Έβγαινα με παρέα από ένα εστιατόριο.
―Σας άρεσε το φαγητό; με ρώτησε ένας κύριος.
―Κι εσάς τι σας νοιάζει; απάντησα.
―.. δικό μου είναι.. το μαγαζί...
Δεν το 'χω να θυμάμαι τους ανθρώπους
αν δε μου έχουν συστηθεί. Μα δυστυχώς έχω το άλλο. Αυτό που στα αγγλικά λέγεται
snappy,
το να απαντώ απότομα δηλαδή. Αστεία κάτι τέτοια όταν τα διηγείσαι
αλλά στην πράξη δεν είναι ευχάριστα, δίνουν την εντύπωση αντιπάθειας ενώ δεν
είναι παρά μια στροφή εντός, μια αφηρημάδα όταν με απορροφούν πολύ ο εαυτός μου
κι εκείνα που αγαπώ.
Χάνω άραγε κάθε ευγένεια τότε και βουλιάζω σε ένα εγωιστικό πρωτογονισμό κλεισμένη στα δικά μου σαν αρχαία φυλή; Ή μήπως το αντίθετο; Μήπως η ιδέα μου για τους πρωτόγονους είναι υποκειμενική και άκρως πολιτισμένη ενώ εκείνοι ήταν γεμάτοι περιέργεια και ενδιαφέρον γα τον έξω κόσμο;
Αργούν να έρθουν νέα βιβλία και ξαναδιάβασα
τον λατρευτό μου Λεβί-Στρώς που ταξίδεψε στο Νότιο Ημισφαίριο και μελέτησε την άπλα
του νέου κόσμου (τους Ινδιάνους) και το συνωστισμό του παλιού (τους Ινδούς).
Στους 'Θλιβερούς Τροπικούς' του λέει ότι οι Ινδιάνοι είναι το παρελθόν μας ενώ η άγονη γη κι ο υπερπληθυσμός των Ινδιών το μέλλον μας. Μου θύμισε ένα ενδιαφέρον video από
τη συνάντηση της ομάδας του εξερευνητή Jean-Pierre
Dutilleaux με τη φυλή των Toulambis (Papua, Νέα Γουινέα) που δεν είχε ξαναδεί
λευκό. Δείχνει την πρώτη συνάντηση.
Χαρείτε το,
μια επαφή με τους εναπομείναντες του παρελθόντος μας, τους τελευταίους κατοίκους του Τέταρτου Κόσμου:
Περισσότερα: forbiddenknowledgetv
(Μικρά αποσπάσματα υπάρχουν και σε videos με ελληνικούς υποτίτλους μα αυτά που βρήκα δεν είχαν φυσικό ήχο αλλά μουσική οπότε προτίμησα αυτό: https://youtu.be/xd0I1xAICOc που είναι και πολύ μεγάλο.)
