Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Troy. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Troy. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2023

Αμυγδαλιάς αδέξια ψυχή με Hank Williams

 Δάφνη Χρονοπούλου


No matter how I struggle and strive

I'll never get out of this world alive

 

Αμυγδαλιές ανθισμένες σήμερα, πρώτη ζεστή ημέρα μετά από άγριες παγωνιές και εμφανίστηκε μια μικρή πεταλούδα που ρουφούσε τα φρεσκοανοιγμένα άνθη κι ύστερα πετούσε άτσαλα κι αδέξια γύρω από το φρέσκο τάφο του αγαπημένου σκύλου.

 

Ναι ήταν πάλι μια από εκείνες τις μέρες 

που καταλήγουν σε εκείνες τις νύχτες

όταν η ματαιότητα των κόπων μου με καταπλακώνει, όταν το μόνο που ζητούν ψυχή και σώμα είναι να φτάσουν σε άκρα ώστε να μη μάς πνίγει το αναπόφευκτο

αφού 

μιά μόνο είναι η αλήθεια―

ό,τι κι αν κάνω, όσα κι αν πασχίζω και παλεύω


από το μάταιο τούτο το ντουνιά

ζωντανή δε με βλέπω να βγαίνω.


πρώτη πεταλούδα Δάφνη Χρονοπούλου



https://youtu.be/19vApPwWqh8

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2023

Πάρτε τον! Θα τρελαθώ..

 




Πάρτε τον γιατί πάω να τρελαθώ..

 

Τριγυρνά μονο και δίνεται για υιοθεσία το καρμπόν του Τρόυ μου.

Αλλά δεν έχουμε πενθήσει ακόμα- τα σκυλιά δεν είναι πράγματα που χαλάνε και παίρνεις το ίδιο να τα αντικαταστήσεις.

Θέλω χρόνο να πενθήσω. Θέλω να θρηνήσω τη μνήμη του πρώτα

{κι υπάρχει και κάτι άλλο, προσωπικό που σημαίνει πως είναι μεγάλο λάθος να μεγαλώσω την οικογένειά μας αυτή τη στιγμή} 

 

Μα πώς να σκέφτομαι το σωσία του- δηλαδή τον Τρόυ μου, σα χαμένο να λείπει από εμάς και να τριγυρνά κάπου αλλού στους δρόμους...

Ας βρεθεί η νέα του οικογένεια.. Επειγόντως.


Είναι στο:

 Υιοθεσίες ζώων https:/www.facebook.com/groups/35011143729/posts/10159118859308730


____

Για τον Τρόυ κλικ την ετικέτα Troy

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/search/label/Troy





Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2023

Να παίξεις το Θεό - η ευθανασία

 



Είναι φρικτό να πρέπει να παίξεις το Θεό όταν αγαπάς. 

Έφυγα χθες κι άφησα μόνο τον κ.Kastell με τον Troy μας. εντατική, η ενυδάτωση κι οι ινσουλίνες δε βοηθάνε πια. Τον πήραμε σπίτι ελπίζοντας πως, όπως όταν με έβλεπε στην εντατική σηκωνόταν κι έπινε λίγο νερό, η αγάπη και το σπίτι του θα του έδιναν τη δύναμη να φάει.

Μάταιο. Τόσο αδύνατος κι αδύναμος που ραγίζει η καρδιά μας. Ο γιατρός μας συμβούλεψε ότι πια δεν έχει επιστροφή κι αποφασίσαμε να μην τον ξαναπάμε για ορούς, αλλά…

Αλλά όταν τον χαϊδεύουμε ξαπλωμένο στον καναπέ, όταν μέσα στη νύχτα μεταφέρεται κοντά μας και μάς αγγίζει, όταν σήμερα το απόγευμα βγήκε και ξάπλωσε για λίγο στην αυλή, λέμε πως ακόμα δεν είναι η ώρα.

Κι ύστερα σηκώνεται και βλέπουμε τι αργά που κινείται, πόσο αδυνάτισε, πόσο θολά είναι τα μάτια του.

 

Έπρεπε να φύγω. Πέρασα το τελευταίο βράδυ μαζί του μα το βαρύ φορτίο το άφησα στον κ. Kastell και μάλιστα σε φρικτή στιγμή τώρα που είναι άρρωστος κι εκείνος. 

Μιλάμε γι αυτό στο τηλέφωνο. «Αύριο» λέμε. Κι ύστερα «μα πώς;». Πώς να την πάρεις την απόφαση γι αυτό το πλάσμα που δε σου έδωσε παρά χαρές; Πώς να τελειώσεις κάτι που λατρεύεις και που η ζωή του, κυριολεκτικά, από εσένα εξαρτάται;


Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2023

Troy μας, η ώρα η δύσκολη

 


Troy at the Vet's


Ο άνθρωπος δεν την αξίζει την αγάπη των σκυλιών.

 

«Έφερε στο σπίτι μας το γέλιο» έλεγα όταν ακόμα ήταν μικρός ο Troy, μόλις τον είχα μαζέψει- «προσωρινά» είχα πει- χαράματα καλοκαιριού που γυρίζοντας από ξενύχτι πέρασα απ' το φούρνο να πάρω φρέσκα κρουασάν για τον κ. Kastell και ξεπαρκάροντας μέσα σε τραγούδια και γκαζιές και φρεναρίσματα, ανακάλυψα χαμένο ανάμεσα στις ρόδες των άλλων ξημερωμένων ξενύχτηδων ένα μικροσκοπικό μαύρο κουτάβι.

Ούτε να το κοιτάξει δεν ήθελε ο κ Kastell την πρώτη ώρα. Ήξερε πως θα κόλλαγε, το ξέρουμε κι οι δυό ότι τα ζώα δεν είναι παιχνίδια, η απόφαση υιοθεσίας είναι ισόβια δέσμευση σοβαρή και αμετάκλητη.

Είχαμε κόσμο σπίτι, τάισα σκυλάκι και το ξέχασα ώσπου όταν το θυμήθηκα κι αναρωτήθηκα πού να είναι ―«στα πόδια σου» μου είπε  γελώντας η φίλη που καθόταν απέναντί μου κι έσκυψα να το δω πάνω στα παπούτσια που είχα βγάλει για να καθίσω σταυροπόδι στην πολυθρόνα. Κουλουριασμένο μα το κεφαλάκι του στητό, με κοίταζε να καταλάβει. Kαι αυτό ήταν. Oύτε εικοσιτετράωρο δεν πέρασε κι έγινε ο Troy μας, χαρά και πίστη κι αφοσίωση για 14 χρόνια.

Είναι που ξέρουμε από σκυλιά ίσως μα δεν υπήρχε εντολή που είπα δεύτερη φορά για να τη μάθει. Και άλλα τόσα μου έμαθε εκείνος για να επικοινωνεί. Ζημιά δεν έκανε ποτέ. Όταν κουβεντιάζαμε μας παρακολουθούσε μια τον ένα μια τον άλλο και όταν οδηγούσα ήθελε να κάθεται πλάι μου και να κοιτά τι κάνω, πόδια-χέρια, σα παιδί που κάνει όνειρα πότε θα πιάσει το τιμόνι.

Του έμαθα ταχύτατα τα μείνε-κάτσε- έλα, έμαθε αμέσως να μην περνά το ιδεατό όριο προς το χώρο που ορίζουμε ως κουζίνα, έμαθε το κρεβάτι του και πώς να το αποφεύγει― αφού ταχύτατα έγινε αχώριστος με τον κ. Kastell

Αχώριστος όμως. Ακόμα και τη δυνατή μουσική, το βάσανο των σκύλων, ο Τρόυ την αψηφούσε και παρέμενε επί σκηνής όταν έπαιζαν, παροιμιώδης σκύλος σύμβολο «στα πόδια του αφέντη του».

Αγάπη απέραντη, αγάπη πέρα από το «εγώ». Αγάπη για εμάς κι ό,τι αγαπάμε, από τη μουσική ως τις γάτες που γινόταν πάντα κολλητός και προστάτης της γάτας του σπιτιού παρότι κυνηγούσε άγρια την κάθε άλλη.

Ως πέρσι αυτά, που επήλθε το μοιραίο. Σκύλος κι αφέντης, μαζί έζησαν και μαζί αρρωσταίνουν, και ως καπνιστές που ήταν διαγνώστηκαν με το ίδιο πρόβλημα υγείας. ΧΑΠ, Εμφύσημα. Καρδιά και πνεύμονες. Όταν επέστρεφαν σπίτι τους καταλάβαινα πως γύρισαν από τον ήχο του ξερού χαρακτηριστικού βήχα, σα πνίξιμο. Μαζί ατέλειωτες ώρες πρόβας σε studio μικρό μέσα στην κάπνα, μαζί ξαπλωμένοι να βλέπουν ταινίες πλάι σε γεμμάτο τασάκι, μαζί αρρώστησαν όπως μαζί έκοψαν το τσιγάρο μαχαίρι. Κι ο βήχας ελαττώθηκε, η ανάσα τους βελτιώθηκε.

Όμως τα χρόνια των σκυλιών μετράνε αμείλικτα για τους ανθρώπους. Στα 14 πια είναι ο Τρόυ μας και μετάτα Χριστούγεννα παραλίγο να τον χάσω από διαβήτη. Τα αρθριτικά του πλέον δεν του επιτρέπουν να ανεβαίνει στα έπιπλα και δε βοηθά το σκαμνάκι που έχουμε βάλει για σκαλί: τον μεταφέρω αγκαλιά.

Ινσουλίνες του κάνω καθημερινά και είχε ένα βράδυ μια κρίση επιληψίας, οι εξετάσεις αίματος δείχνουν και νεφρά. Ο χθεσινός ορός χθες το μεσημέρι στο γιατρό δεν κατάφερε να τον ξαναζωντανέψει όπως ο προηγούμενος.

 Τώρα που γράφω τον έχω δίπλα μου αδύναμο, ξαπλωμένο με θολά μισόκλειστα μάτια. Του φιλάω τα βελούδινά του μάγουλα και ψιθιρίζω λόγια τρυφερά ξεδιπλώνοντας το απαλό ρόδινο αυτί του ενώ οι γάτες συμπονούν, δεν ανταγωνίζονται πια ποιος θα έρθει πιο κοντά μου κι η ιδιότροπη βασανισμένη Suki μου δεν τον χτυπά και δεν του αγριεύει δείχνοντας δόντια με τα  «Κχχχχ» της ακόμα κι όταν κατά λάθος την αγγίξει η ουρά του.

Διότι την κουνάει λίγο την ουρά όταν του μιλάω αλλά κλείνουμε δεύτερη εβδομάδα που το ζάχαρο δεν πέφτει παρά για λίγο και που δεν παίρνει βάρος. Έχει χάσει το 1/3 του βάρους του, είναι σκελετός σαν τα ταλαιπωρημένα αδέσποτα..

Παλεύω να τον δυναμώσω, να τον φέρω πίσω στη ζωή.

Δεν το αντέχω να σκεφτώ πως θα τη χάσω την αγάπη αυτή κι ο πόνος, αν μπορεί να συγκριθεί, για τον κ Kastell είναι ακόμα δυνατότερος. Αχώριστοι είναι 14 χρόνια, αλλά πια δεν έχει δύναμη να τον ακολουθήσει όποτε βγει, δεν κλαίει σπαρακτικά αν τον δει να φεύγει δίχως να του πει το ‘μείνε’, δε νιώθει πλέον να έχει δύναμη να τον φυλάει και να τον προστατεύει, μόνο μένει πίσω ακίνητος κι ανήμπορος με μάτια θολά.

 

 

Ξέρω πως κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τον πόνο μου. Ξέρω πως αυτή η λύπη και, όταν έρθει η ώρα, το πένθος αυτό, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο διότι λίγοι μάς καταλαβαίνουν, οι περισσότεροι δεν το παίρνουν πολύ σοβαρά, ιδίως όταν έχουμε πλάι στην αρρώστια του σκυλιού ανθρώπινες αρρώστιες. 

Αλλά για μάς δεν είναι έτσι κι ο πόνος ήδη από τώρα με διαλύει.



https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2023/01/troy.html


https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2023/01/troy.html

Τρίτη 9 Αυγούστου 2022

Ημέρα της Γάτας

 


Τι κάνουν οι γάτες όταν κοιμόμαστε;
Ξύπνησα νύχτα ξαφνικά και είδα στο πάτωμα μια καρδιά από γάτες. Μάνα και κόρη κολλημένες σε σχήμα καρδιάς με δυο κεφάλια, με παρατηρούσαν. Κι ο Τρόυ δίπλα που όταν είμαι ξύπνια παριστάνουν ότι τις ξεσηκώνει και τάχα ξεβολεύονται.
Ημέρα της Γάτας η 8η Αυγούστου.

#CalicoCats
#Suk_theCalico
#Maiko_theCalico
#ΗμέραΤηςΓάτας

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2022

16 Μαρτίου- Χρόνια Πολλά στον κ Kastell


16 Μαρτίου- Χρόνια Πολλά στον κ Kastell,

ευτυχισμένα κι εμπνευσμένα!

Χρόνια Πολλά και στη μικρή μας Μάικο, το Καλικάκι μας που γεννήθηκε πέρσι σα σήμερα στις 10:45 το βράδυ, το 2ο της Suki μου και λατρεία του «μπαμπά» της που χαϊδευτικά τη φωνάζει Θανασούλα.

______________________

Φόρεσε ο κ Kastell και τα χρόνια του στη fedora, σαν τον Τρελό τον Καπελά, το Mad Hatter στο Un-birthday tea party τής ΑλίκηςΤωνΘαυμάτων- και, για τους παρατηρητικούς, ανάμεσά μας, σα στην εικονογράφηση του αγαπημένου μας Tenniel*, σαν το Μαρτιάτικο Λαγό διακρίνεται ο Troy το πιστό σκυλί

(εδώ ως άλλος Μάρτης: εκείνος που δε λείπει απ' τη Σαρακοστή].













ΣΗΜΕΙΩΣΗ
*σε  εικονογράφηση Τέννιελ το un-birthday tea party στο βιβλίο της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων του Λούισ Κάρρολ


Sir John Tenniel https://www.britannica.com/biography/John-Tenniel

Lewis Carroll: Alice's Adventures in Wonderland

Illustration by Sir John Tenniel of the White Rabbit from Lewis Carroll's Alice's Adventures in Wonderland.









 

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2022

Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2022

Με το νοικοκυριό die Freude

 


Εσείς που με ξέρετε το ξέρετε, ποτέ δεν τραγουδάω. Για το καλό της ανθρωπότητας. Μετά από χρόνια με μαθήματα πιάνου (στα οποία είχα εφεύρει μέθοδο με αριθμούς, τάχα να βοηθούν τα δάχτυλα, ώστε να μη μάθω τις νότες τις οποίες ψιλοέμαθα όμως, παρά την αντίστασή μου), πολύ νωρίς εγκατέλειψα διότι δεν είμαστε όλοι για όλα.

Όμως συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο.

Εδώ και χρόνια παρατήρησα ότι όποτε (ό μη γένοιτο) χρειαστεί να κάνω δουλειές του σπιτιού και αν είμαι μόνη, εντελώς ασυνείδητα και αφηρημένα τραγουδώ μια μελωδία. Μία μόνο, πάντα την ίδια. Την Ωδή στη Χαρά από την 9η, του Μπετόβεν.

Δεν είναι ότι την ακούμε στο σπίτι ή ότι είμαι μπετοβενική. Μάλιστα το μυστηριώδες είναι ότι αν θελήσω να σάς την τραγουδήσω τώρα,  εύκολα δε θα τη θυμηθώ ― κι ούτε βεβαίως και θα την αναγνωρίζατε, διότι είπαμε, δεν το ‘χω. Ωστόσο αν με αφήσετε μόνη να σάς πλύνω πιάτα, να στρώσω κρεβάτια, να βάλω πλυντήρια ή (μακριά από μάς) να σφουγγαρίσω, μπαινοβγαίνοντας με κουβάδες και παπλώματα θα αρχίσω να υμνώ τη Χαρά.

Άραγε θέλει κάτι να μου πει η ψυχή μου; Ό,τι κι αν είναι, πάντως μου δίνει χαρά. Κρυφή, μοναχική αλλά μεγάλη.

Και ιδού σας τη θυμίζω για να τη μοιραστώ (όχι με τη φωνή μου).

Η πασίγνωστη μουσική και, στα γερμανικά, οι στίχοι του Σίλλερ  ακολουθούν:

 

Ludwig van Beethoven: Ode an die Freude/Ode to Joy Der bekannte Ausschnitt aus Beethovens 9. Symphonie O Freunde, nicht diese Töne! Sondern lasst uns angenehmere anstimmen und freudenvollere! Freude, schöner Götterfunken, Tochter aus Elysium, Wir betreten feuertrunken. Himmlische, dein Heiligtum! Deine Zauber binden wieder Was die Mode streng geteilt; Alle Menschen werden Brüder Wo dein sanfter Flügel weilt. Wem der grosse Wurf gelungen Eines Freundes Freund zu sein, Wer ein holdes Weib errungen, Mische seinen Jubel ein! Ja, wer auch nur eine Seele Sein nennt auf dem Erdenrund! Und wer's nie gekonnt, der stehle Weinend sich aus diesem Bund. Freude trinken alle Wesen An den Brüsten der Natur; Alle Guten, alle Bösen, Folgen ihrer Rosenspur. Küsse gab sie uns und Reben, Einen Freund, geprüft im Tod; Wollust ward dem Wurm gegeben, Und der Cherub steht vor Gott! Froh, wie seine Sonnen fliegen Durch des Himmels prächt'gen Plan, Laufet, Brüder, eure Bahn, Freudig, wie ein Held zum Siegen. Seid umschlungen, Millionen. Dieser Kuss der ganzen Welt! Brüder! Über'm Sternenzelt Muss ein lieber Vater wohnen. Ihr stürzt nieder, Millionen? Ahnest du den Schöpfer, Welt? Such ihn über'm Sternenzelt! Über Sternen muss er wohnen.
_______________________



Εικόνα:
πάνω: Όταν λείπει ο Κύριος Kastell κοιμάμαι στο γραφείο του 
(εξ ου Suki, λίγος Troy κι άστρωτο κρεβάτι χθες το βράδυ).
Κάτω: Mike Lemanski - κάπως έτσι, αλλά στο ατάλαντο,έκανα τις παρτιτούρες μου

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2021

Τα καλαθάκια μου και ιστορία τσαντών (Birkin - Kelly)

 

Δάφνη με Τρόυ


 

Με τον Troy στο Vero, ένα από τα λίγα μαγαζιά όπου οι σκύλοι σερβίρονται και αντιμετωπίζονται  με σεβασμό όσο κι οι δίποδοι πελάτες (προσέξτε το νερό του κάτω από τη μπύρα μου).

 

Μα τα πολλά τα σχόλια που ακούω τελευταία είναι για το καλαθάκι μου- τα καλαθάκια για την ακρίβεια (έχω τρία μεγέθη) που καθημερινά ξεχνώ πόσο εντυπωσιάζουν.

 

Εκτός που είναι πρακτικά μια και χωράνε πολλά τα οποία βρίσκονται εύκολα, εκτός που δεν τα χαλά αλμύρα και θάλασσα και στέκονται περήφανα και βολικά, εκτός που με σεβασμό στο περιβάλλον αντικαθιστούν σακκούλες και πλαστικούρες ή τη βιομηχανία που παράγοντας παραπάνω απ’ όσα χρειαζόμαστε έχει ήδη βάψει με χρώμα ποτάμια ολόκληρα κι έχει μολύνει για γενιές τα χωριά των νεόπτωχων περιοχών του πλανήτη,

εκτός που ήταν παράδοση στη Μύκονο και γενικά στην εξοχή όλης της γης,

το ταπεινό μου καλαθάκι έχει επιδράσει στην κατασκευή της ακριβότερης και πολυπόθητης τσάντας του πλανήτη. Μιλώ για τη BirkinHermes και ιδού η ιστορία της.

 

Μετά τα μέσα του 20ου αιώνα όταν γέννησε η Γκρέις Κέλλυ, Πριγκίπισσα του Μονακό πλέον, έδωσε το όνομά της στην ‘Kelly Bag’ που  παρήγγειλε  στο φημισμένο οίκο  Hermes κάπως μεγαλύτερη από τις κλασικές της εποχής ώστε περνώντας την στον βραχίονα να κρύβει το παραπάνω βάρος που άφησαν οι γέννες.  Οι τσάντες έγιναν συλλεκτικές και δημιουργήθηκε ουρά στις παραγγελίες διότι κάθε πάμπλουτη, κάθε σταρ ήθελε να «επενδύσει» σε μια Κέλλυ και σοφά ίσως διότι, αν δεν τις κακομεταχειριστείς, δε χάνουν την αξία τους και, αναλόγως δέρματος, η τιμή φτάνει τις  δεκάδες (ως εκατοντάδες) χιλιάδες.

1984, η Τζέην Μπέρκιν με το αισθησιακό λαϊκό σουξέ (Je t'aime...Moi Non Plus)  και την ομορφιά της έγινε πασίγνωστη και πολλές ήθελαν να τη μιμηθούν. 

Ντυμένη μοντέρνα και πανάκριβα κρατούσε πάντα καλαθάκια―καλή ώρα― ακόμα και σε μια πτήση όπου στην πρώτη θέση έτυχε να καθίσει δίπλα στον Jean-Louis Dumas, διευθυντή του Οίκου Hermes. Ο άνθρωπος απόρησε και τη ρώτησε πώς, εκείνη που θα είχε όποια τσάντα (ή όποια Κέλλυ) ήθελε, ταξίδευε Παρίσι-Λονδίνο με ψάθινο καλάθι.

Κι εκείνη του εξήγησε όλα τα καλά του καλαθιού (όπως σας τα ανέφερα παραπάνω) και μαζί, σε ένα μπλοκάκι σχεδίασαν την παραλλαγή της Κέλλυ: με βάθος, σταθερή βάση ώστε να στέκεται και, βεβαίως πάνω ανοιχτή ώστε, να μην αγχωνόμαστε πόσα χωράει και πόσο θα τσαλαπατηθούν αν τα στριμώξουμε μέσα της.

Ο Ντυμά σχεδίασε την παραλλαγή, την ονόμασε προς τιμή της Μπέρκιν και σήμερα αντιγράφεται κατά κόρον και θεωρείται κληρονομιά να την αφήσει μια γυναίκα στα παιδιά της όπως γινόταν παλιά με τα μαργαριτάρια του αλμυρού νερού.

 


Και.. επειδή ξέρετε τώρα τι δώρο να μου κάνετε, προειδοποιώ: 

1. δε φοράω φίδι ή κροκόδειλο 

και 2. τα καλαθάκια μου δε θα τα εγκαταλείψω.

_____________________________________________


ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ 


Η Jane Birkin με τα καλαθάκια της


H τσάντα 

 
(Προσοχή στους αριθμούς εντός κ.λ. : κυκλοφορούν καλά αντίγραφα που δεν αξίζουν τίποτε)

H Grace Kelly with the Hermes Kelly Bag




Jane Birkin et Serge Gainsbourg - Je t'aime...Moi Non Plus

https://www.youtube.com/watch?v=k3Fa4lOQfbA





Κυριακή 28 Μαρτίου 2021

Αστυνομικό σκυλί σώζει τον «ύποπτο»

 



Μας θύμισε τον Αείμνηστο Λουκάνικο.

Αστυνομικός σκύλος στο Μπρίστολ όταν αστυνομικοί έπεσαν πάνω σε διαδηλωτή και τον χτυπούσαν όλοι μαζί, είδε το άδικο, επετέθη στους αστυνομικούς και ελευθέρωσε τον «ύποπτο».

 

Επιβεβαιώθηκε κάτι που λέω πολύ συχνά όταν ο Troy μου αντιπαθεί έναν επισκέπτη ή όταν ξαφνικά μέσα στη νύχτα επιμένει να βγει έξω να τσεκάρει και να γαυγίσει. Κάποιες φορές απλώς θέλει για το κέφι του να συμμετέχει στον τηλέγραφο των σκύλων μεταφέροντας μακρινό μήνυμα σε πιο κοντινά σκυλιά, όπως συνηθίζουν τα σκυλιά, όπως έχουμε δει και στα ‘101 Σκυλιά της Δαλματίας’. Γνωρίζω το γαύγισμα, όπως γνωρίζω και πώς κάνει για γνωστούς και πώς γρυλίζει για πολύ λίγους. 

Είναι υπάκουα μέχρι αυτοκαταστροφής τα σκυλιά μας αλλά όταν αντιδρούν πάντα έχουν δίκιο.

Χαρείτε το videohttps://twitter.com/chadloder/status/1375855008210579456 





 Bristol Police dog sees cop acting aggressively, bites the cop and frees the protester.

_____________________________


Άλλα:

Riot Dog Το Τραγούδι του Λουκάνικου (και όχι μόνο): https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2012/02/riot-dog.html

 https://twitter.com/chadloder/status/1375864551028137988


 

Σάββατο 20 Μαρτίου 2021

Suki μου με 3ήμερα #CalicoCat #SUKI

 


H Suki μου με τα 3ήμερα.

Πήρε 4 μήνες να με αφήσει να την πιάσω (γι αυτό και μου ξέφυγε η εγκυμοσύνη κι ας έχω φωτογραφία των δύο μπαμπάδων), πήρε πληγωμένα χέρια κι ατέλειωτη υπομονή να με εμπιστευθεί.

Από τέλος Οκτωβρίου που την πέταξαν στο πλαϊνό κτήμα.

Τώρα κοιμόταν στο λαιμό μου, μου ζήτησε να είμαι κοντά της το πρωί που με ξύπνησε για τη γέννα και γέννησε στη ντουλάπα μου.

Θα προτιμούσε πάνω σε κάλτσες και εσώρουχα μα τη μετέφερα κι άδειασα βιαστικά το πιο κάτω κατά τη διάρκεια της γέννας και τώρα τα χαϊδεύουμε, τα σκώνουμε στα χέρια κι η Suki η αγριόγατα μας εμπιστεύεται απόλυτα και καμαρώνει με δυνατά γουργουριτά.

Ένα ακόμα βήμα μένει, να μην επιτίθεται στον ευγενικό μου Troy. Αλλά κι εκεί κάνουμε βήματα και το σκυλί δείχνει μεγάλη υπομονή και κατανόηση (ενώ όταν την πρωτοείδε εκείνος ήταν που την κυνηγούσε).



Α.. και μην το ξεχνάμε:

Μετά την Πρωτομαγιά, χαρίζονται γατάκια από σπίτι (βλέπετε γονείς- μπαμπάδες σε φωτογραφία μόνο). Μαθημένα στα βασικά νηπιαγωγείου (ανθρώπινη αγκαλιά και να μη λερώνουν το σπίτι).

Είναι τα εξής:

1. ο μεγαλόσωμος ροζ (όχι κόκκινος, όχι ριγέ, ΡΟΖ).

2 και 3. σκουρο γκρί-τιγρέ tuxedο (επίσημο ένδυμα με άσπρο πουκάμισο και γαντάκια -μποτάκια)

και

4η η μικρή μας Κάλικο, το αντίγραφο της μάνας (και η μόνη που η μάνα απορρίπτει - μα αυτό  είναι άλλη ιστορία για άλλη ώρα).

Θα δωθούν ΜΟΝΟ σε καλές οικογένειες με διαπιστευτήρια φιλοζωίας,  σε άτομα που δίνουν όρκο φοβερό πως δε θα τα πετάξουν αν κάτι αλλάξει στη ζωή (όπως γίνεται).


#CalicoCat #SUKI


Suki γατάκια 4 ημερών


Σάββατο 21 Μαρτίου 2020

Genesis P-Orridge ― rip



Genesis P-Orridge
22 February 1950 – 14 March 2020

·               Published March 14, 2020Updated March 16, 2020
Genesis Breyer P-Orridge, the provocative British musician, writer and visual artist who pushed the limits of gender and the self, often using her own skin as her medium, has dropped her body.
At least, that is how she might have described the transition. Even in death, she would not have wanted to be held to drab social norms.
Genesis’s daughters, Genesse and Caresse P-Orridge, announced her death in a statement shared on Facebook by her manager, Ryan Martin. They said Genesis died of leukemia on Saturday at her home on the Lower East Side of Manhattan. She was 70.
Genesis led the influential British rock bands Throbbing Gristle and Psychic TV, dabbled as a dominatrix in New York, ran a soup kitchen in Kathmandu, hid out from Scotland Yard, organized a cultlike fan club that asked initiates to send in their bodily fluids, and undertook a long-running surgical project to merge identities with her wife, Jacqueline Mary Breyer, in a single nongendered being they called a “pandrogyne.”
It was a full life. “We’ve not squandered it,” Genesis said in 2018, using the plural pronoun to convey that she spoke for this dual identity. “We’ve utilized it to the maximum we could.”
She was born Neil Andrew Megson on Feb. 22, 1950, in Manchester, England, the second of two children of Ronald and Muriel Megson, who both worked briefly as semiprofessional actors.
Sickly as an adolescent, she had what she described as a tortured passage through England’s elite public school system, never comfortable with her body and gender. When, as a teenager, she discovered the Surrealist drawings of Max Ernst, which mashed together heads of one species with bodies of another, it gave her an early taste of the liberation she would pursue for the next five decades.
“I’d grown up thinking that the world was what I saw, and then I realized it wasn’t — it could be anything at all,” she told The New York Times in 2018.
It was the dawn of the psychedelic 1960s, and she saw that she could create herself in a new form, as an alter ego she called Genesis P-Orridge, who became a canvas for a wide range of experiments: artistic, pharmaceutical, surgical and spiritual.


After art school she formed a confrontational performance group called COUM Transmissions, which shocked the British art world in 1976 with an exhibition called “Prostitution” at London’s Institute of Contemporary Arts. The show included pornography, strippers and used tampons, leading one member of Parliament to call the group “wreckers of civilization.”
The core members of COUM morphed into Throbbing Gristle, an often abrasive experimental band that coined the term “industrial music” to describe its repetitive, amelodic soundscapes.
As with COUM, performances might involve nudity, self-mutilation, dead animals and Holocaust imagery; the band’s best-known single, “Zyklon B Zombie,” referred to the poison gas used in Nazi death camps. (At the time, Genesis lived with the band’s guitarist, Cosey Fanni Tutti, who later described her as domineering and abusive, an accusation Genesis denied.)
Thus began a career that moved from street theater and small rock clubs to established art galleries and museums.
Tim Mohr, who was helping Genesis write her autobiography, described her as “a Zelig-like character” who “connects to the Beats, was friends with William Burroughs and Brion Gysin, then in the midst of the hippies with Timothy Leary.”
“But she didn’t see herself squarely in any of those groups,” Mr. Mohr said in an interview. “Basically she was obsessed with not repeating things. So big changes were not daunting. She accepts that changes will cause periods of difficulty.”
Genesis kept evolving. After achieving cult notoriety in Throbbing Gristle, she found a broader rock audience in the 1980s with the occultist psychedelic band Psychic TV. The group’s followers formed a cultlike network called Thee Temple ov Psychick Youth, with members instructed to wear paramilitary uniforms and explore realms of magic and the occult. But in 1991, with the band and the fan club becoming too draining, Genesis relocated to Kathmandu with her first wife, Paula, and their daughters, Genesse and Caresse.
In addition to her daughters, she is survived by a granddaughter.
Another page turned: In her absence, the authorities raided Genesis’s home in Brighton, on the English coast, and confiscated materials that were splashed on the news as evidence of a supposed satanic cult. Though no charges were filed, the family went into voluntary exile, ultimately landing in California and the orbit of Mr. Leary, the LSD pioneer, who became a friend and influence.
There, as Genesis’s first marriage unwound, she found another unlikely identity, as a single father of two girls, attending P.T.A. meetings in a silver miniskirt and thigh-high boots. “They were good meetings,” she said.
On a trip to New York, she met Jacqueline Breyer, a dominatrix and nurse. Their love was so consuming that they wanted to fuse into a single entity, freed from the binary divisions of gender. After Genesis was severely injured in a fire in the California home of the music mogul Rick Rubin in April 1995, the couple moved to New York for her recovery.
They shared clothes and makeup. After Genesis won a lawsuit for the injuries sustained in the fire, they had money and time to push their “pandrogyne” project further. They got matching breast implants. Lady Jaye, as she was known, got a chin implant and had surgery on her nose.
“We’d go to our plastic surgeon and say, what else can we do now to look more alike?” Genesis said. 
Then, in 2007, Lady Jaye died of an acute heart arrhythmia. Her death left Genesis alone, one half of an art project that no longer had a second half.
All along, Genesis was writing, painting, creating collages and sculptures that explored gender and sexuality. Once declared a destroyer of civilization, she found her work embraced by the fine art world, including the Tate Britain in London and the Rubin Museum of Art in New York.
Her quest, she felt, remained the same: to pull things apart and put them back together, questioning why they were a certain way. Holding it all together was her most inspired creation, the changing canvas that was herself.
“Some people take their lives and turn them into the equivalent of a work of art,” she said. “So we invented Genesis, but Gen forgot Neil, really. Does that person still exist somewhere, or did Genesis gobble him up?
“We don’t know the answer. But thank you, Neil.”
Correction: March 14, 2020
Because of an editing error, an earlier version of this obituary misstated the year of an interview Genesis gave to The New York Times. It was 2018, not 2019.
John Leland, a Metro reporter, joined The Times in 2000. His most recent book is “Happiness Is a Choice You Make: Lessons From a Year Among the Oldest Old,” based on a Times series. @johnleland
A version of this article appears in print on March 16, 2020, Section D, Page 6 of the New York Times edition with the headline: Genesis Breyer P-Orridge, Musician, Artist and Provocateur, Dies at 70: https://www.nytimes.com/2020/03/14/arts/music/genesis-breyer-p-orridge-dead.html
-->



https://youtu.be/1H3NCqEbgjU