μια σκοτεινή, αλλά προ πολλού κλειστή σελίδα της Ιστορίας (3).

---

(1) https://www.e-nomothesia.gr/kat-anthropina-dikaiomata/nomos-4443-2016-fek-232a-9-12-2016.html

(2) http://www.oasa.gr/pdf/el/ya_xyk_2015.pdf

(3) Στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, όπως και στον άλλο αμερικανικό Νότο, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950 τα λεωφορεία είχαν διαχωρισμένες τις θέσεις για λευκούς και μαύρους επιβάτες, με τους δεύτερους να είναι υποχρεωμένοι να παραχωρούν τη θέση τους στους πρώτους αν ήταν όρθιοι. Την 1η Δεκεμβρίου 1955 η Αφροαμερικανή μοδίστρα Ρόζα Παρκς αρνήθηκε να σηκωθεί, με αποτέλεσμα να συλληφθεί, να δικαστεί και να καταδικαστεί σε πρόστιμο για παραβίαση της νομοθεσίας περί φυλετικού διαχωρισμού. Το γεγονός αποτέλεσε τη θρυαλλίδα του κινήματος των  πολιτικών δικαιωμάτων που συντάραξε τις ΗΠΑ την επόμενη δεκαετία.

__________________________

Προθέτω

Προς κυρία Άννα Διαμαντοπούλου