TA "BYZIA' μας: 25/10 σε δωρεάν θέαση στο Cinobo

                                                     

Τρίτη 25/10 τα ΒΥΖΙΑ σε δωρεάν θέαση στο Cinobo όλη την ημέρα, ό,τι ώρα θέλετε. Συστήνω.

Σας δίνω linkνα μπείτε, κι ακολουθούν λίγα από εμένα για το ντοκιμαντέρ στο οποίο ήταν τιμή μου που συμμετείχα και, με κλικ στο λινκ του blog ακολοθούν πιο πολλά με φωτογραφίες και youtube ομιλία μου σχετική.

Τα ΒΥΖΙΑ μας,

κύκνειο άσμα, παιδί της και κληρονομιά μας

είναι ένα έργο στο οποίο έδωσε ζωή με τις τελευταίες ανάσες της

προικίζοντάς το με όλα της τα λάφυρα από τον άγριο πόλεμο με τον καρκίνο.

 

'Προτάσσουμε τα στήθη μας' έγραφα τότε στις πρώτες προβολές κι η Λιόπη χαμογελούσεευτυχισμένη μέσα στον πόνο και τον τρόμο της σκιάς του Θανάτου, με πατερίτσες ή κατάκοιτη, με κοντά μαλλιά ή περίτεχνα κεφαλοδεσίματα, όλο και πιο αδύνατη, όλο και πιο εύθραυστη καιπικραμένη από τον άνισο αγώνα.

 

Η ταινία αυτή που οραματίστηκε και την κουβεντιάσαμε και τη σχεδιάσαμε, και με τουςσυνεργάτες φίλους της κινηματογραφιστές Ανιές Σκλάβου και Στέλιο Τατάκη πραγματοποιήθηκετο όραμα, είναι μια αφήγηση των βυζιών μας, του στήθους μας που μας καθορίζει και μαςπεριγράφει και μας σημαδεύει αλλά χρειάζεται επιθετικό προσδιορισμό για να γίνει 'γυναικείο'.

Αφήγηση του στήθους, του ενός και μόνου, ή του κανενός εκεί που ήταν δύο· αφήγησηγυναικών, δική της κυρίως αλλά και δική μου και άλλων που λέμε τις ιστορίες του στήθους μας. Της ομορφιάς του, της ενοχής, της σιλικόνης, του έρωτα και  της αρρώστιας, του καρκίνου.

 

Για τα ΒΥΖΙΑ μας σας έχω πει.

Σήμερα κλήθηκα να βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου:

δυό ρώγες,

που προστίθενται μαζί με άλλες στη δική της ιστορία για να σχηματιστεί πλούσιο και ζουμερό τσαμπί που θα τέρψει, θα θρέψει και θα δώσει σχήμα στα ανείπωτα.

Βυζιά στο νου μας και στις αγωνίες μας,

βυζιών εικόνες γύρω μας

σε διαφημίσεις και αφίσες, σε τσόντες,

σε νοσοκομεία και σε μαιευτήρια.

Κι όμως πέπλο σιωπής απλώνει η ευπρέπεια που τα καλύπτει.

Mα εμείς προτάσσουμε τα στήθη μας

kι αποκαλύπτονται

απ' τη βυζαρού ως το βυζανιάρικο

το φόβο και το πάθος

τον πόνο, την οδύνη, το καμάρι

συνθέτοντας το αυτοβιογράφημα

της αιώνιας και της νέας αλήθειας.

 

 

 

 

Βιογραφικό

Η Λιόπη Αμπατζή γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικέςεπιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Κοινωνική Ανθρωπολογίαστο Πανεπιστήμιο Αιγαίου όπου ολοκλήρωσε το διδακτορικό της το2004. Συνεργάστηκε με το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών καιως μεταδιδακτορική ερευνήτρια με το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το2008 εκδόθηκε από το ΕΚΚΕ η μελέτη της με τίτλο"Προσεγγίζοντας το φαινόμενο του trafficking". Ασχολήθηκε μετη μελέτη του φύλου και της σεξουαλικότητας, της εργασίας καιτης μετανάστευσης στη σύγχρονη Ελλάδα. 
Το ντοκιμαντέρ με τίτλο "Βυζιά" (σκηνοθεσία Ανιές Σκλάβου καιΣτέλιος Τατάκης) που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ ΝτοκιμαντέρΘεσσαλονίκης του 2017, βασίστηκε πάνω στην μελέτη που είχεξεκινήσει η ίδια από το 2013. 
Έφυγε από τη ζωή στις 25 Φεβρουαρίου 2018 σε ηλικία 47 ετών, μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.

 

Την Τρίτη 25/10 τα ΒΥΖΙΑ σε δωρεάν θέαση στο Cinobo. Για να δείτε την ταινία, αρκεί οποιαδήποτε ώρα της συγκεκριμένης ημέρας να μπείτε στο cinobo.com, να δημιουργήσετε λογαριασμό δωρεάν (χωρίς προσθήκη κάρτας) ή να συνδεθείτε στον υπάρχοντα λογαριασμό σας. Στο checkout πατάτε παράλειψη και πατώντας play παρακολουθείτε την ταινία. Περιμένουμε τις εντυπώσεις σας, τις σκέψεις σας, τις....ιστορίες σας....... https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fcinobo.com%2Fvyzia-ena-apolyta-anagkaio-ntokimanter-gia-to-gynaikeio-stithos%2F&h=AT3zT5OXidawryz7j3WBWnvpIsmO-y5hqV-zNII67KZpYJ-GynFziaOoQnFfs_ADJD5MU_9gN0Ns54Y4zHJRCu8ohiyEqJGBub8Cf-uis9CrazplRm7EBJR7boOcjJ6h5Fi4&s=1

Πιο πολλά
Καρκίνος― ας μιλήσουμε ανοιχτά όπως η Λιόπη Αμπατζή

http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2013/11/blog-post_6.html#axzz57qDAgBTl

ΤΑ ΒΥΖΙΑ μας ―με τη Λιόπη Αμπατζή (κι εμένα ως Τειρεσία)

 http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2016/08/blog-post_18.html#ixzz588hWD72G

Γυναίκες δημιουργοί σήμερα ανθίζουμε ― κι ό,τι προλάβετε

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/04/blog-post.html

 

Για τα ΒΥΖΙΑ μας (συνέχεια) με θεά και είδωλα

http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2016/11/blog-post_13.html#ixzz588iBStSE

Χωρίς τη Στάλη― και δεν παλεύεται

'Φίλες για πάντα' έγραφε πάνω στις φωτογραφίες μας.

Δεν τον αντέχω αυτό το θάνατο. Έχω χάσει πολλούς φίλους αλλά αυτός της Στάλης δεν αντέχεται. Πονάει η καρδιά μου καθώς γράφω, σα να αδειάζει το αίμα, σα να χάνομαι –γι αυτό και γράφω αποσπασματικά και άσχημα. 

Είχε ένα τρόπο να μαζεύει γύρω της ανθρώπους με αξία και στα αμέτρητα κουτιά και συρταράκια της φύλαξε θησαυρούς τα ενθυμήματα. Κάπου θα έχει τακτικά βαλμένα τα ποιητικά πεσκέσια μου, τα ευχαριστώ για τα χίλια δυό μικρά δωράκια που δένουν τις φιλίες.

Της έλεγα ταρώ από πάντα. Τα τελευταία- όπως έγινε και με άλλο φίλο πριν πεθάνει, ήταν τα ωραιότερα. Νοσοκομείο, ναι, μα όχι εγχείρηση και μια ολοκλήρωση, ένα κλείσιμο του κύκλου, μια νιρβάνα. Και πάλι, ο νους δεν πήγε, αρνιόμουν να το δω και τα κλεισα ζητώντας να μου κάνει ερωτήσεις για συγκεκριμένα.

Χρόνια γειτόνισσες, χρόνια φίλες. Στην Αθήνα, στην Πόλη, στη Μύκονο, στο Βερολίνο- γιατί  η Στάλη δεν καθόταν λεπτό. 'Γυρίστρα είμαι' έλεγε.

Ξυπνούσα αργά κι έβρισκα Κυριακές στο πρεβάζι μου τις κυριακάτικες εφημερίδες να με περιμένουν. Περνούσα ώρες διαβάζοντας και γράφοντας κάτω από τη μεγάλη μας ελιά κι ερχόταν αναψοκοκκινισμένη από τις βόλτες της, πάντα με κάτι φρέσκο, βιβλία κι ανθρώπους και νέα κοσμικά αλλά ποτέ κουτσομπολιά. Ήταν ο πιο διακριτικός άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου.

'Δεν είμαι κυρία σαν εσένα', μου έλεγε. 'Άμα μαλώνω μου βγαίνει το άλλο'.

Και είχε άδικο.

Πάντα μείωνε τον εαυτό της. Βρέθηκα κάποτε μπροστά σε ένα καυγά  άκρας κατινιάς απ' αυτούς που καταλήγουν σε υστερίες, την έβριζε χυδαία κάποια κοινή φίλη ώσπου την τάραξε μέχρι λιποθυμίας. Κι ύστερα το συζητούσαμε κι ήταν θιγμένη, θυμωμένη, οργισμένη όσο δεν παίρνει. Κι όμως, ούτε την ώρα που η άλλη φώναζε, ούτε μετά όταν μείναμε οι δυό μας δεν την ξέφυγε ένα μεγάλο εξευτελιστικό μυστικό για την εχθρό της που ήξερα πως ήξερε.

Ποτέ δε βρέθηκε σε παρεξήγηση, ποτέ σε σούπα-μούπες κι ας ήταν πάντοτε πιστή και αφοσιωμένη στους φίλους.

Σε ομιλίες και γιορτές μου ερχόταν με κόκκινα τριαντάφυλλα, πολλά μια αγκαλιά και μια τσάντα.

Τριαντάφυλλα έχουν και τα δώρα της. Κουτιά, ημερολόγια και χαλκομανίες στα τετράδια που μου αγόραζε για το ημερολόγιό μου.

Μας φύλαγε την πρέζα όταν με τον Παύλο βαυκαλιζόμασταν πως θα την κόψουμε αν παίρνουμε λιγάκι μόνο μετά της 5.μμ που εκείνη γύριζε από το γραφείο. Το ειδύλλιό τους τέλειωσε μα έμειναν φίλοι. Με όλους ήταν φίλη. Κι όλοι οι οι φίλοι έχουν μια δική τους Στάλη που πενθούν. Μια Ηλιοστάλακτη που φεύγοντας αφήνει μαύρη τρύπα.

4 μήνες πριν είχε πεθάνει η Λιόπη. Εγώ τις είχα συστήσει. Ήταν πριν τα ΒΥΖΙΑ και παρακάλεσα τη Στάλη να βοηθήσει ενδυματολογικά τη Λιόπη διότι στο προηγούμενο ντοκιμαντέρ της την είχαν βάψει αγνώριστη 'επαγγελματικά' όπως βλέπουμε κάτι νύφες-τέρατα. Ντύνονταν παρόμοια, με χρώματα, πλεκτά, με φραμπαλάδες, κορδελίτσες και ήξερα πως το αλάνθαστο γούστο της Στάλης θα βοηθούσε να φανεί η Λιόπη όπως την ξέρουμε. Αμέσως έδεσαν.

4 μήνες πριν τη Στάλη έφυγε η Λιόπη. Η Στάλη ήταν ήδη στο νοσοκομείο, πάλι κάτι είχαν βρει, πάλι εξετάσεις, πάλι ελπίδες, πάλι πόνος. 'Καλό ταξίδι γενναίο κορίτσι' την αποχαιρέτησε. 

Πίστευα πως η Στάλη θα έλεγε για μένα. Είχε χαρτιά μου, ποιήματα, αναμνήσεις, ήταν από τους μάρτυρες πως έζησα και πως. Ήξερε πόνους και πληγές, ήταν παρούσα στα τρελά μου και τα αίσχη μου. Και ήξερε κόσμο. Όλους σας. Πίστευα πάντα πως εκείνη θα έλεγε για μένα.

Και μου λείπει.

Μου λείπει η παρέα, τα ταξίδια, η γκρίνια και το χιούμορ της, τα αγγελάκια στις γιορτές και τα φωτάκια. 

Δεν το αντέχω. Ένα χρόνος πέρασε κι ακόμα δεν το δέχθηκα. 

Ακόμα υποφέρω, αυτό δε συνηθίζεται.

Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου, το δικό της:

ΡΩΜΑΝΟΥ ΜΕΛΩΔΟΥ 5 [7-9 Σεπτεμβρίου 2001]

αφιερωμένο 
στην Ηλιοστάλακτη Βαβούλη
τη Γειτόνισσά μου και Φίλη .

Χάνεται ο κόσμος μας, πέφτουν τα κάστρα

το αγαπημένο πλοίο έπεσε σε ξέρα·

συντρίμμια οι αναμνήσεις, σβήσανε τ’ άστρα

με τα λαμπάκια σου που κάνανε τη νύχτα μέρα.

Φαντάσματα επιστρέφουμε στο γκρεμισμένο σπίτι

σα στοιχειωμένη η παλιά ζωή μας  κυνηγάει·

το δαχτυλίδι έπεσε στου ποταμού την κοίτη

και το νερό του χρόνου πίσω δε γυρνάει.

Mοιρολογούμε και πενθούμε, πια ξεριζωμένοι

πρόσφυγες που περιπλανιόμαστε στην ίδια πόλη·

κλαίγοντας τριγυρνάμε σα χαμένοι,

σαν τα πουλιά που χτυπηθήκαν από ασχέτου βόλι.

Πού είναι οι γέρικες ελιές κι οι φτέρες;

Πού είναι οι γάτες, η αλόη του παππού στη γλάστρα,

οι πόρτες μας που έτριζαν; Πού είναι οι μέρες

που έμοιαζαν ατέλειωτες και άπειρες σαν τ’ άστρα;

‘Σα να μη ζήσαμε ποτέ. Καλά που λείπεις’

είπες· καλά που δεν την είδα τη ζωή μας ισοπεδωμένη.

Aλλά με πνίγει ο λυγμός αυτής της λύπης

και η οργή που όσο κι αν πονάμε, μάρτυρας δε μένει

                                            από την τέχνη, την αγάπη, τη φιλία

                               όταν σταθούν ’μπρος στων αρχιτεκτόνων τη μανία.

___________________________________________________________________

Από: 'Τα 40 του Θανάτου', μου

Στη Ρωμανού Μελωδού 5 ζήσαμε με τον Mr Kastell

χρόνια σα μέρες και μέρες σα χρόνια, με Τέχνη, όνειρα, παθιασμένη αγάπη, μεγάλες δυσκολίες και πίκρες που μοιραζόμασταν στον κοινό μας κήπο με την αγαπημένη μου (τότε) γειτόνισσα και (πάντα) φίλη Ηλιοστάλακτη Βαβούλη, μια γυναίκα μοναδική, προικισμένη με τη διακριτικότητα του ιδανικού γείτονα και τη στοργή του πιστού φίλου.

Ο πόνος μου που γκρεμίστηκε το αγαπημένο σπίτι έγινε πένθος βαρύ επειδή μαζί με τη γέρικη ελιά, τα κοτσύφια μου και τα θροΐσματα της ψηλής αχλαδιάς έχασα και τη συντροφικότητα και τη θαλπωρή μιας καθημερινότητας  που αν είχα παρόμοια εμπειρία νομίζω θα την έλεγα «οικογενειακή». 

Τη μετακόμιση τη βίωσα σα να ήταν  θάνατος ολόκληρης της μόνης «οικογένειας» που γνώρισα στη ζωή μου.

https://kastellakia.blogspot.com/2014/10/5-7-9-2001.html#axzz6x7UKwOC9

Ηλιοστάλακτη Βαβούλη ― rip

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2018/06/rip.html#axzz5qLe8Ebm6

Cassambalis― Η Τέχνη της ζωής και τα κεφτεδάκια της Καγκελαρίου
http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/11/cassambalis_19.html#ixzz5qTFvC7hh