Είπε η μικρή Ροδιά

Ώρα για ανάπαυλα.

Με τη μικρή ροδιά μου που άνθισε.

Δέντρο του Άδη και καρπός της Περσεφόνης τώρα που τα άλλα κιτρινίζουν και διπλώνονται, για να κρατήσουν με τη ζέστη την πάχνη της νύχτας, εκείνη καταστόλιστη δεν ξέρει από υπομονή κι ανάμεσα στα δροσερά της φύλλα τα καταφέρνει να κρατά ταυτόχρονα μπουμπούκια, άνθη και καρπούς.

Ανοιγμένο ένα από τα λουλούδια της πίσω από ιστό Αράχνης, προστατευμένο πάνω στην παλιά φραγκοσυκιά, μου είπε να μην απελπίζομαι, υπάρχει μέλλον, θα έρθει κι η ώρα των καρπών αλλά για μάς δε θα είναι τέλος γιατί εμείς μαζί με τους καρπούς, μάθαμε πώς να ανθίζουμε ξανά. 

__________________________

Περί 4ου τοίχου στοχασμοί ― για να συντελεστεί το θαύμα

Η Τέχνη δεν είναι πρόφαση.

Η Τέχνη δεν είναι δικαιολογία.

Η Τέχνη δεν είναι διαβατήριο κανενός και για πουθενά.

Δηλαδή:

Ο Δούρειος Ίππος δεν ήταν έργο Τέχνης.

Ο Δούρειος Ίππος ήταν έργο τεχνίτη.

Η Τέχνη είναι εξιστόρηση της πορείας της ανθρώπινης συνείδησης.

Η Τέχνη μένει και διηγείται τη διαδρομή μας.

Η Τέχνη εξιστορεί την ανθρώπινη εξέλιξη μέσα από τα βιώματα. Γιατί στην Τέχνη δεν υπάρχουν γεγονότα, μόνο βιώματα.

Για να το δώσω πάλι με το καλύτερο παράδειγμα που έχω βρει: Αν θες να μάθεις τι έγινε στην εκστρατεία του Ναπολέοντα στη Ρωσία διάβασε αφηγήσεις όσων την έζησαν, μάθε τα ιστορικά γεγονότα, αριθμό νεκρών και τραυματιών, κόστος σε ζωές και χρήμα. Αν όμως θες να νιώσεις πώς ήταν στην εκστρατεία του Ναπολέοντα στη Ρωσία διάβασε το Πόλεμος Και Ειρήνη του Τολστόι.  Επειδή κάθε φορά που γελάμε ή δακρύζουμε σε ένα βιβλίο ή μια ταινία, κάθε φορά που σκιρτά η καρδιά με ένα τραγούδι ή που μας κόβεται η αναπνοή μπροστά σε ένα πίνακα, είναι που ζούμε το βίωμα και πλουτίζουμε από την εμπειρία.

Και με την εμπειρία βαθαίνει και πλαταίνει η ενσυναίσθηση. Και με την ενσυναίσθηση εν-συναισθανόμαστε τον πόνο και τη χαρά του άλλου. Και μόνο καταλαβαίνοντας βαθιά, μόνο τότε ξέρουμε τι σημαίνει αγάπη και ειρήνη και ελευθερία και πως δεν είναι πολυτέλεια το να ζεις όπου αγαπάς και με όποιον θέλεις, δεν είναι πολυτέλεια να μη σε διώχνουν από τον τόπο σου και το να μη σε βιάζουν και να μη σε τρομάζουν, και ότι η ανθρώπινη ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα να ζούμε και να ταξιδεύουμε όπου θέλουμε, όπως θέλουμε και με όποιον θέλουμε δεν είναι για τους λίγους μα όλων. Και αξίζει να αγωνιζόμαστε γι αυτό.

Και το άλλο πάλι:

Αν γράψω ένα ποίημα και το κλείσω στο συρτάρι, κάνω Τέχνη;

Ο ηθοποιός που παίζει μόνος το μονόλογο του Άμλετ παίζει Θέατρο;

Όχι.

Διότι για να συντελεστεί το Μυστήριο πρέπει να πέσει ο τέταρτος τοίχος. Χρειάζεται κοινό.

Άρα λοιπόν:

Αν γράψω ένα ποίημα και το κλείσω στο συρτάρι δεν κάνω Τέχνη.

Όμως κάνω Τέχνη αν γράψω ένα ποίημα και δεν το διαβάσει κανείς.

Δηλαδή, με πιο απλό παράδειγμα:

Ο τραγουδιστής που τραγουδά στο μπάνιο δεν κάνει Τέχνη.

Όμως ο τραγουδιστής που κανείς δεν πήγε να τον ακούσει, κάνει. Όπως κάνει κι ο ηθοποιός που παίζει σε άδειο Θέατρο.

Αν το κοινό δε θέλει να αγοράσει τα βιβλία μου, αν το κοινό δεν πληρώσει εισιτήριο να δει το έργο, δεν έχει σημασία, το έργο έγινε, το Μυστήριο συντελείται κι ας μην είδε κανείς το θαύμα.

Αυτά.

Με οργή και λύπη αυτά.

_________________________

Εικόνα

Στον τοίχο μου με το δάχτυλό μου για μέτρο σύγκρισης

Αράχνη  υφάντρα, καλλιτέχνις, δημιουργός

Αράχνη ακούραστη Σεχραζάτ που πλέκει ιστορίες

Αράχνη η τιμωρημένη απ' τους θεούς

Αράχνη φίλη και προστάτις και αγάπη μου.

Συγγνώμη Έντομο, ποιο είστε;

Εδώ και λίγες μέρες γέμισαν οι νύχτες από αυτό το έντομο που όνομά του δε γνωρίζω.

Έρχεται και ενοχλεί το φως μου καθώς διαβάζω κι επειδή  είμαι από τους ανθρώπους που δεν τρομάζουν με τα έντομα ―μάλιστα κάποτε απέλυσα κοπέλα που αγνόησε εντολές και συνελήφθη να κυνηγά μια μεγάλη αράχνη για να την πατήσει― προσπάθησα να φυλακίσω απαλά ένα στις χούφτες μου για να το βγάλω έξω από την πόρτα. Προσέχοντας αγγίζοντας τα να μην πληγώσωτα λεπτεπίλεπτα φτερά του έκανα χώρο ανάμεσα στα χέρια μου.

Κι αυτό; Με τσίμπησε. Μ΄ένα λεπτό μακρύ κεντρί (σαν σαρανταποδαρούσας) προκάλεσε ένα σουβλερό απότομο πόνο ακριβώς στο κέντρο της παλάμης. Κι όταν το ελευθέρωσα το δέρμα κοκκίνισε κι άρχισε να φουσκώνει το σημείο ακριβώς που θα σημάδευε καρφί της σταύρωσης σα στίγμα των χριστιανών.

Τύπος των ήλων στην αμαρτωλή; Η Φύση που (όπως έγραφα στο τελευταίο μου βιβλίο) μάς μισεί και εκδικείται;

Δείτε το έντομο κι αν ξέρετε πείτε μου το όνομά του. Δεν καταφέρνει να μου προκαλέσει φόβο  για τα άλλα έντομα ή αράχνες (η Αράχνη ελπίζω το γνωρίζετε πως δεν είναι έντομο). Θα συνεχίσω να μεταφέρω απαλά αραχνάκια, μαρμάγκες, ταραντούλες· θα συνεχίσω να υμνώ τη φαντασμένη Αράχνη που τιμωρήθηκε επειδή καυχήθηκε πως ύφαινε καλύτερα από την Αθηνά.

Και επί τη ευκαιρία θα σας αφιερώσω μία Ταραντέλα. Χορό παλιό από τότε που η Εκκλησία απαγόρευε τις διασκεδάσεις και ο λαός στην Ιταλία είτε από κέφια είτε για να ζεσταθεί παρίστανε, όταν τον έπιαναν παπάδες να χορεύει, πως όχι δεν ήταν χορός, μόνο μιά ταραντούλα είδαν και χοροπηδούσαν για να την αποτινάξουν ή να τηντρομάξουν.

Enjoy:

(και αν γνωρίζετε το αχάριστο ετούτο πράγμα παρακαλώ πείτε μου το όνομά του)