Αγάπη; Αν ήμουνα αρχαία θεά ή Μοίρα

 

Αν ήμουνα αρχαία θεά ή Μοίρα

κι ήμουν σε θέση να προικίσω ένα θνητό

ένα μονάχα δώρο θα έδινα: 

Ποτέ, αλλά ποτέ ποτέ του να μην αγαπήσει.

Πόθο και καύλα και παιχνίδια και ναζάκια και όρκοι της στιγμής κατά τα κέφια μας, και θαυμασμός της ομορφιάς εμψύχων και αψύχων, τόπων και έργων; Ναι, βεβαίως κι ολοψύχως με όλη μας την όρεξη και υποσχέσεις κι όνειρα από εκείνα της στιγμής τα απατηλά που ακούγονται ωραία κι αιώνια αλλά την  επομένη έχουν σκορπιστεί σα συννεφάκια ή αναθυμιάσεις των γλεντιών.

Αλλά αλίμονο

και ωιμέ κι αλί και τρισαλί

κι αμάν αμάν

για μάς που Μοίρα δε μας καλοπροίκισε

και αγαπάμε αληθινά

τόπους- ιδίως τόπους-

παρασυρμένοι από την απατηλή αγάπη

νομίζοντας, πιστεύοντας, 

ξεχνώντας 

πως ‘δικό μου’ δεν υπάρχει.

_________

Clue: 

Μάσκα ηλιοβασιλέματος αποκαλυπτική

Πόσα ακόμα

Ηλιοβασιλέματα;

Πόσοι στίχοι;

Σ’ ένα μικρό χάικου έκρυψα την αγωνία μου.

Ρίμες ή μέτρα με βοηθούν να περικλείσω το αίσθημα. Για μάς που δεν κλαίμε και που δύσκολα δακρύζουμε, είναι σπουδαίος σύμμαχος το μέτρημα των συλλαβών.

Σπάω τις λέξεις μου σε ίσα μερίδια, ψάχνω συνειρμικά χρωματισμούς και καταλήξεις και μπαίνει ο πόνος στο μαντρί, η αγωνία εξημερώνεται. Μετρώ τις συλλαβές, όχι τα χρόνια. Τα μέτρα μου τα απασχολώ αλλού κι αντί 'δεν έχω χρόνο' με τελεία, δεν έχω χρόνο να μετρώ, δε μου χωράει στο στίχο ο πόνος.

Κι αφού το κάνω puzzle, αφού σπάσω τα αισθήματα σε ίσα μέρη και τα ταιριάξω αλλιώς να φτιάξω ποίημα, τον πόνο μου τον προσπερνώ επειδή για πόνο εγώ δεν έχω χρόνο. 

Sorry, ας λυπούνται αυτοί που κλαίνε και ξεσπάνε, εκείνοι της φωνής, της υστερίας, των καυγάδων. Εδώ δεν έχει τέτοια, ουδέποτε τα επέτρεψα― κι εξάλλου… είπαμε:

Δεν έχω χρόνο να μετράω χρόνια,

εγώ μετρώ τις συλλαβές.

___________________________________

Δε νταγιαντώ δυό πράματα

Δε νταγιαντώ δυό πράματα

φτώχια και γεροντάματα

Ρεμπέτικο κλασικό διστιχο από τη 'Σβούρα' του Γιώργη Χριστοφιλάκη.

Ναι στην Αθήνα είμαι, πρώτη μέρα μετά τα events και τα ακτιβιστικά μου, μόνη με τα βιβλία μου που καθένα, έχει και δική του ιστορία.

Η Σβούρα. Από τη βιβλιοθήκη του πατέρα μου που μοιραστήκαμε με τις αδελφές μου. Στο εσώφυλλο αφιέρωση στο Νίκο Κούνδουρο με σκιτσάκι πορτραίτο του Χριστοφιλάκη όπως τον θυμάμαι όταν ήμουν παιδί κι έτρεχα στη Σκουφά με πιρουέττες απ' της Ναταλίας Στεφάνου τα μαθήματα μπαλέτου, στο γραφείο του πατέρα μου, Λυκαβηττού, σ΄ένα θαυμάσιο φωτεινό διαμέρισμα που ανήκε σε παλιά μαθήτρια στο σχολείο του παππού μου, λίγο πιο κάτω στη Σταΐκου. Κι οι δυό παππούδες μου ήταν φιλόλογοι αλλά στο σχολείο αυτού του ίδιου παππού μαθητής ήταν κι ο Χριστοφιλάκης για πολύ λίγο (κι έχει γράψει γι αυτό).

Και διέσχιζα τη Σκουφά με πιρουέττες. Από Πλουτάρχου (απέναντι σφoλιάτα από το Μήτσο Ακτύπη για να φτιάξουν στο σπίτι quiche lorraine), Σκουφά ο φούρνος που έβαζε δυό λουκάνικα στη λουκανικόπιτα κι ύστερα εκεί άνοιξε το Joy με τα ωραία ρούχα εμπνευσμένα από τη ΒΙΒΑ κι ύστερα εκεί μετακόμισε το Free Shop όταν χωρίστηκε από το Pop Eleven που εγκαταστάθηκε από πάνω, κι εκεί ,στους «αδελφούς Φαληρείς» όπως τους λέγαμε, δούλευε ο Κύριος Kastell όταν γνωριστήκαμε-με τη βιβλική έννοια, διότι κοινωνικά γνωριζόμασταν χρόνια στις ίδιες παρέες της Δεξαμενής αλλά όχι ακριβώς στην ίδια διότι τότε ήταν μεγαλύτερος, τότε, που τα πέντε χρόνια ήταν διαφορά.

Πιρουέττες. Με τη σφολιάτα στα χέρια, 12 ετών σφίζουσα από ζωή και ενδορφίνες μετά το χορό και τη χαρά πως λίγο παραπάνω άνοιξαν τα πόδια μου, λίγο πιο πολύ άντεξα στην απόλυτη ακινησία που απαιτεί ο χορός.

Διότι όπως η Μουσική θέλει παύση,

όπως η Γλυπτική θέλει κίνηση,

έτσι ο Χορός δίχως ακινησία, χορός δεν είναι.

Πιρουέττες στη Σκουφά. Απ' τη Λυκαβηττού με θέα τον τρούλο πίσω από τον τρομερό πατέρα μου καθισμένο στο φωτεινό γραφείο να συζητά τα ακατανόητα με τους συνεταίρους του Ντίντη Καρύδη (με τα σόρτς και τη Citroen βάτραχο) και τον πάντα ευγενή κι απόμακρο Γιώργο Σταμπουλόπουλο, τρέχοντας έμπαινα Σκουφά 52, στο σκοτεινό γραφείο της μητέρας μου. Άλλη ατμόσφαιρα, σκοτεινή γιατί δεν έμενε, ούτε έμεινε, πολύ εκεί, γρήγορα μεταφέρθηκε στο κτίριο με τους φαρδείς διαδρόμους, πρώτη γυναίκα διεύθύντρια της ΕΡΤ προ Μανθούλη που τη μνημονεύει στη θαυμάσια αυτοβιογραφία του.

Δε νταγιαντώ δυό πράματα

φτώχια και γεροντάματα

Ποιον ενδιαφέρουν άραγε όλα αυτά; Είμαστε η μνήμη μας είπε ο Προυστ κι επιβεβαίωσε ο Φρόυντ. Είμαστε μόνο η μνήμη μας, λέει η σύγχρονη Νευροχειρουργική που μελετά εγκεφάλους, ηλεκτρονικούς και μη, και υπόσχεται αθανασία όταν με τη βοήθεια των νέων Τζομπς και Γκέιτς θα μπορεί ο άνθρωπος να φορτώσει τη μνήμη του σε ένα υπολογιστή και μέσα εκεί να ζει για πάντα μια virtual ζωή δίχως φθορά και σωματικό πόνο.

Δίχως μπαγκάζια.

Ή ενθύμια, σαν αυτά της δικής μου Αθήνας.

Στον Κούνδουρο, αφιέρωσε ο Χριστοφιλάκης τη Σβούρα του που αφηγείται 'τουρνέ', ταξίδι ενός θιάσου, ο Βέγγος, η Σμάρω, ο Διευθυντής Σκηνής που βάζει πρόστιμα στην «κοπελιά» που «κάνει χάσμα» στο κρύο θέατρο με πάνινες καρέκλες, σε παγωμένες πόλεις «και κάτι μουζικαρέοι ντούρου ντούρου...κι αρνιά κι αυγά, κοκορέτσι, σαλάτες και χαλβάς και παγωτό... Τα ξέρασα.».

Πώς απ' τον Κούνδουρο, βρέθηκε εδώ σ΄ εμένα αυτό το βιβλίο, σε άλλο δρόμο, άλλο σπίτι, άλλο αιώνα; Πώς αλλάζουν χέρια οι μνήμες;

Και το αιώνιο ερώτημα: Τι αξία έχουν όλα αυτά;

Και το καινούργιο μου βάσανο: Τι θα απογίνουν, ποια χέρια θα τα ανοίξουν μετά τα δικά μου;

Και πάλι πίσω, στα αιώνια: Και τι, τι σημασία μπορεί να έχει αυτό;

Δε νταγιαντώ, δε νταγιαντώ, σας λέω.

Οι εραστές μας ήταν κακοί ποιητές...

«Οι εραστές μας ήταν κακοί ποιητές. 
Το ξέραμε και τότε.»

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Ήταν. Και μη σας πω πως κι οι ποιητές μας, όταν τους δοκιμάσαμε, ήταν κακοί εραστές, κάκιστοι.

Αλλά είναι ένας νόμος άγραφος στην εκπαίδευση των κορασίδων με τον οποίο γαλουχηθήκαμε ώστε να υπολογίζουμε τον ανδρικό εγωισμό πιο πολύ κι από τη σωματική μας ακεραιότητα. 

Και την ηθική βεβαίως. Αν αντιδράσεις, αν απαιτήσεις, περνάς στην άλλη πλευρά, γίνεσαι μαινάδα επικίνδυνη. Καβαλάς σκουπόξυλο και ποιος σε πιάνει.

___________________________________

Πες τι σκεπτόσουν παλαβό γατί όταν τα άλλα όντα παίρναμε τα πέη; #InternationalCatDay

«Τι σκεφτόσουν κι έγινες έτσι, παιδάκι μου;», του λέω.

Από πάνω ρίγες αλλά στήθος λεοπάρ, γκρίζος με ένα λευκό αμυδρό τραγογενάκι που μεν προσδίδει μια σοβαρότητα αλλά για λίγο, αφού πιο κάτω είσαι ροζοτρίχης στην κοιλιά;

Πώς το έκανες αυτό Mon Chou Chou-Sue μικρό μου λαχανάκι*; Πού είχες το νου σου παλαβό γατί την ώρα που τα άλλα τα γατάκια έμβρυα συγκεντρώνονται για τις μεγάλες αποφάσεις: πώς θα γίνουν; 
Πλέοντας στο ζελέ του αμνιακού υγρού, καθώς η Μάνα Γάτα γουργουρίζει ρυθμικά, τα έμβρια δεν κοιμούνται. Εξασκούνται. Μαθαίνουν, το καθένα στη δική του φούσκα, να συγκεντρώνονται στα βάθη της θεσπέσιας ύπαρξής τους κι εκεί στη θαλπωρή του λατρευτού εαυτού τους αυτοσυγκεντρωμένα, έχουν δουλειά σημαντική, κι επείγουσα. Διότι εντός μονάχα 60 ημερών πρέπει πρώτα να μάθουν να αυτοσυγκεντρώνονται σα γιόγκι ώστε  να γίνουν οι επιθυμίες μάγια όταν θα οραματιστούν σχήματα-χρώματα που να προσδίδουν αυτό που στο καθένα, μέσα στην τύφλα του την κυριολεκτική, φαντάζει για απώτατη κομψότης κι ομορφάδα. 

Τέρας κομψότητος είναι κάθε γάτα. Αλλιώς δε θα επιβίωνε το ον το τόσο εγωπαθές που όταν επιλέγαμε επίθετα κι οι πιο πολλοί στημένοι στην ουρά διαλέγαμε 'ΕΥ-αίσθητο' εκείνη προσπέρασε αεράτη το συνωστισμό και διάλεξε 'ΚΑΛ-αίσθητο' από των Αζήτητων τον πάγκο. 

Το οποίο Κάλλος κι όλη τη βιασύνη της αλαζονείας τα πλήρωσε ακριβά κι αρχαιοελληνικότατα εκεί πιο δίπλα στους διαδρόμους που τα άλλα όντα περιμέναμε για πέη. 

Ή, μήπως κάνω λάθος ― μάλλον…  δηλαδή το πιθανότερο― μήπως έχοντας ήδη εξασφαλισμένα σε ποσότητες το κάλλος και τη ματαιοδοξία, ούτε που νοιάστηκε για των συντρόφων ηδονές, μόνο, με γνώμονα του εστετισμού κάτι «οι πολλοί πάντα λανθάνουν» και με κανόνα ότι ποιότητα δεν βρίσκεις στην ουρά, προσπέρασε το μέγα πλήθος που περίμενε κρυφοκοιτώντας με μεζούρες ανά χείρας, και εξήλθε απ' το πιο μικρό, σχεδόν αθέατο πορτάκι, το Για Λίγους; 

Κι όχι , βεβαίως, ότι νοιάστηκε όταν κατάλαβε τι έπαιρναν οι άλλοι.

«Άλλοι; Ποιοι άλλοι;» απορεί όταν τον ρωτάω και χασμουριέται μεγαλοπρεπώς, μόνος αυτός απ' όλα τα θηλαστικά που όταν κάθεται μπροστά μας με ορθάνοιχτα τα πόδια δεν αηδιάζουμε όπως με κάτι φουκαράδες άξεστους σε λεωφορεία και γραφεία αλλά ―ακόμα κι όταν σκύβει να αυτογλειφτεί επιμελώς― εμείς αναφωνούμε λιγωμένες «Τι ευλυγισία!».

Το επίτευγμα μεγάλο.

Και τον προσκυνώ γελώντας.

#InternationalCatDay  
Η Παγκόσμια Ημέρα Γάτας γιορτάζεται κάθε χρόνο, από το 2002, στις 8 Αυγούστου, με πρωτοβουλία του Διεθνούς Ταμείου για την Ευημερία των Ζώων (IFAW)-

_________________________________________

*μικρό μου λαχανάκι επειδή Mon Chou είναι το χαϊδευτικό που έχει το αγόρι αυτό που το όνομά του είναι Sue (ενίοτε Σουσού) με νονό τον Johny Cash.

'Ηρημωμένος' ο αιγιαλός, στοιχειώνουν της ψυχής τα λύματα

'Eις τον ηρημωμένον
αιγιαλόν της νήσου..'

Εκεί που στίφη 'αγρίων βαρβάρων' πάτησαν και ούρλιαξαν κι αγάπησαν και πλήγωσαν, τώρα ερημιά. Στοιχειώνει ο τόπος. Φεύγουν οι άνθρωποι μα η σκιά τους μένει πίσω.

Βαθιές ανάσες παίρνει το χειμώνα το νησί. Ξεπλένουν οι βροχές και οι αέρηδες όλα εκείνα- τα νεύρα, stress, την κούραση- που άφησαν πίσω όσοι ήρθαν να ξεκουραστούν, να αδειάσουν, να ηρεμήσουν, πριν επιστρέψουν από τις Διακοπές τους στον αδιάκοπο αγώνα της καθημερινότητάς τους.

Ακόμα τώρα όμως είμαστε στο στοίχειωμα του αποχαιρετισμού.  Αδειασμένος, ερημωμένος είναι ο δρόμος, όχι άδειος ή έρημος, όπως οι νύχτες πολυσύχναστης πλατείας ή αρχαίες πόλεις που εγκαταλείφθηκαν. 

Θα ξεπλυθεί το ξένο stress. Τα νεύρα, οι απογοητεύσεις κι οι πικρίες κυλούν σε γη και θάλασσα, λύματα είναι που θα γίνουν λίπασμα για να ανθίσουν  πάλι οι ανοιξιάτικες βιολέτες και να δώσουν καρπούς τα αμπέλια μας όταν την Άνοιξη θα ξαναγεννηθούμε στον αιώνιο κύκλο και το νησί φρέσκο θα αναδυθεί κι έτοιμο να προσφέρει πάλι θεραπεία.

______________________________________________

Στα εισαγωγικά: Ανδρέας Κάλβος

Η εικόνα: στο Cafe Vero- παλιός Περιφερειακός μεταξύ ΟΤΕ, Ταχυδρομείου, Αφετηρίας λεωφορείων, σημείο αδιαπέραστο μέρα ή νύχτα τα καλοκαίρια αλλά τώρα  όπως το βλέπετε.

Ειδοποίηση: προς πολιτικούς και πολιτευομένους ( +Εξωκωλάριοι και Χριστιανοταλιμπάν)

ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Επειδή είδα πολλά σάς προειδοποιώ:

Πολιτικός που περέστη/θα παραστεί σε Αγιασμό σχολείου

ας μη ζητήσει την ψήφο μου. ΠΟΤΕ.

Και για να μη μου μπουρδουκλωθείτε πάλι και μου μιλάτε για παραδόσεις:

Υπάρχει ώρα για σπορά και ώρα για θερισμό, ώρα για ειρήνη και ώρα για πόλεμο, όπως μας έμαθε ο καλός μου Εκκλησιαστής. Μετά τις πυροβολημένες Παναγίες, την επικίνδυνη πατριδοκαπηλία και το εξωφρενικό για τη χιλιετηρίδα μας γεγονός να μην έχουμε ακόμα διαχωρίσει Εκκλησία και Κράτος,

Εγώ η γράφουσα

Που διαβάζω τη Βίβλο συχνότερα από τους εξωκωλάριους Μακεδονοκάπηλους επιδειξίες κι από τους τρελοκαλογέρους που πετροβολούν ΑΤΜ,

σας το δηλώνω ότι 

δε δείχνω καμιά ανοχή πλέον στον συμφεροντολογικό ή νοσταλγικό Χριστιανοταλιμπανισμό. Ή, αν το προτιμάτε επιγραμματικά:

Οι εικόνες στο εικονοστάσι- ο Δαρβίνος στο σχολείο.

___________________________________

Ακολουθεί η συλλογή μου επειδή ξεχνάμε.

Και μια σημείωση: 

Δε λέω ονόματα γιατί δε θέλω να  γυρίσει η συζήτηση στα προσφιλή σας κομματικά μα ξέρω ποιοι είστε.

Miltos‏ Η αμήχανη στιγμή που η Παναγίαξαναβλεπει κρίνο... 

Daphne Chronopoulou 

Αυτοί είναι που βρίσκουν το Pride προκλητικό.

Όπως γράφει η Anna Kouroupou
«Το οτι δεν πείθουν πλέον και ειναι σαν διαδήλωση της Αλόμα το 80; Ξεκαρδιζόμαστε.
Το οτι υπάρχουν, ειναι το στενάχωρο...»

Προσπάθησα να μην ασχοληθώ αυτή τη φορά. Μα δεν είμαι και Θεός, πώς να κρατηθώ μ' αυτά τα νούμερα;
#Μακεδονία

Δραχμαντινετζάντ™‏ 

Ο @ArisMessinisπρέπει να πάρει 666 βραβεία γι' αυτή τη φωτο. Η Ελλάδα σήμερα: "Κώλοςγίναμε γαμωτημπαναΐασας". 

Αφροδίτη Ασλανίδου‏ 

Δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ,πως η χώρα που γεννήθηκα και ζω,είναι ένας σκατοφασιστένιος,θρησκόληπτος,ξεβράκωτος κώλος. 

Άννα‏  Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν ένας κωλοςεθνικιστή, ένας παπάς που περιφέρει εικόνα Παναγίας, κι ένας Μακεδονομαχος. Που σημαινει, με αλλα τόσα, την ξαναφτιαχνεις.

Daphne Chronopoulou

Και πόσο ενοχλεί που δεν είμαι τρολ και δεν πληρώνομαι..

Άντε πάλι:

Παναγιά η μακεδονομάχος. pic.twitter.com/FrMZXXzQAq

— george drakakis (@iconpoetry) September 10, 2018

Το σπίτι μου. Όταν.

Το σπίτι μου.

Όμως ακόμα, 

νύχτες καλοκαιριού όταν ανεβαίνω απ' τα σκαλάκια της μικρής αυλής στη μεγαλύτερη, 

όταν στο μπλε του καθαρού ουρανού ο βοριάς σηκώνει την άσπρη κουρτίνα που ανεμίζει σα πανί καραβιού, 

όταν παντζούρια, μεντεσέδες, μικροπράγματα χτυπούν σαν όλα εκείνα τα άγνωστα των ιστιοπλοϊκών που μηχανή δεν έχουν αλλά αθόρυβα δεν είναι, 

όταν ποτίζω και μοσχοβολούν βασιλικοί και δειλινά, 

όταν η νύχτα πέφτει αργά κι έχουν σωπάσει τα πουλιά,

λέω, 

κοίτα να δεις  που ακόμα δε συνήθισα

μα ακόμα έκθαμβη απορώ

που αξιώθηκα τέτοια ομορφιά,

τόση γαλήνη.

Μεταμορφώσεις : Του παιχνιδιού αρχέτυπα

Ισορροπεί το παιδί στο ετοιμόρροπο πρεβάζι, ή στη ράχη μεγαλοπρεπούς ελέφαντα;

Περηφανεύεται ο Μαχαραγιάς για τα πετράδια και για το κοπάδι ελεφάντων που με καλάθια πάνω στις ψηλές τους ράχες διασχίζουν ζούγκλες κι ερημιές. Για πόλεμο ή αναψυχή θρονιάζεται ο άρχοντας στο στολιστό καλάθι του, αφέντης μεταξύ της γης και του ουρανού.

Μα ο ελέφαντας, ο κάθε ελέφαντας της μακριάς πομπής, βήμα δεν κάνει δίχως το μικρό μαχούτ, το συντροφάκι που ξυπόλυτο χοροπηδά μπροστά στην προβοσκίδα.

Κάθε ινδικός ελέφαντας από όταν γεννηθεί έχει και το μαχούτ του, παρέα, οδηγό του, σύντροφο και δραγουμάνο των εντολών αρχόντων κι επισήμων. Μαζί γερνούν, μαζί γυρνούν, μαζί στον πόλεμο και τα παιχνίδια, ως το θάνατο.

Γιατί θυμάται ο ελέφαντας. Είναι ο μικρός μαχούτ παρέα, αφέντης κι υπηρέτης του, ο μεσολαβητής ανθρώπων κι ελεφάντων, όταν στολίζεται ο στρατός ή όταν φορτώνεται η μακριά σειρά των ελεφάντων καλάθια σκεπαστά για να μεταφερθούν οι άρχοντες.

Δίχως μαχούτ δεν υπακούει ο ελέφαντας για να περηφανεύεται ο Μαχαραγιάς με τα στολίδια και με το στρατό του, μετρώντας σε πετράδια και ψυχές τα πλούτη του. 

Μεσολαβεί ο μικρός μαχούτ. 

Κι άλλη εποχή και σε άλλη ήπειρο μεσολαβεί ένα παιδί με το παιχνίδι όταν καβαλάει το πρεβάζι  φτωχικής παράγκας. Με ένα πόδι μέσα, στο σκοτάδι, το άλλο έξω στο φως, δίνει εντολές στους τσιμεντόλιθους νικώντας τα θηρία. Πάνω από ράτσες ζωντανεύει το αρχέτυπο και με παιχνίδι ξαγρυπνά η μνήμη.

#falko1#elephantgraffiti  @falko1graffiti

https://falko52.wixsite.com  

Είπε η μικρή Ροδιά

Ώρα για ανάπαυλα.

Με τη μικρή ροδιά μου που άνθισε.

Δέντρο του Άδη και καρπός της Περσεφόνης τώρα που τα άλλα κιτρινίζουν και διπλώνονται, για να κρατήσουν με τη ζέστη την πάχνη της νύχτας, εκείνη καταστόλιστη δεν ξέρει από υπομονή κι ανάμεσα στα δροσερά της φύλλα τα καταφέρνει να κρατά ταυτόχρονα μπουμπούκια, άνθη και καρπούς.

Ανοιγμένο ένα από τα λουλούδια της πίσω από ιστό Αράχνης, προστατευμένο πάνω στην παλιά φραγκοσυκιά, μου είπε να μην απελπίζομαι, υπάρχει μέλλον, θα έρθει κι η ώρα των καρπών αλλά για μάς δε θα είναι τέλος γιατί εμείς μαζί με τους καρπούς, μάθαμε πώς να ανθίζουμε ξανά. 

__________________________

Δεν είμαστε οι φόβοι σας. Μετράμε #PWUDCOUNT

Μετράμε;

Κι ως τι; Ως νούμερα στατιστικά σε μετρήσεις θανάτων και υποκόσμου;

Ως μια αφανής ομάδα που προστίθεται σε στατιστικές φυλακών, ασθενών, ανεργίας αλλά κανείς δε μάς ξέρει, κανείς δεν κοιτά το πρόσωπό μας.

«Δεν προσλαμβάνουμε τέτοια άτομα», απαντούν αν ψάχνουμε δουλειά, δεν έρχεται ασθενοφόρο αν τύχει να πεθάνουμε κοντά σε γνωστά στέκια κι αν μάς χτυπήσουν η αστυνομία δεν κάνει έρευνες αφού εύκολα καταχωρεί το περιστατικό ως «ξεκαθάρισμα λογαριασμών».

Αναλώσιμοι είμαστε για όλο το πολιτικό φάσμα. Χαμένα κορμιά για τους ακροδεξιούς, ευκαιρία «επαναστατικής γυμναστικής» για κάποιους αναρχικούς, ενώ για τις ευαίσθητες υπάρξεις είμαστε οι «ψυχές» και «τα παιδιά» που ονειρεύονται να σώσουν επιβάλλοντάς μας τις αρχές και τις συνήθειές τους.

Διότι δε μάς ξέρετε, δεν μας έχετε δει. Όταν μιλάτε για μάς βλέπετε τους φόβους σας:

Ζητιάνοι, άστεγοι, κουρελήδες και μικρολωποδύτες, κι αν είμαστε γυναίκες μόνο μια εικόνα έχετε: την αδύνατη αχτένιστη γυμνή, συνήθως ασπρόμαυρη, εικονογράφηση του Τύπου σε άρθρα για μάς που ενισχύει την πεποίθησή σας ότι όλες πουλιόμαστε για την παροιμιώδη «δόση» που νομίζετε ότι ξέρετε τι είναι.

Αυτοί είναι οι φόβοι σας, τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις σας, όχι εμείς.

Εμείς είμαστε άνθρωποι σαν εσάς. Είμαστε γονείς σας, παιδιά σας, γείτονες, συνεργάτες,  πελάτες, ψηφοφόροι σας.

Μετράμε. Όσο κι εσείς.
Οι άνθρωποι που παίρνουν ναρκωτικά μετράνε.

Diogenis
20/2/2018 - Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης.

"Οι άνθρωποι που κάνουν χρήση ψυχοδραστικών ουσιών μετράνε" (Persons who use drugs count - #PWUDCOUNT)
Εκστρατεία ευαισθητοποίησης από την οργάνωση "Διογένης - Διάλογος Πολιτικής για τα ναρκωτικά" που προωθεί την ανάγκη για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενός εξαιρετικά ευάλωτου και περιθωριοποιημένου πληθυσμού, υπενθυμίζοντας σε όλους μας πως οι άνθρωποι που κάνουν χρήση ψυχοδραστικών ουσιών δεν χάνουν τα δικαιώματά τους ως πολίτες και ως άνθρωποι.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης (20 Φεβρουαρίου), η οργάνωση «Διογένης – Διάλογος Πολιτικής για τα Ναρκωτικά», ξεκινά μια εκστρατεία ευαισθητοποίησης με σύνθημα “Persons Who Use Drugs Count” («Οι Άνθρωποι που κάνουν χρήση Ψυχοδραστικών Ουσιών Μετράνε»). Η εκστρατεία θα υλοποιηθεί σε όλη την διάρκεια του 2018, σε επιλεγμένες Διεθνείς/Παγκόσμιες Ημέρες.

Η εκστρατεία “Persons Who Use Drugs Count” τονίζει και προωθεί την ανάγκη για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενός εξαιρετικά ευάλωτου και περιθωριοποιημένου πληθυσμού, υπενθυμίζοντας σε όλους μας πως οι άνθρωποι που κάνουν χρήση ψυχοδραστικών ουσιών δεν χάνουν τα δικαιώματά τους ως πολίτες και ως άνθρωποι.

Διαβάστε περισσότερα για την εκστρατεία και την Παγκόσμια Ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης.

Επισκεφθείτε την σελίδα μας στο Facebook για να δείτε τους πρώτους 5 υποστηρικτές της εκστρατείας.

Μείνετε συντονισμένοι με την εκστρατεία, ακολουθώντας το hashtag #PWUDCOUNT 

_________________________

https://soundcloud.com/mmekastell/wecount

https://youtu.be/zJBskLpB65M