Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ακριθάκης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ακριθάκης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 22 Μαΐου 2018

Γρηγόρης Λαμπράκης ― Τραμπούκοι το Μάιο στη Θεσσαλονίκη






Σα σήμερα, 22 Μαΐου 1963 δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο βουλευτής Γρηγόρης Λαμπράκης σε ομιλία του για την Ειρήνη. Γνώριζε πως υπήρχε σχέδιο δολοφονίας του και είχε ζητήσει προστασία από τη Αστυνομία.
Αναρτώ τη φημισμένη φωτογραφία διότι
ο Μαραθώνιος (αν δεν το έχετε υπ' όψιν) θυμίζει πάντα το Γρηγόρη Λαμπράκη ο οποίος πέραν της βουλευτικής του ιδιότητας ήταν και γιατρός (που δεχόταν στο ιατρείο του μια μέρα της εβδομάδας δωρεάν), ειρηνιστής μέλος του ελληνικού Κινήματος Ειρήνης αλλά και αθλητής, ο δρομέας που στις 21 Απριλίου 1963 βάδισε τον πρώτο Μαραθώνιο-πορεία για την Ειρήνη, με παγκόσμια απήχηση. Η Κυβέρνηση Καραμανλή τον είχε απαγορεύσει, πρωί-πρωί ανακοινώθηκε και απαγόρευση συγκεντρώσεων αλλά ο Λαμπράκης αλλού με συμπαράσταση κατοίκων αλλού χρησιμοποιώντας τη βουλευτική του ιδιότητα (και κάποια ψέματα στους χωροφύλακες ότι πήγαινε στο εξοχικό του) πέρασε τα μπλόκα, έκανε μόνος του την πορεία και τερματίζοντας άνοιξε ένα πανώ με τη λέξη 'ΕΛΛΑΣ' και το σήμα της ειρήνης. Η φωτογραφία του είναι μέρος της εικονογραφίας του 20ου αιώνα κι η πράξη του, όπως κι η δολοφονία του ένα μήνα μετά, έμειναν στην Ιστορία και παραμένουν χαραγμένες στο συλλογικό μας ασυνείδητο.

Φέρνω βιογραφικό, σύνδεσμο για την ταινία 'Ζ' του Γαβρά (με ελληνικούς υποτίτλους), άρθρο για το Λαμπράκη στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου και τη φιλία του με τον Αμερικανό Jesse Owens και το έργο του Αλέξη Ακριθάκη, εμπνευσμένο από τη φωτογραφία του Λαμπράκη στο Μαραθώνιο που έτρεξε μόνος του για την Ειρήνη.

_____________________
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης (Κερασίτσα Αρκαδίας 3 Απριλίου 1912 – Θεσσαλονίκη 27 Μαΐου 1963) ήταν γιατρός, αθλητής, και πολιτικός που δολοφονήθηκε από  παρακρατικούς.
___________________________
Σινεμά: Συστήνω το 'Ζ' του Κώστα Γαβρά (1969) δυστυχώς δεν το βρίσκω πια με ελληνικούς υποτίτλους.



Ο Jesse Owens και ο Γρηγόρης Λαμπράκης, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936.
Ο Λαμπράκης αγωνίστηκε στο άλμα εις μήκος και στο τριπλούν με τα χρώματα της Ελλάδας.
Ο Οwens κέρδισε 4 χρυσά μετάλλια σε εκείνους τους Ολυμπιακούς, στα 100 μέτρα, στα 200 μέτρα, στο μήκος και στην σκυταλοδρομία 4x100 με την ομάδα των ΗΠΑ, προκαλώντας έκπληξη και θαυμασμό, αλλά και την οργή των φυλετιστών του Γ' Ράιχ.
Στο βιβλίο του Τζέρεμι Σαπ για τους Ολυμπιακούς του ’36, υπάρχει η εξής δήλωση του Owens: «Δεν με σνόμπαρε ο Χίτλερ, αλλά ο Φράνκλιν Ρούσβελτ. Ο Πρόεδρος δε μου έστειλε ούτε ένα τηλεγράφημα». Πράγματι, ο Πρόεδρος Ρούσβελτ δεν αναγνώρισε ποτέ τις επιτυχίες του ολυμπιονίκη ούτε τον κάλεσε στο Λευκό Οίκο. Υποστηρίζεται ότι, επειδή ο Ρούσβελτ έκανε προεκλογική εκστρατεία, δεν ήθελε να χαλάσει την εικόνα του και να δυσαρεστήσει τη ρατσιστική Αμερική που είχε μεγάλη εκλογική δύναμη.
Για τον Οwens δεν αδιαφόρησε μόνο ο Πρόεδρος Ρούσβελτ, αλλά ολόκληρη η χώρα. Ακόμα και μετά από τέσσερα χρυσά μετάλλια, κανείς δεν του προσέφερε τις χορηγίες που δικαιωματικά άξιζε. Οι διαφημιζόμενοι δεν ήθελαν να ταυτίσουν τα προϊόντα τους μαζί του, γιατί οι καταναλωτές δεν θα τα αγόραζαν! Τρία χρόνια μετά το Βερολίνο, αναγκάστηκε μάλιστα να δηλώσει χρεωκοπία μετά από μία αποτυχημένη επιχειρηματική προσπάθεια και για να επιβιώσει υποχρεώθηκε να τρέχει σε κούρσες με αντίπαλους άλογα… Μετά το τέλος της αθλητικής του καριέρας, ο Όουενς έγινε μανιακός καπνιστής και πέθανε από καρκίνο στους πνεύμονες, στις 31 Μαρτίου του 1980 σε ηλικία 66 ετών.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε από παρακρατικούς σαν σήμερα, στις 22 Μαΐου του 1963, στην συμβολή των οδών Ερμού και Βενιζέλου στην Θεσσαλονίκη, σε ηλικία 51 ετών.
______________________________
Από την Αλέξη Ακριθάκη, εμπνευσμένο από τη φωτογραφία του Λαμπράκη στο Μαραθώνιο που έτρεξε μόνος του για την Ειρήνη.

 



______________________________
Για το Λαμπράκη στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου και άλλα πολλά έχω στο: Μαραθώνιος στην αρχαία Σπάρτη κι επικίνδυνοι Παραολυμπιονίκες;


Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Cassambalis― Η Τέχνη της ζωής και τα κεφτεδάκια της Καγκελαρίου




Cassambalis. 
Μην τον πείτε Κατσίμπαλη όμως αν και είναι εξ ίσου θρυλικός.

Το φωτεινό νησί με τα ορεκτικά εδέσματα στο κέντρο μοιάζει με νεκρά φύση ολοζώντανη που περιμένει το Φλαμανδό ζωγράφο της, στημένη για αρχοντική γιορτή· ενώ η Τέχνη η απαράμιλλη η αυθεντική κρέμεται στους τοίχους. Του Αλέξη Ακρθάκη μόνιμη η πλούσια έκθεση, κι ανάμεσα σκίτσα, γλυπτά, posters ιστορικά και, κάτω, σα βγεις ―μέσα από σκάλα θεατρική, πόρτες κλειστές μυστηριώδεις― «σα βγεις στον πηγαιμό προς» τα Toiletten μπαίνεις στου Helmut Newton το Berlin που οδηγεί στον υπόγειο μεν (στο Βερολίνο είμαστε, μην το ξεχνάμε) αλλά μεγάλο χώρο υποδοχής ξενοδοχείου, κενό, μαρμάρινο και σεμνά φωτισμένο με επίγνωση της θέσης του (υπογείως) όσο και του ότι πλέον πέρασε την πρώτη νιότη.

Πάνω όμως στο μπαρ ή σε τραπέζι, ο οικοδεσπότης έρχεται να χαιρετήσει τις νεοαφιχθείσες. Πληθωρικός, ευγενικός και με εκείνο το κάτι απροσπέλαστο στα μάτια που ξεχωρίζει τους φημισμένους εστιάτορες στο μαγαζί τους όπως και τους διάσημους ηθοποιούς στα καμαρίνια, δηλαδή όσους (και όταν) εργάζονται εκεί που οι άλλοι διασκεδάζουν.
Μας χαιρετά, εγκάρδια τη ντόπια φίλη που μοιράζεται το Βερολίνο της μαζί μου, και πριν στραφεί απαλά σα χορευτής για να επιστρέψει στην παρέα που καθόταν, είναι εμφανές ότι η ματιά του έχει επιθεωρήσει τα τραπέζια.

Εκεί, πάνω από το κάγκελο της σκάλας, μου δείχνει η φίλη το τραπέζι που αγαπά η Φράου Μέρκελ που στον Κασάμπαλη τρώει τα κεφτεδάκια της κι απολαμβάνει τις ώρες ξεκούρασής της αφού, μαθαίνω, τέσσερις ώρες παρέμεινε πρόσφατα και από το γεύμα δε σηκώθηκε στιγμή.
Η Καγκελάριος προφανώς δεν επιτρέπει στον εαυτό της το προσφιλές των γυναικών σουλάτσο προς τα  Τουαλέτεν. Το ίδιο ήταν κι η κυρία Thatcher, το ίδιο και πολλές βασίλισσες.
Είναι βολικό για τις γυναίκες που δεν κινδυνεύουν από τον προστάτη, ασθένεια που αποτελεί κακό του επαγγέλματος για πολλούς πολιτικούς που, λίγο οι ψηφοφορίες κι οι αγορεύσεις στη Βουλή, λίγο οι περιοδείες σε ραχούλες και χωριά, αφήνουν, λένε από παλιά, κουσούρι.  Προστάτη  βάσανα εμάς, μεγαλώνοντας  δε μας απειλούν αλλά, οι γυναίκες στη δημόσια ζωή έχουμε μάθει να προσέχουμε διπλά διότι καταλάβαμε ότι μια Καγκελάριος ή μια βασίλισσα αν θέλει να έχει κύρος δεν αρκεί να είναι άξια στη δουλειά της μα πρέπει να επιδίδεται σε χίλιες δυό μανούβρες που δε θα φέρουν ―ούτε κατά διάνοιαν― το κυλοτάκι της στο νου των παρευρισκομένων.
Επίσης βέβαια, φανταστείτε αναστάτωση αν κάθε κύριος παλαιάς κοπής ή καλών τρόπων σηκωνόταν μαζί της– [έστω και συμβολικά, έστω και μ' εκείνο το μισό στο ένα πόδι, που μοιάζει μάλλον με υπόκλιση] ενώ ταυτόχρονα θα πετάγονταν όρθιοι στο λεπτό οι σωματοφύλακες απ' το δικό τους το τραπέζι συνοδείας, κοντά μα σε διακριτική απόσταση, πλάι στο μπαρ αλλά και πολύ κοντά στην πόρτα.
Τέσσερις ώρες λοιπόν με τα κεφτεδάκια και έφυγε δίχως να κατέβει τη σκάλα κι έχασε τα androgynus μοντέλα Helmut Newton. Με μπριγιαντίνη a  la Ροδόλφο Βαλεντίνο και γυμνά τα μικροσκοπικά τους στήθη ή τα μακριά τους πόδια, στήνονται αφύσικα ακουμπώντας στη ρετρό λαμαρίνα των συλλεκτικών αυτοκινήτων ή τους τούβλινους τοίχους φτωχογειτονιάς, λουστραρισμένες και μαυρόασπρες στις άκρως σκοποφιλικές τους πόζες διασώζουν τη στιγμή τους ως σήμερα που, με την αλλαγή στη μόδα του γυναικείου σώματος, πλέον μοντέλα και εικόνες μοιάζουν παλιά, μια  Τέχνη παλιότερης εποχής, πιο γερασμένη από τις πάντα νεανικές και ζωηρές βαλίτσες του Ακριθάκη.

Τον Αλέξη Ακριθάκη αναφέρω επειδή γνώρισα το ζωγράφο αναγνωρίζω το έργο, αλλά δεν είναι μουσείο το εστιατόριο. Δεσπόζουν ―και τυχαίνει να πουλιούνται, άκουσα― και πιο νέα έργα, όπως του Lyubo αριστερά μας μπαίνοντας. Έργο γουωρχολικής επιρροής, με διάσημα πρόσωπα σε έντονα χρώματα, για το οποίο ο ευγενής καλλιτέχνης δε μας είπε πολλά διότι εργαζόταν: σερβίρει.
Πέτυχα επίσης στον Κασάμπαλη τον παλιό ιδιοκτήτη του Μανδραγόρα, μαγαζιού στο οποίο, μεταξύ γνωστών Γερμανών, είχα περάσει ένα ωραίο βράδυ με τυριά και με κρασί και είχα πάρει μια χαρά που εσάς λίγο σάς νοιάζει μα εμένα με συγκίνησε επειδή σχετιζόταν με ένα πιο παλιό βιβλίο μου.
Διότι εμείς οι πτωχοί γραφιάδες, φευ, δεν κοσμούμε τοίχους κι έτσι αυτό που μένει από το πέρασμά μας δεν είναι ατμόσφαιρα και χρώματα στους τοίχους αλλά, κάτι κείμενα όπως αυτό και, ίσως, μιά γωνιά που χρόνια μετά τη δείχνουν ίσως λέγοντας με δέος 'να, εδώ καθόταν'.















 ________________________________

0049 (0) 30 - 8854747 info@cassambalis.de


Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Το Αθηναϊκό Underground ― μισός αιώνας εκτίθεται




[★ Τελικά  η ομαδική ρετροσπεκτίβα με θέμα το ΑΘΗΝΑΪΚΟ UNDERGROUND θα συνεχιστεί και σ' όλη τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου 2012. 

☀ Στο CAMP! - Contemporary Art Meeting Point,
> Πλατεία Κοτζιά (ή Δημαρχείου), πλησίον Πλατείας Ομονοίας, Αθήνα.
> Καθημερινά: 14:00-21:00]


Την Παρασκευή 29 Ιουνίου παρουσιάστηκε στο Camp το πρώτο μέρος της έκθεσης “Το Αθηναϊκό Underground” με τον χρονικό προσδιορισμό 1964-1983. Η έκθεση φιλοδοξεί να καταγράψει το εύρος αυτού του ιστορικού φαινομένου, τόσο χρονολογικά όσο και περιπτωσιολογικά. Από τις πρώτες νύξεις για το ύφος στις σελίδες του περιοδικού Πάλι έως στον μηδενισμό του punk και τη σταδιακή πολιτικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του φαινομένου. Από τα δεκάδες έντυπα των 70s και 80s που διανέμονταν στην πλατεία Εξαρχείων έως ψυχεδελικές και underground τάσεις στις γκαλερί της εποχής. Από το παραισθητικό και παραβατικό σινεμά έως τη σχέση των εικαστικών με τη μουσική της εποχής. Η έκθεση θα επιχειρήσει να αναλύσει το κλίμα εκείνης της εποχής, πολιτισμικό και πολιτικό, το οποίο (ίσως) εμφανίζει παράδοξες ομοιότητες με τη σημερινή. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο η ιστορική ανασκόπηση αυτή θέλει ν’ ανοίξει διάλογο με μια ανήσυχη καλλιτεχνική σκηνή των ημερών μας που θα μπορούσε, υπό κάποιο πρίσμα, να θεωρηθεί το “νέο underground”.


Μετά το τέλος του πρώτου μέρους (Πέμπτη 30 Αυγούστου) θα ξεκινήσει το δεύτερο μέρος (εγκαίνια: Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου) με τίτλο “To Αθηναϊκό Underground-1984-2012”, όπου παρουσιάζονται περιπτώσεις πιο σύγχρονων καλλιτεχνών που δραστηριοποιιούνται σε κάτι που μοιάζει επικίνδυνα με “underground”. Κατά τη διάρκεια της τρίμηνης διάρκειά της, η έκθεση θα πλαισιωθεί με προβολές, εκδηλώσεις και συζητήσεις όπου οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής θα καταθέσουν, προσωπικά την εμπειρία τους. Παράλληλα στα εγκαίνια το κοινό θα έχει μια πρώτη παρουσίαση της έκδοσης ενός πλούσια εικονογραφημένου βιβλίου με αναλυτικές προσεγγίσεις στο φαινόμενο από ερευνητές και μελετητές.

Συντονισμός-επιμέλεια: Θανάσης Μουτσόπουλος
Επιμελητής έντυπου αρχείου: Νεκτάριος Παπαδημητρίου
Επιμελητής εικαστικού αρχείου: Παντελής Αραπίνης
Επιιμελητής κινηματογραφικού αρχείου: Γιάννης Χαριτίδης
Επιμελητής εικονογραφικού αρχείου: Θανάσης Μουτσόπουλος

Καλλιτέχνες της έκθεσης Underground: 1964-1983
Αλέξης Ακριθάκης, Μίνως Αργυράκης, Στήβ Γιαννάκος, Στέργιος Δελιαλής, Νίκος Ζερβός, Λάζαρος Ζήκος, Πάνος Κουτρουμπούσης, Nicholas Liber [Νίκος Λυμπερόπουλος], Ηλίας Πολίτης, Δημήτρης Πουλικάκος, Θανάσης Ρεντζής, Αλέξης Ταμπουράς, Κωστής Τριανταφύλλου, Λεωνίδας Χρηστάκης, Γιάννης Αρκούδης Χριστοδούλου, Χρήστος Ζυγομαλάς, Νάνος Βαλαωρίτης

ΤΟ AΘΗΝΑΪΚΟ UNDERGROUND:
ΠΡΟΒΟΛΕΣ (3ος όροφος)

Ο δράκουλας των Εξαρχείων (1983)
Νίκος Ζερβός,
87′, 35mm

beat και πρωτοποριακή ποίηση (2011)
Ο Νάνος Βαλαωρίτης συζητάει με τον Κωστή Τριανταφύλλου, Αθήνα, 2011

Ψηφιακό Ονειροδρόμιο
Κωστής Τριανταφύλλου


Saga of a city, Paris (1974)
Κωστής Τριανταφύλλου

Fiction (1976)
Θανασης Ρεντζης
, 45, 16mm

Εξόριστος στην κεντρική λεωφόρο (1979)
Νίκος Ζερβός,
90′, 35mm

Teaser από το νέο ντοκυμαντέρ του Γιάννη Χαριτίδη για το Ελληνικό Underground (20′)


ΤΟ AΘΗΝΑΪΚΟ UNDERGROUND:
ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ & ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Κυριακή 1 Ιουλίου, 20.00
Τα έντυπα του Underground
Ανδρέας Βούσουρας (Μορμώ)
Βλάσης Ρασσιάς (Ανοιχτή Πόλη)
Τέος Ρόμβος (Τρύπα)
Κωστής Τριανταφύλλου (Λωτός, Πράξις)
Κώστας Κατσικάς (Τυφλόμυγα)

Συντονισμός: Νεκτάριος Παπαδημητρίου

Τρίτη 3 Ιουλίου, 20.00
Προβολή της ταινίας των Θανάση Ρεντζή και Νίκου Ζερβού, Μαύρο Άσπρο (1973)
Σκηνοθεσία: Θανάσης Ρεντζής, Νίκος Ζερβός
Σενάριο: Θανάσης Ρεντζής
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Σάκης Μανίατης
Μουσική: Μάνος Λοίζος
Με τους: Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Βίκυ Παταμιανού, Σταύρος Χριστοφίδης, Μπέση Βουδούρη
Παραγωγή: Μακροφίλμ Ο.Ε
Τύπος: Ταινία Μεγάλου Μήκους
Διάρκεια: 80′
Σύνοψη:
Ενας φοιτητής της Σχολής Καλών Τεχνών έρχεται σε αντίθεση με τους συμφοιτητές του, όταν αρνείται να ενταχθεί στο γενικότερο κλιμα αναταραχής που συγκλονίζει το Ελληνικό Πανεπιστήμιο τα δυο τελευταία χρόνια της χούντας. Σκιαγράφημα της πορείας ενός νέου στην κοινωνική ένταξη και στην αστικοποίησή του, με πολλές αναφορές στο φοιτητικό κλίμα πριν την εξέγερση του Πολύτεχνείου.
Θα παραστούν και θα προλογίσουν την ταινία οι σκηνοθέτες. Θ’ ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.

Πέμπτη 5 Ιουλίου, 20.00
Παρουσίαση βιβλίου Το Αθηναϊκό Underground
Νάνος Βαλαωρίτης (ποιητής)
Γιώργος Σωτηρέλλος (συγγραφέας)
Γιώργος Χαρβαλιάς (πρύτανης Α.Σ.Κ.Τ.)
Θανάσης Μουτσόπουλος (επιμελητής)
Γιώργος Γεωργακόπουλος (CAMP)
Στη συνέχεια θα εορταστούν τα 91α γενέθλια του Νάνου Βαλαωρίτη

Παρασκευή 6 Ιουλίου, 20.00
Συναυλία ΚΣΥΜΕ
Πέτρος Φραγκίστας
«Kawa, σημαίνει ποταμός”

για viola da gamba, ηλεκτρονικά και μαγνητοταινία
αφιερωμένο στην ιαπωνική πρωτοπορία του 1970
Νικολέτα Χατζοπούλου, για viola da gamba
Κώστας Μαντζώρος, ηλεκτρονικά
Η παρουσίαση του έργου του Πέτρου Φραγκίστα
και της εποχής του underground θα γίνει από τον Νεκτάριο Παπαδημητρίου

Τρίτη 10 Ιουλίου, 20.00
Προβολή της ταινίας του Κώστα Φέρρη, Η Φόνισσα (1974)
Σκηνοθεσία: Κώστας Φέρρης
Σενάριο: Κώστας Φέρρης – Δήμος Θέος
Διάρκεια: 90′
Σύνοψη:
Η Φραγκογιαννού (Μαρία Αλκαίου), μια ταλαιπωρημένη γυναίκα με σαλεμένο νου
εξαιτίας μιας δύσκολης ζωής, αναθυμάται το παρελθόν δίπλα στην κούνια της νεογέννητης εγγονής της. Η μάνα της ήταν κακιά, ο ένας της γιος εγκληματίας. Το μυαλό της θολώνει και πνίγει το μωρό, καθώς θεωρεί ότι τα κορίτσια φέρνουν στην οικογένειά τους μόνο προβλήματα. Στη συνέχεια, θα αφήσει ένα κοριτσάκι να πνιγεί στο πηγάδι, ενώ θα πνίξει άλλα τρία κοριτσάκια, εκ των οποίων το ένα νεογέννητο. Θεωρεί ότι με τον τρόπο αυτό απαλάσσει παιδιά και γονείς από τα επερχόμενα βάσανα της ζωής. Οι αρχές την καταδιώκουν και εκείνη καταλήγει στη θάλασσα, όπου θα βρει και το θάνατο.
Το κλασσικό έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σε μια διασκευή από
τον Κώστα Φέρρη με ψυχεδελικές πινελιές.
Θα παραστεί και θα προλογίσει την ταινία ο σκηνοθέτης. Θ’ ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.

Τρίτη 17 Ιουλίου, 20.00
Το κινηματογραφικό Underground
Νίκος Ζερβός
Θανάσης Ρεντζής
Αλέξης Ταμπουράς
Κώστας Φέρρης

Συντονισμός: Γιάννης Χαριτίδης

Πέμπτη 19 Ιουλίου, 20.00
Αντικουλτούρα και Πολιτική
Κωνσταντίνος Βασιλείου
Θοδωρής Κωβαίος
Χαράλαμπος Μαγουλάς
Νίκος Μάλλιαρης
Κωστής Τριανταφύλλου
Συντονισμός: Θανάσης Μουτσόπουλος



Ώρες λειτουργίας της γκαλερί:
Δευτέρα-Κυριακή 14:00-21:00

CAMP Contemporary Art Meeting Point
Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2
Πλ.Κοτζιά, 105 51 Αθήνα
t: 210 3247679
e: info@campoint.gr

w: www.campoint.gr

Follow CAMP! on Facebook
https://www.facebook.com/CAMP.ContemporaryArtMeetingPoint

Follow CAMP! on Twitter
http://twitter.com/#!/CampointAthens














Στη φωτογραφία ο Λεωνίδας Χρηστάκης στα πόδια της Μαρίας του, από: ough
Αγγελάκι: του Liber

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Αν διάβαζαν ο άνθρωποι που κυβερνούν.. (Μιά Δήλωση διδακτική)




  
Ο Σεφέρης, Πρέσβης και έμπειρος πολιτικά παρότι δήλωνε εκτός κομμάτων κι ας ήταν η αδελφή του παντρεμένη με τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, όταν έγινε η Χούντα δε μίλησε.
Είχε πάρει το Νόμπελ το 1963 κι όταν ταξίδευε πιεζόταν από δημοσιογράφους να εκφέρει γνώμη για την κατάσταση στην Ελλάδα.
Δε θα μιλήσω εναντίον της πατρίδας μου σε ξένους απάντησε. Επέστρεψε, έγραψε τη γνωστή ανοιχτή επιστολή και πρωί-πρωί κάθισε στου Ζωναρά περιμένοντας να συλληφθεί.
Δε συνελήφθη βέβαια, θα ήταν πολύ κακή δημοσιότητα για τους δικτάτορες η φυλάκιση ενός Νομπελίστα Ποιητή. Έχασε απλώς το διπλωματικό του διαβατήριο (συνταξιούχος Πρέσβης επί τιμή, ήταν).
Τρία χρόνια θυμάμαι αυτή την ιστορία σχεδόν καθημερινά κι έχω γράψει αλλού για το θέμα όταν το δικό μας εκλεγμένο παλικάρι διέσχισε τη γη (με δικά μας έξοδα) φωνάζοντας 'Σας κλέψαμε, σάς κλέψαμε!'.
Η στάση του Σεφέρη ήταν μάθημα ήθους αλλά, γνωρίζουμε, τέτοια μαθήματα δεν προλαβαίνουν να τα περάσουν οι πολιτικοί ή, όπως ωραιότατα το είπε ο Τσώρτσιλ: 'Αν οι άνθρωποι που κυβερνούν διάβαζαν όσα απαιτούνται για να κυβερνήσεις δε θα είχαν το χρόνο να κυβερνήσουν'.
____________
Η Δήλωση του Σεφέρη, 28 Μαρτίου 1969


«Πάει καιρς πο πρα τν πόφαση ν κρατηθ ξω π τ πολιτικ το τόπου. Προσπάθησα λλοτε ν τ ξηγήσω. Ατ δ σημαίνει διόλου πς μο εναι διάφορη πολιτικ ζωή μας. τσι, π τ χρόνια κενα, ς τώρα τελευταα, παψα κατ κανόνα ν γγίζω τέτοια θέματα· ξάλλου τ σα δημοσίεψα ς τς ρχς το 1967 κα κατοπιν στάση μου - δν χω δημοσιέψει τίποτα στν λλάδα π τότε πο φιμώθηκε λευθερία - δειχναν, μο φαίνεται, ρκετ καθαρ τ σκέψη μου.

Μολατατα, μνες τώρα, ασθάνομαι μέσα μου κα γύρω μου, λοένα πι πιτακτικά, τ χρέος ν π να λόγο γι τ σημεριν κατάστασή μας. Μ λη τ δυνατ συντομία, ν τί θ λεγα:
Κλείνουν δυ χρόνια πο μς χει πιβληθε να καθεστς λωσδιόλου ντίθετο μ τ δεώδη γι τ ποα πολέμησε κόσμος μας κα τόσο περίλαμπρα λαός μας στν τελευταο παγκόσμιο πόλεμο. Εναι μία κατάσταση ποχρεωτικς νάρκης, που σες πνευματικς ξίες κατορθώσαμε ν κρατήσουμε ζωντανές, μ πόνους κα μ κόπους, πνε κι ατς ν καταποντιστον μέσα στ λώδη στεκούμενα νερά. Δ θ μο ταν δύσκολο ν καταλάβω πς τέτοιες ζημις δ λογαριάζουν πάρα πολ γι ρισμένους νθρώπους.
Δυστυχς δν πρόκειται μόνον γι᾿ ατ τν κίνδυνο. λοι πι τ διδάχτηκαν κα τ ξέρουν πς στς δικτατορικς καταστάσεις ρχ μπορε ν μοιάζει εκολη, μως τραγωδία περιμένει ναπότρεπτη στ τέλος. Τ δράμα ατο το τέλους μς βασανίζει, συνειδητ συνείδητα, πως στος παμπάλαιους χορος το Ασχύλου. σο μένει νωμαλία, τόσο προχωρε τ κακό.
Εμαι νας νθρωπος χωρς κανένα πολύτως πολιτικ δεσμ καί, μπορ ν τ π, μιλ χωρς φόβο κα χωρς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τν γκρεμ που μς δηγε καταπίεση πο κάλυψε τν τόπο. Ατ νωμαλία πρέπει ν σταματήσει. Εναι θνικ πιταγή.
Τώρα ξαναγυρίζω στ σιωπή μου. Παρακαλ τ Θε ν μ μ φέρει λλη φορ σ παρόμοια νάγκη ν ξαναμιλήσω».

__________________


εικόνες: Αεροπλάνο και Βαλίτσες του Αλέξη Ακριθάκη

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Κοσμούμε κούφιοι κόσμια με αποσκευές για ποιο ταξίδι; Les Voyageurs του Bruno Catalano





Του μυστικού μου κήπου τη μεγάλη Πόρτα την περνάτε ανοίγοντας τα βιβλία μου κι εκεί έχει άλλα. Εδώ όμως στον ισόγειο οντά μου, όπως ξέρετε, μιά άλλη πόρτα βγάζει σε μια αυλή κι εκεί έχει πολλών ειδών ρόδα που αγαπώ με έργα γλυπτικής ή graffiti που μού αρέσει να μοιράζομαι μαζί σας.

Σήμερα τα μεγάλα φορτηγά έφεραν έργα δίμετρα που μου έδωσαν χαρά με εκείνο τον αιφνιδιασμό που κάνει την καρδιά ν' αναπηδά όταν ακούει (και πιο σπάνια βλέπει) κάτι πνευματώδες.
Περάστε να χαρείτε τη δουλειά του Bruno Catalano που γεννήθηκε στη Νότιο Γαλλία το 1960 και τα έργα του κοσμούν δημόσια κτίρια και δρόμους. Έχει και πιο μικρά κι αλλιώτικα μα για μένα Οι Ταξιδιώτες (Les Voyageurs) είναι ό,τι προτιμώ.
Έτοιμη είμαι να παρασυρθώ μιλώντας για τη βαλίτσα του Ακριθάκη, για το ταξίδι το ένα που θα κάνουμε όλοι κι άλλα πολλά περί ύλης και Θανάτου και αποσκευών που σέρνουμε μαζί με το πολυχαϊδεμένο σώμα, ελπίζοντας να διευκολύνουν το ταξίδι και τη διαδρομή ως την Πύλη. Έτοιμη είμαι μα δε θα το κάνω. 
Χαρείτε τα έργα και τον τρόπο που το χέρι του Ανθρώπου επεμβαίνει στο τοπίο.
______________


































































Από και για: 
http://brunocatalano.com/

Με ένα ευχαριστώ στον Κώστα Σταματόπουλο
________________________________