Για τον παππού μου από το Γιώργη Χριστοφιλάκη

Δεν πιστεύω στο αίμα και στις οικογένειες κι απεχθάνομαι την προγονολατρεία, τα έχουμε πει. Κάτι κληρονομούμε, δεν αμφιβάλλω, μα εκτιμώ περισσότερο τα επίκτητα, την επιρροή. Κι αυτή είναι που με συγκινεί.

Όταν τα καλοκαίρια περνώ μέρες ολόκληρες μια σκάβοντας και κλαδεύοντας και μια γράφοντας στον κήπο, όταν όλοι οι άνδρες με τους οποίους σχετίστηκα έχουν κάτι που μου τον θυμίζει, όταν καμιά φορά που πιάνω ένα παλιό βιβλίο οι σημειώσεις με μολύβι στα περιθώρια με μπερδεύουν, τόσο πολύ μοιάζουν τα γράμματά του με τα δικά μου, τότε θυμάμαι τον παππού μου- για τον οποίο δε σκόπευα να γράψω εδώ.

Όμως κάποιος τον  γκούγκλαρε και, άγνωστο γιατί, το Google τον έστειλε εδώ σ' εμένα και συγκινήθηκα.

Ο παππούς μου ήταν φιλόλογος και είχε ιδιωτικό σχολείο στην οδό Σταΐκου στο Κολωνάκι. Θυμάμαι το πιάνο, την κυρία Ματθίλδη που το δίδασκε, θυμάμαι και τις σκάλες. Ο παππούς μου αγαπούσε τους κήπους, έγραψε βιβλία και συνελήφθη από τη Γκεστάπο στην Κατοχή. Άλλα δε θα σας πω, μόνο μια ιστοριούλα, ανάμνηση του συγγραφέα Γιώργη Χριστοφιλάκη. Αν περνούσατε από το δρομάκι με τις νεραντζιές ή αν ήσασταν μαθητής στη Σχολή Φωτοπούλου, θα θυμηθείτε.