Eνικός της Αγοράς

 

Πολύ όμορφη η Αγορά Κυψέλης.

Μου κόβει την επιθυμία ο ενικός όμως. Ίσως παραείμαι ιδιότροπη αλλά αυτοί οι διαδικτυακοί ενικοί από αγνώστους, ιδίως μάλιστα όταν με καλούν για ψώνια, φέρνουν πλέον στο νου πλασιέ της απάτης, ΑΙ κοροϊδία αεριτζήδων της κατηγορίας του Νιγηριανού Πρίγκιπα.

Σας ενοχλεί κι εσάς ή εσείς είστε απ' τους άλλους που το 'χουν για έντιμο κι ευθύ το να μας πλησιάζουν έτσι αδιάκριτα;

_______________________________
Ακολουθούν και άλλα:

Τον έμαθαν τώρα και τα bots.

Ακόμα και τα ρομποτ κατ' εικόνα και ομοίσω τα κάνουν..

Σε ενικό με ενημερώνει η Aegean ότι από κάπου στο φάσμα μεταξύ ΚΑ ΓΚΕ ΜΠΕ και κουτσομπόλας γειτόνισσας, με παρακολουθεί και περιμένει εγώ να χαρώ και να μείνω πελάτισσα.

 

Και θα πιστέψω εγώ ότι δεν είστε απατεώνες που στοχοποιείτε φτωχούς ανθρώπους μα, έτσι με ενικό στα κοινωνικά δίκτυα, προσελκύετε αγοραπωλησίες εκατομμυρίων:

___________________________________

Αθήνα μου sad relic- Μην τη δεχθείτε τη σκλαβιά, μην τη δεχθείτε!

. 

 Αθήνα, παρατημένη πόλη.

Χώρα των ερειπίων.

Τόπε μου, μου 'sad relic'

                                                           

 

Για σας που ζείτε στην Αθήνα ίσως αυτό που συμβαίνει να μην είναι αισθητό (όπως δεν είναι οι ηλιακοί, οι κεραίες και τα καλώδια της ΔΕΗ στους κατοίκους νησιών όταν νομίζουν ότι μας  δείχνουν ωραία θέα), αλλά η ερήμωση είναι πρωτοφανής και τρομακτική. Τους δρόμους τους βλέπετε; Τα κλειστά μαγαζιά;

 

Αλλάζουν τα πράγματα, μου λένε.

Αλλάζουν ναι, μα όχι από μόνα τους κι είναι περίεργες οι αλλαγές όταν δεν εξυπηρετούν. Οι ανάγκες είναι ίδιες. Μπορεί οι πιο πολλοί να φοράτε πλαστικά μα ακόμα επισκευάζουμε τακούνια. Ακόμα κάποιοι θέλουμε να μας εφαρμόζει το ρούχο μας ή να μας επισκευάσουν ένα αγαπημένο φωτιστικό κι ας «ξέρεις τι φτηνά είναι στο ΙΚΕΑ;»

Το αποτέλεσμα ενός πολιτικού σχεδιασμού που ευνοεί μόνο τις πολυεθνικές (με τις μίζες και τα οργανωμένα φαλιρίσματά τους) τα πληρώνουμε ακριβά και όχι μόνο σε φόρους και ΟΠΕΚΕΠΕδες. 

Παραγωγή σκουπιδιού ακατάπαυστη. Σκουπίδια που θα μπορούσαν να επισκευαστούν, που πρόσφατα αγοράστηκαν με έγνοια, κόστος και φροντίδα μα για μια βίδα (ποια βίδα δηλαδή που πλέον το καλώδιο έρχεται κολλητό) στην παραμικρή ζημιά πετιούνται.

Η επισκευή πλέον δεν υπάρχει ως έννοια, ούτε η κατασκευή. Όποιος δε δουλεύει στη μονοκαλλιέργεια του Τουρισμού ένα επάγγελμα έχει: αντιπρόσωπος.

Θες πόρτα; Πας στον αντιπρόσωπο να παραγγείλει στην εταιρία.

Θες μεσίτη; Πας σε αντιπρόσωπο μιας των εταιριών, ένα άσχετο παιδάκι που δεν ξέρει τι του γίνεται.

Κανείς δεν ειδικεύεται. Κανείς δεν ξέρει μια δουλειά. Ώρες μιλούσα για μια ηλεκτρονική βλάβη με ένα νέο που ούτε να μιλήσει δεν ήξερε ούτε να ακούσει, ούτε ενδιαφερόταν. Δυό προβλήματα είχα τελευταία σε laptop. Μετά από ώρες συζήτησης με Τεχνητή Νοημοσύνη και άσχετο υπάλληλο (επέμενε να δίνει οδηγίες επισκευής ‘στο κινητό σας’ κι ας διόρθωνα ότι μιλάω από και για υπολογιστή. Κατέληξα στα μαγαζιά, άφησα το laptop και τελικά τόσο λίγο ήξεραν τη δουλειά τους που για να λύσουν το πρόβλημα έσβησαν τα πάντα- κάτι που ήξερα να κάνω και απευθύνθηκα σ΄αυτούς για να αποφευχθεί.

 

Καφέδες φτιάχνει τριαντάρης σε γνωστή αλυσίδα. Μου δίνει και κάρτα μεσιτικού, έγινε αντιπρόσωπος μου λέει καμαρωτός.

Τι σημαίνει αυτό; Καμμιά ανεξαρτησία, καμμιά ειδίκευση. Με ένα σεμινάριο μαθαίνεις να χειρίζεσαι το συγκεκριμένο μηχάνημα και να χαιρετάς το συγκεκριμένο κοινό. Η πείρα σου δε μετρά. Αν πας σε άλλη αλυσίδα θα χρειαστείς άλλο σεμινάριο για άλλη μηχανή καφέ. Αν φέρεις πελάτη στο μεσιτικό θα αναλάβουν άλλοι κι εσύ, με ένα bonus και άκυρους ‘πόντους ως ‘υπάλληλος της χρονιάς’, μένεις να φτιάχνεις καφέδες.

 

‘Μάθε μια Τέχνη’ συμβούλευαν από καταβολής κόσμου. Μάθε να κάνεις κάτι χρήσιμο. Θα ανοίξεις δικό σου μαγαζάκι κι αν πας καλά θα βγάζεις χρήματα και θα είσαι ελεύθερος ό,τι κι αν συμβεί, όπου κι αν  σε πάει η ζωή.

Πόλεμοι έρωτες, πολιτικές αλλαγές επηρεάζουν την πορεία της ζωής μας. Με μια Τέχνη στα χέρια του (από ξένη γλώσσα ως μουσικό όργανο ως ραπτική και ηλεκτρικά κι ηλεκτρονικά, υδραυλικά κι επισκευές, ακόμα και λογιστικά ή διδασκαλία) ο άνθρωπος έχει δικά του φτερά να αποφύγει κινδύνους και να μη θαφτεί στα ερείπια.

Η ελευθερία του να έχεις το δικό σου μαγαζί, με όλες τις έγνοιες της, έχει εκτιμηθεί από όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς. Πώς και η εποχή μας στράφηκε προς τη σκλαβιά; Πώς έγινε και καμαρώνετε που γίνατε γραναζάκια ανειδίκευτα των βασιλείων άλλων; Τι κι αν δεν έχουμε πλέον βασιλιά επίσημα όταν μας κυβερνούν οι βασιλιάδες των «αγαθών» που μας στερούν εκείνη την πανάρχαιη χαρά για το έργο μας, την ευδαιμονία του ανθρώπου του ελεύθερου που κάθεται στο τραπέζι του και πίνει κάτω από τον ήλιο το κρασί του περήφανος για το έργο του.

Απ’ την καρδιά μου σας το λέω, σ΄εσάς τους νεότερους: Μην το δεχθείτε.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

________________
#νεάπολη
#Byron #LouReed

'Fair Greece, sad relic' Byron 

Τρεις νύχτες αθηναϊκές

Τρεις νύχτες φώναζαν μέσα στην απόλυτη ησυχία. Έβγαινα στο μπαλκόνι, αφουγκραζόμουν κι εντόπιζα. Κατέβαινα και σώπαιναν.

Οι γάτες νιαουρίζουν μόνο για να επικοινωνήσουν με τον άνθρωπο. Τα γατάκια νιαουρίζουν όταν θέλουν τη μαμά τους. Με το νιαούρισμα οι ενήλικες γάτες δείχνουν καθαρά και ξάστερα πως μας βλέπουν σα μαμάδες τους. ‘Δώσε!’ δηλαδή, δίχως ανταπόδοση, όπως το μικρό κακομαθημένο.

 

Σπάραζαν λοιπόν τα μικρά, σίγουρα ότι η μαμά τους τα ψάχνει. Και όντως θα τα έψαχνε μόνο δεν επρόκειτο να τα βρει, κάποιος τα πέταξε στο εργοτάξιο του μετρό. Κάπου φώναζε η μαμά, εδώ φώναζαν τα μικρά, κι εγώ ανάμεσα.

Το ένα, το πιο μεγάλο κατάφερε να βγει από το εργοτάξιο και να κρυφτεί κάτω από αυτοκίνητο. Πεινασμένο, έπεσε πάνω στο πατέ που του πρόσφερα κι έτρωγε με βογκητά απόλαυσης. Όμως μόλις πλησίαζα κρυβόταν. Στις ρόδες. 

 

Μετά από πολλές προσπάθειες εντάχθηκαν και οι εργάτες στη επιχείρηση, δέχθηκαν να πηγαίνω φαγητό και να το δίνουν για να ξεμυτίσουν τα μικρά.

 

Τελικά τα καταφέραμε. Εμφανίστηκε μια γλυκιά κοπέλα με ένα χαρτοκιβώτιο και πήρε το μικρό εξερευνητή το γενναίο. Λευκό και μαλλιαρό με συμμετρικό μαύρο στα αυτάκια που σχηματίζει μια βαθιά αυστηρή χωρίστρα σαν Ισπανίδα αριστοκράτισσα. ‘Αυτό είναι όμορφο’ μου είπε ένας από τους εργάτες που προτίμησε το κλασικό ‘τιγρέ’ με τις σκούρες ρίγες.

 Όχι μόνο ξεφώλιασαν μα βρήκα και σπίτια για όλα. Προσωρινά ή όχι, δεν ξέρω μα κανείς δεν έμοιαζε με τον παρανοϊκό δολοφόνο με το πριόνι κι ένα προείχε σήμερα, να μην τα λιώσουν ρόδες. 

 

«Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;» ήταν τρεις μέρες η λεζάντα της εικόνας μας όσο ανεβοκατέβαινα και παρακαλούσα τους εργάτες να βάζουν το πατέ στην τρύπα. Δύο κυρίες κοντοστάθηκαν, συμβούλεψαν κι αποχώρησαν με το «δε μένω εδώ» που μοιάζει να απαλλάσσει. Τρεις νύχτες.

Μα να που επιμονή μου νίκησε.

Κι έτσι, για άλλη μια φορά, διαπίστωσα πόσο μια μικρή χειρονομία ξυπνά την καλοσύνη των ξένων ταράζοντάς τους έξω από τη μακαριότητα της κτηνώδους αδιαφορίας και λάμπει ένα αναπάντεχα φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπο του μουρτζούφλη της γειτονιάς, ενός σωματώδους άνδρα που δε μιλά σε άνθρωπο σκυμμένος στο γραφείο του και τα ελαστικά που πουλάει.

Τουρίστες και σεισμός

 

Σεισμός στην Αθήνα κι ανησυχούν οι φίλοι τουριστών.

-Τον αισθανθήκαμε, κατεβήκαμε στο ισόγειo. Είμαστε όλοι καλά αλλά φαίνεται κανείς άλλος δεν κατέβηκε οπότε θα περιμένουμε λίγα λεπτά και θα ανέβουμε πάλι πάνω.

 

«Ήρθαν οι Ολλανδοί για 3 μέρες στην Αθήνα, ένιωσαν τον σεισμό, κουτρουβάλησαν 7 ορόφους μέσα σε 2 λεπτά για να εκκενώσουν, όταν βρέθηκαν στον δρόμο κατάλαβαν τι σημαίνει Ελληνικός σταρχιδισμός» σχολιάζει ντόπιος.

 

 

Κάποιες φορές κάτι τέτοια μόνο μένουν από τα ταξίδια.

Κάποιες φορές στα ταξίδια αυτές είναι οι στιγμές που μάς μαθαίνουν τους άλλους τόπους όπως κι η Λογοτεχνία τους, πιο πολύ από τα τουριστικά κι «αξιοθέατα» τα στημένα κι αποστειρωμένα για τον τουρίστα.

_____________________________________

Το σχόλιο του Κόλλιας  από Twitter (X)

https://x.com/loudobikos/status/1965170042217300217

 

 

Γιώργος Μισεγιάννης #rip

Τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια. 

Μα δεν αρκούν, το νιώθω λίγο.

Πελάτισσα οικογενειακώς από παιδί. Τώρα που δε ζω πλέον στην Αθήνα ήταν χαρά να ακούω τη φωνή του κάθε δίμηνο που παραγγέλνω 2 κιλά καφέ για το σπίτι ή να περνάω για μια Καλημέρα όποτε ο δρόμος με έφερνε στα παλιά λημέρια στο Κολωνάκι και με καλούσε η μυρωδιά του καφέ πριν στρίψω στη Λεβέντη.

Με τόσα ενδιαφέροντα, τόσες ενασχολήσεις κι όμως ήταν εκεί στο μαγαζί γλυκός,  χαμογελαστός και μόλις άκουγε τη φωνή μου θυμόταν κι εμένα και τις προτιμήσεις μου- πόσο και τι καφέ και πώς κομμένο και καβουρδισμένο.

Να πω θα μας λείψει; Μοιάζει κλισέ και λίγο για ένα τέτοιο άνθρωπο. 

 

Χάθηκε ένας άνθρωπος  άξιος και πολυσχιδής με πολλά ενδιαφέροντα και ποιότητα σπάνια.

Χημικός Μηχανικός του Πολυτεχνείου με masters στη Αγγλία, παίκτης μπριτζ, φυσιολάτρης και φιλόζωος ενεργός, διατήρησε την ποιότητα της επιχείρησης όσο και την αρχοντιά και την καλαισθησία σε μια εποχή που το Κολωνάκι εξαθλιώθηκε κι η ευγένεια μαραίνεται γύρω μας σαν απότιστο λουλούδι.

 

Διαλέγω φωτογραφία του Γιώργου Μισεγιάννη. Χαρακτηριστικά το χρώμα του πουλόβερ του δεν είναι τυχαίο. Είναι το χρώμα-σήμα του μαγαζιού σε τσάντες (και πακέτα που πλέον είναι ασημί, για να κρατά τη φρεσκάδα ο καφές) με το ‘Μισεγιάννης’ της σα χειρόγραφης γραμματοσειράς.  

Όλα μελετημένα. Με την  διακριτική κομψότητα που δεν εξηγεί, μόνο μιλά στους γνώστες.

 ΄Αφησε το σώμα του για μεταμόσχευση και ζητά από όποιον θέλει να κάνει στο όνομά του δωρεά στην Anima για τα ζώα που τόσο αγαπούσε:

https://staging.wild-anima.gr/ypostirixi/apeftheias-oikonomiki-enischysi

LIFO.GR

Πέθανε ο Γιώργος Μισεγιάννης, ιδιοκτήτης του ιστορικού καφεκοπτείου | LiFO

Ποιος ήταν ο Γιώργος Μισεγιάννης

Σπούδασε στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και συνέχισε τις σπουδές του στο Λονδίνο αποκτώντας Master of Science στο Imperial College.

Ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση, το «Καφεκοπτείο Μισεγιάννη» στην περιοχή του Κολωνακίου, το οποίο ίδρυσε ο παππούς του το 1914. Υπήρξε παντρεμένος με τη Μαρία Βιτωράκη και απέκτησαν δύο παιδιά.

Ο παππούς του βιογραφούμενου, Γιωργάκης Μισεγιάννης, γεννήθηκε το 1888 στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας, ενώ οι ρίζες της οικογένειάς του έλκονται από τη Χίο. Η οικογένεια Μισεγιάννη αναγκάστηκε να φύγει το 1822 με την Καταστροφή της Χίου.

Ο Μιχάλης Μισεγιάννης απεβίωσε στις 8 Σεπτεμβρίου 2017, αφήνοντας το «τιμόνι» της επιχείρησης στα ικανά χέρια του γιου του, Γεώργιου, ο οποίος εκπροσωπώντας την τρίτη γενιά είχε αναλάβει το Καφεκοπτείο Μισεγιάννη ήδη από το 1997.

 

Ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση, το «Καφεκοπτείο Μισεγιάννη» στην περιοχή του Κολωνακίου, το οποίο ίδρυσε ο παππούς του το 1914

Πέθανε ο Γιώργος Μισεγιάννης, ιδιοκτήτης του ιστορικού καφεκοπτείου.

Ο Γεώργιος Μισεγιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Ήταν γιος του Μιχάλη Μισεγιάννη, με καταγωγή από την Πέργαμο της Μικράς Ασίας και της Αθανασίας Γεωργιάδη, με καταγωγή από την Σπάρτη της Πισιδίας.

Το Καφεκοπτείο Μισεγιάννη είναι ένα από τα παλαιότερα καφεκοπτεία της Αθήνας, παραμένοντας μια οικογενειακή επιχείρηση, σταθερή στη μορφή της και στην σχέση με τους πελάτες της.

 

 

Elena Dacoula

Πόσο κρίμα...

Ηταν ένας ευγενέστατος, γλυκομίλητος άνθρωπος και η συζήτηση μαζί του μία απόλαυση.

Οταν έγραφα ένα άρθρο για το Κολωνάκι και ζητούσα πληροφορίες από ανθρώπους που ζούσαν ή δούλευαν εκεί, μού χάρισε ένα βιβλίο που είχε γράψει ο παππούς του, ο Γιώργος Μισεγιάννης, για την ιστορία του Καφεκοπτείου, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων λειτουργίας του. 

Αυτό που είχε ιδιαίτερη αξία, ήταν ένας χειρόγραφος χάρτης της αρχής της οδού Πατριάρχου Ιωακείμ και της πλατείας Κολωνακίου, όπως ήταν πριν το 1952 με τα καταστήματα/επιχειρήσεις που υπήρχαν τότε εκεί.

Carolina Merminga

«Κάθε μήνα που πάω να αγοράσω καφέ από το καφεκοπτείο Μισεγιάννη τρέμω ότι θα βρω το κατάστημα κλειστό, όπως τόσα άλλα, γιατί έτσι είναι τώρα η ζωή μας» έγραφα τον Ιανουάριο του 2015 (The Books Journal τ.51). «Όμως ευτυχώς όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά ο σημερινός ιδιοκτήτης, τρίτης γενιάς, εξέδωσε ένα μικρό πολύ φροντισμένο βιβλίο με την ιστορία της οικογενειακής αυτής επιχείρησης που για 100 συνεχή χρόνια προμηθεύει τους πελάτες της με εξαιρετικό καφέ» (*) Αλλά τώρα, ξαφνικά, μαθαίνω ότι ο Γιώργος Μισεγιάννης πέθανε. Και η απώλεια απλώνεται, για μένα και τόσους άλλους, ολόγυρά μας τεράστια. «Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ξετυλίγεται όλη η εργατικότητα, ικανότητα, συνέπεια, ποιότητα και γενναιότητα που πάντα απαιτείται για να διατηρηθεί μια επιχείρηση ζωντανή, καθώς και το δικαιολογημένο καμάρι για όλα αυτά. Μ’ αρέσει η μυρωδιά που με τυλίγει μόλις μπαίνω μέσα, και οι έμπειρες κινήσεις καθώς αλέθουν τον ολόφρεσκο καφέ. Μ’ αρέσει η αξιοπρέπεια μιας επιχείρησης που χρωστά ό,τι κερδίζει στη δουλειά και την αξία της. Μ’ αρέσει η δικαιολογημένη υπερηφάνεια γι’ αυτή την επιτυχία (την «προκοπή», όπως έλεγαν παλιά), για τη συνεχή ποιότητα παρά τις τόσες δυσκολίες, για τους πελάτες που παρέμειναν πιστοί, για το ίδιο πάντα όνομα στη ταμπέλα. Υπήρξε, και ευτυχώς υπάρχει ακόμα, μια μερίδα ανθρώπων που πίστεψαν και πιστεύουν στο αποθεματικό του ‘καλού ονόματος’. Πάνω σ’ αυτό εργάστηκαν πολύ σκληρά και δεν το εγκατέλειψαν.» Ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς ήταν κάτι, μέχρι να το χάσεις. Το μέρος όπου σε περιμένει το γνώριμο χαμόγελο και οι λίγες μετρημένες κουβέντες ενός βαθιά σκεπτόμενου, βαθύτατα ευγενικού ανθρώπου μαζί με τους ήχους και το άρωμα φρεσκοκαβουρδισμένου καφέ δεν ειναι απλώς ένα κατάστημα. Ήταν μέρος της ζωής μου. 

(*) Γιώργος Μισεγιάννης, Καφεκοπτείο Μισεγιάννη, 1914-2014, 100 Χρόνια Ιστορία, έκδ. Καφεκοπτείου Μισεγιάννη, Αθήνα 2014.

 

ΟΑΜΗ - Όμιλος Αγωνιστικού Μπριτζ Ηλιούπολης 

Με βαριά καρδιά σας ανακοινώνουμε την απώλεια του αγαπημένου μας Γιώργου Μισεγιάννη. Ο Γιώργος δεν ήταν απλώς ένα μέλος του ομίλου μας. Ήταν μια ξεχωριστή παρουσία, ένας φίλος, και πάνω απ' όλα, ένας άνθρωπος που αγαπούσε το μπριτζ και την παρέα μας.

Πέρα όμως από το μπριτζ, ο Γιώργος ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Με το χαμόγελό του, την ευγένειά του και το χιούμορ του, έκανε πάντα την παρουσία του ευχάριστη. Ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, να προσφέρει μια καλή κουβέντα, να ακούσει. Ήταν μια ήρεμη δύναμη στον όμιλό μας, που προσέφερε σταθερότητα και ένα αίσθημα ζεστασιάς.

Ο Γιώργος μπορεί να έφυγε από κοντά μας, αλλά η ανάμνησή του θα παραμείνει ζωντανή στις καρδιές μας και στις αίθουσες του ομίλου μας.

Καλό ταξίδι, Γιώργο.

Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα 2/6/25 στο Νεκροταφείο του Βύρωνα στις 11 το πρωί.

Λόγω της μεγάλης αγάπης του για τα ζώα ο όμιλός μας αντί για στεφάνι, θα κάνει δωρεά στην ΑΝΙΜΑ ( https://staging.wild-anima.gr/.../apeftheias-oikonomiki.../).

 

 

 

 Φωτογραφία του μαγαζιού, ιδρυθέντος το 1914 από το Χώτη Μικρασιάτη παππού του.

____________________________________

#Adidas στην Ακρόπολη - Δελφίνια της Κνωσσού #Crete #Minoan_frescoes #Ακρόπολη

     

Το άλλο που συζητάμε σήμερα είναι το παπούτσι adidas στην Ακρόπολη. Η Yπουργός ισχυρίζεται ότι θα μηνύσει διότι δεν είχε συμφωνηθεί.

Άρα η πόλη είναι απροστάτευτη, όποιος θέλει ανεβάζει drones; Μου φαίνεται χειρότερα τα κάνει προσπαθώντας να καλύψει τη γκάφα* της.

the toc.gr

Στο Ζάππειο ήταν η εκδήλωση της Adidas, που είχε φόντο την Ακρόπολη- Δόθηκε άδεια για μόλις 380 ευρώ, παρέμβαση της Εισαγγελίας..

*Αρχή Πολιτικής Αεροπορίας:

Τυχόν πληροφορίες που αναφέρονται σε μη νόμιμες ή ακατάλληλες διαδικασίες αδειοδότησης [της Adidas] δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Μα μια και μιλάμε για αρχαία κληρονομιά, ρώτησα αν

αλήθεια κατέρρευσε η τοιχογραφία των Δελφινών στην Κνωσσό όπως κυκλοφόρησε.

Πήρα απάντηση:

«Φύσηξε ο άνεμος, έπεσε η τοιχογραφία των Δελφινιών από το Μέγαρο της Βασίλισσας στην Κνωσσό. Ευτυχώς πρόκειται για αντίγραφο της δεκαετίας του ΄60, αφού το πρωτότυπο έργο [περ. 1450 π.Χ.] βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Ηρακλείου.
Δυστυχώς το σύγχρονο αντίγραφο δεν άντεξε 60 χρόνια, ενώ το πρωτότυπο κράτησε 35 αιώνες. Το πρωτότυπο δημιουργήθηκε με τη μέριμνα του ιερού, ενώ το αντίγραφο με τη βιασύνη του τουριστικού. Σίγουρα το πρωτότυπο οι δημιουργοί του το φρόντιζαν για την αιωνιότητά τους, σίγουρα το αντίγραφο οι ιθύνοντες το εγκατέλειψαν στη φθορά τους..... » Alexandros Schismenos

Μανόλης della Creta

@ManAndroulakis

Λίγες ώρες μετά το παπουτσοσόου της #Adidas στην #Ακρόπολη κατέρρευσε η αίθουσα των Δελφινιών στο ανάκτορο της Κνωσού. Η τοιχογραφία έγινε θρυψαλα ενώ στην οροφή φάνηκαν τα οξειδωμένα σίδερα που έβαλε ο Έβανς. Στο Ανάκτορο που έδωσαν σε ιδιώτη ενώ για την συντήρηση δεν έδωσαν 1€

______________________________________________________

#Crete #Minoan_frescoes