Αφγανική Λογοτεχνία; Ρωτάτε;

 

Σε ιντερνετική ομάδα με θέμα την Ανάγνωση τίθεται η ερώτηση

«Τι ξέρουμε από αφγανική Λογοτεχνία;»

και προς μεγάλη μου φρίκη βλέπω από κάτω 28 emojis χάχανου, εκ των οποίων ουκ ολίγες οι χαχανούλες, θηλυκές δηλαδή.

 

Έτσι γρήγορα ξεχάσαμε τα κρυφά σχολιά που ονόμαζαν οι γυναίκες ‘λέσχες ραψίματος’ για να μάθουν γράμματα στα κορίτσια ή την επίθεση στο σχολικό λεωφορείο από το οποίο σώθηκε η Μαλάλα Γιουσαφάι, έτσι ξεχάσαμε την επιτυχημένη ποιήτρια Νάντια 'Αντζουμαν που όταν έγινε γνωστή τη δολοφόνησε ο ίδιος της ο άνδρας (συγγραφέας κι αυτός), έτσι ξεχάσαμε τους 'Χαρταετούς Πάνω στην Καμπούλ' που έγινε και ταινία που θίγει το σημαντικό ζήτημα καταπίεσης των Χαζάρων, έτσι ξεχάσαμε τη μακρύτατη πλούσια ιστορία του Αφγανιστάν ή τα χρόνια τα χίππικα με τις μίνι φούστες στο Πανεπιστήμιο της Καμπούλ όταν, πριν την επέλαση του ακραίου Ισλάμ, το Αφγανιστάν ήταν νεανικός προορισμός του ξεχειμωνιάσματος στην Ινδία (βοήθησε και το καλό πιπεράτο χασίσι και το όπιο που φύτρωναν αυτοφυή μέχρι και στα ρείθρα των δρόμων). 

Για σας που νοιάζεστε, μα και ως χαστούκι στους χαχανούληδες του κόσμου αυτού, έφτιαξα μια λίστα προτάσεων ανάγνωσης (βιαστικά, ομολογώ, κι από μνήμης κι από απαντήσεις στην ερώτηση στην  εν λόγω Ομάδα). 

Μυθοπλασία, Ποίηση  και δημοσιογραφικά βιβλία αι αναμνήσεις ξένων και, ένα βιβλίο σπαρακτηκή επιστολή από τη Μόρια.

Κι ακόμα συστήνω για ψάξιμο κάτι ιδιαίτερο που δεν το έχω βρει ελληνικά μα θυμάμαι είχα κάνει εκπομπή γι αυτό: τα landay, ζωντανή παράδοση γυναικείας έκφρασης σε  φιδάκια συμπυκνωμένου πόνου, στίχους αγάπης κι εμπειρίας που αξίζει να  να αγαπηθούν.

 

Καλή μας ανάγνωση
με ενσυναίσθηση και φαντασία:

Νάντια Άντζουμαν

 

Νάντια Ατζουμαν: Nadia Anjuman (τη βάζω πρώτη τιμητικά): «Το κόκκινο  σκούρο λουλούδι» (Ποίηματα, μετάφραση Γιάννη Σουλιώτη)

 

Ατίκ Ραχίμι (Atiq Rahimi, Αφγανός που ζει στη Γαλλία):
«Στάχτες στο Χώμα» και

«Η πέτρα της Υπομονής», βραβείο Γκονκούρ (έγινε και ταινία και θεατρικό).
 

Γιασμίνα Χάντρα (θηλυκό είναι ψευδώνυμο Αλγερινού στρατιωτικού που έτσι καλύφθηκε από τις αρχές της χώρας του):

«Τα χελιδόνια της Καμπούλ» που έγινε και ταινία animation

Καλεντ Χοσεινι  (Khalid Hosseini):

«Χαρταετοί πάνω από την πολη»  (το οποίο έχει γίνει και πολύ καλή ταινία) εξίσου συγκλονιστικό είναι το «Στη Χώρα των χρυσών ήλιων» που  περιγράφει τη ζωή των γυναικών σε μια ανελέητη εποχή.

 

Γιασαν Καναφάνι: «Ανθρωποι στον ήλιο»

Λατίφα: «Το απαγορευμένο μου πρόσωπο»

 

Ασλάμ Ναντίμ «Σβησμένες ψυχές»

 

Μαλάλα Γιουσαφζάι «Με λένε Μαλάλα»  

 

Προχάνωφ: «Ένα δέντρο στην καρδιά της Καμπούλ»

Αντρέι Βόλος: «Καταιγίδα στην Καμπούλ» (Ρώσου συγγραφέα με ήρωα Ρώσο στρατιώτη. Το βιβλίο που παρουσιάζει το Ρωσοαφγανικό ζήτημα).

Μοχάμεντ Χουμαγιόν Καγιούμι

‘Once upon a time in Afghanistan’ (Mια φορα κι έναν καιρό στο Αφγανιστάν) 

Ταξιδιωτικό οδοιπορικό:

 Rory Stewart "The places in between" Βρετανός διπλωμάτης και πολιτικός, ταξίδεψε στο Αφγανιστάν το 2008. 

 ΨΥΡΡΑΣ ΘΩΜΑΣ

Η ΤΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΧΑΛΙΦΑΤΟ

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ISIS

 

Και για τα αγαπημένα μου Landay  Στίχοι των κοριτσιών, φίδια μικρά και δηλητηριώδη _ Τέχνη με το αίμα μας [#landai Nάντια Αντζουμαν]

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/10/landai-n.html#axzz73yuUa2lS

 

 Επίσης

Parwana Amiri Η πένα μου

tvx Γράμματα στον κόσμο από τη Μόρια

Φωτεινή Λαμπρίδη

Την ώρα που οι συνομήλικές της, διαβάζουν, ερωτεύονται, βγαίνουν βόλτες με τους φίλους τους, η Parwana Amiri, η 17χρονη ακτιβίστρια, ζει πίσω από το τείχος των 3 μέτρων που σήκωσε η κυβέρνηση στο στρατόπεδο προσφύγων της Ριτσώνας και μετατρέπει τις πληγές της σε δημιουργία και ακτιβιστική δράση. Εκείνη έγραψε το σύνθημα Build Schools, Not Walls, πάνω στο τείχος αυτό.  Η δεκαεφτάχρονη Αφγανή  βρέθηκε το 2019 στην Λέσβο με την οκταμελή οικογένεια της, την κυνηγημένη από τους Ταλιμπάν. Με την συγκλονιστική της πένα, τη δίψα για ζωή και ελευθερία και την αστείρευτη ενέργειά της, κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια να μεταφέρει με τον δικό της τρόπο σε όλο τον κόσμο το τι συμβαίνει στο κολαστήριο της Μόριας, να οργανώσει κινητοποιήσεις για το δικαίωμα των προσφύγων στο σχολείο, να συσπειρώσει τα κορίτσια και τις γυναίκες του camp, ώστε να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, να προστατεύσει γυναίκες και τρανσέξουαλ που δέχονταν καθημερινές επιθέσεις, να φτάσει η κραυγή αγωνίας μέσω των διεθνών δικτύων και των βιβλίων της, σε όλο τον κόσμο. 

 

Ήρθαμε μονάχα για να αναπνεύσουμε έστω μία μέρα γαλήνια

«Η πένα μου δεν σπάει, τα σύνορα είναι που θα σπάσουν. Γράμματα στον κόσμο από την Μόρια». Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου της που μεταφράστηκε στα ελληνικά και κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις  Ακυβέρνητες πολιτείες. 

Την ακούω στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, γελαστή, πρόθυμη να μιλήσουμε για όλα. Δεν ήταν πάντα έτσι, όπως μου αφηγείται. Στα 15 της βρέθηκε  στην Μόρια, αφού είδε το σπίτι του παππού της να καίγεται από τους Ταλιμπάν και σύντομα κατάλαβε πως δεν έκαναν το μαρτυρικό ταξίδι για να έρθουν για διακοπές στην Ευρώπη. «Δεν ήρθαμε στην Ευρώπη για τα χρήματα ούτε για να γίνουμε Ευρωπαίοι πολίτες.  Ήρθαμε μονάχα για να αναπνεύσουμε έστω μία μέρα γαλήνια» λέει. Μόνο που παρά τα όσα έχει καταφέρει, η γαλήνη αυτή ακόμα αργεί, εξαιτίας της αδυσώπητης μεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ. 

«Δεν ήξερα ότι θα φύγουμε για πάντα, δεν μας το είπαν οι γονείς μου. Αγαπούσα το σχολείο ήθελα να πάω στο πανεπιστήμιο έκανα προετοιμασία».

Η Parwana βρήκε παρηγοριά στο γράψιμο. Ήταν ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσει με τους έξω, όπως μου λέει Δεν ήταν τόσο εύκολη υπόθεση αυτό στην Μόρια. «Την μέρα ήταν αδύνατο να γράψω. Περιμέναμε ατέλειωτες ώρες σε ατέλειωτες ουρές. Για να φάμε, να πλυθούμε, να πάμε τουαλέτα, να μας δει γιατρός. Το βράδυ, όταν ησύχαζε η ατμόσφαιρα και οι γονείς και τα αδέρφια μου είχαν ήδη κοιμηθεί, έγραφα. 

Τα μάτια σου με ενοχλούν 

Η δεκαπεντάχρονη τότε Parwana, δεν έστρεφε τον φακό στο προσωπικό της δράμα μόνο. «Ξεκίνησα γράφοντας για μια γυναίκα, που πουλούσε προϊόντα λαδιού για να σώσει τον άνδρα της.  Σε κάποια γράμματα μιλώ για μένα, για τις σκέψεις μου την αγωνία μου. Σε άλλα, γράφω για άλλους ανθρώπους για το τι έζησαν. Για τις ανυπέρβλητες δυσκολίες, για τα κορίτσια, για το θέμα των ταυτοτήτων. Γράφω για όλους, δίνω χώρο σε όλες τις εκφράσεις της ζωής μας στο στρατόπεδο».

Όσο τα γράμματά της αποκτούσαν όλο και περισσότερους αναγνώστες που έμπαιναν στο blog Welcome to Europe για να διαβάσουν νέα της, εκείνη εργαζόταν υπομονετικά στην κοινότητα των 13.000 προσφύγων του Hot Spot.

«Τα κορίτσια και οι γυναίκες, δεν μπορούσαμε να πάμε τουαλέτα τη νύχτα χωρίς συνοδεία από έναν άνδρα. Γινόντουσαν επιθέσεις. Ο κόσμος εκεί έξω δεν γνωρίζει πόσο αβάσταχτο είναι να είσαι γυναίκα η τρανς, σε έναν τέτοιο χώρο. Τα σώματά μας είναι εκτεθειμένα όλη την ώρα σε απειλητικά βλέμματα. Οι τρανς εκφοβίζονται. Γυναίκες που θέλουν να πάρουν διαζύγιο κακοποιούνται συνεχώς» λέει προσθέτοντας, ότι το κεφάλαιο στο οποίο μιλάει γι’αυτό το θέμα με τον τίτλο «Τhese eyes bother me» είναι το αγαπημένο της. 

«Οργάνωσα πολλές διαμαρτυρίες κι έτσι έγινα σιγά σιγά ακτιβίστρια και η ποιήτρια της κοινότητας. Η πατριαρχία είναι δεδομένη. Όλοι πιστεύουν ότι τα κορίτσια δεν πρέπει να κάνουν θόρυβο. Είδαν όμως ότι εργάζομαι για τα αιτήματά τους κι άρχισαν να με υποστηρίζουν. Σήμερα λένε ότι είναι περήφανοι και τυχεροί που με έχουν. Το κατέκτησα αυτό» λέει στο tvxs.gr η 17χρονη που κατάφερε να δημιουργήσει ακτιβιστική ομάδα στο camp, με το όνομα Team in Ritsona, η οποία αποτελείται κυρίως από νέα κορίτσια. 

«Ψάχνω λύσεις να αλλάξουν οι συνθήκες για τους πρόσφυγες. Να τους πω ότι οι κοινότητες εδώ μπορούν να ζήσουν αλλιώς να διεκδικήσουν δικαιώματα, να συμμετέχουν στην εκπαίδευση στη ζωή στην κανονική ζωή με τους άλλους ανθρώπους. Αυτός είναι ο πιο σημαντικός λόγος που λέω ότι η κοινότητα των προσφύγων δεν πρέπει να είναι αποκομμένη»

Νιώθω πιο γερασμένη από τις συμμαθήτριες μου

Η Παρβάνα διαβάζει πολύ. Θέλει να σπουδάσει φιλοσοφία και πολιτικές επιστήμες. Το πρωί ξυπνάει με όρεξη γιατί την περιμένει ο μοναδικός χρόνος ελευθερίας, το σχολείο. 

«Νιώθω ελευθερία στο σχολείο στην Χαλκίδα. Είναι οι μόνες ώρες που νιώθω φυσιολογική. Μιλάω με ανθρώπους, παίρνω από τους καθηγητές μου γνώση. Μετά επιστρέφω και νιώθω σαν να μπαίνει το πουλί στο κλουβί του. Σαν να επιστρέφω στην φυλακή. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι και αυτό είναι επώδυνο».

Πριν λίγες μέρες, οργάνωσε κινητοποίηση για να επιστρέψουν τα προσφυγόπουλα στα θρανία. «Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που μας είχε εκτός σχολείου για έναν χρόνο. Αυτό περιμένουμε. Σκέφτηκα: Μα είναι δυνατόν; Ούτε στην Ευρώπη δεν μπορώ να πάω σχολείο;». 

Την ρωτάω για τους συμμαθητές της: «Είναι καλές οι σχέσεις μας. Αισθάνομαι όμως μεγαλύτερη από όλους και όλες. Πιο γερασμένη... δεν μπορούν να διανοηθούν ούτε τι έχουμε περάσει, ούτε σε τι συνθήκες ζούμε».

Γιατί σήκωσαν τείχος; Έτσι κι αλλιώς φυλακισμένοι είμαστε

Μετά τα «Γράμματα στον κόσμο από την Μόρια» γράφει τα γράμματα από την Ριτσώνα. 

«Νόμιζα ότι μετά την Μόρια μόνο καλύτερη θα μπορούσε να είναι η ζωή μου. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Δεν έχουμε δικαίωμα σε βασικά πράγματα όπως η μεταφορά. Η πιο κοντινή στάση λεωφορείου είναι στα δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο, το πλησιέστερο σούπερ μάρκετ στα δέκα λεπτά με τα πόδια. Απορώ γιατί έχτισαν το τείχος, αφού είχαν φροντίσει μια χαρά για τη φυλακή μας. Δεν μπορείς να πας πουθενά!»

Η Parwana παραδέχεται ότι δεν υπάρχουν στην Ριτσώνα οι ατέλειωτες ουρές της Μόριας, αλλά...«στα σπιτάκια μένουμε πολλές οικογένειες μαζί και αυτό ήταν ένας εφιάλτης στην πανδημία. Κολλούσε ένας και μπαίναμε όλοι σε καραντίνα ή το μετέδιδε ταυτόχρονα σε πολλούς άλλους».

Θέλω να το διαβάσει η κοινωνία και οι πολιτικοί, αν και δεν ελπίζω να αλλάξουν κάτι
Ποιοι θέλει να είναι οι αποδέκτες των γραμμάτων της; «Θέλω να το διαβάσουν όλοι και  να σκεφτούν τι περνάμε. Πιο πολύ η κοινωνία. Μιλάω για παιδιά, νέους, γέρους, διαφορετικών εθνοτήτων. Θέλω να σπάσω τα σύνορα, να επικοινωνήσουμε»

Θέλει να φτάσει και στα χέρια των πολιτικών, ιδιαίτερα εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις για τη ζωή τους, όμως «...δεν έχω την ελπίδα πως θα μας νιώσουν και θα κάνουν κάτι. Θέλω να ακούσετε ότι είμαστε αληθινοί άνθρωποι με όνειρα ελπίδες... έτοιμοι να δημιουργήσουμε όχι, να είμαστε κλειδωμένοι στα τείχη.

Θέλω να δείτε πόσα μάτια μανάδων, βλέπουν τα παιδιά με συγκίνηση τα παιδιά να να φεύγουν για το σχολείο, τα πρωινά στη Ριτσώνα. Πόσα νέα παιδιά αγωνιούμε να φτιάξουμε ένα μέλλον που θα μας δώσει χαρά και ελπίδα». 

Όσο για το που ονειρεύεται να ζήσει ... «... όπου μπορώ να είμαι ελεύθερη. Η αδερφή μου είναι στη Γερμανία. Είτε εκεί είτε εδώ... μόνο ελευθερία θέλω για να δημιουργήσω». 
 
Απόσπασμα από ποίημα της P. Amiri
 
Μπορώ να γίνω η γειτόνισσά σου;
Ή η φίλη που θα μιλάει μαζί σου;
Mπορείτε να δοκιμάσετε να μη μας βλέπετε ως αντικείμενα;
Mπορούμε να αφήσουμε πίσω τις σάπιες σκέψεις;
Να τις ανταλλάξουμε με ανθρώπινες νόρμες;
Mπορεί το παιδί μου να κρατήσει το χέρι του δικού σου παιδιού;
 _________________________________

αγγλικά-γαλλικά

1. Abdul Salama Zaeef

My Life with the Taliban

ISBN 9781849041522

2. "Love and War in Afghanistan" by Alex and Gulchin Klaits. It is a brilliant collection of interviews of seven Afghan couples.

3 Landay  https://static.poetryfoundation.org/o/media/landays.html

4 Σπάνιο: Γαλλικά το λεύκωμα "En Afghanistan" των Roland et Sabrina Michaux, οι τελευταίοι ίσως που είδαν τη χώρα πριν τους πολέμους, το 1973.

____________________

Nelly Stefanakou

Το να είσαι ανίδεος για την ιστορία πολιτισμών που κάποτε ανήκαν στην Περσική αυτοκρατορία (στη μετέπειτα χώρα των Αρίων) είναι κατανοητό αν και λυπηρό. Το να κάνεις και πλακιτσα είναι απελπιστικό κι όχι βέβαια για τους Αφγανους.

_________________________________________________________________________

ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

https://m.tvxs.gr/mo/i/341788/f/news/ellada/aktibistria-kai-poiitria-sto-camp-tis-ritsonas-eton-17.html

Στίχοι των κοριτσιών, φίδια μικρά και δηλητηριώδη _ Τέχνη με το αίμα μας [#landai Nάντια Αντζουμαν]
https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/10/landai-n.html#ixzz73yxhN82H

Εικόνα πάνω, του Μωχάμεντ Χουσείν βραβευμένου με Πούλιτζερ που εξαιρετικές φωτογραφίες του (και από Ελλάδα) ανεβάζει στο Instagram: mmuheisen @everydayrefugees 

_________
Η Ομάδα, αν ενδιαφέρεστε: 

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ https://www.facebook.com/groups/diavazontas/posts/4563711163662851/

 

 

 

mmuheisen

17 μέρες στη θάλασσα, νεκροί στους καταυλισμούς #SeaWatch3 #moria #diavata

#refugeesGR #RefugeeCrisis #HumanRights

Νεκρός ένας νέος 24 ετών στη Μόρια. «Μυστήριο με νεκρό μετανάστη» διαβάζω ανόητο τίτλο  ενώ καθόλου μυστήριος ή πρωτοφανής δεν είναι ο θάνατος σε καταυλισμούς προσφύγων. Με κάθε καιρό αλλά πιο πολύ σε καύσωνα ή χιόνι. Μυστήριο;

Ούτε μήνας δεν έκλεισε από το θάνατο άλλου νέου, 22 ετών ο οποίος βρέθηκε μαχαιρωμένος σε ελαιώνα πάνω στο δρόμο. 

Το χιόνι σκεπάζει τη χώρα. Στη Σάμο 1850 άνθρωποι, ανάμεσά τους και παιδιά, προσπαθούν να επιβιώσουν σε σκηνές. Το ίδιο στα Διαβατά όπου με λαμαρίνες και πλαστικά παλεύουν να προστατευτούν από το κρύο.

Ταυτόχρονα ακόμα στη θάλασσα είναι, επί 17 ημέρες και με 7 μποφόρ οι 32 άνθρωποι που διασώθηκαν στις 22 Δεκεμβρίου από το πλοίο Sea Watch3 αλλά κανένα κράτος δεν τους δέχεται.

Και η Ευρώπη διαβουλεύεται.

Μετανάστες ή πρόσφυγες ή αιτούντες άσυλο, άνθρωποι που συνθλίβονται από γαιοπολιτικά παιχνίδια στο χορό εκατομμυρίων. Μ' εμάς θεατές.

Σας φέρνω τις ειδήσεις, άρθρα, video από τη διάσωση. Και πολλές εικόνες: ένα χάρτη του παραλογισμού: στην οθόνη σα μουντζούρα οι διαδρομές του #SeaWatch3  + φωτογραφίες του 2015 του Muhammed Muheisen από τη σειρά @everydayrefugees ,ανθρώπων που καθώς κοιτάζω αναρωτιέμαι πού είναι τώρα.

8 Ιαν 2019

Μόρια: Νεκρός 24χρονος από το Καμερούν

Νεκρός εντοπίστηκε στον καταυλισμό της Μόριας ένας 24χρονος από το Καμερούν, ο οποίος είχε καταθέσει αίτημα για άσυλο στη χώρα μας.

Ο 24χρονος εντοπίστηκε νεκρός από τους φίλους του, με τους οποίους έμενε, γύρω στις 2:00 τα ξημερώματα και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Τα αίτια του θανάτου διερευνώνται από τον ιατροδικαστή.

12 Δεκ 2018

Αφγανός 22 ετών ο νεκρός στη Μόρια

Σε 22χρονο Αφγανό αιτούντα άσυλο ανήκει η σορός του άγρια δολοφονημένου με μαχαίρι άνδρα, που βρέθηκε σήμερα στις 9 το πρωί σε ελαιόκτημα δίπλα στον παλιό δρόμο που οδηγεί από τη Μυτιλήνη στο χωριό Μόρια της Λέσβου.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, ο θάνατος του άνδρα επήλθε στη διάρκεια της νύχτας και έχουν βρεθεί στοιχεία που μπορούν να οδηγήσουν στην πιστοποίηση του δράστη.

Όπως από νωρίς μετέδωσε το ΑΠΕ - ΜΠΕ ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας έχουν τεθεί σε επιφυλακή στον καταυλισμό της Μόριας, ενώ ο χώρος όπου βρέθηκε ο νεκρός έχει αποκλειστεί και ομάδες ειδικά εκπαιδευμένων αστυνομικών συλλέγουν στοιχεία.

kar.org.gr
Επί 14 ημέρες βρίσκονται εν πλω 32 πρόσφυγες που διασώθηκαν στις 22 Δεκεμβρίου, στη Μεσόγειο από το πλοίο Sea Watch3. Και επί 14 ημέρες περιμένουν μια απόφαση από τους Ευρωπαίους στην αναζήτηση ασφαλούς λιμανιού για την αποβίβαση τους, μαζί με άλλους 17 που βρίσκονται στο σκάφος Sea Eye – δύο πλοία που έχουν αγκυροβολήσει ανοικτά της Μάλτας.
Το πρωί, το παρατεταμένο αδιέξοδο οδήγησε στην απόγνωση και ορισμένοι από αυτούς βούτηξαν στη θάλασσα με πρόθεση να φτάσουν κολυμπώντας στη Μάλτα. «Βρίσκονται στη θάλασσα για 14 ημέρες και ήταν υπό κράτηση επί μήνες στη Λιβύη. Είναι απελπισμένοι» έγραψε στο πλήρωμα του Sea Watch στο Twitter.

https://www.youtube.com/watch?v=P3OIDp5aBYA#action=share

Sea-Watch International‏ 

A constant reminder of absurdity on the bridge of #SeaWatch3: Since 18 days we're stuck in an ongoing rescue mission which will only be concluded once the rescuees are disembarked in a #PortofSafety. Since 15 days we sail back and forth off the shores of Malta. #OpenThePorts

 ethnos

Διαβατά: Μάχη επιβίωσης στα αντίσκηνα σε πολικές θερμοκρασίες

Με λαµαρίνες και νάιλον προσπαθούν να προστατευτούν οι πρόσφυγες στα ∆ιαβατά. Χίλια οκτακόσια πενήντα άτοµα, ανάµεσά τους γυναίκες και παιδιά, ζουν σε σκηνές χωρίς κανένα µέσο θέρµανσης στη Σάµο

Χρησιµοποιώντας παλέτες, λαµαρίνες, νάιλον, κουβέρτες και ό,τι άλλο έβρισκαν πρόσφορο, πρόσφυγες και µετανάστες που διαµένουν σε αντίσκηνα στο camp του πρώην στρατοπέδου Αναγνωστοπούλου στα Διαβατά Θεσσαλονίκης τα «οχύρωσαν» περιµετρικά, µετατρέποντάς τα σε µικρά «φρούρια» προκειµένου να προστατευτούν από την επέλαση της «Σοφίας».

Χιλιάδες άνθρωποι δίνουν αυτές τις µέρες µάχη επιβίωσης στα νησιά και στην ενδοχώρα, ζώντας µέσα σε θερινές σκηνές σε συνθήκες χιονόπτωσης και πολικού ψύχους. Ο χιονιάς που χτύπησε τη χώρα επαναφέρει εφιαλτικές µνήµες του Ιανουαρίου του 2017, όταν οι εικόνες µε τις θαµµένες στο χιόνι σκηνές στο hotspot της Μόριας έκαναν τον γύρο του κόσµου εκθέτοντας τη χώρα, ενώ οι συνολικά πέντε θάνατοι µεταναστών τον ίδιο βαρύ χειµώνα στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν έχουν στοιχειώσει τη µνήµη.

Παρά τις µαζικές µεταφορές άνω των 11.000 ανθρώπων που έγιναν τους τελευταίους µήνες από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου προς τις δοµές φιλοξενίας στην ηπειρωτική Ελλάδα, περισσότεροι από 2.000 εξακολουθούν να ζουν σε άθλιες συνθήκες, σε πρόχειρους καταυλισµούς που έχουν στηθεί έξω από τα hotspots σε Σάµο και Λέσβο. Στα camps της ενδοχώρας, η Υπατη Αρµοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες συνέδραµε µε µέσα επείγουσας βοήθειας, στήνοντας επιπλέον κοντέιντερ στο ΚΥΤ Φυλακίου στον Βόρειο Εβρο και 20 µεγάλες χειµερινές σκηνές στα ∆ιαβατά. Ωστόσο, εκατοντάδες άνθρωποι και εδώ παραµένουν «άστεγοι», εκτεθειµένοι σε πολικές συνθήκες.

«Οχύρωσαν» τις σκηνές

Ο 38χρονος Ναντί από το Ιράκ και ο συµπατριώτης του Ρένος, που βρίσκονται στο camp των ∆ιαβατών τους τελευταίους τρεις µήνες, δούλευαν πυρετωδώς υπό σφοδρή χιονόπτωση και µε το θερµόµετρο στους -2, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν κατά το δυνατό καλύτερες συνθήκες για τα µέλη των οικογενειών τους. Τους βρήκαµε να παλεύουν να στερεώσουν ένα σανίδι ως αυτοσχέδια πόρτα στο άνοιγµα της κατασκευής. «Μένουµε εδώ πέντε άτοµα, µεταξύ αυτών και ένα µωρό 18 µηνών. Πρέπει να επιβιώσουµε» µας είπε ο Ναντί και πρόσθεσε πως η κατάσταση ιδιαίτερα τα βράδια είναι αφόρητη.

Παραδίπλα, ο 33χρονος Σοµάν και η 32χρονη Μπογιάκ, επίσης από το Ιράκ, που βρίσκονται στην Ελλάδα µόλις µία εβδοµάδα, έκαιγαν ό,τι έβρισκαν µέσα σε ένα βαρέλι που τοποθέτησαν δίπλα στη σκηνή. «Μέσα κοιµούνται τα τέσσερα παιδιά µας. Δεν έχουµε άλλο τρόπο να ζεσταθούµε» ανέφερε.

Στην «αυτοψία» του «Εθνους» στην παγωµένη δοµή είδαµε πρόσφυγες να ανάβουν φωτιές ακόµα και µέσα σε σκηνές προκειµένου να µην παγώσουν, µε άµεσο κίνδυνο για τη ζωή των ίδιων και των οικογενειών τους. Στο camp των ∆ιαβατών που «ντύθηκε» στα λευκά αυτές τις µέρες έµεναν µέχρι πρότινος σε θερινές σκηνές περισσότεροι από 640 άνθρωποι, που είχαν µεταφερθεί από τον Εβρο.

Οι διακινητές τούς αποβίβαζαν έξω από τη δοµή και εκείνοι εισέρχονταν κατά οµάδες, στήνοντας σκηνές σε ελεύθερους χώρους του πρώην στρατοπέδου, διεκδικώντας να µεταφερθούν σε στεγασµένους χώρους (κοντέινερ), οι οποίοι ωστόσο είναι υπερπλήρεις.

Ως προσωρινή λύση ανάγκης, εν όψει της επέλασης του χιονιά, «επιστρατεύτηκε» εκ νέου το κτίριο του εντευκτηρίου στην είσοδο της δοµής που είχε ανοίξει εκτάκτως και πριν από µήνες για την προσωρινή φιλοξενία όσων είχαν βρει καταφύγιο στην πλατεία Αριστοτέλους. Εκεί µεταφέρθηκαν περίπου 70 άτοµα. Μερικές εκατοντάδες ακόµη βρήκαν προσωρινά κατάλυµα στις 20 µεγάλες χειµερινές σκηνές που διέθεσε η Υπατη Αρµοστεία και έστησε η οργάνωση ASB.

Χιλιάδες «άστεγοι» στα νησιά

«Οι µαζικές µεταφορές στην ενδοχώρα το προηγούµενο διάστηµα βοήθησαν πολύ στη βελτίωση της κατάστασης, όπως και η στέγαση πολλών οικογενειών σε διαµερίσµατα. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να βρίσκονται σε σκηνές και το πρόβληµα γίνεται εντονότερο µε την επιδείνωση των καιρικών συνθηκών» ανέφερε στο «Εθνος» η υπεύθυνη επικοινωνίας της Υπατης Αρµοστείας, Στέλλα Νάνου.

Το µεγαλύτερο πρόβληµα εντοπίζεται στη Σάµο, όπου λειτουργεί ένα δεύτερο άτυπο hotspot έξω από το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης του Βαθέος. Σε επικλινές έδαφος, γύρω από την περίφραξη, ανάµεσα σε θάµνους και ελαιόδεντρα, έχουν στηθεί εκατοντάδες σκηνές, όπου διαµένουν σήµερα συνολικά 1.850 άτοµα. Σχεδόν οι µισοί είναι γυναίκες και ανήλικα παιδιά.

«Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν απολύτως καµία πρόσβαση σε ηλεκτρικό ρεύµα, τουαλέτα και λουτρό, και δεν διαθέτουν κανένα µέσο θέρµανσης. Ως τώρα δεν τους έχουν δοθεί ούτε κουβέρτες» είπε στο «Εθνος της Κυριακής» µέλος της οργάνωσης «Εθελοντές Σάµου», που παρέχει υπηρεσίες αρωγής στους πρόσφυγες στο ΚΥΤ της Σάµου

2015, η ηλικιωμένη κυρία έφτασε στη Λέσβο από τη Συρία. 

Πού να είναι τώρα; Φωτογραφία του #muhammedmuheisen

2015 #muhammedmuheisen

2015 Αρίν από τη Συρία σε καταυλισμό στην Αττική.
Φωτογραφία του #muhammedmuheisen

Τι να διδάξει δάσκαλος που βλέπει λαθραίους ανθρώπους; Λέσβου ντροπές

Εκπαιδευτικοί της Λέσβου δε ντρέπονται να χρησιμοποιούν τη λέξη «λαθρομετανάστης». Η χρήση του όρου προκρίνεται μετά από πλειοψηφική απόφαση του Δ.Σ της ΕΛΜΕ Λέσβου, αντίθετα από κάθε έννοια πολιτισμού  και συγκεκριμένα αγνοώντας το έγγραφο του Αρείου Πάγου με το οποίο ζητήθηκε η εξάλειψη της χρήσης του όρου «λαθρομετανάστης» προκειμένου «να αποτραπεί η χρήση μειωτικών για τη προσωπικότητα των ανθρώπων χαρακτηρισμών και να αποφευχθούν φαινόμενα ξενοφοβίας και ρατσισμού».

Τι θα διδάξουν άραγε εκπαιδευτικοί που καταπατούν τους θεσμούς και τους νόμους; Τι έχουν να διδάξουν όσοι ξεσπάνε τη δυσαρέσκειά τους σε παιδάκια, στους μαθητές τους που έτυχε να γεννηθούν αλλού; Τι έχουν να προσφέρουν ως δάσκαλοι ή ως άνθρωποι εκείνοι που χτυπούν τους κατατρεγμένους;

Θα ανησυχούσα πολύ αν το παιδί μου είχε τέτοιους δασκάλους.

Ντροπή! Ρατσιστική απόφαση από την ΕΛΜΕ Λέσβου – Αγνοούν έγγραφο του Αρείου Πάγου

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί απόφαση της ΕΛΜΕ Λέσβου που προκρίνει τη χρήση του ρατσιστικού όρου «λαθρομετανάστης». 

Με απόφαση της πλειοψηφίας του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΛΜΕ Λέσβου και μετά από σχετική εισήγηση του προέδρου της ΔΑΚΕ εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και Αντιπροέδρου της ΕΛΜΕ Απόστολου Βαρελτζή, προκρίνεται η χρήση του όρου «λαθρομετανάστης» από τους εκπαιδευτικούς στα σχολεία του νησιού.

Κι αυτό, κόντρα στο γνωστό έγγραφο του Αρείου Πάγου με το οποίο ζητήθηκε η εξάλειψη της χρήσης του όρου «λαθρομετανάστης», προκειμένου «να αποτραπεί η χρήση μειωτικών για τη προσωπικότητα των ανθρώπων χαρακτηρισμών και να αποφευχθούν φαινόμενα ξενοφοβίας και ρατσισμού».

Με την απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας (τέσσερις στους επτά) του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΛΜΕ προκρίνεται η χρήση του όρου «λαθρομετανάστης» ως η απόλυτα σωστή, δεδομένων και των συνθηκών που επικρατούν στη Λέσβο.

Ας σημειωθεί ότι η απόλυτη πλειοψηφία της ΕΛΜΕ Λέσβου ανήκει στην προσκείμενη στη Νέα Δημοκρατία ΔΑΚΕ. Ενώ στην απόφαση μειοψήφησαν τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου που πρόσκεινται στις αριστερές παρατάξεις.

πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Stelios nikitopoulos‏ 

Εμείς λάθρα παιδιά δεν έχουμε. Λάθροι ειναι οι ρατσιστές και οι φασίστες. Η απόφαση της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΕΛΜΕ Λέσβου, που προκρίνει τη χρήση του όρου «λαθρομετανάστης» από τους εκπαιδευτικούς στα σχολεία του νησιού, είναι ρατσιστική και αναίσχυντη

o-dromos.

Η  απόφαση της πλειοψηφίας του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΛΜΕ Λέσβου, που προκρίνει τη χρήση του όρου «λαθρομετανάστης» από τους εκπαιδευτικούς στα σχολεία του νησιού, είναιρατσιστική και αναίσχυντη

Η απόφαση πάρθηκε κατά πλειοψηφία, μετά  από σχετική εισήγηση του προέδρου της ΔΑΚΕ εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και Αντιπροέδρου της ΕΛΜΕ,Απόστολου Βαρελτζή. Μειοψήφησαν οι προσκείμενοι εκπαιδευτικοί στις αριστερές παρατάξεις. 

Αυτή η απόφαση, προσβάλει την κοινότητα των εκπαιδευτικών και των μαθητών, προσβάλει όλους όσοι διαχρονικά και με αίμα, αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για το δικαίωμα στη μόρφωση , για πραγματική μόρφωση και ενάντια στον κοινωνικό αναλφαβητισμό που θέλει το σύστημα. 

Προσβάλει τις χιλιάδες αλληλέγγυων που αγωνίζονται απ' άκρη σε άκρη της χώρας 

Στοχοποιεί τις οικογένειες των προσφύγων, τα παιδιά τους.  Κι όταν λέμε παιδιά των προσφύγων, εννοούμε τα παιδιά του κόσμου, τα παιδιά μας.

Η ασκούμενη ταξική επιθετική πολιτική στην κοινωνία  από τη κυβέρνηση... 

Η πολιτική που απαξιώνει την Παιδεία...

...δίνει χώρο σε τέτοιες ρατσιστικές και φασιστικές επιδόσεις, καλλιεργεί τέτοια περιστατικά  στα σχολειά  σαν συνέχεια αυτών που ήδη συμβαίνουν στην κοινωνία και τα αφομοιώνει.... 

Σύνταγμα της Ελλάδος

Aegean Boat Report

https://www.facebook.com/AegeanBoatReport/videos/2210831782521845/

XYZ Contagion‏ 
21 hours ago

Λέσβος: Ο «περήφανος» εθνικοσοσιαλιστής Γυμνασιάρχης της ΔΑΚΕ που θέλει να αποκαλούνται «λαθρομετανάστες» οι πρόσφυγες https://archive.is/hGM0N  Αρθρογράφος στις ιστοσελίδες ΧΑ με το ψευδώνυμο 'Βαίνων ο Λοκρός'. Επίσης γράφει τζαζ ασυναρτησίες: https://archive.is/JdqHI 

15 Oκτ. '18 

Αυτά τα 4 παιδάκια πολεμούσαν τόσες μέρες οι ελληναράδες;

Μιλάμε για τέσσερα, 4, προσφυγόπουλα σε ένα σχολείο. Θα παρακολουθούν μαθήματα από τις 2-6 το απόγευμα. Το σχολείο με τα ελληνάκια σχολάει στη 1.15 Αυτό κάνει ακόμα πιο γελοία και φασιστική την αντίδραση..