Έχει το χτίσιμο τις μόδες του. Όχι μονάχα οι ρυθμοί κι οι εμπνευσμένοι αρχιτέκτονες αλλά κι εμείς οι ταπεινοί ιδιοκτήτες επηρεάζουμε τις αλλαγές στα σπίτια κι είναι οι αλλαγές αυτές ενδεικτικές.
Εδώ στη Μύκονο, π.χ., πλέον δε χτίζονται περιστεριώνες. ‘Περιστεριώνες’ είναι τα κυκλαδικά αριστουργήματα τα πολύ γνωστά που έχουν μια τεχνική, ένα ύφος που αναγνωρίζεται όχι μονάχα από επισκέπτες αλλά και από τα πουλιά.
Όπως, πιστεύουν ίσως οι πιστοί, αναγνωρίζονται από Θεούς κι Αγίους τα εκκλησάκια που τη μόδα τους την πρόλαβα. Μέχρι πριν δέκα χρόνια όποιος έχτιζε στην εξοχή― ’χωριό’ λεγόταν η αγροικία αλλά τώρα το ονομάζουν ‘βίλλα’ (και γελούν οι Κύπριοι)― θα έχτιζε κι ένα εκκλησσάκι κάπου εκεί. Μπορεί αλειτούργητο, μπορεί με λάθος προσανατολισμό και ροζ της Μπάρμπι ουρανό, μα το εκκλησσάκι θα χτιζόταν. Τώρα η μόδα άλλαξε, δεν κάνουν εκκλησία αλλλά πισίνα, ακόμα και παράνομη, ακόμα και χαβούζα πλαστική.
Ως το 1970 όμως κάπου στο κτήμα θα έφτιαχναν το περιστεριωνάκι. Μπορεί όχι οίκημα ολόκληρο όμως κάτι μικρό όπως αυτό που έχω πάνω από την εξώπορτά μου. Το έχω ξανασχολιάσει πώς κάθε Άνοιξη επιστρέφουν τα πουλιά, το καθαρίζουν και ξαναφτιάχνουν τη φωλιά με είσοδο ολοστρόγγυλη. Μια χρονιά θυμάμαι (όταν δεν είχα γάτα) είχαμε υπερπληθυσμό με δυό ζευγάρια, δυό εισόδους στρογγυλές πλάι-πλάι. Και, τέτοια είναι η αγριότητα της Φύσης για να βρίσκει τις ισορροπίες της, μετά τη δεύτερή τους γέννα οι γονείς πετούσαν τα μισά μωρά πριν βγάλουν πούπουλα ενώ ταυτόχρονα φρόντιζαν τα επιζώντα και, όπως κάνουν μόλις τα μικρά ξεφώλιαζαν ξανάρχιζαν τους έρωτες για να ξαναγεννήσουν.
Μα αυτά σας τα έχω ίσως ξαναπεί. Τα ζούσα κάθε χρόνο απ’ το 2000. Ως λίγο μετά Covid όταν για κάποιο λόγο επήλθε ένα οργασμός αυθαιρεσίας στη γειτονιά με εκσκαφείς που μας ξεκούφαιναν και με καταστροφές των βράχων. Τα χρόνια εκείνα έφυγαν τα πουλιά. Κι είναι το αίσθημα περίεργο, σαν πριν από σεισμό ή καταιγίδα να ζεις σε τόπο όπου τα πουλιά δεν κελαηδούν. Έκραζαν γλάροι και κορώνες πάνω μας με την κακοκαιρία αλλά το αίσθημα του να βλέπεις το γαλάζιο πρώτο φως ή να κάθεσαι έξω στην αυλή σε ησυχία απόλυτη είναι τρομακτικό και αποδιώχνει.
Ως φέτος. Που, από πέρσι πλέον σταμάτησε το σκάψιμο (κάποτε θα σας πω για το υπόσκαφο ελεεινό μπουρδέλο κάπου απέναντι) μα πλέον δεν περίμενα να επιστρέψουν τα πουλιά. Μα ήρθαν, στο τέλος του χειμώνα. Κι αναρωτιέμαι μετά τόσα χρόνια πώς το βρήκαν, πώς το γνώρισαν; Τα τωρινά θα είναι εγγόνια ή δισέγγονα εκείνων που θυμάμαι. Δεν έχουν γεννηθεί εδώ. Κι όμως το βρήκαν και επέστρεψαν σαν να μην άλλαξε εν τω μεταξύ ο κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.