Το Μαλάνα είναι ένα από τα καλύτερα χασίσια του κόσμου που στην Ευρώπη πουλιέται στο Άμστερνταμ.
Το όνομά του είναι ονομασία προέλευσης. Το 'Malana', κανναβοχωριό της Ινδίας, έχει πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που λέγεται πως προέρχονται από το γεγονός ότι οι κάτοικοί του κατάγονται από στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου που ξέμειναν εκεί. Το χωριό φημίζεται κι ως «η παλιότερη -συνεχής- Δημοκρατία». Τόση είναι η πίστη στην ανωτερότητά τους που αποφεύγουν επαφή με ξένους μέχρι του σημείου να επιβάλλουν κανόνες στον τουρίστα που αγοράζει ένα μπουκάλι νερό. «Δεν είμαστε αλλαζόνες- απλώς είμαστε καλύτεροι από σάς» διαβάζω σε τουριστικό οδηγό τους που εξηγεί ότι και η γλώσσας τους είναι ιερή και δεν επιτρέπουν να τη μιλήσει ξένος.
Κρατούν ζηλότυπα τις παραδόσεις τους κι έχουν διατηρήσει αποστάσεις από το κράτος. Ινδική Αστυνομία δεν επεμβαίνει κι αν ένα ντόπιος αποφασίσει να της απευθυνθεί πρώτα θα πληρώσει πρόστιμο στο χωριό του. Η δικαιοσύνη αποδίδεται με πρωτόγονη μέθοδο που θεωρούν φωνή θεού: δηλητηριάζουν δυό αρνιά και χαμένος είναι ο αντίδικος που το αρνί του θα πεθάνει πρώτο.
Σχολείο εννοείται ότι δεν πολυπηγαίνουν. Στο ινδικό σχολείο της ευρύτερης περιοχής παρακολουθούν 100 παιδάκια μα στην τελευταία τάξη έχουν φτάσει μόνο δύο. Κάτι που πιστεύω εξηγεί την εμπιστοσύνη στη μέθοδο απονομής δικαιοσύνης δηλητηριάζοντας πρόβατα αλλά και το άφθονο σκουπίδι πεταμένο στο μοναδικό τρεχούμενο νερό της πηγής που τροφοδοτεί το χωριό.
Στο video θα δείτε τις κανναβουριές, τους κατοίκους, το φημισμένο χασίσι, σε πάστα και στο τσίλουμ, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο πουλιέται στον τουρίστα με την απαραίτητη μανούβρα για να μη μολυνθούν από το άγγιγμα του. Και, εννοείται, το πολύτιμο προϊόν γυναίκες το παράγουν και μόνο άνδρες το καπνίζουν (είναι οι αρχαίες δημοκρατίες που λέγαμε),
_____________________________
Σημειώσεις Γνωστό στους χασικλήδες είναι και το Μανάλι- το χασίσι που παράγεται στους λόφους του Himachal Pradesh, 250 χιλιόμετρα μακριά. Δεν πρόκειται για αναγραμματισμό όπως νομίζουν κάποιοι.
Διαβάζω σε ινδική ιστοσελίδα ότι από το 2017 απαγορεύτηκε η πώληση Κάνναβης και προϊόντων της στην περιοχή που επίσης έχει κλείσει για τους τουρίστες. Αλλά γιατί να αναφέρεται το 2017 ως έτος απαγόρευσης αφού η Κάνναβη είναι παράνομη στην Ινδία ούτως ή άλλως; (Παράνομη μεν μα ιερή και διαδεδομένη). Επίσης, πράγματι το πρώτο video που φέρνω είναι του 2017 (στο 2, που ανέβηκε το 2019 αναφέρεται ότι πρόκειται για επόμενο ταξίδι). Όμως, ψάχνοντας για να τσεκάρω το αντέρω έλαβα προσφορές και διαφημίσεις για εκδρομές και ξενοδοχεία στην περιοχή. ΄Αρα ή κάτι άλλαξε ή κάτι δεν έχει επιβληθεί όπως ίσως θα ήθελαν να νομίσουμε.
«Την εποχή των Βροχών τα κοάσματα των βατράχων δυναμώνουν και το γλυκό κελάηδισμα του κούκου χάνεται στο θόρυβο.
Κι ο κούκος σιωπά.
Επειδή όταν οι ανόητοι κυριαρχούν κανείς δε δίνει προσοχή στα σοφά λόγια.
Και οι σοφοί σιωπούν.»
Με δενδρολίβανο και την καμαρωτή λεβάντα μου μεταφέρω στα ελληνικά τα λόγια του Tulsidas, Ινδού Άγιου Ποιητή που έζησε στο Βαρανάσι όπου ίδρυσε ναούς και λαϊκό θέατρο με έργα που αναπαριστούν τη Ραμαγιάνα, την ιστορία του Ράμα.
Ο Τουλσίντας γεννήθηκε 13 Αυγούστου 1497 και πέθανε το 1623, 125 ετών, ενσάρκωση ψυχής σπουδαίας, λένε εκείνοι που τα πιστεύουν.
Το όνομά του Τουλσίντας βγαίνει από το βασιλικό μα οι δικοί μου είναι μικροί ακόμα και μακριά μου. Προς το παρόν κι αυτοί ας σιωπούν.
Τι
κοινό έχει το τύλιγμα και κέρασμα ντολμάδων με τους καραβομαραγκούς της
Ινδονησίας ή τους Ολλανδούς μυλωνάδες, με το ρεμπέτικο και τους τοίχους των
χαρεμιών (ιδιωτικών χώρων) της Σαουδικής Αραβίας, το φεστιβάλ της Βασιλείας ή
το πανηγύρι του Kumbh Mela, τη ναπολιτάνικη πίτσα ή την ξυλογλυπτική της
Βοσνίας, ή τους χορούς και τα ιερά προσκυνήματα, τα μουσικά όργανα και τα
ιππικά αθλήματα και καπέλα του Παναμά;
Μαντέψατε;
Ανήκουν
όλα στον άυλο πλούτο μας και, μολονότι άσχετα φαινομενικά μεταξύ τους,
συναπαρτίζουν μια συλλογή της ανθρώπινης εμπειρίας και Ιστορίας εκφράζοντας την
ιδιαίτερη ταυτότητα των τόπων προέλευσής τους δηλαδή των καταβολών μας που
δίχως αυτές σήμερα θα ήμασταν άλλοι κι αλλιώτικοι από ό,τι είμαστε, αλλά ίσως
και όμοιοι μεταξύ μας, δίχως τις αμέτρητες ιδιαιτερότητες που συνιστούν την
Κουλτούρα της Παράδοσης.
Γι'
αυτό η Unesco κάθε χρόνο μελετά προτάσεις, επιλέγει και τελικά ανακοινώνει νέα
εκθέματα στο άυλο Μουσείο της παγκόσμιας κληρονομιάς.
Φέτος,
για το 2017, μαζί με άλλα 32 (μαζί με όσα ανέφερα) προστέθηκε και το Rembetiko.
Βάζουμε με τραγούδια δηλαδή εμείς που το αγαπάμε, το παροιμιώδες πετραδάκι μας
στο πολιτιστικό ψηφιδωτό που συνθέτει το ποιος είναι ο άνθρωπος και πώς μοιάζει
το πέρασμά μας από τη γη.
Για
το μαγευτικό Kumbh Mela τυχαίνει να έχω κάνει εδώ μεγάλο αφιέρωμα με
εντυπωσιακές φωτογραφίες (το οποίο σας συστήνω: ) αλλά τα περισσότερα που
πέρασαν μαζί μας τις εξετάσεις.
Φέρνω
συνδέσμους όμως και εικόνες διότι είμαι σίγουρη πως κι εσείς από κάποια θα
γοητευθείτε όσο εγώ από, π.χ., τη τον τρόπο που οι Σαουδαράβισσες ζωγραφίζουν
τους τοίχους τους με τεχνική μητροπαράδοτη και πηγαία και με καλαισθησία
έμφυτη, όπως γίνεται με τις ζωντανές παραδόσεις
Δε
βρήκα μεταφρασμένο κατάλογο των συναπανθισμένων μας. Άλλο ένα δείγμα της
μίζερης εσωστρέφειας της σύγχρονης Ελλάδας που σε κάθε τέτοια περίπτωση
επιδεικνύει το Σύνδρομο Κατωτερότητας που τόσο έξυπνα περιέγραψε πριν 100
χρόνια ο Γκρούτσο Μαρξ, Εβραίος σε περιβάλλον ρατσιστών Αρίων, που έλεγε ότι
ποτέ δε θα επιθυμούσε να είναι μέλος σε λέσχη που θα τον δεχόταν για μέλος της.
Χαλάω
το ευφυολόγημα μα παραφράζοντάς τον θα έλεγα ότι δε θα δεχόμουν στη Λέσχη μου
μέλος που δε θέλει να είναι στην ίδια λέσχη μ' εμένα κι επειδή τα λόγια δεν
είναι αρκετά το δείχνω εμπράκτως φέρνοντας,
μετά την είδηση,
σύνδεσμο προς εικόνες και video του καθενός
+ video για κάποια που με γοητεύουν πολύ όπως οι τοίχοι των χαρεμιών ή όπως ο ντολμάς του Αϊζερμπαιτζάν τον οποίο δε θα γινόταν να παραλείψω. Χαρείτε τα με τις ευχές μου για ένα πιο πλούσιο και ποικίλο και πολυπολιτισμικό 2018 ώστε να ζήσουμε πολιτισμένα κάνοντας καθένας μας μόνο ό,τι κάνει καλύτερα. _______________________________________ Φέρνω: την είδηση, εικόνες και videos για πολλά, συνδέσμους προς όλα, και, με την ευκαρία, επειδή από την Unesco αυτό επέλεξαν ως δείγμα, το 'Ρεμπέτικο' του Κώστα Φέρρη (και μάλιστα σε νέα κόπια και μάλιστα δωρεάν στο you tube). Προσέλθετε, είναι τόσο μαγευτικά και ποικίλα που κάποιο θα σας γοητεύεσει.
Tην εγγραφή του Ρεμπέτικου
στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της
Ανθρωπότητας ενέκρινε η Διακυβερνητική Επιτροπή της Σύμβασης για τη Διαφύλαξη
της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς (UNESCO, 2003) στη 12η ετήσια συνεδρίασή
της, που πραγματοποιήθηκε στην Κορέα από τις 4 έως τις 9 Δεκεμβρίου.
Στην απόφαση για την
εγγραφή του Ρεμπέτικου επισημαίνεται η επιτυχής ανάδειξη, μέσω του φακέλου
υποψηφιότητας που υπέβαλε το υπουργείο Πολιτισμού, «του δυναμικού χαρακτήρα
του, καθώς και της εξέλιξής του σε ισχυρό σημείο αναφοράς για τη συλλογική
μνήμη και ταυτότητα των Ελλήνων».
Στην ίδια απόφαση
επισημαίνεται «η ποιοτική τεκμηρίωση του φακέλου συνολικά και υπογραμμίζεται
ότι η θερμή έκφραση υποστήριξης της υποψηφιότητας από την κοινότητα του
ρεμπέτικου ανέδειξε συναρπαστικές προσωπικές αφηγήσεις, άμεσα συνδεδεμένες με
το στοιχείο».
Το Ρεμπέτικο, ένα
ξεχωριστό κεφάλαιο του ελληνικού αστικού λαϊκού πολιτισμού, άκμασε το πρώτο
μισό του 20ού αιώνα. Με επιρροές από το δημοτικό και το μικρασιάτικο τραγούδι,
αντικατοπτρίζει το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής, όπου αναπτύχθηκε,
και ιδιαιτέρως τη ζωή των φτωχότερων τάξεων και των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.
Στην πορεία, η κοινωνική του βάση επεκτάθηκε στους πρόσφυγες, στην εργατική και
τη μεσοαστική τάξη, ενώ σήμερα αποτελεί ζωντανή και δημοφιλή πολιτιστική
κληρονομιά που αναγνωρίζεται πλέον όχι μόνο από τους Έλληνες, αλλά από ολόκληρη
την ανθρωπότητα.
Η υποψηφιότητα του
Ρεμπέτικου απέσπασε παράλληλα τον έπαινο του Oργάνου Aξιολόγησης (Εvaluation
Body) της Σύμβασης για την ποιότητα των δράσεων διαφύλαξης που σχεδιάζονται και
ιδιαίτερα για τα εκπαιδευτικά προγράμματα για την ανάδειξη του ρεμπέτικου και
της πολυσχιδούς σημασίας του, κυρίως μεταξύ των νέων.
Η Διεύθυνση Νεότερου
Πολιτιστικού Αποθέματος και Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς, Υπηρεσία του ΥΠΠΟΑ
αρμόδια για την εφαρμογή της Σύμβασης για τη Διαφύλαξη της Άυλης Πολιτιστικής
Κληρονομιάς (UNESCO, 2003) στην Ελλάδα, αποδίδει ιδιαίτερη έμφαση στην ανάδειξη
όψεων της πολιτιστικής μας κληρονομιάς που έως σήμερα παρέμεναν συνήθως στο
περιθώριο, καθώς δεν υπήρχε το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο για την προβολή τους
κυρίως σε διεθνές επίπεδο.
Το Ρεμπέτικο είναι το
πέμπτο στοιχείο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς που εγγράφει η Ελλάδα στον
Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας
(UNESCO, 2003). Έχουν προηγηθεί η Μεσογειακή Δίαιτα (από κοινού με την Ιταλία,
Ισπανία, Μαρόκο, Πορτογαλία, Κύπρο, Κροατία), η Παραδοσιακή Μαστιχοκαλλιέργεια
στη Χίο, η Τηνιακή Μαρμαροτεχνία, καθώς και το εθιμικό δρώμενο των Μωμόγερων.
Φάκελο υποψηφιότητας για
εγγραφή στον ίδιο κατάλογο της UNESCO έχει υποβάλει η Ελλάδα (από κοινού με τις
Γαλλία, Ελβετία, Ισπανία, Ιταλία, Κροατία, Κύπρο, Σλοβενία) για την Τέχνη της
Ξερολιθιάς. Ο φάκελος υποψηφιότητας πρόκειται να αξιολογηθεί από τις αρμόδιες
επιτροπές της UNESCO το φθινόπωρο του 2018. kathimerini
Shital Pati χειροποίητα χαλιά του Μπαγκλαντές πλεγμένα από λωρίδες του καλαμιού 'Murta'
Πολυφωνικό παραδοσιακό τραγούδι.Μια σόλο μελωδία με πιο στατικές απαντήσεις ώσπου
το τραγούδι κορυφώνεται με παράλληλες μελωδίες σε variations (Παραλλαγές νομίζω είναι ο
μουσικός όρος στα ελληνικά). Χορεχρόνιε, Σλοβακία.
Έθιμο της
Υπαπαντής στη Σλοβενία. Από πόρτα σε πόρτα γυρνούν και με καμπανάκια και μπαστούνια
διώχνουν τα κακά πνεύματα κάθε 2 Φεβρουαρίου (Ash Wednesday, ημέρα μαγική σε πολλούς λαoύς και δoξασίες).
Το Kumbh Mela το Μaha (Μεγάλο μάλιστα) έχω επισκεφθεί στο:
Το Ρεμπέτικο είναι ελληνική βιογραφική ταινία του 1983 σε σκηνοθεσία Κώστα Φέρρη και σε σενάριο του ιδίου και της Σωτηρίας Λεονάρδου. Την παραγωγή την ανέλαβε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και η ΕΡΤ. Η ταινία βασίζεται στη ζωή της Μαρίκας Νίνου.
