Δάφνη με σκέψεις και γαρύφαλλα,από τον Κύριο Kastell του μακρινού παρελθόντος μας.
Στον κήπο μας, στη Ρωμανού Μελωδού, την εποχή που θα κυκλοφορούσε το 'Ιαπωνικά Λουλούδια του Τσαγιού', μια συλλογή ποιητικών και πεζών έργων μου για την αγάπη του.
Όχι δημοφιλές βεβαίως αφού η Ποίηση που δεν έχει θέμα πόνο και βαριά δυστυχία σπανίως 'γράφει' στη μνήμη κι ακόμα, ασυνείδητα, κατατάσσεται στα 'ελαφρά' έργα της κατηγορίας πατριωτικών παιάνων και κατά παραγγελία δημιουργίας. Για μάς όμως είναι όχι μόνο αγαπημένο αλλά με τα χρόνια έγινε κάτι σαν οδηγός, σαν ερωτικό συμβόλαιο που μας στήριξε στα δύσκολα. Δεν το συζητήσαμε τότε καθώς συνέβαινε. Αλλά (για παράδειγμα αναφέρω ένα από τα πολλά) πολύ αργότερα, κι όπως εκφράζει πάντα τα σπουδαία, matter of factly- σα να μην τρέχει τίποτα, μου το είπε ότι το «απ' όποια κούπα κι αν διαλέξεις για να πιεις» * το θυμόταν ως υπόσχεση στα δύσκολα και τον κράτησε στο μονοπάτι που επιλέξαμε.
* από την ακροστιχίδα 'ΘΑΝΑΣΗ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ' που του χάρισα στα γενέθλιά του και είναι στον τοίχο στην κρεβατοκάμαρά μας στην Αθήνα. Για μάς είναι ανάμνηση ακόμα κι ο τύπος σκληρού χαρτιού μεγάλου βάρους που χρησιμοποιούσα τότε όπως κι η κορνίζα που διακόσμησα με τα παστέλ του για να καδράρω την ακροστιχίδα που κοσμεί η άχαρη ζωγραφική μου: μια τούρτα, ήλιο και σελήνη κι όλα τα καλά που του ευχόμουν. Από εκεί κι ο τίτλος «Ιαπωνικά λουλούδια του Τσαγιού» - ν΄ανοίγουνε για σένα, απ' όποια κούπα κι αν διαλέξεις για να πιεις. Το «ΘΑΝΑΣΗ ΜΟΥ» το κράτησα δικό του γι αυτό στο βιβλίο είναι μόνο το δεύτερο μέρος το ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.
Writers like Kaciaryna Andrejeva, Jimmy Lai, Jose Rubén Zamora Marroquín, and Alaa Abd El-Fattah face harassment, imprisonment, and persecution for their commitment to free expression. Join us in demanding justice and freedom for these individuals.
Join us by reading this year's powerful letters of solidarity, written in support of these courageous voices:
μου γράφει ο Κύριος Kastell στο μήνυμα με το έργο του από το σπίτι μας στη Μύκονο (λάδι, εικόνα από το σπίτι μας με μπουκέτο από Μυκονιάτικο κήπο και βάζο, βεβαίως, κομμένο μπουκάλι νερού). Επειδή είναι μακριά, λέει, και δε μπορεί να μου φέρει, όπως πάντα, τριαντάφυλλα για τα γενέθλιά μου.
ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ.
Πολλά πολλά πολλά και πάντα με Τέχνη και λουλούδια...
Ξεκίνησα την ηρωίνη πολύ μικρή στην εφηβεία μου. Ενδοφλέβια.\
Πριν κάποια χρόνια συνειδητοποίησα πως σχεδόν κανείς δε ζει πλέον από εκείνες τις παρέες. Ήταν άγρια χρόνια.
Θυμάμαι, όταν κάποιος από εμάς το παράκανε, λέγαμε στους φίλους μας «αν πεθάνω, πετάξτε με στο δρόμο ή παρατήστε με σπίτι μου κι εξαφανιστείτε.»
Αν καλούσαμε αστυνομίες κι ασθενοφόρα θα βρισκόμασταν κατηγορούμενοι για φόνο, σύσταση συμμορίας κ.λ. Δεν είναι πλέον έτσι. Όχι πως είναι τέλεια, μα έχουμε εργαλεία, τη Μείωση Της Βλάβης, ξέρουμε τι να κάνουμε. Και δε μας τιμωρούν για χρήση ή επειδή σώσαμε ένα φίλο.
Η Ναλοξόνη πρέπει να βρίσκεται σε κάθε σπίτι ανθρώπων που κάνουν χρήση ηρωίνης ή οπιούχων. Για να απολαμβάνουμε τη ζωή χωρίς ενοχές. Γιατί τα ναρκωτικά μπορούν να είναι απόλαυση κι εξερεύνηση. Γιατί τη διασκέδαση δε χρειάζεται να την πληρώνουμε με τη ζωή μας. Γιατί μαζί μπορούμε!
31 Αυγούστου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για την υπερβολική δόση. Η ημέρα που μνημονεύουμε τους νεκρούς μας. Η ημέρα της #Ναλοξόνης. Στο EuroNPUD [το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ατόμων που παίρνουν Ναρκωτικά, του οποίου είμαι Επικεφαλής) η καμπάνια μας φέτος είναι μικρά ατομικά video. Ενεργοί ακτιβιστές από όλες τις οργανώσεις μας της Ευρώπης, λέμε δυό λόγια για το σημαντικό αυτό θέμα. Δείχνοντας τη πρόσωπό μας, δίχως φόβο, ντροπές κι ενοχές, μιλάμε για τη Ζωή μας.
