Έτυχε να δω μια είδηση με εικόνες από τον κάποτε ωραίο Σχοινιά που έχουν μετατρέψει σε σκουπιδότοπο και θυμήθηκα μια ιστορία από τα παιδικά μου χρόνια.
Είχε ο γυμναστής του σχολείου μας μια παιδική κατασκήνωση στο Σχοινιά την οποία σύστηνε το σχολείο και οι γονείς μου μας έστειλαν εκεί για ένα μήνα. Πρέπει μόλις να είχα τελειώσει την πρώτη Δημοτικού κι η Ελισάβετ το Νηπιαγωγείο. Το λέω επειδή, είχα διαβάσει το προσπέκτους κι αυτό επιμήκυνε το μαρτύριο που θα σας διηγηθώ.
Οι κατασκηνώσεις, φάνηκε από τότε, δεν είναι για μένα. Δεν ένιωθα άνετα με τις διαταγές, τις φωνές την ομαδικότητα, τα ηλίθια βίαια παιχνίδια με άγνωστα παιδιά. Δεν έκανα ένα φίλο. Το βάσανό μου όμως ήταν η τραπεζαρία, τα γεύματα.
Εκείνη την εποχή ήταν ακόμα επιβεβλημένο στα παιδιά να τρώνε ό,τι είχαν στο πιάτο τους. Όλο. Είναι η εποχή «το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» κι έπεφταν βροχή τα χαστούκια από δασκάλους και καθηγητές. Ωστόσο εμείς μεγαλώναμε αλλιώς. Με πολύ νέους και προοδευτικούς γονείς και προστατευτικούς παππούδες, όπως δε λέγαμε Μαμά-Μπαμπά μα τους γονείς μας με το όνομά τους, έτσι, εννοείται, δε μας χτυπούσε ποτέ κανείς και, βεβαίως, τρώγαμε μόνο ό,τι και όταν θέλαμε. Κακομαθημένη θα με έλεγαν μα στο «δε μ’ αρέσει το φαγητό» η απάντηση που περίμενα ήταν «Να σου κάνω μια ομελέτα;» ή «Να πάμε έξω», να πάρουμε ό,τι θέλω από εστιατόριο της γειτονιάς.
Όμως εκεί βρήκα άλλα. Δεν έφαγα μιά, δεν έφαγα δυό ώσπου κορυφώθηκε το δράμα όταν μεσημέρι στην τραπεζαρία βρέθηκα μπροστά στον εφιάλτη: ψάρι πλακί που βρωμούσε και κολυμπούσε και σε λαδερή σάλτσα με κάτι πράσινα και με κρεμμύδια. Ε, δε μπόρεσα ούτε να το ανακατέψω να μοιάζει πειραγμένο και, δίχως να πω όμως κάτι, έμεινα στη θέση μου μέχρι να τελειώσει το γεύμα. Νόμιζα. Μα με είδαν, με μάλωσαν να φάω. Δε σήκωνα πιρούνι. Δεν έκλαιγα, δε φώναζα, αλλά αρνιόμουν ακόμα και να πλησιάσω το σίχαμα.
Οπότε βρέθηκα αντιμέτωπη με την παιδαγωγική λύση της εποχής:
―Θα μείνεις εδώ, μπροστά στο πιάτο σου ώσπου να το φας όλο.
Και έμεινα. Από 1:00 που το σέρβιραν ώσπου έφυγαν τα παιδιά και μάζεψαν όλα τα πιάτα εκτός από το δικό μου ως λίγο πριν τις 5:00 όταν οι τραπεζιέρες σέρβιραν το απογευματινό, πορτοκαλάδα με κέικ. Σε όλα τα τραπέζια, όλες τις θέσεις, όλα τα παιδιά, εκτός από εμένα που παρέμενα εκεί, άγαλμα με βρωμερό ψάρι που μάζευε μύγες.
Η τιμωρία δηλαδή δεν ήταν μόνο η αηδία μα είχε και ταπείνωση, εξευτελισμό στα μάτια των παιδιών που ακόμα δε με γνώριζαν και, με το πνεύμα συλλογικότητας που διακρίνει την παιδική ηλικία, δε θα δοκίμαζαν να με πλησιάσουν πλέον.
Η επιθυμία μου ήταν να φύγω. Να τηλεφωνήσω στους γονείς μου αμέσως πράγμα όχι εύκολο, τα τηλέφωνα ήταν σταθερά και ήθελες άδεια, μα ήλπιζα. Όμως, και έτσι είναι που θυμάμαι ότι γνώριζα ανάγνωση, στο προσπέκτους είχα διαβάσει ότι αν το παιδί αποχωρήσει πρώιμα τα χρήματα δεν επιστρέφονται. Τι είχα ακούσει σπίτι δεν ξέρω, ούτε πώς ξαφνικά έπαθα μια οικονομική ανασφάλεια που γενικώς δε με διέκρινε, πάντως για μια βδομάδα βασανίστηκα που θα έχαναν οι γονείς μου τα χρήματα.
Την πρώτη Κυριακή είχαμε επισκεπτήριο και στους γονείς μου είπα πως δεν περνάω καλά. Η μητέρα μου με πήρε αμέσως από εκεί. Και την ευγνωμονώ ακόμα που δε δίστασε, της αρκούσε που είπα πως θέλω να φύγω κι έτσι με επανέφερε στο γνώριμο περιβάλλον στο οποίο ένιωθα να με σέβονται και να με ακούνε. Το αν έμεινε η αδελφή μου δεν το θυμάμαι, από τη στιγμή που λυτρώνομαι όλα θολώνουν όπως γίνεται με πολύ παλιές αναμνήσεις.
Αν σας το διηγούμαι σήμερα είναι γιατί αισθάνομαι ότι πλέον τέτοια παιδαγωγική δεν εξασκείται και νιώθω πως στους νεότερους ιδίως ίσως κάνει μεγάλη εντύπωση το πώς μας συμπεριφέρονταν οι «παιδαγωγοί».
________________
Ο Σχοινιάς ή Σχινιάς είναι παραθαλάσσια περιοχή της βορειοανατολικής Αττικής και μικρός οικισμός. Βρίσκεται στο βορειοανατολικό άκρο του κάμπου του Μαραθώνα, στην παράκτια ζώνη, και διαθέτει μία από τις μεγαλύτερες παραλίες της Αττικής. [Βικιπαίδεια]
Εικόνες ντροπής: Το προστατευόμενο πευκοδάσος του Σχοινιά: https://www.iefimerida.gr/ellada/prostateyomeno-peykodasos-shoinia-gemato-skoypidia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.