Σε βρίσκει η Ποίηση. Στον κήπο.

‘                           Here we go round the prickly pear

                        prickly pear prickly pear... *

Δειλινό για μένα. Ησυχία αναπάντεχη κι η Ποίηση με βρίσκει καθώς διαλέγω φραγκόσυκα. Στο χρώμα του ροδιού. 

'Έτσι τελειώνει ο κόσμος

Όχι με έναν βρόντο

μα μ’ ένα λυγμό'  είπε ο T.S. Eliot για τον αιώνα που έφυγε. Μείναμε εμείς. Με το λυγμό, 

‘Χείλια που θα φιλούσαν

Λεν προσευχές στη σπασμένη πέτρα.’

 

Έρχεται η Ποίηση. Μια προσευχή και συντροφιά κι ανάμνηση,  έρχεται να μας βρει όποτε εκείνη θέλει και μάς μιλά και μας γεμίζει  αντιστρόφως, εκ των έσω, από τα βάθη της ψυχής και των κροτάφων.

'Τούτη είναι η πεθαμένη χώρα

Τούτη είναι του κάκτου η χώρα

Εδώ τα πέτρινα ομοιώματα..’

 

Δεν είναι μόδα πλέον στα σχολεία η αποστήθιση κι ας είναι ευκολότατη στα νέα μυαλιά κι επένδυση μεγάλη. Και αυτή όπως, τόσοι κόποι, θεωρήθηκε καταπίεση στο νέα αιώνα. Αλλά αν δεν αποστηθίσουμε, αν δεν κάνουμε τόπο να φωλιάσει ο στίχος στην καμπύλη του ιππόκαμπου πώς θα ανοίξει η πύλη για την προσευχή, πώς θα ‘ρθει η Ποίηση όταν εκείνη θέλει;

Διότι μόνο έτσι λειτουργεί, Μας βρίσκει η Ποίηση όταν εκείνη θέλει και τότε μόνο θα συντελεστεί το θαύμα. 

«Σε βρίσκει η Ποίηση» έλεγε ο Τίτις Πατρίκιος, «σε βρίσκει» δεν τη βρίσκεις. Μιλούσε για τον ποιητή, για τη δημιουργία αλλά το ίδια είναι και για την απόλαυση στίχων που κάποτε διαβάσαμε πριν έρθει η στιγμή να τους αισθανθούμε για να συντελεστεί το θαύμα της Τέχνης. 

Όπως σ' εμένα απόψε που αμέριμνη μάζευα τα ρόδια και ήρθε ο Τίτος  αναπάντεχα και μ' έσπρωξε να ψέλνω  στίχους του-  πιστή ενώ δεν πιστεύω- επειδή «εκεί απάνω» με βρήκε η Ποίηση,  εκεί που ρόδιζε το δειλινό κι εγώ διάλεγα τα ροδί φραγκόσυκα κι ήρθαν παρέα μου ο Έλιοτ (από τη χώρα των βιβλίων) κι ο Τίτος Πατρίκιος (από νύχτες Αθηναϊκές) κι έσερναν μαζί τους το Σεφέρη (έγνοιες μεταφραστή με τη βαθιά φωνή) και τον πατέρα μου (χαμόγελο κρυμμένο πίσω απ’ το μουστάκι). Και πήρα ανάσα πάλι, αυτή που παίρνουν οι πιστοί απ’ την προσευχή τους, εγώ από τη μεγάλη αγάπη μου, την Ποίηση.

'Τούτη είναι η πεθαμένη χώρα

Τούτη είναι του κάκτου η χώρα

Εδώ τα πέτρινα ομοιώματα

Υψώνονται, εδώ είναι που δέχουνται

Την ικεσία του χεριού ενός πεθαμένου

Κάτω από το παίξιμο του άστρου που σβήνει.

 

Έτσι είναι τα πράγματα

Στου θανάτου την άλλη βασιλεία

Ξυπνάς μοναχός..'

__________________________________

*Γύρω γύρω όλοι- στη μέση το φραγγόσυκο' 

Ο T S Eliot διαβάζει Hollow Men [Οι Κούφιοι Άνθρωποι- ελλην. υπότιτλοι]:

https://www.youtube.com/watch?v=4-6jqTD6CNE&t=87s

Τίτος Πατρίκιος "Σε βρίσκει η ποίηση" https://www.youtube.com/watch?v=KuDpHzs-0FQ

Ο Τίτος Πατρίκιος διαβάζει το ποίημα του «Σε βρίσκει η ποίηση» στο Nosotros 13 /11/ 2012 σε συνάντηση με θέμα «γιατί η ποίηση»  που διοργάνωσε το περιοδικό Μανδραγόρας 

8 προς 9 Νοεμβρίου, σωμάτων των ασωμάτων, η επέτειός μας

8 προς 9 Νοεμβρίου είναι η επέτειός μας,

η νύχτα που ο Κύριος Kastell κι εγώ γνωριστήκαμε―με τη βιβλική έννοια, διότι με την κοινωνική ήμασταν ήδη γνωστοί αφού κινούμασταν στους ίδιους κύκλους― κι από τότε είμαστε μαζί ως τώρα.

 

8 Νοεμβρίου, αγία ημέρα της σύναξης αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων, ημέρα της Αεροπορίας κι όλων των ιπταμένων (είπαμε: σωμάτων κι ασωμάτων), βρεθήκαμε τυχαία στο Λούκι*, της οδού Χάριτος, μπαρ φίλων που πλέον απαθανατίστηκε στο γνωστό τραγούδι. Τυχαία βρεθήκαμε κι όταν έκλεινε τον κάλεσα να συνεχίσουμε τη βραδιά στο Κόκκινο Δωμάτιο, το δωμάτιο που κρατούσα πλάι στο σπίτι του πατέρα μου με τον οποίο ζούσα τότε.

Δεν κοιμηθήκαμε εννοείται και το πρωί ο Κύριος  Kastell είχε να πάει στο PopEleven των Αδελφών Φαληρέα όπου εργαζόταν, υπεύθυνος εισαγωγής και πωλήσεων για τον τομέα «ξένης» μουσικής που ακόμα λατρεύει.

Το ότι περπάτησα μαζί του ως εκεί αντί να μείνω να ξεκουραστώ, σήμερα, μετά από δεκαετίες λέει κάτι για το δέσιμο που επακολούθησε. Μα τότε ακόμα, με τη ζωή να ανοίγεται μπροστά μας φαινομενικά απέραντη, αυτό δεν πήρε κι ούτε ήθελα να πάρει καμιά συμβολική σημασία. Απλώς, τον συνόδεψα σε ένα δεκάλεπτο περίπατο στον Περιφερειακό Λυκαβηττού, μέσα από τη Δεξαμενή ως τη Σκουφά που αποχαιρετιστήκαμε αμήχανα, όπως κάνουν οι νέοι μετά από μια νύχτα sex και κουβέντας.

 

Είχε πάει 9 Νοεμβρίου. 

Ημέρα που 10 χρόνια μετά έπεσε το τείχος του Βερολίνου επανενώνοντας τη Γερμανία, Ανατολή και Δύση.

 

9 Νοεμβρίου γιορτάζουμε. Διότι 9 είχε πάει όταν με συνόδεψε στο Κόκκινο Δωμάτιο.

 

  Κάπου υπάρχει κι ένα ποίημά μου επετειακό,

Κι αν έχετε «Τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού» αναγνωρίζετε ίσως ότι είναι ένα βιβλίο μου εμπνευσμένο στη σχέση μας αυτή την ισόβια όπως την έβλεπα τα πρώτα χρόνια που ζήσαμε μαζί.

 

Από τότε άλλαξαν πολλά και τίποτε. Οι ίδιοι είμαστε μα άλλοι. Οι αναμνήσεις πια δε με χαροποιούν μα συχνά με βαραίνουν μα αν κάτι μένει είναι η απέραντη αγάπη κι η εκτίμηση, ο θαυμασμός (ναι ακόμα) σε βαθμό λατρείας αλλά και η εγωιστική χαρά για τον τρόπο που μου φέρεται ως σήμερα- με μια λεπτότητα που τον χαρακτηρίζει, τη λεπτή ευγένεια που άλλοι μεταχειρίζονται μόνο στην αρχή.

 

Χρόνια μας Πολλά

κι ίδια κι απαράλλακτα!!

 

*Το γνωστό τραγούδι γράφτηκε για τη φίλη μας Ρενέ που δε ζει πια, μια κοπέλα εκπάγλου καλλονής που οι σχέσεις της με μουσικούς (αλλά όχι με τους αδελφούς Κατσιμίχα ή το Νίκο Ζιώγαλα που δούλευε τότε στο μαγαζί) άφησαν εποχή και μνήμες.

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας ~ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙ https://www.youtube.com/watch?v=4HdmNPoxZUI

ΕΙΚΟΝΕΣ

―Σελίδες από τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού μου

Από τα 'Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού' μου.

https://kastellakia.blogspot.com/2023/07/blog-post.html

https://www.facebook.com/photo/?fbid=327115487356359&set=a.305973569470551

Καθώς φωτιά πλησιάζει τον Πλάτανο (#Αχαΐα)

Η φρίκη κάθε καλοκαιριού. Οι φωτιές.

Φρικτή καταστροφή, αναμενόμενη και γι’ αυτό δύσκολο να την αποδεχθούμε.

Σκέπτομαι τους ανθρώπους που χάνουν τα σπίτια τους, σκέπτομαι τα δάση τα λαγκάδια τα άγρια ζώα, τα πουλιά. Αλεπουδίτσες και σκαντζοχοιράκια, χελιδόνια και κοράκια και σπουργίτια ξεσπιτώνονται ή καίγονται ζωντανά.

Είμαι μακριά, σε κυκλαδίτικο νησί όπου βλέπουμε τους θερινούς ανέμους σαν ευεργεσία, το κλίμα που κάνει κατοικήσιμους τους ξερούς κι άνυδρους αυτούς τόπους. Όμως η χθεσινή νύχτα ήταν και για μας δύσκολη, περιμέναμε νέα για το σπίτι μας στην Αχαΐα.

Έχω, μαζί με τις αδελφές μου, ένα αγαπημένο σπίτι στον ‘Άνω Πλάτανο, μετά την Τράπεζα που καιγόταν χθες. 

Πριν από πολλά χρόνια σε στιγμή απόγνωσης ζήτησα βοήθεια από τον πατέρα μου για να απαγκιστρωθώ από την πρέζα. Δεν το είχα ξανακάνει ποτέ. Μέσα σε 24 ώρες μου είχε βρει φάρμακα και μου πρόσφερε τρεις εναλλακτικές περιοχές, τρία σπίτια φίλων του στα οποία μπορούσα να φιλοξενηθώ για ένα μήνα. Διάλεξα τον Πλάτανο, όπου δεν είχα ξαναπάει ποτέ. Το σπίτι της φίλης του, τριώροφο πέτρινο στον κεντρικό δρόμο και συντηρημένο με αγάπη, το λάτρεψα, όπως και το χωριό στο οποίο, μετά το μαρτυρικό τριήμερο του πόνου, περπατούσαμε με τον κύριο Kastell στις λεμονιές ή στο δάσος ή κάτω στη θάλασσα του Κορινθιακού όπου ο Kύριος Κastell κολυμπούσε Φεβρουάριο.

Είχαν έρθει και φίλοι μας, ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης και η αγαπημένη μου ‘Άντζελα Μπρούσκου που ο πολύς κόσμος τη γνωρίζει ως εμπνευσμένη σκηνοθέτιδα και ηθοποιό μα εμείς στο σπίτι έχουμε και προσέχουμε τους πίνακες και τα σκίτσα της.

Όταν πια ήμουν καλά, με γενναιόδωρη στήριξη του πατέρα μου, φύγαμε για το Λονδίνο και ξεκόλλησα εντελώς. Μα μου έμεινε η αγάπη για την Πλάτανο, την Αχαΐα, την κομψότητα του ιστορικού Αιγίου- τόπο λατρεμένο απ’ όπου πέρασε ο Βύρων στο πρώτο του το νεανικό ταξίδι φιλοξενούμενος του τοπικού άρχοντα Λόντου.

Ευλογημένο τόπο με τρεις μεσογειακές ζώνες δικές μας σε απόσταση ωρών, εκεί που τον χειμώνα πίνεις μεσημέρι ουζάκι στην παραλία με ήλιο και δυό ώρες μετά τρως φασολάδα και παϊδάκια στη χιονισμένη Ζαρούχλα.

Άρα, όπως θα καταλάβατε, μου κόλλησε στο νου να αγοράσουμε σπίτι εκεί και ψάχναμε ένα πέτρινο μέσα στο χωριό για να το αναστυλώσουμε. Με πρόλαβε ο Διαγόρας. Το αγόρασε ταχύτατα κι ο αρχιτέκτωνας Ανδρέας Κούρκουλας, αδελφός της γυναίκας του, το επισκεύασε και εκμοντέρνισε (εντός) με αγάπη: δώρο για το γάμο τους. Δυό σπίτια σε μια οικογένεια παραπήγαινε, εμείς δεν αγοράσαμε, μα για πολλά χρόνια περνούσαμε με τον Kύριο Kastell εκεί τους χειμώνες μας.

Πολύ έξυπνα πιστεύω, ο πατέρας μου το άφησε και στις τρεις κόρες του. Έξυπνα διότι έτσι και το απολαμβάνουμε όλες μα και το κόστος συντήρησης γίνεται υποφερτό για κάθε εισόδημα. 

Αν τα διηγούμαι τώρα που πέρασα τη νύχτα αγωνιώντας είναι γιατί κάθε κάτοικος, κάθε περαστικός είναι και μια ιστορία. Απλώς είμαστε κι εμείς μέσα στους πολλούς που βλέπουν κάθε καλοκαίρι τη φωτιά να απειλεί τις ζωές και τις αναμνήσεις τους.

Είμαι μακριά, δε συγκρίνεται η δική μας αγωνία με τον τρόμο όσων ζουν κι εργάζονται εκεί- μα καταλαβαίνω και το ζω με τεράστια αγωνία και οργή γι’ αυτό το ετήσιο έγκλημα.

_______________________________________________

Πάνω, σκίτσο της Άντζελας: Ο Θανάσης απολαμβάνει..

Τα άλλα που ζωγράφισε στον Πλάτανο είναι λάδια και τα έχω στην Αθήνα. Αυτό το σκίτσο όμως είναι εδώ, κοντά μου και το μοιράζομαι πρώτη φορά μ' εσάς..

Το σπίτι μας κι η παραλία.

Από την πάνω βεράντα και απ' τα παράθυρα του πάνω γραφείου βλέπεις τον Κορινθιακό κι απέναντι ως το χιονισμένο Όλυμπο.

Αυτή είναι η εικόνα που δίνει το FIRMS της NASA σήμερα 10πμ,. Τα δεδομένα καταγραφής βρίσκονται 3-6 ώρες πίσω σε χρόνο και είναι από δορυφόρους #Διακοπτό #Τράπεζα #Αίγιο #Αιγείρα #Ακρατα #Καθολικο #φωτια #φωτιες #πυρκαγια

Εσπερινοί αγάπης, της Φιλίας το παν

«Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.

… Είμαστε γέροι πια κι οι δυο

κι εγώ αφού γράφω ποιήματα

πιο γέρος.

Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;

Μέσα σε μια βδομάδα

δεν απόμεινε κανείς.

Ήταν Μεγάλη βέβαια

γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-

θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί;..»

 

Σπουδές θανάτου, με το Πάσχα ταιριαστές. «Γέροι κι οι δυό», κι εγώ πιο πολύ αφού γράφω ποιήματα, λέει σ’ αυτό το έργο το αφιερωμένο στη μητέρα του. Γιάννης Βαρβέρης.

Κάποτε θα σας πω και γι’ αυτό το μεγάλο ποιητή που γνώρισα από τον πατέρα μου ένα μεσημέρι και την επομένη―τόσο πολύ τον αγαπούσε και τον ένιωθε―μου χάρισε όλα του τα βιβλία. Τώρα τα έχω διπλά, βολικό με δυό σπίτια.  Τα στης Αθήνας με ιδιόχειρες  αφιερώσεις προς το φίλο του που αυτές τις μέρες τον θυμάμαι.

«Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;

Μέσα σε μια βδομάδα

δεν απόμεινε κανείς…»

 

«Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.»

Θλίψη πασχαλινή κι ήρθαν πεσκέσια χθες, τη σκόρπισαν κι έφεραν φως και σύμβολα, με προσμονή γιορτής και αγάπη.

Το σπίτι μοσχομύρισε. Φρεσκοψημένα κουλουράκια σπιτικά μοσχοβολούν πλάι στα αυγά τα νεογέννητα  ολόφρεσκα από το κοτέτσι- λατρεία μου, και μαζί τους τα χρωματιστά, βαμμένα κόκκινα, μπλε και κίτρινα.

Από τη Νάντια, που με ξέρει ότι δε μαγειρεύω, ούτε φτιάχνω αυγά και κουλουράκια κι ας τα εκτιμώ τα έθιμα. Αυτό είναι οι φίλοι, αυτή είναι η αγάπη η αληθινή εκείνων που μας ξέρουν και μάς θυμούνται και έρχονται να καλύψουν τα κενά που αφήνουν τα κουσούρια, οι παραξενιές μας και τα πένθη μας.

Οι φίλοι, το είπαμε, οι φίλοι είναι το παν. Οι Φίλοι είναι το Πάσχα μου και της αγάπης η γιορτή. Τ οπαν το εν, πάνω από θρησκείες και δοξασίες και φιλοσοφίες.

 

Ακολουθεί ολόκληρο το ποίημα.

Γιάννης Βαρβέρης, 

Εσπερινός της αγάπης

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.
Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυο
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.
Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θα ‘πρεπε κάπως να ‘χαμε κι εμείς χωρέσει.
Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;

#Πάσχα #easter_eggs #ΓιάννηςΒαρβέρης #Φιλία #CalicoCats #SukiTheCalicoCat

Γιάννης Βαρβέρης, από την ποιητική συλλογή «Ο άνθρωπος μόνος» (εκδ. Κέδρος, 2009)

_________________________________________________

Ποίηση και ποιος θυμάται τον Κώστα Μίχο;

«Σκοτωμένα πουλιά

Τα φορέματά σου πάνω στο δάπεδο»

Κώστας Μίχος 

Ο ποιητής που λίγοι πλέον γνωρίζουν.

Σήμερα, Ημέρα Ποίησης μοιράζομαι το όνομά του σα φυλαχτό.

 

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω από όταν γεννήθηκα, ήταν ο στενότερος φίλος του πατέρα μου και, με την αδελφή μου μας έπαιρνε διακοπές κάθε καλοκαίρι στα νησιά.

Μας έμαθε τις Κυκλάδες, κολύμπι, να ταξιδεύουμε κατάστρωμα σε μια ζωή μποέμ γεμάτη ποίηση και έμπνευση. Μας έμαθε την Τέχνη και τη ζωή. 

Αυτοκτόνησε νωρίς.
Τα βιβλία του σπάνια κι αγαπημένα όπως και το θεατρικό του έργο.

Συνέχεια έπεται..

κι ως τότε, το ποίημα του Μάνου Ελευθερίου:

Μάνος Ελευθερίου

Κώστας Μίχος (1938-1974)

Κώστα Μίχο γιατί κρύβεις τ’ όνομά σου;
Στα καφενεία που συχνάζεις δεν κατοικούν οι παντοκράτορες
Κώστας Καρυωτάκης γράφει κι η ταυτότητά σου,
πρίγκηπας επάγγελμα, πρίγκηπας για τη γενιά σου.
Παραμονεύουν οι φασίστες με τους ψευδομάρτυρες.

Κώστα Μίχο, σε ποιόν κρύβεις τ’ όνομά σου;
Μες στα ένδοξα Παρίσια δεν κερδίζεις τον παράδεισο.
Τη ξυραφιά του Ρεμπώ τη σκεπάζουν τα μαλλιά σου,
δεν φτάνουν όλα τα νερά της γης να πλύνουν το άγαλμά σου,
μια νεκροψία,-κι ύστερα το γαλανό πουκάμισο.

Κώστα Μίχο, μη μου κρύβεις τ΄όνομά σου.
Ένα κλαδάκι ουρανός ήταν μονάχα ο κλήρος σου.
Στις λοταρίες των ποιητών μια βρύση έλαχε στη μοιρασιά σου.
Της ζητιανιάς η φιλία ισορροπεί τη ζυγαριά σου,
στιχάκια ψίχουλα, μετάληψη και μύρο σου.
Κώστα Μίχο, μη μου κρύβεις τ’ όνομά σου.

________________________________
Από το δίσκο των Θάνου Μικρούτσικου-Μάνου Ελευθερίου, “Τροπάρια για Φονιάδες', με τη Μαρία Δημητριάδη και τον Γιώργο Μεράντζα, Λύρα, 1977 https://youtu.be/SMWqvG2Iq1U 

Καταραμένη!

                

                Πιστεύετε στις κατάρες; Τη γκαντεμιά;

Ναι, ναι, ούτε κι εγώ.. Ακούστε λοιπόν και πείτε μου.

        Είχαμε ένα συνέδριο στην Αθήνα που κάθε χρόνο κάπου γίνεται και το είχαμε τιμή και έγνοια να το φροντίσουμε που θα γινόταν στον τόπο μας. Σκοτώθηκε να προετοιμάζει ο συνεργάτης μου, ήρθα κι εγώ απ’ τη Μύκονο στην Αθήνα εγκαίρως κι όλα καλά -παρά την αφραγκία και το να βάζουμε (ως συνήθως) από δικά μας για τα ακτιβιστικά.

Έρχομαι λοιπόν και πρώτη μέρα κολλάω ένα φρικτό ιό με βήχα-πονοκέφαλο-πυρετό, της κατηγορίας «δεν είναι covid, έκανα τεστ κι είμαι εμβολιασμένη». Ανησύχησε ο συνεργάτης μου και τον διαβεβαίωνα πως δε θα τον άφηνα ακόμα κι αν με πήγαιναν στο φέρετρο. Και… σχεδόν έτσι έγινε.

Φεύγοντας από το διαμέρισμά μου στην Αθήνα το πρώτο πρωί άκουσα κάποιον να φωνάζει ‘ΔΕΗΗΗΗ’. Δεν έδωσα σημασία παρότι κάτι υποψιάστηκα όταν ξαφνικά έσβησαν τα φώτα καθώς κλείδωνα την εξώπορτα. 

Είχα πυρετό, μα έφτασα στο συνεδριακό χώρο με μικρή καθυστέρηση. Κι όλα καλά. Για λίγο.

Μέχρι το μεσημέρι- 2^η γκαντεμιά, ο συνεργάτης μου που είχε σκοτωθεί να οργανώνει, έπεσε ετοιμοθάνατος με πέτρα στο νεφρό. Τι πέτρα- κοτρόνα δηλαδή.

Ευτυχώς μου είχαν δωμάτιο στο ξενοδοχείο  (σας το ‘χω πει πως είμαι η εκλεγμένη Πρόεδρος των Ευρωπαίων πρεζάκηδων- κι ως επικεφαλής όλων των οργανώσεων χρηστών είχα δωμάτιο να ξεκουράζομαι, το οποίο σκόπευα να χρησιμοποιήσουμε με τον εδώ Επικεφαλής του Δικτύου Χρηστών ως γραφείο μας. Εκεί ξάπλωσε για λίγο και – δεν τον έχω ξαναδεί να πονά έτσι, κατέληξε στο νοσοκομείο με συνέπεια, (μαζί με την τρελή μου έγνοια για το συνεργάτη και φίλο μου  κι άνθρωπό μου έξι χρόνια που μαζί στήνουμε το πρώτο και μόνο στη χώρα σύλλογο ανθρώπων που μιλούν ανοιχτά για τη χρήση παράνομων ουσιών) να πέφτει σ' εμένα να καλύψω και τις δικές του ομιλίες- απροετοίμαστη βεβαίως, που σημαίνει έξτρα δουλειά και άγχος.

Βράδυ της πρώτης ημέρας (με πυρετό λόγω του ιού που λέγαμε) και με το συνεργάτη μου στο νοσοκομείο συνειδητοποιώ ότι είχαν κόψει το ηλεκτρικό στο διαμέρισμά μου. Ουφ είπα, καλή στιγμή έπεσε η γκαντεμιά: είχα όλη την εβδομάδα δωμάτιο στο ξενοδοχείο.

Πλήρωσα λοιπόν- μα … είπαμε, όταν πάνε στραβά τα πράγματα κάνουμε βλακείες: 1. Δεν είχα λογαριασμό οπότε νομίζοντας πως κερδίζω χρόνο έβαλα αμέσως €400 πληρώνοντας από την τράπεζα και την επομένη, Τρίτη, αφού μίλησα με τη ΔΕΗ κι έμαθα τι ποσό χρωστούσα, κατέθεσα ηλεκτρονικά τα υπόλοιπα €235.

Από Τρίτη και για μια βδομάδα μιλούσα καθημερινά με τη ΔΕΗ (στα διαλείμματα του συνεδρίου, την ώρα που άλλοι έτρωγαν ή έπαιρναν μια ανάσα) εγώ ήμουν στο «περιμένετε στο ακουστικό σας»  ή σε επικοινωνία με εργαζόμενους της ΔΕΗ που όταν τους υπαγορεύεις το email σου και λες το ‘.com’ εκείνοι πληκτρολογούν  «ντοτ κομ» κι επιμένουν να γράφουν το daphne ‘dafni’παρά τις εηγήσεις τύπου ‘d dελφοί/ α αυγό / pπιπί/ h ήτα όπως Ήρα…’/

Βλέπετε έχοντας βλακωδώς πληρώσει ηλεκτρονικά από την τράπεζά μου όπως κάνω πάντα έπρεπε να περιμένουμε τις ‘δύο εργάσιμες’ να ‘φανεί στο σύστημα και μου ζητούσαν από τη ΔΕΗ να στείλω απόδειξη πληρωμής με email.

Εν τω μεταξύ ο  πυρετός και το συνάχι μου χειροτέρευαν, το ξενοδοχείο είχε το χειρότερο φαγητό που έχω συναντήσει εδώ και χρόνια με αποτέλεσμα να έχουμε και στομαχικές διαταραχές (κι όχι μόνο εγώ) , ενώ, για να πάρω κάποια ρούχα και καλλυντικά από το σπίτι μου  η απόσταση Στήλες Ολυμπίου Διός- Λεωφόρος Αλεξάνδρας έπαιρναν 45’ με ταξί (και €15).

2^η μέρα συνεδρίου μαθαίνω το θάνατο της αγαπημένης μου Έλνας Κλεώπα.

Η Έλνα, μια πανέξυπνη και διασκεδαστικότατη αντιστασιακή που είχε απολυθεί επί χούντας κι αργότερα με τον Κούνδουρο άνοιξαν το ‘Βρούτο’ στου Στρέφη, ήταν οικογενειακή φίλη, του πατέρα μου ως τα τελευταία του, ενώ είχε σχέση μέχρι το θάνατό του με το συνέταιρό του το σκηνοθέτη Ηρακλή Παπαδάκη κι ήταν μητέρα του Γιώργου Παπακωνστατίνου, υπουργού οικονομικών της κρίσης επί  Γ. Παπανδρέου (β’) . Πολύ αγαπημένος άνθρωπος με την οποία πρόσφατα είχα μιλήσει κι ο θάνατός της αν και αναμενόμενος με ξάφνιασε και με σόκαρε.

 

Εν τω μεταξύ το συνέδριο πήγαινε καταπληκτικά καλά μα εγώ υπέφερα με συνεχή δέκατα και αγωνία για το συνεργάτη μου που στο τηλέφωνο η φωνή του ακουγόταν να βγαίνει από τα τάρταρα.

Και σπίτι ακόμα χωρίς ηλεκτρικό που σημαίνει ότι αντί να ανασάνω στα διαλείμματα για καφέ εγώ μιλούσα με τη ΔΕΗ ή το ‘δεδυε’  στο οποίο που μοιάζει να νοιάζονται μόνο να σε γράψουν πελάτη αν είσαι γραμμένος αλλού ( η αλήθεια να λέγεται όμως: εκτός μιας αγενέστατης όλοι ακόμα κι οι ανεπαρκείς ήταν ευγενέστατοι κι έχω μια κυρία που πραγματικά η γλυκειά φωνή της ενδείκνυται για τηλέφωνο ενώ ήταν από τους λίγους συναδέλφους της που καταλάβαινε πώς να χειριαστεί ηλεκτρονικό υπολογιστή και δεν τα έριχνε στο «σύστημα» που  « πέφτει» κατά τους άλλους που πληκτρολογούν το «ντοτκόμ».

 

Παράλληλα, δε θα σας κουράσω με λεπτομέρειες. Έμαθα ότι τράκαραν το αυτοκίνητό μου στη Μύκονο και, εκτός που πρέπει να πληρώσω τον τοίχο στον οποίο έπεσε, δεν έχω πλέον αυτοκίνητο.  Και οφείλω και ευχέλαια και Δόξα σοι ο θεός που δε χτύπησαν άνθρωπο ή γατάκι- σκυλάκι και που ο Κύριος Kastell ζει και βασιλεύει.

 

Σ αυτή την ατμόσφαιρα (κι ο πυρετός συνεχίζεται ενώ το συνάχι έγινε βήχας) αρχίσουν τα τηλέφωνα πως πέθανε η  Ελένη, πρώην γυναίκα του πατέρα μου, με τη οποία ηλικιακά είμαστε κοντά, κι ήταν με τον πατέρα μου από όταν ήμασταν πολύ νέες οπότε μαζί μεγαλώσαμε και την αγαπώ σαν αδελφή. 

Κάποιες ιστοσελίδες είχαν κάνει λάθος- επρόκειτο για την επίσης αγαπημένη Μαρία Κοκκίνου (παντρεμένη με τον αδελφό της Ελένης  Ανδρέα Κούρκουλα). Η Μαρία ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος που, για όσους τη γνωρίζαμε πέρα από σπουδαία αρχιτέκτων και πανέμορφη γυναίκα ξεχώριζε για τη λεπτότητα, τη διακριτικότητα την ποιότητα του χαρακτήρα της. Χρόνια και χρόνια της ζωής μου κι εκείνη, μάρτυρας ότι κι όσων ζήσαμε κι- ευτυχώς- μαζί με τον Ανδρέα- άφησαν το χνάρι τους στο εξοχικό πέτρινο σπίτι στην Αχαΐα που είχαν εκμοντερνίσει και το μοιράζομαι με πολλή αγάπη  με τις αδελφές μου.

 

ΚΙ η εβδομάδα έφτανε στο τέλος της: 

Το συνέδριο έφτασε στο τέλος του, ο συνεργάτης μου που το είχε στην καρδιά του το έχασε, ο πυρετός κι ο βήχας μου συνεχιζόταν, ο απολογισμός ήταν 2 θάνατοι κι ένα αυτοκίνητο παλιοσίδερα, ενώ εγώ με τα μπογαλάκια μου, από Σάββατο πρωί που έπρεπε να φύγω από το ξενοδοχείο, ήμουν στο δρόμο.

 

Bag woman αισθανόμουν- μα συγκινήθηκα που και η αδελφή μου μα και μια φίλη παιδική μου πρόσφεραν στέγη. Η Μαρία Χαρτο- μου άνοιξε το σπίτι και την αγκαλιά της και με φιλοξένησε στη γειτονιά που μεγάλωσα δίχως να νιώσω λεπτό βάρος και πάντα θα την ευγνωμονώ, όπως και την αδελφή μου που προσφέρθηκε να με στεγάσει.

Αντίθετα, μέσα σ όλη μου τη δυστυχία βρήκε ευκαιρία φίλος από τον οποίο άλλα περίμενα, να μου βγάλει λογύδριο «σκληρής αγάπης» ωρυόμενος μεθυσμένος κατηγορίες απ’ αυτές  με τις οποίες αυτομαστιγωνόμαστε σε βασανιστικές νύχτες αϋπνίας μα από τους ανθρώπους που (νομίζαμε πως) μάς αγαπούν άλλα περιμένουμε.

Βάλτε λοιπόν στον απολογισμό και μείον ένα καλό φίλο διότι για κάτι τέτοια μ΄’ εμένα οι γραπτές – sms- συγγνώμες δε μετρούν και θα μου πάρει χρόνια να το ξεπεράσω, διότι δεν ξεπερνιέται το  να δεις πόσο φρικτή σε θεωρεί κάποιος που εσύ νόμιζες πως σε θαυμάζει. Κι από τους φίλους μου αυτό ζητάω: κατανόηση και θαυμασμό– την επικριτικότητα και το μαστίγωμα τα κάνω και μόνη μου.

Και φτάνουμε Σαββατοκύριακο λοιπόν, ακόμα άρρωστος ο συνεργάτης μου, η μύτη μου ακόμα τρέχει κι έρχεται κι άλλος θάνατος: Η Κατερίνα Ιατροπούλου, μια σπουδαία γυναίκα που πλάι στα πολιτικά της στάθηκε πλάι στους χρήστες ουσιών όσο λίγοι στον τόπο μας.

 

Πείτε μου τώρα, μετά από αυτά-

Θανάτους, αυτοκίνητα, υγεία, φιλίες στην πυρά και να μένεις άστεγη (αν και προσωρινά) μέσα σε 7 μέρες,

τι λέτε;

Πόσες συμπτώσεις χρειάζονται για να πιστέψουμε στη μοίρα ή στις κατάρες; Και πόσο λέτε ότι κρατά τούτη η γκαντεμιά;

Καλού κακού πάντως συστήνω να με αποφύγετε- δεν ξέρουμε, μπορεί να είναι και κολλητικό.

ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο πατέρας μου κι  Ηρακλής Παπαδάκης συνέταιρος  και φίλος του στη Μύκονο ένα καλοκαίρι πριν χρόνια πολλά που ήρθαν έρθει με την Έλνα Κλεώπα. Στην Παράγκα η Έλνα είχε μπλαβίσει μαζεύοντάς μας αχινούς.

Στον Ιπποπόταμο στην  οδό Δελφών, χθες.

___________________________________ 

ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

#cehrnathens22 - 3 & 4 /11/22

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2022/11/cehrnathens22-1st-day-local-partners.html

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2022/11/cehrnathens22-3-4-1122.html

 

Έλνα Κλεώπα https://www.olympia.gr/1514021/ellada/efyge-apo-tin-zoi-i-elna-kleopa/

Μαρία Κοκκίνου https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2022/11/rip.html#axzz7kNAnRKf3

PeerNUPS  https://www.facebook.com/drug.peers.net

EuroNPUD https://www.euronpud.net/who-we-are