Με περιμένει η αυλή μου.
Κρυφοκοιτάζω πώς είναι η ζωή δίχως εμένα.
Βασιλικός. Πρώτη μου αγορά μόλις φτάνω στην Αθήνα και τελευταία έγνοια πριν να φύγω (σα να ήταν κατοικίδιο κάνω τις απαραίτητες ενέργειες να αγαπηθεί σε σπίτι φιλόξενο) κι αυτός, για μακαρόνια και σαλάτες πέτο ή μπούστο, θα ανταποδώσει και ―έξτρα χαρά: θα με θυμάται και θα μακαρίζει ο φίλος που τον παίρνει.
Το ’Στο μπούστο μου!’ που ‘ίσως με έχετε ακούσει να λέω (καθώς και το ‘κορίτσια, στο μπούστο μας!’) είναι μια από τις ελάχιστες βρισιές που έχω επιτρέψει στον αυστηρά αυτόκαθοδηγούμενο εαυτό μου. Συνήθως στερεώνω ένα κλαδάκι βασιλικού εκεί για να τον μυρίζω και αυτό αναγνώρισε η φίλη μου Ariadne Nicoloudis στο έργο της κόρης της Iliana Alexandrou που γενναιόδωρα μου έκανε δώρο.
Αυτές οι μπουτονιέρες όμως κάποιες φορές δεν προλαβαίνουν να μαραθούν, παραμένουν ζωντανές όταν επιστρέψω, οπότε δεν τα πετάω μα έχω ένα βαζάκι πάντα πλάι στον καθρέφτη μου ―που γεμάτο τριαντάφυλλα και γαρδένιες ήταν τον καιρό που ξενυχτούσα και θα ήμουν υποθέτω η μόνη που περιέθαλπτε εκείνα τα άμοιρα που πουλιούνται και προσφέρονται στο μεθύσι.Τελευταία όμως δεν πάω συχνά σε ξενυχτάδικα μα το βαζάκι μου έχει πάντα τους βασιλικούς μου. Και, θα με θυμηθείτε αν το δοκιμάσετε, αν το νερό είναι καθαρό και το ξαναγεμίζετε, θα δείτε σύντομα να ξεπροβάλλουν ρίζες που, αν περιμένετε να γίνουν πιο πολλές θα σας δώσουν νέα φυτά.
Έχω πολλά στη Μύκονο, έτσι γεννημένα από τα ημιθανή που εξάλλου θα πετούσαν στα σκουπίδια. Έχω κι αυτά που σας δείχνω σήμερα. 2 ρίζες έτοιμες και μια που μόλις σκάει. Ούτε μήνα ζωής δεν έχουν θεωρητικά, αν φυτευτούν. Μα θεωρία με πράξη δεν εφαρμόζουν πάντα. Διετή, έμαθα, έχει κάνει η αδελφή μου το δικό της αγιοβασιλιάτικο (με κοπριά και υπομονή όλα γίνονται).
Μαζί, με ρίζες και ένα πορτραίτο μου by Ili, βλέπετε και λιγάκι το νεοεκδοθέν- και νεοαφιχθέν- βιβλίο του Κίτσου Τρίπου, παιδικού μου φίλου παθιασμένου παιδιόθεν με τη Φυσική και τη Φιλοσοφία. Στο οποίο εύχομαι: καλοτάξιδο (δίχως αρχή και τέλος).
Εδώ, κι εγώ κρυμμένη πίσω από την αρχαία σκόνη μας που έχει πλέον κολλήσει στον καθρέφτη, με βλέπετε με το πορτραίτο, με ριζωμένες 'μπουτονιέρες' ανάμνηση παραμονής μου στην Αθήνα (που θα φυτευτούν όμως), με το βιβλίο του Κίτσου Τρίπου, πολύ αγαπητού φίλου παιδικού που τον χάρηκα χθες που συναντηθήκαμε,
και- σημάδι της αγάπης:
'Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν' του Πικάσσο, στο μεγάλο κύπελο που χάρισα κάποτε στον Κύριο Kastell μα, επειδή μου λείπει (ερμηνεύει ο Φρόυντ μου), ασυνειδήτως το οικειοποιούμαι.
________________________________________________
