Κρατήσου λίγο ακόμα: γατιά και σύκα

 

«Βουλιάζει ο κόσμος

κρατήσου, θα σ’ αφήσει

μόνο στον ήλιο.» *

 

 Κρατιέμαι. Από τον κήπο μου― τι άλλο μένει;

Τα σύκα μας πάλι, γλυκειά μου ιεροτελεστία. Τα καμαρώνω το πρωί και περιμένω να μεσημεριάσει να τα ψήσει ο ήλιος. Όταν γλυκάνει, στο χρώμα της άμμου η μια πλευρά, είναι έτοιμα να τα ανεβάσω στην αυλή στρωμένα σε αμπελόφυλλα.

Με συνοδεύουν τα γατιά. 'Η βόλτα των γάτων’ τους φωνάζω κι έρχονται, να θυμηθούμε την Κολέτ. Γιατί άλλο δε μένει ή, μια και είμαστε με το Σεφέρη σήμερα,  τι άλλο είναι η Τέχνη, όπως έλεγε, παρά μια απέραντη αλληλεγγύη πεθαμένων και ζωντανών;

 

Βουλιάζει ο κόσμος μου, το ξέρω.

Μόνη στον ήλιο τριγυρνώ αλλά κρατιέμαι ακόμη.

 

 

__________________________________

* Σεφέρης χάικου ΙΕ’

 Εικόνες:

Τα φρούτα μου και η Suki

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον Κύριο Kastell και τη μικρή μαθητευόμενη γκέισα

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον Κύριο Kastell και στο γατί του τη Μάικο τη μικρή μας μαθητευόμενη γκέισα που γεννήθηκε στα γενέθλιά του και σήμερα κλείνει τα τρία της χρόνια.

 

 

16 Μαρτίου.

Ολόκληρη ξεκινά με τις λέξεις 'ΘΑΝΑΣΗ ΜΟΥ' και το χειρόγραφο- ζωγραφισμένο και καδραρισμένο άχαρα από εμέ- βρίσκεταιπάντα κρεμασμένο στο σπίτι μας στην Αθήνα.

Στα 'Ιαπωνικά Λουλούδια Του Τσαγιού' μου έχει εκδοθεί η μισή ακροστιχίδα, τα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. Το πρώτο μέρος της ακροστιχίδας οι στίχοι σχηματίζουν τις λέξεις 'ΘΑΝΑΣΗ ΜΟΥ'  και το δημοσιεύω σήμερα πρώτη φορά.

 

Suki σε στιγμές ευτυχίας

 https://youtu.be/Xtwj1l3tM5Q

Βιρτζίνια Γουλφ κι ευγένεια στην Οδό Πανός

 

Όχι του “Jacob”, για «ένα δικό σου δωμάτιο» μιλάμε, λέω στη Suki μου και κουβεντιάζουμε τα φεμινιστικά μας, 

αν δηλαδή πλέον, ένα αιώνα μετά (με τόσο κόπο, κοροϊδίες και μόχθο) την είδαμε να μεγαλουργεί την αδελφή του Σαιξπηρ.

Ναι, ήρθε η Οδός Πανός. Που, δώρο πολύτιμο φέρει μια φορά το χρόνο, όταν, δείγμα λεπτής ευγένειας, συνοδεύεται από (σε μέσα σελίδες) χειρόγραφη κάρτα του Γιώργος Χρονάς που προσωπικά με ενημερώνει ότι λήγει η συνδρομή μου.

_____________________________________

Αμαρυλλίδες- νάρκισσοι και παλιές αμαρτίες στις γιορτές

                                         

 

Το δρομάκι μας. Δεξιά ο καλαμιώνας. Η πύλη δε φαίνεται για να φανεί η Μάικο που με συνοδεύει.

Βλέπετε τους ναρκίσσους μου. Μια από τις αγάπες μου. Σε όλο τον κήπο ανάλογα το χάδι του ήλιου ανθίζουν με τη σειρά. Βολβοί αγοραστοί καλλιεργημένοι μα και άγριοι του νησιού που ευλαβικά διαχωρίζω και ξαναφυτεύω κάθε τέλος καλοκαιριού. Η διαφορά μεταξύ τους είναι στη θέση του κροκκί 'κρόκκου' μα η μουρωδιά απαράμιλλη απλώνεται από έξω ως τα βάζα μέσα στο σπίτι.

 

Όμως σήμερα ακόμα και τα γατιά ξαφνιάστηκαν που βγήκα. Δεν είναι εύκολα τα βαριά αντιβιοτικά για 5^η μέρα συνοδευμένα με παυσίπονα (επίσης βαρύτατα).

 

Περιοδοντίτις. Την ανέφερε σε συνέντευξη θυμάμαι και μια παλιά φίλη, συμπότρια που πέθανε πρόσφατα. Ανάμεσα στα δυό ρουθούνια καίγεται μια τρύπα που σε βασανίζει όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Στην αισιόδοξή μου νιότη είχα κάνει εξετάσεις κι ακόμα έχω την ακτινογραφία και το όνομα που έχω πλέον ξεχάσει μα μοιάζει με ακτινίδιο (όπως σα φετούλα του φρούτου μοιάζει κι η τομή της μύτης μου εσωτερικά). Απ’ τα μικρότερα κουσούρια μα άκρως ενοχλητικό, μια κι επηρεάζει το πρόσωπο με περιστασιακά οιδήματα, δηλαδή χτυπά αγρίως μαζί με τα άλλα και το ναρκισσισμό.

 Δηλαδή την κοινωνική ζωή μας. Που σημαίνει ότι ως σήμερα που έχει μείνει μέρος του οιδήματος και λιγότερος πόνος, έχω βασανιστεί πολύ κυρίως με μαύρες σκέψεις. Τόσο μαύρες που δε θα τις μοιραστώ, είναι και γιορτές.

 

Γι’ αυτό,

μόνο Καλές Γιορτές σας εύχομαι

και υγεία- μόνο αν τη χάσεις βλέπεις την αξία της.

______________________________________

Νάρκισσοι, Narcissus tazetta, (τους λένε και μανουσάκια και στο νησί αβιόλες): https://www.greekflora.gr/el/flowers/0370/Narcissus-tazetta

Ημέρες εορτών- δυό δένδρα για ανθρώπους σκυλί και γατιά

 

 

 

Ο Κύριος Kastell παρήγγειλε το δέντρο μας και το στολίζει, παρέα με τη φιλοξενούμενη αγαπημένη μας Ελάιζα, σκυλίτσα του φίλου του που ταξιδεύει, παλιά παρεούλα του Troy μας.

Της ψώνισα βεβαίως και της μαγείρεψα το αγαπημένο της, όπως και στα γατιά μας μα αυτό με τις γιορτές δεν το ‘χω. Αν εξαρτιόταν από εμένα, δέντρο, φωτάκια, κουραμπιέδες ή ό,τι άλλο γιορτινό στην ώρα του, ποτέ δε θα έβλεπε το σπίτι. Κι όμως, αλήθεια θα είναι ότι έλκονται τα αντίθετα. Διότι ακόμα κι άρρωστος ή αδύναμος ο Κύριος Kastell το δέντρο ή τον αετό ή τα αυγά τα κόκκινα (που δεν τα τρώει ποτέ), δεν τα παραλείπει.

Ακόμα να το συνηθίσω. Με τι χαρά παιδιού μου ανήγγειλε πριν λίγες μέρες ότι το παρήγγειλε το δέντρο μας. Και, ενώ ήμουν σε ηλεκτρονικό συνέδριο, άνοιξε δειλά την πόρτα μου και, λες κι είναι μικρό παιδί,  μου έδωσε ένα μικρό σημείωμα, ένα χαρτάκι που έγραφε «Ήρθε το δένδρο!!» 

 

Τα αντίθετα έλκονται. Αλήθεια θα είναι. Το τι μου βρίσκει που τέτοια χαρά δεν έχω δεν το ξέρω μα πλέον  ξέρω καλά ότι συνήθισα και τον ευγνωμονώ που διατηρεί αυτή την παιδικότητα, αυτή την άδολη, παράλογη χαρά και με ενθουσιασμό δεν έχει βαρεθεί να με γεμίζει δώρα.

https://www.youtube.com/watch?v=oq4yvDdGwOs

Το γνωστό 'Memento Mori' του Κυρίου Kastell μας παρακολουθεί καθώς αμέριμνοι στολίζουμε το δένδρο μας με φιλιά και αγάπη.

Το Γατόδεντρο, δώρο  εορτών των δύσπιστων αχάριστων γατιών μας:

https://youtu.be/oq4yvDdGwOs?si=t1PsEVAy9AvjHum3

Ο Θάνατος κι ο Φίλος του ― με γάτες

«Εγώ δεν κάνω κανένα να υποφέρει. Αυτή που σας βασανίζει μέχρι να αφήσετε την τελευταία σας πνοή είναι η αντίπαλός μου, η Ζωή, αυτή που τόσο αγαπάτε», 

λέει ο Θάνατος στο «φανταστικό» μεταρομαντικό διήγημα «Ο Θάνατος κι ο Φίλος του»* του Αλαρκόν που διάβασα στις γάτες σήμερα το μεσημέρι μα, όπως βλέπετε, δε νοιάζονται.

 

Ο ισπανός συγγραφέας Pedro Antonio de Alarcón y Ariza (10 March 1833 – 19 July 1891) είχε την τύχη ή την εξυπνάδα να απολαύσει δόξες και τιμές όσο ζούσε μα τώρα, μετά θάνατον έχει μάλλον ξεπεραστεί. 

 

από 'Τα 40 Του Θανάτου μου'

_______________________________________________

El amigo de la muerte: cuento fantástico (1852)

μεταφρασμένο από τη Δήμητρα Σταυρίδου, με επίμετρο του Βίκτωρα Ιβάνοβιτς- Εκδόσεις Ροές.

#PetEscorts: αν ταξιδεύετε από Μύκονο

Αν φεύγετε από τη Μύκονο για Αθήνα ή εξωτερικό ίσως σας δίνεται η ευκαιρία να προσφέρετε κάτι σημαντικό που δε σας κοστίζει τίποτε.

 

Στη Μύκονο, όπως σε όλη την Ελλάδα, εκτός των ασυνείδητων που δε στειρώνουν τα κατοικίδια κι ύστερα πετάνε στο δρόμο τα μωρά, έχουμε και τους άλλους που έρχονται με το σκυλί τους και το παρατάνε όταν φεύγουν.

Ευτυχώς εδώ και κάποια χρόνια γίνεται σπουδαία δουλειά της φιλοζωικής μας με εξαιρετική συνεργασία προγραμμάτων του Δήμου, των pet shops και των κτηνιάτρων μας. Εκτός από τις ταΐστρες για γατάκια, τις στειρώσεις και αποπαρασιτώσεις έχουμε ένα πολύ ενεργό πρόγραμμα Υιοθετήσεων στο εξωτερικό. 

Το #adopt_a_greek_stray, (υιοθετήστε ένα αδέσποτο απ’-ό την Ελλάδα) αποκαλύπτει μια από τις ντροπές του τόπου μας μα ταυτόχρονα είναι η μόνη ελπίδα για γατιά και σκυλιά που έψαχναν στα σκουπίδια για να φάνε και γίνονται ισότιμα μέλη σε οικογένειες που τα σέβονται και τα αγαπούν όπως αξίζει σε κάθε πλάσμα να αγαπιέται.

 

Πριν από τρία χρόνια εμφανίστηκε η Suki μου στον κήπο, ψυχικά τραυματισμένη  και δύσπιστη μα διψασμένη για τρυφερότητα. Μας πήρε χρόνια και πολλές γρατζουνιές ώσπου να κερδίσω την εμπιστοσύνη της γι’ αυτό δεν την πρόλαβα και λίγους μήνες αφού την υιοθετήσαμε γέννησε 4 γατάκια. Το ένα καλικάκι το κράτησα, στα άλλα βρήκα θαυμάσιες οικογένειες. Ένα απ’ αυτά όμως έπρεπε να ταξιδέψει για Αττική και σ’ αυτό με βοήθησε μια κυρία που φεύγοντας από τις διακοπές της προσφέρθηκε να γίνει συνοδός στη Φιλοζωική μας. Δοκιμασμένο λοιπόν αυτό που σας ζητώ και μπορώ να εγγυηθώ ότι είναι πανεύκολο: Στο αεροδρόμιο ή στο λιμάνι θα σας παραδοθεί ένα καλάθι με όλα τα απαραίτητα έγγραφα κι όταν φτάσετε στον προορισμό σας θα σας περιμένουν να το παραλάβουν. Μόνη σας υποχρέωση να το συνοδεύσετε για να μη χαθεί.

Αυτή η πράξη, απλούστατη για μάς, ανοίγει ορίζοντες προς ένα καλύτερο κόσμο γι’ αυτά τα πλάσματα.

Σας καλώ να το αποφασίσετε και πριν ταξιδέψετε να κάνετε μια ερώτηση στη Φιλοζωική μας μήπως και ο προορισμός σας βολεύει κάποιο από τα ορφανά μας.

Please consider

becoming a #PetEscort when you will be leaving Mykonos.

By plane or boat your contribution does not cost anything to you but will help change sooner the lives of one more (ex)-stray and a family that wait with open arms for their new member.

Your kind contribution will make you part of the last happy steps of the often long painful journey of an abandoned pet from the hunger and fear of the lonely life in the streets to the warm love and abundance of adoption.

Please help by sharing this

and

before travelling out of Mykonos dm Mykonos Animal Welfare to check if by any chance there is a pet for you to escort.

Mε ένα μήνυμα  (dm) στο Mykonos Animal Welfare φεύγοντας θα μάθετε αν υπάρχει κάποιο πλάσμα που χρειάζεται να το συνοδεύσετε προς τον προορισμό σας: 

https://www.facebook.com/groups/5433838773 

_____________

To άρθρο αυτό τράβηξε την προσοχή της Λίνας Γιάνναρου που επικοινώνησε μαζί μας κι έγραψε για το θέμα στην Καθημερινή. Την ευχαριστώ. Κάθε δημοσιοποίηση τέτοιων θεμάτων μάς βοηθά πολύ.

Καθημερινή

Το πρωί της Παρασκευής, σε έναν σκουπιδοτενεκέ στο Μαράθι της Μυκόνου, δύο κορίτσια εντόπισαν πεταμένα τέσσερα κουταβάκια. Η είδηση δεν σόκαρε τη Σάντρα Κλερ, την 70χρονη ιδρύτρια της οργάνωσης Mykonos Animal Welfare, που από το 2005 φροντίζει για την ευημερία των αδέσποτων ζώων του νησιού.

Παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί στον τομέα των στειρώσεων, με την ενεργοποίηση και του δήμου, οι εγκαταλείψεις νεογέννητων γατιών και σκυλιών εξακολουθούν να αποτελούν καθημερινότητα στη Μύκονο.

«Κάθε μέρα φοβάμαι πόσα ζωάκια θα βρούμε πεταμένα έξω από τον σταθμό σίτισης γατιών που έχουμε στο Μαράθι», λέει στην «Κ» κ. Κλερ, η οποία έχει προ πολλού απαρνηθεί τον Καναδά για τις Κυκλάδες. Συνήθως πρόκειται για μωρά που γεννήθηκαν από μη στειρωμένα κατοικίδια. Συχνά εντοπίζονται και σκυλιά που εγκαταλείφθηκαν όταν οι ιδιοκτήτες τους έφυγαν από το νησί.

«Τα βρίσκουμε συχνά δεμένα με αλυσίδα», λέει στην «Κ» η Δάφνη Χρονοπούλου, εθελόντρια της οργάνωσης που ζει εδώ και 20 χρόνια μόνιμα στη Μύκονο. «Υπάρχει αυτή η θεωρία ότι τα ζώα θα ζήσουν καλύτερη ζωή στο νησί».

Για τα τέσσερα κουτάβια, όπως και για όλα τα ζώα που εντοπίζονται εγκαταλελειμμένα, έχουν ήδη κινηθεί οι διαδικασίες για την υιοθεσία τους. Το δίκτυο φίλων που έχει χτίσει όλα αυτά τα χρόνια η MAW είναι ευρύ, το στόμα με στόμα κάνει θαύματα.

Συνήθως πρόκειται για φιλόζωους από την Αθήνα αλλά και όλη την Ευρώπη. Για να ταξιδέψουν όμως έως τα νέα τους σπίτια, με πλοίο ή αεροπλάνο, τα ζώα χρειάζονται σύνοδο.

Η οργάνωση καλεί τουρίστες που φεύγουν από τη Μύκονο για Αθήνα ή εξωτερικό να γίνουν συνοδοί των κατοικιδίων. Στο αεροδρόμιο ή στο λιμάνι τους παραδίδονται τα απαραίτητα έγγραφα κι όταν φθάσουν στον προορισμό τους θα τους περιμένουν οι ενδιαφερόμενοι για να παραλάβουν το ζωάκι. «Αυτή η πράξη, απλούστατη για εμάς, ανοίγει ορίζοντες προς έναν καλύτερο κόσμο γι’ αυτά τα πλάσματα», λέει η κ. Χρονοπούλου.

Προφανώς τα ζώα θα μπορούσαν να ταξιδέψουν ως «πακέτα». Κανείς στη Mykonos Animal Welfare δεν το θέλει αυτό. «Ο σκοπός είναι να κερδηθεί η εμπιστοσύνη τους. Ηδη έχουν υποστεί κακομεταχείριση».

Κάπως έτσι μόνο το φετινό καλοκαίρι έχουν δοθεί για υιοθεσία πάνω από 100 ζώα. «Υπάρχει μεγάλη πίεση», λέει η κ. Κλερ. «Ενίοτε φθάνω να φιλοξενώ σπίτι μου έως και 20 γάτες. Φαντασθείτε ότι κάποτε είχα αλλεργία στις γάτες. Μάλλον την ξεπέρασα…».

_______________________________________________________________________________

#AdoptDontShop #adoptagreekstray #savestrays #PetEscorts

Καρδιά από γάτες. στης ασώτου την επιστροφή

 

     Καρδιά από γάτες. Με τούμπες και μικρές φωνές με υποδέχθηκαν στην αυλόπορτα. Επιστροφή της ασώτου.

     Δίχως σφαγές ευτυχώς, ο μόσχος ο σιτευτός θα δει κι άλλη αυγή- όπως κι εμείς, ελπίζω. 

#CalicoCats #Κάλικο

_____________________________________

Εσπερινοί αγάπης, της Φιλίας το παν

«Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.

… Είμαστε γέροι πια κι οι δυο

κι εγώ αφού γράφω ποιήματα

πιο γέρος.

Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;

Μέσα σε μια βδομάδα

δεν απόμεινε κανείς.

Ήταν Μεγάλη βέβαια

γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-

θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί;..»

 

Σπουδές θανάτου, με το Πάσχα ταιριαστές. «Γέροι κι οι δυό», κι εγώ πιο πολύ αφού γράφω ποιήματα, λέει σ’ αυτό το έργο το αφιερωμένο στη μητέρα του. Γιάννης Βαρβέρης.

Κάποτε θα σας πω και γι’ αυτό το μεγάλο ποιητή που γνώρισα από τον πατέρα μου ένα μεσημέρι και την επομένη―τόσο πολύ τον αγαπούσε και τον ένιωθε―μου χάρισε όλα του τα βιβλία. Τώρα τα έχω διπλά, βολικό με δυό σπίτια.  Τα στης Αθήνας με ιδιόχειρες  αφιερώσεις προς το φίλο του που αυτές τις μέρες τον θυμάμαι.

«Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;

Μέσα σε μια βδομάδα

δεν απόμεινε κανείς…»

 

«Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.»

Θλίψη πασχαλινή κι ήρθαν πεσκέσια χθες, τη σκόρπισαν κι έφεραν φως και σύμβολα, με προσμονή γιορτής και αγάπη.

Το σπίτι μοσχομύρισε. Φρεσκοψημένα κουλουράκια σπιτικά μοσχοβολούν πλάι στα αυγά τα νεογέννητα  ολόφρεσκα από το κοτέτσι- λατρεία μου, και μαζί τους τα χρωματιστά, βαμμένα κόκκινα, μπλε και κίτρινα.

Από τη Νάντια, που με ξέρει ότι δε μαγειρεύω, ούτε φτιάχνω αυγά και κουλουράκια κι ας τα εκτιμώ τα έθιμα. Αυτό είναι οι φίλοι, αυτή είναι η αγάπη η αληθινή εκείνων που μας ξέρουν και μάς θυμούνται και έρχονται να καλύψουν τα κενά που αφήνουν τα κουσούρια, οι παραξενιές μας και τα πένθη μας.

Οι φίλοι, το είπαμε, οι φίλοι είναι το παν. Οι Φίλοι είναι το Πάσχα μου και της αγάπης η γιορτή. Τ οπαν το εν, πάνω από θρησκείες και δοξασίες και φιλοσοφίες.

 

Ακολουθεί ολόκληρο το ποίημα.

Γιάννης Βαρβέρης, 

Εσπερινός της αγάπης

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.
Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυο
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.
Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θα ‘πρεπε κάπως να ‘χαμε κι εμείς χωρέσει.
Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;

#Πάσχα #easter_eggs #ΓιάννηςΒαρβέρης #Φιλία #CalicoCats #SukiTheCalicoCat

Γιάννης Βαρβέρης, από την ποιητική συλλογή «Ο άνθρωπος μόνος» (εκδ. Κέδρος, 2009)

_________________________________________________

Χιονόνερο και ουράνιο τόξο σε εποχές που τα «τα αυγά είναι μικρά και ακριβά»

‘From bad lands where eggs are small and dear…’

 

Δεν είναι μόνο οι χώρες οι κακές, όπως λέει ο W.H. Auden, όπου τα αυγά είναι μικρά και ακριβά, είναι κι οι εποχές, χειμώνες με σεισμούς και χιόνια και καταστροφές.

 

Κι όμως εμείς, μέσα στη θαλπωρή ζέστης και αγάπης

Βλέπουμε στις ειδήσεις πόνους μακρινούς, διαβάζουμε τους στίχους που αγαπάμε και το χιονόνερο στον κήπο μάς φέρνει στο νου το χθεσινό ουράνιο τόξο και θησαυρούς που έρχονται.

 

 

Χιονόνερο με μπουμπούκια αμυγδαλιάς στον κήπο μου. Στέκονται λευκά χιονάκια στα μαλλιά και στην εσάρπα. Στη Μύκονο. Μέσα η Suki με του Ώντεν την «Ασπίδα του Αχιλλέα».

Στην Αττική ο Παρθενώνας χιονισμένος [6/2/2023, φωτογραφία του Μουσείου της Ακρόπολης.].

Αλλά, όπως χθες, το ουράνιο τόξο δεν αργεί, θα δείξει θησαυρούς.

________________________________

Troy μας, η ώρα η δύσκολη

 

Ο άνθρωπος δεν την αξίζει την αγάπη των σκυλιών.

 

«Έφερε στο σπίτι μας το γέλιο» έλεγα όταν ακόμα ήταν μικρός ο Troy, μόλις τον είχα μαζέψει- «προσωρινά» είχα πει- χαράματα καλοκαιριού που γυρίζοντας από ξενύχτι πέρασα απ' το φούρνο να πάρω φρέσκα κρουασάν για τον κ. Kastell και ξεπαρκάροντας μέσα σε τραγούδια και γκαζιές και φρεναρίσματα, ανακάλυψα χαμένο ανάμεσα στις ρόδες των άλλων ξημερωμένων ξενύχτηδων ένα μικροσκοπικό μαύρο κουτάβι.

Ούτε να το κοιτάξει δεν ήθελε ο κ Kastell την πρώτη ώρα. Ήξερε πως θα κόλλαγε, το ξέρουμε κι οι δυό ότι τα ζώα δεν είναι παιχνίδια, η απόφαση υιοθεσίας είναι ισόβια δέσμευση σοβαρή και αμετάκλητη.

Είχαμε κόσμο σπίτι, τάισα σκυλάκι και το ξέχασα ώσπου όταν το θυμήθηκα κι αναρωτήθηκα πού να είναι ―«στα πόδια σου» μου είπε  γελώντας η φίλη που καθόταν απέναντί μου κι έσκυψα να το δω πάνω στα παπούτσια που είχα βγάλει για να καθίσω σταυροπόδι στην πολυθρόνα. Κουλουριασμένο μα το κεφαλάκι του στητό, με κοίταζε να καταλάβει. Kαι αυτό ήταν. Oύτε εικοσιτετράωρο δεν πέρασε κι έγινε ο Troy μας, χαρά και πίστη κι αφοσίωση για 14 χρόνια.

Είναι που ξέρουμε από σκυλιά ίσως μα δεν υπήρχε εντολή που είπα δεύτερη φορά για να τη μάθει. Και άλλα τόσα μου έμαθε εκείνος για να επικοινωνεί. Ζημιά δεν έκανε ποτέ. Όταν κουβεντιάζαμε μας παρακολουθούσε μια τον ένα μια τον άλλο και όταν οδηγούσα ήθελε να κάθεται πλάι μου και να κοιτά τι κάνω, πόδια-χέρια, σα παιδί που κάνει όνειρα πότε θα πιάσει το τιμόνι.

Του έμαθα ταχύτατα τα μείνε-κάτσε- έλα, έμαθε αμέσως να μην περνά το ιδεατό όριο προς το χώρο που ορίζουμε ως κουζίνα, έμαθε το κρεβάτι του και πώς να το αποφεύγει― αφού ταχύτατα έγινε αχώριστος με τον κ. Kastell. 

Αχώριστος όμως. Ακόμα και τη δυνατή μουσική, το βάσανο των σκύλων, ο Τρόυ την αψηφούσε και παρέμενε επί σκηνής όταν έπαιζαν, παροιμιώδης σκύλος σύμβολο «στα πόδια του αφέντη του».

Αγάπη απέραντη, αγάπη πέρα από το «εγώ». Αγάπη για εμάς κι ό,τι αγαπάμε, από τη μουσική ως τις γάτες που γινόταν πάντα κολλητός και προστάτης της γάτας του σπιτιού παρότι κυνηγούσε άγρια την κάθε άλλη.

Ως πέρσι αυτά, που επήλθε το μοιραίο. Σκύλος κι αφέντης, μαζί έζησαν και μαζί αρρωσταίνουν, και ως καπνιστές που ήταν διαγνώστηκαν με το ίδιο πρόβλημα υγείας. ΧΑΠ, Εμφύσημα. Καρδιά και πνεύμονες. Όταν επέστρεφαν σπίτι τους καταλάβαινα πως γύρισαν από τον ήχο του ξερού χαρακτηριστικού βήχα, σα πνίξιμο. Μαζί ατέλειωτες ώρες πρόβας σε studio μικρό μέσα στην κάπνα, μαζί ξαπλωμένοι να βλέπουν ταινίες πλάι σε γεμμάτο τασάκι, μαζί αρρώστησαν όπως μαζί έκοψαν το τσιγάρο μαχαίρι. Κι ο βήχας ελαττώθηκε, η ανάσα τους βελτιώθηκε.

Όμως τα χρόνια των σκυλιών μετράνε αμείλικτα για τους ανθρώπους. Στα 14 πια είναι ο Τρόυ μας και μετάτα Χριστούγεννα παραλίγο να τον χάσω από διαβήτη. Τα αρθριτικά του πλέον δεν του επιτρέπουν να ανεβαίνει στα έπιπλα και δε βοηθά το σκαμνάκι που έχουμε βάλει για σκαλί: τον μεταφέρω αγκαλιά.

Ινσουλίνες του κάνω καθημερινά και είχε ένα βράδυ μια κρίση επιληψίας, οι εξετάσεις αίματος δείχνουν και νεφρά. Ο χθεσινός ορός χθες το μεσημέρι στο γιατρό δεν κατάφερε να τον ξαναζωντανέψει όπως ο προηγούμενος.

 Τώρα που γράφω τον έχω δίπλα μου αδύναμο, ξαπλωμένο με θολά μισόκλειστα μάτια. Του φιλάω τα βελούδινά του μάγουλα και ψιθιρίζω λόγια τρυφερά ξεδιπλώνοντας το απαλό ρόδινο αυτί του ενώ οι γάτες συμπονούν, δεν ανταγωνίζονται πια ποιος θα έρθει πιο κοντά μου κι η ιδιότροπη βασανισμένη Suki μου δεν τον χτυπά και δεν του αγριεύει δείχνοντας δόντια με τα  «Κχχχχ» της ακόμα κι όταν κατά λάθος την αγγίξει η ουρά του.

Διότι την κουνάει λίγο την ουρά όταν του μιλάω αλλά κλείνουμε δεύτερη εβδομάδα που το ζάχαρο δεν πέφτει παρά για λίγο και που δεν παίρνει βάρος. Έχει χάσει το 1/3 του βάρους του, είναι σκελετός σαν τα ταλαιπωρημένα αδέσποτα..

Παλεύω να τον δυναμώσω, να τον φέρω πίσω στη ζωή.

Δεν το αντέχω να σκεφτώ πως θα τη χάσω την αγάπη αυτή κι ο πόνος, αν μπορεί να συγκριθεί, για τον κ Kastell είναι ακόμα δυνατότερος. Αχώριστοι είναι 14 χρόνια, αλλά πια δεν έχει δύναμη να τον ακολουθήσει όποτε βγει, δεν κλαίει σπαρακτικά αν τον δει να φεύγει δίχως να του πει το ‘μείνε’, δε νιώθει πλέον να έχει δύναμη να τον φυλάει και να τον προστατεύει, μόνο μένει πίσω ακίνητος κι ανήμπορος με μάτια θολά.

 

 

Ξέρω πως κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τον πόνο μου. Ξέρω πως αυτή η λύπη και, όταν έρθει η ώρα, το πένθος αυτό, γίνεται ακόμα πιο δύσκολο διότι λίγοι μάς καταλαβαίνουν, οι περισσότεροι δεν το παίρνουν πολύ σοβαρά, ιδίως όταν έχουμε πλάι στην αρρώστια του σκυλιού ανθρώπινες αρρώστιες. 

Αλλά για μάς δεν είναι έτσι κι ο πόνος ήδη από τώρα με διαλύει.