Κάθε πουτάνα ήταν κάποτε παρθένα

'Κάθε πουτάνα ήταν κάποτε παρθένα..' έτσι αρχίζει το ποίημα που έγραψα χθες το βράδυ για το βιβλίο που έχω τελειώσει κι όλο αναβάλλω την παράδοση γιατί όλο και κάτι αφαιρώ ή προσθέτω. Ο Χρόνος (είπαμε) για τον καλλιτέχνη είναι ελαστικός ή, πιο σωστά, ελαστικός είναι για το έργο διότι ο καλλιτέχνης, φευ, είναι θνητός.

Νοτιάς με συννεφιά κι έχω πολλά να γράψω, που επείγουν και έχω υποσχεθεί. Μα, το είπαμε κι αυτό ξανά,  δύσκολα ο νους μου πειθαρχεί κι ας αγωνίστηκα πολύ να πειθαρχεί το σώμα.

Κοιτώ τη θάλασσα κι επιθυμώ να περπατήσω, κοιτώ τον κήπο και γνωρίζω πως θα έπρεπε να έσκαβα, να ξεχορτάριαζα να κάνω χώρο για τα σπόρια που σας έλεγα κι ελπίζω να βλασταίνουν ήδη. Τα αρνία με κοιτούν σαν αξιοπερίεργη και οι γλάροι πετούν χαμηλά πάνω από τα βράχια κράζοντας όπως όταν συναντούν ψοφίμια. Και το μυαλό, ως συνήθως, τρέχει σε όσα δεν έκανα.

Ημέρα του Θεάτρου σήμερα (ό,τι και αν σημαίνουν κάτι τέτοια) και το βράδυ θα πάω στην Πόλη στη γιορτή για το Θέατρο με την ομάδα που ασχολείται αλλά και με μουσικούς και άλλα (που ακόμα δε γνωρίζω). Προσκλήσεις καθημερινές, τηλέφωνα κι όσα μαζεύονται όταν περάσουν μέρες με χαρτιά και με βιβλία και, δυνατότερο, το κάλεσμα της Φύσης για βόλτες σε ερημιά.

Θα πάρω τα χαρτιά μου, σκέπτομαι, και θα μεταφερθώ να γράψω τρώγοντας μόνη μου ψάρια. Φτάνει πια εδώ, το σπίτι σήμερα με πνίγει. 

____________

Εικόνα: Το λιμάνι προχθες, Παρασκευή, 7.00 παρά κάτι το απόγευμα, καθώς πήγαινα στο Μάθημα.

Από την Πόλη οι φωνές της νύχτας

Η ώρα πήγε 5 ακριβώς, οι γλάροι ακούγονται από ψηλά σε κάθε είδους κουβέντες. Άλλοι φωνάζουν όπως όταν τα ψαράδικα επιστρέφουν στο νερό τα ψάρια που διέλυσε το δίχτυ, άλλοι τσιρίζουν σε μανιακούς μα σύντομους καυγάδες, άλλοι γρυλίζουν σα σκυλί που βασανίζεται και αναμειγνύονται ηχητικά με τα περιστέρια και όσα συμβαίνουν όποτε ξυπνούν, γεννούν ή δεν ξέρω τι κάνουν κάθε ξημέρωμα. ― Ήταν  πριν να ξημερώσει χθες που ένα κακάριζε σα κότα που υπερηφανεύεται που έκανε το αυγό. Ταξιδευτές ή μόνιμοι κάτοικοι δεν ξέρω διότι έχει πολλών ειδών θαλασσοπούλια η Πόλη. Κοπάδια εν ζωή, που γυρνούν σε κοινωνίες παράλληλες με των ανθρώπων, όπως τα στρώματα των αιώνων κάτω από τα σπίτια και τα τείχη.

Διότι σαν των αιώνων τις πολλές ζωές είναι και οι πολλές παράλληλες κοινωνίες του παρόντος.

Μια πόλη αυτοκρατορική χωρά όλα τα είδη. Οι γειτονιές τσιγγάνων πλάι στα δρομάκια που αποθανατίζει ο γνωστός μας Νομπελίστας, αποδεικνύουν την αλήθεια του παλιού γνωστού cliché ότι η Ιστανμπούλ είναι η Πόλη των αντιφάσεων. 


Πολλά είναι τα προβλέψιμα καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει αλλά δεν παύουν να είναι διασκεδαστικές οι συμμετρίες των αντιθέσεων. Σήμερα ήταν κι αυτό:

Την ίδια μέρα, στον ίδιο τόπο, το ίδιο κοινό άκουσε την ορχήστρα που έπαιζε ζωντανά, ενώ ψηλά στο

μιναρέ υμνούσε τον Αλλάχ ο μουεζίνης ηχογραφημένα.

__________________________

Φωτογραφίες

στο δωμάτιό μου: 

πάνω:Το Ξενοδοχείο σε κάρτα πάνω σε εφημερίδα πάνω στο κρεβάτι μου

κάτω: Με είδατε στον καθρέφτη;

_____________________________

 Περιγραφή ενός γεύματος ακολουθεί. Μα όχι ακόμα. Μόλις κελάηδισαν τα πρώτα πουλιά της ημέρας. Κι η Πόλη με καλεί.

____________