ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον Κύριο Kastell και τη μικρή μαθητευόμενη γκέισα

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον Κύριο Kastell και στο γατί του τη Μάικο τη μικρή μας μαθητευόμενη γκέισα που γεννήθηκε στα γενέθλιά του και σήμερα κλείνει τα τρία της χρόνια.

 

 

16 Μαρτίου.

Ολόκληρη ξεκινά με τις λέξεις 'ΘΑΝΑΣΗ ΜΟΥ' και το χειρόγραφο- ζωγραφισμένο και καδραρισμένο άχαρα από εμέ- βρίσκεταιπάντα κρεμασμένο στο σπίτι μας στην Αθήνα.

Στα 'Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού' μου έχει εκδοθεί η μισή ακροστιχίδα, τα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. Το πρώτο μέρος της ακροστιχίδας οι στίχοι σχηματίζουν τις λέξεις 'ΘΑΝΑΣΗ ΜΟΥ'  και το δημοσιεύω σήμερα πρώτη φορά.

 

8 προς 9 Νοεμβρίου, σωμάτων των ασωμάτων, η επέτειός μας

8 προς 9 Νοεμβρίου είναι η επέτειός μας,

η νύχτα που ο Κύριος Kastell κι εγώ γνωριστήκαμε―με τη βιβλική έννοια, διότι με την κοινωνική ήμασταν ήδη γνωστοί αφού κινούμασταν στους ίδιους κύκλους― κι από τότε είμαστε μαζί ως τώρα.

 

8 Νοεμβρίου, αγία ημέρα της σύναξης αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων, ημέρα της Αεροπορίας κι όλων των ιπταμένων (είπαμε: σωμάτων κι ασωμάτων), βρεθήκαμε τυχαία στο Λούκι*, της οδού Χάριτος, μπαρ φίλων που πλέον απαθανατίστηκε στο γνωστό τραγούδι. Τυχαία βρεθήκαμε κι όταν έκλεινε τον κάλεσα να συνεχίσουμε τη βραδιά στο Κόκκινο Δωμάτιο, το δωμάτιο που κρατούσα πλάι στο σπίτι του πατέρα μου με τον οποίο ζούσα τότε.

Δεν κοιμηθήκαμε εννοείται και το πρωί ο Κύριος  Kastell είχε να πάει στο PopEleven των Αδελφών Φαληρέα όπου εργαζόταν, υπεύθυνος εισαγωγής και πωλήσεων για τον τομέα «ξένης» μουσικής που ακόμα λατρεύει.

Το ότι περπάτησα μαζί του ως εκεί αντί να μείνω να ξεκουραστώ, σήμερα, μετά από δεκαετίες λέει κάτι για το δέσιμο που επακολούθησε. Μα τότε ακόμα, με τη ζωή να ανοίγεται μπροστά μας φαινομενικά απέραντη, αυτό δεν πήρε κι ούτε ήθελα να πάρει καμιά συμβολική σημασία. Απλώς, τον συνόδεψα σε ένα δεκάλεπτο περίπατο στον Περιφερειακό Λυκαβηττού, μέσα από τη Δεξαμενή ως τη Σκουφά που αποχαιρετιστήκαμε αμήχανα, όπως κάνουν οι νέοι μετά από μια νύχτα sex και κουβέντας.

 

Είχε πάει 9 Νοεμβρίου. 

Ημέρα που 10 χρόνια μετά έπεσε το τείχος του Βερολίνου επανενώνοντας τη Γερμανία, Ανατολή και Δύση.

 

9 Νοεμβρίου γιορτάζουμε. Διότι 9 είχε πάει όταν με συνόδεψε στο Κόκκινο Δωμάτιο.

 

  Κάπου υπάρχει κι ένα ποίημά μου επετειακό,

Κι αν έχετε «Τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού» αναγνωρίζετε ίσως ότι είναι ένα βιβλίο μου εμπνευσμένο στη σχέση μας αυτή την ισόβια όπως την έβλεπα τα πρώτα χρόνια που ζήσαμε μαζί.

 

Από τότε άλλαξαν πολλά και τίποτε. Οι ίδιοι είμαστε μα άλλοι. Οι αναμνήσεις πια δε με χαροποιούν μα συχνά με βαραίνουν μα αν κάτι μένει είναι η απέραντη αγάπη κι η εκτίμηση, ο θαυμασμός (ναι ακόμα) σε βαθμό λατρείας αλλά και η εγωιστική χαρά για τον τρόπο που μου φέρεται ως σήμερα- με μια λεπτότητα που τον χαρακτηρίζει, τη λεπτή ευγένεια που άλλοι μεταχειρίζονται μόνο στην αρχή.

 

Χρόνια μας Πολλά

κι ίδια κι απαράλλακτα!!

 

*Το γνωστό τραγούδι γράφτηκε για τη φίλη μας Ρενέ που δε ζει πια, μια κοπέλα εκπάγλου καλλονής που οι σχέσεις της με μουσικούς (αλλά όχι με τους αδελφούς Κατσιμίχα ή το Νίκο Ζιώγαλα που δούλευε τότε στο μαγαζί) άφησαν εποχή και μνήμες.

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας ~ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ ΛΟΥΚΙ https://www.youtube.com/watch?v=4HdmNPoxZUI

ΕΙΚΟΝΕΣ

―Σελίδες από τα Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού μου

Από τα 'Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού' μου.

https://kastellakia.blogspot.com/2023/07/blog-post.html

https://www.facebook.com/photo/?fbid=327115487356359&set=a.305973569470551

«Οπού ‘ναι πέντε παίρνε δυό ..»

 

«Εψές το βράδυ πέρνουνα στου Χάροντα την πόρτα

κ άκουσα τη Χαρόντισσα και μάλωνε το Χάρο.

Οπού ‘ναι πέντε παίρνε δυό κι οπού’ ναι τρεις τον ένα

κι οπού ‘ναι δυό και μοναχοί μην τους ξεζευγαρώνεις.»

                                           Ριζίτικο μοιρολόι

________________

Εικόνα: Α΄κεφάλαιο από τα 'Ιαπωνικά Τραγούδια Του Τσαγιού΄μου

Για ένα γράμμα καταστράφηκα (ΤΣΑΠΟΥ θα πάρετε;)

 

Στην Ομάδα ‘Διαβάζοντας’ του Facebook τέθηκε μια διασκεδαστική πρόκληση: Καταστρέψτε ένα τίτλο βιβλίου αλλάζοντας ένα γράμμα στον τίτλο. 

Σχολικό χιούμορ για χιονισμένες κορωνομέρες και ξέρω, θα θυμηθείτε κι εσείς τα ‘Χάρυ Πότε;’ και τον ‘ΞΙΝΟ’ του Καμύ’ ή το ‘Όταν έκλασε ο Νίτσε’, 'Το Θέλω' του Σαίξπηρ και ‘Μάκβελ’ και το 'Στρίψιμο της γίδας' κι άλλα πολλά που προσθέτουν τα μέλη της ομάδας σε ένα ιδιωτικό όργιο παλιμπαιδισμού.

 

Όμως εμένα το θέμα με πονά διότι είμαι παθούσα. 

Στο εξώφυλλο του βιβλίου μου 'Ιαπωνικά Λουλούδια του Τσαγιού' ο καλός μου φίλος ζωγράφος Κωνσταντίνος Κακανιάς που έκανε το εξώφυλλο σχεδίασε το Γ πλάι στο Ι τόσο κοντά που διαβάζεται ως Π με αποτέλεσμα κάποιοι να νομίζουν πως πρόκειται για ποδανά ΤΣΑΠΟΥ (αν δε γνωρίζετε την παλιά διάλεκτο της παρανομίας αντιστρέψτε συλλαβές). Μάλιστα ακόμα και πρόσφατα μια φίλη έγραψε πόσο αγαπά τα 'Λουλούδια της Τσα-πού' μου...

Πικρή ιστορία μα πλέον το συνήθισα, οπότε γελάστε ελεύθερα.