«Όλοι οι μικροί σπιτικοί θεοί
άρχισαν το κλάμα και λένε
.. τώρα, βγες στη θάλασσα…»
Όταν μαζεύονται πολλά, όταν μπλοκάρω,
έχω ένα τρικ. Επιδίδομαι στη στιχομαντεία.
Ανοίγω σε τυχαία σελίδα ένα αγαπημένο ποιητή, συνήθως τα σονέτα του Σαίξπηρ, ή τον Εκκλησιαστή ή άλλα πολυδιαβασμένα μου και βαρυσήμαντά μου
Και με κλειστά τα μάτια ακουμπάω το δάχτυλο στη σελίδα.
Ό,τι πει είναι οδηγός μου.
Χθες ήταν ο W.H. Auden:
‘All the little household gods*
Have started crying, but say
Good bye now, and put to sea.
Farewell dear friend, farewell…..
Και μου είπε ότι είναι ώρα να γυρίσω στο νησί.
Το τρικ δουλεύει. Διότι βέβαια τούτο το «τυχαία ακουμπάω το δάχτυλό μου» καθόλου τυχαίο δεν είναι στα χιλιοδιαβασμένα ποιήματα αλλά του υποσυνειδήτου υπόδειξη. Κι ακόμα κι αν μου λέει ό,τι θα ήθελα να ακούσω και όχι τι θα έπρεπε, ποιος θα μου πει τι έπρεπε και ποιος μας λέει πως σωστό δεν είναι αυτό που θέλω;
Κι όσο για Θεούς και φούμαρα,
θα το προσέξατε, ο Auden μας τους δίνει δίχως το κεφαλαίο αρχικό του σεβασμού ή όπως λέει ο Γιάννης Ευσταθιάδης:
«Όταν συχνά γράφω ‘θέ μου’
Παρακαλώ να εκλαμβάνεται απλώς
σαν επιφώνημα.»
_____________________________________
W.H. Auden ‘Atlantis’ από τη συλλογή Selected Poems Faber & Faber
Γιάννης Ευσταθιάδης «ΕΝΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ», Αθήνα 1985
εικόνα: Mε τον W.H. Auden ανεστραμμένοι- Μεσ' τον καθρέφτη και τι είδε η Αλίκη εκεί.. Και πίσω το πορτραίο μου από Άντζελα Μπρούσκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.