Ανώμ'λοι στη Μύκονο

 

Mε τη Hazel….σε ένα πεζουλάκι και τα λέγαμε. Ένας νεαρός που μόλις είχε έρθει στη Μύκονο μάς ρώτησε μήπως ξέρουμε μια Φρασκούλα. Φρασκούλα στη Μύκονο είναι σα Νεκτάριος στην Αίγινα.

«Μια Φρασκούλα που έχει δωμάτια κοντά στους ανεμόμυλους.»

«Οι τρεις ανώμαλοι είναι απ’ την άλλη πλευρά», του είπε η Hazel, «εδώ είναι πέντε οι ανώμαλοι.» (Το προφέρει «ανόμ’λοι»)....

 

Απόσπασμα  Ημερολογίων μου, 16 Ιουλίου ’94

 από τετράδιο στο εσώφυλλο του οποίου έχω κολλήσει έργο (με αφιέρωση) της  αγαπημένης μου Καίτης, κόρης της Hazel Φούσκη.

 

Σημειώνω επίσης ότι  είναι αξιοθαύμαστη η γνώση των ελληνικών της Hazel, όπως και άλλων ξένων γυναικών που παντρεύτηκαν Μυκονιάτες εκείνα τα χρόνια. Όμως, όπως ξέρουμε εμείς που ζούμε ή εργαζόμαστε σε ξένη γλώσσα, κι όπως έλεγε κι ο θείος Σίγμουντ, στη μη μητρική είναι που πιο ενδεικτικά ή χαριτωμένα γλιστρά η γλώσσα, ιδίως όταν μιλάμε χαλαρά κι ομόηχα και προφορά μάς προδίδουν.

Ο Βύρων κι ο Αμνός μέρα λαμπρή θανάτου

19 Απριλίου σήμερα και μνημονεύω δυο θυσιασμένους.

Πρώτο το Αρνίο, ο Αμνός του Κυρίου, από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου. Όταν ερχόμενες γενιές αιγοπροβάτων θα διηγούνται την Ιστορία τους, το 2019 το εθνοσωτήριο θα το θυμούνται χρονιά λαμπρή, γιορτή μεγάλη, μόνη Λαμπρή στην οποία δεν έχασε η μάνα το παιδί.

Και ιδού το ποίημα.

Ακολουθεί ο άλλος νεκρός. Ο Βύρων που εξέπνευσε στο Μεσολόγγι στις 19 Απριλίου, Μεγάλη Παρασκευή του 1824. Γνωρίζουν όσοι με διαβάζουν ότι τον έχω διαβάσει και αγαπήσει και μεταφράσει και πως έχω αναφερθεί πολύ στα βιογραφικά του. Από τα 'Περί Ανάγνωσης- Επιστολές σε Έναν Αναγνώστη' (που πρωτοδημοσιεύθηκαν στο Περί Γραφής, σας φέρνω απόσπασμα από το άλλο μου blog κι αν ενδιαφέρεστε για πιο πολλά μπαίνετε εκεί και κάνετε κλικι στη ετικέτα 'Βύρων' κάτω από το κείμενο.

Εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου..

      ..... «οι  γεγραμμένοι ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου»

"Ιωάννη Αποκάλυψις 21.27 

Σωστά κι ωραία γιορτάζετε κι εύχομαι και του χρόνου.

Επειδή όμως η χαρά του ενός είναι ο πόνος του άλλου

πέφτει σ' εμένα να θρηνήσω τα αδικοχαμένα νιάτα

και την κακή τη μοίρα του αρνιού

τούτη τη μέρα της ετήσιας τελετουργικής σφαγής.

Ως χορτοφάγος σήμερα είμαι με το αρνί 

κι όχι με την παράδοση.

Όμως δεν είναι ότι λέω μη φάτε.

Λέω μόνο:

'Ιδε ο αμνός θεού, βοσκού, κρεοπώλη ή ταβερνιάρη.

'Ιδε το πρόβατον επί σφαγήν.

'Ιδε

τρώγοντας, πίνοντας και ανταλλάσσοντας

Φιλί Αγάπης κι Αληθώς Ανέστη.

'Ιδε

μπροστά σου σε τραπέζι, τάβλα ή ταψί.

'Ιδε

ότι υπάρχει πάντα κι η άλλη όψη.

Κι ότι

εν τω βιβλίω της ζωής (του αρνίου)

το Πάσχα σου είναι  μιά αποφράδα μέρα

μιας ετήσιας τελετουργικής σφαγής.

☨

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

..Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. ..'.(Κατά Ιωάννην) 

"οι  γεγραμμένοι ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου.'" Ιωάννη Αποκάλυψις 21.27 

Τῇ ἐπαύριον πάλιν εἱστήκει ὁ Ἰωάννης καὶ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ δύο, 36 καὶ ἐμβλέψας τῷ Ἰησοῦ περιπατοῦντι λέγει· Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. ...(Κατα Ιωάννη)

'.....ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος ...' (Ησαΐας)

Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου,  Εκδόσεις Γαβριηλίδη  

και στο https://kastellakia.blogspot.com/2015/04/blog-post.html

__________________________________________________________________________________________________________________

Περί Ανάγνωσης: Επιστολές προς Έναν Αναγνώστη Ε'

Kάθε βιβλίο έχει το παρελθόν του

Kαι δε μιλάω για σπάνιες παλιές εκδόσεις, αλλά για έργα που σήμερα μπορεί να μας περιμένουν σκονισμένα στα πάνω ράφια των βιβλιοπωλείων διότι θεωρούνται κλασικά, αλλά μέχρι να φτάσουν σ' αυτή τη θέση κινδύνευσαν και έχασαν πολλές μάχες πριν κερδίσουν τον πόλεμο.

     Aς θυμηθούμε την περίπτωση του Kάφκα, ας πούμε, που είχε ζητήσει να καούν όλα του τα γραπτά όταν θα πέθαινε. Tι τύχη για μας που οι φίλοι του αντί να υπακούσουν, τα εξέδωσαν και τώρα έχουμε διαβάσει τη «Δίκη» αλλά κι εκείνο το εξαιρετικό διήγημα με το δράμα του μικροϋπαλλήλου που ζει στο σπίτι των γονιών του κι ένα πρωί ξυπνά κι ανακαλύπτει πως έχει μεταμορφωθεί σε ένα τεράστιο σκαθάρι (τσέχικα δεν ξέρω και λέω για το σκαθάρι με επιφύλαξη, από συγκρίσεις μεταφράσεων διότι η παλιά ελληνική εκδοχή, που ήταν η πρώτη μου, λέει «μπούμπουρας» που, εκτός από όχι και πολύ καλόγουστη είναι κι ιδιαίτερα ασαφής).

     Στον αγαπημένο μου, το Bύρωνα, συνέβη μετά θάνατον το αντίθετο. Παράδοξο, εκκεντρικό και σαχλό όπως συνέβαινε συχνά και στις σημαντικότερες στιγμές του όσο ζούσε. Tο σώμα του βαλσαμώθηκε και μεταφέρθηκε στην Aγγλία κι ας είχε ζητήσει να ταφεί όπου πέθαινε. «Ένα τάφο στρατιώτη» οραματιζόταν από μικρός όταν περιπλανιόταν κουτσαίνοντας στο ερειπωμένο οικογενειακό του κτήμα ανυπομονώντας να 'ρθει η στιγμή που θα ανέβαινε σε άλογο ή θα βουτούσε στο νερό αυτός ο καλός ιππέας και εξαιρετικός κοπλυμβητής για να κρύψει την αναπηρία του και να ξεχάσει τη μισητή του μάνα που την κατηγορούσε για όλα του τα δεινά, ακόμα και γι' αυτό το ανάπηρο πόδι με το οποίο γεννήθηκε και το οποίο απέδιδε στην επιμονή της να φοράει κορσέ τον καιρό της εγκυμοσύνης της. Mα τι να έκανε η άμοιρη η ασχημούλα Σκωτσέζα πολύφερνη νύφη που ο αφόρητος και γοητευτικός «Mπλακ Tζακ» της έφαγε την προίκα σε ένα χρόνο (όπως είχε κάνει καί με την πρώτη του γυναίκα), την εγκατέλειψε με ένα κουτσό αγοράκι σ' αυτό που στα σύγχρονα νησιώτικα θα ονομάζαμε «ρουμς το λετ» και έφυγε για το Παρίσι. 'Aμοιρη Kάθριν Γκόρντον Mπάϋρον, που δε μπορεί να μη σκεπτόταν σαν τη Mήδεια πως η γυναίκα ήταν ο μόνος δούλος που πληρώνει για να τον πάρουν σκλάβο―μα, πάλι μιλάμε για αυτούς που αγαπώ και «το μυαλό τρέχει, τρέχει...» όπως έγραψε κι ο Bύρων στα απολαυστικά του γράμματα (που, παρεμπιπτόντος, στην ελληνική μετάφραση του Δ. Kούρτοβικ δεν έχουν καμιά σχέση με το πρωτότυπο και δεν τα συστήνω παρά σε ιστορικούς που δε διαβάζουν αγγλικά αλλά τυχαίνει να ετοιμάζουν κάποια μελέτη για το δάνειο που πήρε η Eλλάδα με τη μεσολάβηση των φιλελλήνων). Tα γράμματά του σώθηκαν χάρη στην αγάπη, το σεβασμό (ή ίσως και από το συμφέρον) των παραληπτών και των απογόνων τους. H μεγάλη απώλεια όμως είναι που χάθηκαν τα ημερολόγια.

     Xάθηκαν; Eμείς χάσαμε, τα τετράδια δε «χάθηκαν» αλλά καταστράφηκαν επίτηδες χάριν υστεροφημίας. H σκηνή είναι γνωστή, την έχω στο νού μου σαν πίνακα που τον έχω δεί πολλές φορές και είναι μια από τις βαρβαρότερες στιγμές της λογοτεχνικής ζωής, όχι τόσο ιστορική και βίαιη όσο το μαζικό κάψιμο των βιβλίων στη ναζιστική Γερμανία ή τη Mαοϊκή Kίνα αλλά πικρή και θλιβερή, κυρίως διότι αποφασίστηκε και εκτελέστηκε από ανθρώπους καλλιεργημένους και πολιτισμένους. Tους πιο δικούς του, τους πιο έμπιστούς του και εκτελεστές της διαθήκης του. Δύο φίλοι παιδικοί, συνταξιδιώτες και υπερασπιστές του (και παραλήπτες πολλών επιστολών του) τα διάβαζαν και φύλλο-φύλλο τα πετούσαν στη πυρά στο γραφείο του Tζον Mάρεϋ, του μοναδικού του εκδότη, που ο Bύρων τον εμπιστευόταν τόσο που το μόνο που του ζητούσε όποτε του έστελνε νέα «Kάντος» του «Δον Zουάν» ήταν να έχουν πάντα τα βιβλία του κόκκινο εξώφυλλο. Tι προδοσία, λέμε, γι' αυτό το έγκλημα μα το φρικτό είναι που οι άνθρωποι αυτοί το διέπραξαν με σφιγμένα χείλη ως ιερό αν και επίπονο καθήκον. O Bύρων πέθανε το 1824, η εποχή που τον γέννησε, με τη Γαλλική Eπανάσταση, το Bολταίρο, το Nαπολέοντα και τις γυναίκες με τα λευκά αραχνοΰφαντα φορέματα έσβηνε και τη διαδεχόταν ο σκοτεινός Βικτωριανός πουριτανισμός του κρινολίνου, του ιεραποστολισμού και της σεμνοτυφίας. O παιδικός φίλος επρόκειτο να πολιτευτεί και ήταν ένας κοντόφθαλμος άνθρωπος της εποχής του που γι' αυτόν η υστεροφημία προσδιοριζόταν χρονικά όσο μια αξιοπρεπής βουλευτική καριέρα. Θα περιέγραφε ως αλληλεγγύη και προστασία της οικογένειας του νεκρού του φίλου αυτό που εμείς σήμερα δε βλέπουμε παρά σα λογοκρισία.

    Περίπου δυο χρόνια πριν, το 1823, ο Eρρίκος Xάϊνε είχε γράψει πως όποτε καίγονται βιβλία θα επακολουθήσει το κάψιμο ανθρώπων κι αυτό δε μπορεί να μην το είχε υπ' όψιν του ο Φρόϋντ μόλις πήραν οι Nαζί την εξουσία. «Tί πρόοδος! -->

http://kastellakia.blogspot.com/2011/06/blog-post_09.html#ixzz6K3Xzmw2P

_______________________

ΕΙΚΟΝΕΣ

'Η υποδοχή του Βύρωνα στο Μεσολόγγι' Θεόδωρος Βρυζάκης, 1866

'Ο Όρκος του Βύρωνα' Ludovico Lipparini

Τα 40 Του Θανάτου'   Εκδόσεις Γαβριηλίδη  https://gavrielidesbooks.gr/books/ta-saranta-toy-thanatoy/

Δε νταγιαντώ δυό πράματα

Δε νταγιαντώ δυό πράματα

φτώχια και γεροντάματα

Ρεμπέτικο κλασικό διστιχο από τη 'Σβούρα' του Γιώργη Χριστοφιλάκη.

Ναι στην Αθήνα είμαι, πρώτη μέρα μετά τα events και τα ακτιβιστικά μου, μόνη με τα βιβλία μου που καθένα, έχει και δική του ιστορία.

Η Σβούρα. Από τη βιβλιοθήκη του πατέρα μου που μοιραστήκαμε με τις αδελφές μου. Στο εσώφυλλο αφιέρωση στο Νίκο Κούνδουρο με σκιτσάκι πορτραίτο του Χριστοφιλάκη όπως τον θυμάμαι όταν ήμουν παιδί κι έτρεχα στη Σκουφά με πιρουέττες απ' της Ναταλίας Στεφάνου τα μαθήματα μπαλέτου, στο γραφείο του πατέρα μου, Λυκαβηττού, σ΄ένα θαυμάσιο φωτεινό διαμέρισμα που ανήκε σε παλιά μαθήτρια στο σχολείο του παππού μου, λίγο πιο κάτω στη Σταΐκου. Κι οι δυό παππούδες μου ήταν φιλόλογοι αλλά στο σχολείο αυτού του ίδιου παππού μαθητής ήταν κι ο Χριστοφιλάκης για πολύ λίγο (κι έχει γράψει γι αυτό).

Και διέσχιζα τη Σκουφά με πιρουέττες. Από Πλουτάρχου (απέναντι σφoλιάτα από το Μήτσο Ακτύπη για να φτιάξουν στο σπίτι quiche lorraine), Σκουφά ο φούρνος που έβαζε δυό λουκάνικα στη λουκανικόπιτα κι ύστερα εκεί άνοιξε το Joy με τα ωραία ρούχα εμπνευσμένα από τη ΒΙΒΑ κι ύστερα εκεί μετακόμισε το Free Shop όταν χωρίστηκε από το Pop Eleven που εγκαταστάθηκε από πάνω, κι εκεί ,στους «αδελφούς Φαληρείς» όπως τους λέγαμε, δούλευε ο Κύριος Kastell όταν γνωριστήκαμε-με τη βιβλική έννοια, διότι κοινωνικά γνωριζόμασταν χρόνια στις ίδιες παρέες της Δεξαμενής αλλά όχι ακριβώς στην ίδια διότι τότε ήταν μεγαλύτερος, τότε, που τα πέντε χρόνια ήταν διαφορά.

Πιρουέττες. Με τη σφολιάτα στα χέρια, 12 ετών σφίζουσα από ζωή και ενδορφίνες μετά το χορό και τη χαρά πως λίγο παραπάνω άνοιξαν τα πόδια μου, λίγο πιο πολύ άντεξα στην απόλυτη ακινησία που απαιτεί ο χορός.

Διότι όπως η Μουσική θέλει παύση,

όπως η Γλυπτική θέλει κίνηση,

έτσι ο Χορός δίχως ακινησία, χορός δεν είναι.

Πιρουέττες στη Σκουφά. Απ' τη Λυκαβηττού με θέα τον τρούλο πίσω από τον τρομερό πατέρα μου καθισμένο στο φωτεινό γραφείο να συζητά τα ακατανόητα με τους συνεταίρους του Ντίντη Καρύδη (με τα σόρτς και τη Citroen βάτραχο) και τον πάντα ευγενή κι απόμακρο Γιώργο Σταμπουλόπουλο, τρέχοντας έμπαινα Σκουφά 52, στο σκοτεινό γραφείο της μητέρας μου. Άλλη ατμόσφαιρα, σκοτεινή γιατί δεν έμενε, ούτε έμεινε, πολύ εκεί, γρήγορα μεταφέρθηκε στο κτίριο με τους φαρδείς διαδρόμους, πρώτη γυναίκα διεύθύντρια της ΕΡΤ προ Μανθούλη που τη μνημονεύει στη θαυμάσια αυτοβιογραφία του.

Δε νταγιαντώ δυό πράματα

φτώχια και γεροντάματα

Ποιον ενδιαφέρουν άραγε όλα αυτά; Είμαστε η μνήμη μας είπε ο Προυστ κι επιβεβαίωσε ο Φρόυντ. Είμαστε μόνο η μνήμη μας, λέει η σύγχρονη Νευροχειρουργική που μελετά εγκεφάλους, ηλεκτρονικούς και μη, και υπόσχεται αθανασία όταν με τη βοήθεια των νέων Τζομπς και Γκέιτς θα μπορεί ο άνθρωπος να φορτώσει τη μνήμη του σε ένα υπολογιστή και μέσα εκεί να ζει για πάντα μια virtual ζωή δίχως φθορά και σωματικό πόνο.

Δίχως μπαγκάζια.

Ή ενθύμια, σαν αυτά της δικής μου Αθήνας.

Στον Κούνδουρο, αφιέρωσε ο Χριστοφιλάκης τη Σβούρα του που αφηγείται 'τουρνέ', ταξίδι ενός θιάσου, ο Βέγγος, η Σμάρω, ο Διευθυντής Σκηνής που βάζει πρόστιμα στην «κοπελιά» που «κάνει χάσμα» στο κρύο θέατρο με πάνινες καρέκλες, σε παγωμένες πόλεις «και κάτι μουζικαρέοι ντούρου ντούρου...κι αρνιά κι αυγά, κοκορέτσι, σαλάτες και χαλβάς και παγωτό... Τα ξέρασα.».

Πώς απ' τον Κούνδουρο, βρέθηκε εδώ σ΄ εμένα αυτό το βιβλίο, σε άλλο δρόμο, άλλο σπίτι, άλλο αιώνα; Πώς αλλάζουν χέρια οι μνήμες;

Και το αιώνιο ερώτημα: Τι αξία έχουν όλα αυτά;

Και το καινούργιο μου βάσανο: Τι θα απογίνουν, ποια χέρια θα τα ανοίξουν μετά τα δικά μου;

Και πάλι πίσω, στα αιώνια: Και τι, τι σημασία μπορεί να έχει αυτό;

Δε νταγιαντώ, δε νταγιαντώ, σας λέω.

Ξημερώνει Gay Αυγή για τη ΧΑ; Εξομολόγηση στη Βουλή

Ελαφρού S & M επεισόδιο στη Βουλή έγινε αφορμή βουλευτής να βγει εκτός εαυτού και να κάνει ωρυόμενος την προσωπική εξομολόγηση «Γάμησα μια αδερφή».

Επιτέλους το παραδέχθηκε. 

Διότι όσο κι αν παραμυθιάζεστε μεταξύ σας, ένα είναι το γαμήσι, ίδιο πόθο θέλει, ανεξαρτήτως στάσης που προτιμάμε.

Δεν είναι πιο τιμητικό το όρθιο απ' το ιεραποστολικό, ούτε πιο αντρίκιο το καρεκλάτο από το doggy style,  διότι είναι δικαίωμά μας το γούστο του καθενός μας για το από πού και πώς και πότε και με ποιόν ή ποιους.

Tώρα που ο βουλευτής της ΧΑ παραδέχθηκε πως είναι gay- και μάλιστα φωνάζοντάς το δημοσίως-  ελπίζω να τον ακολουθήσουν κι οι θαυμαστές και ψηφοφόροι του ώστε αντιμετωπίζοντας τις ορμές τους, να καταφέρουν να αποδεχθούν τον εαυτό τους, μήπως και ηρεμήσουν.

Φέρνω video  τον τραμπούκο βουλευτή να φωνάζει 'Γάμησα μια αδερφή' και υπενθυμίζω πως η γλώσσα που επιλέγουμε λέει πολλά, κι όπως μας δίδαξε ο καλός μου γιατρός, 'εσένα, όχι τον άλλο, περιγράφει η λέξη που χρησιμοποιείς σα βρισιά',
φέρνω και διάφορα gay ενσταντανέ Χρυσαυγιτών μήπως και τα δουν όλα μαζί και αποδεχθούν τα πασιφανή,
φέρνω και σχόλια.
Χαρείτε τα!

Αγγελίες για ραντεβού «αβάδιστα στο χώρο σας»;

 

____Η αφορμή

Paola Revenioti τι έγινε καλε στην βουλή;το ένα καθίκι πλάκωσε το άλλο καθίκι στις σφαλιάρες;

Το επεισόδιο Κασιδιάρη - Δένδια στη Βουλή (vid) - CNN.gr

www.cnn.gr/news/politiki/story/80771/to-epeisodio-kasidiari-dendia-sti-voyli-vid

Το επεισόδιο Κασιδιάρη - Δένδια στη Βουλή (vid). Newsroom , CNN Greece. 14: 20 Δευτέρα, 15 Μαίου 2017 - Ανανεώθηκε 14:51. Το επεισόδιο Κασιδιάρη - Δένδια  ...

______τα σχόλια

Yoshi‏

Περίεργο για τον Κασιδιαρη πάντως. Ο Ηλίας είναι ήρεμο παιδί. Συνήθως αράζει μπαλκόνι με βυσσιναδα κ φτιάχνει παζλ με τον Χίτλερ.

Truffautνας Σαμαράς‏ 

Το πρόβλημα του Κασιδιάρη κ δεν μπορεί να συγκρατήσει τα νεύρα του είναι π δεν ξέρει να μετρήσει μέχρι το δέκα από μέσα του για να ηρεμήσει

Costas Tachtsidis‏

Επεισόδιο στη Βουλή μεταξύ Κασιδιάρη - Δένδια! Ήρθε η ώρα να πούμε ένα μεγάλο "όχι" στην ενδοοικογενειακή βία. Μας αφορά όλους

μαGoofys‏ Τους βόλεψε λέει τους Συριζαίους η επίθεση Κασιδιάρη γιατί μπορούν να περάσουν το μνημόνιο. Ναι, γιατί αλλιώς δεν μπορούν, δυσκολεύονται

Panagiotis Chatzistefanou Καλέ ναι, το πρόβλημα της ΒτΕ είναι ότι η Κλασιδιάροια είναι μια ομοφοβικιά κρυφή. Επειδή οι υπόλοιπες ξεκωλιάρες εκεί μέσα είναι φανερές και καθόλου ομοφοβικές.

Για την κάτωθι εικόνα (από εναλλακτικό Gay Pride της ΧΑ)

υπέστην αναφορά και κυρώσεις.

Τη φέρνω μαζί με το σχόλιο:

Αποφεύγω να τους διαφημίζω και δε βάζω φωτογραφίες τους. Αλλα πώς να αντισταθώ σε τέτοια ρώμη, τέτοιο ανδρικό κάλλος.
Εξ άλλου γνωρίζετε πως είμαι υπέρ του ελεύθερου έρωτα και πάντα υποστηρίζω κάθε εκδήλωση του Gay Pride.


Χαρείτε τους, με σχόλιο του Chatzistefanou Panagiotis:

Απομακρύνετε παιδιά από τις οθόνες, ακολουθούν εικόνες σκληρού gay porno.

Αποκλειστικές εικόνες από το παραθαλάσσιο εναλλακτικό Gay Pride της Χρησοίς Αυβγείς, με τίτλο "Αρκουδίτσες Πλατς-πλουτς" Δείτε! Αιλλυνώφροναισ λάτρεις του ανδρικού σώματος, να επιδίδονται σε δημόσιες θωπείες, παθιασμένους εναγκαλισμούς, και να κυλιούνται ημίγυμνοι στην καυτή άμμο. Ο ομοφυλόφιλος παροξυσμός κορυφώνεται σε έξαλλη beach-παρέλαση - έκρηξη πουστιάς, με χρυσές περικεφαλαίες και διάφορα άλλα glamorous accessories στα οποία όλοι οι gays έχουν μια αδυναμία, γιατί να το κρύψομεν. Το θέμα αυτή τη φορά ήταν "Λεωνίδα, καυτέ μου bear daddy" 

Πάνε γυρεύοντας;

________________

Φωτιές βιβλίων στις 10 Μαΐου 1933 ― ομιλία Γκαίμπελς (film) κ.α.

10 Μαΐου 1933 έκαψαν στοίβες βιβλίων οι  Ναζί στο Βερολίνο.

Ναι 1933, νωρίς-νωρίς. Για να μη λένε κάποιοι πως ακόμα δεν ήξεραν. 

Διότι όταν συμβαίνουν αυτά μπροστά μας, ξέρουμε, πάντα ξέρουμε. 

Από το 1823, ο Eρρίκος Xάϊνε είχε γράψει ότι όποτε καίγονται βιβλία θα επακολουθήσει το κάψιμο ανθρώπων κι αυτό δε μπορεί να μην το είχε υπ' όψιν του ο Φρόυντ μόλις πήραν οι Nαζί την εξουσία. «Tί πρόοδος! Tο μεσαίωνα θα έκαιγαν εμένα, στην εποχή μας τους αρκεί να καίνε τα βιβλία μου» είπε. Aισιόδοξα ειπωμένο μοιάζει σ' εμάς που ξέρουμε τι επακολούθησε.

Σας φέρνω: άρθρο για την Καύση Βιβλίων του 1933 και  το προηγούμενό της στο 19ο αιώνα,
ομιλία του Γκαίμπελς σε φιλμ (με αγγλικούς υποτίτους)
και άλλα.
Για να μη μας ξανασυμβεί.
Για να επαγρυπνούμε.

Από ushmm.org Οι καύσεις βιβλίων έχουν μια μακρά και σκοτεινή ιστορία. Ίσως το πιο γνωστό από αυτά τα γεγονότα, η καύση των βιβλίων από το ναζιστικό καθεστώς στις 10 Μαΐου 1933, να είχε προηγούμενο στη Γερμανία του δέκατου ένατου αιώνα. Το 1817, οι γερμανικές φοιτητές οργανώσεις (Burschenschaften) επέλεξαν την 300ή επέτειο των 95 Θέσεων του Λούθηρου, για να πραγματοποιήσουν ένα φεστιβάλ στο Βάρτμπουργκ, έναν πύργο στη Θουριγγία όπου ο Λούθηρος είχε αναζητήσει καταφύγιο μετά τον αφορισμό του. Οι φοιτητές, οι οποίοι διαδήλωναν υπέρ μιας ενοποιημένης χώρας —η Γερμανία εκείνη την εποχή ήταν ένα συνοθύλευμα κρατιδίων— έκαψαν αντιεθνικά και αντιδραστικά κείμενα και βιβλία που τα έκριναν ως «αντιγερμανικά». 

Το 1933, οι ναζιστικές γερμανικές αρχές προσπάθησαν οι επαγγελματικές και πολιτιστικές οργανώσεις να συμβαδίζουν με την ιδεολογία και την πολιτική των Ναζί (Gleichschaltung). Ακολουθώντας αυτή την πολιτική, ο Γιόζεφ Γκέμπελς, Υπουργός Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας των Ναζί, εγκαινίασε μια προσπάθεια ευθυγράμμισης των τεχνών και της κουλτούρας με τους στόχους των Ναζί. Η κυβέρνηση εκκαθάρισε τους πολιτιστικούς οργανισμούς από Εβραίους και άλλους αξιωματούχους που θεωρούσε ότι έτρεφαν ύποπτες πολιτικές πεποιθήσεις ή όσους δημιουργούσαν ή συμμετείχαν σε έργα τέχνης που οι Ναζί αποκαλούσαν «εκφυλισμένα». 

Σε αυτή την προσπάθεια να "συμμορφώσει" τη λογοτεχνική κοινότητα, ο Γκέμπελς είχε έναν ισχυρό σύμμαχο, τον Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Σύνδεσμο Φοιτητών (Nationalsozialistischer Deutscher Studentenbundή NSDStB). Οι Γερμανοί φοιτητές αποτελούσαν την εμπροσθοφυλακή του πρώιμου ναζιστικού κινήματος και στα τέλη της δεκαετίας του ’20, πολλοί είχαν προσχωρήσει στις τάξεις διάφορων ναζιστικών ομάδων. Ο ακραίος εθνικισμός και αντισημιτισμός λαϊκών φοιτητικών οργανώσεων προερχόμενων από τα μεσαία στρώματα εκφραζόταν έντονα και ανοιχτά εδώ και δεκαετίες. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί φοιτητές ήταν αντίθετοι με τη δημοκρατία της Βαϊμάρης (1919-1933) και ο εθνικοσοσιαλισμός αποτελούσε κατάλληλο όχημα για την έκφραση της εχθρότητας και της απογοήτευσής τους από την πολιτική σκηνή. 

Στις 6 Απριλίου, 1933, το Κεντρικό Γραφείο Τύπου και Προπαγάνδας της ναζιστικής φοιτητικής οργάνωσης κήρυξε μια πανεθνική «Κινητοποίηση κατά του αντιγερμανικού πνεύματος», η οποία έμελλε να αποκορυφωθεί με την εκκαθάριση ή «κάθαρση» (Säuberung) των λογοτεχνικών έργων δια πυρός. Οι τοπικές οργανώσεις έπρεπε να τροφοδοτούν τον τύπο με ανακοινώσεις και άρθρα επί παραγγελία, να δίνουν μαύρες λίστες με «αντιγερμανικούς» συγγραφείς, να χρηματοδοτούν ομιλίες διασήμων προσωπικοτήτων ναζιστικής ιδεολογίας σε δημόσιες συγκεντρώσεις και να διαπραγματεύονται χρόνο για ραδιοφωνικές εκπομπές. Στις 8 Απριλίου, η φοιτητική οργάνωση συνέταξε τις δώδεκα «θέσεις» της —μια εσκεμμένη αναφορά στις 95 Θέσεις του Λούθηρου: δηλώσεις που περιέγραφαν τα βασικά στοιχεία μιας «καθαρής» εθνικής γλώσσας και πολιτισμού. Οι θέσεις αυτές, οι οποίες κυκλοφορούσαν σε αφίσες, επιτίθονταν στον «εβραϊκό διανοουμενισμό», εξέφραζαν την ανάγκη «κάθαρσης» της γερμανικής γλώσσας και λογοτεχνίας και απαιτούσαν τα πανεπιστήμια να αποτελούν κέντρα του γερμανικού εθνικισμού. Οι φοιτητές χαρακτήρισαν την «κινητοποίηση» ως απάντηση στην παγκόσμια εβραϊκή «εκστρατεία σπίλωσης» της Γερμανίας και ως επιβεβαίωση των παραδοσιακών γερμανικών αξιών. 

Σε μια συμβολική πράξη που λειτούργησε ως κακός οιωνός, στις 10 Μαΐου 1933, φοιτητές έκαψαν πάνω από 25.000 τόμους «αντιγερμανικών» βιβλίων, προμηνύοντας μια εποχή κρατικής λογοκρισίας και ελέγχου της κουλτούρας. Το βράδυ της 10ης Μαΐου, στις περισσότερες πανεπιστημιακές πόλεις, δεξιοί φοιτητές οργάνωσαν λαμπαδηδρομίες «κατά του αντιγερμανικού πνεύματος». Στις προσχεδιασμένες τελετουργικές εκδηλώσεις, υψηλόβαθμα στελέχη των Ναζί, καθηγητές, πρυτάνεις και ηγέτες φοιτητικών οργανώσεων καλούνταν να απευθυνθούν στους συμμετέχοντες και στους θεατές. Στα σημεία συνάντησης φοιτητές πετούσαν τελετουργικά τα λεηλατημένα και «ανεπιθύμητα» βιβλία σε πυρές υπό τη συνοδεία μουσικών συνόλων, ενώ έδιναν και τους λεγόμενους «πύρινους όρκους». Στο Βερολίνο, συγκεντρώθηκαν περίπου 40.000 άτομα στην Πλατεία της Όπερας, για να ακούσουν τον Γιόζεφ Γκέμπελς να εκφωνεί έναν πύρινο λόγο: «Όχι στην παρακμή και στην ηθική διαφθορά!» Ο Γκέμπελς διέτασσε το πλήθος. «Ναι στην ευπρέπεια και στην ηθική στην οικογένεια και στο κράτος! Παραδίδω στις φλόγες τα γραπτά των Χάινριχ Μαν, Ερνστ Γκλέζερ, Έριχ Κέστνερ.» 

Μεταξύ των συγγραφέων τα βιβλία των οποίων έκαψαν οι ηγέτες των φοιτητών εκείνο το βράδυ ήταν διάσημοι σοσιαλιστές όπως ο Μπέρτολτ Μπρεχτ και ο Αύγουστος Μπέμπελ, ο θεμελιωτής της έννοιας του κομμουνισμού, Καρλ Μαρξ, συγγραφείς που επέκριναν την «μπουρζουαζία» όπως ο Αυστριακός θεατρικός συγγραφέας Άρθουρ Σνίτσλερ και «αρνητικές επιρροές από το εξωτερικό», όπως ο Αμερικάνος συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Οι φλόγες κατέκαψαν επίσης τα γραπτά του Γερμανού νομπελίστα το 1929 συγγραφέα Τόμας Μαν, του οποίου η υποστήριξη στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και η κριτική στο φασισμό προκάλεσε την οργή των Ναζί, και τα έργα του διεθνώς δημοφιλή συγγραφέα Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, του οποίου η αδυσώπητη περιγραφή του πολέμου στο έργο του Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο, δυσφημίστηκε από τους Ναζί ιδεολόγους ως «κυριολεκτικά προδοσία των στρατιωτών του Παγκοσμίου Πολέμου». Οι Έριχ Κέστνερ, Χάινριχ Μαν και Ερνστ Γκλέζερ, που συκοφαντήθηκαν κατά την έντονη ρητορική του Γκέμπελς, ήταν από τους πρώτους Γερμανούς λογοτέχνες που άσκησαν κριτική στο ναζιστικό καθεστώς, μολονότι ο Χάινριχ Μαν είχε γίνει διάσημος ως ο συγγραφέας του μυθιστορήματος Ο καθηγητής Ούνρατ, το οποίο παίχτηκε στις γερμανικές αίθουσες το 1930 με τον τίτλο «Γαλάζιος άγγελος» και ο Κέστνερ ήταν κυρίως γνωστός για τα βιβλία του για παιδιά και νέους. Μεταξύ των υπόλοιπων συγγραφέων που είχαν μπει στη μαύρη λίστα ήταν οι Αμερικάνοι Τζακ Λόντον, Θίοντορ Ντρέισερ και 'Ελεν Κέλλερ, η πίστη της οποίας στην κοινωνική δικαιοσύνη την ώθησε να αγωνιστεί για τα δικαιώματα των αναπήρων, το κίνημα του ειρηνισμού, τις καλύτερες συνθήκες των εργατών στις βιομηχανίες και το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. 

Δεν πραγματοποιήθηκαν όλες οι καύσεις βιβλίων στις 10 Μαΐου, όπως είχε προγραμματίσει ο Γερμανικός Σύνδεσμος Φοιτητών. Ορισμένες αναβλήθηκαν για λίγες ημέρες αργότερα εξαιτίας της βροχής. Άλλες, βάσει απόφασης των τοπικών οργανώσεων, πραγματοποιήθηκαν στις 21 Ιουνίου, στο θερινό ηλιοστάσιο, μια παραδοσιακή ημερομηνία για εορτασμούς με πυρά στη Γερμανία. Εντούτοις, σε 34 πανεπιστημιακές πόλεις σε όλη τη Γερμανία, η «Κινητοποίηση κατά του αντιγερμανικού πνεύματος» της 10ης Μαΐου ήταν επιτυχημένη, αποσπώντας ευρεία κάλυψη από τις εφημερίδες. Σε ορισμένες πόλεις, κυρίως στο Βερολίνο, ραδιοφωνικές εκπομπές μετέφεραν τις ομιλίες, τα τραγούδια και τους τελετουργικούς ύμνους «ζωντανά» σε αμέτρητους Γερμανούς ακροατές. Η προώθηση της «Άριας» κουλτούρας και η καταστολή άλλων μορφών καλλιτεχνικής παραγωγής ήταν μία ακόμη προσπάθεια των Ναζί για «εξαγνισμό» της Γερμανίας. Φυσικά, οι οι περισσότεροι από τους συγγραφείς των οποίων τα έργα παραδόθηκαν στην πυρά ήταν Εβραίοι. Μεταξύ αυτών ήταν ορισμένοι από τους πιο διάσημους σύγχρονους συγγραφείς της εποχής, όπως ο Φραντζ Βέρφελ, ο Μαξ Μπροντ και ο Στέφαν Τσβάιχ. 

Επίσης, ανάμεσα στα έργα που παραδόθηκαν στην πυρά ήταν τα γραπτά του Χάινριχ Χάινε, αγαπητού Γερμανοεβραίου συγγραφέα του δέκατου ένατου αιώνα, ο οποίος στο έργο του Almansor του 1820-1821 έγραψε την περίφημη φράση «Dort, wo man Bücher verbrennt, verbrennt man am Ende auch Menschen»: «Εκεί που καίνε βιβλία, στο μέλλον θα καίνε ανθρώπους.» 
© United States Holocaust Memorial Museum, Washington, DC

Συνέντευξη στο «tovima.gr» του διευθυντή του βερολινέζικου μουσείου Αντρέας Ναχάμα
Οι πυροσβέστες ως εμπρηστές: Όταν τη νύχτα της 10^ης Μαίου 1933 οι ναζιστές φοιτητές επιχείρησαν να κάψουν στην πλατεία του Βερολίνου Όπερνπλατς (σήμερα πλατεία Αουγκούστ Μπέμπελ) τα λεγόμενα «αντιγερμανικά» βιβλία, είχαν οικτρή αποτυχία. Μια δυνατή βροχή έκανε αδύνατη την ανάφλεξή τους. Η λύση ήρθε από την Πυροσβεστική, η οποία προσφέρθηκε αφιλοκερδώς να τα περιλούσει με βενζίνη και να τους ρίξει το πρώτο αναμμένο σπίρτο. Λίγα αργότερα δεκάδες χιλιάδες συγγράμματα είχαν γίνει παρανάλωμα του πυρός. 

Ανάμεσα στους συγγραφείς τους ήταν ο Καρλ Μαρξ, ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ο Τόμας Μαν και πολλοί άλλοι – συνολικά 94. Ο υπουργός προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς, που ήταν ο αρχιεμπρηστής, δεν παρέλειψε να τονίσει στο λόγο του, ότι η φωτιά αποτελεί σύμβολο εξαγνισμού και ότι επομένως,  ο εμπρησμός τέτοιων βιβλίων αποκαθιστά την καθαρότητα της γερμανικής φυλής. Οι 70000 ακροατές του τον αποθέωσαν.  to vima.gr

Καίγονται βιβλία την ώρα που μιλάει ο Γκέμπελς

Γερμανία, 10 Μαΐου 1933

[Γερμανικά, 2:55]

German men and women,

Loaded: 0%

Progress: 0%

0:35

— National Archives - Film 

Καταγραφή

Στο Βερολίνο, όπως και σε άλλες πανεπιστημιακές πόλεις της Γερμανίας, φοιτητές συγκέντρωναν και έκαιγαν «αντιγερμανικά» και ανήθικα βιβλία.

 Η πυρά στην Πλατεία της Όπερας του Βερολίνου. Ο υπουργός του Ράιχ Δρ. Γκέμπελς απευθύνεται στη νεολαία. «Συνάδελφοι φοιτητές, Γερμανοί και Γερμανίδες, η εποχή του υπερβολικού εβραϊκού διανοουμενισμού έφτασε στο τέλος της. Ο θρίαμβος της γερμανικής επανάστασης άνοιξε το δρόμο για τον γερμανικό τρόπο. Και ο Γερμανός του μέλλοντος δεν θα είναι απλώς ένας άνθρωπος των βιβλίων, αλλά και ένας άνθρωπος με χαρακτήρα και προς αυτό θέλουμε να σας εκπαιδεύσουμε. Να έχετε από μικρή ηλικία το κουράγιο να κοιτάζετε κατάματα τα ανελέητα μάτια της ζωής. Να αποκηρύσσετε το φόβο του θανάτου προκειμένου να κερδίσετε εκ νέου το σεβασμό για το θάνατο. Αυτή είναι η αποστολή των νέων και επομένως πράττετε ορθώς αυτήν την ύστατη ώρα που εναποθέτετε στις φλόγες τα πνευματικά σκουπίδια του παρελθόντος. Είναι ένα δυνατό, σπουδαίο και συμβολικό εγχείρημα, ένα εγχείρημα που θα αποδείξει σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η πνευματική βάση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ανατρέπεται, αλλά από τα ερείπιά της θα αναδυθεί νικητής ο κύριος ενός νέου πνεύματος.» (Πλατεία της Όπερας στο Βερολίνο)

Στην προσπάθειά τους να απαλλάξουν τη χώρα από ό,τι έκριναν «αντιγερμανικό», οι Ναζί έκαιγαν βιβλία δημοσίως σε πόλεις σε όλη τη Γερμανία. Εδώ, μπροστά από την Όπερα στο Βερολίνο, ένα πλήθος καθώς ψέλνει καίει βιβλία Εβραίων και αριστερών διανοούμενων. Ο Γιόζεφ Γκέμπελς, υπουργός προπαγάνδας και λαϊκής διαφώτισης του Χίτλερ, μιλάει για την προγραμματισμένη «επανεκπαίδευση» της Γερμανίας.

_____________________________________

Χάινε και Φρόυντ για το κάψιμο βιβλίων

από το http://kastellakia.blogspot.com/2011/06/blog-post_09.html#ixzz4gcuEGNIc

Εγκυκλοπαίδεια Ολοκαυτώματος:

https://www.ushmm.org/wlc/el/media_fi.php?ModuleId=10005852&MediaId=166

Καύση βιβλίων: © United States Holocaust Memorial Museum, Washington, DC